Morgunblaðið - 12.03.2013, Blaðsíða 31

Morgunblaðið - 12.03.2013, Blaðsíða 31
MINNINGAR 31 MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. MARS 2013 ✝ Ólafur Jóhann-esson, fv. fram- kvæmdastjóri, fæddist á Hvamm- stanga í V-Hún. 17. des. 1923. Hann lést 2. mars sl. For- eldrar hans voru Jóhannes Jónsson, f. í Huppahlíð í Mið- firði 1886, d. 1968, og Soffía Jóns- dóttir, f. á Geira- stöðum í Sveinsstaðahr. í A- Hún., f. 1885, d. 1973. Systkini Ólafs eru: Jóhanna, 1915-2005, Jón Þorbergur, 1916-1996, Jósep Jón Þorbjörn, 1918-1970, Jónína Helga, 1920-2009, Þorlákur Magnús Grétar, 1921-1987, Ingvi Pálmi Grétar, f. 1922, Margrét Sigurbjörg, f. 1927, og Anna Ingibjörg, f. 1928. Ólafur ólst upp á Hvammstanga og var í sveit í Huppahlíð í Miðfirði. Hann flutti ungur til Reykjavík- ur. Ólafur kvæntist 21. janúar 1950 Borghildi Kjartansdóttur frá Þórisholti í Mýrdal, f. 23. september 1922, d. 2. ágúst 2012. Áttu þau þrjú börn en áður átti Ólafur eina dóttur. Börn Ólafs eru: 1) Sjöfn, leikskólastjóri, f. 11. nóv. 1944, maki Gunnar Ingi Jónsson, f. 17. mars 1937. Börn dóttir þeirra Maja Valestrand Björnsdóttir, f. 26. júlí 2011. 4) Þór, rafeindavirki, f. 15. okt. 1961, kvæntur Lindu Björgu Þorgilsdóttur, f. 31. ágúst 1965. Börn þeirra eru a) Sunna f. 22. ág. 1984, unnusti hennar er Andri Steinn Jóhannsson, f. 21. feb. 1984, b) Emil, f. 21. ág. 1989, unnusta hans er Kristín Björg Kristjánsdóttir, f. 18. okt. 1991, og þeirra börn Dagur Freyr, f. 16. maí 2010, og Emilía Mist, f. 2. maí 2012, c) Urður, f. 13. des. 2000. Ólafur starfaði sem ungur maður hjá Vinnufataverksmiðj- unni hf. og stundaði síðan versl- unar- og tungumálanám. Hann vann á Labour Office breska setuliðsins og síðan við sölu- mennsku. Í nokkur ár vann hann við fjármál og samn- ingagerð hjá Vagni E. Jónssyni hrl. Þá var hann skrifstofu- maður á Vinnuheimilinu á Reykjalundi í fjögur ár. Þá hóf hann störf hjá Vöruhappdrætti SÍBS. Hann starfaði í 43 ár hjá happdrættinu, fyrst sem skrif- stofustjóri en síðan lengst sem framkvæmdastjóri þess. Ólafur sat í fjölda nefnda fyrir SÍBS og var í stjórn Múlalundar um ára- bil. Um tíma lék hann í dans- hljómsveitum og var meðal ann- ars í Mandolínhljómsveit Reykjavíkur. Síðustu árin dvaldi Ólafur á Hjúkrunarheimilinu Eir og naut góðrar umönnunar. Útför Ólafs fer fram frá Bú- staðakirkju í dag, 12. mars 2013, kl. 13. hennar eru: a) Ásta Margrét, f. 18. ág. 1962, eiginmaður hennar var Óskar Þór Sigurðsson, f. 26. mars 1960, d. 2007, og þeirra börn Bjarki, f. 1. júní 1999, og Birta, f. 1. júní 1999; b) Þórir Örn, f. 8. jan. 1964, eiginkona hans er Svava Kristjánsdóttir, f. 22. mars 1975, og þeirra sonur Ívar, f. 25. jan. 2011. Börn Þóris og fyrri eig- inkonu, Guðlaugar Ágústu Kjærnested, eru: Örn, f. 18. ág. 1989, og Hildur, f. 2. apríl 1991. 2) Unnur, kennari og versl- unarmaður, f. 9. júní 1954, gift Pálma Matthíassyni, f. 21. ág. 1951. Dóttir þeirra er a) Hanna María f. 25. sept. 1975, eig- inmaður hennar er Davíð Freyr Oddsson, f. 26. nóv. 1974, og þeirra börn Unnur María, f. 27. okt. 2003, Pálmi Freyr, f. 11. okt. 2006, og Helgi Freyr, f. 20. júní 2012. 3) Kjartan Jóhannes, dós- ent við Háskólann í Bergen, f. 5. feb. 1956, kvæntur Báru Björg- vinsdóttur, f. 23. júlí 1954, sonur þeirra er a) Björn, f. 17. júlí 1983, unnusta hans er Monika Valestr- and Nordtveit, f. 1. jan. 1987, og Hann afi minn er lagður af stað í ferðalag. Ferðalag þar sem amma bíður hans á leiðarenda, tilbúin að leiða hann á nýjan stað. Margs er að minnast á stundu sem þessari. Heimili afa og ömmu í Langagerðinu er sá staður sem ég á líklega flestar minningar frá, enda mitt annað heimili allt þar til þau fluttu þaðan þegar heilsan fór að bresta. Amma iðulega í eldhús- inu að elda eitthvað gott eða sitj- andi við saumavélina og afi að fletta í bók eða spila á píanóið. Afi var alla tíð mjög bók- hneigður og ég var varla farin að halda höfði þegar hann var farinn að kenna mér hvernig ætti að opna nýja bók án þess að skemma kjölinn. Ekki var ég miklu eldri en þriggja ára þegar hann settist niður með mér og las fyrir mig Sálminn um blómið eftir Þórberg Þórðarson. Annað mikið áhugamál hjá afa voru ferðalög. Þau amma ferðuð- ust mikið hér áður fyrr, hvort sem það var innanlands eða utan, og ekki leiddist afa að segja okk- ur barnabörnunum sögur frá þeim ferðalögum og sýna okkur myndir. Stundum fengum við Emil bróðir að fara með þeim í sumarbústaðarferðir í Mýrdal- inn. Oftar en ekki var þá farið með okkur í bíltúr um nágrennið og okkur sagt frá helstu stöðum, enda fannst afa mikilvægt að við þekktum landið okkar. Það er óneitanlega skrítið að hugsa til þess að í Langagerði er engin amma sem tekur á móti okkur með nýsteiktum kleinum og enginn afi að spila Für Elise á píanóið. En ég veit að þau eru sameinuð á ný og sjálfsagt sitja þau á skýi einhvers staðar, hald- ast í hendur og fylgjast með fjöl- skyldunni. Afi og amma munu alltaf eiga sérstakan stað í hjarta mínu og ég er þakklát fyrir að hafa fengið að upplifa svo margt með þeim og læra af þeim. Svo er því farið: Sá er eftir lifir deyr þeim sem deyr en hinn dáni lifir í hjarta og minni manna er hans sakna. Þeir eru himnarnir honum yfir. (Hannes Pétursson) Sunna Þórsdóttir. Nú hefur afi í Langó lokið lífs- göngu sinni. Það var ekki langt á milli kveðjustunda afa og ömmu. Einungis örfáir mánuðir og það var þeim líkt. Þau voru sjaldan fjarri hvort öðru og hafa nú sam- einast á ný í himnaríki. Afi var vandaður maður, traustur og vel af Guði gerður. Hann var hógvær og lítið fyrir að trana sér fram. Honum þótti þægilegra að fá fólk í heimsókn en að sækja fólk heim. Í Langa- gerðinu sat hann gjarnan í stóln- um sínum, sneri pípuhreinsaran- um hring eftir hring og ræddi málin af áhuga án þess að leggja dóm á menn eða málefni. Umræð- urnar snerust gjarnan um listir, menningu og rökræna hugsun um leið og hann laumaði einni og einni lífsreglu að okkur unga fólk- inu. Afi var vel lesinn og átti stórt bókasafn. Flestar bækurnar voru jafn vel geymdar í huga hans og hillum heimilisins. Það var alltaf hægt að fletta upp í afa þegar leit- að var eftir gullkornum úr bók- menntum eða mannkynssögunni. Afi vann í happdrætti oftar en flestir eða á hverjum degi í 43 ár þegar hann var framkvæmda- stjóri Vöruhappdrættis SÍBS. Starfið veitti honum gleði og gæfu enda stuðningur við málefni sem honum var kært. Hann hafði sjálfur veikst ungur, misst mátt í öðrum fæti og síðar háð baráttu við berkla. Ég naut þeirra for- réttinda að vinna með afa í nokk- ur sumur. Áður en ég hóf störf kallaði hann mig til sín og fór yfir vel valdar reglur sem ég átti að fylgja. Hans góðu ráð hafa nýst mér vel í leik og starfi. Afi var framsýnn maður en um leið varkár. Hann vildi vita hverju breytingar gætu skilað ef í þær væri ráðist. Þetta ásamt góðum hæfileikum og lipurð veitti honum farsæld í starfi. Heima vildi hann hafa allt í föst- um skorðum. Í Langó var alltaf rólegt og notalegt að dvelja. Þar var stundum sem tíminn stæði í stað. Afi spilaði gjarnan á píanó eða mandólín og amma sat við hannyrðir. Ys og þys hversdags- lífsins náði ekki inn til þeirra. Afi kom alltaf á sama tíma heim úr vinnu. Amma var með heitan mat í hádeginu sem hófst á sömu mínútunni dag hvern nema kannski daginn sem afi lenti í smávægilegu umferðaróhappi og amma lagði af stað fótgangandi á móti honum til að leita skýringa á töfinni. Í þessu sem öðru voru þau amma og afi samstiga. Þau gengu lífsgönguna saman og hugsuðu vel og fallega hvort um annað. Garðurinn í Langagerðinu var fallegur. Þau lögðu sig bæði fram við garðræktina og nutu þess að sitja í gróðurhúsinu, njóta nær- veru hvort annars eða gesta með kaffisopa í bolla og dást að fal- legum rósum, blómum og trjám. Allar rósirnar áttu sína sögu og voru tileinkaðar einhverjum í fjöl- skyldunni. Blómin og trén áttu líka sína sögu. Plönturnar fengu sömu hlýju og nærgætni og fólkið í kringum þau. Afi vann líka í happdrætti lífs- ins og var þakklátur fyrir ömmu og fólkið þeirra. Við unnum stóra vinninginn þegar við fæddumst inn í fjölskylduna þeirra. Með þakklæti og hlýju bið ég góðan Guð að blessa minningu afa og ömmu í Langó. Lífsgöngu þeirra er lokið en blik fallegra minninga munu ylja okkur um ókomin ár. Hanna María Pálmadóttir. Það voru gleðifréttir, sem bár- ust æskuheimili okkar í Þórisholti á öndverðu ári 1949 frá Borghildi systur okkar. Hún hafði þá dvalið á Vífilsstaðahæli undanfarin ár og haldið okkur milli vonar og ótta hvort hún ætti yfirleitt aft- urkvæmt af þeirri stofnun fremur en svo margir aðrir sem biðu þar örlaga sinna. Ný berklameðul voru þá að komast í notkun, sem hún svaraði þegar í stað. Einnig fréttist um sama leyti að hún hefði fundið lífsförunaut, hann Ólaf Jóhannesson, og var það upphaf að farsælu hjóna- bandi til æviloka. Í minningunni vakir fyrsta heimsókn þeirra að Þórisholti. Það var sumarveður í Mýrdaln- um, út úr bílnum steig þessi svip- hreini maður, með bjartan augn- svip og breitt bros, yfirvegaður, skýrmæltur og gagnorður. Sam- an stofnuðu þau heimili inni í Vogahverfi og giftust í byrjun árs 1950. Haustið 1951 kom á vegum Sambands íslenzkra berklasjúk- linga (SÍBS) fjölleikaflokkurinn Sirkus Zoo frá Evrópu og slóst ég í för með hópi nemenda Skóga- skóla á sýningu sem haldin var í risastóru tjaldi við flugskýli á Reykjavíkurflugvelli. Ólafi var falið að kynna atriðin á sýning- unni. Það vakti stolt mitt að heyra rödd hans hljóma í hátalarakerfi hússins með raddblæ og fram- setningu, sem hver útvarpsþulur eða atvinnuleikari hefði verið full- sæmdur af. Veturinn 1954-55 átti ég því láni að fagna að eiga athvarf hjá systrum mínum, Borghildi og Guðríði, sem þá höfðu stofnað hemili, hvor í sínum enda þriðju hæðar á Hverfisgötu 34 og var samgangur þeirra mjög náinn. Þar naut ég fæðis og félagsskap- ar. Heimili Borghildar var mótað af föstum reglum. Unnur dóttir þeirra var á öðru ári og Ólafur kom gangandi úr vinnu sinni frá skrifstofu SÍBS í Austurstræti í hádegismat, las yfir Þjóðviljann og skimaði Morgunblaðið. Honum var hljómvísi í blóð borin, og lék fyrr á árum í Man- dólínhljómsveit Reykjavíkur og munu upptökur frá þeim tíma finnast í fórum Ríkisútvarpsins. Síðar sótti hann tíma í píanóleik og lék stundum fyrir okkur af stakri lipurð og mátti þar greina ögun í því sem öðru, sem hann tók sér fyrir hendur. Ólafur hafði á æsku- og ung- dómsárum hlotið fötlun eftir mænuveiki og síðar berklaveiki, sem háði hans göngugetu. Hann komst þó allra sinna ferða hjól- andi og gangandi en þetta ár keypti hann lítinn Moskovits; lík- lega úr fyrstu sendingu þeirra bíla til landsins. Hann hafði áður ferðazt vítt og breitt um landið á vegum SÍBS og var því þaulkunn- ugur landinu. Nú gátu þau ekið og skoðað þessa staði og margar áttu þau ferðir á hans æskuslóðir í Miðfirði að ótöldum ferðum í Mýrdalinn. Síðustu ár hafði heilsu þeirra hjóna farið hrakandi, en þau nutu góðrar aðhlynningar á Eir, en Borghildur lézt í ágúst síðastliðn- um. Að leiðarlokum voru þau södd lífdaga, en minning um góða systur og mág lifir. Sigurgeir Kjartansson. Heiðurshjónin Borghildur Kjartansdóttir og Ólafur Jó- hannesson hafa nú bæði kvatt þennan heim. Ósjálfrátt reikar hugur minn næstum hálfa öld aftur í tímann. Ég er á leið í starf- sviðtal hjá SÍBS, sem þá var á Bræðraborgarstíg 9, í hnéháum hvítum gúmmístígvélum og rennblaut undir regnhlífinni því það er skýfall. Á þröskuldinum hika ég og fer úr stígvélunum því fyrir innan blasa við ljós silfurgrá teppi á öllum gólfum. Aldrei hafði ég séð svo fallega skrifstofu enda hafði ég áður unnið á ríkisskrif- stofu sem leit út eins og pakkhús. Ég vildi ráða mig til þriggja mán- aða því þá beið mín annað og meira spennandi starf. Ekki gat mig grunað þá að hjá þessu fyr- irtæki ætti ég eftir að starfa í nokkra áratugi og gegna starfi framkvæmdastjóra síðustu sjö árin. Fljótt skynjaði ég þó hið ótrúlega ævintýr sem SÍBS stóð fyrir. Þótt skrifstofan væri falleg, þá þekktist þar ekki bruðl. Ólafur fór vel með fé. Hann var einstak- ur yfirmaður og afar seinþreyttur til vandræða. Segja má um stjórnunarstíl hans, að hann var „öðruvísi“ og laus við alla venju- hugsun. Kaldhamraður húmor hans var þekktur og gat blekkt fólk við fyrstu kynni. Hann var einstaklega músíkalskur og kunni ógrynni sönglaga erlendra en þó fyrst og fremst íslenskra. Á skrif- stofu sinni söng hann fullum hálsi um póstinn sem gisti á Gríms- stöðum á Fjöllum, hríslu á græn- um bala eða borgina sem sefur rótt við opna glugga. Hann var mikill íslenskumaður og lét aldrei frá sér nema vandaðan texta. Rit- hönd hans var óvenju fögur. Hann var fagurkeri á öllum sviðum, lék vel á píanó og ekki má gleyma mandólíninu, las fag- urbókmenntir og unni myndlist. Hann kunni líka að meta góðan mat og eðalvín en bara í hófi. „Fólk verður að sýna sjálf- stjórn!“ sagði hann stundum og urðu þau orð að einskonar orð- taki á skrifstofunni. Heimili þeirra hjóna bar þess merki að þar bjó smekklegt menningar- fólk sem unni fegurð án íburðar. Allt lék í höndum þeirra beggja. Borghildur var mikil handa- vinnukona enda saumaði hún fyrir Parísartískuna í mörg ár. Allt var svo fallegt sem hún gerði. Garðinn sinn ræktuðu þau eins lengi og þau höfðu heilsu til. Þar uxu margar viðkvæmar og fágæt- ar jurtir og eðalrósir ilmuðu móti gestum. Að vetrinum komu þrestir alla leið inn í eldhús til að fá sér rúsínur úr höndum Borg- hildar. Svo gæfir verða fuglar að- eins í návist fólks sem ber virð- ingu fyrir lífinu. Þau voru samhent hjón á öllum sviðum og aðeins nokkrir mánuðir skildu þau þegar þau kvöddu. Ólafur var alla tíð mjög ástfanginn af konu sinni. Það fór ekki fram hjá nein- um. Ábyggilega var það gagn- kvæmt þótt hún hefði ekki mikið orð á því. Borghildur hafði það alfallegasta hár sem hægt er að hugsa sér, hvítljóst silkihár Þór- isholtsættarinnar og himinblá augu. Hún var afburða vönduð og glæsileg kona. Við hjónin nutum þeirrar gæfu að eignast Borghildi og Ólaf að vinum. Sú vinátta er okkur dýr- mæt og henni fylgja skemmtileg- ar minningar. Fjölskyldunni sendum við inni- legar samúðarkveðjur. Helga Friðfinnsdóttir. Ólafur Jóhannesson ✝ Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinsemd við andlát og jarðarför eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu, HALLDÓRU VALGERÐAR HJALTADÓTTUR, Suðurlandsbraut 58, áður Hvassaleiti 28. Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Mörk, 3. hæð, fyrir einstaka umönnun. Þórður F. Ólafsson, Margrét María Þórðardóttir, Guðmundur Gunnarsson, Anna Halldóra Þórðardóttir, Þórhallur Jóhannesson, Gunnhildur Þórðardóttir, Þór Tómasson, Ólafur Þórðarson, Donna Fumoso, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför okkar ástkæru móður, tengdamóður, ömmu og langömmu, GYÐU ÓLAFSDÓTTUR. Stefán G. Stefánsson, Hafdís Hannesdóttir, Ella Stefánsdóttir, Gunnar Haukur Stefánsson, Arnþrúður Jónsdóttir, Berta Ósk Stefánsdóttir, Markús Þ. Þórhallsson, Stefán Örn Stefánsson, Lína Björg Tryggvadóttir, Þórunn Snjólaug, Gyða, Rebekka Rut og Þórunn Hafdís. ✝ Ættingjar og vinir, við þökkum ykkur samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar eiginkonu, móður, tengdamóður og ömmu, SNJÓLAUGAR SVEINSDÓTTUR, Lóuási 30, Hafnarfirði. Nærvera ykkar hjálpaði á erfiðri stundu. Sérstakir þakkir eru færðar Fjallafreyjum, skólasystrum Snjólaugar úr handavinnudeild, starfskonum í Drafnarhúsi, starfskonum á Landakoti og starfskonum í Holtsbúð, Vífilsstöðum. Jónas Brjánsson, Helga Hrönn Jónasdóttir, Grímur T. Tómasson, Freyr Grímsson, Urður Grímsdóttir, Brjánn Jónasson, Andrea Rúna Þorláksdóttir, Kári Björn Brjánsson, Haukur Jónasson. Í minningu föður og afa. Megi gæfan þig geyma, megi Guð þér færa sigurlag. Megi sól lýsa þína leið, megi ljós þitt skína sérhvern dag. Kristinn Sigurðsson ✝ Kristinn Jó-hann Sigurðs- son fæddist í Kefla- vík 22. júlí 1928. Hann andaðist 9. febrúar 2013 á Hrafnistu, Boða- þingi. Kristinn var jarðsunginn frá Hafnarfjarð- arkirkju 25. febr- úar 2013. Og bænar bið ég þér, að ávallt geymi þig Guð í hendi sér. Megi englar þér unna, megi árur bægja hættu frá. Megi ást alltumlykja þig, megi ávallt rætast hver þín þrá. Og bænar enn ég bið að ávallt geymi þig Guð í hendi sér. (Þýð. Bjarni Stefán Konráðsson) Hafðu þökk fyrir allt. Minning þín mun lifa. Edda Guðrún, Sveinn, Sigrún Arna og Ásta Guðný.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.