Morgunblaðið - 13.09.2013, Síða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2013
✝ Jóhann Anton-íusson fæddist
á Búðum í Fá-
skrúðsfirði 6. nóv-
ember 1932. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
4. september 2013.
Foreldrar hans
voru Antoníus Sam-
úelsson, f. 30. jan-
úar 1906, d. 26. maí
1952 og Sigrún
Björnsdóttir, f. 26. nóvember
1908, d. 7. nóvember 1994, þau
voru bæði frá Búðum í Fá-
skrúðsfirði. Systkini hans eru
Björn, f. 1929, d. 1960, Jón Guð-
laugur, f. 1930, d. 2011, Sigríð-
ur, f. 1935 og Erlingur Grétar, f.
1937.
Jóhann giftist 8. október 1955
Guðnýju Kröyer frá Reykjavík
(ættuð frá Seyðisfirði), f. 15.
september 1935. Börn Jóhanns
eru 1) Ester, f. 1952, móðir
hennar er Elín Friðbjörnsdóttir
frá Vopnafirði. Ester er gift Al-
berti Má Steingrímssyni, f. 1949,
þau eiga eina dóttur og tvö
barnabörn. Með Guðnýju Kröyer
á Jóhann fjögur börn 2) Hilmar,
f. 1956, í sambúð með Guðrúnu
Helgadóttur, f. 1953. Hilmar á
tvö börn og tvö barnabörn. 3)
trillu fyrir austan og stundaði
með kennslunni handfæraveiðar
á sumrin. Árið 1963 urðu vatna-
skil í lífi Jóhanns er hann stofn-
aði Söltunarstöðina Hilmi sf.
ásamt Bergi Hallgrímssyni,
Bergur stofnaði síðan eigin síld-
arverkun, Pólarsíld, ári seinna.
Árið 1965 keypti Jóhann Rán
SU-58 ásamt Friðriki Michelsen
og gerðu þeir hana út, til síld-
veiða, í tvö ár. Nýtt nóta-
veiðiskip var keypt 1969 og fékk
það nafnið Hilmir SU-171. Skip-
ið var gert út á síldveiðar í Norð-
ursjó og seinna meir loðnuveið-
ar hér heima. Nýtt nótaskip var
byggt á Akureyri árið 1980, sem
einnig hlaut nafnið Hilmir. Það
skip var síðan selt til Chile árið
1993. Jóhann stundaði skíða-
íþróttina grimmt þegar hann
var austur á Fáskrúðsfirði og
síðar meir einnig þegar hann og
Guðný fluttu til Reykjavíkur.
Hann þjálfaði skíðahópa á vet-
urna fyrir austan. Hann var
virkur í Lionshreyfingunni á Fá-
skrúðsfirði og formaður um
tíma. Hann var um tíma í
hreppsnefnd Búðahrepps, og sá
um bókasafnið á Búðum um ára-
bil. Jóhann og Guðný fluttu til
Reykjavíkur 1978 og bjuggu
lengst af í Fossvoginum eða 20
ár, fluttust þá inn á Kirkjusand
og bjuggu síðustu 2 árin í Boða-
þingi í Kópavogi.
Útför Jóhanns fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 13. sept-
ember 2013, og hefst athöfnin
kl. 11.
Björn, f. 1960, gift-
ur Halldóru Þor-
geirsdóttur, f. 1965,
Björn á tvö börn. 4)
Sigfús, f. 1964, í
sambúð með Krist-
ínu Guðjónsdóttur,
f. 1961. Sigfús á tvö
börn. 5) Kolbrún, f.
1976, gift Ólafi
Friðrik Óskarssyni,
f. 1973. Þau eiga
þrjú börn.
Jóhann ólst upp á Búðum í Fá-
skrúðsfirði, hann fór í Alþýðu-
skólann á Eiðum 1947-1950, það-
an lá leið hans í
Íþróttakennaraskólann á Laug-
arvatni, aðeins 18 ára gamall og
útskrifaðist þaðan 1951. Næstu
ár á eftir var hann kennari víða
úti á landi, m.a. Þingeyri, Flat-
eyri, Skagafirði og Vopnafirði.
Árið 1954 útskrifaðist hann úr
handavinnudeild Kennaraskól-
ans. Á skólaárum sínum í
Reykjavík starfaði hann m.a. á
Húsgagnaverkstæði Birgis
Ágústssonar. Jóhann vann við
kennslustörf til ársins 1969 þar
af einn vetur í Reykjavík en öll
hin árin austur á Búðum í Fá-
skrúðsfirði, en þar var hann
einnig skólastjóri í einn vetur. Á
þessum tíma lét hann smíða sér
Elsku, hjartans pabbi minn, nú
eru þrautir þínar á enda og ég
trúi því að nú sért þú kominn á
góðan stað og þér líði vel. Þar
hafa amma og afi og bræður þínir
tveir, þeir Jón og Björn, tekið vel
á móti þér. Að trúa því að þú sért
á góðum stað hjálpar mér að
halda áfram því að kveðja þig er
eitt það erfiðasta sem ég hef
þurft að gera.
Ég og pabbi höfum alltaf verið
góðir vinir og það er ekki hægt að
biðja um þolinmóðari föður en
hann. Það var ekki mikil logn-
molla í kringum mig þegar ég var
að alast upp en pabbi tók öllu með
stökustu ró og var ekkert að æsa
sig yfir hlutunum. Eins var hann
alltaf tilbúinn að skutlast með
mig, litlu prinsessuna sína, hvert
sem hún þurfti að fara, hvort sem
það var í skólann, dansinn eða
annað.
Ég er örverpið í fjölskyldunni
og naut góðs af því. Við ferðuð-
umst mikið, ég, mamma og pabbi
bæði innanlands og utan. Pabbi
var vanafastur og það kom glatt í
ljós á ferðalögum. Það var ekkert
verið að flækja hlutina, allaf var
farið á tvo staði, annaðhvort
Skorradalinn eða í Þjórsárdalinn
en á báðum þessum stöðum átti
pabbi sitt fasta tjaldstæði fyrir
tjaldvagninn okkar. Þar brölluð-
um við ýmislegt eins og að vaða
og veiða með pabba og mikið
tíndum við af berjum sem rötuðu
yfirleitt beint í munninn.
Þegar leiðin lá til fjarlægra
landa varð paradísareyjan Mal-
lorca fyrir valinu en þangað fór-
um við fjórum sinnum en alltaf á
sitthvora ströndina. Það má eig-
inlega segja að eftir þessar ferðir
þekki ég eyjuna inn og út. Pabbi
var alltaf duglegur að gera hitt og
þetta með mér á ferðalögum
hvort sem það var að fara í rússí-
bana eða vatnsrennibrautagarða
þá var hann alltaf tilbúinn að
koma með mér og skemmti sér
oft manna best. Eina Mallorca-
ferðina veiktist ég mikið og þá
gekk pabbi tvo kílómetra fyrir
McDonalds hamborgara svo litla
prinsessan hans myndi nú borða
eitthvað. Þetta myndu nú ekki
allir pabbar gera en pabbi minn
var bestur og vildi allt fyrir mig
gera.
Eitt af áhugamálum pabba
voru skíðin. Í Bláfjöllum áttum
við góða daga, ég og pabbi á
svigskíðunum en mamma á
gönguskíðum. Svo hittumst við til
að borða nestið sem var heima-
smurt brauð og kakó í brúsa.
Minningarnar eru margar og ég
gæti endalaust haldið áfram því
pabbi hafði gott hjartalag og vildi
allt fyrir alla gera.
Pabbi var frábær tengdafaðir
en Ólaf eiginmann minn tók hann
inn á heimili sitt í nokkur ár sem
er ekki sjálfsagt og er ég enda-
laust þakklát fyrir þann tíma sem
hann og mamma studdu okkur
við að safna okkur fyrir okkar
fyrstu íbúð og gera okkur kleift
að geta hafið búskap.
Pabbi var líka yndislegur afi
og er ég endalaust þakklát fyrir
þann tíma sem börnin mín þrjú,
þau Óskar Aron, Dagbjört Ylfa
og Sara Katrín fengu með hon-
um. Hann var svo duglegur að
fylgjast með þeim og spurði alltaf
hvernig gengi hjá þeim í íþrótt-
unum, jafnvel þótt hann væri
mikið veikur og ætti nóg með
sjálfan sig. Þarna sést best
hvernig mann hann hafði að
geyma.
Elsku, besti pabbi. Takk fyrir
öll árin sem við áttum saman.
Þangað til við hittumst næst,
þín dóttir,
Kolbrún.
Í brjóstum manna bærast öfl sem
berjast þrátt um völd
og flest til sigurs fram þau keppa fram
á ævikvöld
en vináttan hún bindur bönd sem
bresta ei í raun
og forlaganna á feigðarströnd oft
finnast sigurlaun.
Í örlaganna öfugstreymi og öldu kasti
lífs
hún veitir styrk og þrótt og þol er þjóta
stormar kífs
hamingunnar hverfult hjól þó hringsins
snúist braut
hún breytir sorg í sælusól og sigrar
mitt í þraut.
Og þó að hjartað harmur nísti og hels
að blæði sár
hún veitir styrk í þungri þraut og þerrar
burtu tár
hún eflir þrótt og eykur þor, hún endur-
nærir önd
hún bendir mönnum beina leið að
bjartri vonarströnd.
(Antoníus Samúelsson)
Takk fyrir allt í lífinu.
Björn Jóhannsson.
Jóhann tengdafaðir minn er nú
horfinn yfir móðuna miklu eftir
sígandi sjúkdóm sem að lokum
varð honum að aldurtila. Hann
átti góða ævi lengst af, en dauð-
inn verður ekki umflúinn.
Mín fyrstu kynni af Jóhanni
voru þegar við Ester komum við
á Fáskrúðsfirði með dótturina
nokkurra vikna, á leið okkar til
Vopnafjarðar, með sprungið
dekk sem þurfti viðgerðar. Jó-
hann hafði ekki mörg orð, en tók
dekkið og fékk það viðgert. Þann-
ig var Jóhann, maður ekki
margra orða, hjálpsamur sínum,
en fastur fyrir, ef á þurfti að
halda. Fann ég strax, við þessi
fyrstu kynni, að þarna var maður
sem mér ætti eftir að líka vel við.
Ekki veit ég hvort það var gagn-
kvæmt á þessari stundu, en síðar
þegar fjölskyldan var flutt til
Reykjavíkur urðum við fljótt
mestu mátar. Áttum við margar
og góðar samræðustundir tveir
saman.
Gerði hann sér far um að fylgj-
ast með okkur Ester, sem kynnt-
ist nú betur föður sínum sem
henni auðnaðist ekki að alast upp
með.
Tvær voru þær hefðir sem þau
Jóhann og Didda héldu með fjö-
skyldu sinni. Annað var áramóta-
fagnaður, en hin var þorrablót. Í
þorraveislunni hámuðu Austfirð-
ingarnir í sig hákarl, en undirrit-
aður hefur aldrei getað innbyrt
þann mat, með góðu. Kom þá upp
hinn fíni húmor Jóhanns þegar
hann sagði. „Fáirðu þér ekki há-
karlsbita, færðu engan snafs.“ Þó
svo að þetta væri sagt í gríni, tók
ég einn bita, þann fyrsta og síð-
asta, til að fjölskyldan hefði tæki-
færi til að hlæja að því hvernig ég
hryllti mig og gretti við þessa at-
höfn. Þannig var húmor Jóhanns
sem einnig gat verið fjaska stríð-
inn, ef svo bar undir.
Einnig minnumst við Ester
góðra stunda sem við áttum með
Jóhanni og Diddu í útilegum, en
úti í guðsgrænni náttúrunni nutu
þau hjónin sín til fullnustu. Ferð-
uðust þau víða um land, en á
seinni árum styttri ferðir frá höf-
uðborginni.
Eftir að Jóhann hætti að
keyra, tók ég hann nokkrum
sinnum í bíltúr. Fórum við þá víðs
vegar um, en oftast enduðu ferð-
irnar niður við höfn í Reykjavík.
Þar fengum við okkur kaffi á
Kaffivagninum, eða öðrum stöð-
um þar sem sást til sjávar. Spjöll-
uðum við margt saman og rifjaði
hann þá upp sögur af rjúpnaveið-
um, söltuninni fyrir austan, skip-
um og karakterum meðal sjó-
manna.
Þegar Jóhann var á Eiðum
kynntist hann meðal annars Guð-
jóni Jónssyni. Guðjón hitti ég eitt
sinn á förnum vegi. Ræddum við
m.a. um Jóhann skólabróður
hans. „Hann Jóhann spilaði
feikna vel á harmonikku og hélt
uppi fjörinu á böllunum,“ sagði
Guðjón. Einnig sagði hann mér
að hann, Helgi Seljan og einn eða
tveir aðrir hittust stundum í
kaffi. Spurði ég Guðjón hvort
þeir gætu ekki sótt Jóhann og
haft hann með sér næst þegar
þeir hittust. „Það er ekki nema
sjálfsagt mál,“ svaraði Guðjón.
Hittust þeir félagar svo nokkrum
sinnum. Veit ég að Jóhanni þótti
mjög vænt um þessa samfundi
þeirra félaga.
En nú er Jóhann allur og á ég
eftir að minnast tengdaföður
míns með mikilli hlýju. Ég sendi
Diddu og öllu hennar fólki mínar
bestu kveðjur í söknuði þeirra og
sorg. Megi góður Guð geyma
góðan tengdaföður og vin.
Albert Már Steingrímsson.
Í dag kveð ég tengdaföður
minn Jóhann. Leiðir okkar hafa
legið saman í tæp 10 ár og hefur
aldrei borið skugga á okkar sam-
skipti. Jóhann hafði óskaplega
þægilega nærveru, var alltaf hlýr
og góður. Talaði ekki mikið, en
með glettni og blíðu í augum sem
sögðu meir en mörg orð. Við gát-
um setið saman, þagað, en samt
liðið vel, það tel ég vera merki um
sanna vináttu. Glæsilegur maður
var hann, alltaf flottur í tauinu og
vel greiddur, stór og stæðilegur
og bar sig vel.
Sumarið 2009 fórum við hjónin
með Jóhanni og Guðnýju austur á
firði á ættarmót. Byrjuðum á að
dvelja í Staðarborg í Breiðdal þar
sem stórfjölskyldan eyddi saman
helgi. Hápunkturinn var þegar
við komum til Fáskrúðsfjaðrar,
þar sem hann var uppalinn og
þau hjón höfðu búið í 22 ár með
börn og bú, ásamt því að reka út-
gerðarfyrirtæki. Í þessari síðustu
ferð hans á Austurland hitti hann
sveitunga, vinnufélaga og góða
vini. Jóhann var orðinn veikur á
þessum tíma, en mikið held ég að
þessi ferð hafi gefið honum mikið
og létt lundina.
Það er margt sem þakka má
fyrir í lífinu og eitt af því er góð
fjölskylda, hana á ég, og þakka ég
Jóhanni mínum fyrir að hafa ver-
ið þar á meðal. Tengafaðir minn
var allsstaðar vel liðinn og með
eindæmum traustur og góður
maður. Mig og börn mín langar
með þessum fátæklegu orðum til
að þakka fyrir vinsemd og hlýju á
liðnum árum.
Guð blessi og varðveiti Jóhann
Antoníusson.
Halldóra Þorgeirsdóttir.
Mig langar með fáum orðum
að minnast tengdaföður míns Jó-
hanns Antoníussonar, sem lést 4.
þessa mánaðar.
Ég kom inn í fjölskylduna fyrir
um það bil 25 árum þegar ég
kynntist Hilmari, elsta syni
þeirra hjóna Jóhanns og Diddu.
Ég hafði þá frá því ég var krakki
vitað af fjölskyldunni frá Fá-
skrúðsfirði en tengdamóðir Jó-
hanns bjó í sama stigagangi og
mín fjölskylda þannig að oft hafði
ég tekið eftir hinum glæsilegu
hjónum, Jóhanni og Diddu ásamt
börnum þeirra þegar þau komu í
heimsókn.
Fjölskyldan bjó í mörg ár í
Fossvoginum og meðal margra
ógleymanlegra stunda þaðan eru
öll þau áramót sem við vorum
saman öll stórfjölskyldan og
snæddum dýrindis rjúpur að
hætti þeirra hjóna en Jóhann var
mikill veiðimaður og sá um að
veiða nú nóg í matinn fyrir alla.
Barnabörnin hafa oft talað um
þessa tíma með stjörnur í aug-
unum þar sem hápunktur kvölds-
ins var þegar afi fór út að
sprengja og varð einn af þeim og
kom þá vel í ljós strákurinn hann
Jói Anta.
Jóann og Didda ferðuðust mik-
ið bæði innan og utanlands en hin
seinni ár þó mest hér heima enda
búin að koma sér upp góðum
ferðabíl og var unun að sjá
hversu dugleg þau voru sem
flestar helgar að drífa sig út úr
bænum og njóta þess að vera úti í
náttúrunni.
Fyrir tæpum þremur árum
fluttu þau svo í Boðaþingið en þá
var farið að bera á veikindum Jó-
hanns en hann greindist með
parkinson sjúkdóminn sem var
honum erfiður, en hann átti góða
konu sem annaðist hann af mikilli
alúð.
Ég kveð elskulegan tengdaföð-
ur minn með söknuði og þakklæti
fyrir allt það sem hann var fyrir
mig og mína fjölskyldu.
Elsku Didda , fjölskylda og
aðrir ástvinir, mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Guðrún Helgadóttir.
Þegar ört á ævina líður verða
minningar frá æskuárum æ
ágengari huga og þar bregður
fyrir mörgum kærum myndum.
Veturinn á Eiðum skipar þarna
ákveðinn sess svo og fyrstu
kennsluveturnir á Fáskrúðsfirði
og þar á hann Jóhann Antoníus-
son sína mætu mynd og muna-
kæra. Yfir þeim minningum
mörgum hverjum er tær heið-
ríkja. Á Eiðum var hann í hópi
þeirra fremstu í íþróttum öllum
og hamonikkuleikur hans bar af
öllum öðrum, góður félagi og allt-
af hress og glaðbeittur, vinsæll
vel af skólafélögum. Jóhann valdi
svo að verða kennari, enda ágæt-
ur námsmaður og bjó sig afar vel
undir það, tók bæði íþrótta- og
handavinnukennarapróf og kom
einmitt eftir það á heimastaðinn
og tók til við kennslu í hvoru
tveggja auk bóklegra greina og
náði strax ágætum tökum á þessu
öllu, varð afar vel látinn og
kveikti áhuga margra á íþrótta-
iðkun m.a. Við urðum samkenn-
arar þennan vetur og ég naut ég
þess að vera hjá móður hans tvo
vetur og varð hún mér afar kær.
Við Jóhann urðum því býsna nán-
ir þennan vetur og höfum alla tíð
vitað mætavel hvor af öðrum.
Kennslan var lengi aðalstarf Jó-
hanns, þar sem nemendur hans á
þeirri tíð bera honum hið allra
bezta vitni, en dugnaður hans og
framtakssemi fengu síðar ljóm-
andi útrás í útgerð hans og
vinnslu. Þar átti hann einkar far-
sælan feril og hann var þessi
prýðilegi vinnuveitandi sem
hugsaði vel um sitt fólk alla tíð.
En alltaf tekur þó yfir minningin
um kennsluveturinn okkar sam-
an, hvort sem var í kennslunni
sjálfri og ágætu samstarfi okkar
þar eða öðru félagsstarfi s.s. í
leikstarfi. Jóhann var einstakur
harmonikkuleikari, leiknin með
afbrigðum, lærði öll lög strax
hárrétt og hreimþýður tónn hans
kallaðist á við lífsfjörið í beztu
danslögunum, hann hefði tví-
mælalaust náð í allra fremstu röð
hefði hann lagt það fyrir sig. Enn
minnumst við Hanna ásamt svo
ótalmörgum öðrum, þegar Jó-
hann tók að sér danskennslu
þennan vetur á Fáskrúðsfirði og
lék svo sjálfur undir á nikkuna,
svo ótrúlegustu klaufabárðar
urðu vel dansfærir. Þá var gaman
að vera ungur og fá notið slíkra
dýrðarstunda. Jóhann var þetta
mikla prúðmenni, en ákveðinn í
öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur og glettnin átti þar gott at-
hvarf. Þess nutu þeir sem fengu
að kynnast honum.
Á síðustu árum tókum við
nokkrir gamlir Eiðanemar upp á
því að hittast og auðvitað var Jó-
hann þar, þar sem rifjað var upp
og reynt að muna og gleði endur-
funda alltaf jafngefandi. Síðast
áttum við þrír skólafélagar in-
dæla stund hjá hans ágætu konu
Guðnýju og Birni syni þeirra og
henni fylgir ljúfsár saknaðar-
kennd okkar Ólafs og Guðjóns
Einars yljuð góðri þökk fyrir
samfundina. Einlægar samúðar-
kveðjur frá okkur Hönnu eru
sendar Guðnýju, börnum og öðr-
um aðstandendum. Þau hjón voru
samhent og samhuga og Guðný
var óþreytandi í alúðarfullri
umönnun sinni í erfiðum veikind-
um Jóhanns allt til hinztu stund-
ar. Jóhanns vinar míns minnist
ég með miklu þakklæti í huga
fyrir liðnar stundir og ljúfar.
Blessuð sé minning góðs drengs
og atorkumanns er átti svo góða
og árangursríka æviför.
Helgi Seljan.
Jóhann Antoníusson er látinn,
eða Jói Anta, eins og við sem
þekktum hann sögðum þegar við
töluðum um hann, en alltaf Jó-
hann þegar hann var sjálfur
nærri. Það var einhverskonar
sjálfvirk virðing fyrir honum sem
kom fram á þennan hátt. Mín
kynni af Jóhanni eru löng. Hann
kenndi leikfimi, sund og teikn-
ingu og lagði hann mikla vinnu í
að kenna mér þessi fög í fyrstu
bekkjum barnaskólans en án ár-
angurs, nemandinn var ekki mót-
tækilegur fyrir myndlist og
hoppi. Hann talaði margoft við
mig um vandamálið og í þeim um-
ræðum myndaðist sú vinátta sem
entist út lífið.
Ég byrjaði að vinna hjá honum
við byggingu og undirbúning
síldarplansins sem og við síldar-
söltun. Hann var vinsæll yfirmað-
ur og fyrir okkur strákana var
hann áfram kennari okkar. Fyrir
mig eru síldarárin á Fáskrúðs-
firði eitt með Jóhanni. Hann var
réttlátur og hugaði vel að sínu
fólki og þó að við unglingarnir
vildum vinna eins lengi og hinir
er tarnir voru, sá hann til þess að
við færum heim að sofa í tíma og
fór þá ekki bara eftir aldri heldur
einnig eftir burðum. Við sem vor-
um ekki eins miklir að burðum
vorum sendir heim á undan hin-
um, fengum oft jafnmarga tíma
skrifaða í yfirvinnubókina. Í einni
langri törn hafði ég fengið fast
verkefni við færibandið og vakn-
aði allt í einu í sjónum við bryggj-
una, Jóhann heyrði öskrin í mér
og kom mér til bjargar í myrkr-
inu og dró mig upp. Hann skipaði
mér rennblautum heim að sofa og
hló góðlátlega að óförum mínum.
Hann fór ekki heim til að skipta
um föt, maður sá hann aldrei
koma eða fara, hann var alltaf á
staðnum, hægur í sinni en röskur
til allra verka. Nokkrum árum
seinna réð hann mig á Hilmi,
fyrst sem háseta og síðar kokk.
Jóhann vann sem umboðsmað-
ur íslenska flotans í Hirtshals.
Hann sá um að fjölskyldurnar
heima hefðu eitthvað að bíta og
brenna, aldrei neitt röfl um pen-
inga. Við vorum nokkrir skips-
félagar sem stóðum í húsbygg-
ingum á þessum tíma og vorum
3-4 mánuði að heiman, en það
dugði að segja við hann að maður
þyrfti að gera upp við þennan eða
hinn þá sá hann um það. Þegar
báturinn kom í höfn í Hirtshals
kom hann um borð og settist hjá
okkur strákunum og sagði okkur
fréttir. 1980 þegar nýi Hilmir
kom, óskaði ég honum til ham-
ingju og sagði að ég gæti hugsað
mér að halda áfram kokka-
mennskunni. Hann brosti, og
tímarnir liðu. Dag einn hringir
síminn og Jóhann segir mér að nú
sé kokkaplássið laust. Eftir hik
svaraði ég að ég verði að afþakka
boðið. Við erum að flytja til Sví-
þjóðar, ætlum að reyna eitthvað
nýtt. Með sinni hægu rödd sagði
hann: Þetta líst mér vel á, menn
eiga að reyna nýja hluti. Hann
gaf mér góð ráð og sambandið
hefur varað í þau 33 ár sem ég hef
dvalið erlendis. Ég minnist hans
léttleika og heiðarleika í okkar
samskiptum. Það er sagt að þeg-
ar menn líti við á sinni lífsbraut,
þá sjái maður þær vörður sem
mest hafa haft áhrif á líf manns.
Ef svo er þá hefur Jóhann verið
mín stærsta varða. Þökk, Jóhann,
og hvíl í friði.
Ég vil votta eftrlifandi eigin-
konu Jóhanns og afkomendum
mína dýpstu samúð.
Ingólfur Arnarson Eide og
Þórhildur Guðlaugsdóttir,
Svíþjóð.
Meira: mbl.is/minningar
Jóhann
Antoníusson