Morgunblaðið - 28.02.2014, Side 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2014
✝ Guðni Jónssonfæddist í
Skarðshlíð í Aust-
ur-Eyjafjallahreppi
24. september
1927. Hann lést á
dvalarheimilinu
Lundi 18. febrúar
2014.
Foreldrar hans
voru Jón Hjörleifs-
son, f. 12.7. 1898, d.
23.7. 1973 og Guð-
rún Sveinsdóttir, f. 25.8. 1897,
d. 15.5. 1983. Systkini hans eru:
Sveinn, f. 30.6. 1924, d. 30.5.
1983. Hjörleifur, f. 28.9. 1925,
d. 7.5. 2011. Tómas, f. 25.4.
1929, d. 1.8. 1998. Sigríður, f.
27.11. 1932. Anna, f. 5.8. 1936,
d. 23.3. 2007. Hilmar Eyjólfur,
f. 15.11. 1938 og Jakob Óskar, f.
28.10. 1940. Guðni kvæntist
Þórunni Jónasdóttur 1. apríl
1950. Hún var fædd 27. sept-
ember 1931 og lést 24. desem-
ber 2012. Foreldrar hennar
voru Ágústa Þorkelsdóttir, f.
19.8. 1896, d. 30.6. 1974 og Jón-
as Kristjánsson, f. 19.5. 1894, d.
4.12. 1941. Dætur Þórunnar og
Guðna voru Hrafnhildur, f. 3.2.
1949, gift Friðriki Magnússyni,
f. 17.2. 1946, Hjördís, f. 29.1.
1950, gift Auðuni Erni Gunn-
arssyni, f. 27.3. 1949 og Bára, f.
1973, faðir Örn Grétarsson, f.
22.10. 1951. Með Sighvati átti
hún Þórunni, f. 13.3. 1979,
Guðna, f. 2.5. 1980, Hörð, f.
21.4. 1981 og Sif, f. 17.1. 1988,
d. 28. 10. 2003. Kristinn er gift-
ur Sif Sumarliðadóttur, f. 24.
2.1975, börn þeirra eru Salka, f.
16.7. 2005 og Grímur, f. 19.7.
2008. Þórunn er gift Páli
Sveinssyni, f. 23.5. 1979, börn
þeirra eru Sveinn, f. 24.6. 2009,
Sighvatur Gísli, f. 1.12. 2010 og
Oddný Bára, f. 13.7. 2012. Barn
Guðna er Bára Sif, f. 3.6. 2008,
móðir er Drífa Gestsdóttir, f.
17.8. 1981. Sambýliskona
Guðna er María Carmen Magn-
úsdóttir, f. 22.12. 1978. Börn
hennar eru Jana Lind Ellerts-
dóttir, f. 18.10. 2000, Magnús
Þór Daníelsson, f. 31.1. 2007 og
Arna Daníelsdóttir, f. 13.4.
2008. Hörður er giftur Orapin
Tonapun, f. 17.3. 1983.
Þórunn og Guðni hófu sinn
búskap á Hellu og byggðu
framtíðarheimili sitt að Lauf-
skálum 3. Guðni vann um skeið
hjá Kaupfélaginu Þór á Hellu
en síðar hóf hann störf hjá Bún-
aðarbankanum þar sem hann
starfaði sem gjaldkeri og að-
stoðarmaður bankastjóra lengst
af sinni starfsævi þar til hann
lét þar af störfum sjötugur að
aldri.
Útför Guðna fer fram frá
Oddakirkju, Rangárvöllum, í
dag, 28. febrúar 2014, kl. 14.
18.2. 1951, d. 29.9.
2006. Hún var gift
Sighvati Svein-
björnssyni, f. 21.12.
1953. Börn Hrafn-
hildar og Friðriks
eru Eygló, f. 15.8.
1966 og Friðrik, f.
9.11. 1971. Eygló
er gift Runólfi Þór
Runólfssyni, f.
14.11. 1961, börn
þeirra eru Eyjólfur
Darri, f. 27.10. 1990, sambýlis-
kona hans er Hrafnhildur Erla
Guðmundsdóttir, f.23.3. 1992,
Hrafnhildur Björk, f. 10.4. 1993
og Daníel Guðni, f. 15.5. 1996.
Friðrik er giftur Margréti
Helgu Theodórsdóttur, f. 16.10.
1975, börn þeirra eru Friðrik
Gauti, f. 18.11. 2005 og Atli
Freyr, f. 3.8. 2010. Barn Hjör-
dísar og Auðuns er Tinna Ósk,
f. 24.8. 1982, gift Fannari Helga
Steinssyni, f. 16.5. 1983, börn
þeirra eru Aníta Ósk, f. 22.8.
2007, Hjördís María, f. 12.7.
2010 og Fanney Erna, f. 13.7.
2010. Barn Auðuns er Anna
Sigrún f. 23.1. 1970, sambýlis-
maður hennar er Ásgeir Sæ-
mundsson, f. 29.11. 1964, börn
þeirra eru Sonja, f. 19.10. 1992
og Ásgerður, f. 18.7. 1997. Börn
Báru eru: Kristinn Jón, f. 15.11.
Það var aðfaranótt 18. febrúar
að afi minn Guðni kvaddi þennan
heim. Margar minningar bærast
í huga mér um hann. Hann var
allra manna hugljúfastur og trúði
á það besta í fólki. Hjá afa og
ömmu voru dyrnar ætíð opnar
okkur barnabörnunum. Alltaf
höfðu þau tíma fyrir okkur, sem
og aðra. Þegar mín leið„ lá aust-
ur“ fór ég alltaf í heimsókn til
þeirra. Það var gott að koma til
þeirra, og sátum við saman í eld-
húsinu eða í stofunni og spjöll-
uðum saman. Tíminn leið og aldr-
ei skipti máli hvenær maður kom
eða hversu lengi maður dvaldi
hjá þeim. Þeirra heimili var okk-
ar heimili líka.
Frá því ég man eftir mér höf-
um við afi notið aðfangadags
saman. Þetta var hátíð afa, þar
sem hann var mikill matmaður.
Hann vildi þá helst borða jólasós-
una með skeið, og þegar borð-
haldi lauk settist hann í sófann og
hneppti nokkrum tölum á skyrt-
unni, þar sem hún varð orðin dá-
lítið þröng.
Það eru ófáar minningarnar
frá Klifi, bústaðnum okkar undir
Eyjafjöllum. Þar fannst afa gam-
an að spila á spil, og þar var mikið
gaman. Kímnigáfuna vantaði ekki
hjá honum, en honum fannst gam-
an að stríða okkur aðeins. Hann
gat alltaf komið manni til að
hlæja. Einnig hafði hann dálæti á
að fegra lóðina þar sem bústað-
urinn okkar stóð. Þar fór afi
fremstur í flokki ásamt ömmu að
gróðursetja – og klippa tré eða slá
himinhátt grasið.
Það voru ófá skiptin sem ég
gisti hjá afa og ömmu og þar var
kvöldkaffi fyrir svefninn. Þau áttu
líka alltaf til vanillu-ísblóm með
súkkulaði og sultu. Það var eitt
sem afi þoldi ekki og það voru
kettir. Ef hann sá kött í garðinum
þá hellti hann yfirleitt fullri fötu
af vatni eða sprautaði á þá með
vatnsslöngunni þangað til þeir
hurfu.
Hann afi minn var hvíldinni
feginn. Loksins geta þau amma
verið saman á ný. Nú hef ég eign-
ast nýjan verndarengil, sem gætir
mín og minna. Þakkir fyrir allt,
elsku afi Guðni.
Tinna Ósk
Auðunsdóttir.
Það voru forréttindi að fá að
alast upp í góðu sambandi við afa
Guðna. Hann og amma Tóta voru
alltaf tilbúin að gefa mér og öðr-
um barnabörnum af tíma sínum,
hvort sem það var að hjálpa til við
verkefni hversdagsins eða bara
spjalla og hafa það gott saman.
Ég minnist til dæmis frábærra
tíma þegar ég rölti í heimsókn til
ömmu og afa til að horfa á fót-
bolta sem var ansi oft. Afi tók allt-
af málstað þeirra sem voru að
keppa við mitt lið til að stríða
þeim stutta – en góðlátlega þó. Í
bústaðnum var hann óþreytandi
við að láta undan okkur Frikka og
fara í bíltúr þar sem við fengum
að setjast undir stýri undir
öruggri handleiðslu afa. Eins var
hann alltaf tilbúinn til að skutla
mér í sumarvinnuna í Gunnars-
holt á sunnudagskvöldum og við
notuðum tækifærið til að spjalla
saman um heima og geima.
Það var alltaf stutt í kímnina
hjá afa, sem lét ekkert tækifæri
fram hjá sér fara við að grínast í
okkur barnabörnunum og síðar
börnunum okkar þegar þau komu
til skjalanna. Dæmigert tækifæri
hjá afa var til dæmis þegar amma
var að predika yfir unglingnum á
leið á eitthvert sveitaballið:
„Gakktu nú hægt um gleðinnar
dyr“ var vel þekktur frasi hjá
ömmu. Þá tók afi við: „Nei, bless-
aður, hlauptu bara í gegn, það er
miklu skemmtilegra!“ Og svo
fylgdi hláturinn sem var svo ein-
kennandi fyrir afa Guðna. En afi
Guðni var fyrst og fremst góður
maður. Aldrei heyrði ég hann
segja styggðaryrði um nokkurn
mann og alltaf var hann tilbúinn
til að gera gott úr hlutunum. Ef
eitthvað bjátaði á var hann fyrsti
maðurinn til að reyna að leysa úr
vandanum eða að minnsta kosti
reyna að létta manni lund með
sínu einstaka lagi. Ég kveð afa
Guðna með söknuði en um leið
óendanlegu þakklæti fyrir þau ár
sem við áttum saman.
Kristinn Jón Arnarson.
Eitt sinn á leið úr skóla eftir
erfitt próf fékk ég far með manni
heim á leið. Er við ræddum sam-
an kom í ljós að hann þekkti vel
afa Guðna og bar honum vel sög-
una. Þegar við ræddum nánar
saman kom í ljós að afi hafði alltaf
verið honum og öðrum börnum
svo góður og ávallt kom hann
fram við þau af virðingu og leit á
þau sem jafningja. Ég átti svo eft-
ir að heyra fleiri svona sögur af
afa sem svo víða ritaði sögu sína í
hjörtu fólks.
Hlýlegt var að heyra þessi orð
og vita að fleira er mikils virði en
námið og bækurnar. Svona var
afi. Svo ljúfur og góður og glett-
inn. Hversu oft hann náði manni
upp þegar Liverpool var í sjón-
varpinu á Laufskálum 3. Ein-
hvernveginn virtist afi alltaf
halda með hinu liðinu og hafði
gaman af að gera grín þegar illa
gekk. Það varð hefð hjá okkur
bræðrum að ganga út á Hellu til
afa og ömmu og horfa á enska
boltann og þiggja kökur og fleira
á laugardögum. Eftir nokkur ár
fórum við svo að sjá í gegnum
gamla manninn sem hafði af þess-
um mikið gaman.
Minningarnar eru margar og
góðar. Við góðar stundir undir
fjöllunum þar sem vísur voru
jafnan samdar og farið að keyra
út á aurum. Við tókum upp kart-
öflur í garðinum utan við Hellu og
margar góðar stundir sátum við á
Breiðöldu 9 að ræða saman. Við
erum stolt af afa í bankanum og
þangað var gaman að koma þegar
telja átti sparipeningana og
leggja inn á bók hjá afa, alltaf jafn
flottur.
Þungur var harmur þinn þegar
amma kvaddi okkur á jólunum
fyrir rúmu ári og ég veit að það
hefur verið vel tekið á móti þér
þegar þú lagðir af stað í þína
hinstu för. Eins sárt og það er að
missa og sakna þá minnir það
okkur á hve gott er að þrá og
elska og í hjarta mínu eruð þið
saman komin á góðum stað.
Á skilnaðarstund er gott að
fara yfir minningar og hugsanir
og tileinka sér það besta sem ást-
vinir skilja eftir sig. Ég þakka afa
Guðna fyrir að sýna mér að við
skulum sýna ungu fólki virðingu
og hlusta á það. Þannig lifir hann
í hugum og hjörtum fólks. Ég
þakka honum líka fyrir glettnina
og stríðnina sem var öll á góðum
nótum og færði lífinu lit. Áfram
lifir þú í hjarta mér.
Guðni Sighvatsson.
Ég sem pínulítil skotta bað afa
Guðna að gefa mér tunglið. Hann
svaraði af öllu hjarta: „Ég bara
get það ekki, elskan mín.“ Ég
man ekki eftir þessu, en í þetta
var oft vitnað og grínast með í
fjölskyldunni. Afi vildi allt fyrir
okkur gera, það var engin spurn-
ing. Hann var ekki maður margra
orða en úr augunum skein alltaf
góðvild og glettni. Fasið ein-
kenndist af prúðmennsku og
kærleika. Hann var orðheppinn,
laumaði út úr sér bröndurum
þannig að fjölskyldan engdist úr
hlátri, stríddi ömmu og ataðist í
litlu börnunum. Hann var barn-
góður og sá alltaf til þess að það
væri til appelsín í gleri og gaukaði
að okkur brjóstsykursmolum og
afgangabitum úr pottaskápnum.
Þegar ég lít til baka þá man ég
svo vel eftir Laufskálunum, hlið-
inu, garðinum, eldhúsinu, bíl-
skúrnum, lyktinni og ekki síst
þessu tempói sem ríkti. Reglu-
legu taktföstu tempói sem kemur
aldrei aftur. Afi setti upp hattinn,
gekk í vinnuna, kom heim í há-
deginu, fékk heitan mat, lagði sig,
fór aftur í bankann, kom heim,
alltaf á sama tíma. Rás eitt var út-
varpið, rólyndislegur lestur
frétta, sinfóníutónlist sem öllum
leiddist, dægurlög sungin af Óm-
ari Ragnarsyni og Hauki Mor-
tens. Afi sló garðinn á föstudög-
um og þreif bílinn og bónaði um
helgar.
Líklegast hefur verið alveg
nóg að gera hjá ömmu og afa en
upplifunin var sú að þau hefðu
nógan tíma, mér gáfu þau alla-
vega allan þann tíma sem ég
þurfti og endalausan kærleika.
Afi spilaði við mig þegar ég var
lítil og kenndi mér að hjóla, amma
las fyrir mig og kenndi mér að
lesa. Þegar ég fullorðinn fór að
koma mér upp heimili með mín-
um manni, þá komu þau amma og
afi margar ferðir í bæinn með
fulla kerru af plöntum. Afi fór í
skítagallann, tók fram réttu verk-
færin og gróðursetti þolinmóður
undir verkstjórn ömmu. Ég er
ekki viss um að honum hafi fund-
ist gaman í garðvinnunni eins og
ömmu fannst, en honum fannst
gott að geta gert eitthvað fyrir
fólkið sitt og tíma sinn gaf hann
aftur og aftur örlátlega.
Það eru einhvernveginn litlu
hlutirnir sem koma upp í hugann
þegar ég minnist afa við ferðalok.
Hvernig hann fór alltaf fyrstur á
fætur, lyktin af kaffi og camel,
hljóðin í rakvélinni og fréttunum
í útvarpinu. Þegar við Lulli gist-
um með krakkana okkar, þá opn-
aði hann hæversklega inn til okk-
ar um leið og heyrðist í ungunum
og fór með þau fram, leyfði okkur
að sofa. Nú er komið að honum að
fá að sofa, hvíldin verður kær-
komin eftir erfið veikindi. Ég hef
samt á tilfinningunni að hann
verði farinn að vakna fyrstur á
himnum innan skamms og augun
hans glettin og góðleg munu vaka
yfir okkur á ný.
Eygló Friðriksdóttir.
Nú er komið að kveðjustund.
Mig langar að þakka Guðna móð-
urbróður mínum og Tótu fyrir
allar góðu samverustundirnar í
gegnum tíðina og mun geyma
hlýjar minningar um þau um
ókomna tíð. Í mínum huga voru
þau eitt og ekki nema rúmt ár
síðan Tóta kvaddi okkur. Ég er
búin að þekkja þessi heiðurshjón
frá því ég fæddist í húsinu þeirra
á Laufskálum. Eftir að ég flutti
fárra ára gömul undir Eyjafjöll-
in, í sveitina okkar Guðna, var
alltaf svo spennandi að fara með
ömmu og afa út að Hellu, þau
hjónin áttu einstaklega fallegt
heimili, það var svona eiginlega
sólríkt, því þar var sko oft glatt á
hjalla, dæturnar þrjár svo
skemmtilegar, svaka skvísur og
alltaf hlæjandi, Tóta með sinn
verndandi faðm og endalaust góð
við mig og Guðni, þessi fallegi
frændi minn, með glettnisglampa
í augunum og stríðnin aldrei lagt
undan. Eftir að þau fluttu í rað-
húsið sitt var það árviss viðburð-
ur hjá okkur Stínu í Skarðshlíð
að koma við og oftar en ekki
færði Stína mági sínum rjóma-
pönnukökur sem honum þótti svo
mikið góðar. Það var alltaf gam-
an að koma til þeirra á Hellu því
maður vissi að það yrði tekið vel á
móti manni meira að segja í
miðju Leiðarljósi. Það var alltaf
fallegt bros og hlýr faðmur sem
tók á móti manni og þegar Guðni
kallaði inn í eldhús „stelpurnar
eru komnar“ þá kom þessi ein-
staki hlátur sem aldrei gleymist.
Maður gat svo sannarlega
gleymt sér í spjalli yfir kaffibolla
og „nýbökuðu“ eins og Guðni
sagði meðan hann bjástraði við
að losa umbúðirnar, hann hafði
sko kímnigáfu þessi elska og not-
aði hana óspart, yngri strákurinn
minn gleymir honum aldrei, hann
lá oftar en ekki í hláturskasti
meðan hinn reytti af sér brand-
arana, enda kallaði hann Guðna
sjaldan með nafni, það var alltaf
„bróðir hennar ömmu sem er svo
fyndinn“. Síðan lauk alltaf hverri
heimsókn á því að skrifa í gesta-
bókina góðu, það gleymdist aldr-
ei. Ég hitti Guðna síðast, þegar
við mamma fórum til hans í af-
mæliskaffi í fyrra, þá var af hon-
um dregið, en elskan og fallega
brosið hans var á sínum stað,
núna kveður mamma bróður sinn
og vin með söknuði sem og við öll
hin. Það fylgir því víst að eldast,
að menn sjái sífellt á eftir fleiri
samferðamönnum yfir landa-
mæri lífs og dauða, lífið er hverf-
ult og enginn veit sitt skapadæg-
ur, þó að dauðinn sé það eina sem
við getum gengið að með fullri
vissu í lífinu. Við fæðumst drottni
og erum hans að eilífu. Algóður
Guð leggi nú Guðna frænda minn
sér að hjarta og gefi honum sinn
frið. Ég er þess fullviss að stór
hópur góðra manna hefur tekið á
móti honum fagnandi. Samúðar-
kveðjur sendi ég dætrum,
tengdasonum og fjölskyldum
þeirra.
Guðni minn, viltu biðja hana
Tótu að skila dúllunni sem hún
heklaði handa mér, hún hvarf
nefnilega daginn sem hún dó.
Guðrún Jóna.
Það var í janúar 1973 sem ég
mætti til starfa í fyrsta sinn í
Búnaðarbankann á Hellu. Mig
minnir að ég hafi verið sjötti
starfsmaðurinn þar en fljótlega
átti þeim nú eftir að fjölga. Þetta
var frábær hópur, húmorinn aldr-
ei langt undan og þar var hann
Guðni Jónsson, sem við kveðjum í
dag, fremstur í flokki. Ég hef
stundum hugsað um hvort það
geti verið rétt munað hjá mér að
hann hafi aldrei nokkurn tíma
verið í vondu skapi, en – svei mér
þá – ég held bara að það sé rétt.
Og ég man heldur ekki eftir því
að honum hafi legið illt orð til
nokkurs manns.
Hann lagði alltaf gott til allra
mála og gerði sér sérstakt far um
að sjá spaugilegu hliðarnar á öll-
um málum. Sagði sögur af körlum
og kerlingum úr sveitinni sem
fengu mann til að veltast um af
hlátri. Til dæmis söguna af kon-
unum á biðstofunni hjá lækninum
sem voru að spjalla saman og
sagði önnur: „Þegar ég geng þá
gapir hún, og þegar ég sest þá
lokast hún. Og þegar ég geng aft-
ur – þá gapir hún aftur.“ Og þá
stoppaði Guðni og horfði á okkur
og sagði svo: „Hún var sko að lýsa
nýju kápunni sinni.“ Og við emj-
uðum af hlátri.
Starfsfólk bankans fór á árshá-
tíðir til Reykjavíkur og við fórum
í útilegur í Þórsmörk og Þjórs-
árdal – þetta var svo gaman, al-
veg ógleymanlegt; og Guðni alltaf
góða sálin í hópnum.
Seinna þegar hann hafði lokið
störfum og þau Tóta voru flutt
austur á sand og búin að koma sér
fyrir, þá heimsótti ég þau stund-
um. Og það var eins og áður, við
drukkum úr nokkrum kaffiboll-
um og sögðum sögur og hlógum.
Og þegar ég kvaddi, þá mundu
þau einmitt eftir birkiplöntu eða
reynivið sem hafði sáð sér í potti
hjá þeim og hvort ég gæti nú ekki
komið henni niður einhvers stað-
ar hjá mér. Þau voru höfðingjar
heim að sækja og snyrtimennsk-
an allsráðandi utanhúss og innan.
Garðurinn þeirra á Laufskálum 3
var margverðlaunaður og sjálf-
sagt líka á Breiðöldunni. Guðni
sagði mér einhvern tíma frá því
hvernig þau Tóta skiptu með sér
verkum í garðinum. Hann sló
grasið en hún hirti um beðin. „En
svo gerði ég bara beð úr öllum
grasflötunum, þá þarf ég ekkert
að gera,“ sagði hann og hló.
Og núna er hann Guðni okkar
dáinn. Hann var orðinn þreyttur
og sjálfsagt orðinn hvíldinni feg-
inn. Ég er full gleði yfir því að
hafa átt hann að vini og vinnu-
félaga í mörg ár en það er sökn-
uður í hjartanu. Ég votta öllum
aðstandendum mína dýpstu sam-
úð og kveð góðan mann hinstu
kveðju.
Sigríður S. Jónasdóttir.
Höfðingi er orðið sem kemur
fyrst upp í huga mér þegar ég
minnist Guðna Jónssonar. Þetta
orð notaði hann oft bæði til að
hrósa og þakka. Þú ert höfðingi,
Jóka mín, sagði hann stundum.
Það eru ekki margir sem hafa
fengið að kalla mig Jóku athuga-
semdalaust, en hann sagði það á
þann hátt að ég tók því bara vel.
Ég kynntist Guðna í byrjun árs
1971, þegar ég kom til starfa í
Búnaðarbankanum á Hellu, kvíð-
in og feimin og þekkti ekki marga
Rangæinga. Ég fékk sæti við hlið
Guðna, hann var góður leiðbein-
andi og sagði mér deili á flestum
sem inn komu og fylgdu oft
skemmtilegar sögur. Ég held að
hann hafi þekkt flesta Rang-
æinga á þeim tíma og örugglega
alla sem voru sjálfstæðismenn.
Guðni var glettinn og skemmti-
legur, og sem samstarfsmaður
var hann samviskusamur, ná-
kvæmur og einstaklega vinsæll af
viðskiptavinum bankans, jafnt
börnum sem fullorðnum.
Guðni Jónsson
Hann er látinn hinn mikli öð-
lingur, vinur minn Halldór,
heimilismaður á Hrafnistu. Hall-
dór var sérstaklega ljúfur og
góður maður, alltaf hress og kát-
ur, hann kom mér alltaf í mitt
besta skap, hvar sem ég hitti
hann á göngum Hrafnistu í
Reykjavík, en þar vann ég sem
vaktmaður. Við horfðum oft
saman á sjónvarpið með Sigga
tengdasyni hans þegar það var
leikur með Manchester United,
enda allir aðdáendur þess ágæta
félags. Halldór var mikill dans-
ari, gleðimaður og hrókur alls
Halldór Gunnar
Stefánsson
✝ Halldór Gunn-ar Stefánsson
húsgagnasmíða-
meistari fæddist á
Arnarstöðum,
Norður-Þing., 11.
mars 1923. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 13. febr-
úar 2014.
Útför Halldórs
Gunnars fór fram
frá Hallgríms-
kirkju 21. febrúar 2014.
fagnaðar. Honum
þótti afskaplega
gaman að dansa og
naut sín á gólfinu
með hattinn sinn
við allskonar uppá-
komur, t.d. þorra-
blót, bjórkvöld,
jólafagnaði og
margt fleira á með-
an heilsan hans var
upp á sitt besta.
Ég gæti skrifað
miklu meira um þennan góða
mann þótt kynni okkar hafi ekki
verið ekki löng.
Um leið og ég votta hans nán-
ustu mína dýpstu samúð, kveð
ég þennan góða mann með þessu
ljóði. Blessuð sé minning hans.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Baldvin E. Albertsson