Morgunblaðið - 22.03.2013, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MARS 2013
✝ Lúðvík Haf-steinn Geirsson
fæddist á Bjargi á
Akranesi 12. maí
1914. Hann lést á
dvalarheimilinu
Holtsbúð, Vífils-
stöðum 16. mars
2013.
Foreldrar Lúð-
víks voru Geir
Jónsson og Gróa
Halldórsdóttir.
Systkini hans voru Alexander, f.
1912, og Halldóra, f. 1916.
Seinni kona Geirs hét Margrét
Jónsdóttir. Þeirra börn voru
Guðmundur, Sigurður, Geirlaug
Gróa og Unnur Jóna.
Eftirlifandi eiginkona Lúð-
víks er Arnbjörg Guðný Sig-
tryggsdóttir, f. 24. október
1918. Lúðvík og Arnbjörg giftu
sig 21. júní 1941. Þeirra börn: 1)
Geir, f. 1943, kvæntur Guðrúnu
Bjarnadóttur, f. 1948. Þeirra
börn: a) Björg, f. 1967, sambýlis-
maður Hörður Jónasson. Dóttir
Bjargar er Guðrún Edda
Þórðardóttir, f. 1991, b) Svan-
dís, f. 1977, Davíð Fannar, f.
1980, d. 2003, og Maríanna, f.
1985. 3) Örn, f. 1949. Dóttir hans
er Elín, f. 1992.
Lúðvík ólst upp á Akranesi
fram að fermingu. Fluttist hann
þá til Reykjavíkur og vann fyrir
sér sem mjólkurpóstur í Lang-
holti. Síðar lærði hann húsa-
smíði og vann hann við smíðar
alla sína starfsævi. Árið 1959
fluttust þau hjónin á Seltjarn-
arnesið þar sem þau bjuggu æ
síðan. Lúðvík sat til margra ára
í byggingarnefnd fyrir
Seltjarnarnesbæ og tók þar mik-
inn þátt í uppbyggingu bæj-
arins. 1988 flytja þau hjónin í
þjónustuíbúðir aldraðra á
Skólabraut 3 á Seltjarnarnesi og
þar undi hann lengi við bókband
og liggja eftir hann margir fal-
legir handverksgripir. Þau
hjónin voru mjög samrýnd og
umtalað hversu mikinn svip þau
settu á bæjarlífið á Nesinu. Þau
voru þá fastagestir í Sundlaug
Seltjarnarness í fjölda ára og
eignuðust þar stóran og góðan
vinahóp sem þau mátu mikils.
Síðustu mánuði dvaldi Lúðvík
ásamt Arnbjörgu konu sinni í
Holtsbúð, Vífilsstöðum þar sem
hann lést.
Útför Lúðvíks fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 22.
mars 2013, kl. 13.
dís, f. 1971, maki
Ivan Shefrin.
Þeirra börn: Ísa-
belle, f. 2003, og
Tómas, f. 2006, c)
Lúðvík Hafsteinn,
f. 1972, d. 1992.
Dóttir Lúðvíks er
Sirrý Björt, f. 1991.
2) Sigurveig, f.
1946, giftist Ásgeiri
S. Ásgeirssyni en
þau slitu samvistir.
Þeirra börn eru: a) Gróa, f.
1965, hennar sonur er Ólafur
Ásgeir Jónsson, f. 1993, b) Ás-
geir Örn, f. 1970, kvæntur Drífu
Viðarsdóttur. Þeirra börn eru
Snædís Birta, f. 2000, Katrín
Eir, f. 2004, og Sigurveig Jana,
f. 2009. Sonur úr fyrra sam-
bandi er Ásgeir Aron, f. 1994, c)
Lúðvík, f. 1974, sambýliskona
Bjarney Rut Jensdóttir. Börn
Lúðvíks eru Bjarni Geir, f. 1994,
og Sara Aurora, f. 2004, d) Sig-
ríður Þóra, f. 1978. Sigurveig
giftist aftur og er hennar maður
Magnús Gunnlaugur Frið-
geirsson, f. 1950. Börn hans: Al-
Tengdafaðir minn, Lúðvík
Hafsteinn Geirsson, lést að Víf-
ilsstöðum síðastliðinn laugardag.
Þá vantaði tæpa tvo mánuði í að
hann næði að fylla 99 ár í aldri.
Ég kynntist Lúðvík þegar ég
og dóttir hans Sigurveig hófum
búskap saman rétt um öndverð
síðustu aldamót. Ég sá strax að
hann var ótrúlega ern miðað við
aldur og lipur í hreyfingu, orði og
æði. Hann var ötull við að við-
halda líkamlegri heilsu sinni með
mikilli ástundun í sundlaug Sel-
tjarnarness. Hug og hönd þjálf-
aði hann með því að binda inn
bækur. Handbragð hans í bók-
bandinu var hreint meistaraverk
og vegna elju hans og iðjusemi
urðu bækurnar sem hann batt
inn ótrúlega margar.
Það var ævinlega mikil
ánægjustund að heimsækja þau
heiðurshjón, hann og Arnbjörgu
(Öddu), á Skólabrautina. Þau
voru ófá skiptin sem boðið var
upp á dýrindis rjómapönnukök-
ur, vöfflur, kaffi og kræsingar
sem brögðuðust einstaklega vel
og var allt heimagert að hætti
þessa myndarlega heimilis. Síðan
var gjarnan sest niður og rætt
saman um helstu mál dagsins og
var aðdáunarvert hve þau hjón
voru minnug og vel inni á öllum
sviðum. Það var sama hvort rætt
var um dægurmál líðandi stund-
ar eða sótt í sjóði fortíðar þar
sem minningar sem spönnuðu
tvær heimstyrjaldir, tugi þjóð-
legra merkisviðburða og gengis-
fellinga voru dregnar fram með
ótrúlegri nákvæmni og vottaði
um vöku þeirra fyrir samfélaginu
á öllum stundum.
Okkur Lúðvík var vel til vina
og það var alltaf fögnuður þegar
við hittumst. Það kvikna hlýjar
minningar þegar ég kveð vin
minn og tengdaföður hinsta
sinni. Blessuð sé minning hans.
Ég votta Öddu og afkomend-
um öllum mína dýpstu samúð.
Magnús G. Friðgeirsson.
Í dag kveðjum við vin minn og
tengdaföður Lúðvík Geirsson en
hann lést laugardaginn 16. mars
98 ára að aldri. Okkar kynni hóf-
ust í desember 1966 er við Geir
vorum saman til sjós og komum í
land á aðfangadag. Ég fór með
Geir heim og hitti þá í fyrsta sinn
Lúðvík, Öddu, Sillu og Örra.
Vissi ég ekki þá að Lúðvík og
Adda ættu eftir að verða tengda-
foreldrar mínir en við Silla
kynntumst betur í framhaldi af
þessu og varð úr því hjónaband.
Við Lúlli, eins og hann var
gjarnan kallaður, urðum fljótt
góðir félagar og vinir. Hann var
afburða góður smiður og þegar
við byggðum fjölskyldunni heim-
ili á Barðaströnd, smíðaði hann
fyrir mig skápa og eldhús og setti
í hurðir. Seinna hjálpaði hann
okkur og stjórnaði byggingu
sumarbústaðar í Borgarfirði, allt
frá uppsetningu sperra fram í
endanlegan frágang. Hann og
Adda voru mikið með okkur í
Borgarfirðinum, bæði meðan á
byggingu stóð og áfram eftir að
byggingu var lokið. Lúlli undi sér
vel þarna og vildi alltaf vera að
gera eitthvað. Hann grisjandi
skóginn, fór í göngutúra, inn á
fjall að fiska, við grilluðum, hann
lék við krakkana og áttum við
skemmtilega daga öllsömul. Lúlli
og Adda komu með gamla hluti
upp í bústað frá þeirra yngri ár-
um og má þar nefna skíði,
skíðaskó, tösku, veiðistangir og
fleira sem hengt var upp í húsinu
og er það þar allt enn.
Tvisvar fórum við öll saman til
Flórída, við Silla með alla krakk-
ana ásamt Lúlla og Öddu. Voru
það miklar skemmtiferðir og lék
Lúlli þá á alls oddi og hafði mikið
gaman að því að göslast með
strákunum. Seinna þegar við
byggðum í Sefgörðum sá Lúlli
um allt tréverk frá a til ö og var
það mikil og vönduð vinna en
hann var vandvirkur með af-
brigðum. Átján árum seinna er
við fluttum úr húsinu var ekki los
eða lát á einum einasta hlut sem
hann hafði lagt hönd á. Seinna,
eftir að við Silla skildum, hélst
áfram góður vinskapur með okk-
ur Lúlla og Öddu og reyndar fjöl-
skyldunni allri. Sagði Lúlli oft við
mig þegar við vorum að kveðjast:
“takk fyrir komuna, þú ert og
verður alltaf tengdasonur okkar
þó þetta hafi farið svona hjá ykk-
ur Sillu“. Hefur mér alltaf þótt
vænt um að heyra þessi orð.
Nú í seinni tíð, eftir að Lúlli
fór að missa heyrn og tapa sjón
var hann samt alltaf hress og
bjartur, ótrúlega duglegur og
sjálfbjarga. Adda var honum
vanalega augu og eyru er þau
fóru út í göngu eða í sund en ef
hún gat af einhverjum ástæðum
ekki farið með honum þá lét hann
það ekki stoppa sig og fór samt.
Var það ótrúlegt hvað hann
komst áfram sjálfur og var það
ósjaldan sem fólk hafði orð á því
bæði hvað þau hjón væru sam-
rýmd og hvað Lúlli væri með
ólíkindum duglegur.
Ég vil nú í lokin þakka Lúlla
fyrir ánægjulega samfylgd og
vinskap í nærri hálfa öld sem og
Öddu en hennar missir er mikill
eftir sjötíu og tveggja ára hjóna-
band. Hvíl þú í friði kæri vinur.
Ásgeir
Elsku afi, það er skrítið að
þurfa að kveðja þig í dag. Þar
sem þú og amma eruð eitt í
hjarta mér. Við munum hugsa vel
um ömmu fyrir þig enda veistu
að hún er yndislegasta kona sem
er til. Ég á svo margar góðar
minningar um ykkur þegar mað-
ur fékk að gista um helgar. Þá
vaknaði amma með manni og hit-
aði heitt kakó og brauð með
smjöri. Síðan klikkaði það ekki
að við fórum í sund sem var ynd-
islegt og þau þekktu alla í Vest-
urbæjarsundlauginni því þá var
ekki komin sundlaug á Nesið.
Síðan kom hádegið, þá var alltaf
það sama í hádegismatinn, súr-
mjólk með röspuðum gulrótum,
epli og appelsínur. Seinnipartinn
var oft á tíðum labbað út í Gróttu
og gengin fjaran og fundið prik
og skrifað í sandinn. Stundum í
dag fer ég út í Gróttu og labba
fjöruna því að það er svo ynd-
islegt og góð minning sem ég á
sem barn. Elsku afi minn, það
eru ekki allir sem ná að vera gift-
ir í 72 ár og vera saman í 75 ár
eða alveg að ná að verða 99 ára.
En elsku afi minn, ég veit að
nafni þinn, Lúðvík bróðir minn,
tekur vel á móti þér og þið náið
að ræða málin.
Blessuð sé minning þín, elsku
afi minn.
Léttur í spori, langa stund,
nú leggur aftur augun sín.
Kominn er á græna grund.
Aldrei gleymist minning þín.
(HJ)
Björg Geirsdóttir.
Í dag kveð ég yndislega afa
minn. Yndislega afa sem ég á eft-
ir að sakna svo sárt, yndislega
afa sem ég ólst upp hjá fyrstu ár-
in mín og var mér svo góður og
kær. Ég minnist þess þegar ég
var lítil stelpa og fór í gönguferð-
ir með afa á laugardagsmorgnum
út í Suðurnes á Nesinu. Við geng-
um í fjörunni eða í grasinu og
hann fræddi mig um það sem fyr-
ir augu bar. Sýndi mér fuglalífið,
Seltjörnina, steinana og margt
skemmtilegt. Ég man líka svo vel
eftir heimili hans og ömmu á
Miðbrautinni þar sem ég var
mikið og man sérstaklega eftir
litlu kompunni þar sem ég
gleymdi mér tímunum saman.
Ég man þegar hann rakaði sig,
setti á sig rakkrem og sendi mig
til ömmu til að spyrja hvort hún
vildi þurran eða blautan koss. Ég
man hvað það var gaman að
heimsækja hann á verkstæðið úti
í bílskúr þar sem hann undi sér
svo vel. Ég man svo vel eftir bíl-
túrum í fallegu bílunum hans,
berjatínsluferðum, sumarbú-
staðaferðum og þegar ég fékk að
gista. Ótal fallegar minningar
leita á hugann þegar ég minnist
þessa yndislega manns sem hann
afi var. Hann var einstakur mað-
ur, fallegur að utan sem innan.
Hann var heilbrigðin uppmáluð,
fór í sund nánast á hverjum degi,
borðaði hollan mat og var útivist-
armaður.
Þau amma ferðuðust mikið
bæði innanlands og utan og nutu
þess að vera saman enda afar
samrýnd hjón. Þau voru gift í yfir
72 ár og báru mikla virðingu
hvort fyrir öðru. Afi sagði að lyk-
illinn að góðu hjónabandi væri að
fara aldrei ósáttur að sofa.
Afi hafði sterka réttlætis-
kennd og lá ekki á skoðunum sín-
um. Hann var áhugasamur um
aðra og við spjölluðum oft um
ferðalög og um Grænland. Hann
hafði áhuga á Grænlandi og hefði
viljað ferðast meira þar um.
Þrátt fyrir að hafa nánast misst
sjónina og heyrt illa sl. ár hefti
það hann ekki í að fara í sund á
hverjum morgni. Hann synti sín-
ar ferðir og klæddi sig í útiklef-
anum alla daga þar til síðasta
sumar. Amma fór yfirleitt með í
sundið og hún sat þá í heita pott-
inum og spjallaði á meðan afi
synti og gekk sinn hring í kring-
um laugina. Hann eignaðist góða
vini í sundinu sem honum þótti
afar vænt um.
Ég er heppin og þakklát fyrir
stundirnar sem ég átti með afa,
sér í lagi undanfarin ár og mán-
uði. Síðustu jól eru þau allra
bestu en hann var hjá mér á að-
fangadagskvöld þrátt fyrir að
amma kæmist ekki. Hann ætlaði
ekki að koma en ákvað það á síð-
ustu stundu og var glaður að hafa
drifið sig og fengið rjúpu sem var
í uppáhaldi. Við áttum saman
yndislegt aðfangadagskvöld sem
ég þakka fyrir. Ég er þakklát
fyrir að hafa getað farið með hon-
um í æfingar, í gönguferðir, gefið
honum tásunudd og snyrt á hon-
um hendur og fætur. Síðustu
mánuðina sem hann lifði gat
hann ekki farið í sundið en í stað-
inn þótti honum gott að láta
dekra við sig.
Takk fyrir allt, elsku besti afi
minn. Nú ertu kominn í faðm
nöfnu minnar og annarra ætt-
ingja og þaðan muntu vaka yfir
okkur eins og þú talaðir oft um.
Þú verður fremstur í englahópn-
um ef ég þekki þig rétt. Við pöss-
um ömmu fyrir þig og hlökkum
til að finna fyrir þér elsku afi.
Elska þig undur, undur heitt.
Þín
Gróa.
Þegar ég hugsa um afa minn
fæ ég hlýtt í hjartað. Ég finn fyr-
ir ást og hlýju, vináttu og ofboðs-
legu þakklæti. Þakklæti fyrir að
hafa fengið að hafa þennan stór-
kostlega mann í lífi mínu.
Minningarnar eru svo ótal
margar, allt frá því að ég var lítil
stelpa og fram á síðustu stundu.
Ég vil trúa að ég hafi erft ým-
islegt frá afa mínum en einnig er
svo margt sem ég kýs að tileinka
mér. Hann var duglegur, ósér-
hlífinn, vandvirkur, ástríkur,
skemmtilegur húmoristi sem var
annt um heilsuna og svolítill ei-
lífðarunglingur.
Síðastliðin ár hef ég verið svo
heppin að fá að eiga margar dýr-
mætar stundir með honum og
ömmu og er mér algjörlega
ómetanlegt hvernig samband
okkar hefur þróast. Ég hef feng-
ið að kynnast þeim á nýjan hátt.
Fylgja þeim eftir við daglega
iðju, kynnast vinum þeirra, gráta
með þeim og hlæja, dansa og
syngja, borða og drekka. Ég sat
oft og hlustaði á þau segja mér
sögur. Hélt afi þá iðulega í hönd
mína og svalaði forvitni minni
þar sem ég spurði um ævi hans
og aðdáunarverða ástarsögu
hans og ömmu. Eftir að hafa
hlustað á þó nokkrar slíkar sögur
þá vaknaði sú hugmynd að taka
viðtal við þau og búa til litla stutt-
mynd. Var frábært að finna
hversu vel þau tóku í þá hug-
mynd og fórum við strax af stað.
Viðtölin tók ég fyrir ári síðan og
er það myndefni gjörsamlega
ómetanlegt og óendanlega dýr-
mætt. Afi fylgdist vel með gangi
mála og veit ég að hann verður
með mér við vinnslu myndarinn-
ar. Í haust fór ég erlendis í nám
og var mér svo mikilvægt hversu
mikla hvatningu ég fann frá afa
mínum. Hann hafði mikinn áhuga
á því sem ég var að gera og átti
ég samtal við hann fyrir ekki
löngu síðan í gegnum Skype þar
sem hann sagði mér að hann væri
svo stoltur af mér. Mig setti
hljóða. Svo dýrmæt stund. Hann
sagði mér líka þá að hann væri
spenntur að fylgjast með mér og
að hann myndi gera það líka eftir
að hann væri farinn. Ég veit
hann stendur við það.
Ég mun aldrei gleyma hönd-
unum hans afa og hvernig hann
klappaði mér, bæði á hendur
mínar og andlit, þar sem hann
horfði framan í mig með nánast
blindum augum. Hann var mér
alltaf svo hlýr og góður. Takk.
Takk elsku afi minn fyrir allar
stundirnar okkar og öll fallegu
orðin. Takk fyrir allt sem þú hef-
ur kennt mér og traustið sem þú
hefur sýnt mér. Takk fyrir að
vera mín stærsta fyrirmynd og
hetja, falleg sál og dýrmætur vin-
ur.
Nú ert þú sannur engill og ég
veit þú verður með mér og vernd-
ar. Stappar í mig stálinu þegar
ég þarf á að halda, veitir mér
styrk og kraft og gleðst með mér
í hamingju minni og velgengni.
Elsku afi minn, ég mun sakna
þín svo oft og svo sárt en eins og
segir í ljóðinu sem þú kenndir
mér:
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Ég veit að nú ert þú á fallegum
stað með fólkinu þínu. Með fulla
sjón og heyrn ertu kraftmikill,
líkami þinn er frjáls frá öllum
hömlum og þú getur tekið þér
hvað sem er fyrir hendur. Njóttu
elsku afi minn.
Við pössum ömmu fyrir þig.
Ég elska þig afi og geymi í
hjarta mínu, alltaf.
Þín
Þóra.
Það er skrítið að hugsa til þess
að nú sértu farinn elsku besti
langafi, það eru ekki allir eins
heppnir og ég að eiga langömmu
og langafa, hvað þá svona lengi.
Alltaf var jafngaman að koma til
ykkar ömmu því þú hafðir alltaf
jafnmikinn áhuga hvað maður
hafði fyrir stafni í hvert sinn og
ánægjan skein þegar mér gekk
vel.
Nokkrum dögum áður en þú
yfirgafst okkur áttum við svo
innilegt og gott spjall sem ég
mun seint gleyma. Alltaf var nú
stutt í brosið þitt þótt skapið hafi
verið stórt, sem virðist hafa erfst
í fjölskylduna. Það er mér svo
minnisstætt fyrir tveimur árum
þegar ég brunaði úr vinnunni til
að kíkja til ykkar á laugardags-
kvöldi vegna þess að ömmu
fannst þú ekki eins og þú ættir að
þér að vera. Þú varst nú ekki par
sáttur og tilkynntir mér það að
þegar þinn tími kæmi skyldir þú
sko láta okkur vita. Ég með mitt
skap, sem ég veit ekki hvaðan
kemur, varð nú hálfsár og reið að
þú skyldir segja þetta en í dag
glotti ég út í annað vegna þess að
þú lést okkur sko sannarlega vita
að þinn tími væri að koma. Þótt
minningar séu margar skilurðu
líka eftir þig hluti sem ávallt
halda uppi minningu þinni. Þegar
þú gafst mér steinakarlinn með
rauða hálsmenið varð mamma
himinlifandi vegna þess að hún
hafði horft á hana í langan tíma.
Hún vissi að karlinn fengi að vera
uppi á hillu hjá sér en vittu til ég
mun sko taka hana og hafa á
mínu heimili þegar það verður
stofnað.
Elsku langafi, takk fyrir allt,
við munum passa ömmu fyrir þig
og sjá til þess að henni líði sem
best. Ykkar samband er eitt það
yndislegasta sem til er og mun ég
reyna að apa eftir þér, aldrei fara
ósátt að sofa því enginn veit hvað
morgundagurinn ber í skauti sér.
Hvíldu í friði.
Þín langafastelpa,
Guðrún Edda Þórðardóttir.
Við Lúðvík vorum sundfélagar
í Sundlaug Seltjarnarness í mörg
ár. Við vorum iðulega saman á
braut og það fór vel á með okkur.
Það var einstakt að eiga þennan
öðling að vini og þau heiðurshjón
hann og Öddu.
Aðrir eru færari um að rekja
lífshlaup Lúðvíks, en hann fór nú
nokkrum sinnum yfir valda kafla
í lífi sínu. Það var greinilegt að
lífið hafði ekki farið um hann
mjúkum höndum framan af.
Móðurmissir og það sem fylgdi í
kjölfarið var að vonum þungbært
fyrir ungan dreng. En Lúðvík
var vinnusamur og duglegur að
bjarga sér og eignaðist frábæra
konu, sem m.a. studdi hann til
mennta. Lúðvík lærði húsasmíði
og varð meistari í þeirri grein.
Lúðvík og Adda voru sem eitt,
þau lifðu reglusömu lífi og hugs-
uðu vel um líkama og sál. Á Sel-
tjarnarnesi voru þau vel þekkt,
sóttu alla viðburði sem í boði
voru, stunduðu sund alla daga og
göngutúra á meðan heilsan
leyfði. Áður hafði Lúðvík gengið
Lúðvík Hafsteinn
Geirsson
Ofurfrænka mín hún Maja er
farin. Það er svo ótrúlegt að
hugsa til þess að ég sjái hana ekki
aftur og ég eigi bara eftir að
hugsa til hennar án þess að geta
faðmað hana að mér og sagt
henni fréttir af mér og mínum því
hún var alltaf að fylgjast með. Ég
man að þegar ég var ólétt að eldri
stelpunni minni fékk ég sendan
stóran pakka frá Jersey þar sem
móðursystir mín tók frænkuhlut-
María
Eyvindsdóttir
✝ María Wilhelm-ína Heilmann
Eyvindsdóttir,
Maja, fæddist á Díl-
um, Kópavogi, 5.
september 1954.
Hún lést á Sa-
hlgrenska sjúkra-
húsinu í Gauta-
borg, Svíþjóð, 20.
febrúar 2013.
Útför Maju fór
fram 13. mars 2013.
verkið mjög alvar-
lega og var búin að
safna saman heil-
miklu barnadóti til
að senda mér. Þetta
var svo lýsandi fyrir
frænku mína; alltaf
að hugsa um aðra.
Hún var svo sterk
og sjálfstæð kona
sem gat gert hvað
sem var.
Ég heimsótti þær
mæðgur þrisvar sinnum þegar
þær bjuggu á Jersey og þar
kynntist ég frænku minni vel,
hún var alltaf á fullu og hafði svo
ótrúlegan drifkraft að ég sem
ung kona átti fullt í fangi með að
fylgja henni eftir. En svona var
hún alla tíð dugleg og drífandi.
Elsku Maja, hvíldu í friði og
þakka þér fyrir tímann okkar
saman.
Þín systurdóttir,
Margrét.