Morgunblaðið - 26.09.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 2014
✝ Heimir Bjarna-son læknir
fæddist 2. ágúst
1923 í Kaupmanna-
höfn. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ísafold í
Garðabæ 17. sept-
ember 2014.
Móðir Heimis
var Helga Bjarna-
dóttir Maul, af-
greiðslukona í
Reykjavík, f. 1895, d. 1980. Fóst-
urforeldrar Heimis voru Birna
Bjarnadóttir húsfreyja, móð-
ursystir hans, f. 1892, d. 1981,
og Pétur Sigfússon, gjaldkeri
Kaupfélags Þingeyinga á Húsa-
vík og kaupfélagsstjóri á Borð-
eyri við Hrútafjörð, hótelhaldari
í Borgarnesi og síðar skrif-
stofumaður í Reykjavík, f. 1890,
d. 1962.
Heimir kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Maríu Gísla-
dóttur, hinn 24. september 1949.
María fæddist 3. maí 1927 og er
dóttir hjónanna Fannýjar Krist-
ínar Ingvarsdóttur húsfreyju, f.
1904, d. 1997, og Gísla Hjálm-
arssonar Kristjánssonar, út-
gerðarmanns og skipstjóra á
Nesi í Norðfirði, síðar á Ak-
ureyri og í Hafnarfirði, f. 1893,
d. 1989. Uppeldissystkini Heim-
Sigríði Óladóttur, f. 1959. Börn
Heimis og Elínar: Mardís, f.
1988, og Heimir Óli, f. 1990.
Fyrir átti Elín Ástu Steinunni, f.
1976. Fyrir átti Heimir Gunnar
Cortes, f. 1984. 7) María, f. 1964,
læknir, gift Ófeigi Tryggva Þor-
geirssyni, f. 1960. Synir Maríu
og Ófeigs: Tryggvi, f. 1990, og
Gísli, f. 1998.
Heimir lauk stúdentsprófi frá
MA 1947 og cand. med. frá HÍ
1956. Hann var kandídat á
Landakotsspítala og Landspít-
ala á árunum 1956-1958 og í
Hvolshéraði 1957-1958. Héraðs-
læknir í Djúpavogshéraði 1959-
1968 og í Helluhéraði 1968-
1977. Aðstoðarborgarlæknir og
síðar aðstoðarhéraðslæknir í
Reykjavík frá júlí 1977 til starfs-
loka 1993. Heimir var í stjórn
Læknafélags Austurlands frá
stofnun þess 1961 til 1968. Hann
sat í hreppsnefnd Búlands-
hrepps og var oddviti 1966-
1968. Hann var í stjórn Lækna-
félags Suðurlands 1970-1977 og
formaður þess um skeið. Þá var
hann í gjaldskrárnefnd héraðs-
lækna um árabil. Á Djúpavogi
var hann ekki bara læknir held-
ur líka bóndi með nokkra tugi af
ám, meðhjálpari og oddviti.
Hann þótti einnig mjög liðtækur
dýralæknir og sleipur lomber-
spilari.
Útför Heimis fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 26. september
2014, kl. 13.
is: Bjarni, f. 1915, d.
1995, Sigríður
María, f. 1918, d.
1998, Hulda, f.
1920, d. 2007, Sig-
fús, f. 1924, d. 1992,
Sigurður Már, f.
1929, d. 1987, og
Þórarinn, f. 1930.
Börn Maríu og
Heimis: 1) Helga, f.
1949, meinatæknir.
Maki hennar var
Ólafur Stefán Sveinsson, f. 1957,
þau skildu. Börn þeirra: Ásdís, f.
1980, Sveinn, f. 1984, og Ari, f.
1985. 2) Pétur, f. 1954, læknir,
giftur Ólöfu Sigríði Ragn-
arsdóttur, f. 1956. Börn þeirra
Þóra, f. 1978, Heimir, f. 1981,
Birna, f. 1988, og Ragnar, f.
1994. 3) Fanný Kristín, f. 1956,
leikskólakennari, gift Breka
Karlssyni, f. 1957. Dóttir Fann-
ýjar og uppeldisdóttir Breka er
Guðrún María Svansdóttir, f.
1973. Synir Fannýjar og Breka:
Högni, f. 1979, Atli, f. 1984,
Kári, f. 1987. 4) Gísli, f. 1957,
framkvæmdastjóri, giftur Þor-
gerði Ragnarsdóttur, f. 1958.
Börn þeirra: María, f. 1983,
Grímur, f. 1986, og Ragnar, f.
1996. 5) Birna, viðskiptafræð-
ingur, f. 1959. 6) Heimir, verk-
efnastjóri, f. 1960, giftur Elínu
Hvað segir maður um föður
sinn sem fellur frá í hárri elli? Ég
fór fyrst að huga að þessu þegar
pabbi minn lést 91 árs gamall fyr-
ir rúmri viku.
Pabbi minn var yndislegur og
góður maður sem mér þótti af-
skaplega vænt um.
Mínar fyrstu minningar af hon-
um eru frá Djúpavogi. Við krakk-
arnir fórum með pabba í fjárhúsin
sem voru mitt á milli Hlíðarhúss
og Hlymsdala, læknisbústaðarins
þar sem við áttum heima. Þar hélt
hann nokkrar kindur með séra
Trausta og Valgeiri kennara.
Þetta voru sannir vinir.
Auk rollustússins spiluðu þeir
lomber með Haraldi í Svalbarði.
Mamma bar fram veitingar og
kallarnir spiluðu og skemmtu sér.
Í þá daga sköpuðu menn skemmt-
unina sjálfir, annað var ekki að fá.
Sex ára gamlan sendu pabbi og
mamma mig í sveit þar sem ég
var í fjögur sumur. Síðasta sum-
arið sótti að mér leiði og ég strauk
og gekk langleiðina á Djúpavog.
Móttökurnar voru þær að ég
skyldi efna mína samninga og
daginn eftir var ég sendur aftur
og gert að klára sumarið.
Í kirkjunni var pabbi með-
hjálpari og söng alltaf manna
hæst. Ég skammaðist mín þá en
áttaði mig síðar á því að pabbi
hafði afar fallega og ljóðræna ten-
órrödd sem entist honum til síð-
asta dags. Hann hefði áreiðanlega
getað náð langt í söngnum hefði
hann lagt hann fyrir sig.
Árið 1968, eftir tíu ár í Djúpa-
vogshéraði, réð pabbi sig sem
lækni á Hellu. Heimamenn
kvöddu hann með viðhöfn og
færðu honum að skilnaði flottasta
fáanlega sjónvarpið, Bang og
Olufsen, með áfestum skildi með
fallegri áletrun. Þá var ég stoltur
af föður mínum.
Á Hellu fórum við systkinin í
ótal vitjanir með pabba. Ég sat
um að fá að fara með honum, ekki
síst vegna þess að ég fékk oft að
keyra þótt ég ætti langt í tilskil-
inn aldur til aksturs. Ég keyrði
pabba oft austur undir fjöll, upp í
Landsveit, niður í Þykkvabæ eða
út í Holt. Og jafnvel upp í Sigöldu
og Hrauneyjar. Til að drepa tím-
ann var farið í úthaldskeppnir
með brjóstsykur. Sá sem gat
drýgt molann lengst í munni sér
sigraði.
Í verðlaun var ekkert nema
heiðurinn en ég lagði í þetta mik-
inn metnað. Molapokinn gat þess
vegna dugað í margar ferðir.
Pabbi var mjög ljóðelskur og
samdi margar tækifærisvísur og
átti stundum samskipti í bundnu
máli vegna læknisstarfanna.
Hann flutti ljóð við ýmis tækifæri
og man ég sérstaklega eftir því
þegar hann fór með Hafísinn eftir
Einar Ben. Heyra hefði mátt
saumnál detta undir þeim flutn-
ingi.
Í níræðisafmæli sínu, orðinn
gamall og minnið farið að þverra,
fór hann blaðlaus með gamla þulu
er lýsir dásamlegum sumardegi í
sveit smaladrengsins. Þetta gerði
hann fyrir framan hundrað
veislugesti sem hlustuðu í andakt.
Enn og aftur var ég stoltur af föð-
ur mínum.
Árið 2010 fórum við pabbi,
Ingvar frændi, Ragnar minn og
Ragnar Péturs á Ólafsvöku í
Færeyjum. Kallarnir, 87 og 84
ára, voru allra manna hressastir
og vöktu langt fram á hlýja og
bjarta sumarnóttina. Þeir voru í
essinu sínu gömlu vinirnir og
nutu lífsins. Ég var fyrstur í hátt-
inn þetta kvöld þótt skömm sé frá
að segja.
Pabbi minn var Brettingur, frá
Brettingsstöðum á Flateyjardal,
og var stoltur af því eins og ég.
Hann var hjartahlýr, skemmti-
legur og afskaplega mennskur
maður sem gaf samferðamönnum
sínum ríkulega af sér. Hans verð-
ur sárt saknað af allri fjölskyld-
unni.
Gísli.
Komið er að kveðjustund, þú
ekki lengur til staðar, hefur hlýtt
kallinu sem bíður okkar allra.
Sem föður á ég þér margt að
þakka sem ég mun geyma vel og
reyna að rækta og ávaxta í sam-
skiptum mínum við aðra menn.
Ungur var ég eðlilega stoltur af
þér, dugnaði þínum, ósérhlífni og
vinnusemi. Ég var stoltur af
læknisstarfi þínu, af þér sem odd-
vita og ekki síst af bóndanum föð-
ur mínum, en þriggja tuga rollub-
ústofn þinn gerði snemma úr mér
alvörumann, að mér fannst, þar
sem ég fékk að moka skít, gefa á
garðann og fleira sem gera þurfti.
Í annan tíma skammaðist ég mín
fyrir þig, eins og þegar rödd með-
hjálparans í þér skalf að mér
fannst helst til mikið í söng við
messur á Djúpavogi, eða þegar þú
sofnaðir í kirkjunni – nokkuð sem
ég nýt orðið að gera sjálfur í dag.
Að fara með þér í læknisvitjanir
var upplifun, þú söngst og reynd-
ir að kenna mér það en hafðir ekki
erindi sem erfiði, fórst með ljóð
sem þú kunnir mikið af og síðast
en ekki síst gafst góður tími til
samræðna, enda allir lækir óbrú-
aðir og aksturinn tók sinn tíma.
Samt varð til sú saga í sveitinni,
sönn eða login, að þú ækir hratt á
gráa Willys-jeppanum, sem var
einkennistákn þitt á Djúpavogs-
árunum. Um það orti Hjálmar í
Fagrahvammi:
Heimir Grána hleypir greitt
hann fer gljána að vonum
öllum skánar yfirleitt
ögn af þjáningunum.
Þegar ég var ekki lengur bara
Pétur, heldur eignaðist betri
helming og var orðinn par með
Lollu, þá voru samskiptin við þig
notaleg fyrir okkur bæði. Við
upplifðum frá fyrstu byrjun mik-
inn stuðning í ykkur mömmu og
heimsókn ykkar til ungrar fjöl-
skyldu á Svíþjóðarárunum er
ógleymanleg. Þegar ég valdi mér
læknisfræðina að lífsstarfi varst
þú án efa fyrirmynd mín, þótt ég
upplifði aldrei þrýsting eða kröfu-
gerð frá þér í þá átt. Samfundir
okkar til margra ára hafa verið
stopulli en ella þar sem Ísland frá
austri til vesturs skildi okkur að,
en fundirnir við ykkur mömmu
hverju sinni voru fyrir vikið enn
betri og dýrmætari. Heimsókn
þín og Ingvars mágs þíns og
besta vinar fyrir nokkrum árum
er meðal gullanna í minninga-
kistli okkar. Að vera þá með þér í
spjalli við karla og kerlingar á
Djúpavogi, samtíðarfólk þitt og
hvílast með ykkur Ingvari undir
„Hríslunni“ sem Páll Ólafsson
orti svo fallega um eru brot þeirra
minninga. Ekkert skorti á hress-
leika þinn, gestrisni og gamanmál
þegar Egilsstaða-pakkið bar að
garði og börnin okkar öll áttu í
þér yndislegan, litríkan og
skemmtilegan afa, sem sýndi við-
fangsefnum þeirra áhuga. Það er
dýrmætt að þú varst hluti af lífi
okkar á þinn einstaka hátt í öll
þessi ár. Við eigum og geymum
vel minninguna um góðan föður
og tengdaföður, biðjum Guð að
blessa hana og styrkja mömmu
sem nú sér á bak þér í bili.
Pétur og Ólöf (Lolla).
Margs er að minnast þegar
gamall maður deyr og við eigum
margt að þakka. Pabbi var okkur
fyrirmynd, kenndi okkur með því
sem hann gerði og sagði. Hann
kunni þá list að hafa ofan af fyrir
okkur og fræða um leið. Hann
söng með okkur, kenndi okkur
ljóð og þulur, sagði okkur sögur
og lék við okkur orðaleiki. Hann
var fróður um örnefni og kunni
sögur um flesta þá staði sem við
heimsóttum. Þegar við stálpuð-
umst hófst fjármálafræðslan:
„Það þarf ekki að eyða aurunum
þótt maður eigi þá.“ Hann var
samt höfðingi og fannst sælla að
gefa en þiggja. Pabbi kenndi okk-
ur líka að bera virðingu fyrir öðru
fólki óháð atgervi þess eða verald-
legum kjörum.
Hann var strangur faðir og
gerði miklar kröfur, reglurnar
voru einfaldar og pabbi sam-
kvæmur sjálfum sér. Við áttum
að standa okkur; klára bæði mat-
inn og prófin. Við áttum alltaf að
gera okkar besta því við höfðum
fengið það besta. Við getum skil-
að því góða sem við fengum áfram
til barnanna okkar og barna-
barna. Takk fyrir okkur.
Helga, Fanný, Birna, Heimir
og María Heimisbörn.
Tengdafaðir minn, Heimir
Bjarnason, hefur kvatt. Hann var
orðinn lúinn, búinn að lifa langa
ævi og skila ærnu dagsverki.
Stundum er erfitt að gera sér
grein fyrir þróuninni í erli líðandi
stundar. Sé litið um öxl kemur í
ljós að heilmargt hefur gerst í
tímans rás sem hefur gjörbylt lífi,
aðbúnaði og störfum fólks. Ævi
Heimis spannaði nærri heila öld
framfara í tækni, vísindum og lífs-
kjörum landsmanna.
Heimir var héraðslæknir af
gamla skólanum, lauk námi í
læknisfræði frá HÍ upp úr miðri
síðustu öld og tók við embætti
héraðslæknis á Djúpavogi 1958.
Hann var eini læknirinn í stóru og
torfæru héraði. Þá var bílaeign
ekki almenn og það þótti sjálfsagt
að héraðslæknar væru á vakt alla
daga og vitjuðu sjúklinga á öllum
tímum sólarhrings án tillits til
veðurs og færðar.
Hann hlýtur stundum að hafa
verið kvíðinn að leggja af stað.
Farartækið var óupphitaður Wil-
lysjeppi með blæju. Vegirnir voru
ekki beysnir og stundum lá leiðin
yfir svellbunka eða fyrir brattar
skriður. Það voru engar vegastik-
ur með endurskini til að vísa veg-
inn í myrkri. Fylgdarmann með
góða kímnigáfu sem kunni að
meta hnyttni og vel ortar vísur
var gott að hafa með. Stundum
var sjóleiðin yfir Berufjörð væn-
legri kostur.
Heimir rifjaði upp að í einni
slíkri vitjun hvolfdi bátnum nærri
Berunesi. Rennblautir skipbrots-
mennirnir báðu um viskí til að
taka úr sér hrollinn þegar þeir
komu í hús. Það stóð þeim þó ekki
til boða á því bindindisheimili fyrr
en þeir höfðu fengið kamfóru-
dropa.
Í vitjunum varð að reiða sig á
eigin dómgreind, menntun og
reynslu við að leysa fjölbreyttan
vanda allra aldurshópa. Fólkið
treysti greiningu, ákvörðun og
ráðum læknisins. Gilti einu hvort
um var að ræða fæðingar, tann-
drátt eða andlát. Það var enginn
farsími, bara sveitasími og gömul
talstöð sem virkaði ef skilyrði
voru hagstæð. Við sjúkraflutn-
inga þurfti að nota hugmynda-
flugið og nýta tiltæk farartæki.
Ef flytja varð fólk milli landshluta
var hringt í sjúkraflugmann Ís-
lands, Björn Pálsson, og vonast
eftir góðu flugveðri.
Í dagsins önn stóð tengda-
mamma, María Gísladóttir, þétt
við hlið hans. Hún var sólin í lífi
hans og móðir barnanna sjö. Þau
voru sterk saman og samstarf
þeirra gifturíkt. Eftir tíu ár á
Djúpavogi tóku við önnur tíu ár á
Hellu á Rangárvöllum en starfs-
ævinni lauk Heimir sem aðstoð-
arborgarlæknir í Reykjavík.
Þeim embættum fylgdu einnig
vaktir og vitjanir en minna álag
en fyrir austan.
Nú er öldin önnur og læknar
sætta sig ekki við sömu vinnuskil-
yrði og áður. Sjúklingar koma til
lækna á stofu, vegir og ökutæki
hafa batnað og farsímar og tölvur
auðvelda samráð og samskipti. Í
samanburðinum voru héraðs-
læknar af kynslóð tengdaföður
míns hetjur. Hann hefði þó seint
skrifað undir það sjálfur, heldur
snúið öllu upp í stólpagrín um
sjálfan sig.
Að leiðarlokum þakka ég góð-
um tengdaföður og afa barnanna
okkar Gísla meira en 30 ára sam-
fylgd. Blessuð sé minning hans.
Þorgerður Ragnarsdóttir.
Það er skrýtin tilfinning að
skrifa minningargrein í fyrsta
skipti. Við systkinin höfum verið
svo blessunarlega heppin að upp-
lifa lífið með öllu okkar fólki. Tár-
in og minningarnar streyma fram
við þessi skrif og við vitum að
dagurinn í dag verður erfiður.
Það er erfitt að kveðja, sérstak-
lega jafn eftirminnilegan og góð-
an mann og afa.
Afi var af gamla skólanum ef
svo mætti segja. Hann var ótrú-
lega duglegur og framtakssamur.
Maður fárra orða en hlýja hans,
snerting, augu og bros sögðu allt
sem segja þarf og þannig mætti
segja að hann hafi í raun borið til-
finningar sínar utan á sér.
Síðustu tvö til þrjú árin sáum
við þó nýja hlið á afa þar sem
hann var óþreytandi við að tjá
öllu sínu fólki tilfinningar sínar.
Allar hinar hlýju og góðu sam-
verustundir í gegnum árin urðu
bara enn betri og hláturinn og
hlýjan innilegri.
Það var ávallt gaman að koma
til ömmu og afa í Vatnsholti. Mikil
spenna var oft á leiðinni þangað
þar sem við systkinin deildum
sérlegu áhugamáli um mat með
afa og eftirvæntingin oft mikil eft-
ir því að fá að kíkja í matbúrið.
Afi var stoltur af sínu fólki og
elsku Maríu sinni en ást þeirra er
að öllu leyti aðdáunarverð. Við er-
um ótrúlega stolt að hafa átt
Heimi sem afa og af honum höf-
um við lært margt og mikið og
hans munum við sakna.
Við biðjum alla verndarengla
að hugsa vel um elsku ömmu okk-
ar, sem hefur nú misst sinn besta
vin og lífsförunaut – en minning
um góðan mann lifir.
Við viljum láta fylgja með lít-
inn texta úr lagi sem yljar okkur
um hjartarætur og er sungið af
Vilhjálmi Vilhjálmssyni, einum
uppáhaldstónlistarmanni okkar
og pabba – sem hefur nú misst
föður sinn:
Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Mardís og Heimir
Óli Heimisbörn.
Elsku afi okkar.
Við kveðjustund lifna minning-
ar við.
Þær eru margar og góðar
minningarnar sem við systkinin
eigum um þig, og með þér, saman
og hvert í sínu lagi. Þótt við
byggjum yfirleitt fjarri ykkur
lágu leiðir fjölskyldunnar iðulega
um Vatnsholtið ykkar ömmu.
Þangað var gott að koma, og þar
áttum við landsbyggðarbörnin
alltaf samastað – stundum með
mömmu og pabba, en seinna meir
ein og á eigin vegum. Það var
ómetanlegt að geta þannig verið
heima, líka að heiman.
Við kveðjustund lifna minning-
ar við.
Það sýndir þú okkur oft og
gjarnan. Þú varst minnugur og
þínum minningum traustur. Í
sögunum þínum urðu ljóslifandi
liðnir atburðir og horfnir staðir –
staðir, fólk og ferfætlingar sem
þú hafðir lifað og kvatt um þína
daga. Við nutum þess að hlusta á
þig muna, alla þessa staði, fólk og
ferfætlinga sem lifa áfram með
okkur.
Elsku afi, við kveðjustund lifn-
ar minning þín við – og varir.
Ástarkveðjur,
þín
Þóra, Heimir, Birna
og Ragnar.
Heimir Bjarnason, mágur okk-
ar og svili, héraðslæknir á Djúpa-
vogi, Hellu á Rangárvöllum og að-
stoðarborgarlæknir, er látinn.
Samferð okkar við hann nær yfir
sex áratugi, svo margs er að
minnast.
Heimir Bjarnason fæddist í
Bredgade í Kóngsins Kaup-
mannahöfn þar sem móðir hans,
Helga Bjarnadóttir Maal, stund-
aði söngnám, svipmikil og mikil-
hæf kona og listfeng. En þótt
Heimir væri fæddur í Borginni
við Sundið, höfuðborg Íslands
hartnær fimm aldir, var hann
stoltur Húsvíkingur og Þingey-
ingur, listfengur rausnarmaður
sem elskaði eiginkonu sína og
virti tengdaforeldra sína og vildi
allt fyrir þau gera sem hann gat
og mátti. Kunnum við honum
þakkir fyrir það.
Heimir var einn af mörgum
föðurlausum börnum í sögu þessa
lands, ekki eingetinn, en faðir
hans vildi ekki við hann kannast.
Það urðu Heimi vonbrigði, en
hann ólst upp umvafinn hlýju og
ástúð – þrátt fyrir föðurmissinn –
hjá móðursystur sinni, Birnu
Bjarnadóttur, og manni hennar,
Pétri Sigfússyni, og eignaðist í
börnum þeirra kær systkini.
Heimir var því sáttur við líf sitt og
lagði sig fram um að búa börnum
sínum traust heimili sem hann
gerði með dugmikilli konu sinni,
Heimir Bjarnason
✝
Hjartkær móðir okkar, amma, langamma
og langalangamma,
GUÐRÚN ÓLAFÍA ÁRNADÓTTIR
frá Hesteyri,
áður Miðbraut 28,
Seltjarnarnesi,
lést á Hrafnistu í Reykjavík laugardaginn
20. september.
Hún verður jarðsungin frá Seltjarnarneskirkju mánudaginn
29. september kl. 15.00.
Selma Hrólfdal Eyjólfsdóttir,
Oddný Gréta Eyjólfsdóttir
og fjölskyldur.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.