Morgunblaðið - 07.03.2014, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. MARS 2014
✝ Karl Eiríkssonfæddist í
Reykjavík 31. des-
ember 1925. Hann
lést á Landspít-
alanum 20. febrúar
2014.
Foreldrar hans
voru Eiríkur Orms-
son, f. 6.7. 1887, d.
29.7. 1983, og
Rannveig Jóns-
dóttir, f. 9.6. 1892,
d. 6.8. 1973. Systkini Karls voru
Sigrún, f. 2.6. 1911, d. 7.8. 1990,
gift Páli Ísólfssyni, f. 12.10.
1893, d. 23.11. 1974; Sigurveig
Margrét, f. 15.12. 1914, d. 20.6.
1995, gift Kristni Guðjónssyni,
f. 7.4. 1907, d. 28.9. 1990; Eyrún
Eiríksdóttir, f. 18.12. 1919, d.
25.4. 2002, gift Víglundi Guð-
mundssyni, f. 11.10. 1912, d.
15.8. 1981, og Kristín Þorsteins-
dóttir, uppeldissystir, f. 2.2.
1929, d. 24.12. 1999, gift Birni
Kolbeinssyni, f. 6.1. 1921, d.
12.3. 1970.
Karl kvæntist hinn 11.12.
1948 Ingibjörgu Sigríði Skúla-
dóttur, f. 15.10. 1926, d. 10.6.
1997. Foreldrar hennar voru
Skúli Skúlason ritstjóri, f. 27.7.
1890, d. 12.1. 1982, og Nelly
Thora Skúlason, f. Mjølid, 31.5.
flugvirkjun frá Burgard Voca-
tional High School í Buffalo í
New York-fylki árið 1947 og at-
vinnuflugmannsprófi frá Niag-
ara Falls School of Aeronautics
sama ár. Karl var einn stofn-
enda Flugskólans Þyts í Reykja-
vík 1949 og rak hann til ársins
1962, en jafnframt starfaði
hann sem flugmaður hjá Flug-
félagi Íslands og Loftleiðum. Þá
var hann fulltrúi í Rannsókn-
arnefnd flugslysa frá 1968 til
1980 og gegndi eftir það for-
mennsku nefndarinnar allt til
ársins 1996. Karl var upphafs-
maður að dreifingu áburðar úr
lofti hérlendis. Þá var hann alla
tíð mikill áhugamaður um skóg-
rækt og var virkur í Skógrækt-
arfélagi Reykjavíkur ásamt
fleiri félagasamtökum. Karl var
einnig dyggur stuðningsmaður
ABC-barnahjálpar, gekkst m.a.
fyrir byggingu stúlknaskóla
fyrir um 620 munaðarlausar
stúlkur. Karl starfaði sem fram-
kvæmdastjóri og síðan forstjóri
Bræðranna Ormsson frá 1960
til 2004. En hann var einn helsti
eigandi fyrirtækisins á þeim
tíma. Eftir að hann lét af störf-
um átti skógrækt í landi fjöl-
skyldunnar í Stíflisdal í Þing-
vallasveit hug hans allan.
Útför Karls fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
7. mars 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
1894, d. 5.12. 1980.
Ingibjörg og Karl
eignuðust fimm
börn. Þau eru: 1)
Óskírð dóttir, f.
12.4. 1949, d. sam-
dægurs. 2) Eiríkur,
f. 11.6. 1950,
kvæntur Ragnheiði
Pétursdóttur, f.
3.5. 1944, áður
kvæntur Margréti
Björnsdóttur, f.
29.1. 1947, þau eiga tvö börn,
auk dóttur er lést skömmu eftir
fæðingu. 3) Þóra, f. 18.6. 1953,
áður gift Kolbjørn Akerlie, f.
10.5. 1952, þau eiga tvo syni. 4)
Skúli, f. 8.4. 1956, d. 28.4. 1957.
5) Hallgrímur Skúli, f. 20.5.
1960, d. 9.5. 2010, kvæntur
Bergrós Hauksdóttur, f. 2.12.
1957, þau eiga þrjú börn.
Barnabarnabörn eru sjö talsins.
Síðustu 14 árin var Karl í sam-
búð með Fjólu Magnúsdóttur, f.
19.9. 1934.
Starfsferill Karls hófst á ung-
lingsárunum hjá Bræðrunum
Ormsson, sem faðir hans og föð-
urbróðir stofnuðu. Við Iðnskól-
ann í Reykjavík nam hann svo
rafvirkjun og lauk þaðan
sveinsprófi í greininni árið
1944. Karl lauk síðan prófi í
Á unglingsárum, seint á sjötta
áratug síðustu aldar, kom ég
stundum á vinnustað föður míns
Orms Ólafssonar í vöruafgreiðsl-
una á Reykjavíkurflugvelli. Ég
var heillaður af umhverfinu.
Flugvélar voru að koma og fara.
Ég hafði heyrt um frænda minn,
Karl Eiríksson flugstjóra, og
ýmislegt sem hann hafði upp-
lifað varðandi flugið. Hann flaug
stórum farþegaflugvélum í áætl-
unarflugi milli Ísland og Banda-
ríkjanna og ævintýraljómi var í
kringum starf hans. Hann var
einn stofnenda Flugskólans
Þyts. Þá var hann upphafsmað-
ur við dreifingu áburðar úr lofti.
Hann var formaður flugslysa-
nefndar og mikil áhugamaður
um þróun flugmála. Mér fannst
hann gegna engu minna hlut-
verki en hetjur mínar í kvik-
myndum eða bókmenntum.
Sunnudagseftirmiðdag þegar
ég var staddur úti á Reykjavík-
urflugvelli hitti ég Karl Eiríks-
son frænda minn. Hann var hinn
dæmigerði atvinnuflugmaður,
hávaxinn, myndarlegur, grann-
ur, dökkhærður. Hann kom inn í
vöruafgreiðsluna í einkennis-
búningi flugmanna og heilsaði
okkur feðgum og spurði frétta.
Við frændi tókumst í hendur og
handtakið hlýtt og innilegt. Allt
hans viðmót bar vott um traust-
an og heilsteyptan dreng.
Síðan liðu árin og leið stund-
um langt á milli þess að við
frændur hittumst, en innileg
vinátta sem varð við fyrstu
kynni þróaðist með árunum. Ég
heimsótti frænda minn á skrif-
stofu hans hjá Bræðrunum
Ormsson þar sem hann var for-
stjóri í áratugi og einn helsti eig-
andi fyrirtækisins. Það voru
góðar stundir með kærum
frænda.
Ormur Ólafsson og Karl Ei-
ríksson voru bræðrasynir og
nánir vinir. Faðir minn dvaldi á
Hrafnistu síðustu æviárin og var
94 ára þegar hann lést 22. ágúst
2012. Karl Eiríksson heimsótti
föður minn reglulega þau tvö ár
sem hann dvaldi á Hrafnistu.
Þegar ég sagði föður mínum að
Karl Eiríksson væri væntanleg-
ur í heimsókn, brosti hann og til-
hlökkunin leyndi sér ekki að
eiga von á heimsókn frá kærum
frænda. Þegar Karl Eiríksson
kom í heimsókn var góður mað-
ur á ferð sem við feðgar kunnum
sannarlega að gleðjast með á
góðri stund.
Í ágústmánuði síðastliðnum
bauð frændi mér að dvelja með
sér í Stíflisdal. Eftir starfslok
átti skógrækt í Stíflisdal hug
hans allan. Þar dvaldi frændi oft
síðastliðin ár og áratugi og
kunni held ég hvergi betur við
sig. Umhverfið fagurt og skógi
vaxið. Ég var þar með frænda í
tvær vikur og dvölin er ógleym-
anleg. Við ræddum margt, helst
um lífið og tilveruna, frændfólk-
ið, flugið, þætti úr sögu Bræðr-
anna Ormsson, hlustuðum á
endurminningar föður míns sem
hann skráði niður og las á
snældur til varðveislu fyrir af-
komendur. Á litlu fjórhjóla far-
artæki ferðuðumst við frændur
um landareignina í Stíflisdal og
frændi sagði mér stoltur sögu
skógræktar á staðnum frá því að
hann hóf að rækta þar skóg um
miðja síðustu öld.
Það er einhver mesta gæfa
sem ég hef orðið aðnjótandi að
eiga vináttu frænda míns Karls
Eiríkssonar. Kær vinur og
frændi er látinn, 87 ára.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Ólafur Ormsson.
„Manstu eftir honum afa þín-
um?“ spurði þessi glæsilegi mað-
ur, kvöldið eftir að við Helgi
fluttum inn í Efstaleitið fyrir
tveimur áratugum. Ég hélt nú
það. Kalli sagðist þá hafa verið
sendill hjá Bræðrunum Ormsson
og afi, Hallgrímur Bachmann,
hefði gaukað einhverju að hon-
um þegar Kalli kom til hans með
sendingu. Þótt rúm hálf öld væri
liðin hafði Kalli ekki gleymt hlý-
hug afa og víst er að hann laun-
aði afa greiðann ríkulega með
því atlæti sem hann sýndi
Helga. Fyrstu jólin í Efstaleiti
mættu Kalli og Bitten með
veizlukost: gæsalifur, kavíar og
fleiri kræsingar. Þau höfðu séð
veizlumatseðil sem Helgi, þá
átta ára, hafði samið og langaði
til að uppfylla eins og eina ósk.
Ellefu árum síðar var Helgi
staddur á Íslandi og hafði sam-
band við Kalla, sem umsvifa-
laust bauð heim með sömu gest-
risni og vinarþeli og við fyrstu
kynni. Okkur er heiður að því að
hafa átt höfðingjann Karl Ei-
ríksson að vini, kveðjum hann
með söknuði og samhryggjumst
öllum hans ástvinum innilega.
Helgi Bachmann, Þórdís
Bachmann.
Kær vinur, félagi og merkur
landgræðslumaður er látinn en
bjartar minningar um elskuleg-
an mann munu lifa áfram í hug-
um okkar Oddnýjar. Margs er
að minnast þegar litið er yfir
farinn veg samskipta okkar við
Kalla og Ingibjörgu Sigríði, sem
við kölluðum alltaf Bitten, og
síðar á góðum stundum hjá
Fjólu og Karli. Við minnumst
þeirra samverustunda með virð-
ingu og gleði. Flestar þeirra
tengdust ræktun og fegrun
landsins. Kalli var einstaklega
gestrisinn og höfðingi heim að
sækja. Eins og mætur maður
skrifaði: „Allir, sem sóttu þau
hjón heim, hafa góðar minningar
frá heimili þeirra.“ Að leiðarlok-
um er okkur efst í huga sökn-
uður og þakklæti fyrir áralanga
vináttu og heilladrjúgt samstarf
og samskipti sem aldrei bar
skugga á.
Karl var gæddur miklum
mannkostum, góðum gáfum, vel-
viljaður og vinfastur og var afar
heilsteypt manneskja. Bjó vel að
mikilli reynslu, var framsýnn og
hafði ríkan skilning á viðbrögð-
um fólks.
Landgræðsla og skógrækt
voru Karli afar hugleikin í meira
en hálfa öld. Hann kynntist ung-
ur landgræðsluflugi í Bandaríkj-
unum sem leiddi m.a. til þess að
árið 1957 festi hann og félagar
hans í Flugfélaginu Þyt kaup á
fyrstu landgræðsluflugvélinni.
Henni var smyglað til landsins
og fyrsta landgræðsluflug á Ís-
landi var hér í Gunnarsholti 20.
júní 1958. Karl flaug vélinni
fyrsta sumarið og var því fyrsti
landgræðsluflugmaðurinn og á
því mikinn heiður skilið fyrir að
hrinda landgræðslufluginu úr
vör, sem leiddi til þáttaskila í
umfangi landbóta til hagsbóta
fyrir land og þjóð. Karl fékk
snemma mikinn áhuga á skóg-
rækt og eignaðist jörðina Stífl-
isdal í Kjós. Land jarðarinnar
liggur nokkuð hátt yfir sjávar-
máli og var gróður hennar víða
hart leikinn af harðri veðráttu
og búsetu liðinna alda. En Karl
og fjölskylda hans hafa með
miklum dugnaði stöðvað land-
eyðinguna, styrkt gróður og
ræktað skóg á tugum hektara
með frábærum árangri við þess-
ar erfiðu aðstæður. Karl var
einn af aðalhvatamönnum að
stofnun Landverndar og sat þar
í stjórn um árabil og hefur á
liðnum áratugum stutt fjölda
skógræktar- og landbótaverk-
efna. Árið 2004 voru honum
verðskuldað veitt landgræðslu-
verðlaunin fyrir fjölþætt störf í
þágu landgræðslu og landbóta.
Karl var ljúfmenni og dag-
farsprúður, og það var mér heið-
ur að fá að starfa með honum og
eiga við hann samskipti. Öll voru
þau á einn veg, hann var traust-
ur félagi og vildi hvers manns
vanda leysa og frá honum staf-
aði innri hlýja. Það voru forrétt-
indi að kynnast honum og minn-
ingin um góðan dreng lifir.
Fjölskyldur, ættingjar og vin-
ir kveðja nú mikilhæfan mann
með söknuði og þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta samvist-
anna við hann. Ég bið þeim Guðs
blessunar og votta þeim mína
dýpstu samúð. Megi almættið,
sem leiðir okkur og alla þá er
hjarta þitt sló fyrir, leiða þig í
sólina, kæri vinur.
Sveinn Runólfsson.
Nú hefur hann Kalli Eiríks
vinur okkar kvatt og er að hon-
um mikil eftirsjá. Kalli batt ekki
bagga sína sömu hnútum og
flestir hans æskuvinir, enda
hafði hann kjark til þess að gera
það sem honum datt í hug.
Hverjum öðrum hefði svosem
dottið í hug að ala upp hrafn-
sunga, sem reyndist vera hermi-
kráka, og kenna honum ís-
lensku? Krummi var á
Skeggjastöðum í Mosfellssveit,
en þar var annað heimili Kalla.
Þann bæ átti faðir hans og rak
þar bú. Systrum Kalla var fugl-
inn ekki geðfelldur vegna
ágengni og einhverra óknytta.
Því setti Kalli hann í lokaðan
kassa og ók með hann austur í
Skaftafellssýslu og gaf honum
frelsið. Krummi hefur verið
frelsinu feginn og flaug þangað
sem hugur hans stóð til, því þeg-
ar Kalli kom heim að Skeggja-
stöðum var honum heilsað af
krumma. Ekki hef ég haft
spurnir af förum fuglsins eftir
þetta, ef til vill hefur hann farið
á hrafnaþing.
Frá því stofnað var til svif-
flugs á Íslandi var ævi Kalla
samofin endurreisn flugsins á
Íslandi og bar hann eitt fyrsta
skírteini einkaflugmanns. Meðal
hans ótalmörgu vina voru Siggi
flug og Agnar Kofoed Hansen,
enda voru þeir tíðir gestir í af-
mæli hans, sem bar upp á gaml-
ársdag.
Eftir að ljúka Iðnskólanum í
rafvirkjun fór Kalli til Banda-
ríkjanna til náms í flugvirkjun,
en einnig lauk hann prófi í at-
vinnuflugi í Buffaló. Meðan mér
og öðrum, sem tóku einkaflug-
próf á Íslandi, var gert að fljúga
sem yfirlandsflug þríhyrninginn:
Reykjavík – Hella – Stóri
Kroppur – Reykjavík gerði Kalli
sér lítið fyrir og flaug smáflug-
vél frá Buffaló til Kaliforníu og
til baka, með Klettafjöllin sem
eins konar krydd í ævintýrið.
Meðan ég og aðrir urðum okkur
úti um hlut í flugvél kom Kalli
sér upp flugflota með tveimur
vinum sínum. Það var að sjálf-
sögðu flugskólinn Þytur, sem
hann rak af prýði í mörg ár, en
einnig var hann með tveggja
hreyfla Beechcraft-vængjur á
sínum snærum við síldarleitar-
flug, loftmyndatöku o.fl., enda
einn eigenda. Einnig flutti hann
til landsins, upp á sitt eindæmi,
fyrstu flugvél sem hönnuð var til
áburðardreifingar, enda áhuga-
maður um uppgræðslu landsins
og sem slíkur gerðist hann skóg-
arbóndi í Stíflisdal og þar hefur
honum tekist að rækta skóg í
meiri hæð yfir sjávarmáli en
nokkur vænti.
Við Kalli störfuðum saman
hjá Loftleiðum þangað til hann
varð að kjósa um hvort hann
vildi fljúga áfram eða stjórna
fyrirtækinu Bræðrunum Orms-
son. Hann valdi síðari kostinn,
en samgangur og vinskapur
okkar Hrefnu við þau Bitten og
Kalla var óskertur. Hér hefur
verið drepið á nokkur mál, eink-
um þau sem að okkur sneru, en
hægt væri að halda áfram enda-
laust, slík voru umsvifin hjá
Kalla. Sjálfsagt munu aðrir
gera lífi hans ítarlegri skil, en
við þökkum samfylgdina, góð
kynni og vinskap fjölskyldu
hans.
Hrefna og Ragnar Kvaran.
Þegar ég hóf störf hjá Bræðr-
unum Ormsson sem einkaritari
forstjórans, Karls Eiríkssonar,
fyrir hartnær 30 árum, hófst
okkar einstaka samstarf, sem
stóð þangað til Karl kvaddi fyr-
irtækið.
Fyrst um sinn sinnti ég bréfa-
skriftum eingöngu en með tím-
anum kom að því að samstarf
okkar breyttist því oft bað Karl
mig um að aðstoða sig með ýmis
verkefni sem hann var að vinna
að. Þetta voru lærdómsrík og
krefjandi ár. Karl kenndi mér
margt, bæði hvað varðaði sam-
skipti við viðskiptavini og einnig
við fyrirtæki, sem Bræðurnir
Ormsson höfðu umboð fyrir.
Hann gerði miklar kröfur til
gæða í samskiptum við þessa að-
ila og tók mig með á alla fundi,
sem oft leiddu til stórra við-
skipta.
Hann kunni að launa vel unn-
in störf og hrósa því sem vel var
gert.
Karl hefur verið mér góður
vinur og lærifaðir og þakka ég
honum fyrir þann trúnað og það
traust sem hann hefur ávallt
sýnt mér.
Hann hafði einstaka hæfileika
til að mynda tengsl við fólk og
margir viðskiptavinir hans urðu
vinir hans ævilangt. Hann var
einnig höfðingi heim að sækja og
bauð hann viðskiptavinum
gjarnan heim til sín eða til Stífl-
isdals heldur en að fara með þá
á veitingahús. Þetta kunnu
menn vel að meta og það skap-
aði oft persónuleg tengsl.
Karl átti viðburðaríka ævi og
hafði frá mörgu að segja, allt frá
því að hann byrjaði hjá Bræðr-
unum Ormsson sem sendisveinn
og fór hjólandi með röntgenfilm-
ur og framköllunarefni á Land-
spítalann. Þegar hann var enn
ungur að árum fór hann að að-
stoða föður sinn við viðgerðir og
uppsetningar á vélum. Hann tal-
aði einnig oft um dvöl sína í
Buffalo, Bandaríkjunum, þar
sem hann lærði flugvirkjun og
tók flugmannspróf og um flugið
frá Buffalo til vesturstrandar
Bandaríkjanna þar sem hann
stýrði lítilli flugvél. Eftir stríðið
ferðaðist hann með föður sínum
til Þýskalands til að taka upp
þráðinn við nokkur fyrirtæki
sem Eiríkur Ormsson hafði ver-
ið í samstarfi við. Þar má helst
nefna AEG og Robert Bosch.
Karl vann sem flugmaður á Ís-
landi þar til hann tók við stöðu
framkvæmdastjóra hjá Bræðr-
unum Ormsson. Eftir lát Eiríks
varð Karl svo forstjóri fyrirtæk-
isins.
Við fjölskylda mín vorum allt-
af velkomin í Stíflisdal og áttum
þar góðar stundir með þeim
hjónum, Karli og Ingibjörgu,
sem síst munu gleymast. Karl
var mikill áhugamaður um land-
græðslu og skógrækt og honum
tókst að rækta upp fallegan trjá-
lund rétt hjá bústaðnum hans
við Stíflisdalsvatn. Á nokkrum
áratugum gróðursetti hann þús-
undir trjáa á landi sínu, síðustu
árin í samvinnu við Suðurlands-
skóga.
Karli var annt um gamla
muni, sem tengdust fyrirtækinu.
Þannig lét hann til dæmis gera
upp litla vatnstúrbínu og vind-
rafstöð, sem faðir hans hafði lát-
ið smíða. Einnig prýddu ljós-
myndir frá gamalli tíð
skrifstofur fyrirtækisins. Þar
mátti meðal annars sjá hann Ei-
rík Ormsson flytja aflvélar yfir
ár á hestvögnum í upphafi raf-
væðingar á Íslandi.
Að lokum langar mig að
þakka Karli fyrir þau góðu ár
sem við störfuðum saman.
Fjölskyldu hans og Fjólu
vottum við Rúnar okkar dýpstu
samúð.
Elke Stahmer og fjölskylda.
Að kynnast Karli Eiríkssyni
er eitt af ævintýrum lífs okkar.
Það hófst í ágúst 1999 þegar
Karl kynntist Fjólu, en þau
höfðu þá bæði misst maka sína
fyrir um tveim árum. Við sáum
móður okkar rísa upp úr sorg-
inni og smám saman kynntumst
við manninum sem þar átti hlut
að máli. Karl var heimsmaður og
höfðingi, skemmtilegur fé-
lagsskapur og geislaði af greind,
styrk og hjartahlýju.
Við áttum sérstaklega margar
ánægjulegar samverustundir
með parinu í Danmörku, í sum-
arhúsi Fjólu. Þar var boðið upp
á Manhattan í fordrykk og stór-
ar máltíðir með umræður um
pólitík og þjóðmál sem meðlæti.
Við vorum ekki alltaf sammála,
en þegar tekið var breitt sjón-
arhorn voru grundvallarsjónar-
miðin oftast lík og allir aðilar
gátu lært af hinum, en við þó
miklu meira af Karli, ekki bara
reynslu hans heldur líka af hinni
mannúðlegu nálgun hans að öll-
um málum.
Þótt samræðurnar væru gef-
andi gáfu gerðir hans og sam-
skipti við aðra mest. Það var un-
aðslegt að fylgjast með því hvað
hann umgekkst móður okkar af
mikilli umhyggju og virðingu, og
þar var hugtakið séntilmennska
eitthvað annað en klisja. Hann
umgengst okkur eins og aðra af
einlægum áhuga á því sem við
vorum að gera og hugsa, en
vænst þótti okkur um samskipti
hans við börnin. Hann var sér-
staklega laginn að segja börnum
og ungu fólki fyrir verkum, og
Ólafur Steinar og Anna Karólína
áttu margar lærdómsríkar
stundir í sumarhúsinu við Dra-
gør, þar sem þau klipptu tré
með honum og lærðu að fara
með verkfæri til garðyrkju.
Sams konar stunda nutum við í
bústað hans í Stíflisdal, en þar
tókst Karli með sinni alkunnu al-
úð að rækta upp skóg í dalnum
sem engum datt í hug að væri
hægt. Ræktun landsins var hon-
um afar hugleikin og hann var
eftir fremsta megni vistvænn í
lífsstíl sínum.
Þegar sögusjóður Karls opn-
aðist að loknum dagsins önnum
birtist fólk sem hann hafði hitt
frá barnæsku: kunnir Íslending-
ar og alls kyns fólk sem Karli
hafði orðið minnisstætt. Karl
kunni að segja sögur og sögur
hans hefðu átt að rata á bók,
sem ekki verður úr þessu. Sér-
stakur stíll og tónn kom yfir
hann þegar hann sagði frá 10 til
12 tíma flugi til New York og
hvernig flugáhöfnin klæddi sig
síðan í smóking og síðkjóla og
fór á glæsilega staði að hlusta á
stórlaxa djass- og dægurtónlist-
ar upp úr 1950. Enn annar tónn
þegar hann lýsti baráttu flug-
Karl Eiríksson
✝
Kæru vinir og vandamenn.
Innilegar þakkir fyrir samúðarkveðjur og
samverustund vegna andláts og útfarar
pabba okkar, tengdapabba, afa og langafa,
GUÐNA R. JÓNSSONAR,
Hellu.
Sérstaklega þökkum við starfsfólki Lundar
og Kristni Garðarssyni fyrir einstaka umhyggju og hlýju.
Hrafnhildur Guðnadóttir, Friðrik Magnússon,
Hjördís Guðnadóttir, Auðun Gunnarsson
og fjölskyldur.