Morgunblaðið - 23.01.2014, Qupperneq 61

MINNINGAR 61
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JANÚAR 2014
✝ Ragna SigríðurGunnarsdóttir
fæddist 20. október
1929 á Arnórs-
stöðum í Jökuldal,
hún lést 15. janúar
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Benedikta
Bergþóra Bergs-
dóttir húsfreyja, f.
8.6. 1885, d. 7.4.
1978, og Gunnar
Jónsson, bóndi á Gilsá, f. 6.1.
1879, d. 3.3. 1964. Systkini
Rögnu sammæðra voru Guðný
Þorkelsdóttir, f. 1905, d. 1999,
Sólveig Þorkelsdóttir, f. 1907, d.
1934, Jón Þorkelsson, f. 1908, d.
1908, Elín Margrét Þorkels-
dóttir, f. 1909, d. 2003, Jón Þor-
kelsson, f. 1911, d. 1996, Bergur
Þorkelsson, f. 1912, d. 1961, Sig-
ríður Þorkelsdóttir, f. 1914, d.
1930, Jón Þorkelsson, f. 1916, d.
1916, Loftur Þorkelsson, f. 1917,
d. 2012, Svanfríður Þorkels-
dóttir, f. 1919, Guðrún Sigur-
björg Þorkelsdóttir, f. 1920, d.
2003, og Arnór Þorkelsson, f.
1921, d. 2005. Fyrri maður
Rögnu var Sigurjón Pálsson, f.
7.5. 1921. Sonur þeirra er Gunn-
ar Berg Sigurjónsson, f. 21.10.
1948. Gunnar giftist Elínu H.
Egilsdóttur. Dætur þeirra eru
Ragna Berg Gunnarsdóttir, f.
8.6. 1971, börn 1) Gunnar Geir
Laugarvatni og sótti eitt sum-
arnámskeið í Reykjavík. Eftir
fertugt fór hún á þrjú framsagn-
arnámskeið, eitt teiknináms-
skeið, vatnslitanámskeið, tvö
enskunámskeið, tvö skrúð-
garðanámskeið og tvö útskurð-
arnámskeið. Ragna var í
Kvæðamannafélagi Hafnar-
fjarðar í 14 ár. Hún var ein af
stofnendum Átthagasamtaka
Héraðsmanna og mætti fyrir
Jökuldælinga á fyrsta fund
þeirra og var í fjáröflunarnefnd
félagsins um árabil. Var frá
byrjun í félaginu HanaNú í
Kópavogi fyrir fólk sextíu ára
og eldra sem stofnað var til und-
irbúnings ellinnar. Hún starfaði
í bókmenntaklúbbi og göngu-
klúbbi félagsins, ásamt annarri
starfsemi þess um árabil. Sjötug
gekk Ragna í Félag eldri borg-
ara í Kópavogi og var einn af
stofnendum Nafnlausa leikhóps-
ins á vegum þess félags. Hún
brá sér í ýmis skemmtihlutverk
til þess að fá fólk til að hlæja.
Hún starfaði við ýmis verslunar,
ræstingar- og verkamannastörf.
Má þar nefna hjá Osta- og
smjörsölunni, efnalaug, Þjóð-
leikhúskjallaranum, Frank Mic-
helsen, Þroskaþjálfaskólanum,
Kópavogsskóla og vann m.a.
sem dagmamma. Einnig átti hún
og rak kvöldsölu í Hafnarfirði.
Ragna var hagyrðingur og
bjó til kvæði og ljóð við ýmis til-
efni. Hún gaf út ljóðabækurnar
„Bæði og“ árið 1986 og „Hvorki
né“ árið 1999.
Útför Rögnu fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 23. janúar
2014, kl. 11.
Gunnlaugsson, f.
12.6. 1991, 2) Svein-
björn Berg Knúts-
son, f. 9.2. 2000, og
3) Kristján Björn
Knútsson, f. 11.1.
2005, og Aðal-
heiður Margrét
Gunnarsdóttir, f.
19.7. 1975, Maki,
Brynjólfur Gísla-
son, f. 14.12. 1972,
börn þeirra 1)
Böðvar Örn Brynjólfsson, f.
27.10. 2007, 2) Ólöf Brynjólfs-
dóttir, f. 31.5. 2010 og 3) Elín
Sigríður Brynjólfsdóttir, f. 8.4.
2013. Áður átti Elín Aðalheiði
Margréti Júlíusdóttur, f. 6.8.
1968, d. 8.2. 1974. Núverandi
kona Gunnars er Sesselja Ólafs-
dóttir, f. 15.9. 1951. Börn henn-
ar eru Ólafur Árnason, Sigrún
Árnadóttir og Þorsteinn Árna-
son. Seinni eiginmaður Rögnu
var Sveinbjörn H. Jóhannsson, f.
21.6. 1921, d. 26.11. 2007. Börn
hans eru 1) Melkorka Svein-
björnsdóttir, f. 4.1. 1945, maki,
Ingvi Birkis Jónsson, f. 22.9.
1943, d. 20.11. 2008, 2) Jón Gest-
ur Sveinbjörnsson, f. 4.5. 1948,
maki, Sigurást Karelsdóttir, f.
26.6. 1942. Ragna gekk í far-
skóla tíu mánuði alls í Jökuldals-
hreppi. Hún gekk einn vetur í
unglingaskóla á Eskifirði, var
tvo vetur í Héraðsskólanum á
Nú er Ragna móðursystir mín
horfin á braut. Það er margs að
minnast þegar einhver sem mað-
ur hefur þekkt alla ævi fellur frá.
Ragna frænka var eina barn föð-
ur síns og yngsta barn Bergþóru
ömmu sem hafði misst Þorkel
mann sinn frá mikilli ómegð þeg-
ar yngsta barnið var aðeins á
öðru ári. Gunnar mágur ömmu
og faðir Rögnu kom þá til aðstoð-
ar þannig að amma þurfti ekki að
láta börnin frá sér.
Gunnar og Bergþóra amma
héldu saman heimili þar til þau
brugðu búi á Jökuldal en þá tók
Ragna þau til sín þar sem hún bjó
með fyrri manni sínum Sigurjóni
og einkasyninum Gunnari Berg
við Linnetsstíg í Hafnarfirði. Í
skúr við húsið þar rak frænka
sjoppu, það fannst okkur systk-
inabörnum hennar heppilegt og
gott. Í minningunni fórum við
fjölskyldan úr Akurgerðinu í
heimsókn í Hafnarfjörð á hverj-
um sunnudegi. Fullorðna fólkið
spilaði á spil og pabbi og Sigur-
jón tóku stundum í skák. Til að
fullorðnir fengju frið vorum við
Gunnar oft send í bíó en urðum
að taka Guðrúnu systur með. Ég
minnist þess aldrei að Ragna hafi
skipt skapi við okkur, hún gerði
grín að flestu og sagði í mesta
lagi: „Eruð þið orðin vitlaus,
krakkar“ við okkur Gunnar sem
vorum eins og systkini að því
leyti að við vorum sjaldan sam-
mála.
Ragna var stundum fljótfær
og varð bæði fótaskortur á tungu
sem fæti. Hún hafði þá hæfileika
að skemmta okkur hinum með
því að lýsa óhöppum sínum og
uppákomum þannig að allir
hlógu, og hló hún oftar en ekki
mest sjálf.
Við systkinin eigum ekkert
nema skemmtilegar minningar
um Rögnu. Eitt sem var ómiss-
andi á mínum sokkabandsárum
þegar leiðin lá oft í Glaumbæ var
að fá Rögnu til að spá í bolla og
segja manni hvort maður myndi
hitta draumaprinsinn. Alltaf sá
hún góðan mann í bollanum sem
væri mjög bjart í kringum og hún
sá líka alltaf barn í botninum.
Hún spáði bara góðu og
skemmtilegu en var ekkert að
minnast á það sem hún hélt að
við vildum ekki heyra. Til sann-
indamerkis benti hún á ýmis tákn
í bollunum. „Sérðu þetta ekki
manneskja“?
Ég verð Rögnu ævinlega
þakklát fyrir að bjóðast til að
passa börnin mín um tíma þegar
mér bauðst vinna en hafði ekki
leikskólapláss. Ekki er hægt að
minnast Rögnu án þess að nefna
Sveinbjörn seinni mann hennar.
þau voru ólík en áttu svo undur
vel saman, hann rólegur, traust-
ur en brosti í kampinn þegar
Ragna hló og sagði skemmtisög-
ur. Það dofnaði yfir þegar hann
féll frá.
Ragna var ágætlega hagmælt
og hafði unun af að semja og
flytja tækifærisvísur við ýmis
tækifæri. Hún naut samveru með
félögum sínum í Fannborg í
Kópavogi á meðan hún bjó enn
heima, en síðasta eina og hálfa
árið var Ragna heimilisföst á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Þar
bjuggu þær systur mamma og
Ragna undir sama þaki en alla tíð
hefur verið sterkt samband milli
þeirra. Dætur Gunnars, Ragna
og Aðalheiður, hafa verið ömmu
sinni afar góðar og mikill styrk-
ur, ekki síst hin síðari ár. Þær
sinntu henni afar vel alla tíð. Ég
og systkini mín vottum Gunnari
og hans fólki samúð.
Bestu þakkir fyrir samfylgd-
ina, frænka mín.
Helga Kr. Eyjólfsdóttir.
Nær fjörutíu og fimm ár eru
liðin síðan ég hitti Rögnu og
Sveinbjörn, þá sem nágranna
tengdaforeldra minna. Mér varð
fljótt ljóst að þar fóru mikil
sæmdarhjón en mig grunaði ekki
að þau ættu eftir að verða ná-
grannar mínir síðar meir og
skipa mikilvægan sess í mínu
daglega lífi. Mér fannst enda ald-
ursmunurinn mikill, ég rúmlega
tvítug og Ragna komin vel á fer-
tugsaldur. En með tímanum lær-
ist hversu afstæður aldurinn er,
bilið minnkar eftir því sem fólk
eldist.
Mörg undanfarin ár má segja
að nær daglegt samband hafi
verið á milli okkar Rögnu, iðu-
lega voru útidyrnar opnaðar og
það heyrðist kallað: „Maja! Er
einhver heima?“ Ragna var þá
komin til að heyra hvernig okkur
liði, oft færandi hendi með
pönnukökur eða leista sem hún
hafði prjónað handa litlum börn-
um í fjölskyldunni. Þá myrkrið
tók að hopa eftir langa vetur var
vorboðinn ljúfi í garðinum á „ell-
efu“ næsta öruggt teikn um að
sumar væri í nánd, Ragna komin
út að hlúa að gróðrinum og reyta
beðin.
Við fengum okkur sæti í blíð-
unni með kaffibolla og spjölluð-
um um alla heima og geima.
Ragna var vel að sér og kunni
ótal sögur af samferðafólki lífs og
liðnu, hún sagði einstaklega
skemmtilega frá með leikrænum
tilþrifum enda vel gáfum gædd,
var hún eftirsótt í flutning gam-
anmála og ljóða á fundum og
samkomum. Við áttum margar
dýrmætar stundir saman úti í
garði, stundir sem varðveitast í
minningu um kæra vinkonu.
Stundum gengum við saman nið-
ur að læk en þangað og að tjörn-
inni fór hún daglega síðustu árin,
kisi rölti með henni og þau gáfu
öndunum brauð. Hún sagði frá
þessu hlæjandi, hún heyrði
krakka kalla að þarna kæmi kon-
an með köttinn og það brást ekki
að kisi sæti rólegur við hlið henn-
ar án þess að áreita fuglana.
Ragna var mikið náttúrubarn
og dýravinur enda fædd og upp-
alin í sveit. Bústaðurinn hennar
og Sveinbjörns fyrir ofan Elliða-
vatn var enda sveitin hennar ár-
um saman þar til bæjarbyggðin
þrengdi að og þau urðu að fara úr
sælureitnum. Ragna samdi mikið
af ljóðum og tækifærisvísum. Í
ljóðum hennar mörgum eru fal-
legar náttúrulýsingar. Árið 1986
gaf hún út ljóðabókina „Bæði
og …“ og þar birtist söknuður
hennar til heimahaganna í ljóð-
inu „Fljótsdalshérað“:
Fljótsdalshérað, fagri friðarreitur,
fjöllin þín há með snæviþakta tinda,
beljandi ár í gljúfrum, græna skóga,
glampandi læki, suðu tærra linda.
Um grösugar hlíðar gróa blóm og
lyng,
glampa sem spegill heiðarvötnin blá.
Hver sá, er sína æsku ól þér hjá,
sinn aldur í muna geymir fegurð þína.
Fljótsdalshérað, fagra æskubyggð
ég flyt þér innstu hjartanskveðju mína.
Lífið er fátæklegra án ljóð-
skáldsins og gáfukonunnar í
næsta húsi, sem umfram allt var
góð við menn og málleysingja,
mátti ekkert aumt sjá og öllum
vildi liðsinna. Hún naut þess að
eiga góða fjölskyldu, einkar fal-
leg og náin voru tengsl Rögnu við
sonardæturnar Rögnu og Öllu og
mikil og gagnkvæm væntum-
þykja var augljós. Ég og eigin-
maður minn Hannes Svein-
björnsson munum sakna Rögnu
og vottum við og börnin okkar
allri fjölskyldu hennar innilega
samúð okkar.
María Louisa Einarsdóttir.
Ragna Sigríður
Gunnarsdóttir
Elsku amma
Peta. Við trúum því
ekki ennþá að þú
sért farin í burtu
frá okkur. Við vitum að þú varst
mikið veik og þér leið oft mjög
illa og við vonum að núna líði
þér betur. Langamma Dalla og
langafi Pétur hafa tekið vel á
móti þér, þú varst litla stelpan
þeirra. Við söknum þín mikið en
við eigum fullt af minningum um
góða ömmu sem bakaði staflana
af pönnukökum þegar við kom-
um í heimsókn, prjónaði sokka,
vettlinga og peysur á okkur og
var dugleg að fylgjast með öllu
sem við gerðum. Við erum viss
um að þú fylgist áfram með okk-
ur öllum.
Við ætlum að passa afa Steina
vel fyrir þig því við vitum að
hann saknar þín rosalega mikið.
Við elskum þig endalaust mikið.
Atli Steinar og Alma Rut.
Látin er eftir stranga baráttu
vinkona mín hún Petrína, Peta.
Ég minnist hennar með hlýju
og söknuði. Við kynntumst 1972
þegar ég kom inn í tengdafjöl-
skyldu hennar. Eiginmenn okk-
ar eru bræðrasynir og hafa
ávallt ræktað frændsemina og
vináttuna frá barnæsku. Árin
eftir 1970 einkenndust af elju og
Petrína Kristín
Pétursdóttir
✝ Petrína KristínPétursdóttir
fæddist hinn 22.
október 1947. Hún
lést 7. janúar 2014.
Útför Petrínu fór
fram 20. janúar
2014.
dugnaði hjá þeim
Steina og Petu,
dugnaði við að
koma þaki yfir höf-
uðið og búa í hag-
inn fyrir fjölskyld-
una sem stækkaði.
Við hjónin vorum í
sömu sporum og
fylgdumst að,
mennirnir hjálpuð-
ust að við húsbygg-
ingar og við Peta
bjástruðum við heimilishald,
barnauppeldi og vinnu utan
heimilis.
Hún var alltaf svo myndarleg
við heimilishaldið og ég sem
yngri stelpa að norðan reyndi að
læra og hegða mér eins og
stelpurnar í Reykjavíkinni. Ég
fékk að vera með og í slát-
urgerðinni kom tengdamamma
hennar, amma Rúna, með
strætó úr Skerjafirðinum upp í
Breiðholt og „blandaði“. Já
margt hefur breyst. Margar
ljúfar og góðar minningar
streyma að þessa dagana – sam-
veran var alltaf áreynslulaus og
góð. Eitt árið fórum við saman í
langferð til Þýskalands, keyrð-
um um Svartaskóg með dæt-
urnar í aftursætunum og gistum
í heimagistingum. Þetta voru
góðir tímar.
En árin líða og lífið fer í
hring, fyrr en varði var kominn
stór skari af barnabörnum hjá
Petu og Steina, barnabörnin
voru dáð og elskuð. Hún var
alltaf svo mikil barnakona hún
Peta! Og ekki laust við að ég öf-
undaði hana af öllum þessum
fallega hópi.
Nú stöndum við eftir og
minnumst góðrar vinkonu. Það
er gott að eiga góðar minningar.
Að lokum sendi ég Aðalsteini og
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Maj Britt Pálsdóttir.
Það að koma inn í nýja fjöl-
skyldu er hverjum einstaklingi
lífsreynsla. Hitta fólk sem mað-
ur hefur aldrei séð áður, kynn-
ast því, mæta viðhorfi þess og
vinna sér traust þess og treysta
því. Þetta kemur mér í huga
núna þegar við kveðjum Petrínu
Kristínu Pétursdóttur. Hún var
einmitt hluti fjölskyldu sem ég
hitti fyrst rétt eftir að leiðir eig-
inkonu minnar og mín lágu sam-
an fyrir 40 árum. Hún var systir
tengdamóður minnar og hafði
dvalið eftir barnaskólann á
heimili tengdaforeldra minna
meðan frekara nám var stundað.
Hún virkaði á mig athugul, hún
virti þennan unga mann fyrir
sér og það stafaði frá henni
ákveðin glettni, það var mörgum
spurningum ósvarað, fannst
henni ef til vill. Henni var ekki
sama hvernig frænku sinni
reiddi af enda var hún svolítið
eins og stóra systir hennar, bar
heilmikla ábyrgð á henni enda
höfðu þær nánast alist upp sam-
an og héldu síðan nánu sam-
bandi alla tíð. Þetta viðmót sótti
Petla, eins og hún var ávallt
kölluð af móður- og föðurfólki
sínu, í sinn uppruna og það skil-
aði sér í umhyggju. Já, ég held
að orðið „umhyggja“ sé orðið
sem mér finnst lýsa henni best
og kemur upp í hugann þegar
horft er til baka yfir farinn veg.
Það varð okkar gæfa að fá síðan
að njóta þess auk fjölskyldu-
tengslanna að eiga Petlu og
hennar eiginmann, Steina, sem
vini alla tíð.
Núna er hún farin frá okkur,
allt of snemma, og þegar komið
er að kveðjustund koma upp í
hugann ferðalög, sumur í Húsa-
felli, utanlandsferð, ferðir með
ferðavagna af ýmsum toga,
hringferðir um landið, Skafta-
fell, Egilsstaðir, Akureyri, Mý-
vatn, Þingvellir, æskuslóðir á
Írafossi, góð samvera sem við
höfum búið að alla tíð. Það eru
mörg augnablikin frá þessum
ferðum sem hafa gert lífið okkar
betra. Öll veður, öll skilyrði,
stundum svolítil veiði, stundum
svolítið golf, tekið í spil, göngu-
ferðir, landið skoðað og áð á fal-
legum reit, alltaf gaman. Við
áttum Vestfirðina eftir en þá
ferð tökum við seinna. Við sáum
líka dæturnar þeirra vaxa úr
grasi, stundum úr svolítilli fjar-
lægð, stundum í návígi, sáum
nýja kynslóð verða til, allt
myndarfólk sem hefði svo gjarn-
an viljað fá meiri tíma með
mömmu og ömmu en því ráðum
við ekki. Enn var það umhyggj-
an sem hún sýndi og ósjaldan
komu dæturnar og hennar fólk
til tals; hvernig ætli gangi hjá
stelpunum núna, kom fyrir að
maður heyrði, hvað er að frétta
af Guðna? Það var komið við í
Norðurfellinu í Reykjavíkurferð-
um okkar, drengnum skotið í
pössun meðan útréttað var og
við fengum að vera með í að sjá
fólkið hennar dafna í skjóli
hennar, skjóli sem við fengum
líka að njóta. Við Dagmar þökk-
um samfylgdina, vináttuna, þétt
en veikt handtak í lokin, góð-
vildina og ekki sýst umhyggjuna
sem alltaf var sýnd. Megi góður
Guð vera með Steina, dætrum
og þeirra fjölskyldum og mun-
um að það eru minningarnar
sem verða áfram til staðar en
þær tekur enginn frá okkur.
Guðmundur Eiríksson.
Það er ekki sjálfgefið að fólk
sem komið er yfir miðjan aldur
kynnist öðru fólki sem manni
finnst sem maður hafi þekkt alla
ævi, en þannig var það með
Petu, eins og hún var kölluð.
Þetta blíða bros sem mér fannst
einkenna hana og það traust
sem hún sýndi í samskiptum við
aðra. Það var því mikið áfall
þegar hún greindist með illvígan
sjúkdóm fyrir um tveimur árum.
Alltaf var haldið í vonina um að
lækning fyndist, en sú von
brást. Ég kveð Petu með sökn-
uði og sendi eiginmanni, dætr-
um og öðrum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Hildur Jónsdóttir.
Við kveðjum nú kæra vinkonu
með söknuði.
Það er margs að minnast eftir
fimmtíu ára samveru. Peta var
vel gerð, hafði góða nærveru og
oft var stutt í hláturinn. Hennar
helstu áhugamál voru útilegur
með Steina sínum og stelpunum
og seinna líka barnabörnunum.
Skíðaferðirnar voru margar með
fjölskyldu og vinum og minning-
arnar góðar. Allt lék í hönd-
unum á Petu, sér í lagi handa-
vinna og bakstur. Hún prjónaði
af mikilli snilld og bakaði bestu
terturnar.
Nú lýkur hetjulegri baráttu
Petu við illvígan sjúkdóm. Leiðir
skilur og missir og söknuður
Steina, dætranna og þeirra nán-
ustu fjölskyldu er mikill. Hugur
okkar er hjá þeim og við vottum
þeim okkar dýpstu samúð.
Kallið er komið,
Komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Hvíldu í friði kæra vinkona.
Minning þín lifir í huga okkar.
Þínar saumaklúbbsvinkonur,
Björg, Gróa, Guðborg,
Jónína, Margrét, Vilborg
og Þóra.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur senda
inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka
og börn, svo og æviferil. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar