Morgunblaðið - 11.05.2013, Síða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. MAÍ 2013
✝ Jóhanna Krist-ín Gunnars-
dóttir fæddist á
Akranesi 16. des-
ember 1934. Hún
lést á LSH í Foss-
vogi 30. apríl 2013.
Hún var dóttir
Elínar Margrétar
Jakobsdóttur, f.
24.4. 1912 og
Gunnars Gunn-
arssonar, f. 10.7.
1904, þau létust bæði 1994.
Systir Jóhönnu er Margrét, f.
1933.
Jóhanna giftist 1958 Jóhanni
Þorsteinssyni, f. 3.5. 1936. Jó-
hanna og Jóhann eignuðust
fjórar dætur. 1) Erla Berglind,
f. 1958, maki hennar er Jóhann-
es Ævar Hilmarsson, þau eiga
tvö börn: Hilmar Ævar, f. 1978,
d. 2012, hann átti þrjú börn, Jó-
hanna Kristín, f. 1989. 2)
Freyja, f. 1961, maki hennar er
Oddur Sævar Andersson, þau
eiga þrjá syni: Sigurður Rúnar,
f. 1983, Sævar Örn, f. 1988 og
Sigmar Þór, f. 1992. 3) Elín
Margrét, f. 1962,
maki Þórhallur
Ottesen, þau eiga
tvö börn: Helgi
Rafn, f. 1983 og
Valdís Ósk, f. 1991,
hún á einn son. 4)
Gunnhildur Björk,
maki Stefán Ingvar
Stefánsson, þau
eiga þrjú börn: Jó-
hanna Rut, f. 1986,
hún á eina dóttur,
Stefán Hrafn, f. 1988 og Inga
Viktoría, f. 2005. Jóhanna og
Jóhann skildu 1968.
Jóhanna ólst upp á Akranesi
og vann hin ýmsu störf þar á
meðal lengst í verslun Einars
Ólafssonar. Jóhanna fluttist
með fjölskyldu sinni til Reykja-
víkur 1963. Eftir að Jóhanna
flutti til Reykjavíkur vann hún
á meðal annars á slysadeild og
síðar í Breiðholtskjöri í um það
bil 30 ár er hún þurfti að hætta
að vinna vegna heilsubrests.
Útför Jóhönnu fór fram frá
Kapellu í Fossvogi 6. maí 2013 í
kyrrþey.
Ég kveð ástkæra systur mína,
Jóhönnu Kristínu Gunnarsdóttur.
Hún fæddist að Tjörn á Akranesi
16. desember 1934. Ég, Gréta
systir hennar var þá tæplega eins
og hálfs árs.
Síðan þá höfum við að mestu
fylgst að, þó komið hafi tímabil
þar sem langt var á milli okkar,
landfræðilega séð en þó ekki, því
við höfum alltaf verið svo nánar að
tími og fjarlægð hefur ekki skipt
okkur miklu máli.
Foreldrar okkar, Gunnar
Gunnarsson og Elín Margrét Jak-
obsdóttir, háðu erfiða lífsbaráttu
eins og títt var í upphafi síðustu
aldar en þau voru fædd 1904 og
1912. Faðir okkar var sjómaður og
beitningamaður en móðir okkar
hugsaði um heimilið og okkur
systurnar. Fyrstu árin okkar
fluttum við nokkuð oft en ein af
mínum fyrstu minningum var
þegar við bjuggum í Gestshúsi
sem var síðasta heimilið sem for-
eldrar okkar leigðu.
Með einbeittri sýn, dugnaði og
elju tókst þeim að kaupa lítið
timburhús að Suðurgötu 122,
Akranesi en við það hús höfðum
við systurnar markað upphaf
minninga okkar um barnæskuna.
Með sömu elju og dugnaði, náðu
þau síðar að stækka húsið og varð
byggingin um tíma leikvangur
okkar systra, skreytt glitrandi
glerbrotum. Með því að flytja á
Suðurgötuna, fengum við aðgang
að Langasandi og öðrum ævin-
týrastöðum Akraness. Æska okk-
ar leið við ýmis verkefni, skemmti-
lega leiki en líka stundum við erfið
og leiðinleg skylduverk, það fór
auðvitað eftir árstíðum. Þegar
pabbi var að vinna við beitingar
niðri á Breið, vorum við systur
sendar í hádeginu með mat handa
honum. Það var drjúgur spotti
fyrir sporstuttar stúlkur. Á góð-
viðrisdögum á sumrin lékum við
okkur á Langasandi, tíndum litrík
glerbrot eða lágum í sólbaði í gras-
bölunum þar sem íþróttavöllurinn
er nú, tuggðum strá og létum okk-
ur dreyma. Og ekki var síðra að
klifra í klettunum á ströndinni.
Eins var stundum farið á tveimur
jafnfljótum að heimsækja ömmu
og afa sem bjuggu að Vík í Innri-
Akraneshreppi og hina sérstöku
Tótu sem bjó hjá þeim. Lífið var
stundum erfitt en í minningunni
var æska okkar litrík og góð.
Þegar leiðir okkar skildu um
lengri eða skemmri tíma, þurftum
við að hafa fyrir því að hafa sam-
band. Þá voru ekki símar í heima-
húsum, enginn gemsi og hvað þá
heldur internet. Samskiptamátinn
var annar, við skrifuðumst á eða ef
ég vildi heyra rödd þeirra heima,
þá þurfti að boða þau í gegnum
símstöðina.
Í grunninn var hún systir mín
kát, hún var traust kona, þraut-
seig og einstaklega dugleg. Hún
fékk sinn skerf af erfiðleikum í líf-
inu sem hún tókst á við af sínum
einstaka krafti og dugnaði en síð-
ustu tuttugu árin barðist Jóhanna
við margþættan heilsubrest og á
tímabilum var útlitið svart. En
hún kvartaði aldrei og tókst á við
veikindin af sömu staðfestu og ein-
urð og hún hafði tekist á við öll
önnur verkefni lífsins.
Ég mun sakna hennar sárt,
sakna þess að heyra ekki rödd
hennar en við höfum haft daglegt
samband í fjöldamörg ár.
Með þessum orðum þakka ég
systur minni samfylgdina og vin-
áttuna. Ég og fjölskylda mín vott-
um dætrum hennar og öðrum ást-
vinum samúð okkar.
Margrét Gunnarsdóttir
(Gréta systir).
Elsku amma mín. Nú ertu farin
á góðan stað þar sem þér líður vel.
Á erfitt með að trúa því að ég skuli
vera að kveðja þig. Allar þær fal-
legu minningar sem við eigum og
þær bestu, við náðum alltaf svo vel
saman og tala nú ekki um spjöllin
okkar, oft leitaði ég til þín. Þegar
ég var lítil passaðirðu mig oft og
mörgum sinnum, enda best að
fara til ömmu í Þórufellið að gista
á eggjabakkadýnunni sem þú
varst með, svo mikill lúxus. Þú
hefur alltaf verið mér mjög nálæg
hvar sem ég er, þegar ég bjó hjá
mömmu og pabba varstu bara
nokkrum mínútum frá, svo þegar
ég flutti í Kópavoginn bara rétt
fyrir neðan mig. Fannst alltaf svo
gott að geta stokkið bara til ömmu
að spjalla og svo hringdi ég nú oft
og spjallaði mikið og fékk ráð frá
þér. Þegar ég hugsa til baka um
okkar góðu minningar og eru þær
nú margar, hugsa ég þegar
mamma og pabbi voru að fara eitt-
hvert þá kom ekkert annað til
greina nema vera hjá ömmu sinni
og gista. Þú sem bjóst alltaf svo
vel um mig og tala ég nú ekki um
þegar þú vaktir mig með rólegu
rödd þinni og sagðir að það væri
tími til að vakna og hjóla í skólann,
þú varst búin að taka allt saman
fyrir mig í töskuna og gera morg-
unmatinn tilbúinn. Svo þegar ég
var klár með allt þá sagðirðu „ég
fylgist með út um gluggann á eftir
þér“, ég leit til baka þegar ég var
komin að ljósunum og þar varstu
að fylgjast með mér og klikkaðir
ekki á því þegar ég hjólaði til baka
til þín, þar varstu líka að bíða eftir
mér. Þegar ég kom til þín í heim-
sókn þá vildi ég alltaf fara í bað,
enda besta baðið, svo tylltum við
okkur í stofuna og hlustuðum á
Tvær úr tungunum og spiluðum
olsen olsen. Þegar ég var ólétt þá
töluðum við mikið saman um allt
það nýja sem tæki við hjá mér og
hafðir þú fulla trú á mér. Ég var
fljót að hringja í þig eftir að ég var
búin í skoðun og segja þér að litli
strákurinn minn mundi láta sjá sig
þessa helgi. Þú sagðir mér að vera
róleg og allt myndi ganga vel og
taka því rólega og varst svo ánægð
að ég hafi hringt í þig og sagt þér
frá þessu, enda sólarhring síðar
kom strákurinn minn. Ég hringdi í
þig hvern dag og sagði þér hvern-
ig nóttin hafi gengið og þetta væri
ekkert mál, þú sagðir mér að ég
væri með draumabarn og fædd í
þetta hlutverk. Þegar ég skírði Al-
exander Helga þá sagðirðu við
mig að þú værir svo stolt af mér og
ég stæði mig svo vel í þessu öllu
saman, enda sagði ég allan tímann
við þig að ég myndi horfa upp til
þín og geri það.
Elsku amma, ég á svo erfitt
með að trúa þessu en hugsa þó
hvað við áttum margar góðar
stundir saman og Alexander Helgi
heppinn að fá að njóta þess tíma
sem þú varst með okkur. Ég elska
þig af öllu mínu hjarta og mun
sakna þín.
Þín
Valdís Ósk.
Elsku amma mín, nú hefur þú
kvatt þennan heim. Þú hefur feng-
ið hvíldina eftir erfið veikindi.
Þegar ég hugsa til baka man ég
eftir mörgum minningum okkar
saman uppí Þórufelli þegar ég var
ung sem eldri. Alltaf var gott að
koma til þín, þú tókst svo vel á
móti öllum með gleði og hamingju.
Þín verður sárt saknað, þú varst
mér ekki bara amma heldur vor-
um við svo góðar vinkonur og gát-
um talað um heima og geima og
um þá gömlu daga þegar þú varst
ung. Eftir að ég flutti austur þá
töluðum við oft saman í síma og
ekki fannst okkur það leiðinlegt.
Mér þykir leiðinlegt að hafa ekki
verið hjá þér síðustu vikurnar en
mér þótti afar vænt um það að
hafa talað við þig í símann og sagt
þér hvað mér þykir vænt um þig.
Núna sé ég fyrir mér Hilmar taka
á móti þér með opnum örmum og
þið munuð vaka yfir okkur. Elska
þig, elsku amma mín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín
Jóhanna Kristín.
Jóhanna Kristín
Gunnarsdóttir
✝ GodsonUwawukonye
Onyemauchec-
hukwu Anuforo
fæddist í Maduguri
í Nígeríu 2. desem-
ber 1950. Hann lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 19. apríl 2013.
Foreldrar hans
voru Nathaniel
Anuforo og Marbel
Ukachi Anuforo. Godson var
næstelstur í sex systkina hópi.
Elsti bróðirinn var Philip, lát-
inn, síðan er John, búsettur í
New York, giftur Ndukwu, Mos-
es, búsettur í Nígeríu, og Samu-
el, búsettur í New York.
Godson kvæntist Sturlaugu
Rebekku Rut Jóhannesdóttur 1.
Godson ólst upp í Maduguri
og síðan í Amattu. Hann lauk
menntaskóla í Nígeríu og vann
hjá Christlieb PLC áður en hann
fór til Englands. Hann hóf þar
nám í endurskoðun og við-
skiptafræði frá London Met-
ropolitan-háskóla og útskrif-
aðist sem löggiltur
endurskoðandi 1977. Hann klár-
aði meistaranám í við-
skiptafræði með áherslu á
stjórnun frá Liverpool-háskóla á
Englandi 2009. Í Nígeríu vann
Godson hjá Christlieb PLC og
síðustu fimm árin sem hann bjó í
Nígeríu við eigið fyrirtæki. Árið
1999 fluttist Godson til Íslands
með fjölskyldu sinni og settist
að á æskuheimili Rebekku í
Stykkishólmi og bjó þar í
nokkra mánuði. Árið 2000 flutti
fjölskyldan til Reykjavíkur þar
sem þau keyptu sér íbúð og
hann vann hjá SÁÁ á Vogi og
síðan hjá Reykjavíkurborg. Re-
bekka dó 2002. Godson kvæntist
aftur Elizabeth Francis Maro
frá Tansaníu 9. ágúst 2006.
Útför Godsons fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag, 11.
maí 2013, kl. 14.
nóvember 1978 í
Englandi og flutt-
ust þau fljótlega til
Nígeríu. Godson og
Rebekka eiga þrjú
börn: 1) Obinna
Sturla Chijioke,
kokkur hjá Hótel
Radisson, f. í Lagos
4. ágúst 1980. 2)
Ósk Ukachi, meist-
aranemi við Há-
skóla Íslands, f. í
Lagos 17. júní 1982. 3) Onye-
mauchechukwu Óðinn Chuk-
wuemeka, viðskiptanemi við
Háskóla Íslands, f. í Lagos 28.
júní 1986. Godson og Rebekka
eiga tvö barnabörn: Sturlu Chi-
jioke Jafei, f. í Reykjavík 26.
ágúst 2008, og Agnar Inga God-
son, f. í Reykjavík 5. apríl 2012.
„Hvaðan ertu?“ spurði ég vin
minn Godson Anuforo einu sinni
þegar við höfðum þekkst um all-
langt skeið. „Eiginlega úr Stykk-
ishólmi,“ sagði hann. Þar lágu
rætur hans á Íslandi í gegnum
eiginkonu Godsons, Rebekku
Sturlaugu Rut Jóhannesdóttur,
og þar bjuggu þau fyrst eftir að
til Íslands kom. Snæfellsnesið
var hans staður á Íslandi, og eftir
lát konu sinnar hélt hann áfram
að rækta þau bönd.
Aldrei hitti ég hann glaðari en
þegar hann kom eitt sinn af ætt-
armóti á Snæfellsnesi og sagði
sögur af sínu fólki hvaðanæva af
landinu langt fram á kvöld.
Godson hafði upplag ættar-
höfðingjans eins og áar hans í
Afríku höfðu margir verið mann
fram af manni. Þegar ég kynntist
honum var hann löngu orðinn for-
maður samtaka Nígeríumanna
hér á landi, og varð síðar forseti
Afríkufélagsins. Þeirri stöðu
gegndi hann til síðasta dags.
Godson var sannarlega til for-
ingja fallinn. Hann hafði sterka
nærveru, og þótt hann væri lágur
maður vexti fundu það allir þegar
hann kom á vettvang. Hann var
svipríkur, með djúpa og sterka
rödd, og skarpar skoðanir á bæði
landsmálum og gangi heimsins.
Þegar hann talaði voru orð hans
meitluð og þaulhugsuð.
Godson var upphaflega frá
Maduguri í suðurhluta Nígeríu
þar sem hann fæddist árið 1950
en fjölskyldan fluttist síðar til
norðursvæða Nígeríu þar sem
hann ólst upp í þorpinu Amatta,
næstelstur í hópi fimm bræðra og
einnar systur.
Hann braust til mennta, lauk
menntaskóla í heimalandi sínu og
eins og margir landar hans fór
hann til Englands í nám. Hann
lauk prófi í Lundúnum sem lög-
giltur endurskoðandi. Á bökkum
Thames hitti hann mærina frá
Stykkishólmi, sem tók hug hans
allan, og saman fluttu þau heim
til Íslands árið 1999, eftir nokkra
viðdvöl í Nígeríu þar sem hann
rak eigið fyrirtæki. Þau hjónin
eignuðust þrjú mannvænleg
börn, Obinna Sturlu, Onyema
Óðin og Ödu Ósk. Sviplegt fráfall
móðurinnar árið 2002 varð fjöl-
skyldunni mikið áfall. Síðar
kvæntist Godson seinni konu
sinni, Elísabetu Francis Maro,
ættaðri frá Tansaníu.
Godson var trygglyndur vin-
um sínum, og fáa sterkari stuðn-
ingsmenn eignaðist ég en hann.
Hann þekkti fjölmarga, og
beitti sannfæringarkrafti sínum
svo unun var á að hlýða. Hann
naut þeirra forréttinda að standa
föstum fótum í tveimur menning-
arheimum, og unni báðum.
Hann þreyttist ekki á að
dásama kosti Íslands en var stolt-
ur af uppruna sínum í Afríku, og
taldi álfuna eiga mikla framtíð
fyrir sér á þessari öld. Um það
vorum við sammála. Ég vissi
mætavel að um sinn hafði hann
átt við mein að stríða, en um það
vildi hann ekki tala, og bar erf-
iðleika sína karlmannlega.
Rétt lentum frá Kína sagði
Ada dóttir hans mér að nú væri
minn gamli vinur kominn á líkn-
ardeild Landspítalans. Ég hélt
óðara á hans fund, og mátti ekki
tæpara standa. Nokkrum stund-
um síðar var hann allur. Ég
þakka honum við leiðarlok fasta
vináttu og trygglyndi, og bið Guð
að blessa börn hans og stórfjöl-
skylduna alla í sorginni sem nú
kveður dyra.
Össur Skarphéðinsson.
Godson Uwawu-
konye Onyemauc-
hechukwu Anuforo
Sárt er að sjá á
bak góðum vini, nú þegar vorið
ber okkur sinn fagnaðarboðskap
lífs og gleði, og mófuglarnir austur
við Lynghól eru önnum kafnir við
tilhugalíf og hreiðurgerð. Þar
eystra átti Helgi S. Guðmundsson
margar dýrðarstundir í faðmi
samheldinnar fjölskyldu, sem nú
syrgir og saknar. Á slíkum stund-
um er gott að geta leitað í fjár-
sjóðskistu ljúfra minninga.
Helgi S. Guðmundsson var ein-
hver mesti sómamaður sem ég hef
kynnst. Aldrei heyrði ég hann
halla orði á nokkurn mann, og
hann lagði lykkju á leið sína til að
finna öllum málsbætur. Hann var
frómur maður, góðviljaður og
reyndist mörgum vel. Hann
studdi ötullega við starf okkar
Hróksmanna meðal barna og ung-
menna á Grænlandi, og fylgdist af
lifandi áhuga með starfi okkar hjá
okkar góðu nágrönnum. Allar
hans gjafir voru án skilyrða og
hann hafði engan áhuga á að sín
yrði getið.
Óbifandi styrk sinn sótti Helgi
til trúarinnar – hann var maður
kristinn í besta skilningi, og rækt-
aði trú sína svo boðskapur frels-
arans var samgróinn lífsviðhorf-
um hans, í orði og verki. Það var
heillandi fyrir gamlan efasemdar-
mann að sitja á sólpallinum við
Lynghól og hlusta á Helga – hann
predikaði ekki; hann miðlaði, af
hógværð og visku. Við komum
hvor úr sinni áttinni – en við urð-
um vinir. Sú vinátta byggðist á
gagnkvæmri virðingu og hlýju.
Í dag drúpa fuglarnir austur við
Lynghól höfði, þegar við kveðjum
góðan dreng. Eiginkonu hans,
börnum og barnabörnum votta ég
mína dýpstu samúð. Far vel, góði
vinur.
Hrafn Jökulsson.
Elsku pabbi okkar er fallinn frá
eftir erfið veikindi. Það er skrítið
til þess að hugsa að við komum
aldrei til með að hitta hann aftur í
þessu lífi. Eiginlega mjög óraun-
verulegt. Hann var okkur svo mik-
il stoð og stytta í öllu sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Studdi
okkur í einu og öllu. Ef eitthvað
bjátaði á hjá einhverju okkar þá
var alltaf hægt að leita til pabba
ráðagóða. Hann sá alltaf það já-
kvæða við allt, gat breytt svo
miklu með örfáum ráðleggingum.
Við systkinin, makar okkar og
börn höfum átt alveg einstakt
Helgi Sigurður
Guðmundsson
✝ Helgi SigurðurGuðmundsson
fæddist í Reykjavík
29. desember 1948.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 30. apríl
2013.
Útför Helga fór
fram frá Hallgríms-
kirkju 8. maí 2013.
samband við pabba
og mömmu í gegnum
tíðina, verið mjög
samrýnd frá því við
vorum ung. Pabbi og
mamma höfðu nefni-
lega þann skemmti-
lega sið að bjóða
okkur systkinum og
síðar mökum og svo
barnabörnum í pitsu
á hverjum laugar-
degi í rúm 25 ár.
Mamma sá um baksturinn fyrstu
árin en svo tók pabbi við og bakaði
sínar frábæru pabbapitsur sem
síðar voru alltaf kallaðar afapits-
ur, á hverjum laugardegi í um 20
ár. Margur pabbinn hefur reynt
að herma þetta eftir en ekki tekist.
Hann pabbi náði einstöku lagi á
þessu. Stundirnar sem við áttum á
þessum laugadögum voru yndis-
legar. Það skemmtilega við þetta
var að það bættist alltaf í hópinn á
þessum 20 árum, frá því að vera
fimm í það að vera frá átta og upp í
16 manns í pitsu eftir því sem hóp-
urinn stækkaði með árunum. Þar
var að sjálfsögðu mikið spjallað og
mál krufin og leyst.
Flestir sem þekkja pabba og
mömmu hafa komið til þeirra í
sveitasæluna að Lynghóli, en þar
fer svo vel um alla sem þangað
koma og þá sérstaklega okkur
börnin hans. Dýrmætustu tíma-
rnar sem við höfum varið með
pabba eru einmitt á Lynghól. Ég
man svo vel þegar ákveðið var að
breyta og stækka Lynghól, þá
sagði pabbi að húsið yrði að vera
nógu stórt til að rýma börn, maka
og öll barnabörnin. Við höfum því
verið allt að 17 manns saman yfir
jól og páska í góðu yfirlæti.
Það er svo skrítið að þegar
pabbi okkar greindist með
krabbamein fyrir um þremur ár-
um, þá vorum við öll svo viss um
að hann myndi sigrast á þessu,
það gæti ekki verið að pabbi okkar
góði færi frá okkur, hann ætti svo
langt líf eftir þar sem hann væri
svo bráðungur. Við systkinin sát-
um hjá pabba fram á síðustu
stundu og meira að segja þá vor-
um við alltaf með von í hjarta um
að hann myndi hressast og síðan
læknast en þetta er sennilega ósk-
hyggja allra sem eiga veika ná-
komna ættingja. Svona er lífið nú
ósanngjarnt stundum.
Hann pabbi mun halda áfram
að hafa góð áhrif á okkur því hann
kenndi okkur alveg ótrúlega mikið
um jákvæðni og kærleika gagn-
vart náunganum. Hann verður
alltaf í hjarta okkar og hugsunum.
Við munum ætíð sakna elsku
pabba.
Guð gefi okkur styrk á næst-
unni til að takast á við sorgina.
Elsku mamma, amma, barnabörn
og aðrir aðstandendur, Guð gefi
ykkur einnig styrk í sorginni.
Þín börn,
Anna María, Eva Rakel
og Guðmundur Anton.