Morgunblaðið - 14.03.2014, Síða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. MARS 2014
✝ IngibjörgBjörnsdóttir
fæddist í Fagranesi
á Reykjaströnd í
Skagafirði 20. nóv-
ember 1918. Hún
lést 28. febrúar
2014 á Hrafnistu í
Reykjavík.
Foreldrar henn-
ar voru Björn Helgi
Guðmundsson
bóndi, f. 29. sept-
ember 1882, d. 7. ágúst 1966, og
Dýrólína Jónsdóttir, kennari og
húsfreyja, f. 30. janúar 1877, d.
22. júní 1939. Systir Ingibjargar
var Áslaug Kemp, f. 1922, d.
1995.
f. 1979, gift Rúnari Sigurðssyni,
f. 1974. Þau eiga þrjú börn. 4)
Björn Helgi, f. 1950, kvæntur
Guðrúnu Þóroddsdóttur, f. 1952.
Börn þeirra eru: a) Margrét, f.
1980, gift Sveini Rúnari Bene-
diktssyni, f. 1978. Þau eiga tvö
börn. b) Ingibjörg, f. 1980, gift
James Joseph Devine, f. 1976.
Þau eiga tvö börn. c) Þóroddur, f.
1988. 5) Sigrún, f. 1953, d. 1964.
Ingibjörg stundaði nám í Hús-
mæðraskólanum á Staðarfelli
1940-1941 og lauk kennaraprófi
frá Kennaraskóla Íslands 1944.
Jónas og Ingibjörg ráku á heimili
sínu Smábarnaskóla Laugarness
ásamt Teiti Þorleifssyni kennara
1949-1958. Hún kenndi við Laug-
arnesskóla 1957-1961, við Lauga-
lækjarskóla frá 1962-1968 og
Laugarnessskóla 1969-1986.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Áskirkju í dag, föstudaginn 14.
mars 2014, kl. 13.
Eiginmaður Ingi-
bjargar var Jónas
Guðjónsson kenn-
ari, f. 4. nóvember
1916, d. 4. desember
2004. Börn þeirra
eru: 1) Sveinbarn, f.
í apríl 1943, dáið
samdægurs. 2) Ingv-
ar Bergur, f. 1944,
d. 1952. 3) Ragnar,
f. 1947, kvæntur
Evu Örnólfsdóttur,
f. 1948. Börn þeirra eru: a) Jónas
Ingi, f. 1972, í sambúð með Guð-
nýju Ólafsdóttur, f. 1976. Þau
eiga tvo syni. b) Sigrún, f. 1975,
gift Birni Þórðarsyni, f. 1973.
Þau eiga fjögur börn. c) Stefanía,
Ég kveð með söknuði tengda-
móður mína eftir hálfrar aldar
samleið. Það var auður minn að
eiga hana að og fá að læra af
henni, taka við hrósi og hvatningu,
sama hvað ég tók mér fyrir hend-
ur. Um leið vil ég minnast tengda-
föður míns en hann lést árið 2004.
Hann stóð við hlið hennar eins og
klettur, traustur, umhyggjusamur
og leiðbeinandi. Þau voru gift í 62
ár, stóðu saman í gleði og sorg, töl-
uðu hlýlega hvort um annað og
báru virðingu hvort fyrir öðru.
Ung kom ég inn í fjölskylduna,
þegar Ragnar sonur þeirra og ég
byrjuðum saman, og var mér
strax tekið sem dóttur sem þau
hefðu eignast. Þau hvöttu mig
áfram í námi og starfi og voru
ávallt reiðubúin til aðstoðar. Þau
lágu ekki á liði sínu við að gæta
barnanna okkar, sækja þau í leik-
skóla og taka á móti þeim er skóla
lauk á daginn. Gestkvæmt heimili
þeirra stóð öllum opið og glaðværð
laðaði að gesti og gangandi.
Myndarskapur Ingibjargar í mat-
argerð fór ekki fram hjá neinum.
Gestir nutu matar og kaffis ávallt
við dúkuð borð og var húsmóðirin
gleðigjafinn sem fékk alla til að
slappa af og hlæja með sér. Hún
var hagmælt og hafði yndi af að
setja saman ljóð og gerði það
óspart með gestum sem bar að
garði. Þrátt fyrir að barnamissir
og margvísleg veikindi hafi sett
sitt mark á heimilislífið skorti
tengdamóður mína aldrei glað-
værð. Hún leyfði sér heldur aldrei
að tala um að vera þreytt og henni
fannst ég stundum orkulítil! Það
var eins og hún væri knúin áfram
af ósýnilegum ofurkrafti. Hún
hafði stórt og mikið skap, líkt og
eldfjall. Yfirborðið alla jafna ró-
legt, svo gat gosið þegar minnst
varði og fljótlega féll allt í ljúfa löð.
Okkar samskipti voru þó yfirleitt
á ljúfum nótum.
Ingibjörg var fagurkeri; hafði
ánægju af fallegum hlutum og fal-
legum fötum og fylgihlutum. Í
seinni tíð lét hún sauma á sig föt
sem færu vel, auk þess sem hún
sjálf saumaði og prjónaði af sama
myndarskap og allt annað sem
hún gerði. Allt skyldi vel gert.
Það má segja að seinni hluti
ævinnar hafi verið henni léttbær-
ari en sá fyrri, að því undanskildu
að lifa án Jónasar síðustu 10 árin.
Þó að hún segðist ekki vera trúuð
var hún eins og margir af hennar
kynslóð með Guð í hjartanu. Þeg-
ar hún var komin á Hrafnistu
sagðist hún biðja bænir á hverju
kvöldi og ávallt kvaddi hún okkur
með orðunum: „Guð veri með ykk-
ur.“ Fyrirgefning var henni líka
ofarlega í huga og það fundum við
best þegar hún spurði um barna-
barnið sitt sem varð á í lífinu og
hún fyrirgaf þrátt fyrir að vera
jafnframt reið. „Þar sem er líf, þar
er von,“ voru hennar orð um að líf-
ið haldi áfram þrátt fyrir erfið-
leika. Það þekkti hún jú manna
best. Þegar Sigrún dóttir okkar
skírði dóttur sína í höfuðið á okkur
báðum gladdi það hana mikið að
við vorum þar sameinaðar í nafni
lítillar telpu.
Ég er þakklát fyrir þau ár sem
ég átti með tengdaforeldrum mín-
um. Þeirra trausti faðmur stóð
ávallt opinn og umvafði börn og
barnabörn með allri þeirri elsku
sem hægt er að gefa. Ég þakka í
auðmýkt allt sem þau gerðu fyrir
mig.
Blessuð sé minning þeirra
beggja.
Eva Örnólfsdóttir.
Amma Inga sagði mér oft að
hún óttaðist ekki dauðann. Í raun
man ég ekki til þess að hún hafi
óttast neitt. Hún var ákveðin, iðju-
söm, skapmikil, hjartahlý, hjálp-
fús og umhyggjusöm við menn og
dýr. Amma og afi voru náin alla tíð
og vart hægt að minnast ömmu án
þess að minnast afa líka. Það voru
forréttindi að alast upp með
ömmu Ingu og Jónas afa í næstu
götu. Stutt að trítla fyrir hornið á
Hofteignum og skjótast inn á
Laugateig. Þar beið okkar systr-
anna alltaf hádegismatur á meðan
við vorum í grunnskóla. Afi stóð
yfir pottunum, með svuntuna
hennar ömmu tvíreyrða um mittið
því hann var svo grannur, kallaði
mig kæfubelg því hann vissi sem
var að kæfan hennar ömmu ofan á
heimabakaða rúgbrauðið eða flat-
brauðið var það besta sem stelpu-
skottið fékk. Dyrnar hjá ömmu og
afa stóðu mér alltaf opnar. Hjá
þeim lærði ég m.a. að lesa áður en
grunnskólagangan hófst, lærði að
leggja kapal, lærði að snúa klein-
um og steikja laufabrauð. Þó var
ekki síst lexían um umgengni við
annað fólk.
Hjá ömmu og afa lærðist mér
fljótt að bera virðingu fyrir öllum,
hvar sem þeir væru á vegi staddir
í lífinu. Nálægðin við ömmu og afa
myndaði sterkari tengsl en ella og
mikil vinátta og hlýja einkenndi
okkar samskipti. Þegar ég var
komin með bílpróf voru þau fús að
lána mér bílinn sinn, en afi tók
skýrt fram að ég ætti ekkert að
taka bensín, það myndi hann gera.
Ein jólin, rétt um tvítugt, var ég
ein og ömmu og afa fannst ómögu-
legt að ég væri annars staðar en
hjá þeim. Úr varð að ég tók
nokkra pakka með til þeirra og
hélt jólin á Laugateignum. En
amma veiktist og lá fyrir svo við
afi tókum að okkur eldamennsk-
una. Í fyrsta sinn eldaði ég jólamat
með tilsögn frá ömmu í rúminu,
meðan afi lagði á borð. Eftir ynd-
islega kvöldstund ætlaði ég að
rölta heim en ekki var annað tekið
í mál en ég yrði yfir nótt á svefn-
sófanum í suðurherberginu. Þessi
jól voru stórkostleg, notaleg, full
af ást og hlýju. Þegar við Rúnar
minn kynntumst lögðu amma og
afi blessun sína yfir sambandið.
Þau þekktu marga ávexti af ætt-
artré Rúnars og oft sátum við,
ræddum saman og rifjuðum upp
forna tíð. Eftir að afi lést fórum
við amma ósjaldan á rúntinn.
Stundum bara í höfuðborginni,
stundum upp um sveitir lands en
stundum lá leið heim í kaffi, þar
sem hún kjáði framan í lang-
ömmubörnin og söng fyrir þá Gils-
bakkaþulu eins og hún gerði fyrir
mig þegar ég var barn. Hún hafði
gaman af að fylgjast með mannlíf-
inu og hafði skoðanir á hlutunum.
Amma var ófeimin við nýjungar
og var alltaf til í að prófa eitthvað
nýtt eins og tala gegnum Skype og
skoða mannlífið á Facebook. Við
amma höfum deilt gleði og sorg-
um í lífi hvor annarrar og sitt á
hvað verið hinni öxl til að hvíla á.
Amma var mér margoft stoð og
stytta, reyndist mér eins og besta
vinkona og var ávallt tilbúin að að-
stoða þegar eitthvað bjátaði á. Í
leik og námi var hún boðin og búin
að leggja sitt af mörkum til að ég
næði árangri í mínu lífi. Ömmu og
afa mun ég ávallt minnast með
þakklæti og söknuði.
Stefanía Ragnarsdóttir
(Stefa).
Látin er góð vinkona og sam-
starfsmaður til margra ára. Ingi-
björg kenndi við Laugarnesskóla
frá 1968 til 1986 en áður kenndi
hún við Laugalækjarskóla og þar
áður var hún með kennslu yngri
barna á heimili sínu. Það var vel
þekkt í hverfinu að hægt væri að
koma í tímakennslu til Ingibjarg-
ar og læra að lesa. Þennan heima-
skóla var Ingibjörg með í þó nokk-
ur ár. Jónas Guðjónsson,
eiginmaður hennar, sem einnig
kenndi við Laugarnesskóla, var
henni góður bakhjarl.
Eftir að hún hætti kennslu við
Laugarnesskóla tók hún að sér að
sjá um mat fyrir starfsfólk skól-
ans. Næstu tvö árin á eftir nutum
við samstarfsfólkið leikni hennar á
þeim vettvangi. Ingibjörg var ein
af þessum duglegu kennurum sem
lögðu sig alla fram til að nemend-
ur hennar næðu sem bestum ár-
angri, hún gat stundum verið
snögg upp á lagið, sem þurfti
stundum, en öll samskipti við hana
voru sérlega ánægjuleg og gef-
andi. Hún átti mjög gott með að
setja saman vísur og kvæði, það
gat komið sér vel þegar undirbún-
ar voru skemmtanir með börnun-
um. Ingibjörg var um tíma for-
maður kennarafélags skólans og
lagði þá drjúga hönd á vorhrein-
gerningar í skólaselinu Katlagili.
Um einhver árabil eftir að hún
hætti föstu starfi bakaði hún flat-
kökur heima sem voru alveg sér-
lega ljúffengar og var þá gott að
koma í heimsókn til hennar og
eiga gott spjall. En það voru ekki
bara góðu flatkökurnar hennar
Ingibjargar sem löðuðu okkur
hjónin í heimsókn til Ingibjargar
og Jónasar, heldur voru þau hjón-
in afar fróð og skemmtileg og þó
að Ingibjörg væri ekki alltaf við
góða heilsu lét hún aldrei á því
bera því að það var stutt í brosið
og glaðværðina. Þegar Björn son-
ur Ingibjargar æfði þjóðdansa hjá
Þjóðdansafélagi Reykjavíkur var
Ingibjörg tilbúin til að sauma bún-
inga á soninn sem nota skyldi við
sýningar. Það var gott að leita til
Ingibjörg
Björnsdóttir
Ég var heima-
gangur á heimili
Sigríðar frá því að
ég man fyrst eftir
mér. Þau Guðmund-
ur áttu fallegt heimili á Fjölnis-
vegi 20 og ég var tíður gestur að
leika við Níels frænda minn og
jafnaldra. Foreldrum okkar hefur
greinilega líkað vinátta okkar
frændanna og komu okkur iðu-
lega saman til leikja, enda þótt við
byggjum hvor í sínum bæjarhlut-
anum. Sigríður sýndi að því er
virtist óendanlega þolinmæði yfir
hávaðasömum og óstýrilátum
strákahópnum. Við Nilli vorum
Sigríður Níelsdóttir
✝ Sigríður Níels-dóttir fæddist
11. ágúst 1920. Hún
lést 26. febrúar
2014. Útför Sigríð-
ar fór fram 5. mars
2014.
bekkjarbræður og
sessunautar í Mið-
bæjarskólanum og
urðum við iðulega
samferða heim. Veit-
ingar í eldhúsinu á
Fjölnisveginum
voru fastur liður í til-
verunni og sú
umönnun sem
stráklingar á þess-
um aldri gerir sér
ekki ljósa fyrr en
áratugum seinna.
Sigríður var glæsileg kona, há
og grönn, með hávöxnustu konum
af sinni kynslóð. Hún bar sig vel
og var ákveðin í fasi; sagði mein-
ingu sína skilmerkilega, ef svo bar
undir. Hún bjó manni sínum og
sonum glæsilegt heimili, sem var
þó opið til leikja ungdómsins. Ég
skammast mín ennþá fyrir að hafa
fellt ofnhillu í stofunni með flest-
um kristal- og glermunum heim-
ilisins í ærslafullum byssuleik.
Ekki var ég skammaður, þótt til-
efnið hafi verið ærið.
Þau Guðmundur ferðuðust
mikið, voru útivistar- og hesta-
fólk. Þau áttu bíl frá minni fyrstu
minningu og fóru í langar og
stuttar ferðir um landið. Iðulega
flaut ég með. Ég man vel eftir
fjallgöngu á Úlfarsfell, þar sem
við Pétur Guðmundarson, 6-8 ára
gamlir, tókum á rás upp fjallið á
undan þeim hjónunum, Sigríði og
Guðmundi, ásamt Nilla og Snorra.
Guðmundur hljóp okkur uppi áð-
ur en okkur tókst að hlaupa fyrir
björg á norðanverðu fjallinu.
Fjölskyldan flutti að Hagamel
44 þegar við frændurnir vorum á
fermingaraldri. Húsið var nýtt og
glæsilegt, byggt í kantinum á
stóru braggahverfi, sem hvarf á
næstu árum. Þarna héldu þau
Guðmundur heimili í hálfa öld,
komu drengjunum til manns og
önnuðust hvort annað meðan
bæði lifðu. Sundlaug Vesturbæjar
var steinsnar frá og nýttu þau
hana vel – það hefur vafalaust átt
þátt í langlífi þeirra beggja. Bæði
Guðmundur og Sigríður komust á
tíræðisaldur áður en heilsan fór
að láta undan síga. Þau fengu að
vísu bæði augnsjúkdóma á efri ár-
um, sem gaf mér tækifæri til að
endurgjalda eilítið umstangið sem
þau höfðu af mér í æsku. Lækn-
ismeðferð getur þó verið tvíeggj-
uð; Sigríður fékk nýja augasteina
einhvern tíma eftir áttrætt. Hún
sá miklu betur eftir aðgerðirnar,
en það kostaði stórhreingerningu
á Hagamelnum. Nú sá hún kusk
og ryk í öllum skotum, þar sem
ekkert hafði verið sýnilegt fyrr.
Þeim fækkar óðum, sem komu
að uppvexti mínum – tóku þátt í
að ala mig upp. Foreldrar mínir
eru löngu gengnir og fáir eftir af
fullorðnu fólki æsku minnar. Ein-
hvers staðar segir að það þurfi
þorp til að ala upp börn; hóp af
fullorðnu fólki, sem heldur utan
um ungviðið og leiðir það til nokk-
urs þroska. Sigríður var hluti
þessa hóps fyrir mig.
Einar Stefánsson
og fjölskylda.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, tengdasonur, afi, bróðir og vinur,
ÖRN AXELSSON
rennismíðameistari,
Hraunbæ 27,
lést þriðjudaginn 4. mars.
Jarðarförin fer fram frá Árbæjarkirkju
mánudaginn 17. mars kl. 13.00.
Sigrún Axelsdóttir,
Sigrún Hrefna Arnardóttir, Victor Björgvin Victorsson,
Axel Örn Arnarson, Sigrún Aadnegard,
Ingólfur Arnarson, Eva Bryndís Pálsdóttir,
Egill Sölvi Arnarson, Bára Brynjólfsdóttir,
barnabörn, tengdaforeldrar, systkini og
Viggó Guðmundsson.
✝
Ástkær móðir okkar,
INGIBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Þiljuvöllum,
Berufjarðarströnd,
lést föstudaginn 7. mars.
Hún verður jarðsungin frá Háteigskirkju
þriðjudaginn 18. mars kl. 13.00.
Kristín, Unnþór, Hlífar, Alda, Þórður
og fjölskyldur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, fóstur-
bróðir, afi og langafi,
ERLINGUR NORÐMANN
GUÐMUNDSSON,
Hörðubóli,
Dalabyggð,
lést laugardaginn 8. mars.
Útför hans fer fram frá Kópavogskirkju
mánudaginn 17. mars kl. 13.00.
Ragnhildur Beatrice Erlingsdóttir, Sigurjón Hannesson,
Kristrún Erna Erlingsdóttir, Baldur Kjartansson,
Guðríður Erlingsdóttir, Stefán Hólmsteinsson,
Líneik Dóra Erlingsdóttir,
Guðmundur Erlingsson, Ninna Karla Katrínardóttir,
Una Auður Kristjánsdóttir, Hjalti Samúelsson,
barnabörn og langafabörn.
✝
Yndisleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HILMA MARINÓSDÓTTIR,
Fossvegi 4,
Selfossi,
lést þriðjudaginn 11. mars.
Útför auglýst síðar.
Einar Ársæll Sumarliðason, Oddbjörg Jónsdóttir,
Guðrún Erla Sumarliðadóttir, Halldór Guðnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
GUÐNÝ ÁSBJÖRNSDÓTTIR
frá Hellisandi,
lést á Hrafnistu laugardaginn 8. mars.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 21. mars kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórir Kristjánsson.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
ANNA GUÐNÝ ÓLAFSDÓTTIR,
áður búsett í Sunnufelli
á Kópaskeri,
lést á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð,
Akureyri, laugardaginn 8. mars.
Útför hennar fer fram frá Glerárkirkju á Akureyri föstudaginn
14. mars kl. 10.30.
Friðrik J. Jónsson,
Árni V. Friðriksson, Gerður Jónsdóttir,
Ólafur Friðriksson, Freyja Tryggvadóttir,
Kristín Helga Friðriksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.