Morgunblaðið - 20.02.2014, Side 63

MINNINGAR 63
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2014
verð ég ævinlega þakklát.
Þú varst okkur öllum svo kær
elsku Þurý, þín verður sárt sakn-
að. Elsku Gunna, Pétur, Hrafn-
hildur, Eggert, Oddur, Gunni,
Svana, Ómar, Aníta, barnabörn
og aðrir ástvinir, ég og mín fjöl-
skylda sendum ykkur öllum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Með þökk fyrir allt elsku vin-
kona.
Herdís Matthildur
Guðmundsdóttir (Dísa).
Þuríði Jónu Antonsdóttur eða
Þurý eins og hún var oftast kölluð
meðal vina hitti ég fyrst er ég fór
í heimsókn til Inga og hennar er
þau bjuggu í Hafnarfirði í risí-
búð, nýbyrjuð að búa með sitt
fyrsta barn Hrafnhildi 2-3 ára
gamla. En ég var þá nýtrúlofuð
Pálma en Ingi og hann voru fé-
lagar. Þessi kynni áttu eftir að
vara lengi eða 50 ár. Þurý var ein-
stök kona, það eru engin orð
nógu góð til að lýsa henni sem ég
get fundið. Hún var traust,
skemmtileg og sannur vinur. Ef
það var eitthvað sem þurfti að
vinna þá var hún komin, alltaf
tilbúin að hjálpa öðrum og
gleymdi iðulega sjálfri sér. Gleði-
gjafi mikill en samt svo lítillát,
sannur klettur. Við ferðuðumst
mikið saman vetur, sumar vor og
haust og voru börnin okkar ávallt
með í för. Þau voru á sama aldri
og kynntust því vel hvert öðru.
Vélsleðaferðir á veturna, tjald-
ferðir á sumrin og ekki má
gleyma jeppaferðunum en þær
voru margar. Það var eitthvað
sem olli því að við bjuggum alltaf
nálægt hvor annarri og þar af
leiðandi alltaf mikill samgangur
okkar á milli. Það voru góðar
stundir þegar við vorum með
krakkahópinn í sólbaði á túninu
við Sundhöllina í Reykjavík. Það
var kátt á hjalla sólböð, sólbruni
og gleði.
Við fluttum á svipuðum tíma í
Garðabæ og vinátta okkar átti
eftir að styrkjast þar. Þurý kom
einn dag og spurði mig hvort ég
ætlaði ekki að koma í leikfimi en
það var sterkur leikfimishópur í
Garðabæ undir stjórn Lovísu
heitinnar Einarsdóttur. Ég sló til
og þar vorum við saman í mörg
ár. Þurý fór með hópnum í sýn-
ingarferðir til útlanda en ég sat
heima. Hún spurði oft hvort ég
ætlaði ekki að koma í kvenfélagið
en ég sagðist ekki nenna að baka,
en hún bara hló að mér. Hún fékk
mig til að koma með sér í söng-
prufu þar sem nýbúið var að
stofna kvennakór í Hafnarfirði en
hún vissi alltaf að ég hafði gaman
af söng og ég sló til. Svo var
stofnaður kvennakór í Garðabæ
og jú við vorum alveg til í það og
mættum á stofnfundinn og vorum
í þeim kór í nokkur ár. En í
kvennakór Hafnarfjarðar sátum
við fastar og ætluðum að ljúka
því starfi eftir kvennakóramót á
Akureyri í sumar eftir 20 ára
starf með kórnum. Svona var
Þurý mín alltaf til í allt sem var
skemmtilegt. Hún þurfti ekki há-
skólagráður, BA-próf eða master
í neinu því hún kunni þetta allt.
Eftir miðjan aldur tók hún sig
til að vinna úti á ekki ómerkilegri
stað en hjá Skattstofu Hafnar-
fjarðar. Ef hún fékk efnisbút í
hendurnar þá breytti hún honum
í eðalklæði, garnspottar urðu að
heilum kápum eða heklunálarn-
ar, Þurý vissi hvað átti að gera
við þær. Það var oft sagt á mínu
heimili ef upp kom basl með
saumsprettur eða rennilása, ég
tala bara við Þurý. Já, svona var
þessi stórfenglega hláturmilda
vinkona, hún hló ekki hátt en hún
hló öll. Einnig langar mig til að
minnast ferðar okkar fyrir tveim-
ur árum er við fórum með Gutta í
berjaferð á Barðaströnd og sung-
um alla leiðina borðuðum fjósaís,
hlógum og tíndum ber í bröttum
hlíðum svo við þyrftum ekki að
beygja okkur mikið. Á mánudög-
um og fimmtudögum hringdum
við okkur saman. Erum við ekki
að fara? Svarið var alltaf „tilbú-
in“. Nú keyri ég ein og sakna
mikið en minningarnar eru svo
margar og skemmtilegar. Það er
sárt að sakna góðrar vinkonu.
Pálmi og ég biðjum góðan guð að
halda sinni verndarhendi yfir
elsku Guðrúnu, systkinunum,
Pétri, börnum, barnabörnum og
öðrum vandamönnum.
Anna Lóa.
Mánudaginn 27. janúar sl.
barst sú sorgarfregn að vinnu-
félagi okkar til margra ára, Þur-
íður Antonsdóttir, hefði látist þá
um nóttina er hún dvaldi erlend-
is. Eftir kveðjustund við starfslok
í haust og eftirminnilegt sjötugs-
afmæli, sem haldið var upp á í
nóvember síðastliðnum, var þessi
skapadómur eitthvað svo víðs
fjarri. Framundan virtist vera
tími til að njóta næðis og frjáls-
ræðis efri áranna að loknum erli
hinna venjubundnu vinnudaga.
En ekki fer allt eins og ætlað er
því þó að maðurinn ákvarði er
það almættið sem ræður.
Þuríður kom til starfa á Skatt-
stofu Reykjanesumdæmis í apríl
1996 og vann þar og hjá ríkis-
skattstjóra eftir sameiningu
óslitið fram að sjötugu. Hennar
meginhlutverk var að taka á móti
viðskiptavinum í afgreiðslunni.
Greiða götu þeirra með margvís-
legum upplýsingum og vottorða-
gjöf. Í þessu starfi þarf að þekkja
vel til alls gangverks starfsem-
innar og kunna skil á ótalmörgu
sem afgreiðslan þarf að sinna.
Þetta allt hafði hún fullkomlega á
valdi sínu, en ekki síst reyndi á þá
eiginleika sem henni voru svo
ríkulega í blóð bornir; lipurð,
hjálpfýsi og glaðværð. Með slíku
viðmóti var allt auðveldara við-
fangs. Hún ergði sig ekki á smá-
munum, og breytingum, sem
voru tíðar og sumar ekki auðveld-
ar, tók hún með rósemi og yfir-
vegun og leit í því sambandi til
hins jákvæða eins og henni var
almennt tamt í lífinu.
Öll innri starfsemi skattstofu –
sérstaklega fyrir tíma rafvæðing-
ar – á mikið undir aðstoð og ná-
kvæmni afgreiðslunnar. Sífelldar
beiðnir um að finna hitt og þetta,
leita gamalla gagna og sjá svo til
þess að þau rati aftur á réttan
stað. Slíku kvabbi sinnti Þuríður
af samviskusemi og glaðlegu við-
móti og jafnan var stutt í brosið.
Ekki var því að undra að sam-
starfsfólkinu væri hlýtt til henn-
ar.
Ég hitti Þuríði síðast í sjötugs-
afmæli hennar. Þar var glatt á
hjalla og systkini hennar og fleiri
fóru á kostum og afmælisbarnið
geislaði af gleði. Þessu kvöldi
fylgir notaleg minning sem end-
urspeglar skýrt hvernig Þuríður
snart sitt samferðafólk. Þar sáust
sannarlega engin merki hinna
snöggu endaloka en stundum er
stutt á milli gleði og sorgar og
hláturs og gráts.
Ég kynntist Þuríði einnig á
öðrum vettvangi. Hún og eigin-
kona mín hafa lengi sungið sam-
an í Kvennakór Hafnarfjarðar.
Aðdáendaklúbburinn (makar)
hefur nokkrum sinnum brugðið
sér með í kórferðalög út fyrir
landsteinana og tekið þátt í öðr-
um gleðskap þegar nærveru hans
hefur verið óskað. Þuríður hafði
mikið yndi af kórstarfinu og lét
ekki sitt eftir liggja þegar gera
átti sér dagamun í þeim fé-
lagsskap. Í kórnum átti hún einn-
ig sumar af sínum bestu vinkon-
um.
Við samstarfsmenn Þuríðar til
lengri eða skemmri tíma þökkum
henni samfylgdina og biðjum
henni blessunar í nýjum heim-
kynnum. Aldraðri móður hennar,
börnum, systkinum og öðrum
ástvinum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Sigmundur Stefánsson.
Það er með trega sem ég rita
þessi orð við ótímabært fráfall
Þuríðar Antonsdóttur. Þurý
kynntist ég þegar fjölskylda
hennar flutti í Garðabæ 1976. Þá
kynntist ég elsta syni hennar
Oddi og með okkur hófst vinátta
sem hefur haldið alla tíð síðan.
Ekki tel ég þó rétt að rita það
sem ég og Oddur brölluðum sam-
an í kjallaranum og hún ein vissi
og þagði yfir.
Ég og hennar fjölskylda öll
tengdumst nokkuð nánum bönd-
um þessi ár og hefur ýmislegt
verið brallað. Þurý og Ingi Sævar
opnuðu fyrir mér nýjan heim.
Bílar, jeppar og fjallaferðir voru
stór þáttur í þeirra lífi og auðvit-
að Rock’n Roll með Chuck Berry
og Jerry Lee Lewis. Ég heyrði
fyrst minnst á staði eins og
Skaftafell, Hrífunes og Fjalla-
bak, og fyrstu ferðirnar mínar
voru með þeim hjónum á þessa
staði, þar sem Þurý var leiðang-
ursstjóri. Í þessum ferðum sá ég
landið með öðrum augum en ég
var vanur, algjörlega óborgan-
legt. Síðan hef ég farið ótal ferðir
um landið og séð og skynjað enn
betur það sem þau hjónin kynntu
mig upphaflega fyrir.
Ég man ekki eftir að hafa séð
Þurý í vondu skapi, hún var
ákveðin og föst fyrir en aldrei
langt í glottið og kímnina í andlit-
inu. Þurý hafði mikið og sterkt
bros sem hreif mann með sér,
nokkurs konar vörumerki hennar
sem síðan aðrir fjölskyldumeð-
limir hafa erft og mun ég alltaf
minnast hennar þegar þessi bros
spretta fram. Þurý hafði einnig
einkenni sem ég hafði ekki séð
áður, annað augað blátt en hitt
brúnt. Afar sjarmerandi sem fór
vel á fallegri konu.
Fráfall Þuríðar er ótímabært,
hún var rétt að hefja seinni hluta
ævinnar og fá að njóta alls þess
sem það gengur út á. Hún naut
þess að vera mamma og auðvitað
amma hóps barnabarna sem nú
saknar þess að fá hennar ekki
notið lengur.
Elsku Hrafnhildur, Oddur,
Gunni og Ómar, Guð blessi ykkur
og ykkar fjölskyldur, sorg er
mikil á þessari stundu þegar við
kveðjum Þuríði í síðasta sinn.
Takk fyrir samveruna Þurý.
Magnús og Kristjana.
Kraftmikil og glaðvær kona
fellur frá og minningar liðins
tíma dansa í hugskotinu. Það er
rétt eins og maður sé staddur í
leikhúsi minninganna og hafi
komið sér þægilega fyrir í sæt-
inu, ljósin dofna, tjöldin eru dreg-
in frá og ung kona gengur fram
sviðið.
Verkið sem flytja á er spuni
um lífið og tilveruna en enginn
veit hversu lengi sýningin varir.
Fjölbreyttar leikflétturnar kalla
fram bros og hlátur og stöku tár
rennur niður vangann. Lífið og
tilveran reynist eftir allt saman
vera undarleg blanda af eftir-
væntingu, söknuði og þrá.
Hver sviðsmyndin rekur aðra
og maður skynjar að burðarhlut-
verkið er í höndum hinnar hóg-
væru og sterku konu sem er allt í
senn fortíð, nútíð og framtíð sýn-
ingarinnar.
Hlutverkið leikur hún allt til
enda og af svo miklum krafti að
meistaralegt má teljast og ekki
annað hægt en að fyllast aðdáun
á túlkuninni.
Lágvært klapp heyrðist með-
an á sýningunni stóð og stöku rós
var kastað upp á sviðið. Það er
ekki laust við að eftirsjá gæti að
hafa ekki klappað oftar eða kast-
að fleiri rósum upp á sviðið en
reyndin varð. Því miður bíður
slíkt annars tíma.
Sýningin er á enda runnin og
eftir því sem tíminn líður þá
rennur það upp fyrir manni
hversu einstakur leiðsögumaður
hún reyndist afkomendum sínum
og hversu góður vinur vina sinna
hún var.
Í mínum huga er hvorki hægt
að skapa sér göfugra né fallegra
orðspor.
Með þessum hugleiðingum
mínum um lífið og tilveruna
þökkum við Þuríði Jónu Antons-
dóttur samferðina og vottum
börnum hennar, móður, systkin-
um, vinum og aðstandendum
samúð okkar hjóna.
Þorsteinn Geirsson og
Stefanía Guðmundsdóttir.
Hópurinn eldist og eflist um leið.
Við samfögnum aldri og gatan er greið.
Loks afmæli fögnum og syngjum í dag
þér hamingjan fylgi og bæti þinn hag.
(L.E.)
Það var í lok nóvember sl. sem
Amsterdamhópurinn söng þess-
ar línur í 70 ára afmælisveislu Þu-
rýjar. Afmælisbarnið geislaði af
gleði, nýlega hætt að vinna og
væntingar framundan að njóta
ævikvöldsins í faðmi ástvina
sinna, en skjótt skipast veður í
lofti.
Er hópurinn kom saman upp
úr miðjum janúar fengum við síð-
ustu kveðjuna frá Þurý, hún væri
að fara til Kanarí og gæti ekki
komið.
Það er ætíð glaðværð og gleði-
stundir þegar Amsterdamhópur-
inn hittist. Nafnið á hópnum er
þannig tilkomið að snemma árs
1991 voru 18 konur í leikfimihóp
Stjörnunnar við æfingar undir
stjórn Lovísu Einarsdóttur
vegna undirbúnings að þátttöku í
alþjóðlegri fimleikahátíð, Gym-
naströdu, sem haldin var í Amst-
edam og því þótti viðeigandi að
kalla hópinn Amstedamhópinn.
Eftir þessa eftirminnilegu ferð
á fimleikahátíðina hefur hópur-
inn haldið saman og styrkt
tryggðaböndin. Minningarnar
steyma fram frá leikfimitímum í
Ásgarði, sveitaferðum með
skemmtidagskrá, við uppáklædd-
ar í brúðkaupi hertogans af
Hverdó og prinsessunnar af Bora
Bora, bröns hjá baronessunni du
la Skordal, hlutverkaleikur á
Arnarstapa, Drumboddsstöðum,
peysufatakvöld, afmælis- og
menningarferðir erlendis og síð-
ast en ekki síst afmælisboð hér
heima með tilheyrandi afmælis-
söngtextum, svo og samvera okk-
ar á tveggja mánaða fresti.
Ég veit að vorið kemur
og veturinn líður senn.
Kvæðið er um konu,
en hvorki um guð né menn.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson.)
Við munum varðveita dýrmæt-
ar minningar um glaðværa, söng-
elska vinkonu og vitum að tvær
Stjörnur bíða hennar í Sumar-
landinu.
Fjölskyldu Þuríðar sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd Amsterdamhóps-
ins,
Margrét Guðmundsdóttir.
Söngurinn sál og hjarta nærir
sameinar, gleður og orku færir
hugurinn fyllist af kærleik og frið
sálin hún lyftist á hærra svið.
(Bjarney Guðmundsdóttir.)
Það var á vordögum árið 1995
að nokkrar konur komu saman og
stofnuðu Kvennakór Hafnar-
fjarðar.
Þá um haustið gekk Þuríður til
liðs við okkur og starfaði hún
óslitið með okkur til dauðadags.
Eins og gefur að skilja mynd-
ast mikil samheldni og vinskapur
milli kvenna sem hittast vikulega,
vetur eftir vetur og syngja sam-
an. Mikil vinna fer í æfingar og
margt er sér til gamans gert, svo
sem Búrfellsgangan góða þar
sem Þuríður gekk svo rösklega
að hún missti sólann undan skón-
um.
Þuríður naut þess að syngja og
var ávallt reiðubúin að vinna fyrir
kórinn sinn því hún vildi veg hans
sem mestan og bestan. Alltaf
mætti hún brosandi og glöð á æf-
ingar og ósjaldan heyrðist í henni
upp úr eins manns hljóði „stelp-
ur, þetta er svo gaman“.
Við minnumst allra æfinga-
búðaferðanna þar sem mikið var
unnið og mikið hlegið og gleðin
var ávallt í öndvegi. Allra ferða-
laganna bæði erlendis og innan-
lands og ferðanna á landsmótin
skemmtilegu. Alls staðar var hún
hrókur alls fagnaðar og tilbúin í
grín og glens og þá aðallega ef
það snéri að henni sjálfri. Þuríður
var elst í hópnum en hún bar það
nú aldeilis ekki með sér, svo létt
og kát og falleg.
Síðastliðið vor fórum við í
söngferð til Slóveníu þar sem hún
og Pétur nutu sín til fullnustu í
frábærri og vel heppnaðri ferð,
og í haust fögnuðum við með
henni í sjötugsafmælinu hennar.
Nú er við kveðjum kæra söng-
systur og vinkonu erum við sann-
færðar um að hún er sko ekki
hætt að syngja! Ó nei, hún heldur
því áfram á þeim góða stað þar
sem hún er nú. Við hinar yljum
okkur við ljúfar minningar frá
liðnum árum og kveðjum kæra
söngsystur og vinkonu.
Með ástarþökk ertu kvödd í hinsta
sinni hér
og hlýhug allra vannstu er fengu að
kynnast þér.
Þín blessuð minning vakir og býr í
vinahjörtum
á brautir okkar stráðir þú, yl og
geislum björtum.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Við sendum öllum ættingjum
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd söngsystra í
Kvennakór Hafnarfjarðar.
Bjarney Guðmundsdóttir.
Elsku Gunnar,
minn ástkæri eigin-
maður og besti vin-
ur.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Gunnar
Kristjánsson
✝ Gunnar Krist-jánsson fæddist
2. febrúar 1941.
Hann andaðist 28.
janúar 2014. Útför
Gunnars fór fram
10. febrúar 2014.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega
hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær,
Allt sem þú hugsar í
hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Þeim sem vilja
minnast Gunnars Kristjánssonar
er bent á Kraft, styrktarfélag
krabbameinssjúkra barna.
Helga Loftsdóttir.
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, dóttur, tengdadóttur, barnabarns,
systur og mágkonu,
INGU RÓSU ARNARDÓTTUR,
Mosarima 7.
Pétur Bóas Jónsson,
Margrét H. Júlíusdóttir, A. Óskar Alfreðsson,
Örn Wilhelm Randrup, Petrína Bára Árnadóttir,
Guðbjörg M. Ásgeirsdóttir, Jón Sigurðsson,
Ingvar Georg Ormsson,
Georg Eiður Arnarson, Matthildur Torshamar,
Júlíus Örn Arnarson, Unnur Guðmundsdóttir,
Davíð Francis Arnarson,
Örn Francis Arnarson.
Lokað
Aðalskrifstofa Matvælastofnunar á Selfossi verður
lokuð frá kl. 13.00 í dag, fimmtudag 20. febrúar,
vegna jarðarfarar SIGURÐAR GUÐMUNDSSONAR.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
EYRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Kálfhóli,
Skeiðum,
verður jarðsungin frá Skálholtskirkju laugar-
daginn 22. febrúar kl. 13.30.
Jarðsett verður í Ólafsvallakirkjugarði.
Elsa Aðalsteinsdóttir,
Guðmundur Þórðarson,
Gestur Þórðarson, Margrét J. Ólafsdóttir,
Valgeir Þórðarson, Kristín Hjálmarsdóttir,
Hrafnkell Baldur Þórðarson, Siril Iren Sagstad,
Elín Þórðardóttir, Sigurður Guðmundsson,
Gunnar Már Þórðarson, Kolbrún Björnsdóttir,
Þorbjörg Valgeirsdóttir
og fjölskyldur.