Morgunblaðið - Sunnudagur - 16.02.2014, Side 48

Úttekt
48 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16.2. 2014
Hrönn Friðriksdóttir tekurekki á móti fólki á heimilisínu líkt og flestir heldur
á stað sem fæstir myndu tengja við
aðstöðu spámiðla; í skrifstofu-
húsnæði í Vogahverfinu. Í næsta
herbergi við hana er til dæmis
endurskoðanda að finna.
Lausleg athugun blaðamanns
leiddi í ljós að nafn Hrannar kom
oft upp ef þeirri spurningu var
kastað fram hvaða spákonur teld-
ust færar á höfuðborgarsvæðinu.
Hrönn segist hafa verið afar
næm sem krakki.
„Ég var mikið náttúrubarn,
tengdist öllu sem er lifandi og geri
enn. Þegar ég var lítil hélt ég að
allir sæju það sem ég upplifði; liti í
kringum allt og fólk sem enginn
annar sá. Ég tjáði mig óskaplega
lítið fyrstu 9-10 ár ævi minnar og
var mest í mínum eigin heimi. Þeg-
ar ég var níu ára veiktist ég af
lömunarveiki, svokallaðri Akureyr-
arveiki, en þá hafði hún ekki komið
upp í nokkur ár hérlendis. Ég var
afar veik í um hálft ár og var um
eitt og hálft ár að jafna mig. Þarna
missti ég um tíma sterka tengingu
sem ég hafði haft við hinn heim-
inn.“
Í fjölskyldu Hrannar hafa fæstir
áhuga á andlegum málefnum. Þó
er skyggnigáfa þekkt í föðurætt að
vestan og hún telur móður sína
næma. „Ég var mjög myrkfælin
þegar ég var unglingur því ég fór
að heyra sitthvað og í Mosfellsbæ,
þar sem ég bjó, var húsið eilítið út
úr og lítið um ljósastaura. Ef ég
þurfti að fara á milli húsa í myrkri
tók ég spottann yfirleitt á harða-
spretti.“
Þegar Hrönn var 17 ára fór hún
að upplifa að nýju eitthvað sem
hún gat ekki útskýrt. „Ég var til
dæmis barnfóstra í húsi í Reykja-
vík og varð vör við mann sem hafði
byggt húsið og hann gekk upp og
niður stigann, strjúkandi handriðið
sem hann hafði skorið út. Sem
ungri stúlku þótti mér það mjög
óþægilegt. Þegar ég er 19 ára flyt
ég norður í land og þar fann ég
skyggnina koma aftur smám sam-
an. En ég var orðin 35 ára þegar
ég fann hvernig heilu gáttirnar
opnuðust í kjölfarið á breytingum á
mínum persónulegu högum. Og ég
áttaði mig í raun ekki á því hversu
næm ég var fyrr en ég fór að
vinna í þróunarhóp.“
Allir hafa sinn
verndarengil
Þegar þú færð svona mikið af fólki
til þín – er aldrei sem þér finnst
þú ekki geta hitt viðkomandi?
„Jú, það getur komið fyrir en
það er afar sjaldan og ég finn það
þá áður. Þá er ekkert að gera
nema aflýsa tímanum. Ég hlusta á
innsæi mitt og ég líki þessu oft við
þegar fólk er að fara að gera eitt-
hvað afdrifaríkt, eins og að kaupa
sér nýja íbúð. Maður heyrir fólk þá
gjarnan segja: „Þegar ég kom
þarna inn vissi ég að þetta væri
mitt.“ Það er af því að þegar fólk
tekur svona stórar ákvarðanir opn-
ar það fyrir öll skynfæri sín og
nemur allt sterkar og betur. Það
má eiginlega segja að ég sé alltaf í
þess konar ástandi.“
Hrönn notar bæði spákúlu og
spil. Hún er búin að eiga kúluna
lengi og hefur ferðast með hana
víða. „Það tók mig átta mánuði að
fá kúluna til að vinna með mér og
á köflum gat ég ekki lagt hana
neins staðar frá mér. Það er þann-
ig með kúluna að ég sé ekkert með
mínum eiginlegu augum heldur er
það þriðja augað sem nemur. Eins
er það með spilin. Ég er oft ekkert
að lesa úr þeim neitt sérstaklega.
Þau gefa mér ákveðnar vísbend-
ingar en ég nota þau takmarkað.“
Eitt nefnir Hrönn sérstaklega en
það er að þegar fólk kemur til
hennar þá kemur alltaf einhver
með því. „Fólkið okkar sem er far-
ið á misauðvelt með að ná tengingu
við okkur. Þannig getur þú komið
núna og amma þín kemur með þér
en þegar þú ferð eitthvað annað
getur afi þinn eða langafi birst og
svo framvegis. Hins vegar hafa all-
ir sinn verndarengil sem fylgir
okkur alla ævi og hefur það hlut-
verk að styðja okkur í gegnum líf-
ið. Það er hægt að biðja hann um
hjálp við hverju sem er og fólk
ætti að nýta sér það miklu
meira.“
Hvernig fólk er það sem
kemur til þín?
„Þetta er fólk úr öllum stétt-
um, á öllum aldri, en ég reynd-
ar tek ekki fólk til mín nema
það sé orðið 18 ára. Karlar eru
farnir að koma til mín oftar og
oftar síðustu árin þótt konur
séu enn í meirihluta.“
Eru fúskarar í hópi spákvenna
og spámanna á Íslandi?
„Ef svo er, þá getur fólk ekki
starfað lengi í þessu og dettur
fljótt út. Slíkt spyrst alltaf út, að
minnsta kosti á Íslandi, samfélagið
er svo lítið. Ég er alin upp í fjöl-
skyldu þar sem fólk hefur ekki
mikla trú á andlegum málum svo
að ég skil það mjög vel að fólk ef-
ist. Og mér finnst að fólk eigi bara
að fá að hafa sínar skoðanir.“
HRÖNN FRIÐRIKSDÓTTIR
Ferðast með spákúluna um allt
FÓLK ÚR ÖLLUM STÉTTUM
ÞJÓÐFÉLAGSINS HEIMSÆKIR
HRÖNN FRIRIKSDÓTTUR
SPÁMIÐIL.
„Ég hlusta á innsæi mitt og ég líki þessu oft við þegar fólk er að fara að gera eitthvað afdrifaríkt, eins og að kaupa sér
nýja íbúð,“ segir Hrönn Friðriksdóttir spámiðill. „Þegar fólk tekur svona stórar ákvarðanir opnar það fyrir öll skynfæri
sín og nemur allt sterkar og betur. Það má eiginlega segja að ég sé alltaf í þess konar ástandi.“
* Það tók migátta mánuði að fá kúluna til að
vinna með mér og
á köflum gat ég ekki
lagt hana neins
staðar frá mér.“
Af fjölmörgum þekktum
miðlum sem hafa hvatt þenn-
an heim má nefna tvær konur
sem miklar sögur spunnust
um. Amelie Engilberts, alltaf
kölluð Amy, gaf sig einkum
að stjörnuspeki sem hún
lærði jafnframt í Svartaskóla
í París en hún lést árið 2008.
Amy var dóttir Jóns Engil-
berts, eins helsta listmálara á
Íslandi á 20. öld.
Samkvæmt rannsókn Er-
lendar Haraldssonar, prófess-
ors við Háskóla Íslands, frá
árinu 2006 töldu 78% Íslend-
inga sig hafa orðið fyrir ein-
hverri dulrænni reynslu.
STJÖRNUSPEKING-
URINN
Amy
Engilberts
ÖRUGGT START MEÐ
PI
PA
R\
TB
W
A
•
SÍ
A
•
14
04
82
Í gömlum dagblöðum má
finna fjöldann allan af auglýs-
ingum er tengjast starfsemi
miðla og spáfólks.
GAMLAR ÚRKLIPPUR
Úr dag-
blöðum
1913
1933
1933