Morgunblaðið - Sunnudagur - 19.05.2013, Blaðsíða 47

19.5. 2013 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 47
Þ
etta var í fyrsta og eina skipti á
minni löngu ævi sem ég hef
misst svefn. Það er ekki hægt að
lýsa því með orðum hvernig það
er að missa barn – hvað þá tvö,“
segir Ingvar Þorsteinsson húsgagnasmíða-
meistari en fyrir fimm árum létust tvær
dætur hans úr brjóstakrabbameini með þrjá-
tíu daga millibili. Rebekka lést 12. febrúar
2008, 56 ára að aldri, og Ásta 13. mars. Hún
var 52 ára.
Ingvar hallar sér aftur í sætinu á kaffistof-
unni á húsgagnavinnustofu sinni í Kópavog-
inum. Umræðuefnið er ekki auðvelt en Ingv-
ar hikar hvergi við að segja sína
fjölskyldusögu. Ættlægt brjóstakrabbamein
hefur heldur betur komist í sviðsljósið eftir
að bandaríska kvikmyndaleikkonan Angelina
Jolie upplýsti í vikunni að hún hefði látið
fjarlægja bæði brjóst sín í varúðarskyni.
„Gott framtak hjá henni, það er mikilvægt
að vekja athygli á þessu. Það getur verið
lífsspursmál fyrir konur að vita hvort þær
eru með þetta stökkbreytta gen,“ segir Ingv-
ar.
Þegar Rebekka var jarðsungin var Ásta
langt gengin með sitt mein. „Það var kalt í
veðri í kirkjugarðinum þennan dag,“ rifjar
Ingvar upp, „og þegar presturinn, séra
Pálmi Matthíasson, spurði Ástu, sem komin
var í hjólastól, hvort hún vildi ekki drífa sig
inn í hlýjuna í bílnum svaraði hún: „Takk
fyrir það, séra Pálmi minn, en ætli sé ekki
bara best að ég verði hérna eftir!“
Ingvar segir þetta lýsandi fyrir afstöðu
Ástu – og þeirra systra beggja – til veikinda
sinna. Þær börðust af æðruleysi og kvörtuðu
aldrei við nokkurn mann.
Systurnar glímdu lengi við sín veikindi,
Ásta þó lengur. Ingvari þykir grátlegt í til-
viki Rebekku að hún leitaði fyrst til læknis
eftir að hafa fundið ber í öðru brjóstinu. Eft-
ir að hafa skoðað hana töldu læknar enga
ástæðu til að hafa áhyggjur. Þegar hún svo
loksins greindist var það um seinan. „Þeir
hefðu átt að hlusta á hana. Það finnur þetta
enginn betur en manneskjan sjálf,“ segir
Ingvar.
Rebekka lét eftir sig eiginmann og tvö
börn og Ásta eiginmann og þrjú börn.
Ingvar segir það til marks um það hve vel
dætur hans voru liðnar að vinnuveitendur
þeirra beggja, Skeljungur, þar sem Rebekka
starfaði, og VSÓ Ráðgjöf, þar sem Ásta
vann, greiddu fyrir erfidrykkjuna.
Það var bara steinsteypa
Stórt skarð var höggvið í fjölskylduna og við
tók langt og strangt sorgarferli. Sem fyrr
segir átti Ingvar erfitt með svefn í fyrsta
skipti á ævinni. „Ég grét það aldrei þegar ég
missti fyrirtækið mitt, Ingvar og Gylfa. Það
var bara steinsteypa. Það var svakalegt áfall
að missa dæturnar og ég
Morgunblaðið/Golli
Fjórtán ára var Ingvar Þorsteinssonkominn út á vinnumarkaðinn.Byrjaði í byggingavinnu en nam
svo húsgagnasmíði og gerðist meistari í
þeirri iðn. Rak um árabil húsgagna-
smíði Ingvars og Gylfa. Síðustu fjórtán
árin hefur hann verið með eigið verk-
stæði í Kópavogi en nú er komið að
leiðarlokum eftir sjötíu ár í starfi.
Ingvar verður 84 ára síðar í þessum
mánuði og hefur ákveðið að loka verk-
stæðinu.
„Ég hef haft mikla ánægju af þessu
starfi, annars hefði ég ekki enst í öll
þessi ár,“ trúir Ingvar mér fyrir þegar
ég sæki hann heim á verkstæðið. Það
eru forréttindi að hafa yndi af sinni
vinnu. „Það hefur haldið í mér lífinu að
gera eitt í dag og annað á morgun.“
Fyrr í vor missti Ingvar báða menn-
ina sem störfuðu hjá honum og þar með
var komið að vatnaskilum. „Ég get ekki
verið með verkstæðið einn. Þess vegna
ákvað ég að hætta.“
Hætta og ekki hætta, til álita kemur
nefnilega að Ingvar leigi helming hús-
næðisins út og haldi hinum helmingnum
fyrir nokkur smærri tæki og vélar. „Ég
vona eiginlega að það verði nið-
urstaðan, þá get ég komið hingað af og
til og sinnt smærri verkefnum.“
Hann er þegar byrjaður að selja
stærri vélarnar og sendibíllinn er næst-
ur í röðinni. „Þegar hann er farinn
verð ég bara að taka bílinn af kon-
unni.“
Hann skellir upp úr.
Alltaf má finna
eitthvað að gera
Ingvar skenkir kaffi og dregur fram te-
bollur og vínarbrauð á kaffistofu verk-
stæðisins. Forláta Rolex-úr á úlnliðnum
vekur athygli. „Ég er búinn að eiga
þetta í tæpan aldarfjórðung. Börnin
mín, sem þá voru öll á lífi, gáfu mér
það þegar ég varð sextugur. Ég átti
ljómandi góðan svartan Cadillac á þess-
um tíma og þau færðu mér gjöfina með
þeim orðum að ég gæti ekki ekið um á
svona fínum bíl án þess að vera með al-
mennilegt úr á hendinni.“
Hvernig sem fer með verkstæðið ótt-
ast Ingvar ekki aðgerðaleysi. „Meðan
heilsan leyfir mun ég halda áfram að
sýsla við smíðar. Hjálpa börnunum og
barnabörnunum og dytta að húsinu
mínu í Grafarvoginum. Það má alltaf
finna eitthvað að gera,“ segir Ingvar
sem hefur líka verið duglegur að
ferðast ásamt eiginkonu sinni, meðal
annars að heimsækja þrjú barnabörn
sem búsett eru erlendis.
Enginn skortur er á mönnum til að
taka við kyndlinum en Ingvar á tvo
syni og einn tengdason sem einnig eru
húsgagnasmiðir.
Maður er manns gaman og Ingvar
segir engan vafa leika á því að barna-
og barnabarnalán framlengi lífið. „Ein
dótturdóttir mín var einmitt hjá mér
hérna á verkstæðinu í gær. Hún er
lærð hárgreiðslukona og kom við til að
klippa mig. Um daginn var ég hjá
henni að skera til gluggatjöld. Þegar
ég var kominn upp í tröppu sagði hún:
„Heyrðu, afi minn, ég get nú alveg gert
þetta!“ Mér hættir til að gleyma því að
ég er ekkert unglamb lengur.“
Ingvar hlær.
Síðan heldur hann áfram. „Ég held
að þetta sé skýringin á því að konur
lifa lengur en karlar. Þær eru duglegri
að sinna barnabörnunum.“
Aldrei leiðst í vinnunni
Ingvari hefur ekki fallið verk úr hendi
í sjö áratugi. Honum hefur heldur ekki
leiðst einn einasta dag í vinnunni.
„Fólki sem leiðist í vinnunni og hefur
allt á hornum sér ráðlegg ég að finna
sér aðra vinnu, bæði sín vegna og ann-
arra. Ég var einu sinni með mann hjá
Ingvari og Gylfa sem var afskaplega
óánægður í vinnunni og ég hvatti hann
til að finna sér aðra vinnu. „Hvenær?“
spurði hann undrandi. Núna! svaraði
ég. Hann tók mig á orðinu. Skömmu
síðar rakst ég á hann fyrir tilviljun þar
sem hann var að sinna sínu nýja starfi,
sem var af allt öðrum toga. Það var allt
annað að sjá manninn. Hann var ham-
ingjusamur.“
Að skilnaði minni ég Ingvar á að út-
vega mér ljósmyndir af fjölskyldu sinni
eins og um hafði verið rætt í upphafi
samtalsins. „Já, já, ég man eftir því.
Minnið er nefnilega mjög gott. Það
helgast af því að ég er lesblindur og
hef fyrir vikið alltaf þurft að reiða mig
meira á minnið,“ segir Ingvar og fer
með nokkur vel valin skólaljóð máli
sínu til stuðnings. „Það er gömul saga
og ný að önnur skilningarvit eflist þeg-
ar eitt hverfur. Það er til dæmis erf-
iðast af öllu að selja blindum mönnum
húsgögn. Þeir þreifa gjarnan á þeim og
sé eitthvað ekki eins og það á að vera
finna þeir það eins og skot. Það er stór-
merkilegt.“
Sest í helgan
stein eftir sjö
áratuga starf