Morgunblaðið - 14.11.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. NÓVEMBER 2014
✝ Bryndís Guð-mundsdóttir
fæddist á Leys-
ingjastöðum, A-
Hún., 17. júlí 1925.
Hún lést á líkn-
ardeild LSH í
Kópavogi 5. nóv-
ember 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Jónína
Emilía Arnljóts-
dóttir, f. 7. nóv-
ember 1901, d. 14. febrúar
1986 og Guðmundur Andr-
ésson, f. 25. desember 1891, d.
13. febrúar 1975. Bryndís átti
tvo bræður, Hannes, f. 22. júlí
1930 og Jón Levý, f. 13. júní
1936, d. 20. júní 2004. Bryndís
giftist, 17. júlí 1947, Gissuri
Símonarsyni húsasmíðameist-
ara, f. 16. september 1920, d.
21. júní 2008. Foreldrar hans
voru Símon Símonarson, f. 9.
apríl 1890, d. 24. ágúst 1960 og
Ingibjörg Gissurardóttir, f. 30
ágúst 1888, d. 20. nóvember
1977. Börn þeirra: 1) Jónína, f.
9. janúar 1948, maki Bragi
Ragnarsson. Börn þeirra: a)
Finnur Tjörvi, dóttir með
Tinnu Gunnlaugsdóttur er
Sara Lind; b) Bryndís Ásta,
maki Kolbeinn Guðmundsson,
Sigurjónsson. Börn þeirra: a)
Þorvaldur, sonur hans og
Söndru Ingadóttur er Örn
Ingi; b) Bryndís Björk, sam-
býlismaður Árni Grétarsson og
dóttir þeirra Ingibjörg Eva.
Fyrir átti Örn Þórð Örn og Ís-
leif Orra.
Bryndís bjó á Akureyri til
tvítugs, er hún flutti til
Reykjavíkur. Hún fór á Hús-
mæðraskóla og eftir það vann
hún við sauma, bæði á Ak-
ureyri og í Reykjavík. Bryndís
og Gissur bjuggu fyrstu árin
að Þorfinnsgötu 8, ásamt stór-
fjölskyldu Gissurar, en for-
eldrar hans byggðu það hús á
kreppuárunum. 1955 fluttu þau
í Bólstaðarhlíð 34, þar sem þau
bjuggu upp frá því. Auk þess
að sjá um heimilið og uppeldi
barnanna vann Bryndís við
fyrirtæki þeirra Gissurar,
Gluggasmiðjuna, við innheimtu
og skrifstofustörf. Þá vann hún
áratugum saman fyrir Mæðra-
styrksnefnd og Rauða kross-
inn. Hún var virk í ýmiskonar
félagsstörfum, t.d. fyrir Al-
þýðuflokkinn og Eyfirðinga-
félagið, þar sem hún skipu-
lagði og tók þátt í bridge, spili
og keppnum. Bryndís fékkst
alla tíð við hannyrðir og hún
hafði yndi af að ferðast og fór
víða, bæði innanlands og utan
ásamt manni sínum, vinum og
ættingjum.
Útför Bryndísar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 14. nóv-
ember, kl. 15.
dætur þeirra:
Tinna Björk, Rakel
Júlía og Jónína
Kolbrún. Fyrir átti
Bragi Valgerði,
Ragnar, Hauk Þór
og Hörð Örn. 2)
Gunnar Levi, f. 24.
ágúst 1949, d. 14.
júlí 2010, maki
Hulda Krist-
insdóttir. Börn
þeirra: a) Kristinn
Már, maki Kirsten Gunnarsson,
börn þeirra Lilja María, Max
Jóhannes og Karlotta Sophie;
b) Gissur, maki Flori Fundate-
nau; c) Anna Lilja, í sambúð
með Halldóri Óskarssyni, dótt-
ir þeirra er Ingibjörg Dís.
Dóttir Önnu er Arndís Eva
Kolbeinsdóttir. d) Eva Björk,
maki Styrmir Snorrason. Dótt-
ir Evu er Embla Huld Krist-
jánsdóttir. 3) Símon Már, f. 9.
febrúar 1953, maki Mariam
Heydari. Börn með Margréti
Ágústsdóttur eru: a) Gissur,
maki Tami A Horvath-
Símonarson, sonur þeirra er
Halen Alexander; b) Sigurður
Sveinn, í sambúð með Julie Ta.
Sonur Mariam er Omid. 4)
Ingibjörg, f. 1. október 1956, d.
17. október 2014, maki Örn
Í dag kveð ég elsku yndislegu
ömmu mína. Það eru forréttindi
að hafa fengið að kynnast henni.
Amma fylgdist vel með öllu og var
því nóg að spjalla um þegar ég
kom í kaffi í Bólstaðarhlíðina. Þar
var oft mikill gestagangur enda
fannst ömmu gaman að fá fólk í
heimsókn og alltaf var tekið vel á
móti manni með kaffi og bakkelsi.
Minnisstæðasta heimsókn mín til
ömmu var einn veturinn fyrir 7
árum þegar við mamma ætluðum
að kíkja í morgunkaffi.
Þegar við komum í Bólstaðar-
hlíðina leist okkur ekkert á
ástandið þar sem það hafði snjóað
svo mikið um nóttina. Þvílíkir
snjóskaflar voru á bílastæðinu að
við mæðgur lögðum ekki í að
reyna að moka eða komast til
hennar. Við hringdum og sögðum
henni að við værum hættar við en
mín hélt nú ekki. 82 ára fór hún
ein út að moka og skipaði okkur
að snúa við.
Þegar við komum aftur var hún
búin að ryðja svo vel snjóinn að
við komumst inn í innkeyrsluna.
Þessi saga lýsir ömmu vel, hún
var dugleg, hjálpsöm, sterk og
gafst ekki upp þó á móti blési.
Hún mun vera mín fyrirmynd í líf-
inu og er ég stolt af því að eiga
hana sem ömmu. Hennar verður
sárt saknað en minningin um
hana mun lifa.
Bryndís Ásta Bragadóttir.
Ég kveð móður mína í dag með
miklum söknuði og virðingu. Hún
var góð mamma, amma og
langamma og fylgdist af miklum
áhuga og stolti með okkur börn-
unum sínum, barnabörnum og
langömmubörnum og var stór
hluti af daglegu lífi fjölskyldna
okkar systkinanna. Hún var mér
mikil fyrirmynd sem ég gerði mér
kannski ekki fyllilega grein fyrir
fyrr en ég varð mamma og amma
sjálf.
Allt lék í höndunum á henni
hvort sem um var að ræða hann-
yrðir eða matartilbúning. Hún var
svo dugleg, féll aldrei verk úr
hendi og gekk í hvaða verk sem
var. Hún saumaði og prjónaði allt
á okkur systkinin fram eftir öllum
aldri, hvort sem það var sam-
kvæmisdress, Álafossúlpa eða
apaskinnsjakki, allt gat hún
saumað og hannað eftir duttlung-
um okkar. Þegar við krakkarnir
fórum að tínast úr hreiðrinu fór
hún að gera annars konar handa-
vinnu svo sem prjóna, sauma út
og gera bútasaum „svona að
gamni sínu“ en oftast voru það þó
nýtilegir hlutir sem hún gerði og
liggja mörg listaverkin eftir hana
á því sviði.
Hún naut þess að ferðast með
pabba og þótt margar ferðirnar
hafi verið skemmtilegar talaði
hún oft um hvað það hefði verið
gaman að heimsækja okkur
Gunna og fjölskyldur til Tansaníu
en hún var hjá okkur þar í tvo
mánuði og naut þess að vera með
barnabörnunum því þau voru öll
þar.
Mamma var alltaf með kaffi á
könnunni um þrjúleytið – nema á
miðvikudögum því þá spilaði hún
brids. Það þurfti eitthvað mikið til
að hún sleppti úr degi í spila-
mennskunni og auðvelt var að
heyra á henni hvernig gekk þann
daginn því hún var ekki hress með
að tapa í þeim leik. En hún hafði
spilað brids af miklum ákafa í ára-
tugi. Með sama eldmóði talaði hún
um Formúluna, hún fylgdist alltaf
með Alonso eða hvað þeir nú allir
heita og vissi sko alltaf hver stað-
an var í þeim kappakstri. Ekki má
gleyma
Glæstum vonum, hún skemmti
sér mjög vel við að fylgjast með
þeim þætti og hún mundi allar
þær flækjur sem komu þar fram.
Ég var löngu týnd þegar hún fékk
mig til að sitja og horfa á þáttinn
með sér. Mamma og pabbi stund-
uðu sundlaugarnar í áratugi, fóru
nánast á hverjum virkum morgni
og myndaðist mikill vinskapur
meðal sundfélaganna og komu
þau oft með spennandi frásagnir
af þjóðlífinu úr heitu pottunum.
Mamma átti gott líf og var alltaf
heilsuhraust – lagðist fyrst inn á
spítala 86 ára gömul. Hún var
stálminnug og klár á öllum hlut-
um og við Inga systir hlógum oft
að því þegar hún var að minna
okkur á eða leiðrétta hluti sem við
vorum búnar að gleyma.
Það verður erfitt að sætta sig
við það í framtíðinni að geta
hvorki hringt í Ingu systur né
mömmu með spennandi fréttir en
ég vona bara að pabbi, Gunni og
Inga hafi tekið vel á móti henni
með góðri súkkulaðiköku og
rjóma.
Farðu í friði, elsku mamma
mín.
Jónína.
Haft er eftir Benjamin Frankl-
in að dauði og skattar séu það eina
sem er öruggt í þessum heimi. Já,
dauðinn verður víst ekki umflúinn
og á ekki að koma á óvart þegar
hann kemur í lok langrar og far-
sællar ævi. En málið vandast þeg-
ar hann sækir fólk ekki í „réttri“
röð og foreldrar missa börn sín á
besta aldri.
Þannig var ekki lítið lagt á aldr-
aða konu að sjá á eftir manni sín-
um og tveim börnum á aðeins sex
ára tímabili. Það mátti Bryndís
tengdamóðir mín reyna og varð
það henni á margan hátt þung-
bært. Hefur það eflaust haft áhrif
á heilsufar hennar og hvað henni
hrakaði skjótt síðustu vikurnar,
en dóttir hennar, Ingibjörg, and-
aðist 17. október sl., aðeins 58 ára
gömul.
Lengst af var Bryndís heilsu-
hraust og það var aðeins síðustu
árin að heilsan fór að gefa sig, en
andlegt atgervi var óbilað alla tíð.
Hún var glæsileg og vel gefin
kona með sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum. Dugnaður
og eljusemi var henni í blóð borið
og aldrei féll henni verk úr hendi.
Ung fór hún á húsmæðraskóla og
um tíma vann hún við saumaskap
og var alla tíð ötul við sauma og
hannyrðir. Ýmsir nytjahlutir og
falleg listaverk sem hún hefur
gert eru til vitnis um hæfileika
hennar og listfengi á því sviði.
Hún var jafnaðarmanneskja í
bestu merkingu þess orðs og lét
sér annt um þá sem minna mega
sín, eins og kom vel í ljós í starfi
hennar fyrir Mæðrastyrksnefnd
og Rauða krossinn í marga ára-
tugi.
En fyrst og fremst bar hún vel-
ferð fjölskyldunnar fyrir brjósti,
var börnum sínum styrk og ástrík
móðir og stóð sem klettur við hlið
Gissurar í blómlegum og anna-
sömum atvinnurekstri hans.
Hjónaband þeirra var farsælt og
með þeim var mikið jafnræði; þau
voru glæsileg og var vel til vina,
nutu þess að ferðast bæði innan-
lands og utan og tóku þátt í ým-
iskonar félagslífi og spiluðu
bridge. Bryndís var slyngur spil-
ari, þar nutu gáfur hennar sín vel
og spilaði hún vikulega þar til yfir
lauk. Sem dæmi um fjölbreytt
áhugamál hennar má nefna að
Bryndís
Guðmundsdóttir
✝ Guðrún Emils-dóttir fæddist á
Þinghóli í Tálkna-
firði 16. júlí 1927.
Hún lést á Landa-
koti 28. október
2014.
Guðrún var dótt-
ir Emils Óskars
Vestfjörð Sæ-
mundssonar, f.
1888, d. 1931, og
Kristínar Bjarn-
eyjar Guðbjartsdóttur, f. 1901, d.
1971. Fósturmóðir Guðrúnar hét
Kristjana Guðmunda Guðmunds-
dóttir, f. 1885, d. 1952. Systkini
Guðrúnar sammæðra: Laufey, f.
1920, d. 2005, Guðjón, f. 1940, d.
1998, og Þórarinn, f. 1943. Systk-
ini samfeðra voru Ásta Lilja
Vestfjörð, f. 1913, d. 1947, Val-
borg Vestfjörð, f. 1916, d. 2007,
Rósa Vestfjörð, f. 1918, d. 1944,
og Fjóla Vestfjörð, f. 1920, d.
1945.
Guðrún giftist hinn 21.9. 1946
Bjarna Sigurði Andréssyni, f.
1917, d. 1978. Börn þeirra eru: 1)
Ásta, f. 1947, m. Einar Árnason,
f. 1950, börn þeirra eru: a) Anna
Rún, f. 1968, m. Baldur Bald-
ursson, f. 1968, þau eiga tvö börn
og eitt barnabarn. b) Margrét Ýr,
börn þeirra eru: a) Gunnlaugur,
f. 1992, b) Arnar Bjarni, f. 1995.
Guðrún og Bjarni eignuðust tvö
stúlkubörn sem fæddust and-
vana.
Eftir lát föður síns fluttist
Guðrún með fósturmóður sinni
til Patreksfjarðar en dvaldist á
sumrin hjá Boggu systur sinni á
Dröngum á Skógarstönd. Guð-
rún fluttist síðar í Stykkishólm
þar sem hún kynntist Bjarna eig-
inmanni sínum og bjuggu þau
þar, á Varmalandi og í Ólafsvík.
Árið 1967 fluttu þau í Árbæj-
arhverfið í Reykjavík og starfaði
Guðrún um tíma sem ganga-
stúlka á Landakoti en árið 1971
kláraði hún sjúkraliðanám og
starfaði sem sjúkraliði á Landa-
koti allt til ársins 1998 þegar hún
lét af störfum vegna aldurs.
Lengst af starfaði hún á gjör-
gæsludeild Landakotsspítala eða
allt þar til deildinni var lokað.
Guðrún var mikil hannyrðakona,
hún prjónaði og heklaði mikið
ásamt því að sauma bæði í hönd-
um og í vél, einnig stundaði hún
postulínsmálun um tíma að
ógleymdum bútasaumi. Guðrún
flutti á Keilugranda árið 1986 og
átti hún mjög góðar stundir í fé-
lagsmiðstöðinni á Aflagranda og
stundaði hún félagsstarfið þar
eftir að hún flutti í Kópavoginn
árið 2001.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 14. nóv-
ember 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
f. 1976, m. Guð-
mundur Ásgeirsson,
f. 1969, þau eiga
tvær dætur. c) Ásta,
f. 1981, sambýlism.
Hannes Tryggva-
son, f. 1982, þau
eiga eitt barn, fyrir
á Ásta einn son. 2)
Andrés Emil, f.
1952, d. 2008, k.
Gréta Konráðs-
dóttir, f. 1963, börn
þeirra eru: a) Hanna, f. 1983, m.
Anton Gylfi Pálsson, f. 1976, þau
eiga tvö börn. b) Bjarni Sigurður,
f. 1988, sambýlisk. Rósa Malinee
Saifa, f. 1988, þau eiga eina dótt-
ur. c) Fannar Már, f. 1993. Sonur
Andrésar og Guðbjargar Sveins-
dóttur er Sveinn Ingi, f. 1972, m.
Auður Björk Gunnarsdóttir, f.
1973. Fyrri eiginkona Andrésar
var Sigríður Sveinsdóttir, þau
skildu. 3) Ásdís, f. 1957, m. Vignir
Jónsson, f. 1955, börn þeirra eru:
a) Borgþór, f. 1974, hann á tvo
syni. b) Bjarney, f. 1978, m. Bene-
dikt Ólafsson, f. 1975, þau eiga
þrjú börn. c) Harpa, f. 1982, m.
Ingibjörn Öxndal, f. 1977, þau
eiga þrjú börn. d) Jón Hermann,
f. 1997. 4) Heiðrún Gróa, f. 1961,
m. Örn Gunnlaugsson, f. 1962,
Nú hefur þú kvatt okkur,
elsku mamma og tengdamamma.
Alla tíð varstu til staðar til að
létta undir með okkur, ekki síður
í seinni tíð.
Ef við þurftum að bregða okk-
ur frá fluttir þú ávallt inn á heim-
ili okkar til að sem minnst rót
kæmist á barnabörnin meðan
þau voru í þinni umsjá. Það
skipti þig aldrei máli þótt þú
hefðir einhver áform fyrir þig
sjálfa, alltaf varstu tilbúin til að
ýta þeim til hliðar ef þurfti að lið-
sinna okkur.
Eftir að þú hættir störfum á
Landakoti og fórst á eftirlaun
var mjög gestkvæmt á heimili
þínu, sérstaklega þó eftir að þú
fluttir í Lækjasmárann. Þar átt-
um við með þér margar gleði-
stundirnar sem munu lifa ljóslif-
andi í minningum okkar um
ókomna tíð. Það var oft svo fjöl-
mennt heima hjá þér að við köll-
uðum heimili þitt í Lækjasmár-
anum aldrei annað en kaffihúsið.
Undir það síðasta dvaldir þú á
deild 4-L á Landakoti, þínum
gamla vinnustað, við frábæra
umönnun starfsfólksins þar. Síð-
ustu dagana sem við vöktum með
þér þar, meðan þú varst að
kveðja, urðum við þess áþreifan-
lega áskynja hve vel gert og ynd-
islegt það starfsfólk er sem veitti
þér umönnun á deild 4-L. Við
viljum færa þessu fólki okkar
bestu þakkir fyrir þá hlýju og
manngæsku sem það sýndi við
umönnun móður okkar.
Elsku mamma, þú varst ekki
bara móðir okkar, þú varst líka
svo góður félagi sem ávallt var
hægt að leita til og verður þín
sárt saknað. Minningin um þig
lifir alla tíð. Megi góður Guð
varðveita þig.
Ásta og Einar, Ásdís og
Vignir, Heiðrún og Örn.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Guðrún Emilsdóttir, er látin,
hún kvaddi þennan heim í faðmi
dætra sinna á Landakotsspítala
28. október sl. Hún fæddist fyrir
vestan, á Tálknafirði. Ég sé fyrir
mér móður hennar sem var að
eignast sitt annað barn, vinnu-
kona allslaus af veraldlegum
gæðum en rík af ást og um-
hyggju. Hún hafði enga mögu-
leika á því að sjá sér og tveimur
dætrum farborða þannig að hún
gaf nýfæddri dóttur sinni það
fallegasta sem nokkur móðir get-
ur gefið, skilyrðislausa og óeig-
ingjarna ást, hún fól barnsföður
sínum og eiginkonu hans umsjá
með barninu. Rúna ólst því upp
hjá föður sínum og hans konu
fyrstu æviárin, faðir hennar dó
þegar hún var aðeins fjögurra
ára en hún ólst upp með systrum
sínum hjá fósturmóður sinni. Ör-
lögin höguðu því svo til að hún
hittir ekki móður sína fyrr en
hún fer norður í Hrútafjörð að
hjálpa systur sinni þá fimmtán
eða sextán ára. Frá þeirri stundu
að þær mæðgur náðu saman á ný
varð kærleiksbandið ekki rofið
og reyndist móðir hennar börn-
um Rúnu einstaklega vel, hjá
ömmu Kristínu áttu þau vísan
stað á sumrin.
Ég kom inn í fjölskylduna að-
eins 18 ára og var strax umvafin
elsku tengdamóður minnar, hún
hefur vísast séð að mér fannst
þetta heldur ógnvekjandi staða
að vera að koma inn í fjölskyld-
una þar sem áður hafði verið
önnur kona.
Þegar við Addi byrjuðum
saman voru u.þ.b. þrjú ár frá því
að hann missti pabba sinn og
tengdamamma eiginmanninn en
hún hélt utan um hópinn sinn þá
og gerði það til síðustu stundar.
Fjölskyldan var henni allt og það
sýndi hún bæði í orði og verki og
var óspör á að hrósa fyrir það
sem vel var gert en líka að hvetja
fólkið sitt áfram.
Rúna var listamaður í hand-
verki, prjónaskapurinn hennar
var eins og vélprjón, hún var fær
saumakona og leitaði fólk til
hennar utan fjölskyldunnar með
saumaskap, hún saumaði út og
þegar hún hætti að vinna sneri
hún sér að bútasaumi og postu-
línsmálun. Allt sem hún gerði í
höndum var fallegt og vel unnið.
Um hugann fara ótal góðar
minningar um samverustundir;
laufabrauðsdagarnir á aðventu,
hamingjudagar, hversdagslegir
dagar, sveitaferðir, bæjarferðir,
jólatónleikar í Langholtskirkju
og við áttum það sameiginlegt að
þola ekki gamlárskvöld og þess
vegna fögnuðum við tengda-
mamma jafnan nýju ári saman
„snemma“ á nýársdag.
Það dró ský fyrir sólu í októ-
ber 2008 þegar hann Addi minn
dó, það var sárt fyrir alla fjöl-
skylduna, ekki síst Rúnu. Þá
tengdumst við enn sterkari
böndum og vorum staðráðnar í
að halda áfram.
Ég verð að nefna jólagjafirnar
sem hún gaf mér eftir að Addi
dó, það var eins og þau mæðg-
inin hefðu samið um að ég þyrfti
að fá persónulegar gjafir líkt og
hann gaf mér.
Hjarta mitt er fullt af þakk-
læti fyrir að hafa átt þá bestu
tengdamömmu sem hægt er að
hugsa sér, ég þakka vináttu og
samfylgd sem aldrei bar skugga
á.
Guð blessi minningu Guðrún-
ar Emilsdóttur.
Gréta.
Elsku amma okkar. Mikið er
erfitt að hugsa til þess að við eig-
um ekki eftir að hittast aftur á
„kaffihúsinu“ í Lækjasmára, það
var yndislegt að líta nær daglega
í kaffisopa og gott spjall. Allar
eigum við systur dásamlegar
minningar um þig sem streyma
upp í hugann nú þegar þú ert
farin frá okkur. Öll aðfangadags-
kvöldin sem við áttum saman, al-
veg frá því afi dó fyrir um 36 ár-
um. Þú passaðir okkur systur oft
og iðulega þegar við vorum litlar,
annaðhvort gistum við hjá þér
eða þú fluttir á heimili okkar
þegar mamma og pabbi fóru til
útlanda.
Ófáar flíkurnar prjónaðir þú á
okkur og síðar á börnin okkar og
á langalangömmubarnið þitt. Ef
það þurfi að falda buxur, gera við
saumsprettur, festa tölur eða
laga gluggatjöld var alltaf hægt
að koma til þín og málin voru af-
greidd í hvelli. Allar eigum við
systur falleg bútasaumsteppi
eftir þig sem yljar okkur og okk-
ar fjölskyldum á kvöldin.
Þú varst alltaf boðin og búin
að aðstoða alla í kringum þig ef
þú mögulega gast og þótti okkur
systrum yndislegt að geta að-
stoðað þig síðustu árin, til dæmis
að fara með þér að versla og að-
stoða þig með þá hluti sem við
gátum.
Þú varst mjög umhyggjusöm,
fylgdist með öllu og sýndir okkur
og okkar nánustu mikinn áhuga.
Þú varst snillingur í því að fá
okkur til að sjá hlutina í nýju
ljósi og hvernig þú gerðir það er
unun að hugsa til í dag.
Síðasta vikan sem þú lifðir var
ein merkilegasta vika sem við
höfum upplifað. Þú sameinaðir
alla fjölskylduna á þann hátt að
hún verður aldrei söm. Við kom-
um, sátum og stóðum saman hjá
þér, við töluðum um allt og töl-
uðum ekki neitt, við grétum og
við hlógum, fórum í kirkju, báð-
um upphátt eða í hljóði, en það
sem mestu máli skiptir er að við
urðum samrýndari en nokkru
sinni fyrr.
Í hjörtum okkar ert þú komin
á góðan stað, loksins búin að
Guðrún
Emilsdóttir