Morgunblaðið - 16.08.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. ÁGÚST 2014
✝ Hulda Ólafs-dóttir fæddist á
Kvígindisfelli í
Tálknafirði 16. des-
ember 1922. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Patreks-
fjarðar 9. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ólafur
Jósúa Guðmunds-
son, f. 4.10. 1900, d.
5.11. 1993, og Sess-
elja Ólafsdóttir, f. 13.6. 1897, d.
28.4. 1988. Systkini Huldu eru:
Guðmundur Jóhannes, f. 30.10.
1921, d. 31.8. 1997, Haraldur, f.
10.3. 1924, d. 5.6. 1990, Cesar, f.
9.8. 1925, d. 25.10. 2002, Krist-
ján Júlíus, f. 1.4. 1927, d. 16.10.
1993, Sverrir, f. 25.10. 1928, d.
14.8. 2011, Aðalsteinn, f. 23.5.
1930, d. 5.6. 1945, Oddný, f. 28.2.
1936, d. 5.5. 1936. Eftirlifandi
systur Huldu eru: Svanborg, f.
8.4. 1932, Gróa, f. 9.11. 1934, og
Erla Þorgerður, f. 12.5. 1937.
Hinn 10. nóvember 1956 giftist
Hulda Ólafi Sveinssyni frá Gerði
á Barðaströnd, f. 28.7. 1925, d.
4.1. 2007. Foreldrar hans voru
Sveinn Ólafsson, f. 15.10. 1882,
d. 2.6. 1950, og Ingveldur Jó-
hannesdóttir, f. 3.5. 1893, d.
18.7. 1966. Dóttir Huldu og Art-
barnabörnin eru orðin 14 tals-
ins.
Hulda ólst upp í Litla-Laugar-
dal í Tálknafirði ásamt systk-
inum sínum, tók þátt í almenn-
um bústörfum og aðstoðaði
móður sína við barnauppeldið á
stóru heimili. Hún stundaði nám
í farskóla sem var í boði fyrir
börn til sveita á þeim tíma.
Hulda réði sig sem vinnukonu til
Reykjavíkur árið 1944. Hún
lærði jafnframt að sauma á
saumastofu og fékk greidd laun
fyrir, sem ekki tíðkaðist mikið í
þá daga. Hún flutti aftur vestur
1951, þá til Patreksfjarðar, og
starfaði þar hjá Vatneyr-
arbræðrum. Á Patreksfirði
kynntist hún Ólafi Sveinssyni
eiginmanni sínum, sem þá var á
togaranum Ólafi Jóhannessyni.
Eftir að þau gengu í hjónaband
var Hulda heimavinnandi en
þegar börnin stálpuðust starfaði
hún í fiskvinnslu, þótti alla tíð
afbragðs vinnukrafur og þá sér-
staklega við handflökun. Starf-
aði Hulda í fiskvinnslu allt til
1992, þá sjötug að aldri. Hulda
var félagi i Slysavarnardeildinni
Unni á Patreksfirði. Hún bjó
lengst af á Brunnum 19 á Pat-
reksfirði en síðustu árin dvaldi
hún á Heilbrigðisstofnun Pat-
reksfjarðar.
Hulda verður jarðsungin frá
Patreksfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
húrs Elíassonar er
Sesselja Guðrún, f.
10.8. 1951, maki
Þórir Bjarnason, f.
7.9. 1954, börn
hennar eru Hulda
Jóanna, Hlíf, Guð-
munda Lára og
Einar. Börn Huldu
og Ólafs eru: Stúlka
andvana fædd 31.8.
1955. Ingveldur
Hafdís, f. 6.3. 1957,
maki Steindór Tómas Hall-
dórsson, f. 16.12.1948, börn
þeirra eru Elmar og Heiðrún
Ósk. Sveinn, f. 19.6. 1958, maki
Steinunn Sturludóttir, f. 14.9.
1959, börn þeirra eru Sif, Ólafur
og Una Hlín. Aðalsteinn Már, f.
24.7. 1959, maki Ingibjörg Rósa
Guðmundsdóttir, f. 23.9. 1966,
börn þeirra eru Guðmundur
Freyr, Hulda Sólrún og Sigurlín
Elfa. Ellen, f. 25.7. 1960, börn
hennar eru Linda, d. 20.2. 2004,
Kári, andvana fæddur 23.12.
1993, og Ólöf Ása. Birna Jó-
hanna, f. 10.11. 1963, börn henn-
ar eru Arnór og Helga María.
Haraldur, f. 8.10. 1964, maki
Arnbjörg Pétursdóttir, f. 21.4.
1974, barn hans er Hrefna, börn
þeirra eru Pétur Ingi, Ingibjörg
og Aníta Arnbjörg. Barna-
Í dag kveðjum við elskulega
móður okkar sem lést í hárri
elli á laugardaginn var.
Í minningunni var mamma
alltaf að fást við eitthvað og féll
aldrei verk úr hendi. Mamma
var dugnaðarforkur og mikill
metnaður lagður í allt sem hún
tók sér fyrir hendur. Jólabakst-
urinn varð t.d. að vera fullkom-
inn og helst ekki minna en 10-
15 sortir bakaðar. Hún bakaði á
nóttunni því okkur þótti deigið
gott og þegar við vorum farin í
skólann lagði hún sig. Smá-
kökuboxin voru innsigluð með
límbandi til að tryggja að eng-
inn kæmist í kökurnar fyrir jól.
Þetta magnaði spennuna fyrir
jólin til muna.
Mamma var flink saumakona
og saumaði fötin á okkur og
sjálfa sig fram eftir öllum aldri.
Þar stendur minningin um jóla-
fötin upp úr. Auk þess að
sauma prjónaði hún sokka og
vettlinga á fjölskylduna og bar
handavinna hennar af, því mik-
ill metnaður var lagður í
munstur sem hún hannaði sjálf
og litaval. Þegar aldurinn færð-
ist yfir saumaði mamma kross-
saumsmyndir sem prýða nú
heimili fjölskyldumeðlima.
Mömmu fannst mjög gaman
að spila á spil. Hún greip hvert
tækifæri sem gafst til spila-
mennsku. Yfir jólahátíðir var
spilað fram undir morgun og
voru jólasmákökurnar maulað-
ar á meðan. Þegar enginn spila-
félagi bauðst lagði hún kapal
sér til dægrastyttingar.
Mamma átti auðvelt með að
læra utanbókar þulur og söng-
texta. Hún hafði gaman af að
hlusta á íslensk dægurlög og
söng þá jafnan með og dillaði
sér. Þó minnið væri orðið ansi
gloppótt síðustu ár mátti heyra
á kvöldin söng og trall úr stofu
5 á Heilbrigðisstofnuninni.
Heimili mömmu og pabba
stóð ætíð opið og þangað voru
allir velkomnir. Alltaf átti
mamma til mat og bakkelsi og
enginn fór svangur frá borði.
Skonsurnar hennar voru ann-
álaðar fyrir útlit og bragð,
hrært var í vöfflur á sunnudög-
um og hin guðdómlega kókos-
terta var ómissandi í veislum
og á tyllidögum.
Mamma og pabbi höfðu mik-
inn metnað fyrir skólagöngu
okkar systkinanna, öllum hópn-
um var hlýtt yfir námsefnið fyr-
ir prófin. Ákveðin verkaskipt-
ing var höfð milli foreldra
okkar varðandi námið, pabbi sá
um reikninginn en mamma um
kjaftafögin svokölluðu.
Mamma var okkur góð fyr-
irmynd í einu og öllu. Uppgjöf
var ekki til í orðabók hennar
enda fékk hún sinn skerf af
ættarþrjóskunni. Mamma var
afbragðs handflakari, bæði fljót
og vandvirk, eftirsóttur starfs-
kraftur, stundvís og aldrei frá
vegna veikinda. Hún stóð sína
plikt á vinnumarkaði til sjötugs.
Mamma var sú manneskja
sem við höfum þekkt alla okkar
ævi og litið upp til. Þegar við
hugsum til hennar kemur upp í
hugann eftirfarandi texti sem
fjallar um íslensku konuna:
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’ á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn
skjöldur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig
og gaf þér sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Minningin um góða móður
lifir í hjörtum okkar.
Sesselja, Ingveldur,
Ellen og Birna.
Nú er hún amma okkar á
Patró látin. Hún fæddist
snemma á síðustu öld á Kvíg-
indisfelli í Tálknafirði, fluttist
til Patreksfjarðar um tvítugt og
bjó þar alla tíð síðan. Hún eign-
aðist átta börn og voru því af-
komendur hennar margir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Var afskaplega gott að koma til
hennar á Patró og dvelja þar
um lengri eða skemmri tíma,
enda húsið alltaf opið. Hún
sinnti okkur á þann hátt sem
okkur líkar vel, með mikilli um-
hyggju og hæfilegu afskipta-
leysi. Þannig fengu við það
frelsi sem við sóttust eftir og
jafnframt það öryggi sem við
þörfnuðumst.
Eins og margt fólk sem þurft
hefur að þola kröpp kjör í
æsku, var henni sérlega um-
hugað um að við fengjum nóg
að borða. Þessi hugsunarháttur
aldamótakynslóðarinnar ein-
kenndi hugsunarhátt hennar
mjög. Þegar fjölmiðlar hrópuðu
„Kreppa, kreppa“ haustið 2008
og þeir svæsnustu töluðu um
„móðuharðindi“, hnussaði í
ömmu og hún sagði: „Kreppa,
ég veit ekki betur en það sé
nógur matur í búðunum hérna“.
Síðustu árin dvaldi hún á
Sjúkrahúsi Patreksfjarðar og
fékk þar frábæra umönnun.
Með sorg í hjarta og miklu
þakklæti kveðjum við ömmu
okkar á Patró. Í okkar huga
verður Patreksfjörður aldrei
samur eftir fráfall hennar.
Hulda Jóanna, Hlíf,
Guðmunda Lára og Einar.
Hulda var frábær amma. Allt
sem hún tók sér fyrir hendur
gerði hún með einlægni. Þegar
ég kom til þeirra ömmu og afa
fannst mér ég vera alltaf svo
velkomin. Þau stóðu oft úti á
tröppum og biðu eftir að við
renndum í hlað þegar von var á
okkur í heimsókn. Hún bakaði
eins og engill og átti alltaf til
kræsingar í frystinum handa
barnabörnunum þegar þau
komu í heimsókn. Kleinur, kök-
ur, skonsur og möffins voru á
boðstólum, svo sendi hún
krakkana niður í bakarí til að
kaupa meiri kræsingar, því
amma var alltaf hrædd um að
eiga ekki nóg að borða handa
gestunum. Allir voru velkomnir
í heimsókn og amma hýsti heilu
fjölskyldurnar á sama tíma.
Þegar allar kökur voru búnar
sendi hún í staðinn barnabörnin
í göngutúr niður í sjoppu að
kaupa bland í poka með klink-
inu sem var uppi í skáp.
Amma var alltaf dugleg að
prjóna og við krakkarnir feng-
um stundum að fara í skúffuna
og velja okkur vettlinga og
sokka þegar við komum í heim-
sókn. Oft eyddum við krakk-
arnir dögunum í berjamó til að
færa ömmu ber eða í að spila á
spil. Ég og amma gátum enda-
laust spilað sama spilið sem
okkur þótti jafn gaman að.
Amma gat líka alltaf fengið mig
til að hlæja, stundum með vilja
og stundum ekki. Þegar við
vorum ekki að spila var hún að
leggja kapal eða að sauma
krosssaumsmyndir. Þær mynd-
ir prýða öll hús barna hennar
sjö.
Amma átti mörg barnabörn
og barnabarnabörn og ég skil
ekki ennþá hvernig henni tókst
að hugsa um þau öll. Kannski
er það vegna þess að hún var
svo létt á fæti og snör í snún-
ingum fram á ellialdurinn eða
einfaldlega vegna þess að hún
var svo sniðug. Hennar helstu
kostir voru umhyggja og gjaf-
mildi og eiginleiki hennar að
finna til með öðrum. Hennar
verður sárt saknað.
Ég mun mest sakna spila-
félaga míns, það var enginn
sem nennti að spila eins lengi
við mig og hún gerði. Hvíldu í
friði, amma.
Helga María
Vilhjálmsdóttir.
Hulda Ólafsdóttir
✝ Hallveig Njarð-vík fæddist í
Reykjavík 20. sept-
ember 1947. Hún
lést á heimili sínu 3.
ágúst 2014.
Móðir hennar
var Jórunn Sigurð-
ardóttir Njarðvík,
f. 1916, d. 1987, fað-
ir Gunnar Brynj-
ólfsson. Jórunn
giftist Ólafi Lár-
ussyni hreppstjóra í Skarði, f.
1899, d. 1989, og var Ólafur fóst-
urfaðir Hallveigar. Hálfbróðir
Hallveigar frá móður er Torfi, f.
1951. Hálfsystkin frá föður eru
Gísli, f. 1942, Sólrún, f. 1945, Óli
Björn, f. 1949, Árni, f. 1950, tví-
burar Ástrós, látin, og Helga, f.
1957, Brynjólfur, f.
1959 og María, f.
1960.
Hallveig giftist
Páli Péturssyni 14.
ágúst 1971. Dætur
þeirra eru: Tinna, f.
1972, og Heba, f.
1975. Tinna er gift
John Marshall og
þeirra dætur eru:
Brynja Helena, f.
2002 og Kaja Alex-
andra, f. 2004.
Hallveig ólst upp að Skarði,
undir hinu fagra fjalli Tinda-
stóli, en eyddi 37 árum í Kanada
og Bandaríkjunum.
Útför Hallveigar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 16.
ágúst 2014, kl. 14.
Elsku Halla okkar. Þá er
komið að kveðjustund í bili en
við eigum eftir að hittast aftur.
Með þessum fáu orðum viljum
við Kristín þakka þér fyrir allan
höfðingjaskapinn og ljúfmennsk-
una og ekki síst gestrisni er við
komum í heimsókn til ykkar
Palla. Halla vildi öllum vel, átti
stórt hjarta og vildi allt fyrir
okkur gera. Okkur fannst við svo
hjartanlega velkomin. Engum
leiddist í návist þinni með þinn
góða húmor.
Elsku Palli, Tinna, Heba,
Brynja, Kaja og John, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð
og guð leiði ykkur í sorginni.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þinn bróðir og mágkona,
Árni og Kristín.
Halla Njarðvík, mágkona mín,
lést um aldur fram á æskuheim-
ili sínu, Skarði í Skagafirði. Hún
hafði komið í sex vikna heimsókn
til Íslands frá Colorado í Banda-
ríkjunum, þar sem hún og Páll
bróðir minn voru búsett. Hún
átti eftir um það bil eina viku af
dvölinni þegar hún dó skyndi-
lega. Heba dóttir hennar var
komin til landsins og þær mæðg-
ur höfðu verið önnum kafnar við
að mála og endurnýja í Skarði.
Halla og Páll fluttu fyrir
mörgum árum frá Íslandi til
Kanada og síðar til Bandaríkj-
anna með dæturnar Tinnu og
Hebu. Þrátt fyrir langvarandi
dvöl erlendis var hugurinn oft
heima hjá fjölskyldunni í Skarði
og Halla kom reglulega með
dæturnar til Íslands á sumrin.
Halla og Páll bjuggu í mörg ár í
Maryland, ekki langt frá okkur
Snorra. Þau áttu þar marga
góða vini og tóku virkan þátt í
Íslendingafélaginu á Wash-
ington-svæðinu. Halla var alltaf
reiðubúin að hjálpa vinum sínum
og aðstoða landa sína, sem áttu
leið um Baltimore. Þegar Tinna
dóttir þeirra giftist og fyrsta
barnabarnið fæddist, fluttu þau
til Kaliforníu til að vera nálægt
þeim og Hebu, sem flutti líka til
Kaliforníu. Halla hafði mikið dá-
læti á dætrum Tinnu, Brynju og
Kaju, og átti ótal margar
ánægjustundir með þeim. Það
var líka verðmætt fyrir hana að
geta komið með þær heim til Ís-
lands og dvalið í Skarði, þar sem
hún og Tinna mamma þeirra
höfðu skoppað frjálsar um tún
og móa í æsku. Þarna opnaðist
nýr spennandi heimur fyrir litlu
stúlkurnar, þar sem þær fengu
að umgangast dýrin í sveitinni,
fara á hestbak, og reyna ým-
islegt ólíkt því sem þær gerðu í
Kaliforníu.
Við systkini Páls, Ríkey ekkja
Kristjáns bróður, og fjölskyldur
okkar vottum honum, dætrun-
um, og öllum ástvinum Höllu
innilega samúð. Blessuð sé
minning hennar.
Unnur Pétursdóttir.
Húmar að hausti, sárt er mitt
hjarta er ég kveð þig, vinkona,
en líf okkar tvinnaðist frá því að
við kynntumst í Barnaskóla
Sauðárkróks. Margt brölluðum
við saman, sem er of langt að
minnast hér, þær stundir geymi
ég með mér. Út í lífið fórum við
á sautjánda ári, en fram að þeim
tíma fengum við að kynnast
„Heiðanna ró“. Þú settist að í
Bandaríkjunum, ég eyddi fjölda
ára á Balkanskaga, en aldrei
slitum við bandið millum okkar.
Við fylgdumst hvor með annarri
og hittumst eins oft og við gát-
um. Á einhvern hátt vissum við
alltaf hug hvor annarrar og jafn-
vel hvað yrði talað næst. Ég
þakka þér, vina mín, fyrir
tryggðina, vináttuna og að hafa
ekki gleymt mér á þessum
hlaupum okkar. Þú ert farin til
Sumarlandsins og ég veit að þér
líður vel í ljósinu þar. Ég kveð
þig, ljúfust, og þín verður sárt
saknað. Ég á líka eftir að brosa
og hlæja er ég fer yfir minning-
arnar mínar um okkur tvær. Ég
votta fjölskyldu þinni samúð
mína, megi þau finna styrk og
ljósið umvefja þau, Við hittumst
þegar þar að kemur í „Heiðanna
ró“. Hafðu þökk fyrir öll þín
spor.
Þín æskuvinkona.
Stefanía Jónasdóttir,
Sauðárkróki.
Elsku Halla mín, mikið sakna
ég þín sárt. Vont að eiga ekki
lengur von á hressilegu samtali
frá Denver. Þú varst alltaf hress
og glöð í málrómnum, þótt ým-
islegt bjátaði á. Við náðum svo
vel saman og gátum krufið málin
til mergjar.
Ég sá Höllu fyrst í brúðkaup-
inu hennar, en hún giftist bróður
bestu vinkonu minnar úr
menntaskóla. Seinna hagaði svo
til að hún bjó í Maryland, rétt
hjá hóteli, þar sem ég gisti sem
flugfreyja. Halla kom til mín í
stoppunum og við brölluðum
margt saman. Hádegisverðirnir í
gömlu Anappolis eru ógleyman-
legir. Eitt sinn voru nokkrir fal-
legir rugguhestar til sölu í Sams,
stóru matvörubúðinni. Halla
greip einn handa sonarsyni mín-
um og fór með hann um alla búð
í kerrunni og þetta varð svo
sannarlega „conversation item“.
Við snjóuðum inni í húsinu henn-
ar, tvær einar, „in the Storm of
2000“ og urðum að moka okkur
út. Svo opnuðum við kampavíns-
flösku og röðuðum púsluspili,
þar til vegirnir urðu aftur færir.
Halla rak heimagistingu fyrir Ís-
lendinga í millilendingum og
ekkert var ómögulegt, þegar
kom að því að hjálpa fólki að
versla. Hún straujaði eftir I-97,
þjóðveginum með Barbie-hús
sem tók allan jeppann. Dekk og
gleraugu voru hennar sérgrein,
hún fékk alltaf besta „dealinn“.
Þegar sonur minn vildi hreindýr
sem jólaskreytingu í garðinn,
keypti Halla 20 hreindýr í fullri
stærð og sagði okkur að velja úr
og skilaði svo rest. Ég sá hana
einu sinni hissa á þessu Íslend-
ingaverslunarbrölti, það var þeg-
ar maðurinn úr Keflavík keypti
fulla Sams-kerru af sælgæti.
Við ætluðum að bralla ennþá
meira, bæði í Skarði, Keflavík og
Colorado og vorum að leggja á
ráðin með það, þegar hún gisti
hjá mér nokkrum dögum fyrir
andlátið.
Halla var hress, glöð og hrein-
skilin og sannarlega vinur vina
sinna og ráðagóð með afbrigð-
um. Alltaf gaman að þjóta með
henni um hraðbrautirnar í
Maryland, þar sem hún stýrði
jeppanum sínum af mikilli leikni.
Einlægar samúðarkveðjur,
Palli, Tinna og Heba, Brynja og
Kaja, Torfi og Púmma. Hún
elskaði ykkur.
Takk fyrir allt, elsku Halla.
Sakna þín óendanlega mikið.
Þín vinkona,
Oddný Björgólfsdóttir.
Mig langar til að minnast
Höllu, kærrar vinkonu minnar,
með fáeinum orðum. Vinkona,
það orð lýsir henni og okkar vin-
áttu í 49 ár, afskaplega vel. Okk-
ar kynni hófust á „Glaumbæj-
arárunum“, en við tilheyrum
þeirri kynslóð, sem þar skemmti
sér mikið og vel í góðum vina-
hópi, en þarna kviknaði neisti að
vináttu, sem aldrei rofnaði og
alltaf var söm þó skildi lönd og
álfur. Við giftumst og svo komu
börnin, en alltaf hittumst við og
ræktuðum vináttuna.
Það var síðari hluta vetrar ár-
ið 1977, sem þau Halla og Palli
komu með litlu dætur sínar
tvær, þær Tinnu og Hebu, til að
kveðja. – Þau voru að flytja úr
landi til St. John’s. Á þeim árum
fannst manni þetta vera svo óra-
langt og ekki gott að segja hve-
nær við sæjumst næst. En Halla
var ótrúleg, ekkert lét hún
stöðva sig í að koma heim. Hún
kom heim á hverju ári nú mörg
síðustu ár. Hún kom til að heim-
sækja æskuheimilið, Skarð í
Skagafirði, og til að rækta
frændgarðinn og vináttuna.
Halla var svo sannarlega vin-
mörg og er sárt saknað af mörg-
um. Halla mín dvaldi hjá mér yf-
ir helgi núna fyrir skömmu,
margt var rætt og lengi vakað,
eins og alltaf. Hún kom til Ís-
lands í sína árlegu heimsókn nú í
lok júní og ætlaði aftur heim 11.
ágúst, daginn sem ég sit við
þessi skrif. En hún fór í aðra för
en lagt var upp með. Hún fór
vissulega „heim“ að Skarði, en
hún Halla mín kvaddi þar lífið á
stað sem hún óx úr grasi og þótti
svo vænt um.
Það er svo margs að minnast,
endalausra símtala og ánægju-
legra samfunda í öll þessi ár. Við
hjónin höfum notið gestrisni
þessara vina okkar erlendis,
Höllu og Palla, fyrst í Maryland
og svo núna á sl. ári í Broomfield
í Colorado. Við dvöldum hjá
þessum vinum okkar og vel var
gert við okkur í öllu, ferð upp í
Klettafjöllin er ógleymanleg.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þakklát, en með hryggð í
hjarta kveð ég nú vinkonu mína
og óska henni góðrar ferðar á
ódáinsvöllum. Helgi Hrafn, son-
ur okkar gleymir aldrei heim-
sókninni til Maryland og þau
Halla voru góðir vinir. Elsku
Palli, Heba, Tinna og fjölskylda,
við Reimar sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð geymi ykkur og styrki.
Hera Helgadóttir.
Hallveig Njarðvík