Morgunblaðið - 03.12.2013, Page 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. DESEMBER 2013
✝ Þorbjörn Rún-ar Sigurðsson
fæddist í Reykjavík
25. desember 1945.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
23. nóvember 2013.
Hann er sonur
hjónanna Sigurðar
Jóhanns Þorbjörns-
sonar bifvélavirkja,
f. 1926 og Svan-
bjargar Sigurjónsdóttur hús-
móður, f. 1929. Systkini Þor-
björns Rúnars, eða Rúnars eins
og hann var jafnan kallaður, eru
Sigurjón Júlíus, f. 1948, Oddný,
f. 1949, Hallgrímur Þór, f. 1952,
Svala, f. 1954, Ásdís, f. 1957,
Brynjar f. 2004. Börn Daða og
Eydísar eru Baldur, f. 2001 og
Arnaldur f. 2004.
Rúnar bjó alla sína tíð í
Reykjavík, fæddur við Sogamýr-
arblett (nú Rauðagerði). Barn-
æskunni varði hann í föð-
urhúsum í Háagerði, bjó við
Bergstaðastræti fyrstu búskap-
arár sín og var meðal frum-
byggja í Breiðholti þar sem
hann bjó allt frá árinu 1970.
Rúnar nam tannsmíði og starf-
aði við þá iðn í fjóra áratugi áð-
ur en hann skipti um starfsvett-
vang og gerðist umsjónarmaður
í Höfðatorgi við Borgartún.
Rúnar stundaði stangveiðar, var
virkur félagsmaður í SVFR og
var um árabil í árnefnd Elliða-
áa. Rúnar var náttúruunnandi,
stundaði gönguferðir, skíði og
hjólreiðar og var þaulkunnugur
íslenskri náttúru og staðháttum.
Útför Rúnars fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 3. desem-
ber 2013, kl. 13.
Sigrún, f. 1959 og
Sigurður Baldvin f.
1965.
Þann 25. maí
1968 kvæntist hann
Kristrúnu Haralds-
dóttur leikskóla-
kennara, f. 26. nóv-
ember 1947. Synir
þeirra eru Har-
aldur Þorbjörns-
son, f. 18. desember
1968, kvæntur
Kristínu Hrönn Þráinsdóttur, f.
15. júní 1965 og Daði Þorbjörns-
son, f. 2. október 1973, sambýlis-
kona hans er Eydís Salome Ei-
ríksdóttir, f. 27. apríl 1972. Börn
Haraldar og Kristínar eru
Björk, f. 1997, Rúnar, f. 1999 og
Hann fóstri er fallinn frá,
langt fyrir aldur fram. Kynni
okkar spanna hátt í hálfa öld.
Hann var ef til vill ekki allra en
traustari vinur og félagi verður
vandfundinn. Bóngóður með af-
brigðum og ávallt tilbúinn að
rétta hjálparhönd enda maður-
inn laghentur mjög og hafði
lausn á hverjum verkvanda.
Tannsmíði varð hans ævifag en
alltaf var stutt í bílstjórann og
tel ég fullvíst að hann hefði ekki
síður unað sér með hálendis-
akstur að atvinnu.
Að minnsta kosti voru ófáar
ferðirnar sem voru farnar á
þeim vettvangi og við nutum
góðs af þekkingu hans og lagni,
jafnt á landinu sem vélunum og
engum var betur treystandi
undir stýri en Rúnari. Þá var
maður öruggur.
Enda var þvælst á mismun-
andi velbúnum jeppum út um
allt og allir komu heilir heim, þó
stundum þyrfti að nota síma-
staur til að vega bíl upp úr
drullu eða saga ofan af þúfum
með járnsög sem er seinlegt
verk og krefst þolinmæði, eink-
um þegar veiðifélagar landa
hverjum laxinum á fætur öðrum
á meðan. Þar voru líka margar
ánægjustundirnar, við veiðarn-
ar. Ekki verður tölu komið á
þær ferðir en þar sem annars-
staðar reyndist Rúnar félagi
góður.
Það var talað um honnímún
þegar við fórum tveir inn í
Veiðivötn, rauðvín, kertaljós og
alles. Hann var fjallfróður mað-
ur og glöggur á landslag og
vissi oftast betur svo sjaldan
var við hann deilt. En tannsmíði
varð hans fag og mér er til efs
að þeir hafi verið til betri heil-
gómasmiðirnir en hann. Það var
unun að fá í hendurnar verkin
hans og sjá hversu oft hann var
búinn að létta manni vinnuna
með útsjónarsemi og hagleik.
Við unnum lengst af í sama
stigagangi og var því umgengn-
in afar náin.
Oft á dag kom Rúnar til að fá
sér kaffiskot, bara skot, ávallt
með handklæði um öxl, tilbúinn
í hvaða slag sem var.
Auðvitað var margt rætt og
ekki endilega sæst á allt en
þarna myndaðist vinátta sem
aldrei brást. Eftir að hann hætti
í tannsmíðinni fékk hann sér
starf sem húsvörður í boldangs
ríkishúsi og er ég ekki fjarri því
að þar hafi hann verið í essinu
sínu því Rúnar var reddari í
góðu lagi, altmuligt mand af
gamla skólanum, sem er senni-
lega stærsti kostur sérhvers
húsvarðar.
Bölvaður krabbinn gerir ekki
mannamun og Rúnars verður
mikið saknað. Þótt eitthvað hafi
teygst á vináttunni hin síðari ár
finnst mér að við höfum átt heil-
mikið ógert. Mögulega getum
við tekið upp þráðinn á öðrum
vettvangi síðar. Allar góðar
hugsanir fylgi þér fóstri minn.
Far vel.
Sigurður E. Rósarsson.
Minning um bróður.
Það var á jóladag árið 1945,
sem frumburður kornungra for-
eldra fæddist í húsi afa síns og
ömmu í Sogamýrinni. Hinn ungi
faðir og móðurbróðir þurftu að
leita að ljósmóðurinni, sem var í
jólaboði úti í bæ. Fljótlega fjölg-
aði í hópnum, sem varð að átta
börnum. Hann var stóri bróðir
minn og Laukurinn eins og við
sögðum oft.
Það hefur örugglega verið
erfitt að vera elstur í svo
stórum hóp. Hann fór ungur að
bera björg í bú, vann hjá H.Ben
eins og móðurafi okkar, kom
heim með sykursekki og hveiti.
Í minningunni man ég eftir fal-
legum pilti með briljantín í
hárinu og vel burstuðum skóm.
Það kom stundum í minn hlut
að bursta skó eldri bræðra
minna, og fékk þá aura að laun-
um.
Ungur hitti hann gullfallega
stúlku, sem varð hans mesta
gæfa í lífinu. Aldrei var annað
nefnt á nafn, án þess að hitt
kæmi á eftir. Það var bara
Kristrún og Rúnar, en sam-
heldni þeirra var einstök ásamt
kímnigáfu og leikhæfileikum
þeirra. Frásagnargáfan var
bróður mínum í blóð borin og
átti hann auðvelt með að bregða
sér í hlutverk og vakti það oft
kátínu okkar hinna.
Þau Rúnar og Kristrún gerðu
sér fallegt hreiður, sem bar vott
um snyrtimennsku og auga fyr-
ir fallegu og góðu handbragði.
Íslensk náttúra með allri sinni
fegurð heillaði hann og bar
hann ómælda virðingu fyrir
landinu sínu. Enginn var með
fallegra jólatré en þau, sem val-
ið var af næmni fyrir því sem
fallegt er. Jólaboð þeirra hjóna
á jóladag var fastur punktur í
mörg ár hjá mér og mínum, en
þegar fjölskyldur stækka koma
nýjar hefðir.
Ekkert var þeim hjónum eins
dýrmætt og synirnir tveir, þeir
Haraldur og Daði. Þeir bera
foreldrum sínum gott vitni.
Þegar tengdadæturnar og
barnabörnin komu, voru þau
svo sannarlega velkomin. Rúnar
naut sín í afahlutverkinu með
augasteinana sína fimm. Því
miður fékk hann of stuttan tíma
með þeim, en notaði tímann vel
sem hann hafði. Missir barna-
barnanna er sár og mikill. En
minningarnar um afa munu lifa
og veita þeim gleði í framtíð-
inni. Synirnir syrgja föður sinn
og munu hlúa vel að móður
sinni um ókomin ár ásamt kon-
um sínum. Að missa manninn
sinn og besta vin, þegar starfs-
lok eru á næsta leiti er ótrúlega
sárt, en að vera elskaður og
virtur af maka sínum og geta
litið yfir farinn veg og glaðst við
minningarnar er ómetanlegur
fjársjóður.
Að lifa barnið sitt er erfitt
fyrir aldraða foreldra. Nú syrg-
ir móðir frumburðinn sinn, sem
hún ól aðeins sextán ára. Fað-
irinn sýnir á sinn hátt sorg, þar
sem minnið er orðið gloppótt.
Nú er elsku stóri bróðir minn
farinn á fund feðra sinna. Á jól-
um um ókomin ár mun jóla-
barnið hann bróðir minn ávallt
eiga stað í hjarta mínu. Hafðu
þökk fyrir allt og allt elsku
bróðir minn.
Þín systir,
Svala.
Í dag verður Þorbjörn Rúnar
Sigurðsson til moldar borinn.
Rúnar, eins og hann var alltaf
kallaður, lést á líknardeild LSH
þann 23. nóvember eftir
skammvinn veikindi. Kynni okk-
ar Rúnars hófust fljótlega eftir
að Kristín, systir mín og Har-
aldur, sonur hans, fóru að vera
saman.
Stundirnar sem við höfum átt
saman hjá þeim Kristínu og
Haraldi eru orðnar æði margar
og að sama skapi ánægjulegar.
Alltaf var jafn gaman að vera í
návistum við Rúnar enda var
hann einstaklega hlýr og hafði
góða nærveru. Hann var auk
þess launfyndinn og sagði
skemmtilega frá. Rúnar hafði
skoðanir á mönnum og málefn-
um og þekkti ógrynni af fólki.
Við deildum áhugamálum hvað
varðar ferðalög, hann hafði un-
un af því að ferðast og njóta ís-
lenskrar náttúru. Gaman var að
hlusta á ferðalýsingar hans
enda hafði hann víða farið og
hafði stálminni þegar kom að
því að lýsa staðháttum. Hann
naut sín vel í stangveiði og voru
þau Kristrún og Rúnar búin að
koma þeirri hefð á að fara ár-
lega til veiða í Veiðivötn með
stórfjölskylduna. Margar sögur
hafa verið sagðar úr þessum
ferðum og greinilegt að þær
voru tilhlökkunarefni hjá öllum
sem þátt tóku.
Rúnar fór oft hjólandi til
vinnu þó yfir hálfa borgina væri
að fara enda var heilsufar Rún-
ars almennt gott. Hann var
hraustur og í góðu formi og því
var það reiðarslag þegar það
kom í ljós í vor að hann hefði
greinst með krabbamein. Við
tóku lyfjameðferðir sem sumar
skiluðu árangri en aðrar ekki.
Frá upphafi var ljóst að bar-
áttan yrði erfið. Kristrún, syn-
irnir og tengdadæturnar stóðu
eins og klettur við hlið Rúnars
uns yfir lauk.
Þau Kristrún og Rúnar hafa í
gegnum tíðina nær alltaf verið
nefnd samtímis, enda voru þau
einstaklega samrýmd og náin.
Missir Kristrúnar er því mikill,
hún er bæði búin að missa ást-
úðlegan eiginmann og náinn vin.
Nú þegar komið er að
kveðjustund er mér efst í huga
þakklæti, þakklæti fyrir að hafa
fengið að kynnast góðum manni
sem alltaf sýndi mér og mínum
hlýju og væntumþykju. Minn-
ingin um góðan mann mun lifa.
Við í Stuðlaselinu sendum öll-
um aðstandendum innilegustu
samúðarkveðjur.
Ingibjörg Þráinsdóttir.
Þorbjörn Rúnar
Sigurðsson
✝ Elíeser Jónssonfæddist að
Óspaksstaðaseli í
Hrútafirði 20. apríl
1926. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 24.
nóvember 2013.
Foreldrar hans
voru Björnfríður
Sesselja Björns-
dóttir og Jón Val-
geir Elíesersson.
Fósturforeldrar hans voru Guð-
laug Sæmundsdóttir og Eyjólfur
Teitsson. Hálfbræður Elíesers
eru Marinó og Sigurður.
Elíeser kvæntist Ragnheiði
Þorvarðardóttur og eignuðust
þau soninn Reyni, f. 1950. Þau
skildu. Reynir er kvæntur El-
ísabetu H. Einarsdóttur, f. 1951.
Börn þeirra eru Brynjar, Ívar
Örn og Ragnheiður, tengdabörn-
in eru þrjú og barnabörnin sex.
Elíeser kvæntist Matthildi
Sigurjónsdóttur 18. ágúst 1956,
en hún lést 24.11. 2011. Börn
þeirra eru Guðlaug Sóley, f.
1957, og Jón Eyjólfur, f. 1962.
Matthildur átti fyrir tvíburana
Jóhönnu Björk Jónsdóttur og
Sigurjón Víði Jónsson, f. 1954,
og gekk Elíeser þeim í föð-
um í foreldra stað. Þau bjuggu
að Hörpugötu 1 í Skerjafirði og
þar bjó Elíeser þar til hann flutti
í Garðabæinn með Möttu 2004.
Síðustu fjögur árin dvaldi hann á
Hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi.
Elíeser gekk í Ingimarsskóla í
vesturbæ Reykjavíkur. Hann
vann sem unglingur við bygg-
ingu Reykjavíkurflugvallar og
kynntist þar bresku hermönn-
unum og fluginu. Hann heillaðist
snemma af fluginu enda búsett-
ur í næsta nágrenni flugvall-
arins. Elíeser lauk atvinnuflug-
mannsprófi frá Air
ServiceTraining í Bretlandi
1947. Hann ók leigubíl hjá BSR
og Steindóri meðan lítið var að
gera í fluginu. Elíeser, Matt-
hildur og nokkrir vinir þeirra
stofnuðu Flugstöðina árið 1963
og ráku hana til 2004. Á þessum
árum stundaði hann ýmiss konar
flug. Má þar nefna kennslu-,
leigu-, sjúkra-, list- og loft-
ljósmyndaflug bæði innan lands
og utan. Matta fór stundum með
honum, t.a.m. til Nepal, Asíu og
Afríku. Seinni hluta starfs-
ævinnar sérhæfði Elíeser sig í
ljósmyndaflugi í sérútbúinni
flugvél af gerðinni Rockwell
Turbo Commander.
Útför Elíesers fer fram frá
Neskirkju í dag, 3. desember
2013, og hefst athöfnin kl. 13.
urstað. Guðlaug
býr í Danmörku og
er gift Alain Knud-
sen, f. 1953. Þau
eiga Christinu,
Matthildi, Davíð
William, þrjú
tengdabörn og eitt
barnabarn. Jón er
kvæntur Guðríði
Sæmundsdóttur, f.
1968, og eiga þau
Rakel og Klöru og
fyrir átti Guðríður soninn Grét-
ar Inga Steindórsson. Þau eiga
tengdadóttur og tvö barnabörn.
Jóhanna er gift Magnúsi Rúnari
Kjartanssyni, f. 1946. Þau eiga
börnin Andreu Þóreyju, Elísu
Sóleyju, Guðrúnu Björk, Helga
Ársæl, þrjá tengdasyni og fimm
barnabörn. Sigurjón var áður
kvæntur Sigrúnu Sigurð-
ardóttur, f. 1955, og eiga þau
saman synina Jóhann Pétur,
Snorra, Birki og Hlyn og eitt
barnabarn. Eiginkona Sigurjóns
er Guðrún Ásta Árnadóttir, f.
1975, og eiga þau Matthildi Dís
og Árna Snæ.
Að fjögurra ára aldri ólst
Elíeser upp í Óspaksstaðaseli en
móðir hans lést 1929. Ári síðar
gengu Guðlaug og Eyjólfur hon-
Í dag kveðjum við tengdaföð-
ur minn, Elíeser Jónsson. Ég
hitti hann fyrst árið 1971 eftir að
við Reynir fórum að búa í
Reykjavík. Ég var svolítið feim-
in við þennan glæsilega heims-
mann og ævintýramann, sem
hafði ferðast svo víða og átti eft-
ir að halda á enn fleiri ævintýra-
slóðir. Þetta hafði mikil áhrif á
ferðalöngun barna okkar Reyn-
is, sérstaklega þau Ívar Örn og
Ragnheiði, en minni á Brynjar.
Við töluðum alltaf um afa á flug-
vellinum því börnin okkar Reyn-
is áttu líka afa á Skaga (Akra-
nesi) og afa í Eyjum (stjúpföður
Reynis).
Aðeins þriggja ára gamall
missir Elíeser móður sína úr
berklum og tveir yngri bræður
hans dóu ári fyrr. Ári eftir móð-
urmissinn ferðaðist faðir hans
með drenginn á bakinu gangandi
suður Holtavörðuheiði til Borg-
arness og sjóleiðis til Reykjavík-
ur.
Þar fór litli drengurinn í fóst-
ur hjá vinkonu móður hans og
hennar manni í Bjarkardal sem
seinna varð Hörpugata 1. Þau
reyndust honum vel og sáu um
að hann gæti farið í flugnám.
Heimili Ella, eins og hann var
oftast kallaður, og Möttu var
notalegt og ýmsir framandi hlut-
ir voru þar innandyra. Ísbjarn-
arfeldurinn, orgelið og græn-
lensku tupilakarnir áttu sinn
stað á Hörpugötunni og ýmsir
útskornir munir.
Oftar en ekki heyrði maður
flugvélagný frá Reykjavíkurflug-
velli. Ekki skrýtið að flugið hafi
heillað hann. Elli og Matta höfðu
frá ýmsu skemmtilegu og merki-
legu að segja.
Þau héldu oft jólaboð fyrir af-
komendurna og stundum voru
fleiri. Matta var snilldarkokkur
og reiddi fram kræsingar eins
og lítið væri haft fyrir þeim. Ég
man líka eftir kettinum Angusi,
sem Matta dekraði við, og einnig
áttu þau hundinn Kol, sem Elli
hafði mikla ánægju af. Kolur
varð frægur þegar birtist mynd
af honum á forsíðu dagblaðs þar
sem hann vildi fá eina með öllu í
Pylsuvagninum í Austurstæti.
Garðurinn þeirra á Hörpugöt-
unni var líka fallegur og með há
og myndarleg tré og runna.
Eftir að viðbyggingu á
Hörpugötunni var lokið 1987
buðu þau okkur Reyni, Jóni og
smíða-Jónunum ásamt eiginkon-
um þeirra til Glasgow á TF-
ERR eða Errinu eins og Rock-
wellinn var oftast nefndur og var
það mjög skemmtileg ferð. Þau
bjuggu lengst af á Hörpugötunni
en fluttu á Strandveginn í
Garðabænum 2004.
Þá var heilsa Ella orðin nokk-
uð léleg, sérstaklega eftir að
hann fótbrotnaði við lagfæringar
á Hörpugötunni. Heyrnin versn-
aði og háði það honum verulega.
Þau fengu að dvelja um tíma í
Ásbúð eftir að Matta fótbrotn-
aði.
Hann var um tíma á Landa-
koti uns þau fengu bæði inni á
Hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi. Eftir að Matta dó
2011 hvarf lífslöngunin alveg.
Starfstúlkurnar sögðu þó
ánægjulegar sögur af honum,
m.a. þegar hann talaði ensku við
starfsstúlkurnar eins og ekkert
væri eðlilegra. Nú hefur hann
fengið þá hvíld sem hann þráði
og hittir þá sem gengnir eru á
undan.
Við fjölskyldan þökkum sam-
fylgdina og blessuð verið minn-
ing Ella og Möttu.
Elísabet H. Einarsdóttir.
Elíeser Jónsson ✝
Hjartkær eiginkona mín,
HALLDÓRA BERGÞÓRSDÓTTIR,
Litlahjalla 1,
lést á heimili sínu laugardaginn 30. nóvember.
Andrés Andrésson.
✝
Ástkær dóttir okkar, móðir og systir,
BERGLIND HEIÐA GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést af slysförum laugardaginn 30. nóvember.
Bjarnheiður Einarsdóttir,
Guðmundur Sigursteinsson,
Bjarnheiður Ninja Sigmundsdóttir,
Sæunn Árný Sigmundsdóttir,
Kristján Már Hilmarsson,
Helga Nanna Guðmundsdóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
SIGRÍÐUR ÁRNÍNA ÁRNADÓTTIR,
Skarðshlíð 13c,
Akureyri,
lést á Dvalarheimilinu Hlíð fimmtudaginn
28. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Glerárkirkju
föstudaginn 13. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Heimahlynningu á Akureyri og
Dvalarheimilið Hlíð.
Ingvi Rafn Flosason,
Árni Guðnason, Amalía Guðnason,
Anna Guðrún Guðnadóttir, Rúnar Egilsson,
Berglind S. Guðnadóttir, Indriði Jóhannsson,
Jóhannes Rafn Guðnason,
Karlína Sigríður Ingvadóttir, Marinó Marinósson,
ömmu- og langömmubörn.