Morgunblaðið - 14.11.2014, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. NÓVEMBER 2014
✝ Anna JóhannaZimsen fæddist
í Reykjavík 7. júní
1932. Hún lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
miðvikudaginn 5.
nóvember 2014.
Foreldrar Jó-
hönnu voru Knud
Zimsen, verkfræð-
ingur og borg-
arstjóri, f. 17. ágúst 1875, d. 15.
apríl 1953 og Anna Sesselja Ein-
arsdóttir Zimsen, húsmóðir, f. 5.
september 1893, d. 17. sept-
ember 1979. Bróðir Jóhönnu var
Knútur Hafsteinn Zimsen, f. 9.
febrúar 1931, d. 17. júní 1956,
sonur hans er Knud Kristján
Zimsen, f. 22. júní 1955. Hálf-
systir þeirra (samfeðra) var
Ingibjörg Zimsen Topsöe-
Jensen, f. 16. júní 1904, d. 17.
ágúst 1979.
Jóhanna giftist, 16. mars
1955, Hilmari Bergmann Þór-
hallssyni, framkvæmdastjóra, f.
9. desember 1928, d. 10. apríl
2009. Foreldrar hans voru Þór-
1986, maki hennar er Ragnar
Björgvinsson og eiga þau tvö
börn, d) Hendrikka Ólöf, f. 1989,
e) Friðrik Hilmar, f. 1992, sam-
býliskona hans er Herbjörg
Andrésdóttir og f) Ingibjörg
Lóreley, f. 1996. 5) Ingibjörg, f.
5. október 1963, maki hennar er
Arild Melberg, f. 1962, börn
þeirra eru: a) Eiríkur f. 1988 og
b) Rannveig, f. 1989, maki henn-
ar er Karl Tjøstheim Larsen.
Jóhanna gekk í Miðbæjarskól-
ann og lauk síðan verslunarprófi
frá Verslunarskóla Íslands. Eft-
ir það stundaði hún nám við hús-
mæðraskóla í Silkeborg í Dan-
mörku einn vetur. Jóhanna var
heimavinnandi meðan börnin
voru ung og síðan dagmamma í
nokkur ár. Eftir það starfaði
hún hjá Passamyndum á
Hlemmi það sem eftir var starfs-
ævinnar. Jóhanna var félagi í
KFUK (Kristilegu félagi ungra
kvenna) og Kristniboðsfélagi
kvenna í Reykjavík og tók virk-
an þátt í félagsstarfi þeirra. Hún
tók einnig virkan þátt í upp-
byggingu sumarstarfs KFUK í
Vindáshlíð frá upphafi, og sat í
stjórn þess í 32 ár. Síðustu fimm
árin bjó Jóhanna á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund við
Hringbraut í Reykjavík.
Útför Jóhönnu verður gerð
frá Áskirkju í dag, 14. nóvember
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
hallur Einarsson
trésmiður og Jó-
hanna Magn-
úsdóttir Bergmann
húsmóðir. Börn Jó-
hönnu og Hilmars
eru: 1) Anna Jó-
hanna, f. 27. janúar
1956, börn hennar
eru: a) Anna Elísa
Gunnarsdóttir, f.
1989, maki hennar
er Arnór Heið-
arsson og b) Hafsteinn Ingi
Gunnarsson, f. 1992. 2) Haf-
steinn Zimsen, f. 26. janúar
1957. 3) Einar Kristján, f. 15.
október 1959, maki Ragnhildur
Gunnarsdóttir, f. 1963, börn
þeirra eru: a) Anna Lilja, f. 1987,
maki hennar er Kristinn Þór
Schram Reed og eiga þau eitt
barn, b) Hilmar f. 1989 og c)
Gunnhildur f. 1996. 4) Friðrik, f.
30. júní 1961, börn hans eru: a)
Sveinn Einar, f. 1982, maki hans
er Anita Stokka Zimsen og eiga
þau tvö börn, b) Sigríður Ásta, f.
1984, sambýlismaður hennar er
Arnþór Magnússon og eiga þau
tvö börn, c) Jóhanna María, f.
Í dag kveð ég kæra tengdamóð-
ur mína, Jóhönnu Zimsen eða Sísí
eins og hún var alltaf kölluð. Ég
hafði séð hana í starfi KFUM og K
og Kristniboðssambandsins, en
kynntist henni ekki fyrr en Einar,
sonur hennar, kynnti mig fyrir
mömmu sinni. Ég var hálffeimin
því ég vissi að hún var dóttir
Knuds Zimsen, fyrrverandi borg-
arstjóra. En þá mætti mér þessi
fallega kona með sitt glaðlega við-
mót og hlýju og sagði: „Það var
gott að þið funduð hvort annað.“
Við Sísí náðum fljótt vel saman.
Hún var félagslynd og það var
gaman að spjalla við hana. Hún
unni náttúrunni, var mikil blóma-
kona og hafði yndi af margs konar
ræktun og lét sér annt um fuglana
í garðinum. En hún var líka ákveð-
in og vildi hafa hlutina á sinn hátt.
Það var gott að koma inn á
Kleifarveg enda stóðu þau alltaf
saman Sísí og Hilmar. Margar
perlur klassískrar tónlistar hljóm-
uðu oft í stofunni eða að tengda-
pabbi sat við píanóið og spilaði og
söng. Þau áttu sama lífsviðhorf
sem þau vildu miðla til annarra,
trúna á Jesú Krist. Starf Kristni-
boðssambandsins var þeim báðum
kært og studdu þau það af hjarta.
Sísí tók virkan þátt í starfi Kristni-
boðsfélags kvenna og talaði hún
oft um hvað henni þótti vænt um
það samfélag. Starf sumarbúð-
anna í Vindáshlíð var henni einnig
kært enda sat hún lengi í stjórn
þeirra.
Sísí var mjög barngóð og
barnabörnin glöddu hana mikið og
löðuðust að henni. Börnunum okk-
ar fannst alltaf gott að koma til afa
og ömmu. Ömmu sem hafði ein-
staklega stórt og gott faðmlag,
sem las mikið fyrir þau, tók þátt í
leikjum þeirra og sykraði pönnu-
kökurnar sérstaklega vel. Þegar
þau voru lítil dvöldum við stund-
um ásamt afa og ömmu í sumar-
bústaðnum í Borgarfirði og þaðan
eiga börnin einnig góðar minning-
ar um þau.
Þegar tengdapabbi veiktist af
Alzheimerssjúkdómnum tókst
Sísí á við það verkefni að hugsa
um hann. Smátt og smátt setti
sjúkdómurinn mark sitt á hann og
voru það mikil og erfið reynsluár.
Eftir að hann dó hrakaði heilsu
hennar fljótt og flutti hún á Grund
tæplega 7 mánuðum seinna. Þar
var vel hugsað um hana í þau fimm
ár sem hún átti heima þar og erum
við innilega þakklát því góða fólki
sem þar starfar. Þegar við heim-
sóttum hana þangað var hún alltaf
svo þakklát og það þurfti lítið til að
gleðja hana. Styrkur hennar var í
trúnni á Jesú frelsara sinn og
kunni hún ritningarversin sín allt
til enda. Hún fór oft með Sálm 23:
„Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.“
Sísí reyndist mér yndisleg
tengdamamma og góð vinkona.
Ég kveð hana með þakklæti og
gleði yfir því að hún er komin heim
í himininn.
Ragnhildur Gunnarsdóttir.
Elsku Jóhanna eða Sísí, eins og
við kölluðum hana, hefur kvatt
þennan heim og er komin til
Drottins sem hún fylgdi allt sitt líf.
Þótt minnið hafi daprast kunni
hún kristilegu söngvana utan að
og tók undir þegar sungið var úr
söngbók Kristniboðssambands-
ins, jafnvel rétt áður en hún
kvaddi þennan heim reyndi hún að
taka undir en var of máttvana.
Henni þótti alltaf gaman þegar
ég leit til hennar og vildi helst ekki
að ég færi. Hún naut þess að fara
aðeins út að ganga þegar hún
hafði heilsu til, jafnvel að kaupa ís.
Sísí elskaði barnabörnin sín.
Þegar við komum í heimsókn fór
hún strax að leika við þau og lesa
fyrir þau. Þegar við bjuggum er-
lendis las hún sögur á kassettur og
sendi út. Börnin báðu oft um að fá
að hlusta á Sísí ömmu, og var þá
kassettan sett í tækið og hlustuðu
börnin mjög spennt.
Það var alltaf tekið vel á móti
okkur þegar við komum á Kleifa-
veginn. Var hún alltaf eitthvað að
sinna heimilinu enda var það fal-
legt. Meðan Sísí bjó heima voru
áramótin haldin hjá henni. Það var
sett upp dagskrá. Spiluðu börnin á
píanó, flautu, fiðlu og harmonikku
enda flest í tónlistarskóla. Einnig
voru lesnar sögur, spilað á spil og
ýmislegt fleira. Sísí naut þess að
hlusta og mátti sjá ánægjusvipinn
í andliti hennar. Hún elskaði mús-
ík og bað krakkana oft að spila á
píanóið þegar þau komu.
Sísí og fjölskylda áttu sumarbú-
stað í Hvítársíðu rétt fyrir ofan
Húsafell. Þangað var alltaf gaman
að koma. Naut Sísí þess að hafa
börnin í kringum sig. Voru búnar
til kökur úr sandi og drullu og þær
skreyttar með blómum. Buðu
börnin henni í kaffi og naut hún
þess að taka þátt í leiknum með
þeim. Hún naut þess að vera í
Bjarkargili eins og þau nefndu
sumarbústaðinn. Hún elskaði að
hlusta á fuglasönginn og skoða
trén og þessa fallegu náttúru sem
sveitin hafði upp á að bjóða. Við
eigum margar minningar um þig,
elsku Sísí mín. Takk fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman.
Elsku systkini og barnabörn,
ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð. Megi Drottinn Guð styrkja
ykkur og umvefja ykkur kærleika
sínum.
Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan
kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni, skapara
himins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna,
vörður þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki,
hann, vörður Ísraels.
Drottinn er vörður þinn, Drottinn skýlir
þér, hann er þér til hægri handar.
Um daga mun sólarhitinn eigi vinna þér
mein, né heldur tunglið um nætur.
Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu,
hann mun vernda sál þína.
Drottinn mun varðveita útgöngu þína og
inngöngu héðan í frá og að eilífu.
(121. Davíðssálmur)
Kær kveðja
Ólöf Petrína Alfreðsdóttir.
Fallegt ljós hefur yfirgefið
þennan heim. Amma mín var
dásamleg kona. Hún dreifði elsku
og hlýju hvert sem hún fór og hún
sparaði aldrei hrósið. Nú er hún á
himnum hjá afa, umvafin engla-
dufti og brosandi svo það glitra
stjörnur í augunum. Ég á margar
minningar um hana ömmu mína
og þótt það sé erfitt að horfa á eft-
ir henni er ég svo þakklát Guði
fyrir að hafa tekið hana til sín. Líf-
ið hennar hér var búið. Nú á hún
eilífðina eftir.
Ég man eins og það hafi verið í
gær þegar ég fékk að gista hjá
þeim á Kleifarveginum í fyrsta
skipti. Afi Hilmar kenndi mér að
flétta jólapoka úr fallegum pappír
og amma Sísí klóraði mér á bakinu
þangað til ég sofnaði. Það var allt-
af svo gaman að koma í heimsókn
til þeirra. Húsið var stútfullt af
leyndardómum og við frænkurnar
eyddum mörgum stundum í að
leita að földum dyrum sem myndu
leiða okkur yfir til Narníu. Eða
jafnvel dýrmætum fjársjóði eða
gömlu korti sem myndi leiða okk-
ur á vit ævintýranna.
Amma var með einstaklega
mjúkar hendur og mér leið alltaf
svo vel þegar hún tók mínar hend-
ur í sínar og sagði mér hvað sér
þætti vænt um mig. Þegar ég
heimsótti hana á dvalarheimilið í
síðasta sinn tók hún mínar hendur
í sínar og horfði djúpt í augun mín
með tárin í augum sínum. Mér
hlýnaði svo í hjartanu því ég vissi
hvað hún var að reyna að segja
mér þótt hún gæti ekki tjáð það
með orðum. Hendurnar hennar
voru yndislega mjúkar, alveg eins
og þegar ég var lítil.
Ég er svo þakklát fyrir að hún
lifði nógu lengi til þess að sjá og
knúsa litla drenginn minn. Hún
hafði svo gaman af krökkum og ég
man hvað hún ljómaði þegar við
heimsóttum hana og hún fékk að
halda á syni mínum. Það var eins
og ég væri að gefa henni gjöf.
Hún elskaði súkkulaði og las
Harry Potter eins og ekkert væri.
Hún hafði áhuga á öllu sem við
barnabörnin höfðum fyrir stafni
og hún elskaði að heyra okkur
syngja, spila á hljóðfæri eða hlusta
á okkur blaðra um dramatík ung-
lingsáranna. Hún endurnýjaði
ökuskírteinið sitt á gamalsaldri,
fékk sér bíl og fór að keyra. Hún
var hugrökk og svo einstaklega
dugleg. Ég sakna þess að pússa
silfrið hennar fyrir jólin og trítla
um gólfin á gamlárskvöld. Ég
sakna þess að koma í heimsókn til
hennar, hlæja með henni, sitja
umvafin í faðminum hennar. Hún
var falleg sál og ég sakna hennar í
allri sinni dýrð.
Hún mundi ekki mikið undir
það síðasta og hugurinn var ýmist
þokukenndur eða horfinn aftur til
æskuáranna. En það sem hún
sagði nokkrum dögum áður en
hún dó mun ávallt lifa í minning-
unni, þótt ég hafi ekki verið þar
sjálf til þess að heyra það. For-
eldrar mínir voru hjá henni og
skyndilega horfir hún á þau og
segir: „Já, ég held ég fari bara að
drífa mig. Það er verið að bíða eft-
ir mér.“ Pabbi minn horfir undr-
andi á hana og spyr: „Nú? Hvert
þarftu að drífa þig?“ Hún hikaði
ekki þegar hún svaraði: „Í fótspor
Hilmars.“ Ég fór að gráta þegar
þau sögðu mér þessa dýrmætu
sögu. Ást þeirra er svo falleg og ég
sé þau fyrir mér, haldast í hendur,
sitjandi á skýhnoðrum þar sem
allt er gott.
Anna Lilja Einarsdóttir.
Það eru ekki margir sem skrifa
minningargreinar um dagmömm-
una sína, en hún Sísí var svo miklu
meira en dagmamman mín. Ég
var svo heppin að vera fyrsta dag-
mömmubarnið sem Sísí tók að sér.
Mamma hefur sagt mér að ég hafi
verið hamingjusöm á Kleifarveg-
inum frá fyrstu stundu sem
þriggja mánaða kríli og fyrstu
minningar mínar snúast um að
vilja ekki fara heim þaðan þegar
foreldrar mínir komu að sækja
mig. Manngæskan og umhyggja
Sísíar og allrar fjölskyldunnar var
þvílík að ég taldi mig hluta af fjöl-
skyldunni frá fyrstu stundu.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fara ekki á leikskóla held-
ur var í gæslu á Kleifarveginum
þar til ég fór í skóla og ég fékk að
koma þangað í hádegismat við og
við eftir að skólaganga hófst. Sísí
kenndi mér ótal margt, svo sem
þolinmæði og umburðarlyndi og
gæsku gagnvart náunganum. Ég
lærði líka að lesa hjá Sísí, við eld-
húsborðið. Hún sat á móti mér og
las og fylgdi eftir með fingrinum
og ég lærði að lesa á meðan. Enn
þann dag í dag les ég álíka hratt á
hvolfi og rétt. Þegar ég var orðin
sæmilega læs fékk ég aðgang að
Ævintýra- og Fimm-bókunum í
kjallaranum og Sísí spurði reglu-
lega út í söguþráðinn svo að hún
væri viss um að ég hefði raunveru-
lega lesið bækurnar. Heimilið var
mjög trúrækið og í gegnum þau
hjónin og börn þeirra kynntist ég
starfi KFUM og KFUK og sum-
arbúðunum í Vindáshlíð og fór
einnig með þeim í sunnudagaskóla
og sumarbústaðaferðir í Bjarkar-
gil.
Það má með sanni segja að ég
hafi grætt aukaömmu og -afa í
þeim heiðurshjónum Sísí og Hilm-
ari, því við héldum ennþá sam-
bandi þegar ég eltist. Mér var tek-
ið með kostum og kynjum þegar
ég kom í heimsókn og aðfanga-
dagsheimsóknin var í sérstöku
uppáhaldi. Þegar Sísí hætti barna-
gæslu fór hún að vinna fyrir for-
eldra mína í Passamyndum á
Hlemmi. Skyndilega varð miklu
skemmtilegra að skipta um strætó
og ef Sísí var að vinna þá lentum
við iðulega á spjalli og missti ég oft
af nokkrum vögnum áður en ég
kom mér af stað á áfangastað.
Hún mætti á tónleika og aðrar
uppákomur hjá mér í sambandi
við tónlistarnám eða íþróttaiðkun,
í ferminguna mína, stúdentsveisl-
una og brúðkaupið og ég vildi ekki
hafa það á annan hátt. Ég get með
sanni sagt að kynnin af minni ynd-
islegu Sísí hafi gert mig að betri
manneskju og hún gerði heiminn
að betri stað.
Elsku Anna, Gilli, Einar, Frið-
rik og Ingibjörg, ég sendi ykkur
og fjölskyldum ykkar mínar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Sísíar.
Hólmfríður Kristjánsdóttir.
Oft er sem forsjónin ráði hvern-
ig lífið spinnur sinn örlagaþráð og
það átti svo sannarlega við um
kynni okkar við Sísí, Hilmar og
börnin 5, þau Önnu, Hafstein, Ein-
ar, Friðrik og Ingibjörgu.
Það var að vorlagi 1973 að okk-
ur fæddist frumburðurinn, Hólm-
fríður, og þá, eins og í dag, voru
foreldrar önnum kafnir við dags-
ins amstur og ekki hlaupið að því
að koma þriggja mánaða korna-
barni í pössun.
En forsjónin lagði okkur lið því
eftir að hafa árangurslaust knúið
dyra á ýmsum stöðum, fréttum við
af Sísí á Kleifarveginum sem væri
að velta fyrir sér að gerast dag-
mamma. Við mættum með barnið
og þá hófust kynni sem vörðu í
áratugi.
Sísí og fjölskylda tóku barninu
opnum örmum og Hólmfríður var
himinsæl með vistina. Þarna eign-
aðist hún sitt annað heimili og
naut, líkt og aðrir sem þar dvöldu,
ástúðar og reglusemi.
Sem einlægir KFUM/K-fé-
lagar sótti fjölskyldan að Kleifar-
vegi samkomur og þegar snótin
Hólmfríður óx úr grasi fylgdi hún
gjarnan með krökkunum í barna-
messuna á sunnudögum.
Á sumrin var svo hlutast til um
dvöl í Vindáshlíð eða henni boðið
með fjölskyldunni í bústaðinn í
Hvítársíðunni. Alltaf var hún vel-
komin og naut þeirrar hógværðar
og gæsku sem einkenndi þeirra
viðmót.
Þegar við svo, 3 árum seinna,
eignuðumst drenginn Guðna Dag
var hann jafn velkominn í vistina á
Kleifarvegi og naut ekki síðri al-
úðar en systirin. Þar skildi helst á
milli að hann fór í Vatnaskóg í stað
Vindáshlíðar á sumrin. Þegar
börnin uxu úr grasi og vistinni
lauk voru þau ávallt velkomin á
Kleifarveginn.
En sagan er ekki öll því er fram
liðu stundir fréttum við að Sísí
hygðist hætta sem dagmamma.
Við brugðumst skjótt við og eftir
nokkrar fortölur fékkst Sísí til
starfa í hálfa stöðu hjá fyrirtæki
okkar „Passamyndum á Hlemmi“.
Þar stóð hún vaktina á móti
Nönnu Þorleifsdóttur næstu 19
árin eða allt fram til ársins 2001.
Við starfslok beið Sísíar stærra
og erfiðara verkefni. Hilmar Þór-
hallsson, eiginmaður hennar og
lífsförunautur, var þá þegar farinn
að glíma við heilsubrest sem á ör-
fáum árum dró hann til dauða.
Sjálf fór Sísí ekki varhluta af veik-
indum því nokkrum árum eftir lát
Hilmars var hún sjálf komin með
ólæknandi sjúkdóm.
Við ferðalok er okkur efst í
huga þakklæti fyrir samfylgdina
og við vottum afkomendum Sísíar
og Hilmars okkar dýpstu samúð.
Sigríður Árnadóttir
og Kristján Pétur.
Ekki er ætlun mín að rekja ævi-
feril Sísíar, til þess eru aðrir fær-
ari, heldur aðeins draga fram fá-
ein persónuleg minningabrot:
Það er fimmtudagskvöld og
saumafundur í Unglingadeild
KFUK.
Nálin mín, nálin mín,
æ, hvað þú ert nett og fín.
Augað þitt, yndið mitt,
aldrei get ég hitt.
Glaðvær söngurinn berst úr
KFUK-herberginu um alla ganga
gamla félagshússins við Amt-
mannsstíg. Á fundinum kynna
sveitastjórar basar KFUK og
hvetja til þátttöku. Strax þá fórum
við Sísí að krunka saman og
ákváðum að hittast heima hjá
henni og sauma dúkkuföt. Báðar
höfðum við safnað efnisbútum og
nú var tekið til við hugmyndaríka
hönnun og sauma. Þetta voru
gleðistundir, við töluðum hvor upp
í aðra og hlógum mikið meðan
saumavélarnar voru knúnar af
kappi. Þegar nær dró basar voru
afurðirnar saumaðar á spjöld og
pakkað í sellófan. Ævinlega færði
elskuleg mamma Sísíar okkur
hressingu. Eitt sinn þegar hún
kom með krásirnar lágum við
stöllur í hláturskasti. Spurði hún
þá glaðlega hvað væri svona fynd-
ið, hvort hún mætti ekki vera
með? Við Sísí litum spyrjandi hvor
á aðra og urðum hálfvandræðaleg-
ar að játa að við vissum eiginlega
ekki sjálfar að hverju við vorum að
hlæja! Það var bara svo gaman að
vera saman. Fjölmargar ógleym-
anlegar stundir áttum við líka í
Vindáshlíð, auk þess sem við
nokkrar stofnuðum lífseigan
saumaklúbb. Sísí átti sæti í Hlíð-
arstjórn um árabil.
Sísí gekk í Verslunarskóla Ís-
lands, var þar í efri bekkjum um
það leyti sem ég hóf nám. Mál-
fundahefð var mikil og hávaðafjör
þegar tekist var á. Einhverju sinni
voru trúmál og tilvist Guðs á dag-
skrá. Sísí fór fyrir trúmönnum, en
andmælandi var viðurkenndur
mælskumaður. Eftir rökræður á
báða bóga lauk hann máli sínu
með fjálglegri tilvitnun í orð efa-
semdamanns: „Það er enginn Guð
til!“ Þá steig mín kona í pontu með
opna Biblíu og las af sannfæring-
arkrafti: „Heimskinginn segir í
hjarta sínu: Enginn Guð, Davíðs-
sálmur 53, 2.“ Salurinn sprakk úr
hlátri.
Gælunöfn voru vinsæl, okkar
voru Sísí og Systa. Við vorum
trúnaðarvinkonur og báðar
hrepptum við draumaprinsinn
okkar, hún sinn Hilmar og ég
minn Gísla, giftumst um svipað
leyti og eignuðumst frumburði
okkar með tveggja vikna millibili.
Skömmu síðar urðum við ná-
grannar í Laugarnesi og ókum
saman barnavögnum um hverfið.
Vináttuböndin héldu þó höf og
lönd aðskildu er við hjónin vorum
við kristniboðsstörf í Konsó og
það var þéttsetið á Kleifarvegin-
um þegar fjölskyldurnar nutu
endurfunda, enda höfðu báðar
margfaldast. Sísí og Hilmar voru
samhent og KFUM, KFUK og
kristniboðið áttu hug og hönd
þeirra. Sísí sat í stjórn Kristni-
boðsfélags kvenna um tíma. Á
þeim vettvangi áttum við dýrmætt
samfélag.
Síðustu árin dvaldi Sísí á Grund
við mikla vanheilsu. Mín skelegga
vinkona sem lærði að þekkja frels-
arann Jesúm Krist frá barnæsku
var trú játningu sinni allt til enda.
Henni var orðið tregt um tal en
hélt sínu bjarta brosi og síðustu
orð hennar í mín eyru nú fyrir
stuttu voru: „Guð er svo góður.“
Þakklát kveð ég kæra vinkonu
og biðjum við hjónin börnum
hennar og fjölskyldu Guðs bless-
unar.
Katrín Þ. Guðlaugsdóttir.
Mig langar að minnast Jóhönnu
með nokkrum orðum. Ég man eft-
ir henni og Hilmari sem ungur
drengur í sunnudagaskóla enda
alinn upp í kristilegu félögunum
þar sem þau voru bæði mjög virk
sem sjálfboðaliðar. Þau voru hluti
af þeirri kynslóð sem upplifði
vakningu almennu mótanna í
Hraungerði, á Akranesi og í
Vatnaskógi. Seinna tengdust fjöl-
skyldur okkar þegar sonur þeirra
Einar og Ragnhildur systir mín
gengu að eiga hvort annað. Eftir
það hittumst við stundum í fjöl-
skylduboðum. Jóhanna fann sér
starfsvettvang m.a. í Kristniboðs-
félagi kvenna og sat þar um tíma í
stjórn. Hún vann að framgangi
málefnisins af heilum huga og elju
með fúsar hendur og hjarta sem
þjónaði Drottni af gleði. Hún var
einn af ótalmörgum og dýrmætum
fyrirbiðjendum starfsins. Fyrir
það skal þakka nú þegar hún hef-
ur kvatt og haldið til sinna him-
nesku heimkynna. Drottinn blessi
ástvini alla og minningu Jóhönnu
Zimsen.
Ragnar Gunnarsson.
Anna Jóhanna
Zimsen