Morgunblaðið - 23.11.2013, Blaðsíða 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER 2013
✝ Ásta Svein-bjarnardóttir
fæddist á Ysta-
Skála undir Eyja-
fjöllum 5. ágúst
1923. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli 11.
nóvember 2013.
Foreldrar Ástu
voru Sigríður Anna
Einarsdóttir frá
Varmahlíð V-
Eyjafjöllum, f. 29.6. 1885, d.
20.11. 1943, og Sveinbjörn Jóns-
son frá Vestur Holtum V- Eyja-
fjöllum, f. 14.1. 1882, d. 13.7.
1971, þau voru bændur á Ysta-
Skála, V-Eyjafjöllum. Systkini
Ástu voru Sigríður, f. 28.10.
1908, d. 6.5. 1986; Þórný, f. 2.9.
1909, gift Þórarni Guðjónssyni,
f. 9.11. 1910, d. 25.3. 1972; Ey-
þór, f. 8.10. 1911, d. 23.9. 1929;
Guðbjörg, f. 26.4. 1913, d. 10.12.
1959, gift Jóni Guðmanni
Bjarnasyni, f. 30.3. 1910, d. 26.2.
2005; Jón Þorberg, f. 21.9. 1915,
d. 26.8. 1995, kvæntur Andreu
Kristínu Tómasdóttur, f. 25.8.
1934, d. 23.6. 2013; Sveinbjörn,
kvæntur Berglindi Hilm-
arsdóttur, f. 28.8. 1956, börn
þeirra eru Hilmar Haukur, f.
21.5. 1982, Una Björg, f. 5.1.
1988, Sverrir Guðmundur, f.
3.9. 1989; 3) Guðbjörg Birna, f.
5.5. 1963, gift Birni Eysteins-
syni, f. 24.2. 1960, synir þeirra
eru Alexander, f. 6.6. 1990,
Daníel Örn, f. 25.4. 1996,
Ásta ólst upp á Ysta-Skála,
Vestur-Eyjafjöllum. Hún gekk í
barnaskólann sem var stað-
settur við hliðina á heimili
hennar og lauk þar barnaskóla-
prófi. Hún var í leikfélagi sveit-
arinnar á meðan hún bjó á
æskuheimili sínu, lærði einnig á
orgel. Ásta fór ung að heiman
til Reykjavíkur til að vinna. Var
í vinnumennsku og fiskvinnslu.
Þau Guðmundur eiginmaður
hennar fóru að búa, en fóru síð-
an út á land að vinna, hann við
smíðar, en hún sá um elda-
mennsku fyrir byggingaverka-
mennina. Þau fóru til vinnu
vestur í Dali að Staðarfelli og
síðan að Hruna í Hrunamanna-
hreppi. Árið 1953 keyptu þau
jörðina á Núpi þar sem þau
bjuggu allt til ársins 2010 er
þau fluttu á dvalareimilið á
Kirkjuhvoli.
Útför Ástu fer fram frá
Ásólfsskálakirkju í dag, 23. nóv-
ember 2013, og hefst athöfnin
kl. 14.
f. 9.12. 1916, d.
22.11. 1996, kvænt-
ur Ölmu Ásbjarn-
ardóttur, f. 10.3.
1926; Sigurjón, f.
24.11. 1918, d. 9.4.
1965; Þóra Torf-
heiður, f. 29.6.
1921, d. 10.2. 1987;
Garðar, f. 14.5.
1925, kvæntur Sig-
ríði Kjart-
ansdóttur, f. 14.10.
1930; Svava, f. 19.7. 1926, gift
Sigurði Tómassyni, f. 16.9.
1915, d. 21.10. 2002; Einar, f.
11.11. 1928, d. 11.6. 2004,
kvæntur Vigdísi Pálsdóttur, f.
15.12. 1934, d. 25.5. 1983.
Ásta giftist Guðmundi Guð-
mundssyni, f. 9.9. 1923, d. 7.3.
2012. Þau eignuðust þrjú börn:
1) Anna Sigríður, f. 20.12. 1948,
gift Sveini Ívarssyni, f. 13.2.
1954, sonur þeirra er Guð-
mundur Hlír, f. 20.4. 1980, sam-
býliskona Þórhildur Birg-
isdóttir, barn þeirra er Sveinn
Gauti, f. 18.11. 2007, einnig á
Sveinn dótturina Kristínu Erlu;
2) Guðmundur, f. 1.10. 1957,
Tengdamóðir mín Ásta Svein-
bjarnardóttir er gengin á vit for-
feðra sinna.
Ég kynntist Ástu og manni
hennar Guðmundi árið 1982 þeg-
ar ég kom að Núpi með Guð-
björgu dóttur þeirra, sem síðar
varð eiginkona mín. Ásta var
yndisleg manneskja og hvers
manns hugljúfi. Eins og þeir
sem þekktu Ástu vissu barðist
hún við gigtarsjúkdóm stærstan
hluta ævinnar með öllum þeim
ráðum sem hún fann. Hún lét
aldrei bugast og tókst að lifa
með sjúkdómnum sem tók að
sjálfsögðu stóran toll á lífsleið-
inni, en felldi hana ekki.
Ástu var sérstaklega umhug-
að um dýrin í sveitinni sinni og
fylgdist ætíð með hvernig þeim
leið og var manna fyrst að gagn-
rýna ef henni fannst hallað á vel-
ferð þeirra. Ástu var ekki bara
velferð dýra efst í huga heldur
tók hún alltaf málstað þess fólks
sem minnst mátti sín.
Hún var einstaklega barngóð
og ég held að allir þeir krakkar
sem voru í sveit hjá þeim hjón-
um votti það. Drengirnir okkar
Guðbjargar áttu því láni að
fagna að fá að kynnast sveitinni
í gegnum ömmu sína og afa. Ég
veit að sú reynsla að umgangast
dýrin og taka til hendinni við
bústörf hverskonar mun
gagnast þeim á lífsleiðinni. Nú
til dags eru það forréttindi að
komast í sveit til sumardvalar.
Þegar Ástu er minnst er ekki
annað hægt en að minnast á
ástríðu hennar fyrir garðrækt.
Hún hafði stóran garð á Núpi
sem var hennar ær og kýr. Ásta
var mikill verkstjóri þegar hún
var í garðinum og fékk alla til
að taka til hendinni með sér við
garðyrkjustörfin. Það var ekki
hægt að neita þessari konu um
neitt því hún átti það svo marg-
falt inni.
Ásta mun lifa í mínum huga
sem dugleg og ósérhlífin kona
sem vildi öllum gott, hvort sem
um tví- eða fjórfætling var að
ræða.
Elsku Ásta mín, nú ertu aftur
komin í faðm Guðmundar bónda
þíns og ég er viss um að þú átt
eftir að láta til þín taka á nýjum
stað.
Björn Eysteinsson.
Elsku amma mín. Nú ertu
farin og ég sakna þín. Ég hugsa
til sársaukans sem þú gekkst í
gegnum. Þrátt fyrir veikindi þín
varstu alltaf svo hress.
Ég er glaður að hafa átt þig
sem ömmu. Þú sást svo vel um
alla í kringum þig. Glaður að
hafa verið með þér í garðverk-
unum. Ég man svo vel eftir að
hafa verið í heimsókn hjá þér,
hamingjuríkar minningar, þú
eldaðir grautinn og ég sótti
mjólkina út í fjós.
Leiðinlegt að hafa ekki séð
þig oftar eftir að maður fór að
fullorðnast.
Takk fyrir myndaalbúmið, ég
mun eiga það alltaf.
Ég vona að þér líði vel.
Alexander Björnsson.
Nú er hún amma farin. Það
var alltaf gott að koma upp í
sveit til ömmu og afa til að vera
hjá þeim. Amma passaði alltaf
mjög vel upp á að gefa manni að
borða og fékk ég þar ýmislegt
að borða sem ég fékk ekki annar
staðar og var það frábært. Hún
hafði alltaf einhver verkefni fyr-
ir mig þegar ég kom upp í sveit
að heimsækja hana til dæmis
það var að hjálpa henni með
eitthvað í garðinum, þar var nóg
af verkefnum. Þegar ég kom
með vini úr Reykjavík þá var
alltaf farið að safna greinum og
fleiru í bálköst. Amma var viss
um að krakkar úr borginni
fengju aldrei að gera svoleiðis
og held ég að hún hafi haft rétt
fyrir sér í því. Garðurinn hennar
var eins og ævintýrastaður og
hún sá um hann eins og barnið
sitt og þar var líka gaman að
klifra í trjám og leika sér við
hundana. Oft hringdi hún í mig á
veturna og sagði mér að ég
skyldi búa um rúmið mitt og
taka til í eldhúsinu áður en
mamma og pabbi kæmu heim
svo þau yrðu glöð. Svona var
amma, alltaf að hugsa um okkur
öll.
Daníel Örn Björnsson.
Ég kveð þig nú, amma. Á
tímamótum sem þessum rifjast
upp margar minningar úr sveit-
inni og er ég þakklátur fyrir
þær sem og stundirnar þar með
ykkur afa á Núpi.
Þegar maður minnist þín er
ekki hægt annað en að rifja upp
hvað þú varst yndislega útsjón-
arsöm með að fá okkur krakk-
ana til að vinna í garðinum á
Núpi. Ég viðurkenni það fúslega
að mér fannst mörg önnur verk
skemmtilegri, en, amma, þú
hafðir lag. Það þurfti að slá
garðinn, klippa tré, færa tré og
færa fleiri tré. Þú úthlutaðir
verkefnum af mikill kostgæfni
og oftar en ekki endaði þetta á
orðunum „svo baka ég vöfflur“
sem voru oft töfraorðin til að fá
okkur krakkana til að snúast í
garðinum.
Í vikunni þegar fjölskyldan
fór yfir myndir rifjaðist upp leið-
angur sem þú stóðst fyrir sum-
arið 2003 en þá hafðirðu ákveðið
að það vantaði stóran stein í
garðinn sem átti að vera sæti
fyrir gesti. Að venju var verk-
stjórn í þínum höndum og ekki
dugði annað en stóri traktorinn
og að sjálfsögðu nóg af mann-
skap. Var stefnan sett út að Írá
þar sem þú þræddir þig eftir
varnargarðinum þangað til
steinninn var fundinn. Ekki
varstu í neinum vafa og hófst nú
vinnan við að koma honum í
traktorsskófluna og síðan alla
leið inn í garð. Í dag þegar ég sé
þennan stein verður minningin
um það hvað þú varst dugleg og
fylgin þér ljóslifandi.
Enginn var ósnortinn sem
heimsótti Núp, hvort sem það
var blaðamaður frá New York
Times að fjalla að eldgosið í
Eyjafjallajökli eða hópur vin-
kvenna að gæsa tilvonandi brúði
í sveitinni. Allir máttu eiga von á
því að þurfa að draga manna-
korn og lesa upp úr biblíunni, og
höfðu allir gaman af enda lauk
hverri heimsókn með vöfflu-
veislu.
Amma, þú varst á allan hátt
stórkostleg og ég er þakklátur
fyrir að Sveinn Gauti sonur
minn hafi fengið að kynnast þér.
Þú skipar stóran sess í hjarta
mínu og munu minningarnar
hlýja mér um ókomna tíð. Ég
kveð þig með söknuði.
Guðmundur Hlír Sveinsson,
Þórhildur Birgisdóttir og
Sveinn Gauti Guðmundsson.
Með söknuði kveð ég Ástu
móðursystur mína. Margar góð-
ar minningar koma upp í hug-
ann allt frá bernsku, um heim-
sóknir okkar fjölskyldunnar á
Hverabakka til Ástu og Guð-
mundar á Núpi. Það var líkt og í
ævintýri að koma undir Eyja-
fjöllin, stórbrotið landslag og
ávallt skein sól sem lýsti upp
fegurð sveitarinnar. Systurnar,
móðir mín og Ásta, voru alla tíð
mjög samrýndar og töluðu þær
saman í síma nær daglega seinni
árin. Ásta kunni þá list að taka
vel á móti gestum og það var
alltaf tilhlökkun að hitta hana.
Fastur liður í heimsóknunum
var að skoða fallega blómagarð-
inn sem hún ræktaði af alúð.
Leiðarljós Ástu í lífinu var
kærleikur, gleði og umhyggja.
Hún sýndi það í verki með
bænaheftum sem hún setti sjálf
saman, lét á prent og gaf vinum
og vandamönnum. Þá ber einnig
að þakka fyrir sérstakt framtak
hennar en hún safnaði saman
myndum, frásögnum og blaða-
greinum um forfeður okkar sem
við frændfólkið njótum góðs af.
Gaman var að fagna með Ástu á
90 ára afmæli hennar í síðast-
liðnum ágústmánuði. Þá óraði
okkur ekki fyrir að svo stutt yrði
í kveðjustundina.
Ég bið Guð að blessa minn-
ingu frænku minnar og gefa
börnum hennar og fjölskyldu
styrk.
Þóra Sigurðardóttir.
Hvernig getur ein manneskja
verið manni svona dýrmæt?
Ætli ástæðan sé ekki kærleik-
urinn, væntumþykjan, og áhug-
inn sem hún sýndi mér alla tíð.
Hún var ekki bara góð frænka
heldur líka vinkona. Við gátum
talað saman og gleymt okkur í
umræðu um allt sem okkur
skipti máli í lífinu og tilverunni.
Það veitti sérstaka vellíðan og
gleði. Ég veit ekki hvort Ásta
hafi gert sér grein fyrir hversu
dásamleg mannvera hún er. Ég
sagði við Ástu fyrir stuttu að öll-
um þætti vænt um hana og þá
var svarið, sagt milt og blíðlega
„ég ber hlýjan hug til allra“.
Hún hafði sama áhuga á fólki og
garðinum sínum ef maður getur
líkt því saman. Ásta vildi sjá allt
dafna, vaxa og verða betra. Það
var ástæða fyrir því að lagt var í
stórframkvæmdir við húsið á
Núpi. Þegar Ásta var að byrja
að búa þráði hún að fara inn í
Þórsmörk og upplifa þar unaðs-
stundir eins og sumir sveitungar
sínir sem fóru ríðandi inn úr. En
búið kallaði á vinnu en ekki af-
þreyingu. Frænka mín dó ekki
ráðalaus. Hún hugsaði með sér:
„Ég ætla að rækta upp mína
eigin Þórsmörk hér á Núpi“ og
þið sem þetta lesið vitið hvernig
fór. Þegar hjálparhönd barst við
garðvinnuna var sá hinn sami
einlæglega lofaður og dásamað-
ur. Einnig var Guði þakkað fyrir
sendinguna. Trúin var förunaut-
ur allt frá barnæsku er foreldr-
arnir, Sveinbjörn og Anna fóru
með bænirnar við rúmstokkinn.
Ásta samdi bænabók. Henni
var í mun að láta bænir styrkja
og styðja hvern sem þyrfti og
vildi. Ásta var bænheit kona og
fékk ég að reyna það. Ásta
brýndi fyrir mér að hafa yfir
„Jesús Kristur ég þakka þér fyr-
ir lífið, ég þakka fyrir þennan
dag og þessa stund“ og svo átti
ávallt að muna að gera kross-
mark yfir útihurðina. Hún kom
úr tólf systkina hópi og fann
maður hlýjan systkinakærleik-
ann þeirra á milli. Hann má ef-
laust rekja til þeirra stunda sem
þau ólust upp á Skála. Ásta átti
margar góðar minningar þaðan,
húslestrarnir voru t.d. ein minn-
ingin sem vó þungt. Skáli var í
þjóðbraut og ólst Ásta upp við
miklar gestakomur sem glæddu
heimilið enn meira lífi. Seinna
þegar Ásta og Guðmundur
hreiðruðu um sig á Núpi var
gestrisnin líka í hávegum höfð.
Manni var tekið fagnandi og fór
maður aldrei svangur frá þeim
bænum. Ásta tók saman fróðleik
og upplýsingar um ættina og
eigum við Ástu gífurlega mikið
að þakka. Það var gert af mikilli
ástríðu. Sannarlega kom hún á
frekari tengingu við forfeðurna
og fortíðina sem hefur glatt all-
an frændgarðinn og sem mun
örugglega skapa sömu tilfinn-
ingar hjá ófæddum afkomend-
um. Þrátt fyrir líkamlega kvilla
var ekki látið bugast. Ásta leit-
aði ávallt leiða til heilsubótar
var aðdáunaravert að fylgjast
með því. Sama hugsunin var
gagnvart öðru fólki sem eitt-
hvað bjátaði á hjá. Það er hollt
og gott fyrir sálina manns að
vera í nálægð við góða mann-
veru.
Þegar ég var í návist Ástu
var eins og sólin hækkaði á lofti
og það eru forréttindi að hafa
átt þvílíka frænku. Ég átti með
henni endurnærandi gleðistund-
ir. Ásta var mér mikils virði og
mun ég ávallt sakna hennar. Ég
þakka fyrir samveruna og votta
öllum ættingjum mína dýpstu
samúð.
Sigríður Anna Einarsdóttir.
Elskulega frænka mín, mitt
einlæga uppáhald, sem kenndir
mér svo óendanlega margt.
Ég er sorgmædd í hjartanu
en jafnframt glöð, ég veit nefni-
lega að þú ert glöð og ham-
ingjusöm, með nýtt og spenn-
andi verkefni, og alveg er ég
viss um að bíll fylgi frítt með.
Það merkilegasta sem þú
kenndir mér, er að horfa á það
góða og fallega allt um kring, þú
sagðir það ekki með orðum, þú
lifðir það og við hin fengum að
anda því að okkur.
Það var fátt dásamlegra á fal-
legum degi undir Eyjafjöllum
en að fá sér göngutúr út að
núpi, oftast kom ég við á Skála
og tók Önnu frænku með og við
röltum í rólegheitum á vit æv-
intýra, þegar við vorum komnar
vildi Anna alltaf ganga inn
sunnan megin, í gegnum trjá-
göngin þín, sem minntu mann á
sögusvið úr ævintýrabók. Ef þú
varst ekki í garðinum að færa til
tré eða runna, þá varstu í eld-
húsinu að búa til eitthvað gott
og þangað fórum við, föðmuðum
þig og vissum að nú fengi malla-
kútur eitthvert ljúfmeti, vöfflur
með rjóma og ís með blönduðum
ávöxtum úr dós var uppáhald.
Eftir að hafa fyllt tóman
maga með kræsingum fórum við
upp á loft að leika með hinni
uppáhaldsfrænku, litlu stelpunni
þinni, Buggu Birnu, stundum í
hita dúkkuleiks vildi maður
stytta nafnið á frænku og notaði
bara Bugga, þá heyrðist hrópað
að neðan, hún heitir Bugga
Birna, það voru einu skiptin
sem þú hækkaðir röddina tals-
vert. Þegar ég var orðin leið í
dúkkó laumaði ég mér oftast
niður til þín og þá var farið að
færa til húsgögn, myndir og
annað punt, þér fannst ekki leið-
inlegt að breyta og mér ekki
heldur, þar vorum við á heima-
velli. Þú hafðir unun af að gefa
fólki og skepnum mat, Frans-
iskó hundurinn okkar elskaði
þig meir en okkur, þú dekraðir
hann svo, þegar við Bugga
Birna vorum með Hótel Skóga
hvarf hann iðulega og einu sinni
náði hann alla leið til þín frá
Skógum, þvílík ást. Já, elsku
frænka, þannig minnist ég allra
stunda með þér, fylltar af ást og
umhyggjusemi.
Elsku Bugga Birna, Gummi
og Anna Sigga, Guð geymi ykk-
ur.
Fríða Jónsdóttir.
Ásta
Sveinbjarnardóttir
virðing reynsla & þjónusta
allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÖLDU ÓLAFSDÓTTUR,
Leikskálum 4,
Hellu.
Sigurður Karlsson og fjölskylda.
✝
Þökkum samúð og hlýhug við andlát og útför
EMILS HJARTARSONAR
húsgagnasmíðameistara.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu í
Hafnarfirði fyrir góða umönnun og hlýlegt
viðmót.
Sigríður Emilsdóttir, Ragnar Harðarson,
Erla Emilsdóttir,
Guðrún Emilsdóttir, Gunnar Bjarnason,
Bryndís Emilsdóttir, Hjalti Ástbjartsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma, dóttir, systir og mágkona,
LINDA KONRÁÐSDÓTTIR,
Seljabraut 82,
Reykjavík,
sem lést á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi miðvikudaginn 13. nóvember,
verður jarðsungin frá Háteigskirkju þriðjudaginn
26. nóvember kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vildu minnast hennar er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
Magnús Valdimarsson,
Sara Barðdal Þórisdóttir, Hákon Víðir Haraldsson,
Alexander Úlfur Hákonarson,
Konráð Adolphsson, Edda Gunnarsdóttir,
Hilmar Konráðsson, Sigrún Bjarnadóttir,
Bergur Konráðsson, Inga Lóa Bjarnadóttir.