Morgunblaðið - Sunnudagur - 31.08.2014, Blaðsíða 45

Roald Viðar Ey-
vindsson bók-
menntafræðingur
byrjar allar sund-
ferðir á því að
stinga hausnum í
kaf – til að ganga
úr skugga um að
engir hákarlar séu
í lauginni. Hann
segir þetta beina
afleiðingu af
ótæpilegu hryll-
ingsmyndaáhorfi
frá barnsaldri.
Hann segist hafa
ýmsa fleira ávana
og segir einn alveg
sérstaklega hall-
ærislegan. „Betri
helmingurinn
benti mér á þetta fyrir skemmstu en þegar ég var
unglingur var í tísku á meðal drengja að vera með sítt
hár og auðvitað þurfti ég að vera eins og hinir og safn-
aði lokkum niður á axlir. Enn þann dag í dag er ég að
sveifla ímynduðum ljónsmakka af gömlum vana. Ég
barasta get ekki vanið mig af því, eins glatað og það
hljómar. Þannig að ef þú ert að tala við mig og ég
byrja að rykkja höfðinu eitthvað einkennilega til,
hafðu engar áhyggjur, ég er ekki að fá flog.“
Roald Viðar Eyvindsson er aldeilis
stutthærður í dag en hagar sér eins
og síðhærður.
ROALD VIÐAR EYVINDSSON
BÓKMENNTAFRÆÐINGUR
Tékkar á
hákörlum
31.8. 2014 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 45
„Ég tala mikið við sjálfa mig þegar ég hjóla og geng. Ég
hef staðið mig að því að vera kannski á gangi niður
Laugaveginn og vera þá farin að rífast við einhvern sem
ég ímynda mér að ég sé í samtali við – það getur jafnvel
verið Bandaríkjaforseti,“ segir Brynhildur Björnsdóttir
dagskrárgerðarkona.
„Ég hef gert þetta frá því ég man eftir mér en ég er
ýmist að rabba við sjálfa mig eða hreinlega bara að
hugsa mér hvernig samtöl ég myndi eiga við einhvern
aðila sem er í alvörunni til, eða var til, og hvað ég
myndi segja. Ég talaði til dæmis dálítið mikið við Jim
Morrison á tímabili.“
Brynhildur fellst á að afhjúpa smáleyndarmál sem
mun kannski ekki reynast sniðugt næst þegar hún þarf
til að grípa til þess ráðs.
„Ég gríp stundum í símann minn til að ég geti bara
haldið áfram í mínum einkahrókasamræðum þegar ég
er á almannafæri svo að það fattist ekki að ég er að tala
við sjálfa mig,“ segir Brynhildur og hlær. Hún tekur
fram að stundum sé hún hins vegar í alvörunni að tala í
símann!
Brynhildur segist hafa reynt að venja sig af ýmsu í
sama dúr, svo sem að stíga eftir ákveðinni reglu á strik
á gangstéttum en lengi vel ímyndaði hún sér að hún
væri í teygjutvisti og tók því ákveðið mörg skref alltaf á
milli strikanna; fyrst fimm, svo þrjú og loks eitt eins og
leikurinn virkar. „Þegar maður er orðinn 44 ára á hæla-
skóm getur þetta virkað ankannalega á almannafæri.“
BRYNHILDUR BJÖRNSDÓTTIR
DAGSKRÁRGERÐARKONA
Notar símann
stundum í
ímyndaðar
samræður
Morgunblaðið/Styrmir Kári
Valgerður Matthíasdóttir
dagskrárgerðarkona, jafnan nefnd Vala
Matt, þarf alltaf að fara í vinstri skóinn
fyrst á undan þeim hægri og ef hún
bregður út af þeim vana líður henni
hreinlega illa og er viss um að hún muni
lenda í alls konar vandræðum. En það er
fleira sem hún segist geta verið sér-
kennileg með.
„Ég get nefnt að alltaf þegar ég á erindi
upp á RÚV, hvort sem það er til að búa til
sjónvarpsþætti, mæta í viðtöl eða útsend-
ingar, verð ég alltaf að keyra fyrst
framhjá sjónvarpshúsinu og taka svo
langa beygju á ákveðnum stað inn á bíla-
stæðin sem er í raun mun lengri leið en
þarf til. Ég byrjaði að gera þetta einhvern
tímann þegar ég var með útvarpsþætti
þarna sem gengu mjög vel og ég þori því
ekki annað en að gera þetta áfram.“
Svipaða sögu er að segja af handtösku
sem Vala er alltaf með á sér. „Ég á fullt af
handtöskum og undir venjulegum kring-
umstæðum myndi ég nota þær til skiptis,
svona til að breyta til, en það gengur því
miður ekki því ein taskan verður alltaf að
fylgja mér í vinnuna og engin önnur. Á
það við hvort sem ég er úti í bæ í kvik-
myndatökum eða inni í húsi að klippa
þættina mína. Ástæðan er sú að á
ákveðnu tímabili þar sem allt gekk rosa-
lega vel hjá mér notaði ég þessa tösku og
nú þori ég ekki að „jinxa“ það. Fáránlegt
en ég læt mig hafa það og er mikið grín
gert að mér í vinnunni fyrir þetta. Enda
er taskan svo níðþung að það hálfa væri
nóg og þar ofan á þori ég heldur ekki að
taka úr töskunni gömlu skipulagsbókina
mína sem þyngir hana enn meira.“
Að lokum nefnir Vala eitt sem les-
endur geta kannski nýtt sér. „Þegar ég
þarf að róa mig niður, til dæmis fyrir út-
sendingu, fæ ég alltaf sama stefbútinn á
heilann en það er byrjunarlínan úr laginu
í Emil í Kattholti. Ég man aldrei meira en
fyrstu línuna en syng lagið samt áfram og
endurtek það margoft. Þetta róar mig
ótrúlega mikið og minnir mig líka á dótt-
ur mína Tinnu og okkur saman í Kaup-
mannahöfn þegar Emil var sunginn dag-
inn út og inn. Ég verð svo hamingjusöm
við tilhugsunina.“
VALGERÐUR MATTHÍASDÓTTIR DAGSKRÁRGERÐARKONA
Vala Matt með
töskuna góðu
og níðþungu.
Ofan í henni
er skipulags-
bókin að sjálf-
sögðu.
Morgunblaðið/Styrmir Kári
Keyrir aukahring
Katla Margrét Þor-
geirsdóttir leikkona
viðurkennir að vera
með smáútgáfu af
vinstri-hægri-áráttu en
það eigi þó ekki við um
alla daga. Þá daga sem
slíkt bankar upp á þarf
hún til að mynda að
ganga beint yfir götu
en ekki á ská og hún
hefur jafnvel bakkað og
leiðrétt.
„Sama gildir um alla
hluti sem ég hef stillt
upp. Ég finn mig knúna
til að þjóta upp og fara
að færa þá ögn til
vinstri eða hægri,
kertastjaka, dúka og
bækur, þótt ég sé í
grafalvarlegu samtali!“
segir Katla Margrét og
hlær. Ljósmyndari
Morgunblaðsins kom
einmitt að henni í bún-
ingsherbergi Borgar-
leikhússins þar sem
Katla æfir Línu Lang-
sokk þessa dagana en
þar var hún aðeins að
bardúsa við að laga
hlutina til. Að lokum
afhjúpar Katla eitt
leyndarmál í viðbót.
„Þegar ég heyri tónlist
spila ég mjög oft laglín-
una með fingrum
hægri handar. Ekkert
sem fólk sér en þeir
sem leiða mig geta
fundið tiplið í lófa sín-
um.“ Morgunblaðið/Styrmir Kári
Færir til í miðju samtali
KATLA MARGRÉT ÞORGEIRSDÓTTIR LEIKKONA
Katla Margrét laumast til
að stilla hlutunum í smink-
herberginu í Borgarleik-
húsinu rétt upp í miðju
samtali við blaðamann.
„Ég horfi aldrei á sjálfan mig í
spegli meðan ég bursta
tennurnar heldur stíg til
hliðar og horfi á skápana. Ef
ég get hvergi flúið undan
speglunum loka ég bara aug-
unum meðan ég bursta.“
„Ég hluta poppkornið allt-
af í sundur. Borða fyrst
hörðu kúlurnar utan af og
safna miðjunni í sérskál, sá
hluti er svo mjúkur og góður
– það borða ég síðast sér.“
„Ég borða aldrei súkku-
laðirúsínur og -kúlur nema á
sléttri tölu.“
„Áður en ég fer að sofa
dreg ég gardínurnar fyrir en
svo aftur frá og svo aftur fyr-
ir. Um helgar geri ég þetta
fimm sinnum; fyrir, frá, fyrir,
frá, fyrir.“
„Ég drekk ekki úr grænum
bollum, kaupi ekki matvörur
í grænum umbúðum, borða
ekki grænt sælgæti og myndi
aldrei sjálfviljug kaupa mér
neitt grænt nema salat.“
FLEIRI DÆMI
Vildu ekki
láta nafns
síns getið