Stígandi - 01.10.1947, Blaðsíða 79

Þeir tóku að kasta fiskinum upp á skútuna. Það var lífshættu-
legt verk í þessu hafróti. Stundum reis alda upp milli skútu og
báts og virtist mundu lirífa hann með sér og grafa hann undir sér.
I næstu andrá reis önnur og sýndist ætla að mola doríuna upp við
hlið skútunnar. Og skútan valt í sífellu sitt á ltvað.
En verkið vannst. Þetta var ekki í fyrsta sinn, sem Óttar hélt
skútu upp í veðrið, og heldur ekki í fyrsta sinn, sem Tore og Al-
freð hjörguðu fiski og bát um horð. Reynsla kynslóðanna um sjó-
inn og veðrið liafði gengið í arf til þeirra. Kunnáttan virtist þeirn
í hlóð borin, meðfætt eðlisskyn, sem Jrroskazt hafði, svo að göldr-
um líktist, í hinum harða skóla, senr kallaður er lífsbarátta. Eld-
snör hugsun, sem sá og mat hvern minnsta möguleika, og fífl-
dirfska, sem liagnýtti hann án Jress að liika, og liendur, sem aldrei
misstu taks.
Það sóttist seint. Alls varð að gæta, svo að hvorki yrði tjón á
mönnum né báti. F.n um horð komst fiskur, bátur og menn.
Enn jók'st veðurofsinn, en hríðin var ekki eins svört.
Lokið öllu og bindið allt fast, kallaði Óttar gegnum veðurgný-
inn. Hann á eftir að skurka betur. Við siglum vestur. Haukurinn
er sennilega enn að. Bertus hefír náð öllum doríum um borð og
björgunarskútan er líka nálægt lionum.
Þannig var Jiað. Meðan einhver bátanna var enn úti, gátu þeir
ekki haldið í höfn.
Og þeir héldu vestur. Skreiðin beinlínis srnaug í gegnum öldu-
faldana. Þeir, sem voru uppi, stóðu undir fossandi ágjöf. í háseta-
klefanum var, matsveinninn svo fífldjarfur að kveikja upp, en
brotsjór fyllti ofnrörið, drap eldinn og fyllti klefann með reyk. í
stýrishúsinu stóð Ottar og starði móti veðrinu. Hver brotsjórinn
reið af öðrum inn yfir þilfarið og skall aftur að stýrishúsi, svo að
gnast og brakaði í öllu. En niðri í vélarúmi sat vélamaðurinn og
smurði og tempraði og gætti að hverju ganghljóði. Vélarbilun
var ekkert spaug eins og á stóð.
Og Skreiðin mjakaðist vestur.
Loks rofaði til vestur á haffletinum. Það var eins og voldug
liönd gripi í hríðarhaminn og rifi hann í tætlur, sem bárust með
æðandi storminum austur eftir.
Og nti var eins og veðrið færðist fyrir alvöru í aukana. Allt um-
hverfis var hafið eins og sjóðandi nornapottnr, þar sem tröllvaxn-
ar öldur og himingnæfandi brotsjóar léku sinn darradans.
Nú var þeim öllum ljóst, að alvara var á ferðum. Einn brotsjór-
STÍGANDI 301