Morgunblaðið - 10.10.2014, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER 2014
Hún gaf sér tíma til að sinna
málefnum samfélagsins sem er
svo dýrmætt því það skiptir
máli í litlu samfélagi eins og
Tálknafirði að leggja hönd á
plóg.
Þá var hún óþreytandi í því
að styðja við börnin sín í því
sem þau tóku sér fyrir hendur
og nokkrar íþróttaferðir eigum
við að baki þar sem við fórum
saman sem fararstjórar og þar
sem Rúna var með í för var allt
pottþétt. Það var gott að vera í
hennar félagsskap hún var
hrókur alls fagnaðar, brosið
hennar, húmorinn, hláturinn og
það sem ég mat mest að aldrei
heyrði ég hana hallmæla nokkr-
um manni. Góðlátlegt grín af og
til en aldrei stóryrði.
Það var missir að henni og
fjölskyldu hennar þegar þau
fluttu frá Tálknafirði, en það
má hún eiga að fáir voru jafn-
duglegir að skreppa vestur og
þau hjón við hin ýmsu tilefni.
Ég sá alltof lítið af Rúnu í
seinni tíð og þrátt fyrir að vera
sjálf á mikilli ferð og flugi milli
höfuðborgar og Tálknafjarðar,
gaf ég mér aldrei tíma til að
skreppa í kaffi í Keflavíkina,
það beið betri tíma. Svo þegar
ég sjálf var komin á mölina var
þetta eitt af verkefnum á að-
gerðalistanum. Því rykkir í þeg-
ar maður er svo óþyrmilega
minntur á að það er ekki gefið
að hægt sé að bæta úr á morg-
un því sem maður frestar í dag.
Rúna var umvafin sinni ynd-
islegu fjölskyldu og vinum sem
eiga um sárt að binda og votta
ég þeim mína innilegustu sam-
úð. Ég þakka fyrir að Rúna
snerti líf mitt og fjölskyldu
minnar um árabil og auðgaði
það með nærveru sinni, en allt-
of stutt.
Kæru Óli, Sveinbjörg, Bjössi
og Guðný, megi Guð gefa ykkur
styrk í sorg ykkar.
Eyrún Ingibjörg
Sigþórsdóttir.
Gestrún, eða Rúna eins og
hún var ávallt kölluð, hóf störf
við Heiðarskóla haustið 2011.
Hún féll strax mjög vel inn í
starfsmannahópinn enda hafði
hún einstaklega góða nærveru.
Rúna var traustur og góður
starfsmaður sem sinnti störfum
sínum við skólann af alúð. Hún
hafði gott lag á börnum og lagði
sig fram um að sýna öllum
nemendum hlýtt og vinalegt
viðmót. Í störfum sínum lagði
hún áherslu á að börnunum liði
sem best og var hún ávallt
tilbúin til að ræða við þau, ljá
þeim eyra og gefa þeim góð
ráð.
Rúna var mikill dugnaðar-
forkur og gekk í þau verk sem
þurfti að vinna. Sú elja ein-
kenndi jafnframt hetjulega bar-
áttu hennar við veikindin. Hún
mætti þeim með jákvæðni og
bjartsýni, staðráðin í að ná
bata.
Af Rúnu stafaði mikil gleði
enda var hún síbrosandi og
ávallt var stutt í grín og góðan
húmor. Ef einhverjar uppákom-
ur voru fyrirhugaðar var hún
alltaf tilbúin til að taka þátt og
þrátt fyrir erfið veikindi kom
hún í óvissuferð starfsmanna-
félagsins síðastliðið vor. Eigum
við ómetanlegar minningar úr
þeirri ferð þar sem Rúna var
hrókur alls fagnaðar og dansaði
með okkur við dynjandi tónlist í
birkiskóginum í Úthlíð.
Það er sárt til þess að hugsa
að Rúna eigi ekki eftir að starfa
meira með okkur. Við minn-
umst hennar með miklu þakk-
læti og munum varðveita minn-
ingar um góðan og glaðværan
vinnufélaga.
Við vottum fjölskyldu Rúnu
okkar innilegustu samúð.
Þeirra missir er mikill.
Fyrir hönd starfsmanna
Heiðarskóla,
Sóley Halla, Haraldur
Axel, Bryndís Jóna
og Steinunn.
✝ Páll Steinarfæddist á
Neðra-Hóli í Stað-
arsveit á Snæfells-
nesi 10. júní 1932.
Hann lést á hjúkr-
unar- og dval-
ardeild HSSA, Höfn
í Hornafirði 2. októ-
ber 2014.
Foreldrar Páls
voru Bjarni Jóhann
Bogason, bóndi á
Neðra-Hóli, f. 10. júlí 1881 í
Syðri-Tungu í Staðarsveit, d. 14.
maí 1937, og kona hans Þórunn
Jóhannesdóttir, f. 22. sept. 1899 í
Lambhaga í Kjós, d. 9. apríl 1986.
Systkini Páls voru þrjú, Bogi
Jóhann, Sveinbjörn, og Guðrún
sem öll eru látin.
Páll Steinar kvæntist 1.5. 1954
Gróu Ormsdóttur, f. 13.3. 1936,
sem starfaði lengst af sem próf-
arkalesari hjá DV. Hún er dóttir
arsdóttir. Jón, f. 9.8. 1963, kvænt-
ur Hrönn Björnsdóttur og eru
börn þeirra Björn Steinar, Ás-
björg og Bjarki Snær. Björk, f.
18.10. 1970, gift Geir Þorsteins-
syni og eru börn þeirra Þor-
steinn og Vigdís María og fyrir
átt Geir soninn Stefán. Afkom-
endur Páls Steinars eru nú alls
38.
Páll ólst upp á Snæfellsnesinu
til fimmtán ára aldurs en flutti þá
á Akranes. Hann flutti síðan til
Reykjavíkur 1954 og lærði þar
trésmíði hjá Páli Guðjónssyni þar
sem hann starfaði til 1967. Þá
starfaði hann í Völundi í fimmtán
ár, síðan í JL-Völundi og Smiðs-
húsi en vann síðustu starfsárin
sjálfstætt við trésmíðar í Reykja-
vík.
Páll var einn af stofnendum
Kiwanisklúbbsins Elliða í
Reykjavík og starfaði í honum
frá upphafi þar til hann fluttist á
Höfn.
Minningarathöfn um Pál
Steinar var í Vídalínskirkju í
Garðabæ 9. október 2014.
Útför hans verður gerð frá
Hafnarkirkju, Hornafirði, í dag,
10. október 2014, kl. 14.
Orms Ormssonar,
rafvirkjameistara í
Borgarnesi, og
Helgu Kristmund-
ardóttur húsmóður.
Páll Steinar og
Gróa bjuggu í
Reykjavík uns bæði
voru komin á eft-
irlaunaaldur en þá
fluttu þau austur á
Höfn í Hornafirði
og hafa unað hag
sínum vel þar. Börn Páls Steinars
og Gróu eru: Helga Lilja, f. 26.8.
1954, gift Sturlaugi Þorsteins-
syni og eru börn þeirra Steinar
Þór, Guðrún Ásdís og Stefán
Örn. Birna Þórunn, f. 23.3. 1958,
gift Sigurði Grímssyni og eru
börn þeirra Grímur, Hólmfríður
Helga, Steinunn Gróa og Jón.
Páll Rúnar, f. 13.12. 1961, og eru
synir hans Einar Páll og Daði
Þór og stjúpdóttir Aldís Gunn-
Elsku pabbi okkar.
Nú ertu farinn á vit annars til-
verustigs og laus við þjáningar.
Minningin um þig mun um-
faðma okkur um ókomna tíð. Þú
varst allra manna hugljúfi, glaður
og skemmtilegur. Aldrei skamm-
aðir þú okkur systkinin á æsku-
árunum þótt áreiðanlega hafi
stundum verið ástæða til. Þú
varst bara hissa ef við sýndum á
okkur verri hliðina eða misstig-
um okkur eitthvað í prúðmennsk-
unni. Það hlaut að hafa verið al-
veg óvart. Það er ofarlega í huga
okkar hve lánsöm við erum að
hafa átt þig að.
Aldursmunur okkar systkina
er nokkur og aðstæður á uppeld-
isárunum voru misjafnar. Þrátt
fyrir það eru minningar okkar
líkar.
Öll fengum við að hjálpa þér
við hin ýmsu verkefni, gjarnan
smíðastörf. Þá fengum við öll að
ferðast með ykkur mömmu um
landið, upp á Skaga í kartöflu-
stúss, í veiðiferðir og útilegur.
Sum okkar voru svo heppin að fá
fara með ykkur í sólarlandaferð-
ir. Þú varst mikill sóldýrkandi og
notaðir hvert tækifæri til að setj-
ast út í sólina með kaffibollann
þinn. Þegar þú komst heim
þreyttur eftir langan vinnudag
varstu alltaf tilbúinn til leiks og
starfa með okkur. Oftar en ekki
voru bakaðar pönnukökur að
hætti ömmu Tótu. Aldrei munum
við eftir því að þú hafir ekki haft
pláss eða tíma fyrir okkur.
Árin liðu og við uxum úr grasi
og eignuðumst okkar fjölskyldur.
Áfram nutum við góðs af þínum
einstæðu kostum. Ekki hvað síst
smiðshæfileikunum þínum, sem
heimili okkar bera merki af í dag,
full af dýrgripum fallega unnum
af þér. Alla tíð höfum við notið
góðrar vináttu þinnar og mömmu
og barnabörnin og barnabarna-
börnin hafa fengið að njóta þíns
blíða atlætis.
Við lofum að passa hana
mömmu og vonumst til að fá að
eiga með henni margar gleði-
stundir áfram. Við vitum að þú
verður alltaf með okkur í anda og
trúum því að glettnin verði áfram
þitt aðalsmerki á nýjum stað.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín börn,
Helga, Birna, Páll Rúnar,
Jón, Björk.
Tengdafaðir minn og vinur,
Páll Steinar Bjarnason, er látinn.
Hann lést á hjúkrunarheimilinu á
Höfn í Hornafirði sl. fimmtudag
umvafinn sínu nánasta fólki. Palli
átti við erfið líkamleg veikindi að
stríða hin seinni ár sem að lokum
drógu hann til dauða. Fram á
seinasta dag fylgdist hann þó vel
með öllu í kringum sig, fylgdist
vel með tali fólks, útvarps- og
sjónvarpsfréttum og var mjög vel
með í umræðunni.
Það fór ekki mikið fyrir honum
Palla, hann var hægur og íhugull,
vann sína vinnu, skilaði sínu og
rúmlega það. Ekki man ég til
þess að hann skammaði nokkurn
mann né hækkaði róminn, hann
var þó alls ekki skaplaus og náði
sínu fram þegar hann vildi. Palli
var félagsvera, hress og kátur á
góðra vina fundum og minnist ég
margra stunda í sumarbústaðn-
um Gelti í Svínadal þar sem fjöl-
skyldan var gjarnan öll saman-
komin. Ég held samt að best hafi
Palla liðið einum með sjálfum sér
að smíða og pússa og hugsa eitt-
hvað merkilegt.
Palli kynntist Gróu Ormsdótt-
ur sem síðar varð eiginkona hans
þegar hún var aðeins sautján ára
og hann ríflega tvítugur. Þau
voru mjög samhent og ástfangið
par alla tíð. Þau gerðu allt saman,
smíðuðu saman, elduðu saman og
fóru saman í ferðalög. Þau eign-
uðust fimm krakka sem öll eru
hið besta fólk og ekki vantar sam-
heldnina meðal þeirra systkina.
Palli var húsasmíðameistari að
mennt og vann mestan sinn
starfsferil við innréttingasmíði.
Hann var mjög laghentur, einn af
þeim sem lempuðu hlutina sam-
an, aldrei nein læti og tók sinn
tíma. Við eigum marga fallega
gripi eftir hann sem nú eru orðnir
svo dýrmætir. Palli og Gróa eiga
mörg handtökin í húsinu okkar
Biddu við Þingás og erum við
þeim þakklát fyrir það.
Ég á mjög kærar minningar
með Palla við smíði sumarbústað-
arins Galtar, gönguferðir á fjallið
Kamb í Svínadal og margar
stundir austur á Höfn þar sem
honum leið svo vel.
Ég þakka Páli Steinari
tengdaföður mínum samfylgdina
síðustu fjörutíu árin. Bið að
heilsa Tótu ömmu.
Sigurður Grímsson.
Tengdafaðir minn barðist
hetjulega við erfiða sjúkdóma á
liðnum árum. Hann þurfti að lok-
um að játa sig sigraðan, þrátt fyr-
ir að hafa sterkt og öflugt hjarta
– enda gert úr gulli. Þetta vissum
við öll, þó að gullmagnið mældist
kannski ekki með hefðbundnum
aðferðum. Ég kynntist honum og
fjölskyldu hans fyrir hartnær
fjörutíu árum. Það var happ fyrir
mig, þó að það sé önnur saga. Þar
fór virðulegur, en hógvær og lát-
laus maður. Hann fylgdist vel
með öllu í samfélaginu; tók iðu-
lega þátt í umræðum um marg-
vísleg málefni, án þess þó að
þröngva skoðunum sínum fram.
Aldrei heyrði ég tengdapabba
hallmæla nokkrum manni eða
leggja illt orð til neins. Ekki lék
nokkur vafi á að fjölskyldan,
Gróa og börnin fimm, var öllu
öðru kærari. Síðar bættust við
fylgifiskar, barnabörn og fleiri
sem hann naut að hafa hjá sér, og
nutu samvista með honum.
Palli var glæsilegur á velli og
undi sér ekki síst úti í náttúrunni.
Hann naut stundanna í sumarbú-
staðnum, sem hann hafði byggt,
en hann var sannkallaður völund-
ur að hagleik. Oftast vaknaður á
undan öðrum; búinn að hella upp
á. Og þá var gott að setjast með
honum undir sólarvegginn og
spjalla um lífið og tilveruna. Mér
er afar minnisstæð ferðin á Akra-
fjallið, ljósa og milda vornótt til
að leita eggja. Þarna nutum við
leiðsagnar hans og staðarkunn-
áttu. Fyrir mig var þetta ævin-
týraferð.
Nú hefur hann fengið hvíldina
og er syrgður af öllum sem til
hans þekktu. Börnin ylja sér við
minningar um elskuríkan föður.
Tengdabörn og afkomendur
minnast einstaks ljúfmennis.
Missir Gróu er mikill eftir sextíu
ára samfylgd í blíðu og stríðu.
Hún hefur staðið við hlið Palla
eins og klettur, ekki síst þegar
veikindin hrjáðu hann á síðari ár-
um. Fyrir það á hún miklar þakk-
ir skildar.
Við söknum öll Palla á kveðju-
stundinni, en njótum minning-
anna um einstakt ljúfmenni.
Sturlaugur Þorsteinsson
Elsku afi minn, mér þykir svo
vænt um þig og ég á mjög góðar
minningar um þig. Ég sakna þín
mikið og ég á aldrei eftir að
gleyma þér. Þú varst svo góður í
að baka pönnukökur og alltaf svo
skemmtilegur og góður. Það var
svo gaman að fara í veiðiferðir og
í sumarbústaðinn í Svínadal. Það
var mjög skemmtilegt í áttatíu
ára afmælisferðinni þinni á Snæ-
fellsnes. Hendurnar þínar
hlýjuðu mörgum fingrum, meðal
annars mínum.
Elsku afi, hvíldu í friði, ég
samdi þetta ljóð til þín:
Ó, afi nú ertu farinn,
ég mun sakna þín.
Þú varst hlýr og góður,
dreymi þig vel í
draumaheimi.
Draumakveðja,
Vigdís María Geirsdóttir.
Elsku afi.
Það var á vetrardegi fyrir
mörgum árum að við mamma fór-
um með þér upp í Bláfjöll á skíði,
í skínandi sól á heiðum himni og
stingandi frosti. Í dagslok, þegar
tími var kominn til að fara heim,
var hrollur í litlum kroppi, sem
meira að segja heitt kakó Ther-
mos-brúsa sló ekki á. „Er þér
kalt anginn litli?“ ímynda ég mér
að þú hafir kannski sagt. Svo
lagðir þú lófana þína stóru utan
um hendur mínar smáar og nú
þarf ég ekki lengur að ímynda
mér neitt, því tilfinninguna man
ég eins og þetta hafi verið í gær,
en ekki fyrir þrjátíu árum. Þú
nuddaðir saman lófunum af
hraða og krafti, eins og indíáni
sem kveikir eld. Og þó að mér
hafi fundist að fingurnir á mér
væru líklegast brotnir, man ég
vel eftir hitanum sem myndaðist í
höndunum og streymdi um allan
líkamann.
Þessar töfrahendur hafa kom-
ið aftur og aftur upp í hugann
þegar hann hefur reikað til þín á
undanförnum dögum. Þær voru
stórar, sterkar, þykkar og falleg-
ar. Það vantaði framan á einn
fingur, sem mér þótti alltaf stór-
merkilegt, eftir slys í sveitinni í
æsku. Þú varst ekki maður
margra orða en talaðir með hönd-
unum. Þú smíðaðir og saumaðir í
og bjóst til hvern dýrgripinn á
fætur öðrum. Við afkomendur
þínir erum svo ríkir að eiga fjölda
gripa eftir þig sem við kúrum nú
á eins og ormar á gulli. Langafa-
börnin sofa í rúmum sem þú
smíðaðir, á blágrænum vegg eiga
hillurnar þínar heima og marglit
listasmíði, lamparnir þínir, lýsa
upp heimili allra barnanna þinna.
Þessir hlutir og svo ótalmargir
aðrir, stórir og smáir, minna okk-
ur á að þú verður alltaf nálægur,
þótt líkaminn hafi gefist upp á
baráttunni.
Þú lifðir tímana tvenna, hafðir
upplifað föðurmissi og fátækt
sem ungur drengur, og seinna
sveitarómantíkina og lukkuna,
þegar þú kynntist ástinni þinni,
henni ömmu Gróu. Saman fluttuð
þið á mölina og fylgdust með þeg-
ar Reykjavík umbreyttist úr
þorpi í borg. Kannski má segja að
þú hafir orðið eftir þegar nútím-
inn skall á. Þér féll ef til vill ekki
allt of vel við hann með öllu um-
rótinu, hraðanum og tækninýj-
ungunum sem honum fylgdu.
Á sama tíma varstu á undan
þinni samtíð. Þú varst viðkvæm-
ur maður og tilfinningaríkur.
Börnin þín vissu nokkuð sem fá
börn hefðu getað trúað á þessum
árum. Að pabbar gætu grátið og
að þeir gerðu það meira að segja
stundum. Við höfum oft grínast
með, fjölskyldan, að þau einkenni
gangi eins og þráður frá þér, í
gegnum börnin þín, barnabörnin
og barnabarnabörnin líka, en
enginn skortur er á tilfinningun-
um þeim meðal fólksins þíns.
Þessi þráður slitnar ekki. Hann
bindur fjölskylduna saman og þú
lifir áfram í okkur.
Elsku afi. Þú lagðir okkur
aldrei lífsreglurnar í orðum, en
þú kenndir okkur samt svo ótal-
margt. Nú lofum við að halda þétt
utan um ömmu, sem hefur misst
svo mikið, sinn besta vin og lífs-
förunaut.
Þín
Hólmfríður (Fríða)
og fjölskylda.
Minningar af Eyjabakkanum
koma strax upp í hugann, þegar
okkur verður hugsað til afa og
liðinna tíma. Þar voru svo mikil
rólegheit og amma og afi alltaf til
í að spila og spjalla við okkur um
hvað sem var. Í minningunni fékk
maður líka alltaf pönnukökur
með eins miklum sykri og maður
vildi. Stundum voru háðir spurn-
ingaleikir þar sem afi var spyrill
og svarendur barnabörnin. Minn-
ingarnar eru margar úr bílskúrn-
um sem lyktaði alltaf svo vel, þar
leyfði afi okkur að velta okkur
upp úr sagi. Svo fékk maður allt í
einu mjög áríðandi verkefni sem
þurfti að leysa, eins og að pússa
höldu eða flokka skrúfur. Það var
leiðin hans afa til þess að losa
sagi þakin börnin mjúklega úr
aðstæðunum.
Afi var svo einstaklega rólegur
og góður maður að við munum
bæði sérstaklega eftir einu skipti
sem hann reiddist örlítið, það
kom svo á óvart að það situr eftir
í minningunni hjá okkur báðum –
eina skiptið þar sem afi var ekki
sallarólegur.
Eftir að gömlu hjónin fluttu á
Höfn var líka alltaf jafn notalegt
að stoppa hjá þeim til styttri eða
lengri tíma. Þar fundu þau sér
samastað sem átti sérstaklega
vel við afa. Þar var heldur enginn
skortur á pönnukökum, bláberj-
um með rjóma og sykri, spili og
spjalli.
Það verður skrítið að koma á
Höfn til ömmu og fara ekki upp á
hjúkrunarheimili að knúsa afa.
Afi var vinur okkar og við er-
um þakklát fyrir allar stundirnar.
Steinunn og Jón.
Þeir bræður Bogi Jóhann,
Sveinbörn og Páll Steinar hafa
nú allir lokið jarðvist sinni.
Fyrstur til að kveðja var faðir
minn árið 2002 en Bogi kvaddi ár-
ið 2013, báðir nokkru eftir að hafa
misst sínar eiginkonur til fjölda
ára. Í dag kveðjum við yngsta
bróðurinn,Pál Steinar, sem
missti heilsuna fyrir nokkrum ár-
um. Í mínum huga er hann Stein-
ar frændi en hann mun líka hafa
verið kallaður Palli.
Mínar minningar ná ansi langt
aftur en ég er smá stelpuskott
þegar frændi kemur til Reykja-
víkur frá Akranesi og stoppar
einhverja daga í borginni. Þá um
leið passar hann mig á Vega-
mótastíg 9 sem var svona stoppi-
stöð fyrir ættingja foreldra
minna sem fluttu suður árið 1945-
46. Alltaf var svefnpláss þó íbúðin
í risinu væri lítil. Oft var glatt á
hjalla. Næstu minningar koma
frá Akranesi. Þar bjó Steinar hjá
móður sinni og Jóni Bjarnasyni
um nokkurn tíma. Þarna speglast
minningin um fegurðina við Vest-
urgötu 105 hjá ömmu Þórunni og
þeirra lífsgæða sem einhverskon-
ar sveit þeirra bauð uppá, stór
garður með kartöflum og svo kýr
á bás, auk hesta afa Jóns og
kinda. Allt afburðaskepnur. Kýr-
in hennar ömmu kom að vestan
og var stór og mjólkaði mjög vel.
Féð hans afa Jóns var vænt og
fór á fjall inn í Svínadal. Þarna
var fjaran sem heillaði og margt
fleira s.s. ættingjar og vinir.
Steinar frændi fer svo suður til að
nema trésmíði tiltölulega ungur
en honum sóttist námið vel og
lauk því með smíði á fínni innrétt-
ingu. Á þessum árum kynnist
hann Gróu sinni sem hefur verið
hans ferðafélagi í gegnum lífsins
frumskóg. Þau hefja ung búskap
og eignast Helgu Lilju ung að ár-
um. Ég minnist þess að hafa farið
æði oft með foreldrum mínum út í
Barmahlíð að sjá litlu frænku.
Þar fæddist Birna Þórunn en þá
er ég komin á unglingsár og var
farin að geta endurgoldið pössun
á mér sem stelpuskotti. Steinar
frændi var virtur smiður og vann
mikið. Árin liðu og fleiri börn
bættust í hópinn; Páll Rúnar og
svo Jón en einhverjum árum síð-
ar kom Björk í hópinn þeirra-
.Gróa var svo dugleg til hugar og
handa. Þarna velur hún að taka
Öldungadeild til að ljúka stúd-
entsprófi. Mikill dugnaður og
kjarkur sem hún hefur reyndar
alltaf haft til að bera. En leiðir
okkar fólks lágu mest saman við
að komast á Akranes til ömmu
Þórunnar og þar áttu pabbi og
Steinar fráteknar spildur til að
rækta sínar kartöflur, helst ís-
lenskar rauðar. Þá var allt gott ef
svo var. Amma brosti með öllu
andlitinu þegar fyrstu kartöfl-
urnar voru smakkaðar. Sæl-
ustund sem lifir í minningu okk-
ar. Steinar hafði sem polli strax
áhuga fyrir útsæðinu því í bréfi
frá Bjarna föður hans má finna
setningar um að áhugi unga
drengsins fyrir að velta fyrir sér
mismunandi tegundum útsæðis
var honum kært.
Líf frænda míns hefur verið
gjöfult að eignast Gróu og fimm
börn og fjölda barnabarna sem
nú eiga orðið allmörg langafa- og
-ömmubörn. Þetta hefur fyllt líf
hans kærleika og gefið til baka
þau gæði sem góð fjölskylda er. Í
langvinnum veikindum hafa Gróa
og börnin veitt Steinari það að
vilja lifa eins lengi og kraftar
hans gátu borið hann. Blessuð sé
minning vinar okkar.
Þórunn Sveinbjörnsdóttir
og Þórhallur Runólfsson.
Páll Steinar
Bjarnason