Morgunblaðið - Sunnudagur - 31.08.2014, Page 44

Breiðari endinn þarf
að snúa til hægri
„Ég get ekki borðað með gleraugu. Það er
eitt. Og þegar ég borða kökusneið verður
hún að liggja þannig á diskinum að breiðari
endinn snúi til hægri og kremið frá mér.
Öðruvísi er ekki hægt að borða köku-
sneiðar,“ segir Þorsteinn Guðmundsson
grínisti.
Hefur hann alltaf verið svona?
„Já, alveg frá því að ég man eftir mér.
Bróðir minn er einnig svona en hann skrælir
reyndar pylsur líka eins og banana en það er
önnur saga.“
Þorsteinn byrjar alltaf neðst á kökunni, á
þeim enda sem snýr að honum þegar sneið-
in liggur á diskinum, og vinnur sig upp og
endar þannig þar sem kremið er. „Þetta á
sér líklega þær skýringar að mamma bakaði
alltaf brúnköku á laugardögum þegar ég var
lítill og þar sem kremið var það besta vildi
maður geyma það sem lengst.“
ÞORSTEINN GUÐMUNDSSON GRÍNISTI
Þorsteinn Guðmundsson býr sig undir að borða kökusneið eftir sinni hefðbundnu rútínu, þar sem
sneiðin snýr að sjálfsögðu hárrétt, ásamt sonum sínum, Sölva Páli, 11 ára, og Kára, 7 ára.
Morgunblaðið/Þórður
Sérviska
44 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 31.8. 2014
Það jákvæða við sérvisku Védísar Sigurð-
ardóttur, verkefnastjóra hjá Landsbank-
anum, er að hún þarf aldrei að grípa til
hallamælis – hún er með sinn eigin inn-
byggðan. Hún sér nefnilega línur í öllu og
þótt lítið beri á og engan gruni er hún hálf-
ómeðvitað og meðvitað að skoða línur í
umhverfinu. Sérstaklega ef hún er ein ein-
hvers staðar að ganga eða keyra.
Það er talsvert flókið að lýsa þessu en
við gefum Védísi orðið: „Þetta hefur
minnkað mikið með árunum en engu að
síður, ef ég er að keyra til dæmis úti á
landi, finn ég vel fyrir vegstikunum við veg-
inn. Ég reyni að hoppa yfir þær í huganum
þegar þær eru akkúrat við hliðina á mér,
líkt og þær myndi ósýnilega línu yfir veg-
inn. Það er verst ef rúðuþurrkan kemur
niður akkúrat á stikulínunni, þá líður mér
eins og ég hafi tapað í einhverjum leik. Ég
finn einhvern vegin aukalínur í umhverfinu
út frá línum sem fyrir eru hvort sem er út
frá húsgögnum eða einhverjum sam-
skeytum. Línan sem ég sé út frá stuðurum
á bílum nær til dæmis alveg upp á gang-
stétt. Þá hef ég það í huga að reyna að
hoppa yfir þessar ímynduðu línur,“ segir
Védís og hlær og viðurkennir að á sínum
yngri árum hafi hún jafnvel átt í vandræð-
um með að ganga fram hjá bílastæðum.
„Ég er þar af leiðandi með gríðarlega
gott auga fyrir línum og er fljót að taka
eftir þeim í umhverfinu. Það er nákvæm-
lega ekkert mál fyrir mig að hengja upp
mynd þannig að hún sé hundrað prósent
bein á veggnum!“
VÉDÍS SIGURÐARDÓTTIR VERKEFNASTJÓRI HJÁ LANDSBANKANUM
Védís Sigurðardóttir á
fleygiferð yfir línurnar
sem eru ósýnilegar.
Morgunblaðið/Kristinn
Línurnar sem enginn sér
„Þetta er hálfósjálfrátt en ég tel hreinlega
allt sem er í einhverju magni að sjá og á
vegi mínum verður,“ segir Hafdís Harð-
ardóttir grunnskólakennari.
„Þetta geta verið flísar á baðherbergi,
ljóskastarar í lofti, gluggar á húsum sem ég
keyri framhjá, gluggakarmar, hvað sem er.
Ef ég kem í rými fullt af stólum tel ég stól-
fæturna og fer jafnvel út í að margfalda og
nota tölurnar til að reikna eitthvað. Ég sé
kannski hóp af fólki og margfalda hendur
og hausa. Ég hef alltaf verið hugfangin af
tölum og ef ég sé einhvers staðar tækifæri
til að telja eitthvað tel ég það, svona þang-
að til eitthvað annað tekur athyglina frá
talningunni að minnsta kosti.“
Faðir Hafdísar er stærðfræðingur og
hann gerir þetta líka en Hafdís segir að í
raun sé það að telja svona meðan ekkert
annað er að gerast í umhverfinu einkar
góð leið til að tæma hugann en þess má
geta að Hafdís man einnig öll þau síma-
númer sem heimili æskufélaga hennar
höfðu.
Hafdís Harðardóttir telur
af kostgæfni og margfaldar.
Ljósmynd/Ásdís Ásgeirsdóttir
Einn, tveir, þrír, fjórir,
fimm, sex …
HAFDÍS HARÐARDÓTTIR KENNARI
Brynhildur Björns-
dóttir í háalvarlegu
ímynduðu símtali á
Laugaveginum. Að vísu
notar hún gemsann
sinn alla jafna til þessa.