Stígandi - 01.10.1947, Blaðsíða 98

ar cru góð kvæði og vel unnin. Af lengri
kvæðum má nefna Vagn draumsins, Úti-
legnmaður og Umskiptingur, og Hið
þögla hús og Ari hafa þcgar orðið vin-
sæl kvæði.
Kvæði Kristjáns leyna ekki á sér. Það
er sjaldan, að lesandi breyti um • skoð-
un á þeim við annan eða þriðja lestur
ftá þeim fyrsta. Hann er skáld tilfinn-
inga og gcðhrifa, en ekki mannvits,
spektar og reynsln, skáld brjóstvits, en
ekki íhygli. Hann er enn aðeins einn af
smærri spámönnunum, en hins vegár
cinn af þeim, sem engin heimska er
að vænta vaxandi afreka af. Hann er
vissulega einn af þeim, sem hægt er með
góðri sainvizku að hvetja til að halda
áfram að yrkja meira, yrkja betur, yrkja
sig fram til sigurs og viðurkenningar.
Steingcrður. Elinborg Lárusdóttir.
Bókaútgáfan Norðri 1947.
Skáldsaga þessi kom út rétt fyrir síð-
ustu jól og hefir vakið talsverða at-
hvgli og selst ágætlega að sögn. Þetta
er 15. bók frú Elinborgar og óefað með
þeim beztu. Persónulýsing Steingerðar,
konunnar, sem missir mann sinn »g
berst ein og óstudd fyrir uppeldi sonar
síns og að cignast jörð, er um margt Iiin
nýstárlegasta í íslenzkum bókmenntu'n.
Þrek Steingcrðar er óbugandi og reynslu-
vit hennar djúpúðugt og þó jarðgróið.
Fleiri mannlýsingar eru þarna tel
gerðar, svo sem lýsing Matthíasar í Suð-
urhlíð, Sólveigar á Hnjúki og Mattbias-
ar, sonar Steingerðar. Hins vegar er
mannlýsing Katrínar gömlu fremur
þokukennd. Nokkuð orkar það frá-
hrindandi á lesandann, hvað höfundur
hefir tamið sér sænskukennda frásögn,
svo sem ávarp í 3. persónu, þar sem ís-
lendingar nota 2. persónu, eða þegar
höfundur segir Norðurhlíðarkonan,
Suðurhllðarbúsfreyjan, þar sem íslend-
ingum er tamara að segja Steingerður í
Norðurhlfð eða Björg í Suðurhlíð. En
þetta mega teljast aukaatriði. Yfirleitt
kann frú Elinborg að segja þannig sögu
að ntargir hafi gaman af að lesa og
fylgjast með persónum hennar, og það
er gáfa, sem ekki ber að vanmeta.
Eldspýtur og tituprjónar, Ingólf-
ur Kristjánsson. ísafoldarprent-
smiðja h. f. 1947.
Þetta eru 12 smásögur eftir 27 ára
Snæfelling, sem þó er orðinn Reykvík-
ingur nú. Áður hefir birzt eftir hann
ljóðabókin Dagmái.
Efni smásagna sinna sækir hann i ým-
iss konar umhverfi, hversdagsleg efni í
hversdagslegu umhverfi, lesandinn hefir
það einhvern veginn á tilfinningunni,
að þetta séu cins konar stllæfingar
pennalipurs manns, sent enn liggur
raunar ekkert sérstakt á hjarta. en kann
að segja irá. Hann er cins og athugull
áhorfandi, sem befir gaman af að virða
fyrir sér straum lífsins í hinum daglegu
viðburðum. Þeir orka á hann til sam-
úðar eða andúðar og hann skýrir frá
því, en liann hefir ekki enn öðlazt þá
reynslu, sem gefi frásögn hans ferskleik
og bragð. Fonninu hefir hann náð
ftirðulega góðum tökum á, en það vant
ar gott vín á kerin. Höfundi virðist
þetta líka ljóst, því að hann kallar sog
ur sínar Eldspýtur og tftuprjóna. Raun-
ar stinga þær nú engan.
Leikni höf. með form smásögunnar
gefur fyrirheit um það, að síðar kunut
bann að gerast verulegur kunnátl.i-
maður á því sviði, ef skapsmunir og
reynsla geta orðið samstiga tæknin'u.
En það er of snemmt að fullyrða enn
um það.

320 STÍGANDI