Morgunblaðið - 07.03.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. MARS 2014
✝ Sigríður Oli-versdóttir
fæddist í Reykjavík
18. júní 1935. Hún
lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 26.
febrúar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Lovísa Edv-
ardsdóttir, hús-
móðir frá Hellis-
sandi, f. 29.5. 1913,
d. 26.3. 1983, og Oliver Guð-
mundsson, prentari og tónskáld í
Reykjavík, f. 10.1. 1908, d. 29.8.
1982. Þau skildu. Systkini Sigríð-
ar: Edvard Gísli, prentari í
Reykjavík, f. 20.1. 1934, kvæntur
Ósk Skarphéðinsdóttur, Valur
Guðmundsson (sammæðra), f.
25.10. 1941, rafvirki í Kanada,
kvæntur Shirley Guðmundsson,
Stefán Ævar Guðmundsson
(sammæðra), f. 26.7. 1945, prent-
ari í Kanada, kvæntur Joanne
Guðmundsson, Guðbjörg Sigrún
Oliversdóttir (samfeðra), hús-
móðir í Reykjavík, f. 8.2. 1941,
gift Þóri Arnari Sigurbjörnssyni
(látinn), Sigurbirna Oliversdóttir
Oliver Páll og Viktor Pétur. 3)
Ingibjörg, héraðsdómslögmaður
í Hafnarfirði, f. 21.11. 1972, gift
Jónasi Þór Guðmundssyni,
hæstaréttarlögmanni í Hafn-
arfirði, börn þeirra Guðmundur
Már, Lovísa Margrét og Stefán
Árni.
Sigríður ólst að mestu upp á
Hellissandi hjá móðurömmu
sinni Stefaníu Kristjánsdóttur
eftir að foreldrar hennar skildu.
Eftir fermingu fór hún til
Reykjavíkur og dvaldist hjá föð-
ur sínum og eiginkonu hans,
Láru Einarsdóttur, um tíma. Svo
var hún hjá móður sinni og eig-
inmanni hennar, Guðmundi Finn-
bogasyni, á Akranesi. Þau Árni
fluttu til Hafnarfjarðar árið 1957
og voru búsett þar síðan.
Sigríður gekk í Barnaskóla
Hellissands og fór í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur. Hún vann ým-
is störf áður en börnin fæddust en
helgaði sig heimilinu eftir það.
Hún starfaði mikið með Sjálf-
stæðiskvennafélaginu Vorboða í
Hafnarfirði og fylgdi eiginmanni
sínum í störfum hans.
Sigríður greindist með Alz-
heimer árið 1998 og dvaldi á Sól-
vangi í Hafnarfirði frá árinu
2006.
Útför Sigríðar verður frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 7.
mars 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
(samfeðra), hús-
móðir í Reykjavík, f.
7.12. 1952, gift Þóri
Kristjáni Guð-
mundssyni.
Sigríður giftist
hinn 9.6. 1957 Árna
Grétari Finnssyni
hæstaréttarlög-
manni, f. 3.8. 1934.
Hann lést 11.10.
2009. Foreldrar
hans voru Finnur
Árnason, trésmíðameistari og
verkstjóri á Akranesi og síðar í
Hafnarfirði, f. 5.1. 1905, d. 24.5.
1980, og k.h., Eygló Gamalíels-
dóttir, húsmóðir frá Hafnarfirði,
f. 23.9. 1910, d. 2.7. 1995. Börn
Árna Grétars og Sigríðar eru: 1)
Lovísa, húsmóðir í Hafnarfirði, f.
29.9. 1959, gift Viðari Péturssyni
framkvæmdastjóra, börn þeirra
Sigríður Erla, gift Davíð Þór
Viðarssyni, þeirra sonur er Viðar
Breki, Pétur, Davíð og Finnur
Árni. 2) Finnur, rekstrarhag-
fræðingur í Hafnarfirði, f. 12.9.
1961, kvæntur Önnu Maríu Ur-
bancic viðskiptafræðingi, börn
þeirra Árni Grétar, Ebba Katrín,
Síðastliðna daga hafa minn-
ingar um ömmu rifjast upp sem
við geymum hjá okkur og hugg-
um okkur við. Minningar um
ömmu sem var svo falleg alveg
fram á síðasta dag. Eins sárt og
við söknum elsku ömmu Siggu
þá er þakklæti okkur efst í huga
þegar við minnumst hennar. Við
erum svo þakklát fyrir að hafa
átt hana sem ömmu okkar. Öll
væntumþykjan og umhyggju-
semin sem við fundum fyrir hjá
henni er nóg til að endast okkur
út ævina.
Hún hafði alltaf tíma fyrir
okkur og kærleikurinn sem
henni fylgdi gerði það að verk-
um að við vildum fá að vera sem
mest á Klettahrauninu. Þar var
ekki mikið verið að stressa sig á
því hvort eða hvenær foreldr-
arnir kæmu að ná í mann. Við
höfðum það nefnilega alltof gott.
Hótel Amma eins og afi kallaði
Klettahraunið stundum var ein-
hvers konar paradís. Á Kletta-
hrauninu réð amma. Hún var
glæsileg kona, ákveðin og góð.
Minningarnar sem við eigum
þaðan eru allar litaðar af því að
þar var allt fyrir okkur gert. Við
fengum að borða og drekka;
uppáhaldsmatinn, nammið og
gosið. Það mátti vaka lengi til að
horfa á sjónvarpið eða lesa bæk-
ur. Afi og amma lásu líka fyrir
þig ef þú óskaðir eftir því. Svo
breiddi amma yfir þig sængina
áður en þú sofnaðir, fór með
bænirnar og söng þig í svefn.
Amma passaði að okkur væri
aldrei kalt. Ef þurfti að fara með
mann í bíl að vetri eða að kvöldi
þá fóru hún eða afi alltaf út að
hita bílinn á undan. Það mátti
sofa út eins lengi og maður vildi
á Klettahrauninu og ef foreldr-
arnir létu það vera að sækja
mann alltof snemma þá var farið
í skemmtilegan bíltúr daginn
eftir þegar við fengum að gista.
Amma lagði mikið uppúr því
að við menntuðum okkur. Hún
hafði áhuga á því sem við gerð-
um og mætti á alla skólavið-
burði, tónlistarsýningar og svo
framvegis. Fjölskyldan var það
allra mikilvægasta í hennar aug-
um. Það sem lýsir kannski
ömmu Siggu best er að það
fyrsta sem hún gerði þegar hún
kom heim til barnanna sinna var
að ná í könnu, fylla hana af vatni
og ganga hring um heimilið að
vökva allar plöntur. Hún sá til
þess að allt í kringum hana óx og
dafnaði. Heimurinn okkar var
öruggari og hlýrri þegar hún var
hjá okkur. Það þarf ekki að
spyrja að því hvaða áhrif það
hafði á sjálfsmynd barna sem
voru að þroskast og mótast að fá
að alast upp í kringum hana og
afa. Hún lét okkur líða eins og
við værum það besta sem hefði
nokkurn tímann snert þessa
jörðu og við gátum ekki gert
neitt rangt í hennar huga. Hún
sýndi okkur skilyrðislausa ást.
Söknuðurinn að þessari stór-
kostlegu konu sem við fengum
að kalla ömmu er mikill. Sem
betur fer höfum við hvert annað
í sorginni. Fjölskyldan er náin
og það er ömmu og afa að þakka.
Þau kenndu okkur hvað það er
sem skiptir máli í lífinu.
Guð blessi minningu elsku
ömmu Siggu.
Sigríður Erla Viðarsdóttir,
Pétur Viðarsson, Davíð Við-
arsson, Finnur Árni Við-
arsson, Árni Grétar Finns-
son, Ebba Katrín Finnsdóttir,
Oliver Páll Finnsson, Viktor
Pétur Finnsson, Guðmundur
Már Jónasson, Lovísa Mar-
grét Jónasdóttir, Stefán Árni
Jónasson og Viðar Breki
Davíðsson.
Góð vinkona er látin eftir
langvarandi og erfið veikindi.
Við kynntumst fyrst kvöldið
sem hún og verðandi maðurinn
hennar, Árni Grétar Finnsson,
opinberuðu trúlofun sína. Mað-
urinn minn tilvonandi, Jóhann
Ragnarson, og ég vorum með
þeim þetta kvöld til að fagna at-
burðinum, en þeir Árni Grétar
og Jóhann voru æskuvinir úr
Verslunarskóla Íslands. Síðan
þetta kvöld, vorið 1955, urðum
við vinir og hélst sú vinátta alla
tíð.
Sigga var traust og góð vin-
kona og áttum við margar
skemmtilegar stundir saman,
ýmist á heimilum okkar eða í
veiðitúrum með vinum, sem voru
farnir reglulega fyrr á árum. Á
þessum tíma var það fremur
sjaldgæft að eiginkonur hefðu
sig í frammi í veiðiskapnum, en
þó voru einstaka konur sem voru
áhugasamar. Einu atviki man ég
eftir sérstaklega, þegar Sigga
dró stóran lax um hádegisbilið,
þegar enginn lax var kominn á
land.
Siggu var mjög annt um fjöl-
skyldu sína og var stolt af börn-
unum sínum og barnabörnum,
sem voru mjög hænd að henni
og voru þau oft hjá henni í pöss-
un. Fallegi garðurinn þeirra við
Klettahraunið var hennar líf og
yndi og þar ræktaði hún blómin
sín og rósirnar og þangað var
gaman að koma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Lovísa, Finnur, Ingi-
björg og fjölskyldur, ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur samúð
okkar og megi guð styrkja ykk-
ur í sorginni.
Sigríður Ólafsdóttir.
Við kveðjum í dag kæra vin-
konu, Sigríði Oliversdóttur frá
Hellissandi. Sigríður, eða Sigga
eins og við kölluðum hana, var
einstaklega myndarleg og kær-
leiksrík kona. Alveg frá því að við
systkinin munum eftir okkur hef-
ur verið mikill og góður vinskap-
ur á milli fjölskyldna okkar, en
Árni Grétar eiginmaður Siggu og
faðir okkar Matthías kynntust í
Hafnarfirði þegar þeir voru ung-
ir menn.
Við minnumst ferða sem fjöl-
skyldur okkar fóru á Snæfells-
nesið og Hellissand, æskuslóðir
Siggu, þar sem tínd voru ber og
ættingjar Siggu heimsóttir. Sér-
staklega eru minnisstæðar
heimsóknir á heimili Stefaníu,
ömmu Siggu á Hellissandi. Við
minnumst einnig veiðiferða, oft-
ar en ekki í Borgarfirði, en þar
voru æskuslóðir foreldra okkar.
Síðan var komið við á Akranesi á
æskuslóðum Árna Grétars.
Þessar ferðir í þessum góða fé-
lagsskap eru ógleymanlegar og
stór hluti af æskuminningum
okkar. Auðvitað voru ýmsar
uppákomur í ferðum sem þess-
um, vegakerfið ekki eins full-
komið og í dag og um var að
ræða bifreiðir sem ætlaðar voru
til innanbæjaraksturs. En það
skipti ekki máli, keyrt var yfir ár
og læki og þótti það ekkert til-
tökumál þótt spryngi á dekki.
Bílveikin var fljót að gleymast.
Við krakkarnir kynntumst því
vel og komum oft á heimili
þeirra á Öldugötu og síðar á
Klettahrauni. Það var alltaf tek-
ið einstaklega vel á móti okkur
og var Sigga þar við stjórnina,
en heimilinu sinnti hún af ein-
stökum myndarskap. Hún stóð
einnig þétt við bakið á sínu fólki
alla tíð.
Það má segja að Sigga og móð-
ir okkar Sigrún hafi báðar lent í
því hlutverki að styðja eiginmenn
sína í stjórnmálastarfi þeirra fyr-
ir Sjálfstæðisflokkinn, en Árni
Grétar var bæjarfulltrúi og odd-
viti sjálfstæðismanna um árabil í
Hafnarfirði. Sigga var auk þess
virk í starfi á vegum flokksins,
meðal annars á vettvangi Vor-
boðans, félags sjálfstæðiskvenna
í Hafnarfirði, og munaði um
minna, að hafa jafnduglega konu
og Siggu innanborðs sem var
alltaf boðin og búin að sinna
störfum fyrir flokkinn.
Sigga hefur nú um langa hríð
átt við erfið veikindi að stríða og
hafa hennar nánustu sinnt henni
af einstakri alúð og væntum-
þykju. Á þessari kveðjustund
vottum við þeim Lovísu, Finni,
Ingibjörgu, tengdabörnum og
barnabörnum okkar dýpstu
samúð.
Við systkinin þökkum fyrir
okkur, það ferðalag sem við nut-
um með Sigríði Oliversdóttur.
Árni, Halldóra og
Þorgils Óttar.
Lokið er löngum veikindum
mágkonu minnar, Sigríðar Oli-
versdóttur. Það munu vera um
15 ár síðan hún veiktist og síð-
ustu átta árin dvaldi hún á
hjúkrunarheimilinu Sólvangi í
Hafnarfirði. Sigga, en það var
hún kölluð, fæddist á Hellisandi
18. júní 1935. Þegar foreldrar
hennar slitu samvistir var hún
Sigríður
Oliversdóttir
✝ Lilja SumarrósÞorleifsdóttir
fæddist 30. október
1923 í Nausta-
hvammi í Norðfirði.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað 26.
febrúar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Þorleifur
Ásmundsson, f.
1889, d. 1956 og
María Jóna Aradóttir, f. 1895, d.
1973. Lilja var áttunda í röð 14
systkina, en þau eru: Þóra Að-
alheiður f. 1912, d. 2006, Ari Ás-
mundur f. 1913, d. 2005, Guðni f.
1914, d. 2002, Stefán Guðmundur
f. 1916, Ingvar f. 1917, d. 1963,
Gyða Fanney f. 1919, d. 2009,
Lukka Ingibjörg f. 1921, Guð-
björg f. 1924, Friðjón f. 1928, d.
2004, Ásta Kristín f. 1926, Guð-
rún María f. 1930, Sigurveig f.
1933, d. 2009. Vilhjálmur Norð-
fjörð f. 1936. Lilja giftist þann 21.
júní 1947, Ólafi Ísleifi Eiríkssyni,
vélstjóra frá Stokkseyri, f. 29.
sepember 1916, d. 20. desember
1974. Þau bjuggu allan sinn bú-
skap í Neskaupstað, að und-
anskildum hluta úr ári, er þau
bjuggu á Stokkseyri og eign-
uðust þrjú börn: 1a. Þórleifur, f.
Hansen. Þau eiga 2 börn. Núver-
andi eiginmaður Guðbjargar er
Hjalti Þórðarson, f. 14. ágúst
1953. Þau eiga Aðalheiði Báru, f.
1996, í sambúð með Tomasz Da-
wid Maciola. Dóttir Hjalta er
Thelma Elisabet. Hún á 2 syni og
er í sambúð með Ragnari Reyn-
issyni. Á yngri árum vann Lilja
við hótelstörf á Akureyri og var í
vist hjá fjölskyldu í Reykjavík.
Ólafur og hún hófu búskap í Nes-
kaupstað, í ársbyrjun 1947. Þau
bjuggu fyrst í Skálholti, þá í
mörg ár í Heiðarbýli eða allt þar
til þau festu kaup á húsnæði að
Mýrargötu 9 í Neskaupstað.
Lengi vel sinnti Lilja húsmóð-
urstörfum, og vann með ýmis
störf. Hún vann um tíma í eldhúsi
Fjórðungssjúkrahússins og leysti
af sem matráðskona, vann við
síldarsöltun o.fl. Eftir að Ólafur
féll frá í snjóflóðunum í Nes-
kaupstað 1974 hóf Lilja störf í
frystihúsi SVN, nema fyrstu vet-
urna eftir fráfall hans, hélt hún
til á Fáskrúðsfirði hjá Eiríki og
Guðrúnu tengdadóttur sinni og
vann í Hraðfrystihúsi Fáskrúðs-
fjarðar. Lilja starfaði alla tíð öt-
ullega með Slysavarnadeild
kvenna í Neskaupstað og var þar
heiðursfélagi. Mörg síðustu árin
bjó Lilja í Breiðabliki, íbúðum
aldraðra í Neskaupstað, eða allt
þar til að hún fór á hjúkr-
unardeild Fjórðungssjúkrahúss-
ins sl. sumar.
Útför Lilju fer fram Norð-
fjarðarkirkju í dag, 7. mars 2014
og hefst athöfnin kl. 14.
31.12. 1947, í sam-
búð með Stefaníu
M. Júlíusdóttur, f.
26.3. 1950, hennar
sonur er Davíð Ein-
arsson, búsettur í
Sjanghæ. Þórleifur
var áður kvæntur
Kristrúnu Sigurð-
ardóttur. Þau
skildu. Þeirra sonur
er Sigurður Óli, f.
1975. Hann er
kvæntur Önnu Dröfn Clausen og
eiga þau 3 syni. Fyrir átti Sig-
urður 1 son. Áður átti Kristrún
Einar Örn, f. 1970. Þórleifur var
kvæntur Kristbjörgu Löve, f.
23.9. 1947, d. 9.4. 2002. 2a. Eirík-
ur, f. 28.10. 1951, kvæntur Guð-
rúnu Þ. Níelsdóttur, f. 19.9. 1949.
Þau eiga 3 börn. 1. Jóhanna
Lilja, f. 1973, gift Hermanni
Long, og eiga þau 2 börn, áður
átti hún Gunnar Hreindal. Hann
á eina dóttur. 2. Ólafur Níles f.
1977. 3. Reynir Svavar, f. 1983, í
sambúð með Kolbrúnu Gísladótt-
ur. 3a. Guðbjörg Kristjana, f.
22.10 1957. Hún var gift Gísla
Jónssyni. Þau skildu og eiga þrjú
börn: 1. Ólöf Hildur, f. 1978, Gift
Sigfúsi Róberti Sigfússyni. Þau
eiga tvær dætur. 2. Freystein, f.
1982. 3. Lilja, f. 1983, gift Jakobi
Að eiga mömmu er dásamlegt
en að eiga hana í meira en 60 ár
eru forréttindi. Að minnast móð-
ur sinnar hlutlægt er erfitt, eru
ekki mömmur alltaf góðar?
Mamma var svo sannarlega góð
kona í orðsins fyllstu merkingu
og ég veit að ég er ekki einn um
þá skoðun. Hún mátti ekkert
aumt vita eða sjá og var með
ríka réttlætiskennd. Mamma var
alin upp í Naustahvammi á
Norðfirði í 14 systkina hópi, við
naum kjör, væri kölluð fátækt í
dag, en ástin og gæskan inn-
prentuð í ótakmörkuðu magni.
Þessar aðstæður hafa vafalaust
mótað mömmu eins og hin
systkini hennar. Ekki að ósekju
að fjölskyldan er oft kölluð
kossafjölskyldan. Eins og vani
var á þessum árum fóru börn að
reyna að bera björg í bú strax
og þau gátu. Mamma var ekkert
undanþegin því. Hún fór fljótt að
gæta barna og í vist til nokkra
fjölskyldna og man ég ekki ann-
að en hún minntist þess fólks
sem hún kynntist með hlýju. Síð-
ar fór hún til Akureyrar og var
þar í vist og vann á hóteli og
fleira. Mamma og pabbi (Ólafur
Eiríksson) kynntust þegar pabbi
réð sig á bát frá Norðfirði árið
1946 og giftu sig 21. júní 1947.
Ekki man ég annað en að ást og
ástríki hafi alltaf ráðið ríkjum.
Uppeldið lenti að mestu á herð-
um mömmu þar sem pabbi var
sjómaður mestallt sitt líf. Ekki
held ég að það hafi alltaf verið
auðvelt að ala upp stráka sem
lifðu fyrir það eitt að vera á
bryggjunum og um borð í bát-
um. Enda marka minninguna
áhyggjur hennar á þessum árum
þar sem ég lifði og hrærðist í því
umhverfi.
Það var mömmu skelfilegt
áfall þegar pabbi lést af slysför-
um 1974. Mörg ár eftir þetta og
raunar allt til loka mótaði þetta
líf hennar. Mamma var mjög
trúuð og ættrækin kona, glað-
vær, kát, gestrisin, frábær kokk-
ur og nýjungagjörn í mat og til í
að prufa allt í þeim efnum. Alltaf
var pláss fyrir ættingja og vini
hjá henni. Hún var félagslynd,
starfaði m.a. í Kvennadeild
SVFÍ á Norðfirði og var þar
heiðursfélagi, starfaði mikið í
Félagi aldraða þar til kraftar
þrutu, ávallt tilbúin að gera það
sem þurfti.
Þar sem ég var einn systkina
minna sem bjó ekki langt frá
henni var samneyti okkar mjög
náið og ekki skemmdi það fyrir
að mamma og Gunna konan mín
urðu fljótt góðar vinkonur þar
sem vinátta og gagnkvæm virð-
ing réð ríkjum.
Mamma var vinmörg og virt-
ust allir hænast að henni enda
með stórt hjarta. Þegar heils-
unni fór að hraka vantaði ekki að
allir voru tilbúnir til að hjálpa og
heimsækja hana. Ég held þó að
ég halli ekki á neinn þó ég nefni
nöfnu hennar Lilju Jónu sem var
vakin og sofin yfir velferð henn-
ar síðustu árin og fyrir það er ég
óumræðilega þakklátur. Nógu
sterk lýsingarorð á ég ekki til að
þakka starfsfólki FSN fyrir um-
hyggju þess, þið eruð „frábær“.
Að leiðarlokum vil ég þakka
mömmu fyrir ást og umhyggju
fyrir mér og mínum.
Stór hópur hefur tekið á móti
henni hinum megin með pabba í
broddi fylkingar, það hafa verið
fagnaðarfundir eftir tæplega 40
ára bið.
Mömmu verður sárt saknað í
stórum hópi afkomenda, ætt-
ingja og vina og bið ég góðan
Guð að vaka yfir minningu henn-
ar.
Þinn sonur,
Eiríkur.
Í dag fylgi ég minni elskulegu
tengdamóður síðasta spölinn. Það
eru 43 ár síðan ég kom fyrst á
Mýrargötuna með honum Eika
mínum, mjög feimin og niðurlút,
en fljótt fannst mér ég vera eins
og heima. Elskan og hjarthlýjan
frá henni og Óla var ekki lengi að
bræða mig. Alltaf var húsrúm hjá
þeim hjónum fyrir vini og vanda-
lausa. Alltaf var pláss fyrir skyld-
fólk mitt eða vini ef einhvern
vantaði gistingu.
Fjórðungssjúkrahúsið á Norð-
firði var næsta hús og því þægi-
legt og handhægt að dvelja hjá
henni. Tengdamamma var ekki
há í loftinu en virkaði stærri en
hún var, reisuleg, hjartahlý,
broshýr og gestrisni hennar var
rómuð. Hún var félagslynd með
eindæmum og var meðal annars
heiðursfélagi Kvennadeildar
Slysavarnafélagsins í Neskaup-
stað. Aldrei stóð á henni að vera
með heimilið fyrir okkur, það er
henni að þakka hvað ég gat farið
oft með honum Eika mínum þeg-
ar hann var að fara í vinnuferðir
til Reykjavíkur eða erlendis. Eitt
orð, þá var hún komin og var
með heimilið og ég áhyggjulaus.
Barnabörnin nutu vel þessarar
tilbreytingar. Jólin komu ekki til
okkar hér í Heiðarbýli fyrr en
hún var komin í hús með flat-
brauð og laufabrauð frá Dennu
vinkonu sinni, enda telst mér til
að hún hafi verið hér ca. 35 jól.
Hún naut sín og var í essinu sínu
þegar skötuhópurinn kom á Þor-
láksmessu. Eftirfarandi hending
kemur upp í hugann þegar ég
hugsa um elsku tengdamóður
mína og lýsir vel hennar hug-
arþeli og óskum: „Þar sem ham-
ingjan býr er ljós í glugga hvert
sem hann snýr.“ Síðustu vikur
voru erfiðar hjá henni en ég er
Lilja Sumarrós
Þorleifsdóttir