Morgunblaðið - 23.05.2014, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MAÍ 2014
✝ Ólafur Sig-urður Ásgeirs-
son fæddist í
Reykjavík 20. nóv-
ember 1947. Hann
andaðist á líkn-
ardeild Landspít-
alans 11. maí 2014.
Foreldrar hans
voru Dagmar
Gunnarsdóttir hús-
móðir, f. í Reykja-
vík 28. júní 1920, d.
30. júní 1995, og Ásgeir Ólafsson
forstjóri, f. í Hvammi í Dölum 2.
desember 1922, d. 16. ágúst
1986. Systkini hans voru Sigrún
Elísabet, f. 14. maí 1956, d. 4.
mars 2005; Ásgeir Gunnar, f. 26.
júní 1957 og Rannveig Hildur, f.
8. janúar 1967. Ólafur kvæntist
þann 4. desember 1971 eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Vilhelmínu
Elsu Johnsen mennta-
skólakennara, f. 24. janúar 1949.
Foreldrar hennar voru Sigríður
Guðmundsdóttir húsmóðir, f. 3.
september 1910, d. 15. janúar
2005 og Gunnar Johnsen verka-
maður, f. 4. janúar 1911, d. 9.
nóvember 1984. Börn Ólafs og
Vilhelmínu eru: 1) Dagmar Ýr
dýralæknir, f. 12. október 1975,
eiginmaður hennar er Guð-
mundur Viðar Hreinsson bif-
vélavirki, f. 18. janúar 1975,
börn þeirra eru: Stefán, f. 2.6.
2007, María, f. 21.1. 2011 og
Gunnar, f. 28.2. 2013. 2) Ásgeir
tæknifræðingur, f. 4. október
1977, eiginkona hans er Helga
Auður Gísladóttir nemi, f. 8.
mars 1986, barn þeirra Kristín
Vilhelmína, f. 26.12. 2012. 3) El-
ínborg Ingunn stærðfræðingur,
f. 6. apríl 1979, eiginmaður
hennar er Stefán Ingi Valdi-
marsson stærðfræðingur, f. 5.
júlí 1980, barn þeirra, Þórarinn,
f. 8.3. 2012.
handskrifter rörande Skandin-
aviens historia árið 1988. Félagi
í Vísindafélagi Íslendinga frá
1989; félagi í Societa Italia di
Demigrafia Storica frá 1990.
Hann gegndi formennsku í ýms-
um nefndum á vegum Alþjóða-
skjalaráðsins, International Co-
uncil on Archives (ICA), og sat
um skeið í aðalstjórn. Hann var
síðan gerður að heiðursfélaga
ICA árið 2010.
Ólafur var frá unga aldri
virkur í skátahreyfingunni, og
var einn helsti hvatamaður að
stofnun skátafélagsins Skjöld-
unga í Reykjavík árið 1969.
Hann var formaður Skátafélags
Akraness 1981-1984, Skjöld-
unga í Reykjavík 1975-1977 og
1985-1987. Hann sat í stjórn
Skátasambands Reykjavíkur
1987-1993, formaður 1988-1993;
í stjórn Bandalags íslenskra
skáta 1988-2004. Ólafur var
skátahöfðingi 1995-2004. Hann
var einnig félagi í Oddfellow-
reglunni.
Meðal rita Ólafs eru „Íslands-
verslun Aldinborgara og versl-
unarbók af Snæfellsnesi frá
1585“, (fjölrit, 1971). „Hólastóll,
rekstur og efnahagur 1374-
1594“, (cand. mag.-ritgerð
1976). „Bosetningen i Snæfells-
nessýslas vestlige del 1300-
1600“, (1978). „Kirkjueignir“ í
ritinu Lúther og íslenskt þjóðlíf
(1989). Sjávarbyggð undir Jökli.
Saga Fróðárhrepps, (1988).
Kauphöfn og verslunarstaður.
Saga Stykkishólms I. (1992).
Kirkjueignir 1597-1984, (1994).
Ólafur hlaut ýmsar við-
urkenningar fyrir störf sín.
Hann hlaut silfurúlfinn, æðsta
heiðursmerki skátahreyfing-
arinnar árið 1995. Hann var
sæmdur riddarakrossi hinnar ís-
lensku fálkaorðu árið 1998 og
riddarakrossi Ordre des Arts et
des Lettres árið 2005 fyrir störf
að alþjóðamálum skjalasafna.
Útför Ólafs Ásgeirssonar fer
fram frá Hallgrímskirkju í dag,
23. maí 2014, og hefst athöfnin
kl. 15.
Ólafur lauk stúd-
entsprófi frá MR
árið 1967; BA-prófi
í sagnfræði og þjóð-
félagsfræði frá HÍ
1971; cand.mag.-
prófi í sagnfræði
frá HÍ 1976. Nám í
uppeldis- og
kennslufræði við HÍ
1982. Nám í efna-
verkfræði við Uni-
versity of Man-
chester Institute of Science and
Technology 1968-1969. Nám-
skeið í norskri sögu við Björg-
vinjarháskóla 1973.
Ólafur var kennari við Gagn-
fræðaskóla Reykjavíkur 1967-
1972, MR 1970-1972, Mennta-
skólann við Tjörnina 1970-1971,
MH 1971-1976. Áfangastjóri við
MH 1976-1977. Stundakennari
við HÍ 1976-1978 og 1988-1992.
Hann var fyrsti skólameistari
Fjölbrautaskólans á Akranesi
haustið 1977 og gegndi því starfi
uns hann var skipaður þjóð-
skjalavörður þann 1. desember
1984. Hann fékk lausn frá störf-
um frá 1. júní 2012 og hafði þá
gegnt embætti þjóðskjalavarðar
lengur en nokkur forvera hans.
Ólafur sat í stjórn Sambands
iðnfræðsluskóla 1977-1985.
Hann var starfsmaður Kirkju-
eignanefndar 1984. Formaður
þjóðminjaráðs 1991-1994. Í
skólanefnd Menntaskólans við
Sund 1996-2000, formaður 1998-
2000. Hann sat í stjórn Skóla-
meistarafélags Íslands 1983-
1985; stjórn Sagnfræðingafélags
Íslands 1972-1973 og 1985-1988,
formaður 1987-1988. Í stjórn
Hins íslenska þjóðvinafélags frá
1988 og var forseti Hins íslenska
þjóðvinafélags frá árinu 1999.
Hann var kjörinn félagi í Kungl.
Samfundet för utgivande av
Ólafur, tengdafaðir minn, tók
mér einstaklega vel frá upphafi
okkar kynna. Það var alltaf jafn-
gaman að setjast með honum
með kaffibolla og ræða daginn og
veginn. Hann var líka boðinn og
búinn ef það var eitthvað sem
hann gat gert til að aðstoða.
Þetta náði til allrar fjölskyldu
minnar, enda náðu foreldrar mín-
ir og tengdaforeldrar mjög vel
saman. Ég man enn þegar þau
hittust fyrst. Þá höfðu foreldrar
mínir boðið okkur Elínborgu og
foreldrum hennar í kaffi en fljót-
lega vorum við börnin send á
annað borð svo foreldrarnir gætu
betur stungið saman nefjum.
Næst þegar ég hitti pabba lýsti
hann því með mikilli gleði hvað
honum fannst gaman að spjalla
við Ólaf. Oft áttu þeir eftir að
gera það síðar.
Veikindi settu mark sitt á síð-
ustu ár Ólafs. Hann veiktist fyrst
fljótlega eftir að við hjónin flutt-
um heim frá Bandaríkjunum og
við tók nær samfelld veikinda-
saga í rúm fimm ár. Hann lét
samt ekki deigan síga heldur
vann hann og sinnti áhugamálum
sínum bókstaflega fram á síðasta
dag. Hann naut þess að fara út og
hitta fólk þó það þýddi að hann
þyrfti að hvíla sig eftir á. Síðustu
árin naut Ólafur og öll fjölskyld-
an góðs af einstakri vináttu Jóns
Friðbergs Hjartarsonar sem allt-
af gaf sér tíma til að hjálpa Ólafi.
Ég efast um að ég muni nokkurn
tímann verða vitni að fallegri vin-
skap.
Dag einn í febrúar 2011 til-
kynnti Ólafur starfsmönnum sín-
um að hann þyrfti að halda áfram
í krabbameinsmeðferð. Ég var þá
með breskan samstarfsfélaga
minn í nokkurra daga heimsókn
og vildi fara með hann út fyrir
borgina. Ólafur tók ekki annað í
mál en að leggja til bíl og fara
með okkur og seinni hluta dags-
ins keyrðum við hringferð um
Suðurland. Í mínum huga reynd-
ist þetta nokkur svaðilför í ís-
lensku vetrarveðri því færðin var
ekki upp á það besta en Ólafur
var vanur svona aðstæðum og
hafði bara gaman af. Um kvöldið
bauð hann okkur út að borða af
sínum alkunna höfðingsskap og
ekki veitti af þar sem við vorum
nokkuð blautir eftir að ég fann
ekki göngustíginn að Gullfossi
fyrr en eftir nokkra leit.
Ólafur hafði alla tíð sterk
tengsl við Þýskaland. Á unglings-
árunum kynntist hann skáta það-
an og í kjölfarið fékk hann sum-
arvinnu hjá fjölskyldufyrirtæki
mágs hans úti í Bæjaralandi.
Þessi vinátta varði æ síðan. Þeg-
ar Ólafi var boðið í níræðisafmæli
hjá vinnuveitandanum úti í Bæj-
aralandi í desember 2012 lét
hann ekki veikindin stoppa sig.
Við fjölskyldan og Ásgeir mágur
minn skelltum okkur með. Þar
átti Ólafur góða daga í faðmi vina.
Svo mjög hafði hann gaman af
ferðinni að minnstu munaði að
hann yrði eftir þegar við tókum
lestina til baka út á flugvöll.
Barnabörnin fimm voru Ólafi
alltaf ofarlega í huga. Hann var
sífellt að spyrja frétta af þeim og
fylgjast með afrekum þeirra. Eðli
málsins samkvæmt kynntist
Stefán, elsta barnabarnið, Ólafi
best. Gaman var að fylgjast með
lestri þeirra til undirbúnings
leikhúsferð á Gulleyjuna og síð-
ustu mánuðina gripu þeir iðulega
í tafl. Því miður fengu barnabörn-
in ekki meiri tíma með afa Óla en
við minnumst þó öll þeirra stunda
sem við fengum.
Stefán Ingi Valdimarsson.
Hann fagnaði stúdentsútskrift
vorið 1967, þá var ég fimm mán-
aða. Margir sem ekki voru í nán-
um tengslum við fjölskylduna
héldu að Óli ætti þetta litla barn
og svo sem þótti það eðlilegra á
þessum tíma, en að það væru for-
eldrar mínir þá 45 og 47 ára. Óli
var í mínum huga afskaplega
merkilegur maður og yfir honum
hvíldi dulúð. Herbergið hans var
fullt af kynjahlutum; framandi
bókum, undarlegum bréfapress-
um, pennastöngum og pennaodd-
um, enda var hann lista skraut-
skrifari. Upplýsti hnötturinn
hans var í ákaflega miklu uppá-
haldi. Hann átti kærustu sem var
prinsessu líkust og ég man að ég
sat löngum stundum og starði á
hana þar sem hún sat í eldhúsinu
með ferðahárþurrku á höfði og
námsbók í hönd að læra undir
próf. Leið Óla og Mínu lá í Kópa-
voginn, þar festu þau kaup á
fyrsta heimili sínu við Kópavogs-
braut. Það var ævintýri að koma
þangað hvort sem var sumar eða
vetur því Óli var mikill aðdáandi
klassískrar tónlistar og ég naut
þess vel og m.a. gaf hann mér
tvær plötur úr safni sínu, önnur
þeirra var Carmen. Ég var þá
átta ára. Þessar plötur spilaði ég í
gríð og erg og lék ýmist stjórn-
anda eða persónur verkanna. Án
efa mótaði þetta meðal annars
áhuga minn á klassískri tónlist.
Um jólin á tólfta aldursári mínu
beið ég eins og flest börn spennt
eftir því að opna jólagjafirnar. Ég
var bókaormur og sá að pakkinn
frá Óla og co gaf ákveðin fyrir-
heit. En þegar ég opnaði pakk-
ann blasti við mér bók sem ber
heitið Hugtök og heiti í bók-
menntafræði. Bókin fór upp í
hillu og beið þess að safna ryki
um aldur og ævi. Síðar lagði ég
fyrir mig nám í íslensku. Þarf
ekki að orðlengja að jólagjöfin
gamla frá Óla var dregin oft út úr
hillunni og varð mitt haldreipi við
ritgerðarsmíðar og glöggvunar.
Það sama ár var ég sumarlangt
barnapía á Akranesi hjá Óla og
Mínu. Ég hafði nóg fyrir stafni
við leik með frændsystkinum, en
á kvöldin hlýddi kennarinn mér
yfir ýmsa hluti. Óli tók einhliða
ákvörðun að ég þyrfti ákveðna
kennslu og um tveggja vikna
skeið lagði hann fyrir mig al-
gebruverkefni. Þá kunnáttu
reyndi ekki á fyrr en í mennta-
skóla, en þá vafðist verkefnið
heldur ekki fyrir mér. Framsýni
stóra bróður sannaðist þar. Þeg-
ar ég hóf þátttöku í pólitísku
starfi í Kópavogi 2010 og fram til
síðasta dags var upphaf samtals
þannig að Óli sagði „það er gott
að búa í Kópavogi“ og svo rædd-
um við landsins gagn og nauð-
synjar og leituðum ráða hjá hvort
öðru. Ég naut þá sagnahæfileika
hans, þar sem hann lýsti ævintýr-
um sínum á sviði kennslu, stefnu-
mótunar, skólastjórnunar,
skjalamála og skátastarfa. Þar
varð svo skýrt fyrir mér að stóri
bróðir minn hafði upplifað og af-
rekað ótrúlega hluti um ævina í
störfum sínum öllum og hann
lýsti verkefnum sínum og sam-
ferðafólki af mikilli væntum-
þykju. Það hefur kristallast í um-
mælum vina og samstarfsmanna
að hann naut djúprar virðingar,
en það var ekki hans háttur að
hreykja sér.
Ég og fjölskylda mín þökkum
samfylgdina og vináttuna. Megi
allt gott fylgja Mínu, stórfjöl-
skyldunni og vinum öllum. Megi
allt gott fylgja Óla bróður.
Rannveig litla systir,
Karl Jóhann og börn.
Við leikslok átti Ólafur á bratt-
ann að að sækja eins og stórvinur
hans komst að orði. Ótímabært
fráfall Ólafs skilur eftir sig stórt
skarð hjá fjölskyldu, vinum og
samstarfsfélögum. Hann var
feikn fróður og skemmtilegur
maður sem gaman var að um-
gangast. Það verða viðbrigði að
geta ekki flett upp í alfræðibók-
inni, Ólafi. Hvergi var komið að
tómum kofanum í hans ranni.
Skarpgreindur, víðlesinn og frá-
sagnargóður. Störfin voru fjöl-
mörg; sagnfræðingur, kennari,
skólameistari, skáti, þjóðskjala-
vörður svo einungis sé drepið á
þeim helstu. Hann var öflugur
leiðtogi á mörgum vígstöðvum,
afar framsækinn og opinn fyrir
nýjungum. Ólafur átti einstak-
lega auðvelt með að miðla sinni
víðfeðmu þekkingu og þeir eru
ófáir nemendur hans, í víðasta
skilningi þess orðs, sem nutu
góðs af hans kennslu.
Framsækinn í aðra röndina en
forn í hina. Forneskjan hans Óla
fólst aðallega í því að passa vel
upp á að ofreyna sig ekki heima
fyrir. Það fer reyndar enginn í
spor Vilhelmínu.
Við höfum átt margar góðar
stundir saman í lífinu, innihalds-
ríkar samræður sem enduðu yf-
irleitt á þann veg að Ólafur náði
manni á sitt band. Ég vil muna
hann í sínu elementi með fjöl-
skyldunni á sumardegi uppá
Sprænu í Borgarfirði. Mína ber-
andi á borð tífalt meiri veitingar
en nokkur gat torgað. Þeir bræð-
ur teflandi fram á nótt, nokkurn
veginn jafn tapsárir og í óvinn-
andi gáfumannakeppni.
Ég er nokkuð viss um að Óli
mágur er nú þegar búinn að leið-
rétta nokkrar staðreyndavillur í
efra. Þakklætið er mitt.
Ragnhildur Zoéga
Við Ólafur Ásgeirsson kynnt-
umst í gegnum síma – og mátti
merkilegt heita þar eð hvorugur
var að tala við hinn. Í endurminn-
ingunni er þetta feiknlangt sím-
tal, sannkallaður draumur Litla
skrefatalningarmannsins. Í kjöl-
farið komu ótal önnur er hafist
gátu fyrirvaralaust þegar við-
mælandi Ólafs, vinur minn og
bróðir hans, og ég vorum að búa
okkur undir mikilvæg verkefni á
gleðiöldum menntaskólaáranna.
Þaulskipulögð útrás á skemmti-
staði borgarinnar, gjarnan með
stöðvarbíl og dömur af skárri
sortinni, gat tafist í marga
klukkutíma þegar bræðurnir
settust að símum og í gang fór
taumlaust reiki um söguleg tíma-
belti. Fljótlega varð mér þó ljóst,
að þræðirnir er tengdu þá bræð-
ur lágu mun dýpra en reykvískir
símakaplar og nú, hartnær fjöru-
tíu árum síðar, efast ég um að
hafa kynnst jafn tærri vináttu og
þeirra í millum og aldrei bar
skugga á.
Á þessum árum var Ólafur
kennari við Menntaskólann við
Hamrahlíð meðfram háskóla-
námi, en valdist fljótlega til
stjórnunarstarfa. Þótti nemend-
um það lakara, því hann var róm-
aður fyrir skemmtilegar og efn-
isríkar kennslustundir. Í
framgöngu var hann ólíkur flest-
um kennurum á þessari sælu
mussutíð; smekklegur í klæða-
burði og ók jafnan á skínandi bif-
reiðum, enda sneri hann niður al-
ræmda og harðsvíraða bílasala –
og þótti afreksmaður að vonum.
Fasið endurspeglaði sjálfstraust
án sjálfsviðmiðunar og rík kímni-
gáfa bauð honum að hallast held-
ur á sveif með kjaftforum ungum
mönnum en sómakærum kúrist-
um. Í öllu falli taldi maður sér trú
um það. Vegur slíks manns gat
aðeins legið upp á við; um árabil
gegndi hann með sóma einu elsta
og mikilvægasta embætti ís-
lenskrar stjórnsýslu, ásamt fjöl-
þættum trúnaðarstörfum.
Í samskiptum við nemendur
forðum daga komu fram þeir
þættir er einkenndu hann öðru
fremur og öfluðu honum bæði
virðingar og væntumþykju – og
trausts á lífsleiðinni. Hann var
vissulega kröfuharður og á
stundum óþarflega hreinskilinn.
En á móti kom umhyggja og rík
réttlætiskennd – og ætla ég að
leið margra til manns hafi fyrir
vikið orðið nokkuð beinni en við
blasti á stundum. En mikið
óskaplega hlýtur maður stundum
að hafa reynt á þolinmæði hans,
drottinn minn dýri! Líkt og á
sjálfan útskriftardaginn þegar í
ljós kom að við fóstbræður höfð-
um ekki lokið tilskildum eining-
um í vatnsleikfimi og allt stefndi í
áframhaldandi vistun okkar við
stofnunina. Við blasti upplausn;
kennarar boðuðu fjöldauppsagn-
ir og nemendur hungurverkfall
þyrftu þeir að þola frekari sam-
búð við okkur. Þá drifu þeir í því,
Ólafur og valmennið Magnús
Þorsteinsson skólalæknir, að
greina okkur með akút-klórof-
næmi í bland við streitutengda
akvafóbíu á lokastigi – og þar
með var stúdentsprófið í höfn og
friður tryggður. Mun þetta afrek
lengi í minnum haft.
Þeir munu ófáir er telja sig
eiga Ólafi Ásgeirssyni skuld að
gjalda, nú þegar hann er kvaddur
af fjölskyldu, vinum og sam-
starfsmönnum. Sjálfur á ég hon-
um ærið margt upp að inna og
verður sá kreditlisti ekki tíund-
aður hér. En lánsmaður hlýtur
hver sá að heita er átt hefur slík-
an hauk í horni.
Ögmundur Skarphéðinsson.
Far vel, vinur!
Síðastliðinn Lokadag, einni
stundu fyrir Pankratíusmessu,
lagði Ólafur S. Ásgeirsson At-
geirnum, Andvaranum og lokaði
aftur Almanakinu – forseti Þjóð-
vinafélagsins.
Við Ólafur kynntumst fyrst í
skátaheimilinu við Snorrabraut
veturinn 1957-58 og urðum Fóst-
bræður í Skjöldungum þegar
hann stofnaði flokkinn þar. Fór-
um í fjallgöngur og lásum kort og
beittum áttavita, lærðum flagg-
astafrófið og æfðum okkur að
morsa, hnýta og höggva Gordons
hnúta og leysa aðra. Enn á ég og
varðveiti kompásinn sem hann
gaf mér, en hann kom sér vel við
leitir í Hjálparsveit skáta. Við
vorum skólabræður í Austurbæj-
arskólanum og síðar í MR. Mill-
um heimila okkar voru gagnveg-
ir. Ólafur var greiðvikinn og
hjálpsamur eins og skátaheitið
felur í sér, glaðvær, kíminn, við-
ræðugóður og vinaríkur. Heimil-
islíf þeirra Vilhelmínu fagurt og
birta yfir öllu í þeirra ranni og
gestrisni að höfðingjasið og glað-
værðin eftirminnileg. Ólafur var
sem skólameistari einn af sóknd-
jörfustu frumkvöðlum þeirrar
sveitar manna sem mótaði
áfangakerfið og innleiðingu þess í
íslenskum framhaldsskólum.
Ég fylgdist með námi hans og
fræðastörfum en Ólafur var
gagnfróður um sögu mannkyns
og fylgdist með skrifum um það
efni allt fram undir það síðasta og
enn á ég ólesið sumt af því sem
hann setti mér fyrir um „óvizka“
menn og „óviturlig ráð þeirra“ og
hvernig þau „snúask“.
Þegar heilsan virtist ætla að
bregðast honum kvað hann það
að deyja væri hluti af þeim störf-
um sem hann yrði að sinna, ýmist
í hjáverkum eða sem aðalvinnu
eftir atvikum og nauðsyn. Það að
deyja væri seinni hluti þess að
fæðast. Um trúmálin var hann
heimspekilegur og samsinnti
þeirri skoðun að aðalatriðið fyrir
manninn til að þroskast væri að
kunna smíða og endurmóta
spurnir sínar um sköpunarverkið
eftir framgangi þess, – aukaatrið-
ið væri hver svörin yrðu.
Nýlega fórum við Ólafur vest-
ur í Borgarfjörð með Brian
stjórnarmann í Alþjóðaskjala-
ráðinu sem greindi frá hversu
mjög Ólafur væri metinn af þjóð-
skjalavörðum víða um heim eins
og sést m.a. af því að hann var
sæmdur Riddarakrossi Ordre
des Arts et des Lettres af
frönsku þjóðinni. Kynnti Ólafur
honum landnám Vesturlands og
sitt landnám við Langá en fjöl-
skyldan hafði búið sér þar sum-
arbústað. Var þar flett myndaal-
búmum og minningarbókum um
dvöl þeirra hjóna þar og barna.
Þegar Ólafur leit um vistarver-
urnar til útgöngu var ljóst að
hann vissi að hann ætti ekki aft-
urkvæmt og var sáttur við að fá
að líta þær augum hinsta sinni.
Hann var sáttur við sitt ævistarf.
Fyrir skömmu heimsóttum við
Úlfljótsvatn til að líta uppbygg-
ingu skáta. Jóhannes páfi gaf til
landsins kross, sem upp er settur
við vatnið, og breiðir arma sína
yfir staðinn sem Ólafur hefur átt
svo ríkan þátt í að tryggja skát-
um til framtíðar. Ég veit eigi bet-
ur en þar megi líta Ólafs Geisla
hinn nýja, sem stafar af kross-
inum enda þar um verk tveggja
dýrlinga að ræða í sinni gagn-
virkni, annar meðal skáta, hinn
meðal kaþólskra.
Nú syngja þar mófuglar, glað-
ir og reifir óðinn til gleðinnar.
Jón Friðberg Hjartarson.
Vinur minn til margra ára er
fallinn frá eftir langvinn veikindi.
Þegar ill tíðindi berast, eins og
um andlát góðs vinar, hrannast
upp minningarnar. Ég á aðeins
góðar minningar um Ólaf Ás-
geirsson. Kynni okkar hófust
1999 þegar Ólafur tók sæti í
stjórn Hins íslenska þjóðvina-
félags sem forseti þess en þar átti
ég þegar sæti. Hann mætti á
fyrsta fund brosandi og glað-
beittur og heilsaði öllum með
handabandi, þéttu og sterklegu,
eins og hann hefði þekkt okkur
öll langa hríð. Það var auðfundið
að þarna fór traustur og góður
maður. Ólafur var þá þjóðskjala-
vörður og hittumst við reglulega
á fundum í húsakynnum safnsins.
Brosið heillandi fylgdi honum frá
fyrsta fundi til hins síðasta þrátt
fyrir alvarleg veikindi síðustu ár-
Ólafur Sigurður
Ásgeirsson
HINSTA KVEÐJA
Með djúpri virðingu og
þakklæti kveðja Ægisbúar
góðan skátabróður sem
starfaði alla tíð af trú-
mennsku og tryggð við
skátahreyfinguna.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Kvöldsöngur skáta )
Fyrir hönd Skátafélags-
ins Ægisbúa,
Guðrún Harpa Bjarna-
dóttir félagsforingi.