Morgunblaðið - 26.09.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 2014
✝ GuðmundurBjörnsson
fæddist í Reykjavík
29. apríl 1950.
Hann lést 20. sept-
ember 2014 á líkn-
ardeild LSH í
Kópavogi.
Foreldrar Guð-
mundar voru Björn
Kolbeinsson, úr
Kollafirði, f. 6.1.
1921, d. 12.3. 1970
og Kolbrún Guðmundsdóttir, úr
Reykjavík, f. 21.12. 1932, d. 9.5.
2003, þau slitu samvistum. Kol-
steinsdóttir, f. 1929, d. 1999.
Eiginkona Guðmundar var Ósk
Hilmarsdóttir, f. 19.12. 1952, d.
21.10. 2006, en þau giftu sig árið
1973. Foreldrar hennar eru
Hilmar B. Jóhannsson, f. 1928,
d. 2010 og Brynja Óskarsdóttir,
f. 1930. Saman eiga Guðmundur
og Ósk börnin Kolbein, f. 1981,
Brynju, f. 1985 og Sögu, f. 1993.
Eiginmaður Brynju er Matthías
Hálfdánarson, f. 1984 og saman
eiga þau drengina Guðmund, f.
2009 og Mána, f. 2012.
Guðmundur byrjaði snemma
til sjós og var lærður stýrimað-
ur. Kom í land 1985 og vann
lengst af sem sölustjóri og þá
síðast hjá Skeljungi.
Útför Guðmundar fer fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 26. september 2014, og
hefst athöfnin kl. 11.
brún á með eftirlif-
andi eiginmanni,
Viggó M Sigurðs-
syni, börnin Egil, f.
1953, Jóhönnu
Lovísu, f. 1954, d.
2010 og Sigurð Við-
ar, f. 1958. Sam-
feðra Guðmundi
eru systkinin Mar-
grét Karitas, f.
1956, Þorsteinn, f.
1956, Eiríkur Kol-
beinn, f. 1959, Gunnar, f. 1964
og Rannveig, f. 1966. Móðir
þeirra var Kristín Þorláks Þor-
Nú er hann fallinn frá hann
Guðmundur fyrir aldur fram, góð-
ur bróðir og félagi. Með Mumma
er genginn hjartahlýr maður sem
gott var að eiga að. Faðir okkar
lést áður en við yngri hálfsystkini
Mumma komumst til vits og ára
og þar með sú tenging sem annars
hefði orðið við hann á uppvaxtar-
árunum. Þannig lágu leiðir
Mumma og okkar ekki saman fyrr
við vorum orðin fullorðin og í raun
byrjuðu kynnin í upphafi í gegn-
um hestamennsku. Margar eru
minningarnar um Mumma og
Herjólf, stóra sterka hestinn hans
í einhverju basli úti í miðri á. Eða
Ósk á fullri ferð á Sturla sínum og
Mummi skildi ekkert í þessu of-
forsi í konunni. Það var gaman að
ríða út með Mumma; hann var oft
dálítið óöruggur áður en lagt var
af stað en eftir fyrsta áfangann
var honum horfinn tíminn; aðeins
náttúran, félagsskapurinn og
hesturinn skiptu máli, hvenær við
næðum í áfangastað var ekki aðal-
atriði lengur.
Þegar dró úr ástundun í hesta-
mennskunni, nokkurn veginn
samtímis hjá Mumma og öðrum í
okkar fjölskyldu sem hana stund-
uðu, tóku við önnur sameiginleg
áhugamál og almennt meiri sam-
gangur. Guðmundur hafði lifandi
áhuga á viðskiptum og samfélags-
málum almennt og bryddaði
gjarnan upp á umræðuefnum af
því tagi, ekki síst því sem varðaði
framtíð landsins. Það fléttaðist
svo saman við það sem varð hon-
um síðan efst í huga eftir því sem
á leið: Nám og framtíðarviðfangs-
efni barnanna hans en um það
varð honum tíðræddara eftir að
þau náðu aldri og þroska. Hann
hafði mikinn áhuga á því sem þau
voru að fást við og gladdist inni-
lega yfir góðu gengi þeirra í námi
og starfi.
Þessa yndislega, stóra og hlýja
manns verður sárt saknað. Við
vonum að hann njóti nú samvista
á betri stað með sínum nánustu
sem fallnir eru frá, ekki síst föður
okkar og eiginkonu sinni Ósk en
þau hjónin voru afar samrýnd.
Með Guðmundi bróður er
genginn maður sem var hreinn og
beinn í samskiptum og sagði sína
meiningu ef því var að skipta en
var einkar laginn við að sjá
skemmtilegar hliðar á mönnum
og málefnum. Ættingjum hans, en
þó einkum börnum hans, þeim
Brynju, Kolbeini og Sögu, færum
við innilegar samúðarkveðjur.
Þorsteinn Björnsson, Mar-
grét K. Björnsdóttir, Eiríkur
K. Björnsson, Gunnar
Björnsson og Rannveig
Björnsdóttir.
Hann pabbi er farinn, elsku
kallinn. Þannig var upphaf sím-
skilaboða sem við fengum frá
henni frænku okkar aðfaranótt
síðastliðins laugardags. Þessi ein-
földu skilaboð segja svo mikið um
hann bróður okkar og samband
hans við börnin sín, hann var þeim
svo mikið meira en bara faðir,
hann var félagi þeirra og jafningi,
um leið leiðbeinandi og elskandi
faðir sem alltaf var með opinn
faðminn, tilbúinn að hjálpa, til að
hlusta eða bara að vera til staðar
og ekki fækkaði faðmlögunum
þegar drengirnir tveir, augastein-
ar afa síns, mættu á svæðið enda
urðu þeir fljótt miklir afastrákar.
Hvernig skrifar maður um ein-
stakling og bróður sem búinn er
að fylgja manni í 60 ár? Minning-
arnar hrannast upp. Við allir, Brá-
vallagötugengið eins og við köll-
um okkur stundum, ólumst upp
við leik og störf, ótrúlegt þegar
maður hugsar til baka hvað
Mummi og félagar hans voru til-
búnir að leyfa okkur minni
drengjunum að vera með í leikj-
um og uppátækjum, hvort sem
um var að ræða hernaðaraðgerðir
gegn óvinveittum ríkjum sem um-
luktu okkar svæði og brutust út í
snjóbardögum eða skylmingum
og seinna fótboltaleikjum á
Landakotstúni oft gegn sömu að-
ilum. Árin líða, Mummi fer að
skjóta sér í fallegri stúlku upp á
Bjargarstíg, stundum fengum við
að fara með í gamla Gypsi.
Mummi hafði sigur í þeirri bar-
áttu og eignast sinn lífsförunaut
hana Ósk, þá fallegu miklu
kjarnakonu. Mummi eignast sinn
ameríska dreka, á honum var far-
ið út um allt á sveitaböll og víðar.
Mummi og Ósk eignast sitt fyrsta
heimili á Óðinsgötu. Mummi á
sjónum, lengst á Helgu II.
Mummi í Norðursjó. Ósk og
Mummi flytja í Arnartangann og
síðan Bjargatanga og börnin fæð-
ast. Fyrst Kolbeinn, síðan Brynja
og loks Saga. Þetta var falleg
samheldin fjölskylda. Mummi og
Ósk fundu sitt sameiginlega
áhugamál í hestunum, með þeim
áttu þau góðar stundir. En lífið er
hvorki einfalt né sanngjarnt, Ósk
greindist með illvígan sjúkdóm
sem hún barðist við í mörg ár en
varð að lúta fyrir að lokum eftir að
hafa náð að ferma yngstu dótt-
urina, þetta var mikill harmleikur,
en Mummi sýndi þá og jafnan síð-
an hversu mikill atgervismaður
hann var bæði líkamlega og and-
lega, hann tók að sér að vera börn-
um sínum bæði faðir og móðir, og
börnin bera föður sínum og móður
fagurt vitni. Eftir að Mummi kom
heim af sjónum vann hann ýmis
störf en lengst þó hjá Skeljungi
sem sölustjóri, þar var hann mik-
ils metinn og vann hann störf sín
af miklum metnaði og áhuga, um
leið verður að þakka Skeljungi
þann einstaka skilning og stuðn-
ing sem hann hefur fengið þaðan í
veikindum sínum. Aftur er reitt
hátt til höggs, í á þriðja ár hefur
Mummi barist við illvígan sjúk-
dóm og í þeirri baráttu hefur hann
oft haft betur þó að tvísýnt væri,
hann ætlaði ekki fyrr en í lengstu
lög að láta sjúkdóminn svipta
börnin föður sínum og drengina
afa sínum, en að lokum var ekki
lengur hægt að berjast, vopnin
lögð til hliðar og örlögum sínum
mætt með kjarki og æðruleysi.
Ekki erum við í minnsta vafa
um að Mummi á góða heimkomu
og margir til að taka á móti hon-
um, en söknuður okkar hér er
mikill en um leið eigum við hafsjó
af góðum minningum. Guð blessi
þau Kolbein, Brynju og Sögu og
litlu afadrengina Mumma og
Mána.
Egill Viggósson, Sigurður
Viggósson og fjölskyldur.
Ég vil hér minnast hans
Mumma sem nú er fallinn frá. Mín
fyrstu kynni af honum og Ósk
konunni hans eru mér mjög minn-
isstæð. Þau bjuggu í litlu húsi á
Óðinsgötu og kom ég þangað til
hitta kærastann minn sem var litli
bróðir Mumma. Ég bankaði á
hurðina og næsta sem ég vissi var
að ég horfðist í augu við svartan
hund sem var fyrstur til dyra og
opnaði sjálfur. Hann stökk upp á
afturfæturna og skellti framfótum
á axlirnar á mér og í þeirri stöðu
vorum við jafn stór. Ég er mikið
fyrir dýr og ekki hrædd við hunda
en þarna þorði ég ekki að hreyfa
mig. Mér var fljótt bjargað úr
krísunni, boðin velkomin og kynnt
formlega fyrir þeim og hundinum
Neró. Þar var ég velkomin alla tíð
síðan og var fastur liður að líta inn
hjá þeim því þar var alltaf svo gott
að koma. Þetta var einkennandi
fyrir heimili Mumma og Óskar
sem var svo fullt af lífi og fjöri.
Þar voru allir velkomnir, bæði
menn og dýr.
Mummi var raungóður og vildi
allt fyrir alla gera. Hann hafði ein-
stakt lag á að ná til fólks og gat
spjallað við hvern sem var um
hvað sem var. Þannig laðaði hann
að sér fólk og man ég eftir einni
heimsókn á sjúkrahúsið þar sem
við sátum í setustofunni. Mummi
var greinilega í góðu sambandi við
aðra sjúklinga því margir þeirra
komu og settust hjá okkur og
myndaðist þá stemning sem ég
kannaðist vel við af heimili
Mumma og Óskar.
Mummi var mikill matmaður
og elskaði góðan mat. Ein af mín-
um sterkustu minningum er úr
jólaboðum á heimili Mumma og
Óskar þar sem stórfjölskyldan
kom saman á jóladag og borðaði.
Við þau tækifæri tók Mummi
völdin í eldhúsinu og sá um elda-
mennskuna. Ég held það hafi ekki
verið af fórnfýsi heldur vildi hann
hafa matinn eftir sínu höfði.
Mummi og Ósk eignuðust þrjú
börn, þau Kolbein, Brynju og
Sögu. Þegar þau hófu þann kafla í
lífinu var því tekið af alvöru og
voru krakkarnir þeirra líf og yndi.
Lífið lék við fjölskylduna þar til
Ósk veikist og háði hún áralanga
baráttu við sjúkdóm, en hún lést
haustið 2006. Eftir veikindi og
andlát hennar fannst mér Mummi
aldrei ná sér á fullt skrið í lífinu að
nýju. Nokkrum árum síðar veikt-
ist hann sjálfur og hefur háð
linnulausa baráttu við sjúkdóm-
inn síðan.
Nú þegar Mummi er fallinn frá
standa börnin þrjú eftir. Við upp-
haf fullorðinsára sinna hafa þau
misst bæði föður og móður. Þetta
er óskiljanlegt og sýnir hve lífið er
hverfult og tíminn sem við eigum
saman í lífinu dýrmætur.
Elsku Kolli, Brynja og Saga, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Mikið hefur verið á ykkur lagt
með því að fylgja báðum foreldr-
um í gegnum erfið veikindi og
andlát. Í þessu sem öðru í lífinu
hafið þið staðið ykkur eins og
hetjur og þið eruð fyrirmyndir
fyrir aðra í svo mörgu.
Sé líf eftir dauðann þá hafa
margir tekið á móti Mumma. Á
undan honum eru gengin eigin-
kona, systir, móðir, faðir, móður-
systir og fleiri. Þar hefur því
örugglega skapast sama stemning
og forðum á heimili Mumma og
Óskar.
Blessuð sé minning þín,
Mummi, hvíl þú í friði.
Katrín (Kata).
Ég kynntist Guðmundi fyrir 10
árum þegar hann hóf störf hjá
Skeljungi. Hann var traustur
starfsmaður og umfram allt ótrú-
lega skemmtilegur karakter.
Það var alltaf líf og fjör í kring-
um Guðmund og honum leið vel
hjá Skeljungi. Hann vann mjög
mikið og reyndi ég oft að stoppa
hann af því vinnan var alltaf í
fyrsta sæti. Vinnudagurinn var
oft æði langur því alltaf vildi hann
enda söluferðir um sveitir lands-
ins heima hjá sér. Hann var ekk-
ert fyrir hótelgistingar, heima var
best.
Við ræddum oft um að fara
saman í heimsókn til áburðarbirg-
isins í Skotlandi, aldrei varð þó úr
því að hann kæmist með, fyrst
sökum veikinda eiginkonu hans
heitinnar og síðar vegna hans eig-
in veikinda. Þetta þykir mér mið-
ur.
Guðmundur var mikill að vexti
og vildi aka um á alvörubíl. Því var
honum fenginn Dodge til umráða
fyrir ferðalögin um landið á veg-
um Skeljungs. Eitt sinn hringdi
hann í mig mjög dapur og ég hélt
að eitthvað hræðilegt hefði gerst.
Það var reyndar raunin í hans
augum, vélin í Dodge-inum var
ónýt og var það eins og lífinu væri
lokið hjá honum. En við gátum
fundið nýjan og enn betri Dodge
og lífið gat því haldið áfram.
Guðmundur var vel kynntur og
eignaðist mikið af vinum meðal
viðskiptavina. Það verður erfitt
fyrir þá og okkur hin að vera án
Guðmundar. Hann sagði reyndar
í síðustu heimsókn minni að við fé-
lagar hans hjá Skeljungi mættum
„ekki drepa stóru fluguna“ því
hann ætlaði að fylgjast með okkur
áfram.
Kæri vinur, innilegar þakkir til
þín fyrir samstarfið og einlæga
vináttu. Samúðarkveðjur til ykkar
barnanna, Kolbeinn, Brynja og
Saga.
Þinn vinur,
Lúðvík.
Það er sannarlega sjónarsvipt-
ir að honum Guðmundi félaga
okkar sem kvaddur er í dag.
Skarðið sem hann skilur eftir sig
er vandfyllt enda maðurinn stór í
margháttaðri merkingu þess
orðs.
Hann hóf störf hjá Skeljungi í
nóvember 2004 og hans aðalverk-
efni var að heimsækja viðskipta-
vini, selja áburð og eldsneyti og þá
sérstaklega til bænda. Hann var
aldrei með skrifborð, notaði ekki
tölvur, heldur skrifaði allt í dag-
bók.
Við gerðum stundum grín að
þessu „bókhaldi“ hans en hann
fann alltaf þau númer og upplýs-
ingar sem þurfti. Það má reyndar
segja að hann hafi haft ritara á
hverjum fingri því við hinir sáum
um að mata tölvurnar með gögn-
um frá honum.
Í opnu skrifstofurými fór ekki
milli mála þegar Guðmundur
mætti á skrifstofuna til okkar, það
vissu allir af því þegar hann var á
staðnum, hann gnæfði upp úr og
talaði hátt og snjallt. Því var
ákveðið að taka eitt fundarher-
bergi undir skrifstofu fyrir Guð-
mund og hann varð þar með sá
eini fyrir utan forstjórann með
einkaskrifstofu! Raunar var nú
bíllinn stór hluti af hans lífi og
hans eiginlega skrifstofa og
vinnustaður. Dodge-inn var stór
og traustur eins og Guðmundur
og hann naut þess að ferðast um
landið og heimsækja viðskiptavin-
ina.
Hann eignaðist marga góða
vini á þeim 10 árum sem hann
starfaði hjá Skeljungi enda var
hann lipur og þjónustulundaður.
Viðskiptavinum þótti vænt um
hann, þeir hrifust af honum og
þótti ekki leiðinlegar heimsóknir
hans.
Hann vildi leysa málin strax og
setti hagsmuni viðskiptavinanna
ofar öðru og vildi allt fyrir þá
gera. Þegar kom að innheimtunni
átti hann heldur erfiðara með
málin og ósjaldan fékk sá starfs-
maður sem stóð í því að rukka at-
hugasemdina „ekki láta svona“.
Guðmundur kom til dyranna eins
og hann var klæddur, hreinskilinn
og jarðbundinn og þessir eigin-
leikar féllu í góðan jarðveg hjá
bændum sem treysta kannski síð-
ur fjarlægum skrifstofublókum.
Síðustu misserin voru Guð-
mundi erfið, hann komst ekki
mikið í heimsóknir til viðskipta-
vinanna sökum veikinda sinna og
var honum mikill söknuður að því.
Hann var þó mjög duglegur að
vera í símsambandi þegar hann
hætti að geta heimsótt þá í eigin
persónu. Margir hafa síðustu
daga vottað Guðmundi virðingu
sína með kveðjum hingað á skrif-
stofuna og má þar t.d. nefna
áburðarbirgjann í Skotlandi sem
alltaf kallaði hann „The big G“.
Hann vitnar í Guðmund við
breska bændur varðandi selen-
bættu, hamingjusömu kindurnar
á Íslandi.
Við kveðjum Guðmund með
miklum söknuði og þakklæti fyrir
þann tíma sem við nutum með
honum og sendum börnum hans
og fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Samstarfsmenn hjá Skeljungi,
Valgeir, Guðný, Aron, Ingvi,
Pétur, Ingólfur, Lúðvík, Þor-
steinn og Þröstur.
Guðmundur
Björnsson
✝ Fanney Jóns-dóttir fæddist
á Arnarstapa í
Tálknafirði 6. nóv-
ember 1922. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 12.
september 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Krist-
ján Jóhannesson
bóndi, f. 2. apríl
1884, d. 1950, og
Ólína Kristín Guðmundsdóttir
húsfreyja, f. 15. október 1893,
d. 1969. Fanney var fjórða í
systkinaröðinni af fimm. Systk-
ini hennar eru: Ólafur Jósúa
(samfeðra), f. 17. júlí 1906, d.
Akureyrar. Bjarni lést 8. nóv-
ember 1990. Þau eignuðust
fjórar dætur. Þær eru: 1) Ólína
Jóna, f. 1. desember 1953, sam-
býlismaður hennar er Jón
Gunnar Stefánsson. 2) Pál-
fríður Björg, f. 15. mars 1955,
gift Gunnari Norðqvist Jóns-
syni. 3) Anna Lovísa, f. 4. októ-
ber 1958. 4) Hjálmfríður Erla,
f. 9. ágúst 1961, sambýlismaður
hennar er Friðrik Halldórsson.
Fanney átti tíu barnabörn og
fjórtán barnabarnabörn við
andlát sitt.
Fanney flutti suður árið
1994 og bjó síðustu fjögur ár
ævi sinnar á Hrafnistu í Hafn-
arfirði.
Kveðjuathöfn fer fram í Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag,
26. september, kl. 13. Jarðsett
verður í Akureyrarkirkjugarði.
1971; Gísli, f. 14.
ágúst 1912, d.
1983; Kristinn Jó-
hannes, f. 19. febr-
úar 1917, d. 2006;
Maggý Björg, f. 2.
janúar 1935, býr í
Mosfellsbæ ásamt
eiginmanni sínum,
Sigurjóni Hann-
essyni.
Hinn 22. júlí
1955 giftist Fann-
ey Bjarna Loftssyni frá Bólstað
í Strandasýslu, f. 22. júlí 1920.
Þau hófu búskap sinn á Skaga-
strönd en fluttu síðar til Ak-
ureyrar þar sem Fanney starf-
aði hjá Útgerðarfélagi
Elsku amma mín er fallin frá.
Ég vona að hún gefi afa stórt
knús frá mér, Guð veit að hann
hefur mátt bíða nógu lengi eftir
því. Hún leyfði okkur að njóta
samvista við sig og gleði og fyrir
það verð ég eilíflega þakklátur.
Börnin mín tvö fengu einnig að
kynnast henni og munu eiga góð-
ar minningar um hana.
Hjá ömmu lærðu þau að spila,
alveg eins og ég gerði hjá þeim
afa þegar ég var lítill. Þau teikn-
uðu myndir í gestabókina hennar
í hverri heimsókn og nutu þess að
segja henni sögur og brandara og
fá hana til að brosa. Þær stundir
voru ómetanlegar.
Stundum sagði amma okkur
sögur af æsku sinni og uppvexti á
Tálknafirði. Sumar voru sorgleg-
ar, eins og sagan af konunni
vondu sem bjó í næsta firði.
Amma var unglingur og vann hjá
konu þessari sem barnfóstra, en
svo slæm var vistin að amma gat
ekki annað gert en að segja sig úr
henni. Nokkrum vikum síðar fékk
hún slæmar fréttir. Barnið, sem
hún hafði verið að passa, drukkn-
aði í hræðilegu slysi.
Aðrar sögur voru skemmtileg-
ar. Þegar amma hafði búið í borg-
inni um nokkurt skeið sneri hún
aftur til Tálknafjarðar að passa
litlu systur sína. Þetta var mikil
búbót fyrir þá litlu og hún bað
stóru systur að fara ekki aftur til
Reykjavíkur, heldur vera áfram
með sér. En amma var ung kona
og orðin vön borgarlífinu. Eftir
miklar umræður fékk amma loks
að fara suður – en eingöngu ef
hún lofaði að útvega einn hlut í
borginni. Dúkku.
Síðan átti hún líka til spennu-
sögur, eins og þegar hún var að
vinna á Hótel Íslandi. Eftir lang-
an vinnudag velti hún fyrir sér
hvort hún ætti að gista á hótelinu,
eins og starfsfólki bauðst að gera,
en ákvað í staðinn að ganga heim.
Sömu nótt brann hótelið til kaldra
kola.
Loks var það ástarsagan. Hún
vann um tíma í Grindavík við að
elda fyrir glorsoltna sjómenn.
Þar hitti hún stórglæsilegan
mann sem hún varð ástfangin af
og síðar varð afi minn. Gott er til
þess að hugsa, að nú eru þau sam-
einuð á ný eftir 24 ára aðskilnað.
Tálknafjörður – Reykjavík –
Grindavík – Skagaströnd – Akur-
eyri – Reykjavík – Kópavogur og
að lokum Hrafnista í Hafnarfirði.
Ævi ömmu var sannarlega löng
og stórbrotin og ég mun sakna
þess að fá ekki að kynnast nánar
sögunum af þeim tæpu 92 árum
sem hún eyddi á þessari jörð.
Þakka þér, amma, fyrir fylgd-
ina í gegnum árin. Þú varst
óstöðvandi í að hrósa mér og
hvetja mig til dáða og átt stóran
hlut í þeim manni sem ég er í dag.
Þinn dóttursonur,
Bjarni Þór.
Elsku fallega amma mín. Ég
ber nafn þitt og er það fyrst núna,
eftir andlát þitt, sem ég átta mig á
því hve líkar við erum. Við höfum
alltaf verið misskildar af ókunn-
ugum en þeir sem þekkja okkur
vita hve góðar við erum. Auk þess
elskum við að spila kana og allt
sem er bleikt.
Mínar bestu æskuminningar
eru heima hjá ykkur afa í Selja-
hlíðinni en þar voru ég, Bjarni og
Hafþór tíðir gestir. Ég vildi að ég
hefði kynnst afa betur en þrátt
fyrir að vera aðeins sex ára þegar
hann lést man ég ætíð að hann
var góður maður og leið mér best
í afafangi.
Í seinni tíð hefur hefðin verið
sú að kíkja til ykkar Önnu á Þor-
láksmessu eða aðfangadag og
skiptast á gjöfum. Þið tókuð alltaf
vel á móti öllum með glæsilegum
veitingum og bros á vör. Myndir
Fanney Jónsdóttir