Morgunblaðið - 07.02.2014, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2014
✝ Herta Krist-jánsdóttir
fæddist 20. mars
1944 á Akureyri.
Hún lést 29. janúar
2014.
Hún var dóttir
hjónanna Úrsúlu
Guðmundsson, f. 4.
desember 1915, d.
26. apríl 2002, og
Kristjáns P. Guð-
mundssonar, f. 8.
mars 1913, d. 6. desember 1991.
Systkini Hertu eru Renata, f. 31.
október 1938, d. 3. júní 1982, og
Guðmundur, f. 20. febrúar 1946.
Herta giftist 28. maí 1966 Ingv-
ari Björnssyni, f. 8. júlí 1944, d.
Austmann Harðardóttur, f. 1.
júní 1982. Börn þeirra eru
Högni Snær, f. 11. nóvember
2002, Ingvar Leó, f. 3. júlí 2008,
og Ylfa Margrét, f. 21. ágúst
2011. 3) Sigurlína Valgerður
Ingvarsdóttir, f. 14. nóvember
1978, tölvuleikjaframleiðandi,
gift Marteini Friðrikssyni, f. 1.
desember 1979. Dætur þeirra
eru Emma, f. 18. desember
2007, og Matthildur, f. 3. júní
2012.
Herta lauk gagnfræðaskóla-
prófi við Gagnfræðaskólann á
Akureyri og stundaði nám við
Menntaskólann á Akureyri. Hún
var flugfreyja hjá Loftleiðum og
hóf síðar störf á Ferðaskrifstofu
ríkisins og starfaði alla sína
starfsævi á ferðaskrifstofum.
Herta lauk prófi frá Leiðsögu-
skóla Íslands árið 2003.
Útför Hertu fer fram frá Nes-
kirkju í dag, 7. febrúar 2014,
klukkan 16.
7. apríl 1997. Þau
skildu. Herta og
Ingvar eignuðust
þrjú börn: 1) Mar-
grét Úrsúla Ingv-
arsdóttir, f. 21.
september 1966,
hagfræðingur.
Börn hennar og
Odds Malmberg, f.
10. nóvember 1962,
eru Halldór Björn,
f. 26. febrúar 1988,
Oddur Máni, f. 6. janúar 1992,
og Herta Sól, f. 15. maí 1993.
Úrsúla og Oddur slitu samvistir.
2) Björn Ólafur Ingvarsson,
tölvunarfræðingur og MBA, f.
24. júlí 1969, giftur Þórhöllu
„Já, er Herta mamma þín?“
Spurningunni fylgdi alltaf bros og
oft kom lítil saga um hvernig við-
komandi þekkti mömmu og hvað
Herta væri skemmtileg. Og það
var alveg rétt, hún mamma okkar
var einstaklega skemmtileg kona,
skarpgreind, fyndin og frumleg.
Við systkinin áttuðum okkur ekki
á því fyrr en við vorum orðin stálp-
uð að orðtökin „Are you out of yo-
ur Chinese mind?“ og „Are you
from yourself?“ væru ekki í al-
mennri notkun utan Álfheimanna
þar sem við bjuggum eða að eina
rétta svarið við spurningunni um
hvar týndir hlutir væru væri ekki
„nú, í laukskúffunni“.
Herta Kristjánsdóttir vakti at-
hygli hvar sem hún kom með sínu
bjarta brosi, gjallandi hlátri og
hispurslausri framkomu. Hún var
vel lesin og víðlesin, fróð um sögu
og stjórnmál og hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Hún var víðsýn og fordómalaus og
fór ekki í manngreinarálit. Hún
var einstaklega hjartahlý og
greiðvikin eins og fjölskylda henn-
ar, vinir og hinir mörgu viðskipta-
vinir hennar í gegnum langan
starfsaldur fengu oft að kynnast.
Hún lét sig ekki muna um að
keyra farseðla heim til ferðalangs
í vandræðum að loknum vinnu-
degi á skrifstofunni ef svo bar
undir og hún var alltaf tilbúin að
leggja öðrum lið.
Ferðalög voru mömmu líf og
yndi eftir að hún hélt að heiman
átján ára til að heimsækja ömmu
sína í Berlín. Hún varð síðan au
pair í London og eftir að hún sneri
aftur heim hóf hún störf sem flug-
freyja. Þau pabbi bjuggu svo í
Bonn þar sem hann stundaði nám
og að því loknu tók hún til starfa á
Ferðaskrifstofu ríkisins. Hún
vann á ferðaskrifstofu alla sína
starfsævi og eignaðist þar margar
af sínum bestu vinkonum.
Mamma var heimsborgari og
naut þess að ganga um evrópskar
borgir og upplifa sögu og menn-
ingu, skoða söfn og minjar og
drekka í sig borgarbraginn sem
hún saknaði svo í Reykjavík, eða
skoða sig um í Mið-Austurlöndum
þangað sem hún fór margoft hin
síðari ár. Hún bjó í Kaupmanna-
höfn árin 1998 til 2002 og ferðaðist
þangað oft eftir það og þar eign-
aðist hún marga góða vini og
bridgefélaga. Hér heima spilaði
hún bridge með vinkonum í spila-
klúbbi í rúmlega þrjátíu ár.
Mamma ól okkur upp við ótak-
markaða og skilyrðislausa ást og
sparaði hvorki hlý orð né faðmlög.
Hún kenndi okkur að meta ferða-
lög og menningu, upplifun og
reynslu frekar en veraldleg verð-
mæti og að taka okkur sjálf ekki of
hátíðlega. Hún hvatti okkur og
studdi til menntunar og til að
sækja fram á eigin verðleikum og
hún kenndi okkur að gefast aldrei
upp. Hún elskaði barnabörnin sín
og ræddi lífið og tilveruna við þau
eldri en dekraði og lék við þau
yngri.
Fegraðu umhverfi þitt
með gjöfum.
Stráðu fræjum
kærleika og umhyggju.
Og þín verður minnst
sem þess sem elskaði,
þess sem bar raunverulega umhyggju
fyrir fólki.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Nú er mamma lögð af stað í síð-
ustu ferðina og við sitjum eftir full
saknaðar. Minning hennar lifir í
hjörtum okkar um ókomna tíð og
veitir okkur styrk í sorginni. Við
þökkum fyrir allt það góða sem
hún gaf okkur. Blessuð sé minning
mömmu okkar.
Margrét Úrsúla, Björn Ólaf-
ur og Sigurlína Valgerður.
Elsku besta tengdamamma
mín, nú ertu farin og við eigum
eftir að sakna þín sárt. Það er
margt sem ég hefði viljað segja við
þig en fékk ekki tækifæri til, þú
kvaddir alltof snöggt. Þú varst svo
góð, óritskoðuð og dugleg. Þú lést
ekkert stoppa þig, varst alltaf á
flakki um heiminn. Börnin höfðu
ekki við að klára fríhafnarsælgæt-
ið. Það var alltaf fjör þar sem þú
varst og gaman að vera í kringum
þig. Þú sagðir skemmtilegar sög-
ur svo ekki sé minnst á allar frá-
bæru hliðarsögurnar sem fylgdu
með.
Lífið var ekki alltaf dans á rós-
um og ég vildi óska að lífið hefði
verið þér einfaldara. Það er margt
sem fer í gegnum hugann á svona
tímamótum og ég hugsa mikið um
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman sem voru því miður allt-
of fáar upp á síðkastið. Við töluð-
um um það fyrir skömmu að fara
öll fjölskyldan saman til Köben,
það hefði verið dásamlegt. Tíminn
sem við áttum saman þar fyrir
næstum fimm árum var svo
skemmtilegur. Þú vaktir okkur á
hverjum morgni með spældu eggi
og beikoni á dönsku rúgbrauði. Þú
varst algjör listakokkur þegar
rétta hráefnið var til staðar. Ef
það vantaði, þá fannstu bara eitt-
hvað í staðinn, misviturlegt stund-
um.
Þú varst einstaklega bóngóð og
gjafmild. Síðast hittumst við í
stutta stund þegar þú kíktir við og
gafst mér kjól. Þú varst alltaf að
hugsa til okkar og bjóða fram að-
stoð þína.
Ég held að þú hafir á svo marg-
an hátt ennþá verið barn í hug-
anum. Þú gerðir það sem þig lang-
aði og sagðir það sem þér fannst,
án þess að eyða alltof miklum tíma
í að hugsa. Þú áttir enn alla þá
góðu eiginleika sem búa í barni
sem við hin erum búin að gleyma.
Enda náðirðu svo vel til barnanna.
Það fyrsta sem þú gerðir þegar þú
komst til okkar var að setjast á
gólfið inni í einu af barnaherbergj-
unum og leika við börnin mín. Þú
gafst þér alltaf tíma til að hlusta á
þau, fullorðna fólkið þurfti ekkert
að tala fyrst, þau höfðu algjöran
forgang hjá þér, þú varst yndisleg
amma.
Elsku Herta, englarnir passa
þig núna.
Þórhalla Austmann
Harðardóttir.
Elsku amma mín.
Það er mjög vont að missa þig
og mér þykir mjög vænt um þig,
ég vona að þú hafir það gott. Mér
finnst það skrítið að þú sért farin
frá mér, ég mun sakna þín mjög
mikið og þú munt ávallt eiga stað í
hjarta mínu. Alltaf þegar þú
komst í heimsókn kom birta á
heimilið.
Mér fannst þú mjög góð við
okkur krakkana og þú varst mjög
fjörug. Ég vil þakka þér allt það
góða sem þú hefur kennt okkur og
hvað þú varst skemmtileg. Takk
fyrir að bjóða okkur í mat og fyrir
að vera svo góð að passa mig, Ylfu
og Ingvar.
Kæra amma, ég elska þig.
Högni Snær Sveinbjörnsson.
Þegar ég hugsa til Hertu koma
upp í huga minn tvö orð: rauður
stormsveipur. Sama hvernig ég
reyni þá get ég ekki séð hana fyrir
mér öðruvísi en með rauðar varir
og neglur og í rauðum kjól. Jafn-
vel þótt ég ímyndi mér hana sitj-
andi á meðal englanna í skýjunum
þar sem hún horfir niður til okkar,
hlæjandi og vinkandi, með hvíta,
stóra vængi, er hún í rauðum kjól
innan um alla hvítklæddu englana.
Og lognmolla var aldrei í kringum
Hertu.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast þessari kraft-
miklu konu fyrir rúmum aldar-
fjórðungi þegar Bjössi fór að
venja komur sínar í Kjalarlandið
og konan með rauða varalitinn
varð tengdamamma stóru systur.
Herta passaði upp á að átján ára
unglingurinn kæmist í rétt flug og
rétta lest þegar haldið var til
Austurríkis til að eyða áramótun-
um meðal þarlendra vina. Þetta
var löngu fyrir tíma Dohop og net-
bókana þannig að það var gott að
eiga Hertu að því í ferðabransan-
um var hún vel sigld.
Við Herta vorum alls ekki alltaf
sammála, sér í lagi þegar kom að
pólitík. Hún skildi bara ekkert
hvað ég var að vilja í þessum
„karlpungaflokki“ og var sko
óhrædd við að láta stelpuna heyra
það, sér í lagi á síðum fésbókar.
Við áttum ágætis spjall síðastliðið
sumar og ef til vill skildi hún mig
betur þegar ég sagði að oft væri
auðveldara að knýja fram nauð-
synlegar breytingar innan frá en
utan. Vonandi fylgist hún með of-
an af skýinu í rauða kjólnum sín-
um og sér þegar þessar breyting-
ar verða.
Ég er þakklát fyrir að hafa
þekkt Hertu því konur eins og hún
eru ekki á hverju strái en gera líf
okkar hinna svo miklu litríkara en
ella.
Elsku hjartans Bjössi, Lína,
Súla, makar og börn eru í huga
mínum og bænum. Guð og engl-
arnir vaka yfir þeim á þessum erf-
iðu tímum og innan um alla hvít-
klæddu englana er litríkur engill
sem fylgist vel með börnunum sín-
um öllum með bros á rauðum vör-
unum.
Helga Dögg
Björgvinsdóttir.
Það var á þeim tíma sem
Menntaskólinn á Akureyri gegndi
enn því hlutverki að vera allsherj-
ar framhaldsskóli, þ.e.a.s. hann
var einnig gagnfræðaskóli. Í skól-
anum voru því einnig 1. og 2. og
landsprófsbekkur, sem hafði ekk-
ert númer, sem stóðu undir því
hlutverki skólans. Menntaskóla-
Herta
Kristjánsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Bless amma, þú ert
besta amma í heiminum,
farðu varlega.
Ingvar Leó Björnsson.
✝ Þóra Ágústs-dóttir var fædd
í Ánastaðaseli á
Vatnsnesi 14. októ-
ber 1927. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Grund 24. jan-
úar 2014.
Foreldrar Þóru
voru Ágúst Frí-
mann Jakobsson og
kona hans Helga
Jónsdóttir sem
lengi bjuggu í Gröf á Vatnsnesi
en síðan á Hvammstanga.
Systkini Þóru eru Unnur, f.
1920, d. 2002, Jakob Gísli, f.
1921, d. 1994, Ósk , f. 1923, d.
2008, Jón, f. 1924, Alma Levý, f.
1929, Sigurbjörg Lilja, f. 1931,
d. 1999, Jóhanna Birna, f. 1934,
d. 2013, og Anna, f. 1936.
Þóra var einn vetur við nám í
Reykjaskóla og þar kynntist
hún eiginmanni sínum, Jóni
Jónssyni frá Melum í Hrúta-
firði, f. 15. júní 1925, d. 23. jan-
úar 2013. Þau hófu búskap á
þeirra er Hallveig, f. 1984. Síð-
ari maður hennar: Sigurgeir
Ólafsson. Börn þeirra eru:
Brynjar, f. 1990, d. 1991,
Brynja, f. 1992, Freyja, f. 1993.
Fyrir átti Sigurgeir soninn
Andra, f. 1976; 6) Guðlaug, f. 7.
maí 1966. Maki: Karl Kristján
Ásgeirsson. Synir þeirra eru:
Þórir, f. 1995, og Ásgeir Krist-
ján, f. 1997. Langömmubörnin
eru 11.
Jón og Þóra bjuggu á Melum
allt til ársins 1994 er þau fluttu
til Reykjavíkur en þar áttu þau
lengst af heima í Bólstaðarhlíð
45. Síðustu þrjú árin dvaldi
Þóra á hjúkrunarheimilinu
Grund. Eftir námsdvölina í
Reykjaskóla tók Þóra að sér
kennslu barna í Kirkjuhvamms-
hreppi einn vetur. Þegar um
hægðist heima fyrir bættust við
störf í Veitingaskálanum Brú
þar sem hún vann um árabil. Þá
kenndi hún um tveggja vetra
skeið við Barnaskólann á Borð-
eyri.
Þóra verður jarðsungin frá
Grafarvogskirkju í dag, 7. febr-
úar 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
Melum árið 1947.
Börn þeirra eru: 1)
Jón Hilmar, f. 2.
janúar 1947, maki
Sigríður Karvels-
dóttir. Börn þeirra
eru Ágúst Þór, f.
1985, og Jóhanna
Hildur, f. 1985; 2)
Ágúst Frímann, f.
14. júlí 1950, maki
Kristín Björns-
dóttir. Dætur
þeirra eru: Þóra, f. 1978, og
Birna, f. 1983; 3) Helga, f. 30.
maí 1955, maki Ólafur Þor-
steinsson. Dætur þeirra eru:
Kristín, f. 1993, og Steinunn, f.
1994; 4) Ingunn, f. 8. maí 1957.
Fyrri maður hennar: Magnús H.
Traustason. Börn þeirra eru:
Þóra Huld, f. 1978, Jón Bjarki,
f. 1984, Trausti Breiðfjörð, f.
1996. Sambýlismaður Ingunnar
er Ísar Guðni Arnarson; 5) El-
ísabet, f. 2. apríl 1959. Fyrri
maður hennar: Guðmundur
Thorsteinsson, d. 1988. Dóttir
Tengdamóðir mín, Þóra
Ágústsdóttir, var fyrst og fremst
dæmigerð húsmóðir í sveit sem
bar ábyrgð á börnum og heimilis-
haldi og gerði það af myndarskap
og með þrotlausri vinnu. Hún var
fædd í Ánastaðaseli á Vatnsnesi
þar sem foreldrar hennar byggðu
upp eyðibýli, en þar voru þau þó
ekki lengur en sjö ár. Þegar Þóra
var á fjórða ári fluttu þau að Gröf
þar sem einnig þurfti að byggja
upp. Hún talaði ávallt með hlýju
um foreldra sína og uppvaxtarár-
in í Gröf og sagði að þar hefði ekk-
ert skort. Faðir hennar sótti sjó-
inn með búskapnum og mikil
matjurtamenning var á heimilinu.
Þar bjó Þóra þar til hún fór að
búa með tengdaföður mínum,
Jóni Jónssyni á Melum í Hrúta-
firði, en þau höfðu kynnst í
Reykjaskóla ung að árum.
Þóra gat þess stundum með
nokkurri eftirsjá að hún hefði
ekki haft tök á að halda áfram
námi, en draumur hennar var að
fara í Kennaraskólann. Á þessum
tíma var það ekki jafnsjálfsagður
hlutur og í dag. Hún fékk þó tæki-
færi til að kenna, fyrst á sínum
æskuslóðum og síðar tvo vetur við
Barnaskólann á Borðeyri. Hún
var hagmælt og mundi ógrynni af
vísum, tók þátt í hagyrðingamót-
um og kom fyrir að hún færi með
kveðskap á þorrablótum, sveit-
ungum sínum til skemmtunar.
Þóra var ákaflega hógvær og
lítillát manneskja og lítið fyrir að
trana sér fram og sínum kveð-
skap. Ég kom fyrst inn í þessa
fjölskyldu 1989 og er mér minn-
isstætt ættarmót afkomenda for-
eldra hennar sem haldið var á
Hvammstanga 1995. Þar
skemmtu systkinin frá Gröf gest-
um með bráðskemmtilegum vís-
um. Síðust kom Þóra og hefur
sjálfsagt þurft að leggja hart að
henni að fara í pontu, en þegar
hún hóf upp rödd sína streymdi
frá henni þvílíkt vandaður og
skemmtilegur kveðskapur, allt
blaðalaust, og hefði hún sjálfsagt
getað haldið áfram endalaust.
Dáðist ég mjög að þessu framlagi
tengdamóður minnar.
Þóra tók með sér garðyrkju-
áhuga frá Gröf, en hafði ekki
þann tíma sem hún hefði viljað til
að sinna ræktunarstörfum vegna
annarra skyldustarfa á heimilinu
og auk þess vann hún um árabil í
Veitingaskálanum í Brú. Henni
tókst þó að koma upp fallegum
garði við íbúðarhúsið á Melum
sem í dag ber henni fagurt vitni.
Hún kom sér upp litlum mat-
jurtagarði sunnan í skurðbarmi
og fékk þar skjól fyrir norðanátt-
inni. Þar ræktaði hún kartöflur og
aðrar matjurtir sem oft voru for-
ræktaðar í eldhúsglugganum.
Eftirminnileg er ferð sem við
hjónin og Helga systir konu
minnar fórum sumarið 2012 með
Þóru norður, en það reyndist síð-
asta ferð hennar á æskuslóðir.
Við fórum að Melum þar sem hún
heilsaði upp á „trén sín“, falleg
greni-, lerki- og birkitré. Hún
heimsótti systkini sín á Hvamms-
tanga, þau Jón, Ölmu og Önnu.
Hún naut þess ekki síst að koma
til Ölmu í Svaninn, gamla húsið
sem foreldrar þeirra bjuggu í á
Hvammstanga, en þangað fluttu
þau árið 1959 og er húsið nú kom-
ið í eigu Ölmu systur hennar. Að
síðustu var keyrt fram hjá Gröf
og litið heim að æskuheimilinu og
rifjaðar upp gamlar minningar.
Ég átti samleið með Þóru í
tæpan aldarfjórðung og er þakk-
látur fyrir þau kynni.
Blessuð sé minning hennar.
Sigurgeir Ólafsson.
Látin er í Reykjavík á áttug-
asta og sjöunda aldursári Þóra
Ágústsdóttir, fyrrum húsfreyja á
Melum í Hrútafirði, sátt við dags-
verkið. Þau Þóra og eiginmaður
hennar, Jón Jónsson, hófu bú-
skap á Melum árið 1947. Þar
stóðu þau fyrir myndarlegu sauð-
fjárbúi allt til ársins 1994 að þau
fluttust til Reykjavíkur. Alla tíð
stóðu þau hjón fyrir mikilli risnu
á Melum, þar sem í engu var hvik-
að frá rómaðri gestrisni staðarins
frá fyrri tíð. Þóra var mikil rækt-
unarkona jafnt utan húss sem
innan og bauð jafnan uppá hvers
kyns afurðir úr eigin garði. Hafa
dætur hennar fjórar erft þennan
ræktunaráhuga móður sinnar svo
eftir er tekið. Þóra Ágústsdóttir
var dul kona, lítillát og skarp-
greind. Hún naut ekki langskóla-
göngu í líkingu við þá sem nú tíðk-
ast, en stutt skólagangan nýttist
henni þeim mun betur; þannig
dugði henni vel vetrarlangt ensk-
unám til að halda uppi samræðum
við heiðursmanninn, skoska hers-
höfðingjann, R.N. Stewart (1892-
1972) sem hafði Hrútafjarðará og
Síká á leigu til laxveiða í sex vikur
á hverju sumri í um áratug, allt til
ársins 1957. Þóra var mjög hag-
mælt og sérstaklega vel máli far-
in. Líklegt má telja að hún hefði
valið sér íslensk fræði eða skylda
grein hefði hún átt kost á lang-
skólanámi. Hún var með afbrigð-
um minnug á kveðskap og því af-
ar slyng í hinni gömlu íþrótt að
kveðast á. Á Netinu má einmitt
finna upptöku frá vorvöku á
Hvammstanga árið 1980, þar sem
hún þreytir slíka keppni við góðar
undirtektir viðstaddra. Þóra var
mjög iðjusöm og unni sér sjaldan
hvíldar meðan vinnuþrek hélst
óskert. Öll sín síðari búskaparár
vann hún utan heimilis, lengst í
Veitingaskálanum Brú, sem nú
hefur verið jafnaður við jörðu.
Þar kom sér vel iðjusemi hennar
og natni við öll verk og ekki síst
annálaðir matreiðsluhæfileikar
hennar. Þóra á Melum, tengda-
móðir mín, er kvödd með virðingu
og þökk, börnum hennar, systk-
inum og afkomendum öllum eru
sendar samúðarkveðjur.
Ólafur Þorsteinsson.
Í huga mínum tengi ég ömmu á
Melum alltaf við mat. Þetta er
kannski skrítið en þegar ég hugsa
til ömmu sé ég fyrir mér hlað-
borðin á Melum, morgunverðinn,
hádegismatinn, síðdegiskaffið,
kvöldmatinn og svo kvöldkaffið.
Amma tiplar um, eiginlega dans-
ar um eldhúsið og sér til þess að
allir fái nóg og rúmlega það. Seint
og um síðir sest hún svo við eld-
húsborðið og fær sér. Hún passar
að brúna ekki allar kartöflurnar
því okkur systrum finnst þær
vondar og þegar kemur fram á
unglingsárin þá er morgunverð-
arhlaðborðinu skellt í plast þang-
að til manni þóknast að fara á fæt-
ur, jafnvel þótt bara sé
klukkutími í næstu máltíð.
Ég sé hana líka fyrir mér í Ból-
staðarhlíðinni þar sem þau afi
bjuggu lengst af eftir að þau
hættu að búa. Afi byrjar á því að
spyrja frétta og þá gjarnan hvort
ég sé trúlofuð. Amma, meðan hún
hefur til mat handa mér að sjálf-
sögðu, sussar góðlátlega á afa og
segir mig vera alltof unga, ég hafi
nógan tíma. Svo er spjallað,
amma og afi hafa áhuga á öllu
sem við barnabörnin erum að
gera, skólanum, vinnunni, vinun-
um, ferðalögunum, öllu. Þessar
heimsóknir eru yfirleitt langar,
ég les blöðin í rólegheitum og
legg mig jafnvel í sófann. Hlýjan
og rólegheitin umvefja mann svo
að manni liggur ekkert á heim
aftur.
Síðustu árin dvöldu afi og
amma á Grund. Ömmu þykir
verst að geta ekki boðið sjálf upp
á almennilegar veitingar og því
heimsæki ég þau oft um kaffileyt-
Þóra Ágústsdóttir