Morgunblaðið - 14.03.2013, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. MARS 2013
✝ Iðunn Lúðvíks-dóttir fæddist í
Reykjavík 7. júní
1947. Hún andaðist
á Landspítalanum
4. mars 2013 síðast-
liðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Lúðvík Vil-
hjálmsson skip-
stjóri, fæddur á
Akranesi 11. júní
1899, dáinn 18. júní
1965, og Jóhanna Gísladóttir
húsmóðir, fædd í Reykjavík 18.
apríl 1913, dáin 9. desember
1994.
Iðunn átti fimm hálfsystkini
samfeðra: Jakobína Þóra, f.
1924, d. 1952, Vilhjálmur Krist-
inn, f. 1926, d. 1966, Sigríður Jó-
hanna, f. 1930, Ágústa Fanney,
f. 1933, d. 2010, Drengur, f.
1937, lést á sama ári.
Alsystir Iðunnar er Gerður, f.
1942. Börn hennar eru: Styr-
málastjóra í Fiskifélagi Íslands,
en útþráin kallaði og hún hélt til
Danmerkur 1966 og starfaði á
skrifstofu Danatempo, sem
hafði aðsetur á Strikinu í Kaup-
mannahöfn. Árið 1968 flytur Ið-
unn aftur heim til Íslands og
hittir lífsförunaut sinn Sigurð.
Jafnframt því að halda heimili
með Sigurði starfaði Iðunn á
skrifstofu Brauðbæjar/
Óðinsvéa í um 30 ár í hluta-
starfi. Síðustu árin starfaði hún
á skrifstofu hjá Ferskfiski í
Hafnarfirði. Útivist, ferðalög og
golfiðkun voru hennar áhuga-
mál, auk þess að búa í haginn
fyrir Sigurð lífsförunaut sinn.
Síðustu árin var hún heimakær
og vildi spara kraftana, en þá
hefur meinið sem birtist svo
óvænt í janúar sl. verið farið að
búa um sig. Hún kvartaði aldrei,
tók örlögum sínum af rósemi
hugans eins og skapfesta henn-
ar ættar er þekkt fyrir.
Barnatrúin sem séra Garðar
Svavarsson ræktaði á bernsku-
dögum hennar fylgdi henni alla
tíð.
Útför Iðunnar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 14. mars
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
gerður Hanna Jó-
hannsdóttir, f.
1965, Katrín Júl-
íusdóttir, f. 1974,
og tvíburarnir Stef-
án og Lúðvík Júl-
íussynir, f. 1976.
Eftirlifandi eig-
inmaður Iðunnar er
Sigurður B. Odds-
son, fæddur 20.
september 1945.
Foreldrar hans
voru Oddur Helgi Helgason og
Friðbjörg Ingjaldsdóttir sem
bæði eru látin. Iðunn og Sig-
urður gengu í hjónaband 20.
september 1969. Þau áttu ekki
börn. Iðunn ólst upp í Laug-
arneshverfinu á 6. áratug síð-
ustu aldar. Hún gekk í Laug-
arnesskólann og síðan í
Verslunarskóla Íslands. Hún út-
skrifaðist með verslunarpróf
1965. Í upphafi starfsferils
starfaði Iðunn sem ritari fiski-
Iðunn Lúðvíksdóttir svilkona
mín er látin eftir snarpa viður-
eign við erfiðan andstæðing sem
engu eirir.
Kynni okkar hófust þegar Sig-
urður Bertel bróðir Sigrúnar
minnar kynnti okkur fyrir unn-
ustu sinni Iðunni, hún var fjall-
myndarleg svo gustaði af og
kvenkostur mikill. Það duldist
engum sem henni kynntist að
Sigurður hafði náð sér í feikna-
góðan lífsförunaut. Enda fór vel á
með þeim hjónum alla tíð í ára-
tuga farsælu hjónabandi. Okkur
varð strax vel til vina og skipaðist
svo til að Iðunn hóf störf í fyr-
irtæki mínu Brauðbæ í ábyrgð-
armiklu starfi sem hægri hönd
mín jafnt sem sú vinstri. Hún
leysti allt þar sem að höndum bar
af kostgæfni og ótrúlegri vand-
virkni. Við störfuðum saman í 30
ár í Brauðbæ auk þess sem við
tengdumst sterkum fjölskyldu-
böndum. Þegar ég lít til baka og
hugsa til Iðunnar er mér efst í
huga hve traust hún var, vönduð
og kostgæfin og ég um leið lán-
samur að fá að njóta starfskrafta
hennar og vináttu. Hér sannaðist
það að sumir eru lánsamari en
aðrir.
Iðunn var jafnan glaðsinna en
samt ekki allra, hún átti það til að
halda sig eilítið til hlés og fór það
bara vel úr hendi. Það var eig-
inlega einhvers konar mystik eða
dálítil dul í fari hennar. Aldrei bar
hún tilfinningar sínar á torg né
hallaði á neinn, allir nutu sann-
mælis þar sem hún kom að mál-
um. Vegferð hennar var afar far-
sæl og henni ávallt til sóma á
öllum sviðum.
Iðunn og Siggi voru eitt, þau
voru bestu vinir eða órjúfanleg
yndisleg heild. Börn okkar Sig-
rúnar nutu óspart örlætis þeirra,
bara að hringja í Sigga frænda og
Iðunni ef vantaði far í Skálafellið
eða hvað annað sem þeim datt í
hug – og þar var sannarlega ým-
islegt og sitt hvað fleira brallað.
Iðunn bjó Sigga sínum gott og
menningarlegt heimili sem gott
var heim að sækja, þau áttu sér
að auki yndisreit austur við Flúð-
ir í félagi við bræður Sigga og eig-
inkonur þeirra. Þar fékkst oft frí
frá annríki dagsins og tóm til að
íhuga lífsgátuna eilífu. Mannsæv-
in er örstutt og líður í einni svip-
hendingu, uppskeran að loknu
verki er góðu minningarnar sem
eftir sitja um látna ástvini og við
varðveitum með okkur.
Það var alltaf stíll á yfirbragði
Iðunnar, jafnt í klæðaburði sem
og öðru sem hún fékkst við. Í
Danmörku hefði hún verið kölluð
„klasse pige“ sem hún var – og
þannig minnumst við hennar.
Nú er komið að kveðjustund-
inni, við Sigrún þökkum fyrir all-
ar þær góðu minningar sem við
eigum af samverustundum okkar
með Iðunni, það var gaman að
þekkja hana og einkar gott að
eiga hana að.
Við biðjum algóðan Guð að
blessa Sigga og styrkja hann og
styðja í sorginni.
Sigrún og Bjarni I. Árnason.
Látin er mágkona mín og svil-
kona Iðunn Lúðvíksdóttir. Iðunni
kynntist ég er hún og Sigurður
bróðir minn fóru að draga sig
saman, en þá bjuggum við Sig-
urður á Lokastígnum. Varð okk-
ur vel til vina og eftir að ég kynnt-
ist eiginkonu minni urðu þær
mestu mátar. Við fjögur ferðuð-
umst mikið saman bæði innan-
lands og utan og voru þær ófáar
menningarferðirnar sem við fór-
um til London á leiksýningar, að
skoða söfn og kynna okkur veit-
ingastaði.
Fyrir tuttugu og þremur árum
byggðum við okkur sumarhús við
Flúðir með Pétri bróður okkar og
Margréti konu hans, það sam-
starf hefur gengið með ágætum
enda gagnkvæm vinátta og virð-
ing milli okkar bræðra og svil-
kvenna.
Hvar sem Iðunn fór, hvort sem
var í leik eða starfi, var hún vel
liðin og virðing borin fyrir henni
enda heilsteypt, samviskusöm og
heiðarleg manneskja.
Nú þegar liðinn er dagur í lífi
Iðunnar mágkonu minnar og svil-
konu gleðjumst við yfir þeim fal-
legu minningum sem hún skilur
eftir sig og biðjum góðan Guð að
veita Sigurði bróður og mági
styrk í þeirri miklu sorg sem nú
hefur dunið yfir.
Guð blessi minningu Iðunnar
Lúðvíksdóttur.
Oddur H. Oddsson,
Elínborg Jóhannsdóttir.
Það var allt svo gott í gamla
daga; veðrið, fólkið og minning-
arnar eru greyptar í rósrauðum
ljóma æskuáranna. Ég er svo lán-
söm að hafa eignast fullt af minn-
ingum með þeirri góðu konu sem
hér er kvödd.
Þau hjónin Dunda og Siggi
voru tíðir gestir foreldra minna í
sumarhúsi fjölskyldunnar í Ólafs-
dal. Þar komst ég að því að hún
Dunda átti nokkra skrítna vini,
þeir voru álfar og áttu alltaf nóg
af gotteríi. Þessi kona hafði sér-
stakt lag á að koma okkur grísl-
ingunum í rúmið á kvöldin. Með
undraverðum sögum af þessum
álfavinum hennar plataði hún
okkur upp úr skónum, gotteríið
beið svo á morgnana, verðlaunin
frá álfunum.
Ég fékk oft að gista á græna
sófanum í Tjarnarbólinu, þar var
flottasta stofan á landinu. Það var
nefnilega stór sandhrúga á miðju
stofugólfinu fyrstu ár búskapar-
ins á Seltjarnarnesinu. Þetta
þótti lítilli stelpu verulega smart
og stóð ég jafnframt í þeirri trú
að álfarnir hennar Dundu byggju
í hrúgunni, þeir fluttu víst um
svipað leyti og hrúgunni var sóp-
að út.
Ferðalögin og allar skíðaferð-
irnar sem ég fékk að fara með
þeim hjónum voru margar. Minn-
isstæð er útilegan þegar ég var
sótt í sumó og ekið var austur. Ég
grét af heimþrá alla leiðina á Sel-
foss þar sem stoppað var og Siggi
sendur í sjoppuna til þess að
kaupa kassa af appelsíni, síríus-
lengjum og lakkrísrúllum. Þessu
góssi var hrúgað í aftursætið og
þar sat ég alsæl í sykurvímu.
Dunda tók að sér aksturinn í
þessari ferð og tókum við fram úr
tveimur ökutækjum á leiðinni,
annað var traktor framleiddur
fyrrihluta síðustu aldar og hitt
var bilaður bíll úti í kanti. Siggi
hrósaði Dundu sinni fyrir akstur-
inn og tók afa gaggadú frasann
„vel er nú ekið“ nokkrum sinnum.
Dunda stjórnaði kontórnum
hjá pabba í mörg ár og þar steig
ég mín fyrstu skref í viðskiptalíf-
inu. Mér var treyst fyrir því mik-
ilvæga verkefni að sleikja frí-
merki og líma á umslög, þó
þráðbeint og alls ekki subbulega
því annað væri virðingarleysi við
viðtakendur bréfanna. Hún
treysti manni fyrir þeim verkefn-
um sem hún útdeildi enda góður
kennari og nákvæm og ætlaðist
til þess að vinnan yrði leyst akk-
úrat þannig og alls ekki öðruvísi.
Þegar vinkonur mínar léku sér
að barbí þá kunni ég debet og
kredit, færslu á sjóðsbókum, af-
stemmingar og annað sem til féll
við skrifstofustörfin.
Ég man eftir augnabliki þar
sem að ég sat og horfði á Dundu
með aðdáun í augum og hugsaði
með mér; þegar ég er orðin stór
þá ætla ég að vera svona dugleg
eins og Dunda frænka. Það var
strimillinn úr reiknivélinni sem
liðaðist um gólfið sem vakti þessa
aðdáun mína á henni.
Hún gaf sér tíma fyrir okkur
litla fólkið, settist á hækjur sér og
talaði við okkur eins og jafningja,
mikið þótti mér vænt um þessa
konu sem var gift honum Sigga
frænda í 43 farsæl ár.
Hugur minn er hjá uppáhalds-
frænda mínum, það verður tóm-
legt hjá honum í Tjarnarbólinu.
Iðunni kveð ég með virðingu
og þakklæti í hjarta og þakka
henni hugulsemi og væntum-
þykju við litla rauðhærða stelpu
sem var alltaf með heimþrá.
Þóra Bjarnadóttir.
Elsku Dunda frænka. Mikið á
ég eftir að sakna þín. Ég á enda-
laust margar fallegar og
skemmtilegar minningar um þig
og Sigga. Það var aldrei leiðinlegt
að fá að vera í pössun hjá ykkur
þegar ég var lítil. Þið kunnuð svo
sannarlega að dekra við mann, og
best var að fá að kúra á milli ykk-
ar. Takk fyrir öll ferðalögin, jólin
og áramótin sem ég fékk að eyða
með þér.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Ástarkveðja
Iris Jóhanna.
Iðunn Lúðvíksdóttir er látin
eftir stutta en snarpa baráttu við
krabbamein.
Iðunn var mikill persónuleiki.
Hún hafði sterkar skoðanir, var
vandvirk og nákvæm.
Þrátt fyrir aldursmun ferðuð-
umst við mikið saman, bæði inn-
anlands og erlendis. Við eigum
góðar minningar allt frá Kára-
hnjúkum til Lundúna.
Árið 1989 ákváðu þrír bræður
að byggja sér sumarhús. Eftir
mikla leit að lóð var það Lóa
frænka Iðunnar sem benti okkur
á að verið væri að selja lóðir á
Flúðum í landi Efra-Sels.
Frá árinu 1990 höfum við deilt
saman Svanaseli. Á Flúðum höf-
um við svilkonurnar gengið undir
nafninu „eiginkonur bræðr-
anna“.
Á hverju vori hefur verið farið
í sameiginlega hreinsunarferð í
húsið. Iðunn hafði það verk að
bóna öll gólf, sem hún gerði með
sóma. Einnig sá hún um að elda
fyrir okkur og eins færði hún
okkur kalda drykki í pottinn.
Þegar farið var í sameiginleg-
ar ferðir á Flúðir sóttu Iðunn og
Siggi oft Ástu dóttur okkar um
hádegisbil. Ekið var austur í ró-
legheitum og stoppað víða á leið-
inni. Farið var í Kaupfélagið og
oftast á veitingastað á Selfossi.
Komið var í bústaðinn seint og
um síðir. Ástu eru þessar ferðir
ógleymanlegar
Að fara í Svanasel verður aldr-
ei eins. Burberrys-derhúfan
hennar liggur uppi á hillu og mun
gera það áfram. Einnig var Ið-
unn dugleg að planta rósum sem
munu lifa áfram um ókomna tíð.
Komið er að kveðjustund allt
of fljótt. Erfiðir tímar eru fram-
undan hjá Sigga en hann á góða
bræður og systur, sem munu
halda utan um hann. Eftir stend-
ur minning um einstaka konu
sem við getum verið þakklát fyrir
að hafa kynnst. Far þú í friði.
Pétur E. Oddsson og
Margrét H. Kjærnested.
Kæra Dunda frænka. Á auga-
bragði ert þú fyrst farin á undan
okkur hinum „undrabörnunum“
sex af Bjólu-ættinni, Gerði,
Bangsa, Iðunni, Ingu, Gísla og
Guddý, með „Bjólu-tána“ og
„Bjólu-halann“, sem að sögn
hafði verið klipptur af okkur þeg-
ar við fæddumst. Þessu trúðum
við þegar við vorum að alast upp í
Laugarnesinu þar sem systkinin
Hanna og Halli, foreldrar okkar,
byggðu heimili sín, „langt úti í
sveit“, eins og Styrgerði ömmu
okkar varð að orði.
Það var stutt á milli Lauga-
teigs og Hraunteigs og mikill
samgangur. Við áttum okkar æv-
intýraleiki með dúkkulísum,
gerðum glæsihýsi úr skókössum
og svo bættust við sundferðirnar
í „Gömlu laugarnar“, jafnvel oft á
dag þannig að bolirnir okkar
þornuðu vart á milli sundferða.
Þú fórst með mig í strætó út í
stórborgina og kenndir mér að
finna réttu leiðina aftur heim. Þú
hlýddir mér yfir margföldunar-
töfluna og kenndir mér heiti dag-
anna og mánaðanna í réttri röð,
þú varst svo miklu „forframaðri“,
enda einu og hálfu ári eldri.
Þegar ég var 12 ára lá leið mín
yfir hafið og út í heim. Þegar ég
kom til baka eftir heilt ár tókst
þú á móti mér á hafnarbakkanum
og endaði ég ferðalagið heim í
Laugarnesið með þér í strætó.
Svo tóku við „pæju-“árin og af-
greiðslustörf í sjoppunni hans
pabba og þú kenndir mér að
drekka kaffi.
Seinna fluttuð þið mæðgur upp
í Árbæ, „langt út í sveit“. Þá
skapaðist sú venja að við komum
saman á Hraunteignum á föstu-
dögum og nú höfðu bæst við þrjú
ný „undrabörn“ í hópinn, Styr-
gerður Hanna, Stefán Steinar og
Árni Björn. Þá var fyrst minnst á
hann Sigga og áður en varði var
brúðkaup ykkar haldið í Laugar-
neskirkju. Ég man hvað ég grét,
þið voruð svo falleg og glæsileg.
Nokkru seinna flutti ég út í heim
með Smára mínum og þið mæðg-
ur komuð að að kveðja okkur
kvöldið áður og þú færðir mér fal-
lega kveðjugjöf. Eftir að við kom-
um aftur heim eru skemmtiferð-
irnar sem þið Siggi hafið boðið
okkur Smára í orðnar óteljandi
og ekki síst eru ferðirnar í hring-
ekju Perlunnar ógleymanlegar.
Aðfaranótt 4. mars vaknaði ég
við að kallað var hátt til mín:
„Dunda!“ eins og ég kallaði þig
alltaf. Um morguninn hringdi
Bangsi bróðir og sagði að þú vær-
ir farin. Ég finn fyrir tómi í hjarta
mínu og minningarnar lifna. Mér
finnst ég sjá þig sitja í sólskini,
falleg dama með milt bros á vör,
krosslagðar hendur og þú horfir
til hliðar út í heiminn.
Þín frænka,
Ingibjörg Styrgerður.
Kær vinkona hefur kvatt þenn-
an heim langt um aldur fram.
Hinn 4. mars sl. lést á Landspít-
alanum Iðunn Lúðvíksdóttir, að-
eins 65 ára að aldri, eftir stutta en
snarpa baráttu við krabbamein.
Leiðir okkar lágu saman í Versl-
unarskólanum haustið 1961 er við
settumst bæði í 1. bekk. Við
kynntumst fljótlega, enda um-
gengumst við sömu krakkana í
skólanum og sá kunningsskapur
hélst meðan við bæði vorum í
Versló. Haustið 1969 gekk hún að
eiga vin minn Sigurð B. Oddsson.
Við Siggi vorum góðir vinir og er-
um enn og þetta varð upphafið að
áratuga vinskap, sem aldrei hefur
borið skugga á.
Samverustundirnar eru ótelj-
andi, hvort sem um var að ræða
gagnkvæm heimboð, ferðalög ut-
anlands sem innan og á seinni ár-
um fjölda heimsókna í bústaðinn
þeirra á Flúðum, en þar var
margt til gamans gert og gjarnan
spilað golf. Iðunn var glæsileg
kona, sem tekið var eftir, hávaxin,
fríð sýnum og mikill persónuleiki.
Hún var góðum gáfum gædd og
átti auðvelt með nám, listfeng,
minnug svo af bar og einkar
skemmtileg og góð manneskja.
Það var einstaklega ánægjulegt
að sækja þau hjón heim og njóta
félagsskapar þeirra og ekki spillti
glæsileg eldamennska húsmóður-
innar, sem alltaf gat töfrað fram
eitthvert lostæti þótt oft væri fyr-
irvarinn stuttur.
Stelpurnar mínar Dísa, Ingi-
björg og Hrabba fór heldur ekki
varhluta af hugulsemi og mann-
gæsku Iðunnar og Sigga, en sem
börn voru þær gjarnan með í
heimsóknum til þeirra hjóna og
fyrir það þakka þær í dag. Á
kveðjustund eins og þessari
hrannast minningarnar upp og
allar eru þær góðar og söknuður-
inn er mikill. Sárastur er þó miss-
ir Sigga vinar míns, sem sér nú á
bak lífsförunautnum. Við Þórunn
sendum honum, öðrum ættingj-
um og ástvinum innilegar samúð-
arkveðjur, með bæn um styrk á
erfiðri stund. Sá er þessar línur
ritar þakkar einnig forsjóninni
fyrir að hafa fengið að vera Ið-
unni samferða um stund. Hvíl í
friði kæra vinkona. Blessuð sé
minning Iðunnar Lúðvíksdóttur.
Guðmundur Pétursson.
Iðunn
Lúðvíksdóttir
✝ Freyr Njarðvíkfæddist í
Reykjavík 23. des-
ember 1961. Hann
varð bráðkvaddur
á Landspítalanum í
Fossvogi 1. mars
síðastliðinn.
Foreldrar hans
eru Bera Þóris-
dóttir, f. 1.10. 1938,
og Njörður P.
Njarðvík, f. 30.6.
1936. Systur Freys eru Hildur
Njarðvík, f. 15.11. 1969, maki
Sigurður Kiernan, synir þeirra
eru Pétur og Hilmar; og Urður
Njarðvík, f. 11.9. 1970, maki Ív-
ar Guðjónsson, börn þeirra eru
Heiður og Baldur.
Hinn 5.1. 1980 kvæntist Freyr
Elínu Perlu Kolka f. 23.12. 1957.
Þau skildu. Sonur þeirra er Úlf-
ur Kolka, f. 30.5.
1981. Sonur Úlfs og
Katrínar Óskar
Hafsteinsdóttur er
Pétur Hafsteinn, f.
19.12. 2000. Hinn
29.12. 1984 kvænt-
ist Freyr Önnu Sig-
urlín Hallgríms-
dóttur, f. 23.4.
1960. Þau skildu.
Sonur þeirra var
Pétur Steinn, f.
23.4. 1985, d. 1.1. 1994. Freyr
var einnig í sambúð með Völu
Björk Jóhannsdóttur, f. 16.10.
1971. Þau slitu samvistir. Dóttir
þeirra er Teresa Dröfn, f. 9.5.
1991, maki Tómas Ísdal, f. 20.1.
1991, dóttir þeirra er Bera Dís,
f. 15.9. 2012.
Freyr var jarðsunginn frá
Fossvogskapellu 11. mars 2013.
Nú er Freyr stóri bróðir okk-
ar látinn. Hann varð bráðkvadd-
ur á Landspítalanum þar sem
hann naut aðhlynningar vegna
nýrnabilunar en ekkert benti til
annars en að hann myndi vinna
bug á því og andlát hans var því
mjög óvænt. Það er sárt að hann
hafi þurft að fara einmitt þegar
honum var farið að ganga vel í
lífinu. Hann hafði náð tökum á
fíkninni og var farinn að lifa
venjulegu lífi. Hann hafði fundið
sér starfsvettvang við tölvur
sem voru hans aðaláhugamál.
Freyr naut sín í vinnunni og
leið hvergi betur en á kafi í
verkefnum innan um vinnu-
félagana, sem honum þótti svo
vænt um.
Freyr var fjölskyldumaður
og var síðustu ár í nánum sam-
skiptum við okkur öll. Hann var
stoltur af börnunum sínum og
barnabörnum, sýndi litlu frænd-
systkinum sínum mikla ástúð og
það er okkur systrum og allri
fjölskyldunni mjög dýrmætt að
hafa átt þessi góðu ár með hon-
um. Hans bestu stundir voru
þær sem hann eyddi með börn-
unum sínum tveimur, Úlfi og
Teresu, og börnum þeirra, Pétri
Hafsteini og Beru Dís.
Freyr var hjartahlýr og
skemmtilegur bróðir. Sem ung-
lingur var hann einstaklega
stríðinn og hafði mjög gaman af
því að hrekkja litlu systur sínar
með ýmsum uppátækjum. Hann
var mikill húmoristi og sagði
einstaklega skemmtilega frá,
las mikið og var fróður um ótrú-
legustu hluti. Freyr var mjög
greindur og var fljótur að ná
tökum á hlutum sem hann hafði
áhuga á, gott dæmi um þetta
voru tungumál sem hann talaði
mörg hver reiprennandi.
Við kveðjum bróður okkar
með miklum söknuði. Það er
gott að vita til þess að Freyr
naut lífsins og var glaður síð-
ustu árin þó að heilsan hafi ekki
verið góð. Þrátt fyrir erfiðleika
hans í gegnum tíðina og að við
skyldum týna honum annað
slagið áttum við náið og sterkt
systkinasamband sem aldrei
bar skugga á. Hann verður allt-
af okkar elskaði bróðir.
Hildur og Urður.
Freyr Njarðvík