Morgunblaðið - 07.02.2014, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2014
nemar byrjuðu því í 3. bekk og
enduðu í 6. bekk.
Þegar ég kom í MA byrjaði ég í
3. bekk. Stofan okkar var fyrir
miðjum neðra gangi í hinu fallega
skólahúsi menntaskólans, en
næsta kennslustofa við okkur var
setin af nemendum landspróf-
sbekkjar. Það voru auðvitað al-
gjörir rollingar sem við virtum
vart viðlits. Það varð þó ekki kom-
ist hjá því að athyglin beindist
mjög fljótt að ungri snót í þeim
hópi, sem var óvenju frjálsleg í
fasi og geislaði af lífsgleði. Þarna
var Herta komin, glaðleg eins og
hún átti að sér, en því miður
kynntumst við ekki nánar á
menntaskólaárunum.
Mörgum árum seinna á há-
skólaárunum í Bonn í Þýskalandi
flutti ung fjölskylda í næsta ná-
grenni við okkur. Þarna var Herta
komin með manninum sínum,
Ingvari, ásamt tveimur yndisleg-
um litlum krökkum, Súlu og
Bjössa. Lína var ekki fædd á þess-
um tíma. Það er óhætt að segja að
fjörið í Íslendinganýlendunni tók
allverulegan kipp við tilkomu
þeirra og var það þó ærið fyrir, en
helsti gleðigjafinn var auðvitað
Herta. Hún hafði hreint ótrúlega
jákvætt fas og hafði skoðanir á
öllu. Hnyttin tilsvör og góð stemn-
ing voru eindregið á dagskrá og
nýr flötur komst á tilveruna.
En það voru ekki bara þau hjón
sem lífguðu upp á tilveruna. Ung
dóttir okkar þóttist hafa himin
höndum tekið með tilkomu Súlu
og Bjössa. Í einu barnaafmæli
heima hjá okkur þótti þýskum ná-
grönnum okkar fjörið vera komið
langt út fyrir öll mörk þannig að
þau vopnuðust kústum og börðu
duglega í loftið hjá sér til að
sljákka í fjörinu. Við Herta vorum
sammála um að þetta væri einum
of mikið og fórum því niður til að
mótmæla þessum kústaterror.
Nágrannarnir voru að vísu svolítið
hissa þegar þau heyrðu okkar flöt
á málinu, en ákváðu að bjóða okk-
ur til stofu og þiggja bjór í glas. Á
öðru glasi vorum við Herta sam-
mála því að það mætti sljákka að-
eins í krökkunum og nágrannarn-
ir voru himinlifandi yfir þessari
bráðhressu vinkonu okkar og ekki
var það verra að Herta var hálf-
þýsk, en móðir hennar kom frá
Hamborg eins og nágrannakonan.
Ég er viss um að ef við Herta hefð-
um verið skipuð til að leysa mak-
ríldeiluna væri lausn komin á fyrir
langalöngu og allir sáttir.
Heima á Íslandi urðum við aft-
ur nágrannar á Miðvanginum í
Hafnarfirði. Það var gott að eiga
þau hjón að og börnin okkar voru
fyrir löngu orðnir vinir fyrir lífs-
tíð. En lífið er ekki alltaf dans á
rósum. Þótt ýmsir erfiðleikar hafi
steðjað að brugðust aldrei þau
vinabönd sem við höfðum svo
tryggilega hnýtt í stórum og góð-
um vinahópi í Þýskalandi. Nú set-
ur hópinn hljóðan þegar þetta lífs-
ljós, sem oftast skein svo skært, er
nú skyndilega slokknað.
Elsku Súla, Bjössi og Lína.
Mikill harmur er að ykkur kveð-
inn, eins og okkur öllum. Gamli
hópurinn frá Þýskalandi sendir
ykkur hugheilar samúðarkveðjur.
Guðbrandur, Birgit
og Jón Sæmundur.
Það er erfitt að trúa því að ein-
hver svo uppfull af lífskrafti og
-gleði sem Herta var sé dáin. Jafn
jákvæða, hressa og hláturmilda
konu er vart hægt að ímynda sér.
Herta var með stórt hjarta og gaf
mikið af sjálfri sér.
Þegar farið er að rifja upp
minningar er einhvern veginn
þessi ljósust – Herta, sem kom að-
vífandi á bílnum frá Gimmersdorf
meðan við bjuggum öll enn í
Þýskalandi, með Bjössa og Súlu til
þess að við gætum leikið okkur –
með Hare Krishna í botni.
Hare Krishna Hare Krishna
Krishna Krishna Hare Hare
Hare Rama Hare Rama
Rama Rama Hare Hare
Mér finnst ég hafa kunnað
möntruna alla ævi. Ég vissi það
ekki þá að Hare Krishna var
mantra blómabarnanna sem til-
báðu Guð ástarinnar, ég vissi bara
að lagið var í algjöru uppáhaldi hjá
Hertu, og mér fannst það fallegt
fyrir vikið. Kannski var það líka
bara tilhlökkunin yfir að fá að
leika við Bjössa og Súlu, en lagið
boðaði oft komu þeirra.
Frá Þýskalandi eru margar
minningar – m.a. asnaferðin á
Drachenfels, Fantasíaland, stóri
íslenski vinahópurinn, allar heim-
sóknirnar, skemmtanirnar, gleðin
og Herta alltaf geislandi glöð í
miðpunkti. En líka eftir að heim
var komið hélst mikið og gott sam-
and. Herta og fjölskylda, fyrst á
Sléttahrauninu og svo nágrannar
okkar, ásamt kisanum Rúlluterta,
á Miðvangi. Minningabrotin ljósta
hugann: Herta og vinir að spila
bridge, Herta – að keyra okkur
Súlu á Saturday Night Fever
syngjandi hástöfum, Herta og
ABBA-æðið í okkur Súlu og fæð-
ing Línu.
Hertu fannst sjálfsagt að ég
væri hjá þeim og fylgdist með
Línu litlu, þar sem ég átti ekkert
systkini. Þá var ég mikið heima
hjá Bjössa og Súlu að dást stund-
unum saman að systur þeirra;
litla, fallega augnayndinu hennar
Hertu.
Herta vann um tíma á Úrval-
Útsýn og kom öllum í vinahópnum
út í heim – enda langbest að kaupa
far hjá Hertu. Miklu síðar ferð-
uðumst við saman til Kúbu, í ferð
lögfræðingafélagsins fyrir um 12
árum. Það var frábær ferð – enda
Herta með.
Seinni árin hélst sambandið við
Hertu aðallega í gegnum Facebo-
ok, en þar sá ég oft að Herta var
með ákveðnar og skemmtilegar
skoðanir á mönnum og málefnum.
Minningar um Hertu eru of
margar til þess að þær rúmist í
svo stuttri minningargrein, sem
vart er hægt að trúa að verið sé að
skrifa. En þær eru allar góðar –
líkt og Herta var. Síðasta minn-
ingin um Hertu er þegar ég náði í
foreldra mína heim til Hertu, í
partí sem hún hélt stóra vinahópn-
um sínum og Herta kallaði „kveð-
jupartíið“. Hún vildi fá að sjá
framan í alla meðan allir væru enn
hressir, en hún stóð í þeirri trú að
nú færu allir að hrökkva upp,
hverjir á fætur öðrum. Mig gat
ekki grunað þá að ég væri að
kyssa Hertu bless í síðasta sinn.
Ég kveð Hertu vinkonu mína, líkt
og blómabörnin, með óskum um
blóm, frelsi og eilífan frið.
Ég bið góðan Guð að styrkja
Súlu, Bjössa og Línu, fjölskylduna
og vini í þeirra miklu sorg og sendi
þeim mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu
Hertu.
Ragnheiður Jónsdóttir
(Agga.)
Kynni okkar Hertu hófust þeg-
ar ég kom til starfa hjá ferðaskrif-
stofunni Útsýn um miðjan áttunda
áratuginn. Við unnum saman um
árabil, lengst af á jarðhæðinni í
Austurstræti 17. Þar var lagður
grundvöllur að góðri vináttu, sem
hélst alla tíð. Starfssvið okkar var
ferðaráðgjöf, – starf, sem þá var í
mótun. Við vorum „sérfræðingar í
sérfargjöldum“ eins og Ingólfur
auglýsti forðum. Við sóttum far-
gjaldanámskeið og skoðanaferðir
til útlanda voru hluti af starfs-
menntun okkar. Öll upplýsingaöfl-
un var önnur og erfiðari í þá daga,
en við áttum safn bæklinga og
bóka um áhugaverða staði og ferð-
ir um allan heim.
Herta var ferðaráðgjafi af guðs
náð, fljót að tileinka sér nýjungar,
minnug og úrræðagóð. Hún var
vinsæl bæði meðal viðskiptavina
og samstarfsfólks, var opin og
frjálsleg í fasi og bast mörgum við-
skiptavinum sínum vinaböndum.
Hún var afkastamikill starfsmað-
ur, sem skilaði sínu vel innan hefð-
bundins vinnutíma, en eftir klukk-
an fimm áttu börnin og heimilið
hennar tíma. Ég man hvað ég dáð-
ist að sambandi hennar við börnin
sín, Súlu, Bjössa og Línu. Þar fór
saman takmarkalaus ást og agi.
Þeim var t.d. alls ekki heimilt að
hringja í hana í vinnuna bara til að
spjalla, nei, það þurfti næstum
neyðartilfelli til þess að réttlæta
símtal.
Þetta voru skemmtilegir tímar,
bæði í lífi og starfi. Við áttum
ógleymanlegar stundir saman, há-
degisspjallið, gönguferðirnar og
kvöldin, þar sem lífsgátan var
leyst, – allt eru þetta minningar,
sem ég mun geyma. Ég minnist
einnig ferðalaganna okkar, m.a. til
Costa del Sol, Berlínar og Tékk-
lands, að ógleymdri Istanbúlferð-
inni.
Ekki vorum við nógu duglegar
að hittast í seinni tíð, en alltaf þeg-
ar við hittumst eða töluðum saman
í síma, var eins og við hefðum hist í
gær. Það verður hnípinn hópur
sem kemur saman í Útsýnar-mat-
arklúbbnum næst. Klúbburinn,
sem hún stofnaði, verður ekki
svipur hjá sjón við fráfall hennar.
Einnig ráðgerðum við ferð til
Andalúsíu í vor, ætluðum að rifja
upp gamla tíma og njóta nýrra.
Hennar verður sárt saknað.
Ég sendi börnum Hertu og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Gyða Sveinsdóttir.
Kær vinkona er látin langt fyrir
aldur fram. Það er þyngra en tár-
um tekur að hafa ekki getað kvatt
hana. Okkar fyrstu kynni urðu á
Hallveigarstíg þar sem hún vann
fyrir Ferðaskrifstofuna Atlantik
en síðan er hún hóf störf hjá Út-
sýn, þá kom enginn annar til
greina af minni hálfu þegar Félag
íslenskra iðnrekenda leitaði eftir
aðila til að halda utan um flugferð-
ir starfsmanna félagsins þegar
þeir áttu erindi til útlanda. Ég
held að það sé varla hægt að lýsa
Hertu öðruvísi en sem hamhleypu
til vinnu. Útsjónarsemi var í fyr-
irrúmi og ávallt hugsaði hún fyrst
og fremst um hvernig hægt væri
að koma farþega frá a til b á sem
ódýrastan hátt og þá sveifst hún
einskis kúnnanum til hagsbóta.
Þetta samstarf okkar varði í mörg
ár og ég veit að margir eru mér
sammála um að enginn starfsmað-
ur í þeim bransa hafi komist með
tærnar þar sem hún hafði hælana.
Af þessu góða samstarfi hlaust
mikil vinátta sem varði óslitið
þangað til yfir lauk. Herta var
stórbrotin manneskja, „Ein
Mensch“ er kannski rétta orðið.
Hún hafði skoðun á öllu mannlegu
og þjóðfélagsmál voru henni afar
hugleikin. Ekki hugnaðist henni
núverandi ríkisstjórn svo að ekki
sé meira sagt. Satt best að segja
komst ég nú sjaldnast að fyrr en
hún sagði – „Þóra mín – velkomin
til Kaupmannahafnar – hvað segir
þú annars – er ég búin tala af þér
eyrun“ en það stóð ekki lengi og
fyrr en varði hafði hún orðið aftur.
Aldrei leiddist mér þó hjá Hertu
eða lét fara í taugarnar á mér að fá
ekki orðið öðru hverju því að allt
sem um munn þessarar góðu vin-
konu fór var svo skemmtilegt,
kjarnyrt, fræðandi og litríkt að
það mátti einu gilda hvort ég fékk
orðið. Oftar en ekki var undanfar-
inn sá að hún hringdi og sagðist
vera búin að kaupa í matinn og
spurði hvort ég vildi ekki koma
strax eftir vinnu. Ég mætti þó ekki
búast við neinum sérstökum
veislumat því að hún kynni ekki að
elda. Engu skipti þótt ég mót-
mælti og segðist aldrei hafa fengið
annað en frábæran mat hjá henni.
Fyrir margt löngu áskotnaðist
Hertu gjafakort, helgargisting
fyrir tvo á Hótel Hornafirði og
snjósleðaferð á Hvannadalshnúk.
Herta bauð mér með, var þá á
Subaru Legacy sem móðir hennar,
Ursula, átti. Þegar við mættum
síðan galvaskar í skálann á
Hvannadalshnúk var ekki nema
einn snjósleði í boði og augljóst
hver yrði ökuþórinn. Hún gaf dug-
lega í þrátt fyrir grát og gnístran
tanna af minni hálfu vel að merkja.
Að því búnu tók þó ekki betra við
því að til Reykjavíkur var brunað á
150 km hraða. Ég reyndi án árang-
urs að bremsa farþegamegin og
benda Hertu á að leyfilegur hraði
væri 90 km en bílstjórinn var
pollrólegur, sagðist vera alvanur
og með mikla reynslu af hrað-
brautum í Þýskalandi og ekki orð
um það meir.
Herta var mamma og amma af
guðsnáð, elskaði börnin sín og
barnabörn meir en allt annað og
var óendanlega stolt af þeim.
Ósjaldan sat ég hjá henni klukku-
tímum saman og hlustaði á há-
stemmd lofsyrði um þau en fyrir
þeim var svo sannarlega innstæða.
Kæru Súla, Bjössi og Lína, ykk-
ar missir er mikill. Ég bið Guð að
blessa Hertu og þakka samfylgd-
ina.
Þóra.
ið, þá getur hún að minnsta kosti
boðið upp á kaffi og með því í mat-
salnum. Fyrir kaffi spjöllum við
amma uppi á herberginu hennar,
hugur hennar leitar æ meira til
æskuslóðanna á Vatnsnesi.
Á milli jóla og nýárs heimsótti
ég ömmu á Melum í síðasta skipti.
Sú heimsókn er mér mjög dýr-
mæt því ég náði að kynna fyrir
henni tveggja mánaða dóttur
mína, Elísabetu Maríu. Myndirn-
ar sem teknar voru af þeim sam-
an verða geymdar á góðum stað.
Takk fyrir mig, amma mín, alla
hlýjuna, ástúðina og endalaust
matardekrið. Það sem hann afi
hlýtur að vera ánægður að fá þig
til sín, eitt ár og einn dagur getur
verið endalaust lengi að líða.
Þóra Ágústsdóttir.
Nú þegar Þóra Ágústsdóttir
hefur kvatt, aðeins ári og einum
degi eftir að eiginmaður hennar,
Jón Jónsson, lést, leita minningar
frá æskuheimili mínu á hugann.
Þau hjón hófu ung búskap á Mel-
um í Hrútafirði, bjuggu þar alla
sína starfsævi og þar ólust upp
börnin þeirra sex. Því eru minn-
ingar mínar samofnar fjölskyld-
unni á Melum 1 frá upphafi. Þeg-
ar litið er til baka sér maður svo
vel hversu ómetanlegt það er að
hafa átt aðgang að tveimur auka-
heimilum alla bernskuna og leng-
ur. Flesta daga hljóp ég suður-
eftir fljótlega eftir hádegismatinn
þegar uppvaskið var frá. Ég tók
mér stöðu við búrdyrnar í eldhús-
inu hjá Þóru þar sem hún stóð við
eldhúsbekkinn og vann sín verk –
þarna fræddist ég um bernsku
hennar og æskuheimilið, Gröf á
Vatnsnesi, sem hún unni svo
heitt. Þær áttu það sameiginlegt
hún og móðir mín að hafa alist
upp á Vatnsnesinu og gaman var
að hlusta á minningar þeirra frá
fyrri tíð.
Melahúsfreyjurnar voru allar
snillingar í hvers kyns hannyrð-
um og matargerð; eiginlega var
allt framleitt á heimilunum og litu
þar mörg listaverkin dagsins ljós,
saumuð og prjónuð. Það var
hlaupið á milli húsa, rætt um snið
og efni og svo varð að máta flík-
urnar og laga það sem þurfti –
alltaf með títuprjónana ómissandi
klemmda á milli varanna. Sama
átti við þegar haldnar voru veisl-
ur, það voru stórafmæli og ferm-
ingar og þá var það baksturinn og
matargerðin sem var hjálpast að
með.
Þóra var stórgáfuð kona og
hagyrðingur mikill. Þessir kostir
hefðu auðvitað komið sér vel við
ýmis önnur störf en þau sem hún
lagði fyrir sig – svo sem kennslu
sem hún reyndar sinnti um sinn
við barnaskólann á Borðeyri að
ógleymdu því að hún sinnti
kennslu barna sinna í skóla-
hléum, en þá var dvalið tvær vik-
ur í senn í skólanum og síðan tvær
vikur heima. Daglega amstrið við
sveitastörfin var ærið og tóm til
að sinna áhugamálum ekki mikið
en Þóra átti þau mörg og má
nefna ótæmandi áhuga á garð-
yrkju sem hún hefði viljað sinna
mun meira en varð.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
að hafa átt hana að öll þessi ár –
það var Þóra sem sagði mér
margt frá þeim tíma þegar for-
eldrar mínir hófu sambúð og
hvernig hlutirnir æxluðust og það
er mér dýrmætt í dag. Eftir því
sem ég eltist og þroskaðist gat ég
rætt við hana um það sem lá mér
á hjarta og verið viss um að á var
hlustað af skilningi. Eftir að þau
Jón fluttu til Reykjavíkur minnk-
aði samneyti okkar óhjákvæmi-
lega en eitt af síðustu skiptunum
sem við áttum gott spjall var á
Melum, við stóðum á pallinum við
Gilsbakka og horfðum ofan í
Ormsárgilið – það er góð minn-
ing.
Ég sendi frændsystkinum mín-
um og fjölskyldum þeirra samúð-
arkveðjur. Kveðjan sem mér
finnst viðeigandi á þessari stundu
er þessi, sem Þóra notaði svo oft:
„Guð gefi þér gott alltaf.“
Elsa Jónasdóttir.
Þóra Suðurfrá er dáin. Þóra
konan hans Jóns og mamma
þeirra Himma, Gústa, Helgu,
Ingunnar, Lillu og Diddu. Þóra
Ágústsdóttir húsfreyja á Melum I
í Hrútafirði á árunum þegar ég
var að alast upp.
Þóra, sem hefði átt að vera ung
kona á Íslandi í dag. Þannig
hugsa ég til hennar. Með ástríðu-
fullan brennandi áhuga á íslensk-
um jurtum og ræktun á grænmeti
hvers konar. Sú hefði nú aldeilis
notið sín í íslenskum samtíma.
Hef svo oft hugsað til þess síðustu
ár.
Þóra var konan sem tíndi
fjallagrös og blóðberg og bjó til
blóðbergste og leyfði manni að
smakka. Jafnframt því sem hún
hélt yfir manni heilu ræðurnar
um grænmetið sem hún ræktaði í
garðinum. Man svo vel hvað hún
var glöð þegar hún fékk mat-
jurtagarðinn sinn í annarri laut-
inni á Melum. Þar var nú aldeilis
tekið til hendinni. Man ekki allar
tegundirnar sem hún ræktaði í
þessum garði – en þær voru
margar.
Það voru ekki bara kartöflur,
grænkál og rófur heldur allra-
handa tegundir sem hún gerði til-
raunir með. Og það fór ekkert
framhjá manni að hún naut þess.
Garðurinn var henni athvarf fyrir
áhugamál sitt.
En hann var sannarlega ekki
einasta áhugamálið. Þóra var
sagnakona. Hún naut þess að
segja okkur sögur af æsku sinni
og ég naut þess að hlusta. Hún
átti sér drauma og var ófeimin að
tala opinskátt um þá. Hana
dreymdi alltaf um að verða kenn-
ari og það varð hún um þriggja
ára skeið.
Þóra var hagyrðingur og orti
óspart fyrir skúffuna. Stöku sinn-
um leyfðu hún okkur, mér og
Diddu, að heyra afraksturinn –
það var þó ekki oft. Hún gerði
meira af því að segja okkur sögur.
Sögur af sér og fólkinu sínu á
æskuárunum. Æskustöðvarnar á
Vatnsnesi voru einatt vafðar
dýrðarljóma.
Þóra var ósjaldan sú sem setti
saman annálinn fyrir Þorrablótið
og hún skiptist á vísum við aðra
hagyrðinga í sveitinni. Þóra var
fróðleiksfús – hafði brennandi
áhuga á að mennta sig og hún
fann sína leið til þess. Tók fjöl-
mörg námskeið í bréfaskóla.
Þetta gerði hún allt saman með-
fram því að sjá um stórt heimili og
ala upp sex börn og koma til
manns, fæða og klæða.
Yngsta dóttir Þóru og Jóns,
Didda, var leikfélagi minn – næst
mér í aldri. Við vorum alltaf sam-
an í leik – ýmist heima hjá henni
eða heima hjá mér eða úti við.
Þóra hafði því miklu hlutverki að
gegna á mínum uppeldisárum og
kannski kynntist ég henni best af
fullorðna fólkinu á Melum á þeim
árum.
Mér þótti vænt um hana og
fannst gaman að fá að kynnast
draumum hennar. Ég sé hana
fyrir mér brennandi af ástríðu-
fullum áhuga á svo mörgu sem
hún óhrædd deildi með okkur. Ég
kveð Þóru Ágústsdóttur uppfull
af þakklæti. Þakklæti fyrir
traustið sem hún sýndi mér sem
ungum stelpukjána. Þakklæti
fyrir atlætið og allar sögurnar.
Nú er komið að kveðjustund.
Við fjölskyldan á Melum III
þökkum Þóru samfylgdina. Elsku
Himmi, Gústi, Helga, Ingunn,
Lilla, Didda, tengdabörn, barna-
börn og barna-barnabörn, inni-
legar samúðarkveðjur.
Signý Sigurðardóttir
frá Melum.
Ein fyrsta minning mín um
Þóru Ágústsdóttur er líklega frá
því Ingunn, frænka mín og dóttir
hennar, og Þóra systir mín voru
skírðar, það var veisla suðurfrá.
Veisluborðið svignaði undan ran-
dalínum, smurbrauði og rjóma-
tertum með jelló-hlaupi, svo fal-
legum að í minningunni líkjast
þær listaverki. Seinna voru marg-
ar veislur, skírnir, fermingar og
afmæli. Einu sinni, nokkru eftir
jól, var tekið á móti gestum frá
Hvammstanga, þá voru bakaðar
málsháttakökur og fengum við
Helga, ein dætra Þóru, það hlut-
verk að skrifa á smjörpappír ís-
lenska málshætti sem voru settir
inn í kökurnar. Ég man mömmu
og Þóru hlaupandi milli húsanna
með leirtau og veisluföng, síðar
um kvöldið Þóru sitjandi með
Lillu, þá yngstu dótturina, í fang-
inu þar sem hún fór með ljóð um
vorið og lítil börn og vísur fyrir
veislugesti, svolítið dreymandi á
svipinn. Þóra var fljúgandi hag-
mælt og liggja eftir hana margar
vísur og ljóð sem ég vona að varð-
veitist.
Ég veit að Þóra átti draum um
að verða kennari og ófáar sögurn-
ar sagði hún af honum Júlíusi far-
kennaranum á Vatnsnesinu sem
var hennar fyrirmynd. Hún
mundi ennþá leikfimiæfingarnar
sem hann kenndi nemendum sín-
um á túninu á Kárastöðum og
sýndi okkur á eldhúsgólfinu í
gamla húsinu á Melum. Hún Þóra
var sögumaður af guðs náð. Það
var svo gaman að hlusta á hana
segja frá fólkinu á Vatnsnesinu
þar sem hún ólst upp og ég get
enn þann dag í dag séð þetta fólk
ljóslifandi fyrir mér.
Hún prjónaði og saumaði allan
fatnað á dæturnar, ég man þær í
svo fallegum peysum og drögtum.
Melakonur fjárfestu í prjónavél
og það var setið við prjónaskap á
kvöldin eftir að búið var í fjós-
verkunum. Henni féll aldrei verk
úr hendi. Hún leiðbeindi okkur
með handavinnu, las fyrir staf-
setningarverkefni og leiðrétti.
Hún hafði yndi af garðyrkju og
var einn af frumkvöðlum um trjá-
rækt í Hrútafirði. Garðarnir
hennar báru vitni um smekkvísi
og hirðusemi og þar átti hún sínar
góðu stundir.
Við unnum saman í nýja veit-
ingaskálanum í Brú og munaði
heldur betur um vinnusemi henn-
ar, aldrei var slakað á. Hún gerði
miklar kröfur til sjálfrar sín og
vann vel.
Þóra var ekki skaplaus en ég
man þó ekki eftir henni reiðri en
hún átti til að setja ofan í við okk-
ur ef henni mislíkaði. Hún var
höfðingi heim að sækja, ófáar
stundirnar man ég við eldhús-
borðið hjá henni eftir að ég flutti
frá Melum og kom með krakkana
mína með mér. Enn voru sagðar
sögur og farið með vísur. Hún bar
hag okkar allra Melabarnanna
fyrir brjósti og fylgdist einnig vel
með börnunum okkar.
Nú er komið að kveðjustund og
þökkum fyrir samfylgdina. Ég vil
trúa því að Þóra mín eigi góða
heimkomu til Jóns frænda míns
og líklega eru þau ekki langt und-
an mamma, pabbi og Krummi.
Kannski taka þau pabbi og Þóra
fram kompur sínar og kasta fram
vísum eða skanderast eins og þau
áttu til á árum áður.
Ína Halldóra Jónasdóttir.