Morgunblaðið - 05.03.2014, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. MARS 2014
✝ Sigríður Níels-dóttir fæddist
á Valshamri í
Álftaneshreppi á
Mýrum 11. ágúst
1920. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 26.
febrúar 2014.
Sígríður var
dóttir hjónanna
Soffíu Hallgríms-
dóttur, húsfreyju,
f.1887, d. 1977 og Níelsar
Guðnasonar, f. 1888, d. 1975,
bónda og smiðs á Valshamri.
Systkini Sigríðar voru Indriði,
Guðný Kristrún, Guðríður El-
ísabet og Sesselja Soffía. Upp-
eldisbróðir, Magnús Sveinsson
frá Hvítstöðum. Hálfbræður
Sigríðar eru Reynir Ásberg og
Oddfreyr Ásberg. Af systkinum
Sigríðar lifir aðeins Reynir Ás-
berg. Sigríður giftist eig-
inmanni sínum Guðmundi Pét-
urssyni hrl., f. 1917, d. 2009,
16.4. 1949. Synir þeirra eru
þrír: 1) Pétur hæstarétt-
arlögmaður, f. 1950. Eiginkona
hans er Erla Jóhannsdóttir
snyrtifræðingur. Með fyrri eig-
inkonu sinni, Ásdísi Rafnar, á
býlismaður hennar er Marinó
Thorlacius ljósmyndari. 3)
Snorri, dýralæknir í Dan-
mörku. Eiginkona hans er Bo-
lette Steen Guðmundsson arki-
tekt, f. 1956 og eiga þau þrjár
dætur: a) Soffía, f. 1984 skipu-
lagsfræðingur, b) Katrín, f.
1986 læknanemi c) Helga, f.
1989 lyfjafræðinemi. Þau búa í
Danmörku. Sigríður ólst upp
hjá foreldrum sínum að Vals-
hamri, en veikindi móður henn-
ar urðu til þess að hún var á
uppvaxtarárum sínum ýmist í
Borgarnesi eða á Grímsstöðum
hjá afa sínum og ömmu. 1935
fór hún til dvalar á Ísafirði.
Sumarið 1938 fór hún til Bret-
lands og dvaldi þar þangað til
seinni heimsstyrjöldin skall á.
Hún kom til Íslands í ágúst
1939. Sígríður og Guðmundur
hófu búskap 1948 og bjuggu
saman þar til hann lést 2009.
Þau bjuggu lengst af á Haga-
mel 44 í Reykjavík, en áður á
Fjölnisvegi, Hólavallagötu og
Grettisgötu. Sigríður dvaldi
síðustu árin í Sóltúni. Sigríður
vann framan af í Fatabúðinni
og Útvegsbankanum. Frá 1950
til 1967 var hún húsmóðir og
seinni hluta starfsferils síns
vann hún í fata- og vefn-
aðarvöruverslun Egils Jak-
obsens í Austurstræti.
Útför Sigríðar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 5. mars
2014 kl 15.
Pétur dæturnar a)
Sigríði Rafnar lög-
fræðing, f. 1979,
eiginmaður hennar
er Steingrímur
Gunnarsson tölv-
unarfræðingur og
eiga þau Ásdísi
Rafnar, f. 2009 og
Jóhannes Rafnar,
f. 2012, b) Ingi-
björgu Rafnar
stjórnmálafræðing,
f. 1981, maður hennar er Þór
Tjörfi Þórsson stjórnmálafræð-
ingur. Þau eiga soninn Pétur
Þór, f. 2011. Sonur Péturs og
Arndísar Erlu Pétursdóttur er
c) Pétur Magnús, f. 1998. Þá á
Pétur stúpdótturina Alexöndru
Þorsteinsdóttur, f. 1997. 2)
Níels verkfræðingur, f. 1952,
eiginkona hans er Jónanna
Björnsdóttir framkvæmda-
stjóri, f. 1955, dætur þeirra eru
a) Guðrún Eva, f. 1980, lyfja-
fræðingur. Eiginmaður hennar
er Bjarki Hvannberg banka-
starfsmaður og eiga þau dótt-
urina Andreu, f. 2008, og son-
inn Jónas Tryggva, f. 2012 og
b) Sigríður Soffía, f. 1985,
dansari og danshöfundur. Sam-
Móðir okkar, Sigríður, lést
26. febrúar síðastliðinn. Hún
var því tæplega 94 ára. „Allir
vilja verða gamlir, enginn vill
vera gamall.“ Þessa setningu
rifjaði móðir okkar stundum
upp. Hún hugsaði mikið til
æskuáranna síðustu árin og ylj-
aði sér við að rifja upp atburði
fyrri ára. Alin upp í sveit, lærði
að vinna sveitastörfin, ljóðin og
alla söngvana, hestamennsku
og útivist. Veikindi móður
hennar mótuðu hana sárt en
hugrökk var hún og dugleg og
karakterinn mótaðist, dugleg,
vingjarnleg, hjálpsöm og
áhugasöm um allt sem hún taldi
fallegt. Og fyrr en varði var
hún gift og bjó með öllum
strákunum sínum, sem voru
henni mjög kærkomnir.
Foreldrar okkar voru sam-
rýmdir. Þau tilheyrðu bæði
þeirri kynslóð sem hafði gaman
af ljóðum og lestri góðra bóka.
Þau ferðuðust mikið um landið
á hestum. Móðir okkar rifjaði
oft upp þessar ferðir, en engin
ferð komst þó í hálfkvisti við
ferð hennar í Öræfasveit sum-
arið 1944, sem hún fór í með
vinkonum sínum. Þar voru riðin
straumþung vötn eins Núps-
vötn og Gígjukvísl og farið yfir
Skeiðarárjökul til að losna við
að fara yfir Skeiðará, sem var í
vexti. Þessi ferð var henni
ávallt minnisstæð. Margar ferð-
ir voru farnar í vinahóp inn á
öræfin, tjöldunum slegið upp í
náttstað og sungið …
Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
(Hannes Hafstein)
Og nú finnum við fyrir þess-
ari kærleiksgolu og skiljum
betur hvaðan hún er upprunnin
og komin til skila. Synir hennar
þrír og niðjar eru henni ákaf-
lega þakklátir.
Alla ævina hugsaði hún um
velferð afkomenda sinna.
Rammíslensk hugsun hennar
náði til allra þátta allt frá fæðu-
vali til framkomu. Hún vandaði
mjög fæðuval sitt alla ævi,
borðaði lítinn sykur og skildi
ekki súkkulaði. Hún var einnig
dugleg að hreyfa sig og stund-
aði sund um áraraðir.
Nú hefur móðir okkar lagt
upp í enn eina ferðina. Við er-
um þess fullvissir að hún hitti
fyrir í þessari ferð samferða-
menn sína, eiginmann, systkini
og aðra ástvini sem hún sakn-
aði mikið síðustu árin. Það
verða áreiðanlega fagnaðar-
fundir.
Víð þökkum starfsfólki Sól-
túns fyrir frábærra umönnun
og hlýhug.
Pétur, Níels og Snorri.
Sigríður tengdamóðir mín er
látin eftir langa ævi. Hennar
lífshlaup var margslungið, hún
ólst upp hjá foreldrum sínum á
Valshamri á Mýrum, en veik-
indi móður hennar urðu til þess
að hún var á uppvaxtarárum
sínum ýmist í Borgarnesi eða á
Grímsstöðum hjá afa sínum og
ömmu. Árið 1935 fór hún til
frænku sinnar á Ísafirði, Mar-
grétar Finnbjarnardóttur, og
lauk þaðan gagnfræðaprófi
1937. Ári síðar tók hún sér far
með togara til Bretlands og
starfaði þar sem barnfóstra hjá
íslenskri fjölskyldu í Grimsby
þar til seinni heimsstyrjöldin
skall á. Sigríður kom aftur til
Íslands í ágúst 1939. Eftir það
dvaldi hún næstu árin á heimili
móðursystur sinnar Sigríðar
Hallgrímsdóttur og eiginmanns
hennar Lúðvíks Guðmundsson-
ar í Reykjavík.
Sigríður kynntist eiginmanni
sínum Guðmundi Péturssyni og
hófu þau búskap 1948, þeirra
vegferð saman náði yfir sextíu
ár allt þar til Guðmundur lést
árið 2009 og var söknuður
hennar mikill og sár við þau
tímamót.
Kynni okkar Sigríðar hófust
árið 1978 er við Níels sonur
hennar urðum kærustupar. Frá
fyrsta augnabliki urðum við
vinkonur. Hún tók mér afar vel
og ég held að í raun hafi hún
verið nokkuð fegin að fá kven-
mann til liðs við sig eftir að
hafa verið „í sambúð“ með fjór-
um karlmönnum í áratugi.
Minningar eru fjársjóður
sem gott er að leita í við ást-
vinamissi. Sigríður var yndisleg
amma dætra okkar, hún var
alltaf tilbúin til að gera allt fyr-
ir þær og okkur foreldrana hve-
nær sem var. Hún var hvetj-
andi, uppörvandi og lagði mikla
áherslu á að menntun væri það
mikilvægasta í lífinu og að hafa
„pappír upp á það“. Sjálf hafði
hún ekki fengið þau tækifæri
sem hún óskaði sér til mennta
en var sjálfmenntuð á mörgum
sviðum. Tónlist, ljóðlist og lest-
ur góðra bóka voru hennar
áhugamál. Hún talaði góða
ensku og dönsku og stundaði
líkamsrækt í formi daglegra
sundferða í áratugi sem kom
henni vel til góða seinustu árin.
Síðustu þrjú árin bjó Sigríð-
ur í Sóltúni og naut þar bestu
umönnunar sem völ er á. Öllu
því frábæra starfsfólki sem þar
vinnur þökkum við af alhug fyr-
ir það góða starf sem þar er
unnið og þá hlýju, natni og góð-
vild sem þið gáfuð henni.
Guð blessi störf ykkar allra í
Sóltúni.
Að leiðarlokum kveð ég Sig-
ríði tengdamóður mína með
miklu þakklæti fyrir samfylgd-
ina og minnist margra góðra
stunda okkar saman, sérstak-
lega í eldhúsinu á Hagameln-
um. Blessuð sé minning þín.
Jónanna.
Fjórar systur hrópandi,
allar Níelsdætur.
Við múlann stúlkur skamma kýr,
látinn kálfur sætur.
Brotnir bollar hrauni í,
systur skellihlógu.
Ómar hlátur Bebíar
og söngur einnar lóu.
Sögur margar hef ég heyrt,
af Níelsdætrum öllum
og þær mér lesið sögurnar,
af ævintýrahöllum.
Fagrar systur voru Bebí,
Sessí, Sigga og Dúna.
Loksins nú þær sameinast
og hvíla fætur lúna.
Virðuleg og fíngerð
hún stolt var hverja stund.
Stundaði á hverjum degi
vesturbæjarsund.
Sérrífrómas, smörrebröd,
sem og svalarsvín.
Myndarleg í eldhúsinu
var hún amma mín.
Síðast þegar hittumst við,
svo ljúfsár minning sú.
Í eyra þitt ég hvíslaði,
svo breitt þá brostir þú.
Mikið mun ég sakna þín,
elsku amma mín.
Veröldina aldrei hef ég
upplifað án þín.
Eftirlætissálminn þinn
ég lofa skal að syngja
á miðnætti við ársins lok,
þegar klukkur hringja.
Lífinu nú fögnum við,
frekar en að syrgja
og þökkum fyrir tímann sem
við fengum þér að fylgja.
Þín
Sigríður S. Níelsdóttir.
Hinn 26. febrúar sl. kvaddi
elskuleg amma okkar, Sigríður
Ingibjörg Níelsdóttir. Þar með
lauk 93 ára gæfuríkri vegferð
hennar og erum við systur
þakklátar fyrir þann tíma sem
við áttum saman. Til hennar
var alltaf gott að leita.
Amma átti auðvelt með að
hrífa okkur með sér aftur í tím-
ann með sögum úr sveitinni af
þeim systkinum, dýrum og
náttúru. Fjölskylda ömmu varð
þó fyrir nokkrum áföllum í
æsku hennar, sem vafalaust
höfðu áhrif á ungar sálir.
Amma og afi eignuðust þrjá
fjöruga drengi á sex ára tíma-
bili og var amma heimavinnandi
húsmóðir lengi vel. Hún var
listagóður kokkur og hafði
gaman af að taka á móti gest-
um. Nýjungar í matargerð til-
einkaði hún sér og var á undan
sinni samtíð að því leyti að hún
lagði mikla áherslu á hollustu,
enda var hún líkamlega heilsu-
hraust alla tíð. Grænmeti,
ávextir, fræ og annað heilsu-
fæði var daglega á borðum, en
sykur og rjóma sparaði hún
eins og kostur var, þó að afi
hafi komist upp með annað.
Það var mikil reisn yfir
ömmu. Hún var innileg og hlý,
hávaxin og grönn, alltaf vel til-
höfð og glæsileg. Þegar börnin
voru sprottin úr grasi starfaði
hún lengst af í vefnaðarvöru-
verslun Egils Jacobsen. Það
var ævintýri líkast að heim-
sækja ömmu í búðina og efnis-
afgangar þaðan nýttust vel í
öskudagspoka, pennaveski og
fleira.
Einstakt lag hafði amma á
börnum. Hún brást skjótt við
þegar eitthvað bjátaði á; kunni
þá list að leiða barnshugann
burt frá því sem plagaði hann
hverju sinni. Hlýr faðmur,
elskulegt bros og leikandi hlát-
ur ömmu sitja í minningunni.
Hún var uppátækjasöm og gaf
sér alltaf tíma fyrir barnabörn-
in, hvort sem það var að „að-
stoða“ hana við uppvaskið eða
leyfa okkur stelpunum að máta
bleiku háglans-hælaskóna.
Amma og afi nutu útiveru í
ríkum mæli alla tíð og syntu
m.a. sér til heilsubótar nánast á
hverjum morgni í 60 ár. Þau
áttu góða hesta og fóru í langar
hestaferðir um hálendið sam-
fellt í 25 ár í góðum hópi vina.
Ferðalög voru ömmu og afa
kær og við minnumst ferðalaga
vítt og breitt um landið, sem
þau þekktu vel, svo og erlendis.
Amma hafði yndi af tónlist,
ekki síst sönglögum og óperum
og hvatti okkur áfram í tónlist-
arnámi. Dýrmætustu minning-
arnar af Hagamelnum í gegn-
um tíðina tengjast enda fallega
píanóinu í stofunni. Oftar en
ekki lauk æfingum og tónleik-
um með íslenskum sönglögum,
þar sem amma og afi tóku
hraustlega undir. Þau voru
fastagestir á píanó- og kórtón-
leikum hjá okkur. Þá sóttum
við saman fjölmarga ánægju-
lega tónleika og menningarvið-
burði.
Á Hagamelnum, og síðar Sól-
túni, ræddum við um alla heima
og geima. Amma var skarp-
greind, las mikið, hafði gaman
af spilum og fylgdist vel með
þjóðfélagsmálum.
Amma Sigga var okkur mik-
ilvæg fyrirmynd og hvatning í
námi og starfi, lífinu sjálfu. Nú
er hún farin til fundar við afa
og aðra ástvini á ný. Sögurnar
af Grímsstöðum, Ísafirði,
Grimsby og hestaferðunum lifa
í minningunni, en ekki síður af
fjölskyldunni og drengjunum
hennar barnungum.
Þakka þér fyrir samfylgdina,
elsku amma. Blessuð sé minn-
ing þín.
Ingibjörg og Sigríður
Rafnar Pétursdætur.
Sigríður
Níelsdóttir
✝ AndemariamTeklesenbet
Beyene fæddist í
Erítreu 20. júní ár-
ið 1973. Hann lést
30. janúar 2014.
Andemariam
nam jarðfræði við
Háskólann í Asm-
ara og lauk þaðan
BS-gráðu árið
2000. Eftir útskrift
hóf hann störf við
Landbúnaðarráðuneyti Erítreu
og starfaði við grunnvatnsrann-
sóknir. Árið 2004 flutti And-
góða frammistöðu. Í framhaldi
af því var honum boðið til Ís-
lands sumarið 2007 í 6 mánaða
þjálfun í jarðeðlisfræði við Jarð-
hitaskóla HSþ. Að þjálfun lok-
inni í október sama ár sneri
hann aftur heim til Erítreu, og
starfaði þar að jarðhitarann-
sóknum næstu tvö árin. Haustið
2009 var honum boðið aftur til
Íslands og þá til að stunda
meistaranám í jarðeðlisfræði við
Háskóla Íslands, á styrk frá
Jarðhitaskólanum. Það var fljót-
lega eftir komuna til Íslands
sem hann var greindur með
mjög alvarlegt krabbamein í
barka. Hann hlaut lækn-
ismeðferð hér á landi og síðar í
Svíþjóð þar sem græddur var í
hann plastbarki. En þetta var í
fyrsta sinn sem slíkt líffæri,
framleitt á rannsóknarstofu en
innsíað með stofnfrumum líf-
færaþegans sjálfs, var grætt í
manneskju.
emariam sig yfir til
Jarðfræðistofnunar
Erítreu og starfaði
þar við forðarann-
sóknir jarð-
hitasvæða.
Haustið 2006 var
Andemariam til-
nefndur til þátt-
töku í Þúsald-
arnámskeiði
Jarðhitaskóla Há-
skóla Sameinuðu
þjóðanna um jarðhitarann-
sóknir, sem haldið var í Kenýa,
þar sem hann vakti athygli fyrir
Andemariam Teklesenbet frá
Erítreu, góður vinur og vinnu-
félagi, er fallinn frá eftir hetju-
lega baráttu undanfarin ár.
Hann glímdi við erfiða sjúk-
dóma í átökum sem hann tókst
á við af dæmafáum kjarki,
viljastyrk og æðruleysi.
Ég hitti Andemariam fyrst
haustið 2009 þegar hann kom
hingað til lands til þess að
leggja stund á meistaranám í
jarðeðlisfræði, en hafði árið
2007 lokið sex mánaða þjálfun
í Jarðhitaskóla Sameinuðu
þjóðanna. Ég var annar
tveggja leiðbeinenda hans.
Fljótlega tók ég eftir að önd-
unin var ekki eins og vera ber.
Seinna um haustið fór ég til
El Salvador vegna kennslu-
starfa. Ég ákvað, að þegar ég
kæmi aftur léti ég athuga mál-
ið. Til þess kom þó ekki því í
millitíðinni veiktist Andemari-
am og var skorinn upp í fyrsta
sinn af mörgum. Lítið mun
hafa skilið milli lífs og dauða,
en hann lifði á undraverðan
hátt; hraustur var hann af
náttúrunnar hendi og vilja-
sterkur með afbrigðum. Mér
er alltaf minnisstætt þegar ég
kom til baka og heimsótti
Andemariam á gjörgæslu,
hálfrænulausan. Hann hafði
nær ekkert getað tjáð sig, en
ég sagði til nafns og hann
reisti sig upp og spurði: „How
was El Salvador, Gylfi?“
Þannig var hann; nennti ekki
að tala mikið um sjálfan sig og
sjúkdóminn en var þeim mun
áhugasamari um vini sína og
félaga, velferð þeirra, hvernig
þeim gekk í lífinu og hvað var
títt. Síðast talaði ég við hann í
síma skömmu áður en ég hélt
til Filippseyja í vinnuferð og
hafði skipst við hann á smá-
skilaboðum síðasta mánuðinn,
því hann gat ekki talað í síma
út af slöngufargani. Hann
sagðist vera ok og farinn að
labba um og vildi vita allt um
verkefni okkar á Filippseyj-
um. Hann var allur nokkrum
dögum síðar.
Það eru forréttindi í lífinu
að kynnast manni á borð við
Andemariam. Komandi frá
öðrum menningarheimi, víð-
sýnn, fjölfróður og áhugasam-
ur um allt milli himins og jarð-
ar; hann gat líka verið fyndinn
og skemmtilegur. Einstakt
ljúfmenni, skapgóður, frábær
nemandi, frábær vísindamaður
og frábær leiðbeinandi nem-
enda við Jarðhitaskólann í
jarðeðlisfræði síðustu þrjú ár-
in. Síðasta sumar mætti hann
hundveikur en gerði sitt besta.
Vinsæll var hann meðal nem-
enda sinna.
Hans lán var ekki síst að-
koma Tómasar Guðbjartssonar
læknis sem vakti yfir velferð
Andemariams og gerði allt sem
hægt var að gera til þess að
bjarga vini okkar – hann stóð
fyrir einstakri meðferð sem
ekki hefur verið framkvæmd
áður í heiminum – gerður var
nýr barki og þeim gamla skipt
út. Samskipti þeirra voru til
fyrirmyndar jafnt læknisfræði-
lega sem mannlega. Andemari-
am kunni líka vel að meta um-
hyggju og samstöðu
vinnufélaganna í Orkugarði –
um það get ég líka vottað og
hann gat þess oft við mig og
kem ég því hérmeð á framfæri.
Hann ávann sér virðingu og að-
dáun sjúkrahúsfólks þar sem
hann kom – hann var ekki til í
að gefast upp. Stundum helltist
yfir hann depurð en einhvern
veginn tókst honum að hrista
hana af sér.
Við Sigurlaug vottum Merha-
wit, eiginkonu Andemariams, og
sonunum, yndi foreldra sinna,
innilega samúð. Við munum
sakna þessa góða drengs; félaga
og vinar.
Gylfi Páll Hersir.
Andemariam
Teklesenbet
Beyene
Þrátt fyrir erfið veikindi
varði Andemariam meist-
araritgerð sína í byrjun árs
2012. Vegna nauðsynlegrar
læknismeðferðar gat And-
emariam ekki snúið aftur heim
að námi loknu, þó að hugur hans
stefndi ávallt til þess. Hann
starfaði hjá Íslenskum orku-
rannsóknum – ÍSOR – við rann-
sóknir, og sinnti jafnframt
kennslu við Jarðhitaskóla HSþ.
Veikindin háðu honum þó enn
og þurfti hann að vera undir
stöðugu eftirliti lækna, allt þar
til yfir lauk, þann 30. janúar
2014.
Andemariam lætur eftir sig
eiginkonu, Merhawit Tesfas-
lase, og synina Bruk, f. 2008,
Nahom, f. 2011 og Noah, f. 2013.
Andemariam var jarðsunginn
í Erítreu þann 2. mars 2014 og
minningarathöfn fór fram í
Hjallakirkju, Kópavogi, 3. mars
2014.