Morgunblaðið - 14.11.2014, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. NÓVEMBER 2014
byrjar að gera sér grein fyrir að
þau eru líka fólk.
Furðulegt en að mörgu leyti
satt. Eftir því sem ég eltist því
stærri varð Jóhanna í mínum
augum, mér fannst hún flottust,
sterkust og jákvæðust. Ég leit
upp til hennar.
Ég fann að henni þótti vænt
um mig og mér ekki síður um
hana. Þegar ég bjó í Svíþjóð
fannst mér ég tengjast henni og
afa á annan hátt því þau höfðu
bæði búið í Svíþjóð á einhverj-
um tímapunkti í lífinu, og mig
dreymdi um að láta hana lesa
uppáhaldslagatextann minn,
„Du måste finnas“, einhvern
veginn hugsaði ég alltaf til
hennar þegar ég hlustaði á
þetta lag og mun sennilega gera
hér eftir.
Elsku frænka, það var ein
sænsk bók sem mig langaði allt-
af að leigja fyrir þig á hljóðbók,
en hún var því miður ekki enn
komin á bókasafnið síðast þegar
ég gáði. Nu skal jag sjunga dig
milda sånger verður því að bíða
betri tíma, en þegar sá tími
kemur mun ég spila hana fyrir
þig alveg eins og þú spilaðir
Kardimommubæinn fyrir mig.
Ég er viss um að þú kemur og
hlustar með mér.
Þú hvíl í friði, ég mun sakna
þín.
Þín frænka,
Hrafnhildur T.
Þórarinsdóttir.
Það var eins og gerst hafi í
gær að ég talaði við hana Jó-
hönnu í símann og eins og alltaf
þegar ég hitti hana eða talaði
við hana var það það fyrsta sem
hún spurði mig um hvernig
stelpurnar mínar Hrafnhildur
og Andrea hefðu það, hvernig
gengi með börnin þeirra og
nefndi þau öll með nafni. Spurði
mig frétta og hvatti mig áfram.
Þegar barnabörnin og barna-
barnabörnin hennar bar á góma,
sem var ekki svo sjaldan, ljóm-
aði hún af gleði og stolti, talaði
oft um hvað þeim færi fram í
þroska og væru dugleg. Heim-
sóknir og nærvera þeirra gáfu
henni mjög mikið.
Jóhanna fylgdist afar vel með
öllu og öllum sem í kringum
hana voru. Þessi glæsilega og
duglega kona var orðin 93 ára
gömul en bar þess engan veginn
merki, svo glæsileg var hún,
lífsglöð og lifandi fyrir umhverfi
sínu.
En kallið var komið, hinn 5.
nóvember kom símtalið frá
Björgu, dóttur Jóhönnu, sem til-
kynnti mér að mamma sín hefði
kvatt þá um nóttina. Það fylgir
því sár og tómleg tilfinning að
hún sé farin. Ég sem talaði ný-
verið við hana um heima og
geima og hefði ekki órað fyrir
því að þetta væri mitt síðasta
samtal við hana.
Við Björg vorum miklar vin-
konur alveg frá barnsaldri og
vorum mikið saman. Það var
ósjaldan sem við gistum hvor
hjá annarri, annaðhvort heima
hjá mér í Skeiðarvoginum eða í
Hófgerði þar sem hún bjó ásamt
foreldrum sínum Jóhönnu, Ósk-
ari og Jónínu systur sinni. Mik-
ill samgangur var milli heimila
okkar þar sem pabbi, bróðir Jó-
hönnu, mamma, Jóhanna og
Óskar voru mjög náin og alltaf
kærleiksríkt samband á milli
þeirra. Missir pabba er því
einnig mikill.
Má segja að Jóhanna hafi
verið mér sem önnur móðir og
þá sérstaklega þegar mamma
dó fyrir rúmum fjórum árum.
Kærleikurinn og væntumþykjan
frá henni var mér ómetanleg.
Stundum fórum við á „trúnó“
eins og krakkarnir segja og þá
sagði hún svo oft við mig:
„Heldur þú að ég viti það ekki
Jóna mín, þú þarft ekki að segja
mér það.“ Þá var það kannski
eitthvað sem lá á mér í sam-
bandi við lífið og tilveruna og
hún vissi nákvæmlega hvað ég
meinti eða vissi hvað ég ætlaði
að segja.
Jóhanna gekk í gegnum ým-
islegt á lífsleiðinni, missti Óskar
sinn snögglega fyrir 49 árum.
Allt í einu var hún orðin ein
með tvær dætur, en reis upp
aftur, alltaf jafn tignarleg og
glæsileg.
Síðar kynntist hún Þorvaldi
Steingrímssyni og áttu þau
mörg góð ár saman. Ferðuðust
mikið og fóru einu sinni til Taí-
lands með mömmu og pabba
fyrir mörgum árum og áttu góð-
ar stundir þar saman, þar sem
þeim var öllum vel til vina og
Þorvaldur einstaklega prúður
og góður maður eins og pabbi
segir alltaf.
En Þorvaldur dó fyrir tæpum
fimm árum og þá var missir Jó-
hönnu aftur mikill.
Jóhanna varð fyrir því óláni
að brotna illa fyrir tveimur ár-
um og var vart hugað líf en
seiglan og dugnaðurinn í henni
var svo mikill að heim skyldi
hún aftur.
Hún frænka mín var hreint
út sagt alveg ótrúleg kona, bar
hún sig vel allt fram á síðasta
dag.
Við fjölskyldan vottum Jón-
ínu, Björgu, Andrési og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð.
Minning Jóhönnu mun lifa í
hjörtum okkar.
Jónína Gunnlaugsdóttir.
Í yfir 50 ár hef ég þekkt Jó-
hönnu Cortes þar sem dóttir
hennar Björg og ég höfum verið
bestu vinkonur í öll þessi ár.
Minningarnar koma upp ein af
annarri. Þær eru bjartar, gjöf-
ular, góðar og hlýjar. Mér er
hugstæð minningin þegar hún
og Óskar Torfi, pabbi Bjargar,
voru að búa sig á Sinfóníutón-
leika Íslands.
Fiðlan hans á borðinu. Ég
litla fiðlustelpan upplifði afar
sterkan ljóma stafa frá þeim.
Jóhanna var mikilhæf, dugleg
kona og afar listfeng. Ég bar
mikla virðingu fyrir henni. Allt
varð fallegt í höndum hennar og
í kringum hana.
Ég man eftir mörgu sem hún
saumaði og bjó til sem varð að
listaverkum. Fallegi hvíti og
gyllti fiðluengillinn sem hún bjó
til handa mér á heiðursstað í
stofunni minni. Ég hef varið
mörgum stundum með henni og
fjölskyldunni. Frásagnarhæfi-
leiki Jóhönnu var einstakur, t.d.
þegar hún lýsti listviðburðum
sem hún hafði sótt.
Það varð oft til þess að ég
keypti mér miða. Hún fylgdist
vel með því sem ég tók mér fyr-
ir hendur og samgladdist mér.
Ég kveð Jóhönnu med söknuði.
Ég votta Björgu og fjölskyld-
unni allri mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Jóhönnu
Cortes.
Jórunn Sigurjónsdóttir.
langar að segja um okkar frá-
bæru tíma saman en ég held að
ég þurfi það ekki því þeir eru í
huga okkar beggja.
Ég mun ávallt sakna þín
sárt. Þinn sonur,
Kristinn.
Elsku afi minn, ég man vel
eftir því, þegar ég var lítill, að
þú sagðir mér oft sögur af sjálf-
um þér þegar þú varst ungur.
Ein sagan sem ég man vel eftir
er þegar þú varst að reykspóla
á bílnum þínum niðri á Hallær-
isplaninu og slökkviliðið kom
því þeir héldu að það hefði
kviknað í.
Ég mun aldrei gleyma síð-
asta samtalinu sem við áttum.
Ég sagði þér þá að mig langaði
að kaupa Nóvu og þú sagðir:
„Já, gerðu það.“
Elsku afi minn, ég á eftir að
sakna þín mjög mikið. Ég veit
að þú ert kominn á góðan stað
þar sem þú átt eftir að vaka yf-
ir mér.
Í grein Hebu Daggar 2.6. ’06
um afa, Kjartan J. Hallgríms-
son, segir:
Þótt döpur sé nú sálin,
þó mörg hér renni tárin,
mikla hlýju enn ég finn
þú verður alltaf afi minn.
(Höf. ók.)
Þinn
Ásgeir Þór.
Fyrstu kynni okkar af Tóta
voru þegar Hildur systir kynnti
hann fyrir okkur sem kærasta
sinn þegar við bjuggum á Jörfa-
bakkanum í Breiðholtinu árið
1970. Fljótlega kom í ljós að
Tóti féll vel inn í fjölskyldu
okkar. Fann hann sig vel innan
um bræður hennar Hildar, sem
höfðu sömu áhugamál eins og
bíla, tónlist og sveitaböll. Allar
helgar fóru í að vinna í bílum
þar sem við vorum ofan í húdd-
inu eða lágum undir bílunum að
gera við eða bæta. Tóti var ann-
álað snyrtimenni og báru bíl-
arnir hans vott um það. Fyrir
hverja helgi voru bílarnir og
hann sjálfur stífbónaðir þannig
að hægt væri að fara á rúntinn
eða sveitaböll til að sýna sig og
sjá aðra.
Til eru margar skemmtilegar
minningar af Tóta og okkur
bræðrum þegar við vorum að
skemmta okkur saman. Þar stal
hann oft senunni með uppá-
tækjum sínum sem oft voru
ansi skrautleg.
Við yngri systur Hildar litum
upp til Tóta hér á yngri árum
þar sem okkur þótti hann ein-
staklega flottur fyrir Hildi syst-
ur. Okkur fannst ekki síður
vænt um hversu Tóti hafði alla
tíð sýnt hversu ástfanginn hann
var af Hildi og erum við systk-
ini Hildar honum ævinlega
þakklát fyrir það.
Tóti var einnig liðtækur
smiður, má þar nefna að þegar
mamma og Eiki byggðu fyrsta
heimilið sitt í Mosfellsbæ og
seinna í Reykjafoldinni kom
handlagni og dugnaður Tóta sér
einstaklega vel.
Í febrúar 1995 lenti Tóti í al-
varlegu slysi sem breytti lífi
hans til muna. Eftir slysið varð
hann óvinnufær og átti erfitt
með að sinna sínum bílaáhuga.
En við tók að Tóti varð hinn
besti afi sem barnabörn hans
gátu eignast. Hann var ávallt
tilbúinn að hjálpa til við að ann-
ast þau.
Tóti var mikill matmaður og
voru þau ansi mörg matarboðin
sem við áttum með fjölskyld-
unni. Þar var Tóti í aðalhlut-
verki þegar kom að því hvernig
sósan ætti að vera svo ekki sé
minnst á kornfleksterturnar
sem honum þóttu einstaklega
góðar.
Við þökkum fyrir allar þær
samverustundir sem við áttum
og vottum Hildi, Ástu, Kidda og
nánustu ættingjum samúð.
Minning um góðan dreng mun
ávallt lifa í hjörtum okkar.
Ársæll, Símon, Kristín
og Ragnheiður.
Elsku Tóti minn. Ég kveð þig
nú í hinsta sinn í þeirri trú að
nú njótir þú hvíldar og friðar.
Far þú í friði elsku Tóti og
góður guð þig geymi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku Hildur, Ásta, Kristinn
og börn, megi Guð styrkja ykk-
ur á þessum erfiðu tímum.
Hugur minn og hjarta er ávallt
hjá ykkur.
Þín nafna,
Þórunn Magnea Jónsdóttir
(Tóta frænka).
✝ Eiríka KatlaDagbjarts-
dóttir fæddist á
Velli í Grindavík
18. júní 1920. Hún
lést 4. nóvember á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni.
Foreldrar voru
Dagbjartur Ein-
arsson, útvegs-
bóndi á Velli og
síðar í Ásgarði, f.
18.12. 1876 í Garðhúsum í
Grindavík, d. 14. 1. 1944, og
kona hans Valgerður Guð-
mundsdóttir, f. 12.12. 1885 á
Klöpp í Grindavík, d. 4.4. 1967.
Systkin Kötlu voru: 1) Vilborg
Júlía Kristín, húsfreyja í
Reykjavík, f. 26.12. 1911, d.
20.1. 1988, gift Peter Wigelund,
skipasmíðameistara. 2) Guðrún,
húsfreyja í Grindavík, f. 24.3.
1913, d. 22.2. 1990, gift Gísla Jó-
hannssyni sjómanni. 3) Margrét,
f. 24.5. 1914, d. 14.1. 1999, hús-
freyja í Reykjavík, gift fyrr
Þórði Helgasyni bifr.stj., síðar
Guðlaugi Guðmundssyni vél-
stjóra. 4) Jóhanna, húsfreyja í
Grindavík, f. 24.9. 1915, d., gift
Óskari Gíslasyni skipstjóra. 5)
inni þar til seinni heimsstyrjöld-
inni lauk 1949. Hún sigldi heim
eftir að skipaferðir voru leyfðar
með Esjunni. Heimkomin starf-
aði Katla mest við hótelstörf, en
1966 stofnaði hún Veitingahúsið
Fjarkann með Árna Haralds-
syni og rak til ársins 1979. Fjar-
kinn var einn af fyrstu skyndi-
bitastöðum Reykjavíkur,
annálaður fyrir góðan mat og
þjónustu.
Katla giftist Valgeiri Magn-
ússyni verslunarmanni 30.12.
1948 og bjuggu þau lengst af á
Langholtsvegi 10. Valgeir lést
27.8. 1959. Valgeir fæddist á
Fossi á Vestdalseyri við Seyð-
isfjörð, sonur hjónanna Magn-
úsar Sigurðssonar bónda og
Hallfríðar Brandsdóttur ljós-
móður.
Börn Kötlu og Valgeirs eru
tvö: 1) Magnús Haukur, f. 16.2.
1949, kvæntur Jóhönnu Stef-
ánsdóttur 8. júní 2014. Börn
Magnúsar eru a) Stefán Ragnar,
f. 28.9. 1972, b) Valgeir, f. 2.12.
1980, c) Áslaug Rún, f. 16.1.
1993, og d) stjúpdóttir, Ágústa
Gunnarsdóttir, f. 7.11. 1972. 2)
Bryndís, f. 11.3. 1953, giftist
Magnúsi Hreggviðssyni, f. 29.5.
1949 (skildu). Börn þeirra: a)
Guðbjörg, f. 13.9. 1974, b) Sess-
elja, f. 29.6. 1977, og c) Hregg-
viður Steinar, f. 24.3. 1982.
Útför Kötlu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, 14. nóv-
ember 2014, kl. 11.
Einar Jónsson,
skipstjóri í Grinda-
vík, f. 24.6. 1917, d.
21.2. 1981, kvæntur
Laufeyju Guð-
björgu Guðjóns-
dóttur. 6) Guð-
mundur, vélstjóri í
Grindavík, kvænt-
ur Aðalheiði Jóns-
dóttur, látinn. 7)
Valbjört, húsfreyja
í Bandaríkjunum, f.
4.4. 1922, d. 17.12. 1989, gift
Herbert Green. 8) Bryndís, f.
16.6. 1925, d. 24.10. 2010, gift
John Von Ancken, kokki. Hálf-
systir Hrefna Dagbjartsdóttir,
saumakona í Reykjavík, f. 3.6.
1906, d. 1.2. 1973.
Katla ólst upp á Velli í
Grindavík til fimm ára aldurs,
en flutti með foreldrum og
systkinum í Ásgarð í Grindavík
eftir að flóð eyðilagði hús fjöl-
skyldunnar. Hún flutti frá
Grindavík um sautján ára aldur,
fyrst til Keflavíkur og stuttu
síðar til Reykjavíkur og starfaði
aðallega við þjónustustörf á
heimilum. Útþráin leiddi Kötlu
til Danmerkur og flutti hún
þangað 1939 en lokaðist þar
Nú er fimmtíu og fimm ára
bið á enda. Já, biðin hans
pabba míns eftir mömmu.
Mamma vildi líka vera alveg
viss að við vissum hvar hún
ætti að liggja eftir að hún færi,
hjá pabba, þar væri frátekið
pláss fyrir hana. Mikið held ég
að hún sé glöð núna þótt hún
hafi kviðið lokastundinni sem
allir þurfa að upplifa, því það
var friðsæl og falleg ásjóna
móður minnar sem mætti mér
eftir að kallið kom.
Það sem er eftirminnilegast
við mömmu er hvað hún var
ávallt vönd að virðingu sinni,
mátti ekki vamm sitt vita í
neinu, standa sína pligt. Enda
gerði hún það alla tíð, sérstak-
lega eftir að pabbi dó langt um
aldur fram. Mamma byrjaði að
baka smákökur til að selja í
verslanir, Kötlukökurnar, sem
nutu mikilla vinsælda, og aðrar
ljúffengar kökur. Hún var
sannkallaður listamaður á því
sviði. Við rekstur Fjarkans,
eins af fyrstu skyndibitastöðum
landsins, lagði hún sig alla
fram, enda mátti ekkert vera
öðruvísi en allra best, og það
var það. Ennþá hittir maður
fólk sem minnist hversu ljúf-
fengar samlokurnar voru og
hversu hún og Árni Haralds-
son, sem rak Fjarkann með
henni, voru einhuga um að reka
góðan og nýstárlegan veitinga-
stað. Ég starfaði þar öll sumur
og frídaga á unglingsárunum
og fékk innsýn í skipulag og
nákvæmni mömmu.
Það er margs að minnast,
eins og segir í sálminum, og
stundum vorum við mamma
ekki á einu máli. Dæmigerð
ágreiningsatriði eins og að ung-
lingurinn kæmi seint heim á
kvöldin voru leyst á þann hátt
að dyrnar að svefnherbergi
mömmu voru opnar í hálfa gátt
og maður varð að gera vart við
sig þegar heim var komið. Hún
vildi auðvitað fylgjast með. Ég
tók þennan góða sið upp eftir
henni, en síðar sögðu mínar
dætur að þær hefðu nú ekki
alltaf haft rétt við og breyttu
klukkunni sér í hag, ekki var ég
svona úrræðagóð. Eftir að ég
hóf búskap var mamma alltaf
boðin og búin að aðstoða við
matarboð og ýmis viðvik og var
hún vel metin af vinum mínum
fyrir hjálpsemi og eftirminni-
legt viðmót. Stundum gat hún
verið hvöss ef henni fannst,
eins og sagt er, en það var allt-
af sprottið af umhyggjusemi og
réttsýni.
Ekki verður hægt að minn-
ast mömmu án þess að tala um
Gauju frænku, föðursystur
mína, sem bjó alla tíð á Lang-
holtsveginum, líka eftir að
pabbi lést. Gauja var okkur
systkinunum sem önnur amma,
hún var alltaf til staðar og að-
stoðaði við uppeldis- og heim-
ilisstörfin.
Fljótlega eftir að Gauja fór á
Hrafnistu flutti mamma í Furu-
gerði 7 þar sem hún kynntist
ómetanlegum vinum sem
fylgdu henni fram á síðasta
dag. Mamma átti líka góðar
frænkur og vinkonur sem héldu
trausti við hana og heimsóttu á
Sóltún.
Á Sóltúni naut mamma góðr-
ar og hlýrrar umönnunar síð-
ustu árin sín og veit ég að
starfsfólkið minnist hennar sem
sjálfstæðrar, skemmtilegrar og
stoltrar konu. Þökkum við fjöl-
skyldan þann kærleik sem hún
naut þar.
Nú kveðjum við börnin mín
og barnabörn elsku mömmu og
ömmu sína og við söknum
hennar öll.
Bryndís.
Í Garðhúsum í Grindavík
fæddist Dagbjartur Einarsson
árið 1876. Ungur lærði hann
sjósókn af föður sínum og gerð-
ist mikill sjósóknari og afla-
maður, en Einar bróðir hans
varð kunnur kaupmaður í
Grindavík.
Árið 1911 kvæntist Dag-
bjartur Valgerði Guðmunds-
dóttur frá Klöpp í Grindavík og
reistu þau bú á Velli í Járn-
gerðarstaðahverfi og bjuggu
þar til ársins 1926, en árið 1925
urðu mikil flóð af sjávargangi í
Grindavík og fóru mörg hús að
hálfu í kaf en önnur flutu af
grunni. Flutti Dagbjartur því
heimili sitt á hærri og öruggari
stað og byggði þar húsið Ás-
garð, þar sem hann bjó til ævi-
loka.
Dagbjartur eignaðist tíu
börn, tvo syni og átta dætur.
Ásgarðssystkin voru samheldin
og bjuggu mörg þeirra áfram í
Grindavík, en önnur sem ílent-
ust annars staðar héldu ávallt
mikil tengsl við æskustöðvarn-
ar. Nú hafa allar Ásgarðssystur
kvatt hið jarðneska líf. Nú síð-
ast Katla sem komin var á ní-
tugasta og fimmta aldursár.
Katla fæddist á Velli í
Grindavík 18. júní 1920 og var
því aðeins átján ára er hún sté
um borð í Dronning Alexandr-
ine í Reykjavíkurhöfn 17. apríl
1939. Ferðinni var heitið til
„kóngsins Kaupinhávn“ til að
freista gæfunnar, fræðast og
vinna. Þar varð hún svo inn-
lyksa öll stríðsárin, en notaði
vel tímann og vann á veitinga-
stöðum og aflaði sér þekkingar
í matreiðslu.
Við systur vorum aðeins ell-
efu og níu ára þegar Katla
frænka fór til Danmerkur. Þeg-
ar hún sneri aftur sex árum
síðar vorum við mjög feimnar
við þessa glæsilegu dömu. Það
var nú ástæðulaust því hún tók
þessum frænkum sínum eins og
við værum yngri systur hennar.
Tíminn leið og hún kynntist
svo Valgeiri Magnússyni versl-
unarmanni og gengu þau í
hjónaband 30. desember 1948
og stofnuðu heimili á Lang-
holtsvegi 8. Svo skemmtilega
vildi til að elstu börn okkar
allra fæddust öll árið 1949,
Magnús, Hrefna og Bobba.
Mikill samgangur var alla tíð á
milli fjölskyldnanna og þegar
börnin fermdust öll þrjú sama
daginn var haldin sameiginleg
veisla fyrir þau. Ekki má
gleyma veislunum hjá þeim á
jóladag, sem varð snemma að
hefð og var okkur öllum mikils
virði.
Katla missti mann sinn langt
fyrir aldur fram. Hún stóð því
ein uppi og þurfti að bjarga sér
og það tókst henni afburða vel
og var umsvifamikill veitinga-
maður um langt árabil.
Katla var afar glæsileg og
tíguleg kona, sem vissi ávallt
hve tískunni leið. Hún var fé-
lagslynd og frændrækin og lét
sig aldrei vanta ef fagna skyldi
í fjölskyldunni og var þá jafnan
stutt í hláturinn. Margar
skemmtilegar minningar koma
upp í hugann þegar hugsað er
til Kötlu og þeirra Ásgarðs-
systra. Mikið var spilað og um
margt spjallað í reykmettuðum
herbergjum þegar þær systur
hittust.
Þó svo að heimsborgarinn
Katla hafi ekki sótt slíka fundi
til að reykja, sem hún kunni
aldrei, var hún mikil félagsvera
og lét sig ekki vanta ef hún gat,
og hélt ávallt tryggð við hópinn
sinn.
Þær verma minningarnar um
Kötlu frænku og munum við
ávallt standa í þakkarskuld fyr-
ir ræktarsemi hennar og allan
hlýhug gegnum árin. Blessuð
sé minning hennar.
Erla Wigelund og Svala
Wigelund.
Katla
Dagbjartsdóttir