Morgunblaðið - 17.12.2013, Side 40

Morgunblaðið - 17.12.2013, Side 40
40 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. DESEMBER 2013 Smáauglýsingar Sumarhús Sumarhús - Gestahús - Breytingar Framleiðum stórglæsileg sumarhús í ýmsum stærðum. Tökum að okkur stækkun og breytingar á eldri húsum. Smíðum gestahús – margar útfærslur. Sjáum um almennt viðhald á sumarhúsum og sólpöllum. Setjum niður heita potta og smíðum palla og skjólveggi. Áratugareynsla - Endilega kynnið ykkur málið. Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn, sími 892 3742 og 483 3693, www.tresmidjan.is Óska eftir KAUPUM GULL - JÓN & ÓSKAR Kaupum allt gull. Kaupum silfur- borðbúnað. Staðgreiðum. Heiðar- leg viðskipti. Aðeins í verslun okk- ar Laugavegi 61. Jón og Óskar, jonogoskar.is - s. 552-4910. Kaupi silfur Vantar silfur til bræðslu og endur- vinnslu. Fannar verðlaunagripir. Smiðjuvegi 6, rauð gata, Kópavogi. fannar@fannar.is s. 551-6488. KAUPI GULL! Ég, Magnús Steinþórsson gullsmíða- meistari, kaupi gull, gullpeninga og gullskartgripi. Kaupi allt gull, nýlegt, gamalt og illa farið. Leitið til fagmanns og fáið góð ráð. Uppl. á demantar.is, í síma 699 8000 eða komið í Pósthússtræti 13 (við Austurvöll). Verið velkomin. Húsviðhald Tek að mér ýmis verkefni Uppl. í síma 847 8704 manninn@hotmail.com ✝ Steinþóra Sig-ríður Þór- isdóttir fæddist á Húsavík 3. apríl 1926. Hún lést á Grund 8. desember 2013. Foreldrar hennar voru hjónin Þuríður Friðbjarn- ardóttur, f. 18. september 1900 á Grímsstöðum, d. 11. febrúar 1932, og Þórir Steinþórsson, f. 7. maí 1885 á Gautlöndum í Mývatns- sveit, d. 5. júní 1972, bóndi og skólastjóri í Reykholti, Borg- arfirði. Seinni kona Þóris og stjúpmóðir Steinþóru var Lauf- ey Þórmundardóttir, f. 4. des- ember 1908 frá Bæ í Bæj- arsveit, d. 11. desember 1999. Eldri bræður Steinþóru voru Jón, f. 22. september 1920, d. 5. desember 2001, Steingrímur nesi, d. 21. nóvember 2009. Foreldrar hans voru Halldóra Helgadóttir, f. 6. september 1875 á Háafelli í Hvítársíðu, d. 30. október 1964, og Einar Ingjaldsson, f. 29. ágúst 1864 í Nýlendu á Akranesi, d. 31. júlí 1940, bóndi og skipstjóri á Bakka á Akranesi. Dætur Steinþóru og Halldórs eru Halldóra, f. 21. nóvember 1948, eiginmaður hennar er Je- remy Adler, og Anna Birna, f. 26. ágúst 1955. Eftir að Steinþóra giftist og átti dæturnar einbeitti hún sér að fjölskyldunni. Árið 1966 hóf hún störf í Skyndimyndum sem hún rak ásamt eiginmanni sín- um allt þar til þau hættu rekstri 1999. Hún tók virkan þátt í störfum Kvenfélags Lúðrasveitar Reykjavíkur, sem eiginmaður hennar lék með, og sá m.a. um flóamarkaði og kökubasara. Hún var heið- ursfélagi Lúðrasveitar Reykja- víkur. Útför Steinþóru verður gerð frá Dómkirkjunni í dag, 17. desember 2013, og hefst at- höfnin kl. 15. f. 15. júlí 1923, d. 16. september 2002. Yngri bróðir hennar er Kristján Þór, f. 28. janúar 1932. Systur Stein- þóru, samfeðra, eru Sigrún, f. 19. desember 1936, og Þóra, f. 8. febrúar 1944. Fimm ára gömul flutti Steinþóra með foreldrum sínum frá Álfta- gerði við Mývatn í Reykholt í Borgarfirði og ólst hún þar upp. Hún stundaði nám í Reyk- holtsskóla, var mikið í íþróttum og keppti í sundi fyrir Ung- mennasamband Borgarfjarðar í mörg ár. Steinþóra giftist 4. desember 1949 Halldóri Einarssyni, ljós- myndara og básúnuleikara, f. 1. mars 1926 á Bakka á Akra- Í dag kveðjum við Lólu móð- ursystur okkar sem lést 8. desem- ber síðastliðinn. Lóla og Haddi eiginmaður hennar, sem lést árið 2009, áttu stóran sess í lífi okkar systra og það var alltaf gott að koma til þeirra í Barmahlíðina. Lóla var glæsileg kona og umvafði allt sitt fólk mikilli hlýju. Hún var einstaklega gestrisin og töfraði fram veitingar þegar gesti bar að garði. Fallegar tertur, gott rækjusalat og einstaklega falleg- ar smákökur minna okkur alltaf á Lólu. Lóla var elst þriggja systra og þriðja elst sex systkina frá Reyk- holti. Þegar þau Haddi stofnuðu heimili í Reykjavík á fimmta ára- tugnum áttu yngri systurnar og aðrir fjölskyldumeðlimir alltaf at- hvarf hjá þeim. Móðir okkar, Sig- rún eða Budda eins og hún er köll- uð, bjó hjá Lólu og Hadda á menntaskólaárum sínum og á góðar minningar frá þeim tíma. Systurnar Lóla, Budda og Þóra voru mjög samrýndar og bjuggu til skemmtilegar hefðir sem eru ennþá við lýði í fjölskyldunni. Systurnar tóku slátur og bökuðu margar sortir af smákökum fyrir jólin. Laufabrauðsgerð á aðvent- unni, sem hófst fyrir hálfri öld í systrahópnum, er skemmtileg fjölskylduskemmtun og sameinar þrjár kynslóðir í dag. Jóladagur hjá Lólu og Hadda þar sem við fengum besta heita súkkulaði í heimi var yndisleg hefð, sem við systrabörnin tókum við fyrir ára- tug og er það ennþá kallað Lólu- súkkulaði. Lóla og Haddi ráku Skyndi- myndir í Templarasundi í áratugi, allt til ársins 1999. Í minningunni enduðu allar bæjarferðir okkar systra ásamt móður okkar þar, og má segja að Skyndimyndir hafi verið nokkurs konar félagsmið- stöð fyrir fjölskylduna frá Reyk- holti, ættingja og vini Lólu og Hadda. Síðsumars árið 2007 fórum við eftirminnilega ferð til Dóru, eldri dóttur Lólu og Jerrys eiginmanns hennar, sem búa rétt fyrir utan London. Systurnar Lóla, Budda og Þóra, Halldóra mágkona þeirra, ásamt fimm dætrum og einni tengdadóttur eyddu ógleymanlegum dögum þar í góðu yfirlæti þeirra hjóna. Síðustu árin voru Lólu erfið vegna heilsubrests en hún naut góðs atlætis og mikillar hlýju á Grund. Innilegar samúðaróskir til Önnu Birnu, Dóru og Jerrys. Minning um einstaka konu lifir í hjörtum okkar. Ólöf, Laufey, Sigrún og fjölskyldur. Nú er móðursystir okkar Steinþóra, eða Lóla, fallin frá og langar okkur systkinin að minn- ast hennar. Lóla var glæsileg kona, ávallt með lagt hárið og vel til höfð. Hún var fyrirmynd systra sinna og leituðu þær oft til hennar þegar kom að bakstri og undir- búningi fyrir veislur. Lóla skipti aldrei skapi og hafði mikið jafn- aðargeð og virtist ekkert hagga henni þó að mikið gengi á til dæm- is í hinum árlega laufa- brauðsbakstri stórfjölskyldunnar. Það var sama hvenær maður hitti hana fyrir, það var alltaf tekið vel á móti manni með sömu ljúf- mennskunni. Ein af elstu minn- ingum okkar um Lólu frænku er úr Barmahlíðinni þá var skottast yfir til hennar á sunnudögum til að horfa á sjónvarpið þegar við vorum í pössun hjá ömmu Lóu sem bjó í sömu götu. Aðalmálið var að hún átti lita- sjónvarp og var barnatíminn tals- vert meira spennandi í lit en í svarthvíta sjónvarpinu hennar ömmu. Lóla og Haddi ráku Skyndimyndir í mörg ár. Þegar farið var í bæinn eða beðið eftir strætó á leið heim eftir skóla var iðulega komið við og jafnvel napp- aður einn og einn rauður opal sem ávallt var á borðinu hjá frænku. Þótti manni notalegt að hafa þennan viðkomustað og á yngri árum þótti okkur myndavélin sér- staklega spennandi og voru myndatökur vel þegnar. Svo lengi sem við munum var alltaf hist á jóladag í Barmahlíðinni hjá þeim hjónum Lólu og Hadda. Tartalett- ur, hnallþórur og fleira góðgæti sem skolað var niður með hnaus- þykku súkkulaði og rjóma lifir án efa í minningu okkar allra sem hittust hjá þeim á jóladag. Oft var spilað, farið í leiki og leyst úr hin- um ýmsu gestaþrautum sem bár- ust frá útlöndum ásamt öðru dóti til að sprella með. Við munum ávallt minnast Lólu með mikilli hlýju þegar við frænd- systkinin og fjölskyldur hittumst í „Lóluboði“ á jólunum og drekkum súkkulaði lagað eins Haddi hefði gert. Við vottum frænkum okkar, Dóru og Önnu Birnu, samúð vegna andláts móður þeirra. Inni- legar samúðarkveðjur, Svandís, Vilhjálmur og Grétar Þór. Ég átti tvær mömmur. Eina í sveitinni minni og svo hana Lólu frænku í borginni. Nú hafa þær báðar kvatt á rétt rúmu ári. Ég man ekki eftir mér öðruvísi en að Barmahlíðin hafi verið mitt annað heimili. Fyrst þegar ég var að koma til Reykjavíkur sem barn og unglingur bjó ég alltaf hjá Lólu frænku og síðan eftir að ég flutti í bæinn reyndist hún mér sem besta mamma. Hún var einstök kona hún Lóla, stórglæsileg og alltaf svo vel tilhöfð. Ég man þegar ég var barn og hún fór í lagningu og svaf með pappír vafinn um hárið til að halda greiðslunni sem best. Það þótti sveitabarninu fyndið. Hún átti líka flottari varaliti en hin mamma mín. Hún var vandvirkasta mann- eskja sem ég hef kynnst og því kom það mér ekki á óvart þegar hún var að baka á Grund fyrir síð- ustu jól að smákökurnar hennar voru þær allra flottustu, litlar, sléttar og allar nákvæmlega jafn- stórar. Þess vegna er ég líka stolt af því að hafa um nokkur ár fengið að fægja silfrið hennar fyrir jólin, það var ekki á hvers manns færi. Hún var höfðingi heim að sækja og allir sem einhvern tíma komu í jólaboðið í Barmahlíðinni á jóla- dag muna hversu glæsilegt það var. Það var alltaf allt svo fallega fram borið hjá henni og mann langaði til að smakka á öllu en það var ómögulegt. Maður sleppti nú samt aldrei „Lólutertunni“. Þegar ég eignað- ist dóttur mína ákvað ég að láta hana heita Steinþóru í höfuðið á Lólu frænku. Ég held að henni hafi þótt vænt um það enda reyndist hún Steinþóru minni sem besta amma alla tíð. Ósjaldan fékk sú stutta að gista hjá Lólu og Hadda þegar hún var yngri og ég get sagt ykkur að það var ekki í kot vísað. Það var til mikið af skemmtilegu dóti í Barmahlíðinni og Lóla var óþreytandi að snúast í kringum hana nöfnu sína. Það er með söknuði en líka miklu þakklæti sem ég kveð Lólu frænku mína. Söknuði eftir því sem áður var en líka þakklæti fyr- ir allt sem hún gerði fyrir mig og hana Steinþóru mína. Elsku Anna Birna, Dóra og Jerry, ykkur sendi ég mínar inni- legustu samúðarkveðjur. Minning yndislegrar konu lifir í hjörtum okkar. Kolbrún Jónsdóttir (Dolla) og fjölskylda. Lólu kynntist ég árið 1943 er ég hóf nám í Reykholtsskóla. Þar eignaðist ég vinkonu fyrir lífstíð. Varla leið sú vika næstu sjötíu ár- in að við hefðum ekki samband. Tveimur árum síðar fluttist ég frá Keflavík til Reykjavíkur til frek- ara náms. Lóla leigði þá herbergi á Vesturgötunni til móts við Garðastræti og bauð mér að leigja með sér sem ég þáði með þökkum. Það var gaman að vera ungar í Reykjavík á þessum tíma. Dans- leikir voru haldnir á Hótel Borg og í Mjólkurstöðinni á sunnudags- eftirmiðdögum og á fimmtudags- kvöldum. Það var stundum farið á hraðferð niður Fischersundið til að mæta snemma á Borgina með Hildi vinkonu okkar sem bjó á Stýrimannastíg. Svo hitti Lóla hann Halldór sinn og ástin tók völdin. Þau leigðu saman íbúð á Hringbrautinni og fóru að búa. Það var ekki annað tekið í mál en að ég borðaði kvöldmat hjá þeim. Við vorum saman í sauma- klúbbi ásamt fleiri vinkonum. Það myndaðist líka stór vinahópur, sem við vorum hluti af, um tugur hjóna sem fór alltaf saman að skemmta sér á nýjárskvöld og hittist gjarnan við ýmis önnur tækifæri. En lífið heldur áfram og við sem eftir erum lifum á minn- ingum um góða og elskulega vini og allt það skemmtilega sem gerst hefur í lífinu. Ég er mjög þakklát fyrir sjö áratuga langa vináttu sem aldrei bar skugga á. Eftir að Lóla varð veik talaði ég oft við hana í síma. Hann Hall- dór hennar var ekki langt frá henni. Ég var að segja henni að ég þyrði ekki út á hálkuna. Þá sagði hún mér að Halldór færi á bak við hús og næði í bílinn og legði hon- um fyrir neðan tröppurnar. Þá fór hún niður stigann og beið efst á útidyratröppunum. Svo kom hann og hjálpaði henni niður að bílnum. Ég vissi því að hún var í öruggum höndum. Halldór er nú látinn fyr- ir nokkrum árum. Nú veit ég að Lóla er laus úr viðjum alzheimers-sjúkdómsins og ég veit að þessir elskulegu vin- ir okkar Haralds eru saman á ný. Dóra og Anna Birna, missir ykkar er mikill. Mínar innilegustu sam- úðarkveðjur, Agnes Jóhannsdóttir. Kveðja frá Lúðrasveit Reykjavíkur Það er félögum í Lúðrasveit Reykjavíkur ljúft og skylt að kveðja Steinþóru Þórisdóttur með virðingu og þakklæti fyrir áratuga liðveislu hennar við sveit- ina. Eiginmaður Steinþóru, Hall- dór Einarsson ljósmyndari, sem lést 2009, starfaði með sveitinni í 60 ár og var formaður hennar ár- um saman; ávallt óvenjuöflugur félagi sem ætíð vildi veg Lúðra- sveitar Reykjavíkur sem mestan og naut þar ótvíræðs stuðnings eiginkonu sinnar. Í lífi sínu, bæði leik og starfi, voru þau Halldór og Steinþóra ákaflega samhent, og því reyndist hún sveitinni öflugur liðsauki um áratuga skeið. Stein- þóra var glæsileg kona, sem hafði til að bera þá alúð í framkomu og viðmóti sem hvarvetna ávann henni vináttu og virðingu. Þegar Lúðrasveit Reykjavíkur heim- sótti Vestur-Íslendinga 1972 og 1975 urðu margir þeirra góðir vinir okkar í LR. Eftirtektarvert var hve vel þeim Halldóri og Steinþóru varð þarna til vina, og þá ekki síður hve vel þau ræktu þá vináttu áratugum saman og endurguldu frændum okkar og vinum þá gestrisni sem okkur var sýnd þar vestra. Þá sem ávallt voru þau sannarlega góð heim að sækja. Við vorum svo lánsamir fé- lagarnir í Lúðrasveit Reykjavíkur að eiginkonur okkar létu sér ekki aðeins lynda að við værum að heiman við æfingar í Hljómskál- anum á síðkvöldum, heldur studdu okkur með ráðum og dáð við að gera veg sveitarinnar sem mestan. Það gerðu þær með ýms- um hætti. Framan af voru veit- ingar á kvöldvökum og þorrablót- um aðalverkefnið, en er tímar liðu sýndu þær við fjáröflun ótrúlega snilli hinnar hagsýnu húsmóður. Aðferðirnar voru æði fjölbreytt- ar, allt frá veitingasölu til flóa- markaðar. Allt sem þær snertu á varð að gulli, sem rann til sveit- arinnar með einum eða öðrum hætti. Til búningasauma, glugga- tjalda, félagsfána o.fl., að ógleymdum ferðasjóði. Þótt góður hugur til Lúðra- sveitar Reykjavíkur væri svo sannarlega til staðar sem samein- ingartákn hefði „Kvenfélagið“ varla lifað lengi, ef ekki hefði komið til sú innilega vinátta, sam- vinna og virðing þeirra á milli sem óx og dafnaði áratugum saman. Þarna komu margar góðar konur við sögu, en á þessum degi hugs- um við til Steinþóru með söknuði og þökk fyrir hennar góða starf og einstakan dugnað og hvatn- ingu. Sverrir Sveinsson. Steinþóra Þórisdóttir Þann 5. desember sl. tók ég kaldar hendur lítillar stelpu og huldi þær í mínum og blés í þær hita. Um leið hugsaði ég til þín elsku afi minn og mundi elskuna í augunum þínum frá því ég var sjálf lítil og með kalda fingur. Þetta var rétt áð- ur en ég fékk fréttirnar. Þessi dagur var þó ekki öðruvísi en hver annar og engin tilviljun sem réði að mér varð hugsað til þín. Þó landfræðilega væri kannski langt á milli okkar þá varstu og ertu mér alltaf svo nærri og þið bæði, þið amma. Hendur þínar hafa mér alltaf þótt svo merkilegar því stærri og hlýrri hendur er vart hægt að hugsa sér. Hendur sem lýsa þér svo vel, stórar, hrjúfar og sterklegar vinnuhendur, sem voru þó svo óhræddar við að sýna væntumþykju. Alltaf fékk ég stroku á kinn, falleg orð og hlýlegt augnaráð þegar við hitt- umst eða kvöddumst. Skemmtilegri sögumann er vart hægt að hugsa sér, þvílík gleði og innlifun sem hreif mann með. Húmorinn var held- ur aldrei langt undan og þá síst í sögunum þínum. Smjörbitill og Glottintanni, mín uppáhalds. Þar skein húmor þinn og gassa- gangur í gegn. Ógleymanlegt er þegar við fórum til Hergils- eyjar fyrir nokkrum árum og þú fórst með kvæðið, Hergils- eyjarbóndann, af mikilli innlif- un. Nærvera þín var einstök og þannig leið manni með þér, ein- stökum. Þú gafst þér tíma með okkur krökkunum, sagðir okk- ur sögur, fórst með kvæði og sagðir misfyndna brandara. Það var samt aldrei annað hægt en að hlæja með þér því Einar Guðmundsson ✝ Einar Guð-mundsson fæddist í Hergilsey á Breiðafirði 19. maí 1931. Hann lést 5. desember 2013. Minningarathöfn um Einar var hald- in í Áskirkju í Reykjavík 11. des- ember 2013. Jarð- arförin fór fram frá Brjánslækjarkirkju á Barðaströnd 14. desember 2013. gleði þín og hlátur var smitandi. Best var ef hægt var að fá ömmu til að hneykslast örlítið, ohh Einar sagði hún þá og ég er ekki frá því að við höfum hlegið meira fyrir vikið. Ég var svo heppin að fá að alast upp í mikilli nálægð við ykkur ömmu og minningarnar um þig eru ótelj- andi. Mér efst í huga er þó allt þetta hversdagslega, brosið þitt, hláturinn, tónninn í rödd- inni og kröftuglegt fas og eng- inn sagði jæja eins og þú. Þú varst maður skoðana, ákaflega réttsýnn og máli þínu og fasi fylgdi ávalt mikill eldmóður. Þú komst alltaf vel fram og barst virðingu fyrir mönnum og dýr- um. Samband ykkar ömmu var ákaflega fallegt og til fyrir- myndar fyrir okkur afkomend- ur ykkar, 63, heilt Alþingi eins og Hannes hafði á orði í minn- ingarorðunum um þig. Ég gæti trúað að þú hafir haft gaman af því. Arfleið þín, heilt Alþingi og ekkert minna. Ég hef kviðið þessum degi frá því ég áttaði mig á að fólk myndi einhvern tíma kveðja þennan heim. En nú liggur óskiljanleg ró yfir brjóstinu. Ég þarf ekki annað en loka augunum augnablik til að sjá þig eða heyra. Og þó tárin renni eins og ósjálfkrafa er ég þakklát og glöð í hjartanu fyrir að hafa átt þig að eins lengi og ég mátti. Fyrir stuttu síðan áttum við góða stund saman og í síðasta sinn fékk ég að njóta hlýjunnar frá höndunum þínum. Nú ylja ég mér við minninguna um fal- legan og góðan afa. Elsku hjartans afi minn, ég brosi til þín á hverjum degi og man þig þar sem sólin gyllir sæinn. “Hönd þín snerti sálu okkar. Fótspor þín liggja um líf okkar allt.“ Höf.óþekktur. Þín, afastelpa. Íris.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.