Morgunblaðið - 07.03.2014, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. MARS 2014
skriftabók ömmu? Íslenskara
verður það eiginlega ekki.
Gerður, Eiríkur,
Greipur og Unnur.
Minning þín er mér ei gleymd,
mína sál þú gladdir.
Innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(KN)
Ástkær föðursystir mín, Þor-
gerður Þorleifsdóttir, hefur nú
kvatt þennan heim, 85 ára að
aldri.
Þorgerður fæddist 1928 og ólst
upp ásamt pabba Sigurði (f. 1930,
d. 2009) og Ragnhildi (f. 1943) í
Fossgerði á Berufjarðarströnd.
Milli þeirra systkina var mjög ná-
ið og gott samband. Þorgerður og
pabbi voru um margt lík, hvort
sem var í sjón eða í töktum, og
höfðu meira að segja sömu rit-
höndina.
Ég á óteljandi góðar minningar
um frænku, hvort sem er hér fyrir
austan, eða í Kópavoginum, þar
sem hún bjó megnið af sinni ævi
ásamt eiginmanni sínum, Jónasi
brúarsmiði, sem lést fyrir tæpum
17 árum. Ætíð fannst mér gott að
heimsækja hana og fjölskyldu
hennar, því alltaf var maður vel-
kominn hjá frænku og umvafinn
hlýju.
Þegar foreldrar mínir brugðu
búi á Karlsstöðum 2005 og fluttu
suður lét Þorgerður alltaf vita af
sér ef hún var stödd austur í Foss-
gerði og reyndum við þá að hittast
ef hægt var, og fannst mér það
ómetanlegt.
Foreldrar mínir létust með
stuttu millibili 2009, og voru það
einkum frænkur mínar tvær, Þor-
gerður og Bergþóra móðursystir
mín á Breiðdalsvík, sem litu eftir
með mér og hringdu oft í mig. Og
við reyndum að hittast þegar
tækifæri gafst til. Báðar miklar
ættmæður, einstaklega ljúfar, og
máttu ekkert aumt sjá. Nú eru
þær báðar fallnar frá, og skildu
þær eftir stórt tómarúm í sálu
minni.
Við hjónin áttum yndislega
stund með Þorgerði síðasta sum-
ar, það var gaman að rifja upp
með Þorgerði gömlu dagana og
hlusta á hana segja skemmtilegar
sögur frá uppvaxtarárum þeirra
pabba. En þó fannst mér alltaf
sárt að sjá hversu mikinn toll ald-
urinn hafði tekið af heilsu og þreki
hennar, og að geta ekki lengur
haldið úti heimili sínu, en hún
kvartaði aldrei undan því sjálf.
Það er með miklum söknuði og
trega sem ég þarf að kveðja þig
nú, en jafnframt er ég þér þakklát
fyrir allt sem þú kenndir mér, og
alla þá hlýju, tryggð og kærleik
sem þú hefur sýnt mér og fjöl-
skyldu minni öll þessi ár. Ég veit
að þú ert komin á góðan stað núna
og ert umvafin fjölskyldumeðlim-
um þínum sem farnir eru yfir.
Börnum Þorgerðar og Jónasar,
Gísla, Björgu, Leifi, Ívari, Flosa
og Elínu, og fjölskyldum þeirra,
sendi ég og fjölskylda mín okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
hlýjan faðm.
Jóna Kristín Sigurðardóttir
og fjölskylda, Djúpavogi.
Nú þegar ég kveð hana Þor-
gerði föðursystir mína, sem var
mér sem móðir til margra ára,
nafna og ein af mínum betri vin-
um, fyllist ég þakklæti fyrir að
hafa átt hana að. Snemma var
mér sagt að ég þyrfti að standa
mig því ég væri nafna Þorgerðar,
það báru allir mikla virðingu fyrir
frænku. Ég reyndi því mitt besta,
en hvort mér tókst ætlunarverkið
er annarra að dæma um.
Frænka var alltaf mikil fyrir-
mynd og leiðarljós en lengi var
hún og hennar börn líka eins og
vorboðinn ljúfi, sönn vissa þess að
vorið væri komið. Það var mikil
tilhlökkun að fá þau í sveitina á
hverju vori, en þau voru á næsta
bæ við mín foreldrahús eða í
Fossgerði hjá ömmu, þá var gam-
an að skjótast í sendiferðir milli
bæja og kíkja á þau. Erindið
hugsanlega að sækja egg til
ömmu, en leyfi til að leika, og
borða eins og eina brúnkökusneið
hjá ömmu en hún var sérlega góð í
góðum félagsskap.
Það er heldur ekki sjálfgefið að
taka að sér unga frænku sína, 14
ára ungling sem hafði aldrei til
Reykjavíkur komið, og styðja
hana til mennta, koma til manns
og gefa annað heimili sem hún átti
að alla tíð síðan. Það má vel vera
að sumum finnist þetta léttvægt
en sjálf hef ég prófað að taka ung-
linga inn á mitt heimili og það er
ekki eins einfalt og það hljómar.
Aldrei upplifði ég annað en það
væri nóg pláss fyrir alla þrátt fyr-
ir fylgifiska eins og mig. Það lýsir
vel umburðarlyndi frænku að þola
við þegar ég var á ritvélinni sem
var fyrir tíð rafmagnsritvélanna
og mjög hávær, Ívar á flautunni,
Elín á klarinettunni, Flosi á
trompetinu og allir með mikinn
hávaða. Þótt Elín væri samt alltaf
hljóðlátust, sem hún er sennilega
enn í dag.
Næðisstundirnar voru ekki
margar en hún hafði dálæti á
lestri. Hennar uppáhald voru
sögupersónur eins og Anna í
Grænuhlíð, Kapitóla og aðrar
sögupersónur ástarsagnanna, en
þeim áhuga deildum við margar
frænkurnar. Algengara var að sjá
hana sitja við saumavélina, gera
við, prjóna eða hekla og samtímis
að hlusta á einhvern lesa eða
vinna að sínu námi. Minnug
minna stafsetningaræfinga en þá
las hún samhliða hannyrðunum
og ég skrifaði, en þolinmæði og
þrautseigja eru ekki mínar sterk-
ari hliðar, sem frænka átti hins
vegar ótrúlega mikið af.
Sennilega hafa hennar uppá-
haldsstundir þó verið í ferðum
þeirra Jónasar um landið þegar
þau fóru til fjalla með barnaskar-
ann og hann gaf sér frí frá brúar-
vinnunni.
Alla tíð var hún talsmaður þess
að fólk menntaði sig vel, því það
væri liður í því að eiga meira
starfsval síðar meir sem jafn-
framt væri lykill að auknum lífs-
gæðum. Þannig var frænka alltaf
svo framsýn en jafnframt umhug-
að um hag annarra.
Það er ekki einfalt að lýsa ætt-
móður, duglegri og strangheiðar-
legri konu eins og frænku í nokkr-
um orðum en hún unni jafnt
börnum, barna- og barnabörnum
sem og landi og þjóð. Hún var
stórbrotinn persónuleiki sem mun
skilja eftir sig stórt skarð, margar
og góðar minningar, sem eru mér
og mínum börnum mjög kærar.
Ég votta börnum hennar og af-
komendum innilega samúð og
þakka margar góðar samveru-
stundir með góðri konu.
Siggerður Ólöf Sigurðardóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Elskuleg móðursystir okkar er
fallin frá og minnumst við hennar
með hlýju. Fyrsta sem við munum
eftir okkur er að fara í Kópavog-
inn, sem þýddi eiginlega bara að
fara að heimsækja Þorgerði og
fjölskyldu á Kársnesbrautina. Þar
var góður andi og mikil sam-
heldni. Þorgerður var mjög gest-
risin og átti yfirleitt góðar kökur
og í veislum svignuðu borð undan
krásunum. Sérstakt dálæti höfð-
um við á púðursykurstertunum
sem voru víðfrægar. Mamma seg-
ist t.d. hafa notað kökurnar henn-
ar Þorgerðar til að ná í pabba.
Við eldri systkinin minnumst
allra ferðanna í sveitina til ömmu í
Fossgerði. Þá var lagt af stað eld-
snemma og keyrt allan daginn og
til að stytta okkur stundir voru
Þorgerður og Jónas að kenna
okkur sem flest örnefni á leiðinni,
sérstaklega þó allar árnar. Í Foss-
gerði þekkti Þorgerður náttúr-
lega hverja þúfu og kunni margar
sögur af lífinu þar. Í gönguferðum
með Þorgerði kom fram áhugi
hennar á blómum og hún kunni
heitin á þeim flestum.
Við systurnar vorum svo
heppnar að fá að vera meðlimir í
sauma- og frænkuklúbbnum
„Harðangur og klaustur“. Þar
lærðum við ýmsar hannyrðir hjá
Þorgerði, enda annáluð hann-
yrðakona. Saumaklúbburinn
hafði þá sérstöðu að vera alltaf
haldinn heima hjá Þorgerði og
hún bauð alltaf upp á brauðsúpu
og annað góðgæti.
Þorgerður sýndi alltaf áhuga á
því sem við systkinin vorum að
gera og hvernig okkur farnaðist í
lífinu. Við munum sakna sam-
verustundanna með henni.
Við vottum frændsystkinum og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Þórunn, Þorsteinn
og Berglind.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Kæra Þorgerður, þetta ljóð
kom upp í huga minn þegar ég
hugsa til þín og finnst það eiga vel
við þig. Þú varst konan hans Jón-
asar bróður hennar mömmu sem
var mér mjög kær frændi. Þið
byggðuð ykkur hús í Kópavogin-
um og það gerðu einnig pabbi og
mamma, þannig að það var mjög
mikill samgangur á milli heimil-
anna. Ég á margar ógleymanleg-
ar minningar af Kársnesbrautinni
þar sem fjölskyldan safnaðist iðu-
lega saman á gamlárskvöld og var
það mikið fjör, mikið dansað og
sungið, alltaf fengum við krakk-
arnir að vera með og fannst mér
nú ekki leiðinlegt að dansa við
Jónas frænda jenka eða skottís.
Á sumrin varst þú ráðskona hjá
Jónasi í brúarvinnunni og var
ferðast vítt og breitt um landið.
Öræfasveitin var ykkur sérstak-
lega hugleikin. Ég naut þeirra
forréttinda að fá að upplifa það að
komast í brúarvinnuna fyrst sem
stelpa sem lítið gagn var og í það
að vera talin fullgildur vinnukraft-
ur.
Þegar ég kynnist Björgvini og
fer að búa á Hunkubökkum fann
ég hvað þú varst mér trygg og
traust.
Þegar þið Jónas voruð á leið-
inni austur að Fossgerði, þar sem
Þorgerður var fædd og uppalin,
komuð þið alltaf við hjá okkur,
stundum gistuð þið en í það
minnsta var þeginn kaffisopi. Þú
hafðir mjög sterkar taugar til
sveitalífsins og fylgdist af miklum
áhuga með búskapnum hjá okkur
Björgvini. Við áttum það sameig-
inlegt að hafa ungar flutt að heim-
an, þú flytur ung sveitastúlka frá
Fossgerði í Kópavoginn, en ég
borgarstúlka úr Kópavoginum
flyt að Hunkubökkum. Þetta sam-
einaði okkur á vissan hátt og varð
til þess að samband okkar varð
enn sterkara fyrir bragðið
Við vorum duglegar að hringja
hvor í aðra og áttum við mjög góð
samtöl ýmist um fjölskylduna eða
eithvað annað sem okkur lá á
hjarta.
Þorgerður var mikill náttúru-
unnandi, alveg einstaklega fróð
um íslenska flóru og var mjög
glögg á að þekkja fugla.
Þegar aldurinn færðist yfir og
heilsu hrakaði dvaldir þú á
Sunnuhlíð, þar var pabbi einnig
og hittumst við því mjög oft og
áttum margar notalegar stundir
þar. Ég mun minnast þín með
hlýju í hjarta og hugsa um allt það
góða sem þú miðlaðir til mín. Inni-
legar samúðarkveðjur til
barnanna þinna og fjölskyldna
þeirra. Hvíl í friði kæra vinkona.
Kærar kveðjur,
Björk Ingimundardóttir.
Hugurinn leitar á Kársnes-
brautina er við kveðjum Þorgerði,
þar sem hún og Jónas reistu sér
hús. Þau voru meðal frumbyggja
Kópavogs. Alltaf var maður vel-
kominn þangað og góðar minning-
ar tengjast ýmsum veislum í fjöl-
skyldunni. Það var fastur siður í
fjölskyldunni að koma saman á
gamlárskvöld. Þorgerður var mik-
il ræktunarkona og naut þess að
hafa falleg blóm og gróður í kring-
um sig. Garðurinn við hús þeirra
og við sumarbústaðinn á Vatns-
leysuströndinni var handverk
þeirra hjóna. Þorgerður fylgdist
vel með öllum í fjölskyldunni og
var ákaflega trygg sínu fólki.
Með þökk og virðingu kveðjum
við Þorgerði Þorleifsdóttur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Guðný Dóra, Gunnar
og fjölskylda.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þó þér aðrir bregðist
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pétursson)
Góð vinkona er hér kvödd í dag,
vinátta sem varað hefur í tæp 70
ár, aldrei slitnaði þráðurinn þótt
flutt væri milli landshluta.
Þökk sé Þorgerði fyrir alla
tryggðina.
Börnum hennar og aðstand-
endum sendum við Kristján inni-
legar samúðarkveðjur.
Hvíl í friði kæra vinkona.
Nanna Helgadóttir.
Kynni okkar af Þorgerði Þor-
leifsdóttur og hennar fjölskyldu
hófust 1984 þegar hún gerðist
„dagamma“ barnanna okkar. Hún
taldi það ekki rökrétt vegna ald-
urs að hún gæti verið „dag-
mamma“ og því hefur hún alltaf
verið kölluð amma Þorgerður í
okkar fjölskyldum.
Það var mikil gæfa fyrir okkur
ungu mæðurnar að kynnast
ömmu Þorgerði því um leið og
hún var dagamma barnanna okk-
ar í þeirra frumbernsku þá varð
hún fyrirmynd okkar í flestu sem
viðkom uppeldi og góðum gildum.
Hún varð trúnaðarvinkona okkar
og til hennar var alltaf hægt að
leita. Þorgerður hvatti okkur og
studdi sem ungar konur til að fara
út á vinnumarkaðinn og nýta okk-
ar kennaramenntun. Hún leið-
beindi okkur í foreldrahlutverk-
inu og hafði alltaf eitthvað
jákvætt til málanna að leggja af
eðlislægu innsæi. Hún var mikill
náttúruunnandi og var sérstakur
tónn í röddinni þegar hún talaði
um austfirska grjótið og æsku-
slóðirnar í Berufirði. Í kringum
húsið hennar óx eyrarrósin, uppá-
haldsblómið hennar, sem hún
hafði flutt með sér frá Berufirði.
Göngum upp með ánni
inn hjá mosaflánni,
fram með gljúfragjánni
gegn um móans lyng
– heyrirðu hvað ég syng –
líkt og lambamóðir
leiti á fornar slóðir
innst í hlíðahring.
(Guðmundur Böðvarsson)
Hún var góður uppalandi.
Hversdagslega hluti nýtti hún til
leiks og þroska eins og t.d. töl-
urnar í töluboxinu, poppkornið í
pottinum og stóra garðinn í kring-
um húsið hennar, sem varð leik-
svið barnanna og heill ævintýra-
heimur. Ævintýraheimurinn
stækkaði enn frekar þegar hún
bauð okkur öllum í sumarhús fjöl-
skyldunnar á Vatnsleysuströnd.
Þær ferðir eru ógleymanlegar.
Í návist hennar leið börnunum
vel og þau voru örugg en þeim var
alltaf ljóst hver réði. Það sem
amma Þorgerður sagði voru
þeirra óskrifuðu reglur.
Amma Þorgerður talaði gott og
kjarnyrt mál og lagði áherslu á að
kveðja með því að segja bless en
ekki bæ bæ. Nú er komið að leið-
arlokum og því vijum við kveðja
ömmu Þorgerði með því að segja:
Vertu blessuð og hafðu hjartans
þökk fyrir allt og allt.
Halla Bogadóttir,
Kristrún Hjaltadóttir.
✝ Hlíf Erlends-dóttir fæddist
24. febrúar 1927 í
Keflavík. Hún lést á
heimili sínu, Hátúni
10a, 25. febrúar
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Erlendur
Jónsson skipstjóri í
Keflavík, f. í Kefla-
vík 2.2. 1894, d.
3.12. 1980 í Hafn-
arfirði, og kona hans Oddný
María Kristinsdóttir húsmóðir,
f. 11.6. 1902 í Mjóafirði, d. 11.7.
1972 í Reykjavík. Systkini voru
Jóhanna Elín (1924-2001), Krist-
ín Vigdís (1925-1985), Jón Ólafs-
son (1929-1956), Þóranna Krist-
ín (1930-2004), Guðfinnur Þórir
(1932-2013), Guðbjört Guðrún
(1936-2013) og Andrés Kristján
Sæby (1942-1998). Einnig ólust
tvö barnabörn þeirra Erlendar
og Maríu upp hjá þeim, þau Jó-
hanna Ellý Sigurðardóttir og
Erlendur Jónsson.
Hlíf giftist 26.
nóvember 1949 Ei-
ríki Hjálmarssyni,
f. 4.7. 1924 í Vest-
mannaeyjum, d.
5.9. 1971 í Reykja-
vík. Foreldrar hans
voru Hjálmar Ei-
ríksson, versl-
unarstjóri í Vest-
mannaeyjum, f.
25.1. 1900 í Vest-
mannaeyjum, og
Jóna Kristinsdóttir ljósmóðir, f.
21.12. 1895 í Steinskoti, Ár-
skógshreppi, Eyjafirði.
Dóttir Hlífar er Jóna María
Eiríksdóttir, f. 3.11. 1953, maki
Reynir Þorsteinsson. f. 14. des-
ember 1958. Dóttir Jónu Maríu
er Gerður Ómarsdóttir Thine-
sen, f. 10.6. 1976, maki Frank
Thinesen, f. 28.5. 1974 . Börn
þeirra Elías Freyr, f. 1.6. 2011,
og Agnes María, f. 28.11. 2012.
Útför Hlífar fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 7. mars 2014, og
hefst athöfnin kl. 13.
Hér sit ég og rifja upp minn-
ingar, enn að átta mig á að Hlíf er
búin að kveðja og sofnuð svefnin-
um langa. Mikið er ég fegin að
hafa drifið mig í fyrirframkaffi-
veislu laugardaginn fyrir afmælið
hennar. Ég man ekki alveg hve-
nær ég byrjaði að kíkja í heimsókn
til hennar. Fyrstu árin kom ég að-
allega stuttu fyrir jól með jólakort.
Stöku sinnum heimsótti ég gömlu
konuna í annan tíma. Fyrir nokkr-
um árum fór ég að koma oftar.
Samt var engin regla á þessu fyrr
en í fyrra, þann tíma sem hún var í
Fossvoginum og svo seinna á
Landakoti. Þá kom ég að jafnaði
einu sinni í viku, oftast á föstudög-
um beint eftir vinnu. „Nei, er kom-
inn föstudagur,“ var orðinn al-
gengur móttökufrasi. Alltaf var
hún jafn glöð þegar ég kom og af-
ar hlýleg við mig. Það var líka
hægt að rabba við hana um allt
milli himins og jarðar. Nú er það
svo að maður vill halda sem lengst
í þá sem manni þykir vænt um og
frekar erfitt að kveðja. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast og vera samferða góðri
konu einhvern spöl í lífinu. Að lok-
um vil ég votta öllum aðstandend-
um samúð mína.
Það skein eitt ljós mjög skært í gær
svo magnað að ég vildi nær.
Ég augum lokaði og hugsaði hljótt,
hlutirnir þeir breyttust fljótt.
(ASH)
Anna Sigríður Hjaltadóttir.
Það er gott að eiga sömu vin-
konuna allt lífið og hafa aldrei ver-
ið ósáttar. Ég fæddist í Duushús-
inu en Hlíf í húsinu þeirra á
Vesturgötunni í Keflavík, ég 19.
janúar og hún 24. febrúar 1927.
Ég var í Reykholtsskóla veturinn
1943-1944. Þá fékk ég mörg bréf
frá Hlíbbu. Þá vann hún í frysti-
húsinu hf. í Keflavík. Hún skrifaði
mér að hún væri oft lasin, með
kvefpest. Við ætluðum heldur bet-
ur að skemmta okkur um sumarið
og Lýðveldishátíðin á Þingvöllum,
í allri rigningunni, var byrjunin.
En Hlíf var hálfslöpp. Seinna um
sumarið fórum við til Siglufjarðar.
Við tókum rútu frá Reykjavík til
Sauðárkróks og gistum eina nótt á
Hótel Villa Nova. Svo var tekin
rúta til Haganesvíkur. Þaðan fór-
um við með árabát út í mótorbát,
sem flutti farþegana til Siglufjarð-
ar þar sem mágkona mín tók á
móti okkur. Við skemmtum okkur
mikið vel. Að upplifa Siglufjörð á
síldarárunum fyrir tvær 17 ára
stúlkur, böllin, sólskinið og þok-
una að læðast inn fjörðinn upp úr
hádeginu. Síðan fórum við með
trillu að heimsækja Lellu skóla-
systur mína sem bjó á Siglunesi.
Eftir þessa ógleymanlegu dvöl á
Siglufirði fórum við að heimsækja
ömmu mína, hana Ingibjörgu, og
Unni dóttur hennar, sem bjuggu í
Svæði fyrir utan Dalvík og alla
fjölskylduna sem tók svo vel á
móti okkur. Á Dalvík vorum við í
nokkra daga. Svo var farið til Ak-
ureyrar. Um kvöldið vorum við að
skoða myndaalbúm. Í því voru
myndir frá Kristnesi. „Ó, ekki
gæti ég hugsað mér að vera á
svona hæli,“ sagði Hlíf. Í rútunni
suður var Hlíf orðin mjög slöpp.
Við settumst í aftasta sætið. Við
vorum þar einar svo hún gat legið
þar. Móðir Hlífar fór með hana til
læknis í Reykjavík fljótlega eftir
að við komum heim. Hlíf kom ekki
með henni til baka. Hún var lögð
inn á Vífilsstaðaspítala 17 ára
gömul. Ég fór heim til hennar um
kvöldið til að frétta hvað læknirinn
hafði sagt. Þegar móðir hennar
sagði mér að hún kæmi ekki aftur
hljóp ég grátandi heim og ekki
mátti yrða á mig, þá fór ég að
gráta.
Hlíf kynntist Eiríki Hjálmars-
syni á Vífilsstaðaspítala, indælis
manni. Ég fór oft að heimsækja
Hlíf sem var lengi veik. Eftir
nokkur ár á Vífilsstöðum fór hún
að Reykjalundi og þaðan fluttu
þau Eiríkur og Hlíf til Reykjavík-
ur. Eiríkur lést allt of fljótt. Þau
eignuðust eina dóttur, Jónu Mar-
íu. Hún hefur aðstoðað móður sína
á allan hátt. Hlíf kom eitt sinn í
heimsókn til mín með dótturdótt-
ur sína. Þá var ég að passa dótt-
urson minn. Það voru stoltar
ömmur sem horfðu á barnabörnin
leika sér saman.
Hlíf, ég þakka þér fyrir allt. Ég
veit að það er gott að fá hvíldina
þegar maður er þreyttur. Elsku
Jóna María, ég og fjölskylda mín
óskum þér og fjölskyldu þinni alls
hins besta og sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur.
Agnes Jóhannsdóttir.
Hlíf Erlendsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Minningargreinar