Morgunblaðið - 23.05.2014, Side 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MAÍ 2014
Ólafur Ásgeirsson bar hag
Þjóðskjalasafns Íslands mjög
fyrir brjósti og vann af heilindum
að framgangi þess. Eftir að safn-
ið flutti í núverandi húsakynni sín
við Laugaveg var hann óþreyt-
andi við að knýja á um nauðsyn-
legar framkvæmdir til að tryggja
öryggi safnsins og framgang
þess, auk þess að fylgja eftir
tækniframförum á sviði skjala-
mála sem gætu komið starfsemi
skjalasafna til góða. Eitt síðasta
verkefni hans fyrir mennta- og
menningarmálaráðuneytið var að
taka þátt í undirbúningi frum-
varps til nýrrar löggjafar um
starfsemi opinberra skjalasafna,
sem var afgreitt sem lög frá Al-
þingi fyrir þinglok. Þá sem fyrr
átti víðtæk þekking hans og
reynsla í málaflokknum sinn þátt
í að leiða málið til lykta.
Í öllum samskiptum sínum við
ráðuneytið kom fram fag-
mennska hans, kurteisi og heið-
arleiki. Ólafur var heimsmaður
og framganga hans öll einkennd-
ist af prúðmennsku og geislandi
fjöri. Hann vann að fjölmörgum
framfaramálum í frístundum sín-
um bæði hér á landi og erlendis
og vann sér virðingu og traust
allra sem kynntust honum.
Starfsfólk mennta- og menning-
armálaráðuneytisins þakkar góð
kynni og samstarf við Ólaf Ás-
geirsson og minnist hans sem
góðs félaga sem lagði mikið af
mörkum til samfélagsins.
Illugi Gunnarsson,
mennta- og menningar-
málaráðherra.
Hver einstaklingur mótast að
einhverju leyti af samferðamönn-
um sínum og á sér sínar fyrir-
myndir. Ólafur Ásgeirsson var
ein af mínum fyrirmyndum. Við
kynntumst innan Skátafélagsins
Skjöldunga fyrir tæpum 50 árum.
Óli var þá sveitarforingi Minka-
sveitar og ég nýliði. Ég man enn
okkar fyrstu persónulegu sam-
skipti niðri í gamla Skátaheim-
ilinu við Snorrabraut árið 1965.
Ég átti að kunna sitthvað utanað
á inntökuprófi, svo sem skáta-
heitin og þjóðsönginn. Óli var
prófdómarinn. Ég var tauga-
óstyrkur og til þess að róa mig
sagði Óli mér brandarann um
manninn með bananana í eyrun-
um. Óli var með hugmyndaríkari
mönnum sem ég hef þekkt og það
sem hann gat ekki framkvæmt
sjálfur, hafði hann lag á að láta
aðra framkvæma. Ég minnist
hans í mörgum og fjölbreytileg-
um hlutverkum í skátastarfinu.
Einhverju sinni vorum við í úti-
legu á Úlfljótsvatni og þótti við
hæfi að hafa helgistund í kirkj-
unni, m.a. var Jónasi B. Jónssyni
þáverandi skátahöfðingja boðið
til athafnarinnar. Rétt þótti að
spila eitthvað á orgelið, en enginn
okkar taldist fær til þess þá. Óli
spilaði þá á orgelið það sem spilað
var. Þegar farið var í útilegur
hafði Óli gjarnan með sér spritt-
fjölritara og gaf út morgunblöð,
sem hann teiknaði myndir í,
samdi allan textann og fjölritaði
svo blöðin á nóttinni meðan við
hinir sváfum. Voru blöðin full af
gamansögum, skrýtlum og vísum
um líðandi stund. Hann skraut-
ritaði heiðursskjöl, útbjó orður
og viðurkenningarplatta, skipu-
lagði endalausar ævintýraferðir
út um allar trissur, stjórnaði
kvöldvökum á þann hátt að allir
hlökkuðu til þeirrar næstu og
hélt uppi jákvæðum aga, sama á
hverju gekk. Óli var laginn að
velja til liðs við sig réttu mennina
á hverjum tíma. Einhverju sinni
sótti hann fast að einum okkar að
taka að sér ákveðið starf. Við-
komandi baðst undan vegna
tímaleysis. „Það er fínt að þú hef-
ur engan tíma“ svaraði Óli, „það
eru of margir innan skátahreyf-
ingarinnar sem hafa alltof mikinn
tíma.“ Þannig liðu unglingsárin
og við urðum fullorðnir. Áfram
tengdi skátastarfið okkur saman
og þótt lengra yrði á milli sam-
verustunda var alltaf eins og við
hefðum hist í gær. Nú er þessi lit-
ríki félagi okkar og foringi fallinn
frá alltof snemma, en við sem eft-
ir stöndum drúpum höfði. Fjöl-
skyldu hans sendi ég innilegar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning Ólafs Ásgeirssonar.
Jón Þorsteinn Gunnarsson.
Virðing fylgir ekki starfi, hana
verða menn að ávinna sér með
verkum sínum og framkomu.
Ólafur Ásgeirsson var starfs-
mönnum sínum vinur og sam-
herji. Hann virti þá að verðleik-
um, bar hagsmuni þeirra fyrir
brjósti og hafði einlægan áhuga á
högum þeirra. Því var alltaf gott
að leita til hans. Hann tók hverj-
um manni vel og aldrei stóð á
góðum ráðum, hlýhug og hvatn-
ingu. Hann var jafnan reiðubúinn
til að virða allar skoðanir og taka
tillit til þeirra. Hann mátti ekkert
aumt sjá, studdi alla sem leituðu
til hans og gerði engan manna-
mun í því efni. Þó að hann um-
gengist starfsmenn sína sem
jafningja, þá reis hann áreynslu-
laust upp sem sannur leiðtogi
þegar það átti við. Þess vegna
naut Ólafur ósvikinnar virðingar
starfsmanna sinna. Hann treysti
hverjum starfsmanni fyrir dag-
legum störfum án sífelldra af-
skipta. Hann kallaði þetta
„ítölsku“ aðferðina við stjórnun
og því kunnum við öll vel og
blómstruðum í starfi. Hann
treysti okkur hverju og einu til að
skila dagsverkinu. Þetta þótti
okkur farsæl stjórnunaraðferð og
fyrir hana kunnum við honum
miklar þakkir.
Ólafur var hafsjór af fróðleik
og hafði gaman af því að segja
sögur. Þess nutum við oft á kaffi-
stofunni og þar var oft glatt á
hjalla. Hann var sagnfræðingur
og fræðimaður sem varð oft á tíð-
um að víkja fyrir önnum í starfi
þjóðskjalavarðar. Hann hafði
alltaf skilning á fræðastörfum
starfsmanna sinna og studdi þá í
einu og öllu og var alltaf tilbúinn
til að lesa yfir og gera gagnlegar
athugasemdir.
Að leiðarlokum þökkum við
starfsmenn Þjóðskjalasafns Ólafi
Ásgeirssyni fyrir gefandi sam-
fylgd og vottum eiginkonu hans
og nánustu fjölskyldu innilega
samúð.
Fyrir hönd samstarfsfólks í
Þjóðskjalasafni Íslands,
Björk Ingimundardóttir,
Kristjana Kristinsdóttir,
Benedikt Jónsson og Helga
Jóna Eiríksdóttir.
Höfðingi er fallinn. Ólafur Ás-
geirsson var höfðingi í víðum
skilningi þess orðs
Mér er enn minnisstæður
fyrsti fundur okkar sem fram fór
á kaffistofunni í Þjóðskjalasafni
fyrir nær 25 árum við hringborð
úr eldhúsi móður hans. Tilfinning
mín var strax að ég hefði þekkt
hann alla tíð en ekki renndi mig
þá grun í að við ættum eftir að
starfa náið saman svo lengi. Ólafi
tókst alla tíð að vera í senn
traustur yfirmaður og tryggur
félagi. Honum var alltaf umhug-
að um persónulegar aðstæður
sinna starfsmanna og reyndist
þeim ætíð vel ef á bjátaði.
Ólafur starfaði mikið á vett-
vangi Alþjóða skjalaráðsins ICA
og gegndi þar ýmsum ábyrgðar-
stöðum í stjórnum, nefndum og
ráðum. Það voru forréttindi mín
að fá að kynnast þeim vettvangi
og hversu mikils metinn Ólafur
var í þeim hópi, ráðagóður, út-
sjónarsamur og traustur. Ein-
staklega næmur á aðstæður og
gat með sinni víðfeðmu sögu-
þekkingu tekið á málum á þess-
um alþjóðavettvangi og var oft til
kallaður þegar taka þurfti á við-
kvæmum málum í samskiptum
innan ráðsins. Hópur félaga sem
Ólafur vann með innan ICA kom í
heimsókn í vor til að eiga kveðju-
stund með kærum vin.
Það er með djúpum söknuði
sem ég kveð minn leiðtoga til
margra ára en hugur minn er
með Mínu og fjölskyldunni allri.
Drottinn blessi minningu Ólafs.
Bjarni Þórðarson.
Kveðja frá Fjölbrauta-
skóla Vesturlands
Haustið 1977 tók til starfa nýr
framhaldsskóli á Akranesi. Þá
var hafin langþráð nýsköpun ís-
lensks framhaldsskólakerfis og
þó margt væri enn óljóst um
skipulag skólans horfði fólk von-
araugum til nýrra aðferða sem
kenndar voru við áfangakerfi.
Til að innleiða slíkt kerfi í nýj-
an skóla var ráðinn þrítugur
kennari úr Menntaskólanum við
Hamrahlíð, Ólafur Ásgeirsson,
en hann hafði starfað þar sem
áfangastjóri og haldið utan um
skipulag. Þegar hafist var handa
á Akranesi um haustið kom sér
vel að hinn ungi skólameistari var
fljóthuga og djarfur að skipa fyr-
ir verkum en starfslið skólans
kappsamt og vílaði ekki fyrir sér
nokkra aukavinnu. Tókst því
verkið allvel; Fjölbrautaskólinn á
Akranesi, eins og hann var þá
nefndur, varð einn af brautryðj-
endaskólum hins nýja skipulags
og í hönd fóru miklir uppbygg-
ingartímar.
Þar mæddi mikið á skólameist-
aranum, bæði í glímu við yfirvöld
en ekki síður höfðingjadjarfa
samverkamenn er lágu ekki alltaf
á skoðunum sínum. En svo sem
til að styrkja myndugleika emb-
ættisins tamdi Ólafur sér að
koma jafnan til vinnu á morgnana
í jakkafötum og með bindi. Þegar
komið var kvöld og sjónarspili
dagsins lokið, mátti hins vegar
oft rekast á hann í skólanum í
hversdagslegri klæðum að sinna
einhverjum verkum. Og þegar
umsvif á skrifstofu skólans köll-
uðu á aukið svigrúm flutti hann
skrifstofu sína í litla kytru við
bakdyrainngang, sem ætluð hafði
verið sem afdrep fyrir húsvörð,
og eftirlét áfangastjóranum rúm-
góða skrifstofu til að afgreiða mál
nemenda.
Ólafur gerði ráð fyrir að
starfsmenn legðu metnað í verk
sín og sinntu hlutverkum sínum
af einlægni. En hann hafði
strákslegan húmor, gat verið
hvass í tilsvörum og stundum
sárnaði fólki hvatvísi hans. Hann
var hins vegar raungóður þeim
sem leituðu til hans; fylgdi ekki
alltaf almannarómi í dómum um
annað fólk, gat því átt það til að
halda hlífiskildi yfir þeim sem
ekki nutu almennrar hylli en ver-
ið nokkuð kaldhæðinn í garð
þeirra sem voru mestir á lofti.
Hann var örlátur og greiðvikinn;
þess voru jafnvel dæmi að hann
greiddi úr eigin vasa þegar eitt-
hvað smálegt stóð útaf í sam-
skiptum starfsmanna við skól-
ann.
Ólafur var litríkur persónu-
leiki og hafði jafnan mörg járn í
eldinum: talnaglöggur hugvís-
indamaður, sérfræðingur í mið-
aldasögu en kappsamur um
tæknivæðingu; tilfinningamaður
en flíkaði því ekki mikið opinber-
lega; tryggur vinum sínum. Hann
hirti lítt um að dútla við forms-
atriði, kom beint að kjarna hvers
máls - sem vissulega ögraði sum-
um - en orðum hans mátti jafnan
treysta. Um slíka menn er stund-
um sagt að þeir séu stórir í snið-
um - en það vill oft gusta nokkuð
um þá.
Ólafur Ásgeirsson var skóla-
meistari á Akranesi í sjö ár, til
1984, er hann var ráðinn þjóð-
skjalavörður. Ljóst er að hann
vann mikið þrekvirki við að móta
hinn nýja skóla, efla metnað með
aðstandendum hans og koma
starfsemi hans á rekspöl. Starfs-
lið Fjölbrautaskóla Vesturlands
vottar fjölskyldu Ólafs samúð við
fráfall hans og minnist hans með
þakklæti.
Jón Árni Friðjónsson.
Mikill öndvegismaður er nú
fallinn frá langt fyrir aldur fram.
Ég kynntist Ólafi fyrst fyrir
rúmum tólf árum þegar Iðnsaga
Íslendinga réð mig að ritun viða-
mikils verks um rafvæðingu Ís-
lands frá upphafi, verk sem Ólaf-
ur hafði tekið að sér allnokkrum
árum fyrr en ekki getað sinnt
eins og hann vildi vegna annríkis
í starfi þjóðskjalavarðar. Ég fékk
aðstöðu í ónotuðu húsnæði innan
veggja Þjóðskjalasafnsins, kafaði
í heimildir og gögn um rafvæð-
ingu Íslands og skrifaði þessa
miklu og áhugaverðu sögu næstu
misserin.
Ólafur fylgdist vel með hvern-
ig verkinu miðaði, veitti holl ráð
og miðlaði af yfirgripsmikilli
þekkingu sinni á sagnfræðilegum
sviðum. Alltaf var hann til taks
með sitt fræga bros á vör ef á
þurfti að halda og tilbúinn að
finna lausn á hugsanlegum vand-
kvæðum, enda maður sem bjó yf-
ir þeim mikilvæga eðliskosti að
vilja greiða úr málum og ekki
flækja þau að óþörfu. Þó að saga
rafvæðingarinnar sé því sem
næst tilbúin til útgáfu og hafi ver-
ið í heilan áratug hefur hún því
miður ekki ennþá komið út.
Ástæður þess verða ekki tíund-
aðar hér, en væri óskandi að for-
ystumenn í rafmagnsiðnaði á Ís-
landi tækju á sig rögg og tryggðu
útgáfu verksins hið fyrsta, nú
þegar hillir undir 110 ára afmæli
fyrstu virkjunar hérlendis. Minn-
ingu Ólafs væri sómi sýndur með
útgáfu þessa viðamikla verks
okkar félaga, sem er tvímæla-
laust ítarlegasta heimild sem fyr-
irfinnst um hvernig Ísland var
rafvætt.
Skrifstofan hans undir rjáfri
safnsins var rúmgóð en troðfull
af bókum, skjalahlöðum og mun-
um – maður gat hæglega ímynd-
að sér að einhvern veginn í þess-
um dúr hefðu vistaverur
handritasafnara á borð við Árna
Magnússon litið út. Þetta voru
bækistöðvar manns sem unni
sögunni og helgaði sig varðveislu
hennar af eljusemi og festu, festu
sem full þörf var á til að auka
skilning misviturra ráðamanna á
mikilvægi safnsins. Hann átti þó
fleiri áhugasvið en söguna og
heill safnsins, og ég minnist þess
til dæmis að eitt sinn þegar við
snæddum hádegisverð saman
ræddi hann mest allan tímann
fjörlega um gamanmynd Billy
Wilders, One, Two, Three, sem
hann hafði bersýnilega miklar
mætur á.
Ólafur var hlýr í viðkynningu,
skarpgreindur og fjölfróður,
sagnamaður með ríkulega kímni-
gáfu, kunni hafsjó af skemmtileg-
um sögum og sagði frá með
djúpri og hljómfagurri röddu
sem hver leikari væri fullsæmdur
af. Það brást vart að af hans fundi
fór maður nokkrum gamansög-
um ríkari. Hann var þéttur á velli
og virðulegur einsog embættis-
manni sæmir, skapríkur en kunni
að halda því í skefjum, ákveðinn
og fylginn sér og hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefn-
um. Að honum er mikil eftirsjá.
Ég sendi fjölskyldu Ólafs inni-
legar samúðarkveðjur og veit að
minning þessa merkismanns
mun lifa.
Sindri Freysson.
Ég vil með þessum orðum
kveðja Ólaf Ásgeirsson, fyrrver-
andi þjóðskjalavörð, sem lést 11.
maí sl.
Í sagnfræðinámi við Háskóla
Íslands nýtti ég mér heimildir
Þjóðskjalasafns í Safnahúsinu og
fékk afbragðsþjónustu hjá starfs-
mönnum. Stundum fannst mér þó
eins og tíminn stæði í stað á safn-
inu og það væri eins og ryklag yf-
ir öllu.
Þegar ég kom heim úr námi í
skjalfræðum í Bandaríkjunum
árið 1987 og tók við stöðu borg-
arskjalavarðar varð fljótlega
ljóst að breytingar höfðu orðið á
Þjóðskjalasafni og í skjalamálum
frá því ég fór úr landi. Komin
voru ný lög um Þjóðskjalasafn Ís-
lands og nýr þjóðskjalavörður
hafði verið skipaður, sem var
drífandi, stórhuga og vildi breyt-
ingar, bæði á rekstri Þjóðskjala-
safnsins og á skjalavörslunni í
landinu. Með Ólafi Ásgeirssyni
bárust ferskir vindar.
Þjóðskjalasafn var flutt að
miklu leyti úr þröngum óhentug-
um húsakynnum fallega Safna-
hússins við Hverfisgötu yfir í
rúmgóð húsakynni við Laugaveg
162. Þar fór betur um skjölin,
starfsmenn höfðu meira rými og
gestir fengu síðar betri aðstöðu.
Ólafur beitti sér fyrir að rík-
isstofnanir afhentu eldri skjöl til
safnsins og að gerð væri brag-
arbót á skjalavörslu opinberra
aðila. Gefin voru út leiðbeininga-
rit og haldin námskeið. Þegar
Ólafur tók við starfi voru 13
starfsmenn á Þjóðskjalasafni en
fljótlega bættust við fleiri starfs-
menn og meira en tvöfaldaðist
fjöldi þeirra á starfstíma Ólafs.
Ég var oft í sambandi við Ólaf
með að auka samstarf Þjóð-
skjalasafns og héraðsskjalasafna,
efla opinberu söfnin og styrkja.
Skjalasöfn í landinu höfðu þá
ímynd að þau væru rykfallnar,
lokaðar stofnanir. Við lögðum til
sameiginlegan kynningardag fyr-
ir skjalasöfnin 26. apríl 1992.
Þjóðskjalasafn, handritadeild,
Borgarskjalasafn og tíu önnur
héraðsskjalasöfn tóku þátt í deg-
inum. Hann fékk góða fjölmiðla-
umfjöllun og fjöldi fólks sótti
söfnin heim. Mér er minnisstætt
hversu stoltur Ólafur var af safn-
inu á opnu húsi í Safnahúsinu og
glaðlegur þegar hann sýndi mér
gersemar á sýningunni sem ég
vissi ekki að væru til.
Í framhaldi af velheppnuðum
kynningardegi stóðu Þjóðskjala-
safn og Borgarskjalasafn að lík-
lega fyrsta fundi allra starfs-
manna skjalasafnanna 16. apríl
1993 í Rúgbrauðsgerðinni. Síðar
jókst smátt og smátt samstarf
Þjóðskjalasafns og héraðsskjala-
safna og þau fóru í formlegra far
líkt og þau eru í dag.
Við Ólafur þekktumst ein-
göngu gegnum störf okkar að
skjalamálum. Við vorum ekki
alltaf sammála um leiðir en við
vorum sammála um það markmið
að bæta starf skjalasafna okkar
og auka veg og virðingu skjala-
vörslunnar í landinu. Því miður
entist Ólafi ekki aldur til að sjá ný
lög um opinber skjalasöfn verða
að veruleika sem hann hafði unn-
ið ötullega að en þau urðu að lög-
um föstudaginn 16. maí sl.
Ólafur var greindur, fylgdi
málum eftir og hafði góða kímni-
gáfu. Til dæmis byrjaði hann oft
ræður á því að það væru bara 15
mínútur í dagskrá fyrir hann en
sem gamall kennari talaði hann
alltaf í 40 mínútur. Í veislum með
héraðsskjalavörðum var unun að
hlusta á sögur hans og þær bötn-
uðu bara með árunum. Ólafur var
vel kynntur meðal skjalavarða
erlendis, ekki síst innan Alþjóða
skjalaráðsins ICA.
Fyrir hönd okkar á Borgar-
skjalasafni Reykjavíkur vil ég
kveðja Ólaf Ásgeirsson með
þakklæti og virðingu og ég sendi
innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hans, vina, vandamanna
og fyrrverandi samstarfsmanna.
Svanhildur Bogadóttir.
Leiðir okkar Ólafs lágu fyrst
saman um það leyti sem Þjóð-
skjalasafn Íslands festi kaup á
húsakynnum Mjólkursamsölunn-
ar í Reykjavík við Laugaveg. Við
þau kaup voru bundnar miklar
vonir um framtíðarstað fyrir
safnið.
Hlutverk mitt var að fjalla um
lagfæringu húsakynna safnsins
en þó aðallega greining kostnað-
ar við nauðsynlegar breytingar.
Húsin voru traustlega byggð í
upphafi og gólf í aðalgeymsluhúsi
safnsins voru óvenju burðarmik-
il, sem hentaði stofnuninni mjög
vel við varðveislu skjala. En að
öðru leyti voru húsakynnin í mis-
góðu ástandi, sem reiknað var
með að bætt yrði úr næstu árin
þar á eftir. Ég fylgdist vel með
baráttu Ólafs næstu áratugina
við að sækja fé í hendur stjórn-
valda til þess að gera húsakynni
safnsins sómasamleg til að unnt
væri að tryggja varðveislu menn-
ingararfsins. Sú barátta bar þó
ekki alltaf þann árangur sem
hugur Ólafs stóð til, enda hefur
skilningur ráðamanna á varð-
veislu íslenskra menningarminja
lengst af verið af skornum
skammti.
Ólafur hafði víðtækan áhuga
og þekkingu á íslenskum menn-
ingarminjum og varðveislu
þeirra. Oft ræddum við um gamla
prentgripi og bækur prentaðar á
Hólum og Skálholti eða þá ís-
lenskar bækur sem prentaðar
voru erlendis. Einnig komu Vil-
helmína og Ólafur í heimsókn til
okkar hjóna, þar sem skoðaðir
voru íslenskir gjaldmiðlar og ým-
iskonar safngripir af þjóðlegum
toga.
Samstarf okkar Ólafs stóð yfir
í meira en tvo áratugi og var sér-
staklega ánægjulegt og farsælt,
hvort sem um var að ræða tækni-
leg eða menningarsöguleg mál-
efni.
Það er mikill og óbætanlegur
missir fyrir íslensk fræði, vini
hans og fjölskyldu, að Ólafur
skuli vera fallinn frá alltof
snemma, en minning hans mun
lifa um ókomin ár.
Við hjónin sendum fjölskyldu
Ólafs innilegar samúðarkveðjur.
Freyr og Hulda.
Kveðja frá Þjóðskjalasafni
Ólafur Ásgeirsson, fyrrver-
andi þjóðskjalavörður, lést að
kvöldi dags 11. maí síðastliðinn
eftir langvinn veikindi.
Þeir sem þekktu Ólaf vita að
þar fór ekki venjulegur maður.
Miklar gáfur og metnaður leiddu
hann til forystu hvar sem hann
fór.
Ólafur tók við starfi þjóð-
skjalavarðar 1. desember 1984 og
lét af því 31. maí 2012. Ólafur
gegndi starfi þjóðskjalavarðar í
rúm 27 ár, lengur en nokkur ann-
ar sem hefur gegnt embættinu
frá því að fyrsti landsskjalavörð-
urinn var skipaður árið 1900.
Þegar Ólafur hóf störf í Þjóð-
skjalasafni 1984 stóð safnið á
tímamótum. Farið var að huga að
nýjum lögum og rætt var um
hvernig mætti leysa húsnæðis-
vanda safnsins. Þjóðskjalasafn
Íslands hafði ekki getað tekið við
skjölum árum saman. Hér var
Ólafur réttur maður, á réttum
stað og á réttum tíma. Af krafti
tók hann til óspilltra málanna.
Hann lagði gjörva hönd á nýtt
frumvarp til laga um Þjóðskjala-
safn sem Alþingi samþykkti
haustið 1985 og hann sannfærði
þáverandi menntamálaráðherra,
Sverri Hermannsson, um að hús
Mjólkursamsölunnar við Lauga-
veg í Reykjavík væri besta lausn-
in á húsnæðisvanda safnsins á
þeim tíma. Bæði lögin frá 1985 og
hús gömlu Mjólkursamsölunnar
hafa reynst það veganesti sem
dugað hefur Þjóðskjalasafni Ís-
lands til öflugs vaxtar og þroska
undir stjórn Ólafs.
Ólafur beitti sér fyrir stofnun
héraðsskjalasafna vítt og breitt
um landið. Hann var hvatamaður
að samstarfi við Háskóla Íslands
og gerði samning við skólann um
kennslu í skjalfræðum, mikið
gæfuspor. Ólafur lagði áherslu á
samstarf við ríkisskjalasöfn í öðr-
um löndum, taldi að þar væri
þekkingin sem við þyrftum á að
halda. Norrænt samstarf hafði
hann í hávegum, var m.a. upp-
hafsmaður að vestnorrænu sam-
starfi skjalasafna. Ólafur stóð að
samkomulagi um frekari skjala-
afhendingar frá Danmörku og
margt fleira væri vert að nefna,
svo sem fræðastörf hans. En í
Ólafur Sigurður
Ásgeirson