Morgunblaðið - 26.09.2014, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 2014
✝ Dagný Páls-dóttir fæddist í
Keinis á Dagey
(Hiiumaa) í Eist-
landi 13. nóvember
1926. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 17.
september 2014.
Dagný var dóttir
Pauls Welding
bónda og El-
isabethar kennara,
fæddrar Musso. Hún var næst-
yngst sjö systkina sem öll eru
látin. Fjölskyldan tilheyrði
þýska minnihlutanum sem bjó í
Eistlandi um aldir. Í kjölfar
griðasáttmála Þjóðverja og Sov-
étmanna 1939 flutti fjölskylda
Dagnýjar til austurhluta þáver-
andi Þýskalands. Fjölskyldunni
var úthlutað jörð í Wartehéraði
sem nú tilheyrir Póllandi. Í byrj-
eru: 1) Elísabet, lyfjafræðingur,
gift Jörg Steinmann. Börn
þeirra eru a) Jónas; b) Lars.
Unnusta hans er Juliane von
Röhl, c) Jóhanna. Unnusti henn-
ar er Andreas Solbach. 2) Hall-
gerður, hjúkrunarfræðingur,
gift Inga Boga Bogasyni. Börn
þeirra eru a) Tómas, kvæntur
Rúnu Rut Ragnarsdóttur. Börn
þeirra: Sandra og Snorri; b)
Hrefna, gift Sverri Sverrissyni.
Dóttir þeirra er Katrín; c) Hörð-
ur. Unnusta hans er Áslaug Ax-
elsdóttir. 3) Dagný, hjúkrunar-
fræðingur, gift Bernt Roar
Kaspersen. Börn þeirra: a)
Anna. Sonur hennar er Óskar
Kolandavelu; b) Sturla; c) Ragn-
ar; d) Tryggvi. Unnusta hans er
Þuríður Helga Ingadóttir. 4)
Karen, sjúkraþjálfari, gift Tóm-
asi Torfasyni. Börn þeirra: a)
Rakel; b) Torfi.
Dagný verður jarðsungin frá
Grensáskirkju í dag, 26. sept-
ember 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
un árs 1945 flýði
fjölskyldan vestur
og bjó Dagný næstu
misserin hjá ætt-
ingjum í Bückeb-
urg nærri Hann-
over. Dagný lauk
hjúkrunarnámi og
vann á sjúkrahúsi í
Bielefeld til 1949.
Þá tók hún sér far
ásamt vinkonu
sinni til Íslands með
togara og var þá í hópi þýskra
hjúkrunarfræðinga sem Gísli á
Grund réð til starfa. Dagný
vann við hjúkrun allan sinn
starfsaldur, þar af tuttugu ár á
Grensásdeild Borgarsjúkra-
hússins.
Hinn 6. júní 1953 gekk Dagný
að eiga Bjarnhéðin Hall-
grímsson, deildarstjóra hjá
Reykjavíkurborg. Dætur þeirra
Kveðjustund sem var orðin
tímabær en er samt svo sár.
Margar góðar og dýrmætar minn-
ingar um konu sem átti merkilegt
lífshlaup en var samt fyrst og
fremst elsku mamma mín, sem
átti endalausa umhyggju og ást
handa mér og mínum.
Hún kom með togara til Íslands
23 ára eftir að hafa lifað hörmung-
ar seinni heimsstyrjaldarinnar í
Þýskalandi. Reynsla sem hefur
sennilega verið svo skelfileg að við
fengum einungis hlutdeild í helstu
staðreyndum en aldrei neinar lýs-
ingar á aðstæðum eða upplifun-
um. Setningar eins og „ef þú ert
virkilega þyrst, þá getur þú
drukkið hvað sem er“ sitja í hug-
anum og fá aðra merkingu þegar
maður áttar sig á hvaða aðstæður
hún bjó við á þessum tíma. Ætlaði
að dvelja á Íslandi í eitt ár en þau
urðu 65 og hér eignaðist hún sína
eigin fjölskyldu sem var henni
ákaflega dýrmæt.
Það eru án efa forréttindi að
vera örverpið og litla barnið í fjöl-
skyldunni og stóru systurnar
höfðu stundum orð á því að ég
fengi ýmislegt sem þær fengu
ekki. Meðal annars fékk ég tæki-
færi til að ferðast með pabba og
mömmu til Þýskalands að heim-
sækja Ellu systur, systkini
mömmu og fleiri ættingja. Það
voru góðar ferðir sem gáfu mér
tækifæri á að kynnast fólkinu
hennar.
Það má kannski segja að
mamma hafi verið á undan sinni
samtíð. Eflaust hefði hún passað
betur inn í íslenskt samfélag eins
og það er í dag þar sem það þykir
flott að ferðast um á hjóli,
mömmur vinna úti, allir keppast
við að vera í námi og það er al-
vanalegt að eignast börn eftir fer-
tugt. Hún var einfari, sjálfstæð,
fór sínar eigin leiðir og var yfir-
leitt ekki að velta fyrir sér hvað
öðrum fannst. Kostir sem ég met
mikils í dag en þegar ég var yngri
fannst mér það stundum svolítið
erfitt.
Mamma lærði hjúkrun í Þýska-
landi áður en hún kom til Íslands.
Frá því ég man eftir mér var
Grensásdeildin vinnustaðurinn
hennar. Við bjuggum í næsta húsi
og andrúmsloftið á Grensási var
þannig að það þótti öllum eðlilegt
að ég fengi að skottast þar um,
koma í mat og hjálpa svolítið til.
Það voru notalegar stundir. Ég
man hvað mér þótti hún alltaf fín í
hjúkkufötunum og hversu mikla
umhyggju og fagmennsku hún
sýndi sjúklingunum sínum. Hún
hafði einlægan áhuga á faginu, las
sér til og hélt sér við. Áhugi sem
skilaði því að við systur völdum
okkur allar menntun á heilbrigð-
issviði.
Fleiri forréttindi fylgdu því að
vera yngsta barn því þegar börnin
mín fæddust var mamma hætt að
vinna og hin barnabörnin orðin
stálpuð svo hún hafði nógan tíma
til að sinna Rakel og Torfa. Hún
brúaði bilið frá því að fæðingaror-
lofi lauk þar til þau komust á leik-
skóla. Þau voru velkomin til
ömmu hvenær sem var og eiga
mikið af dýrmætum minningum
um Dagnýju ömmu sem passaði
alltaf að eiga til uppáhaldssúkku-
laðið og snakkið þeirra.
Fyrir u.þ.b. 10 árum byrjuðu
einkenni Alzheimers-sjúkdómsins
að koma fram. Smátt og smátt
minnkaði hæfni hennar til að tjá
sig og persónuleikinn breyttist og
hvarf okkur. En eitt breyttist ekki
og það var fallega brosið sem hún
gaf okkur alltaf, næstum fram á
síðasta dag.
Elsku mamma, takk fyrir allt –
hvíl þú í friði.
Karen Bjarnhéðinsdóttir.
„Það fá allir sitt að glíma við.“
Mamma átti framan af góða og
trygga bernsku með foreldrum
sínum og systkinum í Eistlandi.
En eins og hendi væri veifað
breyttist allt þegar seinni heims-
styrjöldin skall á. Flutningar milli
landa, og þegar kom að lokum
styrjaldar, stóra áfallið þegar hún
á flótta varð viðskila við stóran
hluta fjölskyldunnar og frétti síð-
an aldrei um afdrif þeirra, þá
nítján ára.
Í stríðshrjáðu Þýskalandi var
ekkert sem hét áfallahjálp eða fé-
lagsleg aðstoð, gilti bara að standa
sig, og það gerði mamma.
Hún lærði hjúkrun, og valdi
svo, því víða vantaði hjúkrunar-
fólk eftir stríð, að flytja til Íslands.
Við tók einfaldari tilvera á ýmsan
máta með giftingu og barneign-
um, að mestu venjulegur íslensk-
ur veruleiki.
En fólk ber örlög sín með sér,
og lífið litast þó snjói yfir.
Mamma var því ekki mikið að
flíka tilfinningum, fara með stór
kærleiksorð eða ástunda mikla
líkamlega snertingu. Þrátt fyrir
það, var ég alltaf sannfærð um
kærleika mömmu og hún sýndi
það svo sannarlega með enda-
lausri umhyggju fyrir okkur
systrum og síðar mökum okkar og
barnabörnum. Mamma var þegar
ég hugsa mig um fyrirmynd mín,
og hennar gildi og áhugamál hef
ég mörg tileinkað mér.
Nú þegar samfylgd okkar lýk-
ur ber að þakka og minnast.
En þar sem alzheimers-sjúk-
dómurinn litaði tilveru hennar
mörg síðustu árin, vel ég að muna:
Móður sem alla mína bernsku
sótti málanám, talaði nánast lýta-
lausa íslensku og hjálpaði okkur
með danska stíla þó að hún hefði
aldrei lært tungumálið.
En minnist síður þeirra ára
sem hún gat ekki tjáð sig.
Móður sem saumaði og prjón-
aði nær allan klæðnað á okkur og
sat aldrei auðum höndum.
En minnist síður þeirra daga
þegar öll verkleg færni var farin.
Móður sem naut þess að fara
um á hjólinu sínu, stunda sund og
ganga.
En minnist síður þeirra stunda
sem hún var háð hjólastól.
Móður sem hafði alltaf bakað
eitthvað gott þegar við komum í
heimsókn og naut þess sjálf að
borða góðan mat.
En minnist þess síður þegar
hún gat ekki nærst sjálf.
Móður sem gerði hjúkrun að
ævistarfi sínu og var mér fyrir-
mynd í vali á starfsvettvangi.
En minnist síður tímans þegar
hún sjálf þurfti sólarhringshjúkr-
un.
Takk, systur mínar fyrir dýr-
mætan tíma sem við áttum saman
við dánarbeð mömmu, hún var
umvafin okkur þegar hún kvaddi,
og takk, mamma, fyrir allt.
Dagný (Dadda).
Elskuleg tengdamóðir mín,
Dagný Pálsdóttir, er látin, 87 ára
að aldri. Dagnýju kynntist ég
seint á níunda áratugnum þegar
ég fór að slá mér upp með yngstu
dóttur hennar, Kaju.
Dagný fæddist í Eistlandi.
Fjölskylda hennar var hinsvegar
þýsk. Fluttust þau til Þýskalands
þegar Dagný var á fjórtánda ári
og stríð var í uppsiglingu í Evr-
ópu. Unglingsár Dagnýjar voru
stríðsár í Þýskalandi.
Í stríðinu var Dagný send
ásamt eldri systkinum sínum í
skjól til ættingja. Foreldrarnir
ætluðu að koma seinna ásamt
yngsta bróðurnum. Dagný hitti
þau aldrei aftur og aldrei fréttist
um afdrif þeirra. Dagný ræddi
aldrei þessa fortíð en mér varð
fljótt ljóst að á gamlárskvöld
höfðu sprengingar og púðurlykt
aðra tengingu hjá henni en okkur
hinum.
1949 sigldi Dagný til Íslands
ásamt vinkonum sínum. Á Íslandi
kynntist hún tengdaföður mínum,
Bjarnhéðni Hallgrímssyni. Ára-
tug eftir að lagt var úr höfn í
Þýskalandi var hún ráðsett frú á
Íslandi og mágkonur mínar, Ella,
Halla og Dadda komnar í heiminn.
Annar áratugur leið þangað til
Kaja fæddist.
Þegar börnin voru lítil bjugg-
um við í næstu götu við Dagnýju.
Það voru mikil forréttindi að hafa
ömmu í næsta húsi. Ekki aðeins
fyrir börnin, heldur einnig okkur
Kaju. Dagný var ávallt reiðubúin
að hlaupa undir bagga. Í heilt ár
var hún t.d. dagmamma Torfa,
yngsta barnabarnsins, áður en
hann fékk leikskólapláss.
Dagný starfaði við hjúkrun.
Þegar ég kynntist henni starfaði
hún á Grensásdeildinni, sem var í
göngufæri frá heimili hennar.
Dagný þurfti ekki að fylgja hjörð-
inni. Hún var sjálfstæð og gerði
það sem henni sjálfri þótti rétt.
Hún notaði t.d. hjól sem farar-
skjóta löngu áður en íslenskur al-
menningur áttaði sig á hag-
kvæmni þess. Dagný var
kirkjurækin. Hún var dugleg í
höndunum, var alltaf með eitthvað
á prjónunum. Tungumál lágu vel
fyrir Dagnýju, hún talaði betri ís-
lensku en margur innfæddur.
Fyrir einhverjum árum fór
Dagný í utanlandsferð með
yngstu dótturinni, yngsta tengda-
syninum og yngstu barnabörnun-
um tveimur. Skemmtileg ferð, þar
sem gamanið byrjaði strax við ör-
yggisgæsluna á flugvellinum.
Krakkarnir voru að gæta þess að
fylgja leiðbeiningum um handfar-
angur. Í hliðinu varð upphlaup er
amman var stöðvuð. Upp út hand-
töskunni kom nánast allt sem ekki
mátti hafa. Skæri, vökvi og það
allra hættulegasta, stálprjónar,
enda stóð til að klára handavinnu í
flugvélinni. Eftir að stæltir örygg-
isverðir höfðu afvopnað ömmuna
hættulegu, gat ferðin haldið
áfram. Ferðalangarnir flissandi
og handtaska Dagnýjar nokkuð
léttari.
Síðustu árin tróð hinn óvel-
komni Alzheimers-sjúkdómur sér
inn í líf Dagnýjar. Dagný var
sterk kona, en sjúkdómurinn tók
sinn toll. Á þessu ári var ljóst að
leiðarlok voru að nálgast. Dagný
kvaddi okkur 17. september sl.
Með söknuði og virðingu, en þó
allra mest þakklæti kveð ég
tengdamóður mína, Dagnýju
Pálsdóttur.
Tómas Torfason.
Margt það besta og versta á 20.
öld er ofið saman við æviferil
tengdamóður minnar, Dagnýjar
Pálsdóttur. Hún lifði æskuár sín í
Eistlandi og gekk þar í þýskan
barnaskóla. Fjölskylda hennar
var Lútherstrúar og tilheyrði
þýskum minnihluta sem rakti
uppruna sinn til þýskra krossferð-
arriddara sem settust að í Eystra-
saltsríkjunum um og upp úr 1200.
Afkomendur þessara Þjóðverja
stóðu vörð um uppruna sinn,
menningu og hefðir um aldir.
Dagný fékk gott vegarnesti í
æsku; hún ólst upp í fjölskyldu þar
sem ríkti menningarlegt og efna-
hagslegt öryggi.
Tilvera Dagnýjar umhverfðist
hins vegar í ársbyrjun 1945 þegar
fjölskylda hennar sundraðist á
flótta vestur. Hún talaði sjaldan
um stríðið. Það var eins og hún
hefði dregið tjald fyrir þær hörm-
ungar sem hún upplifði. Við vitum
að hún kvaddi foreldra sína, afa,
ömmu og yngsta bróður á braut-
arstöð. Fjölskyldan ætlaði síðan
að sameinast aftur hjá ættingjum
í vesturhluta Þýskalands en af því
varð aldrei.
Það hlýtur að hafa verið Dag-
nýju kærkomið að upplifa frið-
sæld og nægtir hér á köldu og
gróðursnauðu Íslandi. Hér fann
hún líka það sem gaf tilveru henn-
ar fastan grunn til að byggja á:
traust mannsefni sem hún eign-
aðist með fjórar vel gerðar dætur.
Dagný var fremur dul; hún
ræddi t.d. lítið um æsku sína og
uppvöxt. Þó brá fyrir að hrykkju
af vörum hennar einstaka minn-
ingabrot; t.d. þegar hún kom á að-
albrautastöðina í Berlín undir lok
stríðsins. Allt í rúst og hungur og
örbirgð. Og þá birtist maður sem
gaf henni brauðbita – eða pylsu.
Og þessi minning varð skínandi
skær í huga hennar þegar svart-
nætti minnistapsins virtist algert.
Dagný var fróðleiksfús og mik-
ill námshestur. Hún átti auðvelt
með málanám og las fagurbók-
menntir á mörgum tungumálum.
Eftir því var tekið hve vel hún tal-
aði íslensku, betur en margur inn-
fæddur. Svo varði hún frístundum
sínum m.a. í að læra frönsku og
rússnesku.
Dagný og Bjarnhéðinn voru
rausnarlegir gestgjafar og nutu
þess að hafa barnahópinn nálægt
sér. Bjarnhéðinn afi ærslaðist
gjarnan í barnabörnunum en
Dagný amma sýndi þeim nær-
gætni og langlundargeð. Eftir að
hún varð ein og hætti að vinna
varð það hefð að dæturnar heim-
sóttu hana í Dalalandið með
barnabörnin á miðvikudögum eft-
ir vinnu. Þá var oft glatt á hjalla
og mikið stuð í öllum 60 fermetr-
unum hjá ömmu.
Dagný skipti sjaldan skapi.
Hún hafði þó skoðanir á mönnum
og málefnum en blandaði sér ekki
í kappræðu um pólitík eða annað.
Hún umbar ýmsar skoðanir en gaf
ekki endilega mikið fyrir þær.
Henni leiddist karp og fjas.
Á tímabili kom það í hlut Dag-
nýjar að gæta barnabarnanna.
Þau muna eftir dýrmætum stund-
um með henni. Hún var mann-
þekkjari og góður uppalandi. Hún
las fyrir þau og fékk þeim hlut-
verk í daglegri umsýslu. Mörg
þeirra minnast þess með hlýju
þegar amma treysti þeim fyrir
smáu og stóru.
Það er með virðingu og þökk
sem ég kveð Dagnýju Pálsdóttur.
Ingi Bogi Bogason.
Okkar sælustu minningar um
ömmu eru frá því að við systkinin
vorum í pössun hjá henni eða
fengum að gista. Þegar veður
leyfði sátum við undir húsveggn-
um á Grensásveginum og prjón-
uðum eða lásum þýsk slúðurblöð í
sólinni. Barnabarnið fékk ávallt að
ráða hvað var í matinn og yfirleitt
varð kartöflumús með holu fyrir
valinu. Þá bætti amma bráðnu
smjöri með raspi ofan í gíg á kart-
öflumúsar-fjalli, ásamt steiktum
pylsum. Á kvöldin var gjarnan
horft á bíómynd í boði RÚV. Um
leið og myndin hófst tóku við mikl-
ar útskýringar á því hvað væri í
gangi og hvers vegna, ásamt öllu
mögulegu sem tengdist á einn eða
annan hátt. Úr varð mun betri
skemmtun en bíómyndin ein og
sér hafði upp á að bjóða.
Ein er sú manndómsvígsla sem
öll barnabörn Dagnýjar kannast
vel við. Þegar sá dagur rann upp
að eitthvert okkar náði upp í bjöll-
una á efstu hæð á Grensásvegin-
um þá rétti amma okkur forláta,
rauða buddu og bauð viðkomandi
að skreppa út í bakarí að kaupa
eitthvert góðgæti. Stoltari börn
eru sjaldséð og við pössuðum upp
á rauðu budduna hennar ömmu af
kostgæfni í hinum mikla leiðangri.
Amma var mikill viskubrunnur
og átti mjög auðvelt með að læra
tungumál. Ekki var hægt að
greina á íslensku hennar að hún
væri þýsk, að því undanskildu er
hún sagði „altso“ – þá heyrði mað-
ur þýska hreiminn vel. Til að
halda þýskunni við hitti hún þýsk-
ar vinkonur sínar reglulega og
hafði auk þess dálæti á þýskum
slúðurtímaritum.
Amma talaði ekki oft um upp-
runa sinn við okkur. Það var helst
þegar við náðum henni á eintal í
einni af sundferðum okkar að við
náðum að rekja úr henni garnirn-
ar um það hvernig þýska amma
okkar fluttist til Íslands og kynnt-
ist Bjarnhéðni afa. Hvort það var
vegna upprunans eður ei, þá mátti
amma ekki til þess vita að barna-
börnum hennar yrði kalt. Hún
prjónaði því í gríð og erg húfur,
vettlinga, ullarsokka og peysur
sem við búum að enn þann dag í
dag.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson)
Elsku amma okkar, hvíl í friði
og þakka þér fyrir allar frábæru
stundirnar sem þú gafst okkur.
Hörður, Hrefna
og Tómas Ingabörn.
Dagný Pálsdóttir
Hver minning dýrmæt
perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku frændi, mikið ósköp er
erfitt að hugsa til þess að þú sért
farinn, að þú þessi lífsglaði, hressi,
sterki og vígalegi maður sem ég
hef þekkt alla ævi hafi loks gefið
eftir í baráttunni við ofjarl sinn
krabbameinið, en það huggar að þú
kvelst ekki lengur. Það var með
sorg í hjarta að ég kvaddi þig fyrir
rúmri viku því mig grunaði að
endalokin væru nærri.
Ég hef alltaf sagt að við veljum
okkur vini en ekki ættingja en þú
varst toppættingi og vinur þótt við
værum ekki í miklu sambandi eftir
að þú fluttir austur til Önnu þinnar
og var það meira mín sök en þín.
Þú slóst nú stundum á þráðinn og
Óskar Karl Elíasson
✝ Óskar Karl Elí-asson fæddist
30. nóvember 1953.
Hann lést 8. sept-
ember 2014. Útför
Óskars fór fram 15.
september 2014.
kíktir í heimsókn ef
þú varst á ferðinni og
varð ég þá iðulega að
lóðsa þig í gegnum
þessa hringavitleysu
eins og þú kallaðir
Vellina í Hafnarfirði.
Þær eru óteljandi
minningarnar sem
nú renna í gegnum
hugann en ætli þessi
einstaka stríðni þín
komi ekki sterkust
inn. Þér var margt annað til lista
lagt, t.d. eldamennska og spila-
mennska að ógleymdri danslistinni
enda með eindæmum vinsæll dans-
herra. Þínir uppáhaldsdagar voru
afmælisdagurinn þinn, jól og ára-
mót og var það vegna allra faðm-
laganna og kossanna sem þú fékkst
frá kvenþjóðinni.
Við unnum náið saman í fimm ár
í Víkurbúðinni og var það oft áskor-
un á báða bóga, því skipulag var
ekki þín sterkasta hlið og að nefna
breytingar, „humm nei það þýddi
sko ekki“ og kostaði peninga. Og
ég með lélegt bak og fleira en þú
reyndir að auðvelda mér störfin
með kassaburði og fleira.
Það var unun að fylgjast með
þér þegar bridstímabilið nálgaðist
og þú yrðir að fara því „félagarnir
stóluðu á þig“ og sama með hina ár-
legu laxveiði og að sjálfsögðu þurft-
ir þú að fylgjast með Man.U í sjón-
varpinu. Auðvitað áttir þú skilið frí,
búinn að standa vaktina í rúm tutt-
ugu ár, alltaf tilbúinn að skjótast í
búðina eftir lokun eða steikja ham-
borgara fyrir nágranna eða ferða-
lang. Fólk kom aldrei að tómum
kofa hjá þér.
En svo fórst þú á heilsuhæli og
að sjálfsögðu mín sök, búin að
þjaska þér út sagðir þú! Svona var
nú húmorinn þinn. Þú komst svo
sæll og glaður aftur því Anna var
komin í spilið. Besta samlíkingin
með þig í huga er að þið smulluð
saman eins og laxveiði og brids.
Ykkar tími saman var alltof stuttur
en sterkari konu gastu ekki valið til
að standa með þér í gegnum þessi
erfiðu veikindi. Þú beiðst að lokum
lægri hlut í þeirri baráttu en ég efa
ekki að ættingjar og vinir taka á
móti þér í röðum því þú varst gull
af manni. Ég kveð í bili og segi takk
fyrir allt.
Elsku Viktoría, mig verkjar í
hjartað við tilhugsunina um að þú
kveðjir nú einkasoninn og bið ég
Guð að styrkja þig á þessum erfiða
tíma.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Anna, Heiðar, Alda og Örvar,
Tómas, Sara, tengdabörn og
barnabörn, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sóley.