Morgunblaðið - 03.10.2014, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. OKTÓBER 2014
✝ GuðmundurSæmundsson
var fæddur á
Seyðisfirði 27. maí
1931. Hann lést á
Borgarspítalanum
17. september
2014.
Foreldrar Guð-
mundar voru Sæ-
mundur Símonar-
son símritari frá
Selfossi, f. 22.3.
1903, d. 11.1. 1980, og Svan-
hildur Guðmundsdóttir hús-
móðir frá Litlu-Sandvík, f. 7.1.
1906, d. 7.4. 1995.
Guðmundur var elstur
þriggja bræðra
1) Þorvarður, f. 31.1. 1947,
kvæntur Ástu Láru Leósdótt-
ur, f. 21.7. 1948. Börn þeirra
eru a) Leó, f. 20.7. 1968, börn
hans eru Ingólfur Hannes, f.
1988, Snædís Erla, f. 1994, og
Alexander, f. 1996.
ari, f. 3.7. 1902, d. 14.8. 1966,
og Sigurbjörg Júlíana Guð-
mundsdóttir, f. 17.2. 1909, d.
5.11. 1985. Börn Guðmundar
og Kristínar eru Sigurbjörg
Bára, f. 29.7. 1960, d. 12.11.
2003, og Sæmundur, f. 24.9.
1965.
Guðmundur eyddi fyrstu ár-
um ævinnar á Seyðisfirði og
varð þar m.a. vitni að hernám-
inu. Guðmundur fluttist með
foreldrum sínum frá Seyðis-
firði til Reykjavíkur 1941.
Hann var í mörg ár í sveit hjá
móðurbróður sínum Lýði Guð-
mundssyni bónda og hrepp-
stjóra í Litlu-Sandvík í Flóa og
heimsótti Litlu-Sandvík reglu-
lega eftir það.
Guðmundur starfaði hjá
tryggingafélaginu Sjóvá í yfir
50 ár, lengst af við farmtrygg-
ingar.
Hann var virkur í Fram-
sóknarfélagi Kópavogs um
árabil og eins starfaði hann
um langt skeið fyrir Veiðifélag
Árnesinga.
Útför Guðmundar fer fram
frá Hjallakirkju í Kópavogi í
dag, 3. október 2014, og hefst
athöfnin kl. 15.
b) Haukur Þór,
f. 3.9. 1977,
kvæntur Hanan
Azhi, f. 20.5.
1968. c) Gunnar
Snorri, f. 3.12.
1980, sambýlis-
kona hans er
Hjördís Logadótt-
ir, f. 13.7. 1983.
Synir þeirra eru
Logi Þór, f. 2009,
og Atli Hrafn, f.
2012. 2) Gunnar, f. 14.12.
1951, d. 6.8. 2007. Dóttir
Gunnars er Helga, f. 1.7.
1975, synir hennar og eig-
inmanns hennar Baldvins
Esra Einarssonar, f. 9.10.
1979, eru Styrkár, f. 2007, og
óskírður drengur, f. 2014.
Eiginkona Guðmundar var
Kristín G. Eyjólfsdóttir, f.
11.2. 1934, d. 25.10. 2007.
Foreldrar hennar voru Eyjólf-
ur Eyjólfsson skósmíðameist-
Guðmundur mágur minn eða
Dúddi eins og hann var ávallt
kallaður innan fjölskyldunnar
andaðist miðvikudaginn 17. sept-
ember sl. eftir þriggja daga legu
á sjúkrahúsi. Andlát hans kom
okkur í fjölskyldunni nokkuð á
óvart enda þótt hann hafi þurft
að búa við þverrandi heilsu síð-
ustu árin.
Dúddi féll í stiganum heima
hjá sér og handleggsbrotnaði illa
fyrir tæpum tveimur árum og
dvaldist lengi á sjúkrahúsi eftir
það en síðasta árið hefur hann
búið heima og notið dyggrar að-
stoðar Sæmundar sonar síns svo
og þeirrar þjónustu sem Kópa-
vogsbær veitir öldruðum.
Þegar ég kynntist manninum
mínum kynntist ég fljótlega
Dúdda og Kiddý konu hans og
börnum þeirra þeim Báru og
Sæmundi. Þá bjuggu þau á
Snorrabrautinni og var gaman
að koma til þeirra. Seinna
keyptu þau hús að Reynigrund í
Kópavogi og bjuggu þar síðan.
Kiddý lést 2007 og Bára 2003.
Dúddi fæddist á Seyðisfirði
og bjó þar fyrstu árin með for-
eldrum sínum þeim Svanhildi og
Sæmundi. Á stríðsárunum sett-
ust breskir hermenn að í bænum
og höfðu mikil áhrif á allt bæj-
arlífið. Hændust forvitin börnin
að þeim enda þótti þeim aug-
ljóslega spennandi að skoða
þessa framandi gesti með sín
hernaðartæki og tól. Var gaman
að hlusta á hann segja sögur af
þessum kynnum og þeim ævin-
týrum sem börnin upplifðu á
þessum tíma. Einnig sagði hann
okkur sögur af því þegar hann
brunaði niður brekkurnar á
skíðum en í minningu hans var
alltaf mikill snjór á veturna á
Seyðisfirði.
Dúddi var mikill áhugamaður
um veiðar og ég minnist þess að
þegar strákarnir mínir voru litlir
var oft farið austur í Litlu Sand-
vík og veitt í læknum á Kotferju
við Ölfusá en tengdaforeldrar
mínir áttu þá laxveiðijörð en þar
var stunduð netaveiði sem bræð-
urnir í Stóru Sandvík sáu um.
Hann var sumarstrákur í Litlu
Sandvík fjölmörg sumur og undi
hag sínum þar ákaflega vel.
Minntist hann alltaf þess tíma
með mikilli ánægju og bar mik-
inn hlýhug til frændfólks síns
þar. Fór hann reglulega á meðan
heilsan leyfði í heimsókn þangað
svo og á Selfoss þar sem hann
átti stóran frændgarð.
Allan sinn starfsferil sem
spannaði yfir hálfa öld vann
hann sjá vátryggingafélaginu
Sjóvá, lengst af við farmtrygg-
ingar og veit ég að á því sviði
hafði hann afburðaþekkingu. Bar
hann ávallt hlýjan hug til vinnu-
staðar síns og þess stóra hóps
fólks sem var honum samferða
þar meira og minna öll þess ár.
Trúmennska hans var og slík að
eftir var tekið.
Í mínum huga einkenndi það
mág minn hvað mér fannst hann
góður maður. Hann hafði einkar
góða skapgerð og mikið jafnar-
geð. Hann var ávallt umtalsgóð-
ur og lá aldrei illt orð til nokkurs
manns. Hann var undantekning-
arlaust innilega þakklátur ef
honum var rétt hjálparhönd og
honum sýnt gott viðmót. Sparaði
hann ekki orðin á þeim stundum.
Nú á útfarardegi hans er kom-
ið að mér að þakka fyrir kynnin
og samverustundirnar en minn-
inguna um Dúdda og það góða
sem hann gaf mér mun ég ávallt
geyma með mér. Hann hefur
verið stór hluti af fjölskyldunni
og við munum sakna hans mikið.
Hvíli hann í friði. Sæmundi syni
hans votta ég mína innilegustu
samúð. Þín mágkona,
Ásta Lára.
Fallinn er frá öðlingurinn
Guðmundur Sæmundsson. Hann
var einn tryggasti máttarstólp-
inn í flokksstarfi Framsóknar-
flokksins um langt skeið. Leiðir
okkar Guðmundar lágu fyrst
saman í starfi framsóknarmanna
í Reykjaneskjördæmi, sem síðar
varð Suðvesturkjördæmi. Guð-
mundur tók virkan þátt í kjör-
dæmisþingum og flokksþingum
og var ötull í allri þeirri vinnu
sem til féll í félagsskap fram-
sóknarmanna. Hann tók mjög
virkan þátt í starfinu í Kópavogi
og maður hitti hann nánast und-
antekningarlaust á morgunkaffi-
fundunum á laugardögum í hús-
næði flokksins á
Digranesveginum. Við munum
sakna Guðmundar sárt á þessum
laugardagsfundum nú í vetur.
Hann lagði alltaf gott til málanna
við borðið og fylgdist vel með því
sem fram fór í samfélaginu á
hverjum tíma. Sjálfboðavinna af
því tagi sem innt er af hendi í
stjórnmálafélögum verður seint
þökkuð. Guðmundur vann mikið
og óeigingjarnt starf fyrir Fram-
sóknarflokkinn og fyrir það vil
ég sérstaklega þakka. Við fram-
sóknarmenn munum sakna hans
úr flokksstarfinu og minnast
hans með hlýju og virðingu. Fjöl-
skyldu Guðmundar, vinum og
ættingjum votta ég mína innileg-
ustu samúð vegna fráfalls hans.
Megi Guð blessa minningu Guð-
mundar.
Siv Friðleifsdóttir.
Guðmundur
Sæmundsson
✝ Sjöfn Zophoní-asdóttir fædd-
ist í Reykjavík 22.
júní 1931. Hún lést
á hjúkrunarheimil-
inu Droplaugar-
stöðum 27. sept-
ember 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Zophonías
Sigfússon pípu-
lagningarmeistari,
f. 27.7. 1901, d.
11.4. 1974, og Lilja Bjarnadóttir
húsfreyja, f. 31.10. 1906, d. 16.7.
1985. Sjöfn átti þrjú systkini.
Þau eru Soffía, f. 27.12. 1934,
maki Örn Þór Karlsson, f. 23.10.
1926, d. 11.6. 2014, synir þeirra
eru Karl Friðjón og Úlfar Snær;
Bjarni, f. 11.7. 1942, maki Erla
Gjermundsen, f. 26.4. 1943, syn-
ir hans eru Jón Trausti, Bjarki
Valur og Davíð; Herdís, f. 9.4.
1948, maki Páll Tryggvason, f.
1966, maki Hróðný Njarðar-
dóttir, f. 21.3. 1972, dóttir
þeirra er Kristrún Sjöfn, f. 12.7.
2012. 2) Lilja Anna Gunnars-
dóttir, f. 28.5. 1973.
Sjöfn fæddist í Reykjavík og
bjó þar alla sína ævi ef undan
eru skildar náms- og starfs-
dvalir í Danmörku á yngri ár-
um. Sjöfn var leikskólakennari,
hún lauk prófi frá Uppeldis-
skóla Sumargjafar 1952 og
stundaði nám fyrir leikskóla-
kennara við Hindholmhøjskole í
Danmörku 1954 og við Dan-
marks lærehøjskole 1964 auk
þess að sækja ýmis námskeið í
sínu fagi. Sjöfn vann við sitt fag
alla sína starfsævi. Lengst
starfaði hún sem leikskólastjóri
við Grænuborg 1958 til 1972,
sem umsjónarfóstra með dag-
mæðrum í Reykjavík 1977 til
1989 og sem forstöðukona
skóladagheimilisins Völvukots
1989 til 1995. Hún lauk starfs-
ferli sínum sem aðstoðarleik-
skólastjóri á Fellaborg 1995 til
1997.
Sjöfn verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
3. október 2014, kl. 13.
29.7. 1953, börn
þeirra eru Orri
Gautur, Dís,
Tryggvi Zophonías
og Björn Páll. Eft-
irlifandi eigin-
maður Sjafnar er
Gunnar Moritz
Steinsen, verk-
fræðingur, f. 28.3.
1928. Foreldrar
hans voru Steinn
Steinsen verkfræð-
ingur, f. 20.6. 1891, d. 19.2.
1981, og Anna Steinsen hús-
freyja, f. 30.6. 1893, d. 7.7.1965.
Bróðir Gunnars var Eggert
Steinsen, f. 5.12. 1924, d. 15.1.
2010, maki Steinunn Steinsen, f.
7.1. 1930, d. 1.3. 2014. Börn
þeirra eru Rúnar Hans, Steinn,
d. 12.5. 2014, Anna, Ragnheiður
og Jón d. 9.2. 1995. Sjöfn og
Gunnar eignuðust tvö börn. 1)
Snorri Gunnarsson, f. 17.10.
Sjöfn var Stóra systir mín. Þó
ég hefði fengið að velja mér
stóru systur úr fjöldanum hefði
ég ekki getað valið betur. Hún
var alltaf til staðar, bæði í minni
barnæsku og á fullorðinsárum
og úr sjóði minninganna er af
mörgu af taka og margt að
þakka. Sem langyngsta barn
foreldra minna var ég heppin að
eiga Sjöfn sem stóru systur.
Mínar fyrstu minningar eru frá
því þegar hún, þá nemi í Fóstru-
skólanum eins og hann hét, tók
mig með sér á hina ýmsu leik-
skóla til að létta undir með full-
orðinni móður okkar. Vestur-
borg, Drafnarborg, Laufásborg.
Ég man enn hvað mér fundust
það miklir viðburðir þegar ég
fékk að fylgja með í tryggu
skjóli hennar, því ekki tíðkaðist
þá að börn giftra foreldra fengju
að fara á leikskóla.
Sjöfn brúaði kynslóðabilið
sem var á milli mín og foreldra
minna og var vakin og sofin yfir
því að ég færi ekki á mis við
tísku og aðrar upplifanir. Það
var hún sem krullaði mig með
krullujárninu sem var hitað á
gasinu. Það var hún sem keypti
á mig nýstárleg föt í útlöndum
þar sem hún dvaldi sem ung
kona. Það var hún sem kom og
horfði á uppákomur sem ég tók
þátt í og bauð mér á kaffihús.
Það var hún sem fór með mig á
skemmtanir sem henni fannst ég
ekki mega missa af. Það var hún
sem bauð mér á vinsæla tónleika
sem hún vissi að mig langaði á.
Það var hún sem bauð mér í
leikhús, útilegur og fjallgöngur
og þannig mætti lengi telja.
Sjöfn var lengst af forstöðu-
kona í Grænuborg, þar sem ég á
mínum unglings- og mótunarár-
um vann á sumrin. Þar lærði ég
mikið og þá ekki bara að snýta
og hugga, heldur voru það við-
horfin sem Sjöfn hafði í háveg-
um sem voru mér eftirminnileg.
Barnið setti hún í forgang og
það fór ekki framhjá neinum
sem hún vann með. Hún sýndi
þeim áhuga, elsku og hlýju og
laðaði að sér öll börn. Þar var
lagður grunnur að mínu starfi
sem kennari.
Síðar þegar ég sjálf átti börn
og stofnaði mína fjölskyldu var
örlæti Sjafnar og elskusemi
óendanleg. Við bjuggum stutt
frá hvor annarri til að byrja
með, hún studdi mig í móður-
hlutverkinu og var mín fyrir-
mynd í uppeldi barnanna og til
hennar sótti ég ráðin. Þær eru
ófár stundirnar sem hún tók á
móti okkur í mat og kaffi, pass-
aði Orra elsta barnið okkar og
það gekk svo langt að Lilja
Anna teiknaði hann sem einn af
fjölskyldunni.
Meðan við dvöldum í útlönd-
um við nám og eftir að við flutt-
um heim, í annan landshluta, var
heimili Sjafnar og Gunnars okk-
ar athvarf. Faðmur Sjafnar þar
sem hún stóð á tröppunum í
Vesturberginu og tók á móti
okkur gleymist seint. Þegar við
komum heim í frí með hópinn
var stórfjölskyldan mætt í Vest-
urbergið í boði Sjafnar. Hún
stuðlaði að því að fjölskyldan
héldi saman, gestrisin og örlát.
Sjöfn starfaði sem leikskóla-
kennari allan sinn starfsferil og
það er óhætt að fullyrða að þar
hafi verið rétt manneskja á rétt-
um stað. Það duldist engum að
Sjöfn elskaði börn og sagði að
sér þættu öll börn falleg og góð.
Ég kveð Sjöfn systur mína
með þakklæti fyrir allt. Innileg-
ar samúðarkveðjur til Gunnars,
Lilju Önnu og Snorra.
Herdís Zophoníasdóttir.
Þegar leiðir skilja lýsa minn-
ingarbrotin sem leiftur: Það er
síðla föstudags. Vinnuviku lokið,
búið að sækja frumburðinn á
barnaheimilið og versla til helg-
arinnar. Tími til að halda heim –
þó oftar en ekki með viðkomu í
Vesturbergi, bara í smá kaffi-
sopa. Heimsóknin lengdist oft og
eftir kaffisopann kom kvöldmat-
ur og svo kvöldstund með Sjöfn,
Gunnari og börnum þeirra.
Grunnur lagður að sambandi
milli frændsystkina. Að kveldi
og áður en haldið var heim með
sofandi barn var ekki óvenjulegt
að boðið væri til kvöldverðar síð-
ar um helgina. Þannig liðu
margar helgar námsárin í
Reykjavík en þar með er aðeins
lítill hluti sögunnar sagður.
Sjöfn var gestrisnasta mann-
eskja sem ég hef þekkt. Það
vafðist ekki fyrir mágkonu
minni að búa mér rými og lána
mér, þá í námi, besta herbergi
hússins til lestrar um lengri
tíma. Og ekki var gestrisni
hennar minni eftir að ég og fjöl-
skylda mín fluttist frá Reykja-
vík.
Sjöfn mágkona mín var mér
sem tengdamóðir og börnum
mínum meira en frænka. Heimili
hennar og Gunnars var okkur
annað athvarf og í gegnum tíð-
ina var Vesturbergið fastur við-
komustaður, ætíð griðastaður
fyrir stækkandi fjölskyldu um
lengri og skemmri tíma, hvort
sem komið væri um lengri eða
skemmri veg, sumar sem vetur,
jól, áramót eða páska. Alltaf
rými og hvert tækifæri notað til
að kalla saman stórfjölskylduna
til að fagna ferðalöngum og
treysta fjölskylduböndin.
Sjöfn lét ekki fjarlægðir
hindra sig í því. Hún heimsótti
okkur hvar sem við bjuggum,
erlendis sem innanlands, sum-
arfrí áttum við saman erlendis
og hún lét sig ekki vanta í af-
mæli, fermingar og stúdents-
veislur.
Nú skilja leiðir. Þakklátur
kveð ég mágkonu mína vitandi
að ég fæ henni seint fullþakkað.
Gunnari svila mínum, Snorra og
fjölskyldu og Lilju Önnu votta
ég samúð mína.
Páll Tryggvason.
V fyrir velkomin. Vesturberg
19, heimili Sjafnar og Gunnars,
hefur alltaf verið eins og annað
heimili fyrir okkur systkinin. Við
höfum oft dvalist í Reykjavík á
leið okkar eitthvert og þá hefur
Vesturberg alltaf verið sam-
komustaður móðurfjölskyldunn-
ar og í okkar huga óumdeilan-
legur miðpunktur
höfuðborgarinnar.
Sjöfn var einstök manneskja
og var okkur innilega kær. Við
munum alltaf minnast hennar
fyrir alla þá hlýju og alúð sem
hún sýndi okkur.
Takk fyrir allt.
Við sendum okkar hlýjustu
hugsanir til Gunnars, Snorra og
Lilju Önnu.
Orri Gautur Pálsson, Dís
Pálsdóttir, Tryggvi Zop-
honías Pálsson, Björn Páll
Pálsson.
Í dag kveðjum við flotta konu.
Brosið hennar, kímnin og hlát-
urinn er það fyrsta sem kemur
upp í hugann. Sjöfn var hlý kona
og með eindæmum gestrisin.
Enginn fór svangur frá henni,
alltaf var passað upp á að diskur
eða bolli væri ekki tómur. Börn
voru henni mjög hugleikin og
alltaf stoppaði fyrrverandi leik-
skólakennarinn þegar hún sá
barn til að tala við það. Stórt
bros færðist yfir andlit hennar
þegar ömmustelpan kom í heim-
sókn. Hún var listræn og tók
ætíð eftir því sem fallegt var,
hvort sem það voru hlutir eða
klæði. Kímnin var aldrei langt
undan hjá Sjöfn og þá sérstak-
lega í garð eiginmannsins Gunn-
ars. Hún glotti þegar hún sagði
sögur af honum, „Hann Gunnar,
hann sveltur ef ég gef honum
ekki mat, hann kann ekkert að
elda, gott ef hann ratar í ísskáp-
inn.“ Það var greinilega mikil
væntumþykja á milli þeirra
hjóna og þau gerðu góðlátlegt
grín hvort að öðru. Gunnar:
„Sjöfn ræður öllu, ég er algjör-
lega undir hæl hennar.“ Sjöfn
hristi þá höfuðið og undirbjó
skot á Gunnar.
En alltaf voru skotin grunn
og stutt í hláturinn. Sjöfn var
fljót að svara. Við vorum eitt
sinn að versla og ég var að velja
á milli tveggja jakka. Þá segir
Sjöfn, „Kauptu bara báða, fínt
fyrir jarðarfarir.“ Elsku Sjöfn,
það var yndislegt að fá að kynn-
ast þér, ég er ríkari fyrir vikið.
Ég kveð þig með fallegu vísunni
úr Dýrunum í Hálsaskógi:
Dvel ég í draumahöll
og dagana lofa.
Litlar mýs um löndin öll
liggja nú og sofa.
Sígur ró á djúp og dal
dýr til hvílu ganga.
Einnig sofna skolli skal
með skottið undir vanga.
(Kristján frá Djúpalæk)
Hróðný.
Sjöfn
Zophoníasdóttir
✝
Okkar ástkæra systir, mágkona og frænka,
DÓRA ÁSTVALDSDÓTTIR
(Stella)
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
miðvikudaginn 1. október.
Sólveig Ástvaldsdóttir,
Jóhannes Ástvaldsson, Ásta G. Thorarensen,
Ásta Ástvaldsdóttir, Gunnar Guðmannsson
og fjölskyldur.
✝
Ástkær móðir okkar,
GUÐRÚN MAGNÚSDÓTTIR,
fyrrverandi húsfreyja
á Bálkastöðum á Heggstaðanesi,
Gilsbakka 9 á Laugarbakka,
lést á heimili sínu að kvöldi mánudagsins
22. september síðastliðins.
Útför hefur þegar farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Styrktarsjóð Austur-
Húnvetninga.
Fjölskyldan.