Morgunblaðið - 13.09.2013, Side 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2013
✝ Kristín Krist-jánsdóttir
fæddist í Einholti á
Mýrum í A-
Skaftafellssýslu 1.
mars 1925. Hún lést
á Landspítalanum
8. september 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Kristján
Benediktsson, f. 11.
september 1881, d.
29. mars 1969, og
Jóhanna Steinunn Sigurð-
ardóttir, f. 22. ágúst 1882, d. 3.
desember 1935. Kristín var úr
hópi 13 systkina og eftirlifandi
eru Unnur Kristjánsdóttir, f
1923, og Steinunn Kristjáns-
dóttir Johansen, f. 1927.
Þann 26. júlí 1952 giftist
Kristín Kristjánsdóttir Gísla
Álfgeirssyni bifreiðarstjóra, f.
29. maí 1931, d. 22. febrúar
1997. Hann var sonur hjónanna
Olgu Vilhelmínu Sveinsdóttur
og Álfgeirs Gíslasonar frá
Reykjavík.
Kristín og Gísli eignuðust
geirsson, f. 8. apríl 1980, giftur
Olgu Steinunni Stefánsdóttur, f.
18. ágúst 1975. Börn þeirra eru
Sóley Diljá Weywadt Sigurð-
ardóttir, Stefán Sævar Wey-
wadt og Gísli Snær Weywadt.
Yngri er Bjarki Júlí Álfgeirsson,
f. 27. ágúst 1987. 3) Ragnar, f. 6.
janúar 1956, giftur Valgerði
Torfadóttur, f. 7. desember
1955. Dætur þeirra eru tvær.
Eldri er Klara Rún, f. 22. maí
1982, dóttir hennar er Ragn-
heiður Ísadóra Bjarnadóttir.
Yngri er Arna Sigurlaug, f. 14.
apríl 1989. 4) Sigfinnur Steinar,
f. 30. janúar 1963. Börn hans
eru tvö: Eldri er Ýr f. 25. ágúst
1990, kærasti hennar er Pálmi
Bragason, f. 7. febrúar 1991, og
yngri Ísak, f. 31. október 1993.
5) Ásdís, f. 26. júní 1965.
Kristín ólst upp í Einholti á
Mýrum í A-Skaftafellssýslu.
Ung kona flyst hún til Reykja-
víkur þar sem þau Gísli stofnuðu
heimili og bjuggu þar alla tíð.
Kristín var húsmóðir ásamt því
að starfa sem saumakona. Hún
starfaði lengst af hjá Herrahús-
inu við Laugaveg. Kristín tók
mikinn þátt í félagsstarfi auk
þess að hafa alla tíð lagt mikla
stund á hannyrðir.
Útför Kristínar fór fram frá
Seljakirkju 12. september 2013.
fimm börn: 1) Krist-
ján Benedikt, f. 3.
júlí 1953, giftur
Guðríði Gests-
dóttur, f. 15. apríl
1956. Þeirra börn
eru: Kristín, f. 6.
júlí 1977. Sambýlis-
maður hennar er
Ólafur Kristinn
Ólafsson, f. 18. des-
ember 1959. Henn-
ar barn er Benedikt
Jökull Helgason. Valgerður, f. 3.
janúar 1979, gift Bjarka Guð-
jónssyni, f. 18. janúar 1978.
Þeirra börn eru Óliver og Est-
her Emilía. Tinna, f. 28. ágúst
1984, gift Ástþóri Inga Péturs-
syni, f. 21. september 1984.
Þeirra börn eru Kristján Pétur,
Ágúst Fannar og Brynjar Kári.
Ívar Marteinn, f. 30. nóvember
1988, og Atli Sigurður, f. 30.
nóvember 1988. 2) Álfgeir, f. 26.
nóvember 1954. Sambýliskona
hans er Guðný Sigrún Eiríks-
dóttir, f. 16. janúar 1954. Synir
hans eru tveir. Eldri er Gísli Álf-
Elsku amma.
Í dag kveðjum við ömmu okk-
ar eða ömmu í Reykjó eins og við
kölluðum hana.
Amma var fædd 1925 og var
því 88 ára þegar hún lést. Á sinni
löngu ævi lifði hún tímana
tvenna, allt frá því að búa í
torfbæ þar sem kýrnar voru á
neðri hæðinni og hituðu upp bað-
stofuna á efri hæð, í að búa í
upphituðu steinhúsi með raf-
magni og að lokum í nýtísku fjöl-
býlishúsi í Breiðholti.
Amma var svo sannarlega
dugleg kona og hún vann alla
sína ævi og þá lengst af sem
saumakona en amma var lista-
kona í höndunum og nutum við
þess vel á hennar efri árum. Hún
hefur löngum gefið okkur hand-
verk eftir sig í jólagjafir og við
ýmis tækifæri, góðar, notadrjúg-
ar gjafir sem við kunnum svo
sannarlega vel að meta. Gjarnan
eitthvað sem yljaði okkur.
Amma var mikil félagsvera og
sótti ætíð í félagsskap annarra,
hún mætti í öll afmæli, nú síðast
í ágúst hjá langömmubarni, og
lét sig sjaldnast vanta á tónleika
þar sem við systur spiluðum á
fiðlu, selló, trompet eða sungum.
Hún naut nærveru fjölskyldunn-
ar og henni fannst ekkert síður
skemmtilegt að horfa á fótbolta
eða handbolta með strákunum
sínum.
Amma var yndisleg kona og
mikil fyrirmynd í lífi okkar
systra, hún var ekki bara amma
okkar heldur ein af okkar bestu
vinkonum. Fyrir bragðið vorum
við systur duglegar að hringja í
hana og hún í okkur. Það var
hringt út af öllu, hvort sem það
var bara til að spjalla um heima
og geima eða fá prjónaráðlegg-
ingar. Hún fylgdist vel með öll-
um börnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum og hafði allt-
af einlægan áhuga á því sem við
vorum að gera.
Við vorum alltaf svo innilega
velkomin inn á heimili þeirra afa
og fengum við að njóta gestrisni
þeirra. Kannast ekki einhver við
kandís, ísblóm, kótelettur,
skonsur, ömmukæfu og baunirn-
ar? Enginn gerði grænar baunir
eins og amma. Svo ekki sé
minnst á spilastokkana og kapl-
ana.
Amma hafði alltaf sínar skoð-
anir og við getum ekki neitað því
að hún var ákveðin kona. Stund-
um enduðu samtöl okkar þannig
að við vorum sammála um að
vera ósammála. Þeir aðilar sem
bæst hafa við í fjölskylduna, þ.e.
makar okkar, hafa stundum haft
á orði að þvermóðska ömmu
gangi greinilega í erfðir. Við, og
amma, kjósum að kalla það að
vera föst fyrir, ákveðin og ein-
örð.
Mikið er erfitt að skilja við
þig, elsku amma. Við kveðjum
þig með miklum söknuði en það
má með sanni segja að síðasta
vikan okkar saman, þar sem þú
þjappaðir enn einu sinni saman
allri stórfjölskyldunni, hafi verið
bæði ljúf og sár. Það er þó erfitt
að hugsa til þess að símtölin og
heimsóknirnar verði ekki fleiri.
Það verða ekki lengur ömmu-
skonsur í boði eða ís á virkum
degi.
Elsku amma okkar. Takk fyr-
ir að vera þú, takk fyrir að vera
alltaf elskuleg og nálæg amma
okkar og langamma barnanna
okkar. Afi tekur eflaust vel á
móti þér með faðmlögum, knús-
aðu hann vel frá okkur.
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
– láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
– segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes úr Kötlum)
Kristín, Valgerður og Tinna.
Það var í Styrktarfélagi van-
gefinna sem kynni mín og Krist-
ínar hófust og eiginmanna okkar,
Gísla og Magnúsar, góð kynni
sem héldust meðan báðir lifðu.
Símtölin okkar Kristínar á
kvöldin voru mörg og oft löng,
umræðan var sameiginlegt
áhugamál – velferð þroska-
heftra, og ótal margt annað.
Kristín var dugnaðarforkur og
ósérhlífin, ef ég minntist á það
við hana og hrósaði henni svarði
hún; þetta er hornfirski þráinn.
Hún vann mikið í höndunum á
meðan hún gat. Á ég fallega
gripi eftir hana úr perlum.
Nýlega las ég bók eftir Gunn-
ar Benediktsson, föðurbróður
hennar, þar segir hann frá æsku-
árum sínum í Einholti á Mýrum,
þá sá ég glöggt hvaðan hún hafði
greind sína og dugnað.
Kristín var einstök vinkona,
hún var róttæk og föst fyrir,
elskaði fósturjörðina, og ég man
sálarkvalir hennar þegar undir-
búningur Kárahnjúkavirkjunar
hófst.
Samúðarkveðjur sendi ég til
afkomenda þeirra Gísla.
Blessuð sé minning hennar.
Hallfríður.
Kristín
Kristjánsdóttir
✝ Sigríður Að-alheiður Jóns-
dóttir fæddist á Ísa-
firði 5. september
1939. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 4. sept-
ember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Benedikta
S. Guðmundsdóttir
saumakona frá
Gelti í Súg-
andafirði, f. 10. apríl 1917, d. 23.
febrúar 2007 og Jón Rósant, f.
1927, d. 1981. Sigríður átti einn
bróður, Guðmund Þröst Björg-
vinsson, f. 6. janúar 1956.
Sigríður giftist 4. febrúar
1961 Jónasi Jóhannssyni frá
Víðidal í Vestur-Húnavatns-
sýslu, f. 9. nóvember 1935, d. 14.
apríl 2003. Foreldrar hans voru
Jóhann Jónasson bóndi í Hrís-
um, f. 1898 og Margrét Anna
Guðmundsdóttir, f. 1905. Sigríð-
ur og Jónas eignuðust fjögur
börn. 1) Jóhann Jónasson fyrr-
unarstjóri. Börn Atla, a) Hjörtur
Mar, f. 29.11. 1993, b) Að-
alheiður Diljá, f. 21.12. 1996.
Sigríður gekk í barnaskóla á
Ísafirði en dvaldist einnig mikið
hjá ömmu sinni og afa á Gelti í
Súgandafirði. Hún var í skóla á
Núpi í Dýrafirði á unglingsárum
og einnig var hún í eitt ár í
lýðháskóla í Svíþjóð. Árið 1978
útskrifaðist hún sem sjúkraliði
og starfaði hún á Landakoti,
Borgarspítalanum, en mestan
hluta starfsferils síns starfaði
hún á Grensási. Sigríður var
mjög félagslynd og söngelsk.
Hún var virk í kórastarfi seinni
hluta ævi sinnar og söng meðal
annars með Gospel-systrum
Reykjavíkur og síðar Cantabile
kvennakór. Sigríður og Jónas
byrjuðu sinn hjúskap á Hrísa-
teig en fluttu síðan á Kapla-
skjólsveg og bjuggu þar í nokk-
ur ár. Þaðan fluttu þau í
Hlíðarnar og síðan í Sigtún 27
þar sem þau bjuggu rúm 20 ár.
Eftir að Jónas dó flutti Sigríður
í Ljósheima 6 og bjó þar til loka
2012 er hún fór á hjúkr-
unarheimilið Eir.
Sigríður verður jarðsungin
frá Laugarneskirkju í dag, 13.
september 2013, og hefst at-
höfnin kl. 13.
verandi verkamað-
ur, f. 19.8. 1960,
kvæntur Sigríði B.
Jónsdóttur hús-
móður. Dóttir Jó-
hanns a) Anna
Jóna, f 2.2. 1988. 2)
Benedikt Jónasson
verktaki, f. 27.3.
1964, kvæntur Mar-
íu Björk Jóhanns-
dóttur matráðs-
konu. Börn þeirra
eru: a) Helga Rós, f.19.7. 1988,
dóttir hennar Freyja María
Sveinbjörnsdóttir f, 24.8. 2010,
b) Hrafnhildur, f. 11.7. 1991 c)
Petrína Sif, f. 7.11. 1998. 3)
Björk Elva Jónasdóttir hjúkr-
unarfræðingur, f. 13.7. 1967,
gift Kjartani Kjartanssyni
rekstrarfræðingi. Börn þeirra
eru a) Jónas Bjartur, f. 16.6.
1991, b) Heiðar Logi, f. 16.6.
1991, c) Arnar Snær, f. 21.12.
2002. 4) Atli Viðar Jónasson
járnsmiður, f. 21.7. 1971, maki
Þórunn Brandsdóttir versl-
Elsku mamma mín. Það er svo
erfitt að hugsa til þess að við
sjáumst ekki aftur í þessu lífi. Þú
sem varst alltaf mín stoð og
stytta, hvattir mig áfram þegar
þess þurfti og alltaf gat ég leitað
til þín þegar eitthvað var að. Þú
varst svo góð mamma, alltaf glöð,
jákvæð og full af orku og lífi. Þú
varst svo sannarlega mín fyrir-
mynd og minn besti vinur. Það
voru sannkölluð forréttindi að fá
að eiga þig sem móður.
Það var alltaf svo skemmtilegt
að horfa á þig þegar þú mættir í
veislur eða önnur mannamót, allt-
af brosandi og það hreinlega gust-
aði af þér lífsorkan, maður gat
ekki verið í fúlu skapi nálægt þér.
Svo varstu svo mikil dellukona.
Fékkst mikinn áhuga á einhverju
einu sérstöku. Ég man eftir þér
hlustandi á Linguaphone heilu
dagana að reyna að læra tungu-
mál, tínandi steina um allt land,
þú fylltir heilu kassana af falleg-
um steinum. Svo var það söngur-
inn. Það kom mér reyndar svolítið
á óvart þegar þú fórst í kór, hélt
að þetta væri eitthvað sem mundi
standa stutt yfir en nei, þarna
eignaðist þú marga nýja vini, fórst
með þeim til New York,New Or-
leans, Ítalíu og fleiri staða til þess
að syngja á.
En svo dó hann pabbi 2003 og
það hreinlega brast eitthvað mik-
ið í hjartanu þínu. Lífsgleðin
minnkaði en þú varst áfram svo
dugleg og jákvæð. Svo greindist
þú með þennan hræðilega Levy-
sjúkdóm og þá varð ekki aftur
snúið. Við skiptum um hlutverk,
ég varð þín stoð og stytta og þú
leitaðir til mín þegar eitthvað var
að. Sjúkdómurinn gekk hratt fyr-
ir sig og núna ertu komin yfir
móðuna miklu.
Ég mun ávallt geyma þig í
hjartanu mínu. Guð geymi þig.
Þín dóttir,
Björk.
Sigga mín, þó ég vissi að þú
værir orðin mikið veik bjóst ég
ekki við því að við mundum ekki
hittast einu sinni enn til að spjalla
saman og rifja upp gamla daga frá
Ísafirði og úr sveitinni hjá ömmu
og afa á Gelti en þaðan eru marg-
ar skemmtilegar minningar.
Þú ólst upp í lítilli fjölskyldu en
þið Jónas eignuðust fjögur börn
og er fjölskyldan þín nú orðin
stór. Ég var heimagangur hjá
ykkur Jónasi í Kaplaskjólinu, oft
erum við búnar að hlæja að því
þegar þú varst að elda ávaxta-
grautinn. Við reyndum líka að fá
uppskrift að þriggja lita tertunni
sem okkur fannst svo góð þegar
við vorum stelpur en það virtist
enginn annar muna eftir henni
svo við gátum aldrei bakað hana.
Þið Jónas komuð fram við mig
eins og ég væri systir þín en ekki
frænka, buðuð mér í bíltúra og á
völlinn að horfa á fótbolta, leyfðuð
mér að þvo og strauja þvottinn
minn og vera með ykkur.
Þú fórst rétta leið þegar þú
fórst að læra til að verða sjúkra-
liði, það starf átti svo vel við þig og
veit ég að sjúklingarnir dáðu þig.
Það var svo gott að vera nálægt
þér; alltaf svo glöð og brosandi.
Ég man ekki eftir því að þú
brýndir raustina.
Ég man að þú teiknaðir falleg-
ar myndir þegar þú varst stelpa
og talaðir einmitt um að fara að
mála á postulín þegar þú hættir
að vinna en heilsan hvarf áður en
af því varð.
Með þessum fátæklegu línum
vil ég þakka allt það sem þú hefur
gert fyrir okkur hjónin og börnin
okkar. Það var ekki sjaldan sem
þið leyfðuð okkur allri fjölskyld-
unni að gista þegar við vorum á
ferð í Reykjavík. Börnum þínum,
þeim Jóhanni, Benedikt, Björk,
Atla og fjölskyldum þeirra og
Guðmundi Þresti bróður þínum
votta ég innilega samúð. Það er
gott að muna góða konu. Ég mun
sakna þín.
Þín frænka
Steinunn Annasdóttir.
Sigríður Aðalheið-
ur Jónsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Mín fyrsta minning er
tengd minni kæru frænku
Sigríði Aðalheiði eða Siggu
frænku eins og við kölluð-
um hana. Við vorum systra-
dætur og var alltaf gott
samband á milli fjölskyldn-
anna. Ég á henni margt að
þakka.
Að leiðarlokum þökkum
við Kristján frænku minni
samfylgdina og sendum
börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur. Einnig
bróður hennar Guðmundi
Þresti.
Bergþóra Annasdóttir.
Góður kunningi
er horfinn á braut, en minningarn-
ar geymast. Ég hafði um nokkurn
tíma unnið í Villingaholtshreppi
og meðal annars dáðst að hinni
glæsilegu og vel við höldnu Vill-
ingaholtskirkju þegar ég bankaði
Svavar Bragi
Bjarnason
✝ Svavar BragiBjarnason
fæddist á Kollafossi
í V-Húnavatnssýslu
25. nóvember 1931.
Hann lést á heimili
sínu 23. ágúst 2013.
Útför Svavars
fór fram frá Sel-
fosskirkju 3. sept-
ember 2013.
upp á hjá Svavari til
að kaupa egg, en þá
rak hann hænsnabú.
Á móti mér tók
Bára, sem lengi var
hans helsta stoð og
félagi, en inni sat hár
og virðulegur höfð-
ingi með vindil, sem
tilkynnti djúpri
röddu að ég fengi
engin egg fyrr en ég
hefði þegið kaffi.
Kaffispjall okkar varð langt; upp-
hafið að traustri vináttu.
Svavar var einstakur maður;
sannur sjálfum sér og hreinskipt-
inn á allan hátt. Áræðinn eldhugi
sem tók þó aldrei ákvarðanir
nema að vel yfirlögðu ráði, og
þeim var fylgt vel eftir. Ná-
kvæmni, hagleikur og snyrti-
mennska var honum í blóð borin,
eins og meðal annars má sjá á öllu
hans mikla og fórnfúsa starfi sem
vörður og verndari Villingaholts-
kirkju. Hann kunni vel að meta
tryggð og hreinskilni í fari ann-
arra og bjó vel að slíku sjálfur.
Við Svavar áttum gott sam-
starf. Voru ófáir þeir morgnar
þegar árrisulustu morgunhanar
voru vart búnir að losa svefn en
Svavar birtist í dyrum Skólatúns.
Oftar en ekki búinn að leysa eitt-
hvert viðfangsefni sem við var
glímt þá stundina og vildi hefja
framkvæmdir. Honum var ekki að
skapi að geyma verk sem hægt
var að ljúka og vandamálin voru til
að leysa þau. Svavar á þátt í ýms-
um framförum sem urðu í Þjórs-
árveri á mínum starfstíma og ég
tók við góðu búi í umsjón Villinga-
holtskirkju þegar hann flutti burt.
Ég hef, í starfi mínu á vettvangi
hugvitsfólks, rekist á marga
snjalla hugsuði og frumkvöðla.
Einn þeirra var Svavar, enda þótt
hann teldi sig sjálfur ekki til hug-
vitsmanna. Hann er engu að síður
höfundur uppfinningar sem bætt
hefur lífskjör víða um heim, en það
er fláaskóflan. Svavar vann um
tíma við framræslu í heimasveit
sinni í Húnavatnssýslu og eignað-
ist þá fyrstu gröfu landsins með
fastri bómu. Ekki nóg með það,
heldur hannaði hann nýja gerð af
skóflu sem skilaði hallandi bökk-
um og var mikil framför frá fyrri
kassaskóflum. Ekki hirti hann um
einkaleyfi á þessari uppfinningu;
þetta var bara viðfangsefni sem
leysa þurfti. Þegar ég ritaði bók-
ina „Hugvit og hagleikur“ í
tengslum við samnefnda sýningu
var Svavar tregur til að leyfa um-
fjöllun um þessa uppfinningu.
Öðru máli gegndi þegar ég hóf að
vinna að minni eigin hugmynd. Þá
var enginn áhugasamari en Svav-
ar. Í heimsóknum okkar Guð-
bjargar í Grafarholtið vildi hann
alltaf ræða mitt verkefni og oftast
var ég vel nestaður af hollráðum.
Síðast hringdi hann tveimur dög-
um fyrir andlátið, til að óska mér
til hamingju með fyrstu sjópróf-
anir hverfilsins. Við ákváðum þá
að hittast fljótlega. Nú er ljóst að
sá fundur verður ekki í Grafar-
holtinu, en jafnljóst er það í mín-
um huga að við Svavar eigum eftir
að taka gott kaffispjall á öðrum
stað og í annan tíma.
Við Gugga vottum öllum að-
standendum innilega samúð og
kveðjum góðan vin með söknuði.
Valdimar Össurarson.
Þótt minn elskulegi faðir
og kæri vinur
hafi nú kallaður verið heim
til himinsins sælu sala
og sé því frá mér farinn
eftir óvenju farsæla
og gefandi samferð,
þá bið ég þess og vona
að brosið hans blíða og bjarta
áfram fái ísa að bræða
og lifa ljóst í mínu hjarta,
ylja mér og verma,
vera mér leiðarljós
á minni slóð
í gegnum
minninganna glóð.
Og ég treysti því
að bænirnar hans bljúgu
mig blíðlega áfram munu bera
áleiðis birtunnar til,
svo um síðir við ljúflega
hittast munum heima á himnum
og samlagast í hinum eilífa
ljóssins yl.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Guð blessi minningu þína.
Þínar
Lóa og Margrét.