Morgunblaðið - 23.01.2014, Blaðsíða 57

MINNINGAR 57
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JANÚAR 2014
Mig langar að minnast föður
míns, Hjartar Einarssonar, í
nokkrum orðum.
Þegar hann er fallinn frá
myndast tómarúm sem við fjöl-
skyldan reynum að fylla með
góðum og hlýjum minningum.
Nóg er af þeim, þær raðast eins
og myndasería í huganum; pabbi
að gefa fénu, að marka lömbin,
hann á Land Rovernum, pabbi
að lesa á köldum vetrarkvöldum
í lopapeysu og lopasokkum,
pabbi á hestbaki á Rauð og
Hjörtur Einarsson
✝ Hjörtur Ein-arsson fæddist
31. desember 1918 í
Neðri-Hundadal í
Dalasýslu. Hann
lést 23. desember
2013 í Silfurtúni í
Búðardal.
Útför Hjartar
fór fram frá
Kvennabrekku-
kirkju í Dalabyggð
3. janúar 2014.
pabbi að kenna okk-
ur að botna vísur.
Nóg er að minnast
andartaks og þá
hlýnar manni um
hjartarætur.
Ein af fyrstu
minningunum mín-
um er að ég er úti
að skottast í kring-
um pabba í bú-
skapnum og aldrei
var ég fyrir. Marg-
ar stundir man ég þar sem ég
laumaði lítilli hendi í hlýjan lófa
og gekk með pabba út í haga að
athuga girðingar, í fjárhúsin að
fylgjast með lambfénu eða annað
þvíumlíkt og pabbi hummaði lag-
stúf og kreisti höndina annað
slagið. Það var líka afskaplega
gott að sofna hjá pabba, kúra sig
alveg upp við hann og festa svefn
í hlýjunni frá honum. Í lífinu er
gott að hafa fólk sem missir aldr-
ei sjónar á því sem skiptir máli.
Pabbi var þannig maður, hann
var kletturinn í lífi mínu. Það
finnur maður sérstaklega þegar
hann er farinn, hvað hann var
sterkur. Það var nokkurn veginn
sama hvað var, pabbi hafði skýra
sýn á tilveruna og var alltaf svo
æðrulaus. Eins var hugur hans
svo vakandi, sívakandi, alltaf að
hugsa um landsins gagn og
nauðsynjar en líka um boðskap
Biblíunnar og fagnaðarerindis-
ins. Ein af mörgum minningum
sem standa upp úr eru hvíld-
ardagarnir, þegar pabbi og
mamma höfðu litla helgistund
með okkur krökkunum, við lás-
um ritningarvers saman, sung-
um sálma og báðum saman.
Þetta voru notalegar og upp-
byggilegar stundir sem höfðu
góð áhrif á okkur sem fjölskyldu,
tengdu okkur enn betur saman.
Það var líka gaman af því að
þannig brutu þau upp hversdag-
inn. Þegar árin liðu varð pabba
hjartfólgnara að tala við okkur
um fagnaðarerindið, að Jesús
Kristur skipti öllu máli og hvað
hann hafi gert fyrir okkur. Fyrir
nokkrum árum voru pabbi og
mamma hjá okkur Axel yfir
svartasta skammdegið. Á gaml-
árskvöld eitt árið spiluðum við
vist sem ég hafði aldrei spilað
áður við foreldra mína. Það er
skemmst frá því að segja að
kvöldið varð eitt skemmtilegasta
gamlárskvöld eða nýársnótt öllu
heldur sem ég man eftir. Pabbi
kunni þá list að spila og var með
pókersvip allan tímann og flaut-
andi og mamma kunni allar regl-
urnar eins og ekkert væri. Það
þarf svo sem ekki að segja frá
því en við hjónin töpuðum fyrir
þeim. Það var afskaplega gott að
hafa þau hér heima, alltaf svo yf-
irveguð og róleg og það fylgdi
þeim friður. Það var gaman að
fara með þeim að keyra um
sveitirnar og skoða hina ýmsu
staði og fara með þeim í heim-
sóknir. Pabbi var svo fróðleiks-
fús, hann las sér til um þá staði
sem við heimsóttum og sagði
okkur svo frá.
Minningarnar eru miklu fleiri
en ég læt hér staðar numið. Við
bíðum örugg í þeirri vissu að
hitta pabba á ný á efsta degi.
Elsku mamma, Guð gefi þér
huggun og blessi minningu
pabba.
Signý Harpa
Hjartardóttir.
Það sárt að missa góðan ást-
vin. Faðir minn var búinn að
vera veikur. Ég ætlaði að fara
milli jóla og nýárs að heimsækja
pabba og mömmu, en mér var
sagt að það væri ekki góð veð-
urspá, og pabbi væri mjög veik-
ur. Ég og mín fjölskylda fórum
til þeirra 22. desember í mjög
góðu veðri. Pabbi var hress að
sjá. Það var gott að kveðja hann
svona hressan. Presturinn okkar
kom til þeirra, las og bað með
þeim. Pabbi lagði hendur saman
til að biðja. Pabbi var trúaður
maður. Biblían var lesin á hverj-
um degi. Það eru forréttindi að
alast upp á slíku heimili. Við tók-
um einn dag frá í hverri viku til
að rannsaka ritninguna og til að
slaka á, það er að segja á laug-
ardögum sem var okkar hvíld-
ardagur. Þá fórum við í bíltúr
eða sund með alla þá sem voru
hjá okkur, og tókum nesti með
okkur. Þetta voru ógleymanleg-
ar stundir. Og á þessu lifi ég.
Það er nauðsynlegt að taka frá
einn dag í hverri viku til hvíldar
frá daglegu amstri, það gerir
manni bara gott.
Pabbi var fæddur og alinn upp
í sveitinni og vildi hvergi annars
staðar vera. Enda er gott að
vera í hreinu lofti og fögru um-
hverfi. Hann hafði ætíð nóg að
gera í öllum þessum nefndum og
fundum, það voru hans áhuga-
mál. Það var oft mikið um gesti
heima og var það gaman. Pabbi
elskaði íslenska lambakjötið og
smjörið og sagði það vera hollan
og góðan mat. Ég hef reynt að
búa til vísur eins og pabbi gerði:
Í smalamennsku fórum við
í slæmum, góðum veðrum.
Hás og þreytt komum við
og gettu hvað við gerðum.
Í svanginn allir fá sér nú
eithvað gott að borða.
Af fjöllunum kemur þú
og færð kjötsúpu að borða.
Nú bíð ég eftir því að Jesús
komi að sækja alla þá sem hafa
tekið við honum í trú, og þá get
ég hitt pabba aftur. Það verða
fagnaðarfundir að fá að hitta ást-
vini sína aftur. Mamma, nú verð-
um við að vera dugleg að heilsa
upp á þig oftar.
Blessuð sé minning hans.
Kristín Lára Hjartardóttir.
✝ Jónas PéturVilberg
Guðnason, ljós-
myndari á Eski-
firði, fæddist 4.
desember 1924.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Hulduhlíð hinn 6.
janúar 2014. Hann
var næstelstur
fjögurra barna
þeirra Guðna Jóns-
sonar trésmiðs og Guðnýjar
Pétursdóttur. Systkini Vilbergs
eru Hjalti Guðnason, f. 9.7.
1912, d. 21.12. 1987, Guðni Sig-
þór Guðnason, f. 8.11. 1926, d.
25.2. 1993, og Steinunn Guðna-
dóttir, f. 30.8.1930.
Vilberg kvæntist hinn 30.
apríl 1960 Fanneyju Guðna-
dóttur, saumakonu á Eskifirði,
f. 7.7. 1917, d. 29.12. 2002. Vil-
berg ólst upp á Eskifirði og
lærði ljósmyndun í Iðnskól-
anum í Reykjavík og var lær-
lingur hjá Sveini Guðnasyni,
ljósmyndara á
Eskifirði. Hann
vann um tíma hjá
Hans Petersen í
Reykjavík sam-
hliða námi. Á yngri
árum lagði hann
stund á tónlist og
tók þátt í lúðra-
sveitastarfi á Eski-
firði og Norðfirði,
og þá m.a. með
föður sínum og
bróður sínum Hjalta. Eftir nám
kom hann aftur til Eskifjarðar
og starfaði sem ljósmyndari á
Austurlandi og rak ljósmynda-
stofu í húsi þeirra hjóna, Hnit-
björgum, á Eskifirði allt til
starfsloka. Fanney eiginkona
hans rak samtíða saumastofu á
efri hæðinni. Eftir Vilberg ligg-
ur ljósmyndasafn sem segir
sögu fjölskyldna og atvinnulífs
á fjörðunum á starfsævi hans.
Útför Vilbergs verður gerð frá
Eskifjarðarkirkju í dag, 17. jan-
úar 2014, kl. 14.
Með hlýju og virðingu kveð ég
Vilberg Guðnason ljósmyndara
frá Eskifirði. Ég hygg að ég hafi
fyrst komið með Benna til þeirra
hjóna á Standgötuna haustið
1979 til að fá elstu börnin tvö
mynduð. Mér er enn minnisstæð
þessi ferð niður á Eskifjörð til
Vilberts og Fanneyjar, þessi
hlýja, barngæska og góðu mót-
tökur sem fönguðu okkur öll.
Börnunum fjölgaði ört og öll fóru
þau í myndatöku til Vilbergs
frænda. En á myndastofunni
kenndi ýmsa grasa í myndum
Vilbergs. Þar voru myndir af
landslagi, náttúru, mannlífi og
atvinnulífi. Ánægjulegt var að sjá
myndir af skipa- og bátaflotanum
og síldarstúlkunum úti á plani en
Vilberg starfaði mikið utan ljós-
myndastofunnar. Og eru mynd-
irnar því góð aldafarslýsing
þeirra áratuga sem Vilberg
mundaði myndavélina. Sérstak-
lega vöktu athygli mína málaðar
landslagsmyndir, sumar feiki-
lega stórar. Ekki var í kot vísað
upp til þeirra hjóna, þar var í
senn heimili þeirra og sauma-
stofa Fanneyjar sem oftar en
ekki var að sauma glæsilegan
fatnað. Börnunum þótti mikill
ævintýrablær vera yfir húsinu en
þar var allt svo gott að hvergi
voru til betri eða stærri appels-
ínur en þau voru nestuð með til
heimferðar. Margt bar á góma í
samræðum yfir kaffi og góðu
meðlæti en hjónin höfðu bæði
góðan frásagnarhæfileika. Vil-
berg var húmoristi og hafði gam-
an að segja frá skemmtilegum
karakterum en Fanney sagði frá
ferðalögum þeirra þannig að mér
fannst ég upplifa frásögnina í lif-
andi myndum. Stuttu eftir fráfall
Fanneyjar flutti Vilberg í Huldu-
hlíð, fyrstu árin var hann sjálf-
stæður og fór langar gönguferðir
innan bæjar eða á bílnum og
skoðaði fjörðinn sinn, fyrir kom
að hann kom upp í Hérað. Síð-
ustu árin, þegar heilsu og styrk
hrakaði, naut hann einstakrar
umönnunar hjúkrunarfólks
Hulduhlíðar. Vilbergi bið ég guðs
blessunar og upp í hugann kom
ljóð eftir Árna Helgason frá
Eskifirði.
Við finnum svo oft þegar klukkurnar
kalla
að klökkvi um huga manns fer.
Bið ég Guð föður og englana alla
að annast og vaka yfir þér.
Aðstandendum öllum votta ég
innilega samúð mína.
Jóna Óskarsdóttir.
Meðal fyrstu minninga minna
af Vilbergi móðurbróður mínum
eru frá því hann leiddi mig frá
Reykholti, húsi ömmu og afa inn
að Guðnahúsi þar sem hann hafði
vinnustofu fyrstu árin. En á hæð-
inni bjó Fanney unnusta Vil-
bergs og tengdafólk hans. Í
vinnustofu Vilbergs var mikið af
tómum filmuspólum sem ég hafði
mjög gaman af að leika sér mér
að, fékk ég gjarnan nokkrar spól-
ur með, afi hjálpaði mér að negla
spólurnar á kubba og var þá búið
að smíða bíla og vagna sem ég
lék mér með.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Vibbi eins og ég kallaði
frænda minn oftast tók flestar
fjölskyldumyndir í stofunni hjá
afa og ömmu fyrstu árin sem
ljósmyndari. Síðar þegar Vibbi
og Fanney höfðu byggt sér hús
við Standgötuna hafði hann alla
ljósmyndaaðstöðu á neðri hæð-
inni, en íbúðin var á efri hæðinni.
Fanney var svo saumkona og
hafði vinnustofu sína í íbúðinni.
Mikið annríki var oftast hjá
frænda mínum þar sem jafnhliða
rekstri ljósmyndastofunnar tók
hann fjöldann allan af landslags-
myndum, myndaði viðburði úr
atvinnulífinu og hátíðahöld. Skip
og bátar voru ofarlega í huga
hans sem myndefni, sem strákur
teiknaði hann mikið af báta- og
skipamyndum. Vibbi hafði áhuga
fyrir mönnum og málefnum og
hafði oftar en ekki á takteinum
skemmtilegar frásagnir af sam-
ferðamönnum sínum. Hjónin
höfðu ánægju af bílferðum, hvort
sem var að ræða upp í Hérað eða
lengri ferðir hafði hann ævinlega
myndavélina með sér. Vibbi
frændi er og verður ævinlega of-
arlega í huga mér og vil ég þakka
þeim hjónum ánægjulegar stund-
ir. Síðustu árin dvaldi Vilberg í
góðu yfirlæti í Hulduhlíð og kann
ég starfsfólki öllu bestu þakkir
fyrir.
Vilberg, takk fyrir allt og allt
blessuð sé minning þín.
Benedikt Guðni Þórðarson.
Vilberg
Guðnason
Fallin er frá
mikil sómakona,
Sigríður Erla Guðmundsdóttir,
sem ávallt var kölluð Edda. Við
✝ (Edda) Sigríð-ur Erla Guð-
mundsdóttir fædd-
ist 21. febrúar
1933. Hún lést á
Landspítalanum
Fossvogi 7. janúar
2014. Útför hennar
fór fram 14. janúar
2014.
vorum systkina-
börn, hún var dóttir
móðurbróður míns,
Guðmundar Guð-
mundssonar skip-
stjóra, Mumma,
sem lést fyrir
margt löngu, þá
langt fyrir aldur
fram.
Edda var öllum
kær í stórfjölskyld-
unni; ljúf kona með
góða nærveru og lagði ávallt
gott til. Hún var þó langt í frá
skaplaus og lét finna fyrir sér
og til sín taka, ef svo bar undir.
En hin hlýja, mjúka, brosmilda
og velviljaða kona var þó
ríkjandi þáttur í fari hennar og
fasi.
Gagnvart móður minni, Mar-
gréti Guðmundsdóttur, föður-
systur sinni, sem lést á síðasta
ári, var Edda einkar hjálpleg og
góð. Þær voru nánar vinkonur
alla tíð og náðu vel saman. Þær
voru ekki aðeins sem stoð og
stytta hvor annarrar í mót-
streymi lífsins, heldur ekki síður
glaðar og gefandi á góðum
stundum. Og þetta samband
þeirra varaði áratugum saman
án þess að skugga bæri á.
Við börn Möggu móður okk-
ar, eins og hún var jafnan kölluð
í stórfjölskyldunni, minnumst
Eddu sem góðrar og kærleiks-
ríkrar frænku; ekki endilega sú
sem talaði hvað mest, en frá
henni streymdi kærleikur og
elska. Fyrir hin góðu kynni vilj-
um við Möggubörn, ég og bræð-
ur mínir, Gunnlaugur og Ásgeir,
og aðrir afkomendur móður
okkar, nú þakka að leiðarlokum
Með brotthvarfi Eddu af
þessari ströndu lífsins verður til
tómarúm hjá þeim sem eftir
verða og voru hennar samferða-
fólk um lengri eða skemmri
tíma. Góð kona sem auðgaði um-
hverfi sitt nær og fjær er á
braut; á leið til annarrar strand-
ar.
Ég sendi dætrum Eddu og
öðrum afkomendum hennar,
ættingjum og vinum hugheilar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Sigríðar
Erlu Guðmundsdóttur, Eddu –
og sefi sorg þeirra sem sakna og
syrgja.
Guðmundur Árni
Stefánsson.
(Edda) Sigríður
Erla Guðmunds-
dóttir
Þegar flestir fögnuðu nýju ári
lést kær frændi okkar, hann Villi.
Þessi stóri sterki maður, sem leit
ekki út fyrir að láta neitt eða neinn
knésetja sig, varð að beygja sig
fyrir þeim sjúkdómi sem hafði
hrjáð hann í allnokkurn tíma.
Villi var fæddur og alinn upp í
Straumi við Hafnarfjörð þar sem
foreldrar hans voru með búskap
og einnig var hann árum saman
bóndi í Reykhólasveitinni. Þótt
hann hafi hætt búskap þar var
hann alltaf bóndi og höfðingi í
Vilhjálmur
Sigurðsson
✝ Vilhjálmur Sig-urðsson fæddist
í Straumi í Straums-
vík 7. apríl 1932.
Hann lést 2. janúar
2014 á hjúkrunar-
heimilinu Ljós-
heimum á Selfossi.
Vilhjálmur var
jarðsunginn frá
Garðakirkju á
Álftanesi 14. janúar
2014.
hjarta sínu, fylgdist
vel með því sem
gerðist, bæði dægur-
málaþrasinu og lífi
sinna nánustu sem
honum þótti mjög
vænt um og var
stoltur af.
Villi var með
mikla og fallega rödd
og talaði fallegt og
kjarnyrt mál. Hann
hafði gaman af því að
segja sögur og var einkar góður
sögumaður. Sögurnar voru ekki
neinar harmsögur heldur húmor-
ískar og var hann óhræddur við að
gera góðlátlegt grín að sjálfum sér
og öðrum enda var hann mikill
gleðimaður á góðri stund. Sögurn-
ar og frásagnir af atburðum úr lífi
hans heyrum við ekki oftar frá
honum sjálfum en þær lifa samt
áfram meðal okkar líkt og minn-
ing hans. Við vottum ástvinum
hans okkar dýpstu samúð.
Bjarki Bjarnason, Sif Bjarna-
dóttir og Ýr Þórðardóttir.
Elsku pabbi minn
var búinn að vera
veikur síðastliðin
þrjú ár, hann þráði
friðinn og vildi fara
heim. Samt er svo erfitt að sætta
sig við að sjá hann ekki lengur, en
góðar minningar lifa í hjarta mínu.
Ég bjó mjög lengi í sama húsi og
foreldrar mínir í Glaðheimum.
Glaðheimar voru æskuheimili mitt
og bjó ég þar að mestu leyti til árs-
ins 2006. Öll börnin mín hafa því
fengið að vaxa þar upp og njóta
þess að vera í nálægð við afa sinn
og hann naut þess að vera í kring-
um þau því hann var mikill barna-
karl. Mér fannst pabbi minn alltaf
vera stór og sterkur maður, blíður
og góður en samt ákveðinn þegar
hann var búinn að taka ákvörðun.
Hann var mikill dýravinur og gaf
fuglunum oft, og stundum tók
hann með börnin mín með til að
gefa fuglunum. Pabbi var fæddur
Vestamannaeyingur og fengum
Guðmundur
Magnússon
✝ GuðmundurMagnússon
fæddist 19. sept-
ember 1934. Hann
lést 4. janúar 2014.
Hann var jarðsung-
inn 14. janúar 2014.
við systkinin bæði að
heyra skemmtilegar
sögur úr Eyjum og
að heimsækja Eyj-
arnar með honum.
Öll börnin mín hafa
líka farið í ferðalag
með okkur til Eyja
og fengið kynningu
frá pabba á staðnum
sem okkur þótti svo
vænt. Ég er þakklát
fyrir þessar ferðir.
Ég á eftir að sakna stóra og sterka
pabba míns en hann er núna hjá
Guði og líður vel.
Mig langar að ljúka þessum
minningabrotum með hluta úr lagi
sem pabbi minn söng oft fyrir mig
þegar ég var lítil stelpa.
Litla, sæta, ljúfan góða,
með ljósa hárið.
Lætur blíðu brosin sín
bera rósailm og vín,
allar stundir út til mín.
Litla, sæta, ljúfan góða,
með ljósa hárið
fyrir hana hjartað brann.
Hún er allra besta stúlkan sem ég fann.
(Valgeir Sigurðsson.)
Elsku pabbi minn, hvíl í friði,
við sjáumst síðar. Þín dóttir.
Guðrún Lilja Guðmundsdóttir