Morgunblaðið - 03.12.2013, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. DESEMBER 2013
Það er ekki auð-
velt að kveðja föður sinn. Þegar
ég fæddist varst þú læknirinn
sem tók á móti mér, og í gegnum
lífið vissi ég alltaf að þú myndir
taka á móti mér og styðja mig
hvernig sem þú gætir. Þó ég leit-
aði kannski til þín sjaldnar en til-
efni var til leyfði innsæi þitt og
næmni þér að smokra inn ómet-
anlegum stuðningi og ráðum,
jafnvel ef við bara mættumst ör-
stutt í eldhúsinu eða ganginum
heima.
Þú þurftir heldur ekki að hafa
orð á hlutunum til að koma þeim
til skila. Það var jafnvel hægt að
læra mest af því að bara fylgjast
með þér, eins og þeirri einlægu
en látlausu virðingu sem þú
sýndir hverri einustu manneskju
sem þú hittir. En orðin einlægni
og látleysi finnst mér einmitt
eiga svo vel við margt sem þú
gerðir.
Ég man að þegar við fjöl-
skyldan ferðuðumst um landið
áður fyrr tókstu með þér lækn-
istösku með nóg af búnaði til að
„taka á móti litlu flugslysi“ eins
og þú sagðir í gríni, en sú hæfni
sem þú bjóst yfir til að lækna og
huga að sálarlífi fólks var ekki
síðri.
Þótt ég kveðji þig með sorg er
þakklæti mér líka ofarlega í
huga. Þakklæti fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman, sam-
ræðurnar sem voru alltaf gefandi
og óþrjótandi þolinmæðina og
umhyggjuna við uppeldið. Þú
gafst mikið af þér, og því er að
þér mikill missir.
Þótt þú sért núna dáinn lifir
þú áfram í fjölskyldu þinni og
áhrifum þínum á þá sem um-
gengust þig.
Hvíl í friði, elsku pabbi minn,
þín verður saknað. TF3FX yfir
og út.
Karl Birkir Flosason.
Þegar ég hugsa um pabba þá
kemur upp þessi mynd í koll-
inum mínum af honum þar sem
hann er þungt hugsi en glottir
grallaralega og skallinn alveg að
springa. Hann var uppspretta
mikillar visku sem hann miðlaði
til annarra í hógværð og með
virðingu, hann vissi allt og kunni
allt. Kærleiki var það sem maður
fann þegar maður mætti honum.
Það var ákveðið augnaráð sem
hann hafði þegar hann horfði á
okkur systkinin og hana mömmu
okkar, það var stolt, hamingja og
ást sem maður sá þar. Sem barn
á heimilinu fann ég hvernig um-
hyggja pabba í garð mömmu var
óendanleg og gagnkvæm. Snæ-
dís sú elsta í systkinahópnum
talaði um að hún mundi svo vel
eftir því þegar hún var yngri það
að mamma sat í sófanum og
prjónaði meðan pabbi nuddaði
fætur hennar og las úr biblíunni,
því hennar hendur voru upp-
teknar. Og Karl minntist á þegar
þeir pabbi voru á leið út dag einn
um vetur, það hafði lagst hrím á
glugga bílanna, pabbi tók upp
sköfu og hóf að skafa bíl
mömmu, svo næst skóf hann
sinn. Hann vissi að mamma átti
erindi út skömmu seinna. Ég er
nýlega byrjuð að gera mér grein
fyrir því að þessi umhyggja er
ekki sjálfgefin og sjálfsagður
hlutur á heimilum. Þetta fannst
mér eðlilegt, því þetta var eðli-
legt og gott á okkar heimili. Úti-
legur, gæsaveiðar, sprengjugerð,
tálgunarhnífar, talstöðvar, hesta-
ferðir, kaðlaklifur í stofunni og
Flosi Karlsson
✝ Flosi Karlssonfæddist í
Reykjavík 26. mars
1960. Hann lést 15.
október 2013.
Útför Flosa fór
fram frá Háteigs-
kirkju 29. október
2013. Hann var
jarðsettur í Mos-
fellskirkjugarði.
svo margt fleira eru
hlutir sem við höfum
fengið í uppeldi okk-
ar, við systkinin.
Heima, þar áttu allir
að leika sér. Þar
máttu vera læti.
Pabbi var útsjónar-
samur maður, hann
kunni ráð við öllu.
Svo lengi sem að
pabbi var nálægt, þá
var allt í góðu.
Ég er langyngst af okkur
systkinunum, svo ég missti af
stóru fjölskylduferðalögunum,
ég fæ þó að hlæja með þeim að
allri þeirri dellu og vitleysu sem
var í gangi þar og líður því eins
og ég hafi verið með á vissan
hátt, en ég fékk öðruvísi tíma
með pabba. Við pabbi vorum í
hestamennskunni saman. Hann
tók upp á því að sækja mig eftir
ferðalag með Kór Öldutúnsskóla,
á hesti alla leið niður í skóla, og
var með minn hest í taumi svo ég
hefði hest í bakaleiðinni. Pabbi
keypti skútu, og henni var siglt.
Við strekktum bönd og kaðla,
svo við gætum setið fremst á
bátnum og stýrt. Það var svaka
flækja, en þetta virtist ekki vera
neitt mál fyrir pabba. Við fórum
líka út á haf og sváfum þar undir
berum himni og töldum stjörnu-
hröp, og út á haf var farið sama
hvort sem það var skóli daginn
eftir eða ekki.
Pabbi var ekki bara pabbi
minn, hann var hetjan mín, fyr-
irmynd og besti vinur minn.
Hann stóð með fólkinu sínu,
hafði tröllatrú á börnunum sín-
um, var með manni frá byrjun til
enda, bjargaði lífum, hjálpaði
fólki, gerði það sem gera þurfti,
gaf öllum tíma, hann kenndi mér
á lífið. Pabbi er fyrir mér eins og
Esjan. Hann hefur alltaf verið
þarna. Ég þakka pabba svo ótrú-
lega mikið fyrir allt sem hann
sagði og gerði með mér, og Guði
fyrir þann tíma sem hann gaf
mér með pabba.
Að þér er mikill missir, elsku
pabbi, ekki bara fyrir mig heldur
fyrir svo ótrúlega marga aðra.
Sakna þín.
Þín dóttir,
Bergey.
„Það er svo mikilvægt fyrir
börn að fá að spegla sig í for-
eldrum sínum.“
Elsku pabbi, þessa setningu
notaðir þú oft. Ég áttaði mig
ekki á því fyrr en nokkru seinna
að þessi orð höfðu einkennt alla
mína æsku og fullorðinsár.
Þú varst uppspretta enda-
lausra ævintýra og ég er viss um
að markmið þeirra voru stærri
en ævintýrin sjálf. Útilega fjöl-
skyldunnar á eyðieyju í Breiða-
firði var eitt slíkt. Lítil trilla ferj-
aði okkur sex, þig og mömmu
okkur systkinin sem þá vorum
fjögur, út í eyjuna ásamt öllu
okkar hafurtaski. Við bárum all-
an farangur frá borði og svo
sigldi trillan burt með kveðjunni
„sjáumst eftir átta daga“ og við
stóðum eftir með allan farang-
urinn á endalausri þanghrúgu
sem teygði sig langt yfir kletta
og polla áður en sást glitta í
grasbala þar sem slá mætti upp
tjaldborg. Við klöngruðumst í
sameiningu margar ferðir yfir
þangbreiðuna með farangurinn,
hér gilti ekkert annað en standa
saman, ævintýrið var innan seil-
ingar.
Þú gafst þér tíma með mér,
fórst með hvert og eitt okkar
systkinanna í einkaútilegur.
Þetta voru dýrmætar ferðir og
ég man að ég hlakkaði til allan
veturinn að komast í einkaútil-
egu. Þegar við urðum eldri
breyttust einkaútilegurnar í
veiðiferðir. Ég gleymi aldrei
minni fyrstu veiðiferð. Til að
komast að skurðinum sem þú
hafðir grafið þurftum við að fara
yfir breiða á. Ég var of stutt í
annan endann til að geta vaðið
ána, enda bara níu ára, svo þú
barst mig á bakinu. Áin beljaði
undir fótum þínum og það var
kalt og niðamyrkur, ég var samt
ekki vitund hrædd því ég sat full-
komlega örugg á bakinu á pabba,
ekkert gat komið fyrir mig.
Það voru ekki bara ævintýrin
sem spegluðu þetta viðhorf þitt,
þó að þau séu það sem auðveld-
ast er að sjá. Þú varst svo óend-
anlega stoltur af okkur öllum.
Myndin sem ég sá í augum þín-
um var alltaf sú að ég væri þér
dýrmætust af öllu og þessa
mynd sá ég líka þegar þú horfðir
á systkini mín, mömmu og svo
seinna barnabörnin. Þú varst yf-
ir þig stoltur af öllu sem við
gerðum og hvattir okkur áfram
af einlægum áhuga. Þú varst án
efa stoltasti „nemandinn“ á svið-
inu þegar þú tókst við verðlaun-
um í stærðfræðikeppni fyrir
mína hönd. Ég var 13 ára og gat
ekki komið á verðlaunaafhend-
inguna því ég var að vinna í
loðnu, þú varst ekkert minna
stoltur af því.
Ég var sjálf ekkert minna
stolt af þér, þú varst ósigrandi,
vissir allt og gast allt. Þú varst
læknir af lífi og sál og það var
ósköp venjulegt á okkar heimili
að á stofuborðinu væri verið að
sauma skrámu á barni nágrann-
ans. En svo varstu líka uppfinn-
ingamaður og ævintýramaður.
Þú lagaðir bílinn, smíðaðir húsið
og hafðir alltaf tíma fyrir hvern
þann sem leitaði til þín og þurfti
á þér að halda. Þegar ég spurði
þig sem barn hvert þú værir að
fara var svarið ávallt að þú værir
að fara að bjarga heiminum, og
þannig var það.
Elsku pabbi, þú varst okkur
öllum svo mikilvægur og það er
svo sárt að kveðja þig, við áttum
svo mikið eftir.
Ég mun halda áfram að spegla
mig í minningu þinni og þakklæti
fyrir allt sem þú varst mér.
Þín dóttir,
Snædís.
Elsku pabbi.
Þú gafst mér svo margt og
varst mér svo mikilvægur. Ég er
orðin fullorðin, með eigið heimili,
þriggja barna móðir og útlærð.
Ég fékk að eiga þig í 29 ár, en ég
er samt of ung til að missa þig.
Börnin mín eru of ung til að
missa afa sinn. Uppáhaldsafann.
Það var svo margt sem mig
langaði að gera með þér, plön
sem ég hafði gert í huganum
mínum, sem hafa nú skyndilega
verið rifin frá mér. Eftir stend
ég með minningarnar einar til að
ylja mér við. Minningar um ótrú-
legasta pabba sem sögur fara af.
Pabba sem kenndi virðingu með
væntumþykju, metnað með leik
og ást með góðum samtölum. Þú
gafst mér mikilvægasta vega-
nestið út í lífið. Trúna á sjálfa
mig. Í þínum huga gat ég allt.
Ég minnist þess að á meðan
þú varst í Noregi og ég var að
klára doktorsritgerðina mína,
reyndirðu að prenta út allar
greinarnar mínar og ritgerðina í
prentaranum á spítalanum.
Prentarinn réð ekki við það og
fraus, en allt þurftirðu að eiga
útprentað til þess að þekkja mín
skrif. Ekki reiknaðirðu með að
skilja það, en lesa skyldirðu og
eiga til að sýna öðrum og bera
vitnisburð um gæði dóttur þinn-
ar. Þú varst alltaf svo stoltur.
Þú varst alltaf til staðar, tilbú-
inn að hjálpa, ef þinnar hjálpar
var þörf. Með þinni aðstoð
kenndirðu mér sjálfstæði, aldrei
hjálpaðirðu fyrr en útséð var um
að ég kæmist lengra án þín. Þeg-
ar þú hjálpaðir léstu það svo líta
út eins og ég hefði séð um allt
sjálf. Þannig lækkaðir þú mig
ekki fyrir að stranda og þiggja
hjálp, heldur gafstu mér styrk og
trú á eigin getu.
Undanfarna daga hafa margir
rætt um ævintýramanninn
Flosa. Drifkraftinn og fram-
kvæmdagleðina. Þú varst stund-
um lasinn og hafðir ekki alltaf
þennan kraft, en þú hélst í for-
vitnina og áhugann. Ég met mik-
ils allar stundirnar sem ég
ílengdist í heimsókn hjá ykkur
mömmu á spjalli um alla heima
og geima. Símtöl við þig sem
byrjuðu á stuttri læknisfræði-
legri spurningu enduðu oft í
vangaveltum um miklahvell eða
efnafræði heilans. Elsku pabbi, á
þínum erfiðu tímum miðlaðir þú
gleði, ást og brennandi áhuga.
Við systkinin græddum svo mik-
ið á því að eiga þig sem föður.
Afinn Flosi færði stoltið í nýj-
ar víddir. Engin barnabörn voru
jafn frábær og þín. Engin gátu
gert jafn ótrúlega hluti og engin
jafn gáfuð. Genin voru augljós-
lega þau bestu, þessi börn gátu
bara ekkert að því gert að vera
fyrsta flokks! Alltaf sástu það
besta í öllum og tókst það fram
við fyrsta tækifæri. Þú hélst
áfram að gefa til minna barna
það sem þú gafst mér. Sterka
sjálfsmynd, hugrekki og trú á
eigin getu. Þú varst mér góð fyr-
irmynd í uppeldi.
Elsku pabbi, þú kenndir mér
að bera virðingu fyrir sjálfri mér
og öðrum, að hafa metnað án
metings og að elska án þess að
krefjast. Því mun ég aldrei
gleyma.
Minn hugur fyllist sorg og hjartans
gleði í senn,
er leitar hann til þín
því minningin er mín.
Tár mín af gleði syngja um ævintýrin
öll,
sem færðir þú til mín.
Ég mun sakna þín.
Þín dóttir,
Helga.
Elsku pabbi. Mig langar að
þakka þér fyrir það hvernig
pabbi þú varst. Þú sást mig svo
vel fyrir það hver ég var, þekktir
mig betur en ég sjálf alveg frá
því ég man eftir mér. Vissir
hvernig mér leið með því einu að
horfa á mig eða heyra mig tala,
og vildir hjálpa ef eitthvað bját-
aði á en samgleðjast ef ég var
ánægð. Þegar ég var þriggja ára
og tók út sjálfstæðisbaráttuna
með stæl, þá sástu það sem
þroska og þú varst stoltur af mér
og tókst á vandanum með yfir-
vegun og umhyggju.
Þú varst uppátækjasamur, allt
var mögulegt og það mátti alltaf
reyna, skoða og spekúlera. Þú
hélst svo vel í barnið í sjálfum
þér og hafðir svo gaman af leikj-
um, varst sjálfur söguhetjan
Leifturtá sem í leiðinni var svo
mikill grínkarakter. Við vorum
einnig hetjur í ævintýrum þín-
um, þó með öðrum nöfnum en
okkar svo allir gætu tengt við
karakterinn.
Það var svo áberandi í öllu
sem þú gerðir hvað við fjölskyld-
an vorum þér dýrmæt. Þú sást til
þess að við systkinin tileinkuðum
okkur hvernig best væri að læra
undir próf. Við lærðum líka
hugsunarhátt sem hjálpaði okk-
ur í lífinu: Að vera með opinn
huga, rannsaka, njóta lífsins og
aldrei hætta að leika sér. Við
fengum að taka þátt í þínu lífi ut-
an fjölskyldunnar, með þér sem
lækni og geðlækni og náttúru-
unnanda. Ég hafði svo gaman af
dáleiðslu og öllum þeim
skemmtilegu tilraunum sem við
gerðum. Að fá að vera aðstoð-
arlæknir eina nótt, þótt það hafi
næstum liðið yfir mig. Fara á
veiðar og í útilegur.
Þú varst mér svo dýrmætur
og ert mér það enn. Mér finnst
svo sárt að fá aldrei aftur að tala
við þig um heimspekilegar
vangaveltur, rannsóknir á öllu
mögulegu, lífið, tilfinningalífið og
tilveruna. Við þá tilhugsun á ég
erfitt með að anda og mér verður
hugsað til þess hve gott það væri
að hafa þig í svona aðstæðum.
Ég lærði svo ótrúlega margt af
þér sem verður með mér alla
ævi.
Þín dóttir,
Aðalheiður (Heiða).
✝ AðalsteinnValdimarsson
fæddist í Hval-
látrum á Breiða-
firði 29. mars 1938.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
24. nóvember 2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Fjóla
Borgfjörð, f. 2 júlí
1911 í Reykjavík, d.
6. október 1985, og Valdimar
Ólafsson, f. 20. febrúar 1906 í
Hvallátrum, d. 28. maí 1939.
Systkini Aðalsteins eru Ólína Jó-
hanna Valdimarsdóttir, f. 14.
febrúar 1930, Sigurjón Magnús
Valdimarsson, f. 3. janúar 1932,
Ásta Sigurdís Valdimarsdóttir,
f. 25. maí 1933, Kristján Guð-
mundur Valdimarsson, f. 31.
ágúst 1934, d. 27. júlí 1961, Ólaf-
ur Valdimar Valdimarsson, f.
28. september 1935, Anna Valdi-
marsdóttir, f. 16. nóvember
1936, og Valgerður Ásmunds-
dóttir, f. 8. ágúst 1944. Að-
alsteinn ólst upp í Hvallátrum
hjá hjónunum Jóhönnu Sesselju
Friðriksdóttur, f. 6. október
1899, d. 30. júní 1989, og Jóni
Daníelsyni, f. 25. mars 1904, d.
20. ágúst 1988. Fóstursystkini
Aðalsteins eru; Björg Ólavía Sa-
vage, f. 27. júní 1922, látin, Að-
alsteinn Eyjólfur Aðalsteinsson,
f. 5. ágúst 1923, Ólína Jóhanna
Jónsdóttir, f. 6. apríl 1933, Daní-
el Jónsson, f. 2. desember 1934,
látinn, María Theódóra Jóns-
dóttir, f. 28. apríl 1938, Elín
Ágústa Jónsdóttir, f. 7. júlí 1941,
látin, og Valdimar Jónsson, f.
24. nóvember 1943.
Aðalsteinn var kvæntur Guð-
nýju Jónu Jónsdóttir, f. 13. des-
ember 1939, þau skildu. Dóttir
þeirra er Ásta Valdís Roth Að-
alsteinsdóttir, f. 27. mars 1971,
gift Andreas Rolf Roth, f. 16.
október 1968, börn
þeirra Ella Margret
Roth, f. 11. sept-
ember 2006, og Ian
Arthur Roth, f. 16.
febrúar 2009. Fóst-
urdóttir Aðalsteins
og Guðnýjar er
Snædís Gíslín Heið-
arsdóttir, f. 27.
ágúst 1962, gift
Ragnari Ólafi Guð-
mundssyni, f. 4.
mars 1959, börn þeirra eru
Guðný Ösp Ragnarsdóttir, f. 17.
mars 1983, Elín Björg Ragn-
arsdóttir, f. 22. júlí 1989 og Guð-
mundur Ragnarsson, f. 14. ágúst
1995.
Aðalsteinn bjó í Búðardal í
mörg ár með Auði Kristjáns-
dóttur, f. 10. janúar 1948, sonur
Auðar og stjúpsonur Aðalsteins
er Jens Valdimarsson, f. 20. apr-
íl 1971.
Fyrir rúmun fjórum árum
hitti Aðalsteinn æskuvinkonu
sína Guðfinnu Vigfúsdóttur, f.
12. maí 1941, á ný og bjuggu þau
saman þar til hann lést.
Þegar Aðalsteinn var 16 ára
flutti hann til Hafnarfjarðar og
lærði skipasmíði hjá Bátalóni.
Aðalsteinn vann sem sjómaður í
nokkur ár en mestalla starfsævi
sína vann hann við smíðar og
meðal annars vann hann við að
gera upp kirkjur. Aðalsteinn
Valdimarsson var að-
alhvatamaðurinn að stofnun Fé-
lags áhugamanna um bátasafn
Breiðafjarðar sem stofnað var
2006 á Reykhólum, hann var
formaður þess fyrstu árin og
vann hann við safnið meðan
heilsan leyfði. Aðalsteinn hafði
mikinn áhuga á heilbrigðu líf-
erni, útivist, fjallgöngum og ís-
lenskri náttúru.
Útför Aðalsteins fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 3. desember 2013, kl. 13.
Trútt mun Steina haga hönd
himna reyna að bæta.
Um æðri hleinar, önnur lönd,
ennþá leynist glæta.
Hann mun fáta ýmsu á,
ærið státulegur.
Hans mun bát og honum þá
henta Látravegur.
Þó í uppheim flýtir för
frændi og svarabróðir,
lentu við í Látravör
og líttu á heimaslóðir.
Jóhannes Geir
Gíslason.
Aðalsteinn
Valdimarsson
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför
JÓNU HAFSTEINSDÓTTUR,
Þrastarhöfða 24,
Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk dag- og
hjúkrunardeildar fyrir einstaklinga með heila-
bilun á Eir og starfsfólk Klörustofu á Hömrum, Mosfellsbæ, fyrir
einstaka umönnun og hlýju.
Kristján Tryggvason,
Steinunn Sigurbjörnsdóttir,
Steinunn L. Ólafsdóttir, Jeannot Tsirenge,
Kristrún Kristjánsdóttir, Gunnar Fjalar Helgason,
Hrannar B. Kristjánsson, Björg Eir Birgisdóttir,
Thelma, Aron, Daníel, Oliver, Sara,
Emelía, Alex og Gabríel.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.