Morgunblaðið - 26.09.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 2014
✝ Halldór Gunn-ar Ólafsson var
fæddur í Reykjavík
16. júlí 1958. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut þann 18.
september 2014.
Foreldrar Hall-
dórs eru Ólafur Á.
Sigurðsson, f.
28.10. 1929 í Vest-
mannaeyjum, og
Kristín M. Guðjónsdóttir, f. 14.5.
1930 í Reykjavík. Systkini Hall-
dórs eru: 1) Björg, f. 6.4. 1952,
maki hennar er Guðmundur
Þröstur Guðmundsson, barn
þeirra er Kristín Margrét, 2)
kona hennar er Bergþóra Gná
Hannesdóttir, f. 7.5. 1990. 3)
Sigurður, f. 21.6. 1993, sam-
býliskona hans er Kristrún
Björg Nikulásdóttir, f. 9.2. 1996.
Halldór ólst upp á Brúnavegi
3 og gekk í Laugarnes- og
Laugalækjarskóla. Eftir skyldu-
námið hélt hann til sjós og sigldi
milli landa. Hann gekk svo í
Iðnskólann í Reykjavík þar sem
hann lagði stund á nám í raf-
virkjun og útskrifaðist þaðan
með meistarapróf. Hann starf-
aði sjálfstætt og vann sem verk-
taki fyrir bankann þar til hann
var ráðinn fastur starfsmaður
Íslandsbanka árið 1998 og þar
vann hann alla tíð síðan. Hall-
dór lagði stund á stangveiði og
ferðaðist mikið og fór meðal
annars í skíðaferðir á hverju
ári.
Útför Halldórs fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 26.
september 2014, kl. 13.
Sigurður Ásgeir, f.
18.9. 1954 og 3)
Ólafur Kristinn, f.
18.4. 1963, maki
hans er Anna
María Bjarnadóttir,
börn þeirra eru
Marey og Bjarni
Valgeir. Halldór
kvæntist Jórunni
Valdimarsdóttur, f.
14.8. 1964, árið
1986, en þau slitu
samvistum. Börn þeirra eru: 1)
Ásgeir, f. 27.6. 1986, maki hans
er Ragnhildur Dóra Elíasdóttir,
f. 12.7. 1991, barn þeirra er
Karítas Alda, f. 30.4. 2013. 2)
Arndís, f. 28.4. 1988, sambýlis-
Elsku pabbi. Ég trúi því ekki
enn að þú sért farinn, ég átta
mig ekki á þessu öllu saman.
Eins og þú veist og vissir alltaf,
þá varst þú kletturinn minn, þú
varst mér svo miklu meira en
pabbi.
Þú varst besti vinur minn og
alltaf til staðar fyrir mig. Þú
tókst öllum í kring um þig opn-
um örmum og lífið var þér svo
mikilvægt og skemmtilegt. Alla
tíð komst þú syngjandi upp
ganginn heima eftir vinnudaginn
og dansaðir í eldhúsinu þegar þú
eldaðir kvöldmatinn eða ryksug-
aðir stofuna.
Lífsglaðari mann hef ég aldr-
ei hitt. Þú varst svo mikil fyr-
irmynd fyrir okkur krakkana
þína og kenndir okkur svo
margt sem við munum aldrei
gleyma og við erum þér þakklát
fyrir það á hverjum einasta degi.
Ég vona svo sannarlega að þú
sért kominn á góðan stað og þér
líði vel.
Það er ótrúlegt hvað þessi
veikindi ágerðust hratt, það eru
ekki nema sex vikur síðan við
vorum í Grímsnesinu í sumarbú-
stað, grilluðum góðan mat og
sátum úti í sólinni í heila viku og
nutum þess að vera saman og
ekki nema um sex mánuðir síðan
þú sagðir okkur frá því að þú
værir lasinn. Hvernig geturðu
verið farinn?
Ég vil að þú vitir að ég verð
alltaf prinsessan þín og þú verð-
ur í huga mínum hvern einasta
dag og ég veit að þú heldur
áfram að passa upp á mig alveg
eins og þú hefur alltaf gert.
Elsku pabbi, ég á ekki nóg af
orðum sem geta lýst því hvernig
mér líður. Þú veist það vel og
vissir það alla tíð að þú varst
uppáhaldskallinn minn, þú varst
besti pabbinn.
Ég vona svo heitt og innilega
að þú hafir heyrt allt sem ég
hafði að segja við þig áður en þú
kvaddir okkur, ég vil að þú vitir
að við krakkarnir þínir förum
saman í gegnum þessa erfiðu
tíma sem við erum að ganga í
gegnum og það er þér að þakka
að við erum nógu sterk til þess
að takast á við þetta allt saman.
Það má svo sem vera
að vonin ein
hálf veikburða sofni í dá.
Finnst vera eitthvað
sem íþyngir mér
en svo erfitt í fjarlægð að sjá.
Það gilda má einu
hvort ég áleiðis fer
eða staldra hér ögn við og bíð.
Þótt tómið og treginn
mig teymi út á veginn
ég veit ég hef alla tíð …
verið umvafin englum
sem að vaka hjá
meðan mannshjörtun hrærast
þá er huggun þar að fá.
Þó að vitskert sé veröld
þá um veginn geng ég bein
því ég er umvafin englum
aldrei ein – aldrei ein.
Hvíldu í friði – ég elska þig.
Þín dóttir,
Arndís.
Elsku pabbi minn. Takk fyrir
allar yndislegu stundirnar sem
við áttum saman. Betri pabba er
ekki hægt að hugsa sér. Alltaf
svo glaður og hress og segjandi
sömu fimm aura brandarana
sem hættu að vera fyndnir ein-
hvern tímann fyrir aldamót, en
alltaf brosti maður samt að þér.
Þú gerðir alltaf allt til að hjálpa
mér og munt alltaf verða hetjan
mín og fyrirmynd. Vinir mínir
kalla þig Don Dóri og minnast
mikið á hvað þeim þótti vænt um
þig, enda voru alltaf allir vel-
komnir heim til þín og vinir okk-
ar krakkanna voru vinir þínir.
Þú vildir allt gera fyrir alla, og
það sést á því hversu margir
spurðu um þig, sendu þér kveðj-
ur og komu í heimsókn til þín á
meðan þú lást á spítalanum. Öll-
um sem kynntust þér þótti vænt
um þig. Margir hafa komið til
okkar krakkanna og talað um
hvað þú varst yndislegur maður
og hvað allir eru þakklátir að
hafa þekkt þig. Í öllum veikind-
unum varstu jákvæður, opinn og
einlægur og það var eins með
það og allt annað, það var alltaf
hægt að tala við þig ef maður
hafði áhyggjur, spurningar eða
einhverjar pælingar. Eftir að ég
eignaðist Karítas Öldu tókst þú
að þér nýtt hlutverk og varðst á
einni nóttu besti afi í heimi. Ég
mun aldrei gleyma svipnum á
þér, brosinu þínu og stoltinu
sem skein úr augunum á þér
þegar þú komst að heimsækja
okkur á fæðingardeildina. Hún
elskar afa sinn og er búin að
kalla mikið á þig síðan þú fórst.
Ég verð duglegur að sýna henni
myndir og segja henni sögur af
elsku afa. Þegar þú varst búinn
að kveðja okkur í síðasta sinn
sat hún í fanginu á mér á spít-
alanum og horfði á þig inn um
dyrnar.
Hún kallaði á afa sinn, sendi
þér fingurkoss og vinkaði þér
bless í síðasta skipti. Ef ég
kemst nálægt því að vera jafn
góður pabbi og þú varst, þá veit
ég að mér hefur tekist vel upp.
Hvernig sem á það er litið,
sama út frá hvaða hlið,
lífið hefði verið litlaust
ef þín hefði ekki notið við.
Þakka þér fyrir að fylgja mér
um lífsins ljósabraut,
– þá gæfu sem ég hlaut.
(Stefán Hilmarsson)
Ég elska þig, pabbi minn.
Hvíldu í friði. Elsti prinsinn
þinn,
Ásgeir.
„Hamingjuheimilið, Eintóm
hamingja“ var svarið þegar ég
hringdi og spurði hvað væri að
frétta. Halldór var síbrosandi,
hárið ljóst og glansandi enda
fannst stóru systur ofsalega
gaman að fara út að labba með
hann í vagni og kerru.
Hann var alltaf vinsæll og
nærvera hans eftirsótt, t.d.
fengu frænkurnar hann lánaðan
á jólaböll þar sem hann sat uppi
á sviði og söng, svo og afi á Jaðri
honum til samlætis í Scania Vab-
is-vörubílnum og fór þar líka
saman bíladella þeirra.
Nagli í fæti, ýmis smáóhöpp,
handleggsbrot og fótbrot, vöxt-
urinn í hinum fætinum stopp-
aður og því var hann alltaf
nokkrum sentimetrum styttri,
það var engin lognmolla á
sjúkrastofunni hans því húmor-
inn var alltaf í fyrirrúmi.
Aldrinum var ekki fyrir að
fara þegar útvarpstæki og
klukkur voru tekin í frumeindir
sem lágu síðan út um allt gólf,
en viti menn, það komst tenging
á allt sem hann snerti þá og
seinna meir sem rafvirki og
tækniséní sem lagði tölvukapla,
prógrammeraði, setti upp hrað-
banka og margt fleira. Tengdi út
um allan bæ og allt land, eitt
sinn þegar ég var að tína upp
víraafklippur sagði hann: „Ég er
rafvirki.“ Hann hafði alltaf tíma
til að sinna sínu starfi og redda
fjölskyldu og vinum. „Dóri“
mættur á staðinn og snöggur að
því sem þurfti að gera.
„Hvað, er ekkert almennilegt
með kaffinu“ sagði hann í af-
mæli hjá mér en þá var hvorki
súkkulaði né kókosmjölskaka á
borðinu. Sjálfur var hann góður
kokkur og bakari. Svo tók hann
K úr lyklaborði kokksins svo það
væri ekki hægt að hafa kjúkling
á matseðlinum, vildi frekar steik
með góðu víni eða bjór.
Halldór var skemmtilegur
partímaður, orðheppinn og
hnyttinn. Flottasti og besti jóla-
sveinninn á svæðinu hvort sem
það var á Brúnó á aðfangadags-
kvöld, „hann pabbi missir alltaf
af jólasveininum“ eða á skemmt-
unum.
Átti það til að semja lög og
texta á staðnum, eins og t.d. Ís-
landsmeistarabrag í eldhúsinu
hjá okkur meðan blandað var í
glas og eftirfarandi sem vísna-
vinir sungu eftir hann inn á
plötu: „Ég hefði átt að sigla, ég
hefði átt að fljúga, ég hefði átt
að skoða mig um.“ Hann sigldi á
millilandaskipi, flaug í frí með
krakkana og skoðaði sig um í
heiminum.
Hann var góður drengur, son-
ur og bróðir sem sá ekki sólina
fyrir börnunum sínum þremur
og ól þau upp við kærleik og
hlýju sem þau gáfu svo fallega
til baka í stuttum en erfiðum
veikindum.
Sárast er að Halldór afi og
Karístas Alda, litla afabarnið,
skuli ekki fá að njóta hvort ann-
ars en bróðir minn var mesti og
besti barnakarl sem ég hef
kynnst, hafði einstakt lag á
börnum og svo gat hann talað
eins og Andrés Önd.
Kæri bróðir, hjarta mitt er
fullt af sorg og augun full af tár-
um, þú ert svo alltof fljótt farinn
frá okkur og skarðið er sárt og
stórt. „I will celbrate your life.“
Guð geymi þig og veri með
Ásgeiri, Arndísi, Sigurði og fjöl-
skyldum þeirra. Minning þín er
ljós í lífi okkar.
Björg systir.
Elsku Dóri bróðir.
Að kveðja þig er það allra erf-
iðasta sem að ég hef tekist á við.
Alla mína ævi hefur þú verið
klettur í mínu lífi. Ég hef getað
hringt í þig eða bara hitt þig og
talað við þig bæði þegar litla
bróður hefur liðið illa, en sem
betur fer miklu oftar þegar hef-
ur legið vel á okkur bræðrum.
Frá því að ég man eftir mér hef-
ur þú passað upp á mig og eftir
því sem árin liðu höfum við farið
í útilegur, veiði eða eitthvað ann-
að og gert okkur glaðan dag
sem við kunnum svo ansi vel.
Hlegið og sungið og haft gaman
af lífinu. Þegar mamma og pabbi
fóru til útlanda þá eldaðir þú
fyrir okkur og hugsaðir um mig
en á móti lofaði ég að þegja yfir
partíunum á Brúnó sem voru
nokkur í gegnum árin.
Minningar mínar eru enda-
lausar um þig allt frá því að þú
gafst mér stíla í sveitinni (sem
við bræður kölluðum tundur-
skeyti) þegar ég var 7 eða 8 ára,
því að sjálfsögðu mátti enginn
annar gera það nema Dóri bróð-
ir, eða sátum saman við fallega á
og veiddum fisk og þú reyndir
að temja mér þolinmæði við
veiðarnar, en í því varstu ansi
góður, og eins þegar við sátum
saman og sungum af hjartans
lyst
Mannakorn og Vilhjálm. Ég
mun alltaf muna brosið þitt og
að þú varst alltaf glaður og kát-
ur. Svo varstu alltaf ótrúlega
barngóður og munu börnin mín
alltaf minnast þín fyrir hvað þú
varst góður við þau.
Það er mér alveg óskiljanlegt
að þú sért farinn og að á þessum
fallega sólardegi fyrir rúmum
mánuði hafi verið síðasta skiptið
sem við sátum úti á verönd hjá
okkur Önnu Maríu, fórum í pott-
inn, grilluðum, hlógum og feng-
um okkur einn grænan. Að aldr-
ei aftur hringir síminn minn og
að þú sért að athuga hvort að þú
megir ekki kíkja til mín.
Anna María, Marey og Bjarni
Valgeir senda ástarkveðju til þín
og munu alltaf sakna þín. Elsku
Ásgeir, Arndís, Sigurður, ykkar
makar og afabarn, þið áttuð
besta pabba í heimi og hann er
örugglega á góðum stað og
verndar ykkur.
Elska þig, Dóri minn, og takk
fyrir að ég hafi átt svona fal-
legan og góðan bróður.
Ólafur Kristinn Ólafsson
(Óli bróðir).
Í barnæsku var 4 ára aldurs-
munur mikill. Ég var því reynd-
ur 10 ára gamall sveitamaður á
Stekkjarholti í Geiradal þegar
þú að verða 7 ára gamall komst í
sveitina. Þar vorum við saman í
nokkur sumur hjá yndislegu
fólki, Gullu, Emil og fjölskyldu,
þangað til ég fór á annan bæ í
sveitinni sem vinnumaður og Óli
bróðir tók við mínu plássi og var
með þér áfram.
Veiðimennska var þér í blóð
borin. Á unglingsárum fengum
við að fara með pabba og vinum
hans á haustin í Laxá í Dölum,
síðar fórum við saman í góðum
hóp í mörg ár í Litluá og á ýmsa
aðra veiðistaði, þar sem ýmislegt
var brallað.
Þegar við urðum eldri fórum
við að vinna við ýmis störf og
síðar fórst þú í rafmagnið og ég í
smíðarnar.
Við höfum alla tíð unnið mikið
og vel saman og aðstoðað hvor
annan í ýmsum verkefnum, þar
sem þú sást um rafmagnið og
vírana og ég um smíðarnar. Eft-
ir að þú fórst í tölvurnar hefur
þú séð um allt sem því tengist í
mínu lífu.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
getað hlaupið undir bagga og
hýst þig og krakkana unga í
íbúðinni minni, á meðan þú varst
að leita að hentugu húsnæði þar
sem þú gætir veitt þér og krökk-
unum þínum varanlegt skjól.
Skyndileg veikindi þín komu
okkur öllum mjög á óvart þar
sem þér hafði aldrei orðið mis-
Halldór Gunnar
Ólafsson
✝ RagnhildurÁsa Pálsdóttir
fæddist í Reykjavík
26. janúar 1928.
Hún lést á dval-
arheimilinu Skóg-
arbæ hinn 14. sept-
ember 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Páll Símon
Bjarnason, f. 10.
maí 1907 í Sauð-
húsnesi, Álftavers-
hreppi, V-Skaftafellssýslu, d. 13.
nóvember 1981, og Silva Bryn-
hildur Jónsdóttir, f. 6. sept-
ember 1906 í Stykkishólmi, d.
21. október 1969.
Ása ólst upp í Reykjavík. Hún
giftist Jóni Björgvini Magn-
ússyni, f. 20. desember 1921, d.
4. nóvember 1996. Þau ólu upp
fimm börn. Fyrsta barn Ásu er
Sylvía Björg Sigurðardóttir, f.
13. desember 1946,
þá börn þeirra
Björgvins; Ragn-
heiður, f. 3. maí
1948, Páll, f. 11.
apríl 1951, Magnús,
f. 12. júní 1952, og
Björgvin, f. 2. jan-
úar 1954. Fyrir átti
Jón Björgvin þá
Jón Magnús, f. 18.
febrúar 1943, og
Hannes, f. 11. mars
1945, d. 26. desember 2008.
Ása ólst upp í Blesugrófinni
og fluttist síðan í Smáíbúða-
hverfið, þar sem hún bjó alla tíð.
Hún vann sem fiskvinnslukona
hjá Ingimundi á veturna og sem
kokkur hjá Guðmundi Jónassyni
á sumrin.
Ása verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag, 26. sept-
ember 2014, kl. 13.
Elsku amma á Tungó. Ég
verð að játa að tilfinningin er
blendin yfir fráfalli þínu. Ég er
sorgmædd yfir að þú sért farin
en ég er líka glöð að þú sért nú
loks búin að fá hvíldina og fáir
að hitta afa sem þú beiðst eftir
að kæmi að sækja þig. Þegar ég
hugsa til baka til tímans áður
en þú varðst svona mikið veik,
þá rifjast t.d. upp söngur og
gleði á jólum. Þegar við frænd-
systkinin fengum að dansa í
kringum jólatréð heima hjá þér
og syngja með þér jólalögin.
Leikhús- og söngáhugann hefur
maður án nokkurs vafa frá þér,
elsku amma. Þú varst alltaf að
leika með kvenfélaginu og ef
mann vantaði búninga átti mað-
ur þá alltaf vísa hjá þér og það
sem var gaman að gramsa í
kjallaranum á Tungó og í skáp-
um og hirslum þar. Þvílíkur
fjársjóður. Þú varst alltaf svo
dugleg að taka myndir og festa
minningarnar í sessi fyrir okk-
ur. Ég man hvað mér fannst
gaman að skoða myndaalbúmin
þín og spurningaflóðið sem þú
fékkst frá mér í kringum þær
hefði þreytt hvern mann, en þú
svaraðir öllu og hafðir gaman af
sögunum. Mér fannst mikill æv-
intýrabragur yfir sögunum þín-
um. Ég hef heyrt orðatiltæki
sem hljómar á þá leið að ef líf
þitt væri bíómynd, myndir þú
vilja sjá hana aftur? já, svei
mér þá, ég myndi vilja fara aft-
ur á þína sýningu. Elsku amma,
ég vona að þú hafir það svo
ótrúlega gott núna með öllum
hinum englunum sem ég þekki
þarna uppi, þú átt hvíldina svo
sannarlega skilið eftir þessi
löngu veikindi. Ég sé ykkur afa
fyrir mér dansandi í kringum
jólatréð á milli þess sem þið
sitjið á sólarströnd með kokteil
í hönd (og afi enn í síðu brók-
unum sínum). Ég elska þig,
elsku amma mín, þú varst stað-
föst, ákveðin, glaðvær og söng-
elsk leikkona, þannig minnist
ég þín og þinnar nærveru verð-
ur saknað.
Þangað til næst. Þínar,
Anna Clara og Marólína
Fanney.
Nú hefur Ása mín loks verið
leyst þrautum frá og fengið
hvíldina eftir áralanga bið.
Hún var sameiningartákn
fjölskyldunnar þar til veikindin
smám saman slógu hana út. Og
Stórfrænka – með stórum staf.
Allt víl og vorkunnsemi var
henni fjarri og átti hún alltaf
styrk og skjól fyrir þá sem
næddi um. Þótt heimilið væri
fjölmennt var þar alltaf nóg
pláss sem sannaði að þar sem
er hjartarúm, þar er húsrúm.
Ef eitthvað bjátaði á hjá fjöl-
skyldu eða vinum var hún fljót
að rétta hjálparhönd og í öllu
stóð hennar ágæti maður,
Björgvin, með henni í blíðu og
stríðu. Sjaldnast var talað um
þau öðruvísi en sem Ásu og
Björgvin – þau voru eitt. Hún
var glæsileg kona með geislandi
lífskraft sem hvatti aðra til
dáða. Og þótt hún sæti ekki á
digrum sjóðum naut hún þess
að veita gestum sínum af rausn.
Það var líka merkilegt hve
kaffið á Tunguveginum var allt-
af betra en annað kaffi. Samt
var það lagað eins og venja var,
úr Gvendarbrunnavatni og not-
að „brennt og malað“ úr venju-
legum kaffipakka. Ég býst við
að krydd kaffisins hafi einfald-
lega verið sú umhyggja og
hjartahlýja sem hún lagði í
verkið. Og víst er um það að
kaffið hressti og allir fóru
beinni í baki og bjartsýnni út í
daginn eftir notalegt spjall yfir
sopanum. Víst gat hún verið
föst fyrir og sagt meiningu sína
svo að ekki þurfti við að bæta
en hún átti líka gott með að slá
á létta strengi. Hún og fleiri
góðar konur fluttu heimagerða
skemmtiþætti í sínum prívat
hópum og kitluðu hláturtaugar
áhorfenda eftirminnilega.
Ég minnist þerra hjóna með
innilegu þakklæti fyrir allt
gegnum árin og bið þeim værð-
ar á nýjum slóðum.
Allri fjölskyldunni votta ég
samúð mína.
Erla mágkona.
Ása Pálsdóttir eða Ása stór-
frænka eins og ég kallaði hana
jafnan er látin.
Ása var föðursystir mín. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
búa hjá Ásu og Björgvini manni
hennar þegar ég var við nám í
Iðnskólanum í Reykjavík. Þá
hafði þeirra stóri barnahópur
flogið úr hreiðrinu sem var á
Tunguvegi 46 og var því sjálf-
sagt mál að skjóta skjólshúsi
yfir ungan frænda sinn, að
hennar mati, enda var svo
merkilegt að alltaf var nægt
pláss hjá Ásu, alveg sama
hvernig stóð á.
Lífsgleði og hamingja var
eitt af aðalsmerkjum Ásu stór-
frænku og virtist hún alltaf
hafa lag á að láta líta út fyrir að
allt horfði til betri vegar og
bjart væri framundan, bara ef
menn opnuðu augun fyrir því.
Ákveðin og hreinskiptin og
vinur vina sinna en ávallt glað-
sinna og mátti ekkert aumt sjá,
þannig minnist ég Ásu og átti
hún auðvelt með að ræða við
ungan frænda sinn um allt og
ekkert og gaf sér góðan tíma til
að vera viss um að allt væri í
góðu standi með strákinn.
Öllum börnum Ásu og fjöl-
skyldum þeirra votta ég samúð
mína um leið og ég þakka fyrir
öll árin og ljúfar minningar.
Óskar Vignir Bjarnason
og fjölskylda.
Ragnhildur Ása
Pálsdóttir