Morgunblaðið - 14.11.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. NÓVEMBER 2014
✝ Jóhanna H.Cortes fæddist
við Kárastíg í
Reykjavík 11.
ágúst 1921. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
5. nóvember 2014.
Foreldrar Jó-
hönnu voru Lárus
Hansson, f. 16.12.
1891, d. 14.3. 1958,
innheimtumaður
Reykjavíkurbæjar, og k.h.,
Jónína Gunnlaugsdóttir, f.
30.11. 1885, d. 12.1. 1943, hús-
móðir. Bræður Jóhönnu voru
Aðalsteinn, f. 27.2. 1920, d.
14.3. 1974, búfræðingur og
sjómaður; Gunnlaugur, f. 10.3.
1923, fyrrv. skrifstofustjóri;
Róbert, f. 1.11. 1924, d. 6.11.
2006, sjómaður. Hálfsystir Jó-
hönnu, samfeðra, var Ástríð-
ur, f. 22.2. 1909, d. 30.5. 1996,
húsmóðir í Bandaríkjunum.
Jóhanna giftist 11.6. 1946
Óskari T. Cortes, f. 21.1. 1918,
d. 22.2. 1965, fiðluleikara í
Sinfóníuhljómsveit Íslands.
Hann var sonur Emanuels
R.H. Cortes, yfirprentara hjá
Gutenberg, og k.h., Bjargar
Zoëga, húsmóður. Dætur Jó-
hönnu og Óskars eru: 1) Jón-
ína Kolbrún, f. 16.10. 1947,
tækniteiknari. Hún var gift
greiðslukona; Halldór, fram-
kvæmdastjóri.
Jóhanna ólst upp í Reykja-
vík. Hún var í Austurbæj-
arskóla, stundaði nám við
Ingimarsskóla við Lindargötu,
húsmæðraskólann á Laug-
arvatni og við Leikskóla Lár-
usar Pálssonar í þrjú ár. Þá
sótti hún söngtíma hjá Sigurði
Birkis. Eftir að Jóhanna varð
ekkja stundaði hún nám í fóta-
aðgerðafræði og lauk prófum í
þeirri grein.
Jóhanna lék hjá Leikfélagi
Reykjavíkur á árunum 1941-
46, m.a. í leikritunum Gift og
ógift, Pétri Gauti og í óp-
erunni Í álögum. Jóhanna
söng með Dómkirkjukórnum
um skeið. Eftir að Jóhanna
giftist fyrri manni sínum
fluttu þau til Stokkhólms þar
sem þau voru búsett í tvö ár.
Hún stundaði síðan alfarið
heimilisstörf fram til 1965. Þá
hóf hún að starfa við fótaað-
gerðir fram til ársins 1991,
m.a. á vegum kvenfélaga Bú-
staðakirkju og Langholts-
kirkju. Jóhanna og Þorvaldur
ferðuðust mikið um hálendi Ís-
lands, þegar ferðalög um há-
lendið voru enn fátíð, en einn-
ig víða um heim, bæði með
Sinfóníuhljómsveit Íslands og
á eigin vegum.
Útför Jóhönnu verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 14. nóvember 2014, og
hefst athöfnin kl. 13.
Viggó Snorra
Pálssyni en þau
skildu. Synir
þeirra eru Óskar
Torfi, f. 2.6. 1969,
kerfisfræðingur,
k.h. var Hrönn
Snorradóttir, og
Páll Snorri, f.
11.5. 1975, við-
skiptafræðingur,
k.h. er Rie Miura.
2) Björg, f. 16.7.
1952, hjúkrunarfræðingur,
gift Andrési Sigvaldasyni
lækni. Dætur þeirra eru Jó-
hanna, f. 4.2. 1975, sálfræð-
ingur, og Brynja, f. 19.6. 1977,
myndlistarmaður og þýðandi.
Langömmubörn Jóhönnu eru;
Ísabella María, Viggó Snorri,
Aron, Andrés Illugi, Karen og
Steingrímur.
Seinni maður Jóhönnu var
Þorvaldur Steingrímsson, f.
7.2. 1918, d. 27.12. 2009, fiðlu-
leikari í Sinfóníuhljómsveit Ís-
lands. Hann var sonur Stein-
gríms Matthíassonar, læknis á
Akureyri, og k.h. Kristínar
Thoroddsen, húsmóður. Fyrri
eiginkona Þorvaldar var Ingi-
björg Halldórsdóttir, f. 5.3.
1919, d. 8.1. 1966, hár-
greiðslukona. Börn Þorvaldar
og Ingibjargar eru Sigríður,
leikkona; Kristín, hár-
Jóhanna, amma okkar, átti
langa og góða ævi og var lífs-
glöð og hraust fram á síðasta
dag. Vart er hægt að biðja um
meira, en treginn og söknuður-
inn við fráfall hennar er samt
sem áður mikill.
Amma var okkur systrum
góður vinur og fyrirmynd enda
vönduð kona og viðræðugóð um
alla hluti. Lífssýn hennar var
aðdáanleg, hún kunni að njóta
hversdagsins og beindi athygli
að því sem var gott og dýrmætt.
Æðruleysi hennar var einstakt
og hún var auðmjúk frammi fyr-
ir gjöfum lífsins jafnt sem áföll-
um, en styrkur hennar kom best
í ljós þegar erfiðleikar steðjuðu
að.
Við barnabörnin vorum alltaf
velkomin á heimili ömmu. Hún
kenndi okkur margt skemmti-
legt, allt frá handavinnu til
jógaöndunar og líkamsæfinga.
Hún hugsaði vel um heilsuna og
mataræðið, var fastagestur í
sundlaugunum og hélt góðri
heilsu fram eftir öllu. Hún var
kúltíveruð og fylgdist vel með
en sérstaklega var leikhús henni
hugleikið. Hún hafði gaman af
að segja frá, hvort sem var
áhugaverðum sýningum eða við-
tölum sem hún hafði lesið eða
heyrt í útvarpinu. Þótt hún hafi
hætt að leika á sviði þegar hún
stofnaði fjölskyldu var leikkon-
an aldrei langt undan. Oft end-
ursagði hún heilu bækurnar af
mikilli frásagnargleði og innlif-
un.
Amma var umburðarlynd,
hafði trú á náunganum og vildi
ekki sjá illt í fólki. Hún var opin
fyrir nýjum áhrifum og það
gerði hana víðsýna og nútíma-
lega í hugsun. Til að mynda
fannst henni gaman að heyra
hvernig rapparar unnu með ís-
lenska tungu og fylgdist vel
með tísku.
Oft gaukaði hún að okkur
flíkum aftan úr fataskáp þegar
hún sá að þær væru komnar aft-
ur í móð og bar hún gott skyn-
bragð á það. Margt af þessum
fötum hafði hún saumað sjálf,
enda listræn og handlagin.
Hún var glæsileg kona alla
tíð, fáguð og mjög smart. Heim-
ilið var fallegt og vel hlúð að
öllu. Hún hugsaði vel um sig og
þá sem stóðu henni næst, var
framsýn og lagði alla tíð mikið
upp úr umhverfisvernd. Hún
deildi íþróttaáhuga með Gunn-
laugi bróður sínum og fylgdist
vel með hand- og fótbolta.
Barnabörn og langömmubörn
ömmu, bæði hennar eigin og
Þorvaldar, seinni manns hennar,
sóttu mikið til hennar og var
hún vinsæl hjá þeim. Hún fylgd-
ist stolt með öllum hópnum. Oft
bauð hún börnum og barna-
börnum á tónleika, í leikhús og
út að borða, hún hafði mikið álit
á ungviðinu og fannst sjálfsagt
að bjóða með sér níu ára barni
að sjá Beðið eftir Godot.
Sambandið við Þorvald var
farsælt, þau ferðuðust mikið um
heiminn og virtust eignast nýja
vini hvar sem þau fóru, enda hlý
og skemmtileg. Hún annaðist og
hlúði að honum af alúð á ævi-
kvöldi hans. Hún minntist einn-
ig Óskars afa, fyrri manns síns,
með meira en mikilli hlýju, enda
elskaði hún hann heitt og jafn-
aði sig aldrei fyllilega á fráfalli
hans.
Ömmu okkar er sárt saknað,
enda ekki bara frábær amma
heldur einnig skemmtilegur fé-
lagi og vinkona. Það er ómet-
anlegt að hafa fengið að alast
upp með hana nálægt sér.
Ófu dagar
og áratugir
langan vef
frá vöggu minni. –
Sé ég gullþræði
glitra í vefnum –
mjúk er móðurhöndin.
(Jóhann Sigurjónsson)
Jóhanna og Brynja
Cortes Andrésdætur.
Jóhanna föðursystir mín er
fallin frá 93 ára að aldri. Tign-
arlegri og glæsilegri konu hef
ég ekki kynnst, alltaf vel tilhöfð
og bar sig vel. Jóhanna var lífs-
glöð og fylgdist vel með í þjóð-
félaginu og ekki síst með öllum í
fjölskyldunni, meira að segja
mínum börnum og barnabarni
fram á síðasta dag.
Í 90 ára afmæli pabba sagði
hún við Gunnhildi Unu, þá
þriggja ára: „Má ég halda á þér,
Gunnhildur Una, því við erum
svo miklar frænkur?“ Gunnhild-
ur Una fór beint í fangið á Jó-
hönnu, svona var hún Jóhanna.
Á síðustu árum bjuggu Jó-
hanna og pabbi á Sléttuveginum
þá bæði orðin ein, þau fylgdust
vel með hvort öðru enda mjög
náin og kærleiksrík systkini.
Missir pabba er því mjög mikill.
Mig langar að þakka allar
góðar minningar um Jóhönnu
frænku og geymi þær í hjarta
mínu.
Við fjölskyldan vottum Jón-
ínu Kolbrúnu, Björgu, Andrési,
barnabörnum og barnabarna-
börnum okkar dýpstu samúð.
Minning um yndislega konu
mun lifa.
Margrét Gunnlaugsdóttir.
Mig langar til að skrifa fáein
kveðjuorð um hana Jóhönnu
föðursystur mína. Leiðir okkar
lágu oft saman, en ég var aðeins
smástelpa þegar foreldrar mínir
og Jóhanna og Óskar tóku íbúð
saman á leigu og varði sam-
búðin í nokkur ár.
Árin liðu og enn á ný lágu
leiðir okkar saman er ég, gift,
ung konan með tvö börn, flutti í
sömu blokk og frænka.
Ég hef alltaf litið upp til Jó-
hönnu, en hún var glæsileg með
eindæmum. Hvort sem það var
Jóhanna og Óskar eða Jóhanna
og Þorvaldur, þá var alltaf sama
reisnin yfir henni og hjartahlýj-
an streymdi frá henni. Þetta
fundu ömmustelpurnar mínar
tvær þegar þær gistu hjá mér í
sumar og vildu kalla hana lang-
ömmu, og gekkst Jóhanna fús-
lega við nafnbótinni enda með
hjarta úr gulli. Það varð hefð að
skjótast á náttfötunum yfir til
Jóhönnu langömmu til að bjóða
góða nótt, en búsetu deildum
við í þriðja sinn á Sléttuveg-
inum.
Ég fékk þó þar að njóta
nýrra og dýrmætra samvista í
alltof skamman tíma.
Jónínu, Björgu og fjölskyld-
um þeirra sendi ég innilegar
samúðarkveðjur. Kæra frænka,
hvíl í friði og hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þín frænka og vinkona,
Erla Gunnlaugsdóttir.
„Kardimommubærinn hættu-
legur börnum.“ Í frétt sem birt-
ist á vef RÚV hinn 13.1. 2013
leggur sænski leikstjórinn Sofia
Jupither til að öllum verkum
Egners verði útrýmt því hún
telur að Kardimommubærinn sé
beinlínis hættulegur börnum og
ali á hægri öfgum, kvenfyrirlitn-
ingu og fordómum. Dæmi það
hver fyrir sig hversu hættuleg-
ur Kardimommubærinn er
börnum en eitt er víst að mínar
fyrstu minningar um Jóhönnu
frænku eru akkúrat tengdar
bænum sem kenndur er við
kardimommur. Ég mun aldrei
gleyma því þegar við mæðgur
komum í heimsókn í Safamýrina
til Jóhönnu afasystur minnar.
Þá stóð ég við plötuspilarann og
hlustaði á þetta skemmtilega
leikrit. Í þá daga var ég ekki
vön að fara í heimsóknir og fá
að hlusta á barnaleikrit og því
fékk ég aldrei nóg af því að
standa yfir plötunni og hlusta
aftur og aftur. Kannski var það
Soffía frænka sem kenndi mér
með sinni hrumu röddu og
stjórnsemi að lífið bjóði ekki
upp á nein vettlingatök og að
það þýði víst lítið að kalla allt
ömmu sína.
Jóhanna frænka var hlý og
góð kona svo ekki sé minnst á
glæsileikann því hún var alltaf
svo ótrúlega vel tilhöfð, falleg
og létt í lund. Hún hafði ein-
hvern veginn allt sem kona get-
ur óskað sér, útgeislun, fallegt
bros, fylgdist vel með öllu og
öllum ásamt því að ná einhvern
veginn að spyrjast fyrir um hag
allra sem sneru að fjölskyldunni
í hvert sinn sem leiðir okkar
lágu saman sem mér finnst
virkilega góður mannkostur og
vert að tileinka sér. Þorvaldur,
seinni maður hennar, og frændi
minn í föðurætt, var einnig sá
allra dásamlegasti. Rólegur og
yfirvegaður með seiðandi rödd
sem gerði það að verkum að
manni fannst maður einhvern
veginn vera óhultur í návist
hans. „Sæl frænka“ eða „hvað
segir hún Krumma litla gott?“
sagði hann oftast þegar við hitt-
umst. Ég kunni að meta það.
Þegar maður eldist þá byrja
ömmur manns og afar að taka á
sig mun manneskjulegri mynd,
þ.e.a.s. þau breytast með ár-
unum úr því að vera bara góða
amma og góði afi í að vera per-
sónur eða manneskjur og maður
Jóhanna H. Cortes
✝ ÞórarinnRagnar Ás-
geirsson fæddist í
Reykjavík 2. des
1953. Hann lést á
heimili sínu 3. nóv-
ember 2014.
Foreldrar hans
voru Ásta Hally
Nordgulen, fædd
12. september
1936, og Ásgeir
Karlsson, fæddur
29. jan. 1932, dáinn 16. október
2012. Systkini Þórarins eru Erla
María Ásgeirsdóttir, fædd 23.
janúar 1955, maki Jón Ein-
arsson, eiga þrjú uppkomin
börn, Lúðvík Jóhann Ásgeirs-
son, fæddur 31. janúar 1959,
maki Guðrún Björg Berndsen,
þau eiga þrjú uppkomin börn.
Eiginkona Hildur S. Friðriks-
riksson, fæddur 1. janúar 1950,
maki Björk Georgsdóttir og
eiga þau þrjú uppkomin börn,
Símon Friðriksson, fæddur 16.
september 1953, maki Guðrún
Hjálmarsdóttir, þau eiga þrjú
uppkomin börn, Kristín H. Frið-
riksdóttir, fædd 26. september
1962, maki Sigurður Þ. Sigurðs-
son, þau eiga tvö börn, Ragn-
heiður Friðriksdóttir, fædd 9.
apríl 1966, maki Arnar Haukur
Ottesen Arnarson, þau eiga tvö
börn.
Þórarinn fæddist í Reykjavík,
bjó lengst af í Vesturbænum,
hann gekk í Öldugötuskóla,
Breiðagerðisskóla og lauk
gagnfræðaprófi frá Réttarholts-
skóla. Þórarinn starfaði við ým-
is störf, m.a. hjá Pósti og síma
við lagningu á jarðsíma-
strengjum, sem vörubílstjóri hjá
Aðalbraut hf., sá um sölu á vara-
hlutum í þungavinnuvélar hjá
Heklu og síðan hjá Ljósbog-
anum.
Útför Þórarins fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 14. nóv-
ember 2014, kl. 13.
dóttir, fædd 9. nóv-
ember 1956. Börn
Þórarins og Hildar
eru Ásta Þórarins-
dóttir, fædd 31. júlí
1976, barnsfaðir
hennar Sigurður
Geir Geirsson, börn
þeirra eru Ásgeir
Þór, fæddur 6. okt.
1996, Ragnar
Freyr, fæddur 19.
sept, 2005 og
Brynjar Geir, fæddur 30. sept-
ember 2007. Foreldrar Hildar
eru Friðrik Friðriksson, fæddur
19. september 1930 og Sigríður
Sumarliðadóttir, fædd 21. sept-
ember 1931. Seinni eiginmaður
Sigríðar var Guðbjörn Eiríkur
Eiríksson, fæddur 16. sept-
ember 1932, dáinn 14. júlí 2011.
Systkini Hildar eru: Ársæll Frið-
Elsku hjartans fallegi Tóti
minn.
Það er með trega og sorg í
hjarta sem ég rita þessi orð þar
sem þú elsku Tóti minn ert far-
inn frá mér svo allt of fljótt.
Við áttum eftir að gera svo
ótal margt saman, sjá börn og
barnabörn okkar vaxa úr grasi,
ferðast og upplifa hluti sem
okkur langaði til að gera. En
því miður þá eru hlutirnir fljót-
ir að breytast og við fáum engu
ráðið.
Þú varst einstaklega hand-
laginn og gerðir svo til allt
sjálfur, gerðir við bílana okkar,
heimilistækin, byggðir húsið
okkar frá grunni og svo mætti
lengi telja. Þrjóskan þvældist
svolítið fyrir þér, ef upp komu
vandamál sem erfitt var að
leysa þá gastu ekki hætt fyrr
en lausnin var fundin enda
gekkst þú aldrei frá ókláruðu
verki.
Síðasta ferðin okkar saman
var sigling á Karabíska hafinu
þegar þú varðst sextugur. Sú
ferð er ógleymanleg í alla staði
og verður hún ávallt í minni
höfð. Þú hafðir sérstakt dálæti
á því að ferðast og þá sérstak-
lega til Ameríku og varð þá
Flórída oft fyrir valinu. Þar
naustu þín vel þegar farið var
út að borða og þá sérstaklega á
Tony Romas þar sem þú fékkst
uppáhaldsrifin þín. Nánustu
fjölskyldumeðlimir gáfu veit-
ingastaðnum viðurnefnið Tóti
Romas þar sem það ætti miklu
betur við.
Þó að hjörtu okkar slái ekki
lengur í takt mun ég ávallt
geyma í hjarta mínu fallega
brosið þitt og allar þær fallegu
minningar sem við áttum sam-
an.
Horfðu í augun á Jesú
þegar þér finnst þú lítils virði,
líður illa, ert umkomulaus,
horfðu þá í augun á Jesú.
Eftir því sem þú horfir lengur
og dýpra,
munt þú finna
að þú ert elskaður
af ómótstæðilegri ást.
Þú munt finna
hve óendanlega dýrmætur
þú ert.
Elskaður út af lífinu,
elskaður af sjálfu lífinu.
Elska þig að eilífu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Hildur.
Elsku pabbi minn, það er erf-
itt að trúa því að þú sért farinn
og ég geti ekki lengur hringt í
þig og heyrt röddina þína. Þú
varst alltaf sá sem ég gat leitað
til, t.d. að líta á bílinn minn,
gæta Ragnars og Brynjars eða
skutlast eftir Ásgeiri fyrir mig.
Hvað sem ég bað þig um, elsku
pabbi minn, þá sagðir þú alltaf
„já ég redda því“.
Þú varst alltaf til í að hjálpa
öllum í kring um þig eftir bestu
getu og kunnir margt og varst
eins og sagt er þúsundþjala-
smiður.
Ég hugsa oft um það þegar
ég sagði mömmu frá því að ég
væri orðin ófrísk og mamma
kallaði þá til þín: „Dóttir þín er
ófrísk, heyrðir þú það, Tóti?“
Þetta gladdi þitt hjarta mjög
mikið. Og sex mánuðum síðar
(6. október ’96) kom yndislegi
sonur minn og þitt fyrsta afa-
barn í heiminn. Fékk hann
nafnið Ásgeir Þór sem er í höf-
uðið á þér og afa. Þegar Ásgeir
byrjaði að drekka úr pela varst
þú fljótur að segja „ég skal gefa
honum að drekka“ og þegar
hann ropaði ekki hjá mér sagðir
þú „hann ropar alltaf strax hjá
mér“. Alltaf vildir þú taka Ás-
geir í fangið þitt og veita hon-
um ást og umhyggju.
Mér verður hugsað til þess
eitt skiptið þegar þú fórst með
Ásgeir á leikskólann þegar
hann var um þriggja ára gam-
all. Þú kvaddir hann og gekkst
út, snerir þér við til að vinka
honum í gegnum gluggann og
sást hann þá hágrátandi. Þú
gast ekki í hjarta þínu skilið
hann eftir. Þú snerir því við og
sóttir drenginn og leyfðir hon-
um að eyða deginum með þér.
Við Siggi urðum fyrir þeirri
hræðilegu lífsreynslu árið 2003
að missa fullburða dreng sem
fékk nafnið Sigurður Geir, sem
ég veit að þú gætir vel núna
elsku pabbi minn. Eigum við
Siggi líka þá Ragnar Frey og
Brynjar Geir og öll nöfn
drengjanna minna munu því
tengjast þér allt þeirra líf.
Pabbi minn, ég á margar
góðar og ánægjulegar minning-
ar um þig og ég verð ævinlega
þakklát fyrir þær stundir sem
við öll fjölskyldan áttum saman
í Flórída 2006 og Ocean City
2012. Minningar um þær stund-
ir munu ylja mér um hjartaræt-
ur.
Því miður þurftir þú að
kveðja þetta líf alltof fljótt
vegna veikinda þinna. Ég kveð
þig nú elsku pabbi minn og veit
að þú munt vaka yfir okkur.
Með englum Guðs nú leikur þú og
lítur okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara
það ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Þín dóttir,
Ásta.
Elsku pabbi minn, að hugsa
sér að þetta sé virkilega raun-
verulegt, að þú sért farinn frá
okkur. Nú heyrir maður ekki í
þér á hverjum degi og spyr
hvernig þú hefur það, það er al-
veg virkilega sárt. En nú veit
ég hvernig þú hefur það, laus
við þjáningar þínar og veikindi
og kominn á betri stað. Þú
munt ávallt vera risastór partur
af mínu hjarta og mínum hug.
Þú varst alltaf minn æðsti
klettur og vildir allt fyrir mig
gera. Betri pabba er ekki hægt
að hugsa sér, né betri afa.
Hann Brimar Darri er ennþá að
leita að afa sínum þegar við
komum í heimsókn til ömmu því
hann sá ekki sólina fyrir þér
ekki frekar en þú sást sólina
fyrir honum. Ég lofa þér, pabbi,
að ég hugsa eins vel um hann
og þú hugsaðir um mig.
Það er svo margt sem mig
Þórarinn Ragnar
Ásgeirsson