Morgunblaðið - 04.06.2013, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. JÚNÍ 2013
Elsku Björg eða mamma eins
og ég kallaði þig stundum.
Við mæðgur erum ekki alveg
að trúa því að hún Björg okkar sé
farin.
Mömmu fannst alltaf svo gam-
an að fá þig í heimsókn, sérstak-
lega þegar þú komst óvænt, þá
var mamma alltaf með samvisku-
bit yfir draslinu og þá man ég að
þú sagðir alltaf: Guðný mín, ég er
komin til þess að heimsækja þig
en ekki draslið hjá þér. Þá hló
mamma og samviskubitið hvarf.
Mömmu fannst svo gaman að
taka þig með vestur á Snæfells-
nes verslunarmannahelgina
2007, hún naut þess í botn að
sýna þér Snæfellsnesið, langaði
Björg
Sigurðardóttir
✝ Björg Sigurð-ardóttir fædd-
ist á Seyðisfirði 5.
febrúar 1965. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 27. maí
2013.
Útför Bjargar
fór fram frá Seyð-
isfjarðarkirkju 1.
júní 2013.
alltaf að fara aftur
með þér til að sýna
þér meira því þú
varst svo skemmti-
legur ferðafélagi,
þið höfðuð alltaf nóg
til þess að tala um,
gátuð bullað helling
og langt frameftir.
Eitt er það sem ég
mun aldrei gleyma,
hvað þér fannst
gaman að prjóna, ég
á peysu og vettlinga eftir þig sem
ég er mjög þakklát fyrir að hafa
eignast, ég dáðist að því þegar
þið mamma sátuð saman inni í
stofu hjá mömmu, mamma hekl-
aði og þú prjónaðir, þið voruð
báðar eins og vélar, töluðuð hell-
ing en handavinnan ykkar sat
ekkert á hakanum fyrir því. Við
Þóra vorum mjög fegnar að hafa
kynnt ykkur fyrir hvor annarri,
því þið veittuð hvor annarri svo
mikinn félagsskap og pössuðuð
svo vel saman og gátum við fjór-
ar brallað margt saman.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þér, elsku
Björg, og þakka þér fyrir allt.
Elsku bestu Þorsteinn, Þrúð-
ur, Tóti, Hjörtur Einar, Erla
Rós, Þóra mín, Dóri, Nanna
Björg og Ragnar, ég votta ykkur
mína innilegustu samúð.
Minning þín lifir, elsku Björg.
Elínrós.
Elsku vinkona.
Ég man þegar við fórum vest-
ur á Snæfellsnes á fallegum sum-
ardegi, við fórum fjórar saman á
mínum bíl og við tvær skiptumst
á að keyra, við stoppuðum við
Vegamót, Búðir og Arnarstapa
þar sem þér fannst þú vera kom-
in heim því það minnti þig á
Borgarfjörð eystri, svo fórum við
á Hellna, stoppuðum þar á bíla-
plani og þú horfðir yfir fjöruna
og sást hvað þetta var allt falleg-
t,ég horfði á þig, sá hvað þú varst
hissa. Vá, hvað það er fallegt að
sjá hellinn þarna, „mikið er þetta
allt fallegt,“ sagðir þú.
Dagverðará var næsti áfanga-
staður þar sem frænka mín tók
vel á móti okkur, við fengum að
gista í gamalli rútu sem hennar
fjölskylda átti, eyddum kvöldinu
í bústaðnum hjá frænku minni,
þar var sungið og spilað. Elínrós,
Sigga og fleiri sungu, þér fannst
þetta voðalega gaman.
Næsta dag fórum við að Mal-
arrifi í vitann á sýningu með
verkum Þórðar Halldórssonar
frænda frá Dagverðará, þar voru
teikningar eftir mig af Þórði.
Þegar við vorum búnar að skoða
sýninguna þá fórum við að
Djúpalónssandi og fórum svo
áfram hringinn í kringum Snæ-
fellsnes og fórum svo aftur að
Dagverðará um kvöldið.
Svo einn daginn hringdir þú í
mig og sagðir mér að þú værir
búin að ná þér í mann sem ég
ætti að þekkja, „ha?“ sagði ég og
spurði svo hver það væri, „hann
heitir Þorsteinn og átti heima í
sömu götu og þú,“ og ég var allt-
af að hugsa og hugsa hver þetta
væri. Svo einn daginn þá komst
þú, Björg mín, í heimsókn til mín
og með hann Þorstein þinn með
þér og auðvitað þekkti ég hann
um leið, hann og ég vorum leik-
félagar þegar við vorum krakk-
ar. Mikið var ég hissa að hann
Þorsteinn væri búinn að ná sér í
hana Björgu vinkonu.
Elsku Björg mín, ég þakka
fyrir það að dætur okkar hafi
kynnst í menntaskóla og að þær
hafi kynnt okkur fyrir hvor ann-
arri.
Elsku Þorsteinn, Þrúður,
Þóra og fjölskyldur, ég sendi
ykkur mínar innstu samúðar-
kveðjur á sorgarstund sem þess-
ari og um leið þakka ég þér,
Björg mín, fyrir samfylgdina, við
sjáumst aftur hinumegin hjá
englunum.
Minning þín lifir.
Þín vinkona,
Guðný S. Þorgilsdóttir.
✝ Guðjón Eiríks-son fæddist í
Reykjavík 29. júní
1922. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Droplaug-
arstöðum 21. maí
2013.
Hann var sonur
hjónanna Eiríks
Jónssonar skó-
smiðs, f. 18. janúar
1878, d. 20. desem-
ber 1966, og Ingibjargar Jóns-
dóttur húsmóður, f. 10. október
1893, d. 29. desember 1978.
Systir Guðjóns og dóttir Eiríks
og fyrri eiginkonu hans var
Regína, f. 11. maí 1914, d. 13.
júní 1943.
Guðjón kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Rannveigu Þor-
steinsdóttur, hinn 20. desember
1945. Synir þeirra eru: 1) Sæv-
ar, f. 1.6. 1947, giftur Ásrúnu
Ellertsdóttur, synir þeirra eru
a) Ómar Gísli, giftur Lindu Ósk
Þórmundsdóttur, þau eiga einn
son, b) Erling Ingi, giftur Lönu
Vogestad, c) Helgi
Rúnar, giftur
Huldu Björk Guð-
mundsdóttur, þau
eiga þrjá syni. 2)
Úlfar, f. 25. maí
1950, giftur Marie
Fourier. Hann á
tvær dætur af fyrra
hjónabandi, a) Sig-
rún í sambúð með
Wallace Watson,
hún á tvo syni af
fyrra hjónabandi, b) Drífa, í
sambúð með Richard Rich-
ardssyni, hún á þrjár dætur og
einn son af fyrra hjónabandi. 3)
Guðjón Þór, f. 12. september
1955, giftur Önnu Jakobínu
Hilmarsdóttur. Hann á einn son,
a) Davíð Örn, giftur Mariu Gud-
jonsson.
Guðjón ólst upp á Njálsgöt-
unni í Reykjavík, lauk námi við
Austurbæjarskóla og starfaði
allan sinn starfsferil hjá Hita-
veitu Reykjavíkur.
Útför Guðjóns fór fram frá
Fossvogskapellu 31. maí 2013.
Okkur langar með nokkrum
orðum að minnast afa Guðjóns
sem nú hefur kvatt okkur. Upp í
hugann koma minningar um ótelj-
andi sumarbústaðarferðir í ævin-
týraland afa og ömmu í Grímsnes-
inu þar sem ýmislegt var brallað.
Þar var alltaf nóg um að vera fyrir
börn á öllum aldri, leikið allan dag-
inn, sparkað í bolta, fuglaskoðun,
smíðuð sverð, byssur, virki og svo
að aðstoða afa við gerð praktískra
hluta eins og skýli fyrir gróður.
Afi kenndi okkur handtökin við
að gróðursetja og hlúa að trjám
enda var skógrækt eitt af hans að-
aláhugamálum. Í landi afa og
ömmu er í dag orðinn myndarleg-
ur skógur sem er minnisvarði um
dugnað þeirra og eljusemi við
ræktun. Sannkallaður töfraheim-
ur sem synir okkar njóta með okk-
ur í dag.
Á langri ævi upplifði afi margt
og hafði frá mörgu að segja. Yfir
mergjuðum kaffisopa í Akurgerð-
inu var hægt að heyra sögur af
járnbraut í Öskjuhlíðinni, sigling-
um í stríðinu ásamt sögum af
skemmtilegu samferðafólki. Hann
hafði skemmtilegan frásagnarstíl
sem varð til þess að Kjarval gat
orðið ljóslifandi fyrir hugskots-
sjónum okkar.
Afi Guðjón var gegnheill heið-
ursmaður, hörkuduglegur en
hafði samt alltaf tíma fyrir fjöl-
skylduna. Einstaklega barngóður
og hvers manns hugljúfi. Hann
bjó lengst af heima í Akurgerðinu
og þegar amma veiktist tók hann
við keflinu og gerði þeim mögu-
legt að búa áfram heima þar til
undir það síðasta. Hann var stolt-
ur af fólkinu sínu og fylgdist vel
með því hvað hver og einn hafði
fyrir stafni.
Afi hafði stórt hjarta og það var
fallegt að sjá hve heitt hann elsk-
aði ömmu. Þegar veikindi aðskildi
þau var einstaklega hugljúft að sjá
hvernig lifnaði yfir afa þegar hann
sá elskuna sína.
Nú hefur afi fengið langþráða
hvíld eftir langa og farsæla ævi.
Minning hans mun lifa með okkur
áfram um ókomna tíð.
Við þökkum þér, elsku afi, fyrir
alla þá hlýju, kærleika og tíma
sem þú gafst okkur. Það er nokk-
uð sem við munum búa að alla ævi.
Blessuð sé minning þín.
Elsku amma, við sendum þér
okkar dýpstu samúðarkveðjur og
biðjum Guð að styrkja þig og
varðveita.
Ómar, Erling
og Helgi.
Guðjón
Eiríksson
Við kynntumst
þegar ég flutti í
Kópavoginn haustið
1974. Þar kom ég
inn í níu ára bekk í Kársnesskóla
en þar voru fyrir nokkrir strákar
í meira lagi fjörugir og uppá-
tækjasamir. Ási var stærstur og
heilum haus hærri en ég á þess-
um árum. Okkur varð fljótlega
vel til vina og saman brölluðum
við ýmislegt. Að smíða túttu-
byssur var eitt af okkar frábæru
uppátækjum. Sumar urðu ótrú-
lega kraftmiklar og fengu gróð-
urhús heldri borgara heldur bet-
ur að finna fyrir þeim.
Íkveikjuárátta okkar var líka
nokkuð mögnuð. Það dugðu ekki
eldspýtur heldur stálum við olíu
af bílnum hans pabba til að hafa
þetta almennilegt. Við skiptumst
á að sjúga olíuna af tankinum á
bílnum en þú vildir helst sjúga
olíuna upp í þig og spýta henni
svo í brúsann frekar en að láta
leka úr slöngunni. Svo kyngdirðu
nokkrum sopum og sagðir að
þetta væri nú bara gott á bragð-
ið. Daginn eftir varst þú kominn
inn á spítala með botnlangakast.
Þú varst ægilega aumur í mag-
anum eftir aðgerðina og máttir
helst ekki hlæja svo við strák-
arnir skiptumst á að fara til þín
og segja þér brandara og láta þig
engjast um í blöndu af hlátri og
magakvölum. Svona liðu árin og
uppátækin hættu að vera prakk-
arastrik og urðu skipulagðari.
Eftir grunnskóla skildi leiðir
og ævintýraþráin dró okkur báða
Ársæll
Snorrason
✝ Ársæll Snorra-son fæddist í
Reykjavík 28. jan-
úar 1965. Hann lést
í Ósló 2. maí 2013.
Sálumessa fór
fram frá Landa-
kotskirkju.
til útlanda. Fyrst
mig til Ítalíu og svo
þig til Ameríku.
Þegar við hittumst
aftur eftir Amer-
íkudvölina fann ég
að heimur þinn var
orðinn mun harðari
en minn. Ég var
enn í skóla en þú
löngu kominn á sjó-
inn og þegar þú
varst í landi
skemmtir þú þér eins og þér ein-
um var lagið. Þú varst alltaf
tilbúinn að ganga skrefi lengra
og ef það mistókst fórstu bara að
hlæja og hélst áfram að gera til-
raunir. Þessar tilraunir leiddu
þig á endanum djúpt inn í undir-
heima mannlífsins. Ég fór að
búa, flutti út á land og missti allt
samband við þig. Þú varst er-
lendis í nokkur ár en þegar þú
komst heim mæltum við okkur
mót og spjölluðum um það sem á
daga okkar hafði drifið. Það var
svolítið skrítið eftir öll þessi ár
og margt var breytt. Við hitt-
umst nokkrum sinnum á tveggja
ára tímabili þegar ég kom í bæ-
inn og fengum okkur í glas. Síð-
ast þegar við hittumst varst þú
hættur að drekka svo við fórum
bara út að borða og svo skutlaði
ég þér á AA-fund. Þú sagðist
vera nýr maður og ætlaðir að
taka nýja stefnu í lífinu. Nokkr-
um vikum seinna frétti ég að þú
hefðir komist í kast við lögin og
sætir inni. Í þetta skiptið fékkstu
langan dóm. Ég þorði ekki að
hafa samband við þig þar sem þú
varst kominn svo djúpt í undir-
heima mannlífsins. Skipulagðir
fundir okkar urðu því ekki fleiri
en við hittumst á förnum vegi
eftir að þú losnaðir út og skipt-
umst á kveðjum. Það voru þó
frekar yfirborðskenndar kveðjur
því við þekktum hvorugur heim
hins.
Hvað sem því líður átt þú allt-
af stað í huga mínum og hjarta.
Ég mun minnast þín sem glað-
lynda prakkarans sem var til í
allt og alltaf til í að ganga skrefi
lengra, bara til að prófa.
Elsku Snorri, Steina, Jónsi og
Ína, megi Guð veita ykkur styrk
og huggun á þessum erfiðu tím-
um.
Eggert Björgvinsson
(Eddi).
Ástríki faðir friðar
forskulduð mýktu gjöld.
Sól gengna senn til viðar
sýnir hið dimma kvöld.
Væg beinum vegalúnum,
vog rauna sig lini;
dugvana á daglínu
dettur nóttin köld.
(Jón Þorláksson)
Sólin settist og nóttin varð
dimm daginn sem lífsljós Dalla
frænda slokknaði. Lífsljós sem
veitti svo mikla birtu og yl að
heimarnir skjálfa í hrolli þegar
það lýsir ekki lengur. Eina hugg-
unin er að einhvers staðar í eilífð-
inni, meðal áður genginna ást-
vina, lýsir það upp minninguna
um makalaust ljúfmenni, sem
ávallt mun búa í hug okkar og
hjarta.
Dalli var hvers manns hugljúfi.
Ekki það að hann væri iðulega
sammála síðasta ræðumanni,
þvert á móti, því enginn var nokk-
urn tíma efins um skoðanir hans,
heldur hitt að hann var merkis-
beri þeirrar listar sem felst í því
að bera virðingu fyrir skoðunum
annarra, sama hversu ósammála
hann kynni að vera þeim. Aðeins
stórmenni búa yfir slíkum eigin-
leika. Hann gerði þannig engan
greinarmun á böldnum brókar-
lalla, háttvísum hnátum eða
heldri borgurum er hann hentist
inn um gættina á æskuheimili
okkar og tilkynnti: „Hér kemur
Óli D. og allt hans fé!“
Kannski kom það okkur á
óvart hversu mikill æringi þessi
snyrtilegi og annars virðulegi
frændi okkar var. Með spaug-
semi og jákvæða lífssýn að vopni
skemmti hann okkur bæði norð-
an og sunnan fjalla. Það var aldr-
ei broddur í spauginu sem oftar
en ekki beindist að honum sjálf-
um. Hann hló aldrei að fólki, hann
hló með fólki. En það var máske
lífssýn hans sem smitaði mest.
Óhefðbundin lífssýn sem fékk
Óli D.
Friðbjörnsson
✝ Óli D. Frið-björnsson
fæddist í Hrísey
29. nóvember
1930. Hann lést á
FSA 15. maí
2013.
Útför Óla fór
fram frá Akur-
eyrarkirkju 27.
maí 2013.
hann til að lesa Andr-
és Önd og Jón Helga-
son jafnmikið. Fékk
hann til að skipta sér
jafnmikið af stjórn-
málum og fótbolta,
sérstaklega þegar
Manchester United
spilaði. Fékk hann til
að kenna okkur að
drekka kaffi úr glasi á
tímum þegar máva-
stell var ómissandi
hluti hvers menningarheimilis.
Auðvitað var lífið ekki eilífur
dans á rósum fyrir hann, frekar
en aðrar manneskjur. Erfiðleik-
ana vildi hann þó aldrei dvelja við
og aðspurður um eigin líðan svar-
aði hann iðulega: „Eins og engill í
olíubuxum!“ Þetta er kannski
besta dæmið um samspil já-
kvæðni hans og gamansemi og
þarf vart að tíunda hvílík áhrif
slík afstaða hefur á ungar sálir og
annað fordómalaust fólk.
Nú er engillinn kominn í olíu-
buxurnar sínar einhvers staðar
þarna inni í eilífðinni, hvar hann
situr og hlær til okkar, með ást
okkar og væntumþykju í olíu-
buxnavasanum.
Elsku Hulda, Jói, Björg, Allý
og fjölskyldur, megi minningin
um öll brosin, hláturinn og um-
hyggjuna ylja ykkur á erfiðri
stund.
Helga, Björg, Barði,
Dúna og fjölskyldur.
Sárt er að sjá á bak góðum
dreng og góðum vin. Óli D. var
einn slíkur, við unnum lengi sam-
an á Akureyri. Fyrst kynntist ég
honum á tímum Kröfluvirkjunar,
er hann hóf störf á skrifstofu
virkjunarinnar. Þá var tími mik-
illa umbrota bæði af völdum nátt-
úruafla og óvæginna úrtölu-
manna. Gott var þá grænum
verkfræðingnum að eiga styrkan
og ötulan skrifstofustjóra sér við
hlið. Óli var mér meira en góður
samstarfsmaður; við urðum góðir
vinir. Enda var Óli einstakt ljúf-
menni, broshýr og skapgóður.
Starfið við Kröfluvirkjun var
mjög vandasamt og leitaði ég oft
ráða hjá Óla, hann þekkti innviði
viðskiptalífsins mjög vel og
reyndist mér græningjanum
þekking hans ómissandi.
Margs er að minnast frá þess-
um tíma, en mætast er mér að
minnast örlætis og vinsemdar Óla
og Huldu konu hans.
Óli var mikill og ötull stuðn-
ingsmaður Sjálfstæðisflokksins
og þar samrýmdust lífsviðhorf
okkar vel.
Frá ýmsu mætti greina hér um
samskipti okkar Óla, en ég læt
það vera.
Með Óla D. kveðjum við ein-
stakan mann, góðan dreng,
hjartahlýjan vin og starfsfélaga.
Við færum Huldu konu hans og
fjölskyldu hans allri einlægar
samúðarkveðjur.
Við biðjum að góður Guð lini
sársauka ykkar af missinum og
minnum jafnframt á að hann lifir
til eilífðar í hjörtum ykkar fjöl-
skyldu hans og okkar samstarfs-
manna hans og vina, þótt hann nú
sé horfinn á vit nýrra ævintýra.
Guð gefi ykkur frið.
Inger og Einar Tjörvi
Elíasson.
Haraldur
Holti Líndal
✝ HaraldurHolti Líndal
fæddist á Holta-
stöðum í Langa-
dal, Engihlíð-
arhreppi í
Austur--
Húnavatnssýslu
20. nóvember 1939. Hann lést á
Heilbrigðisstofnuninni Blöndu-
ósi 27. maí 2013.
Útför Holta fór fram frá Holta-
staðakirkju 1. júní 2013.
Höfundur: Jón P. Líndal
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Reykjavík • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Alúð - virðing - traust
Áratuga reynsla
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn