Skessuhorn - 19.12.2008, Blaðsíða 51

51 MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER
þarna og var að handfjatla hverja
spýtuna á fætur annarri sá ég bak við
gleraugun. Þá gerði ég mér grein
fyrir því að þetta var Guðmundur
blindi. Hann var ekki lengi að finna
það sem vantaði, fallegar mahóní
fjalir og með þær læddist ég út.“
Skúli segir að það hafi legið beinast
við að fara í húsgagnasmíðina og
hann hafi komist inn sem lærlingur
á næsta bæ við Víði, ef svo má
segja, Húsgagnavinnustofu Helga
Einarssonar við Brautarholt. „Þetta
var frábær vinnustaður og einhver sá
besti skóli sem ég hef fengið í lífinu.
Þarna voru að vinna einir tíu góðir
karlar og starfsandinn var mjög
góður. Þetta voru skemmtilegir
vinnufélagar og ég hugsa að ef ég
hefði skrifað niður alla brandarana
sem einn vinnufélaginn sagði mér,
þá gæti ég gefið út skemmtilega bók.
Maður hló sig í keng og svo kom
sá næsti og þá var hinn gleymdur.
En um leið var þessi vinnustaður
strangur, faglegur skóli, enda var
þetta verkstæði, en ekki verksmiðja
eins og hjá Guðmundi blinda í
Víði, enda fann maður inn á það að
við áttum að vera skör hærra.“
Byggt í Hörðalandinu
„Svo kom að því að ég kynntist
konunni minni, Guðrúnu Maríu
Björnsdóttur, sem reyndar þekkist
varla nema undir nafninu Dídí. Hún
er frá Akureyri og þótt mér sé hlýtt
til þess bæjar, sem nú er reyndar
orðinn borg, erum við ekki ennþá
komin þangað þó við höfum verið á
leiðinni í 40 ár, enda er það þannig
að Dídí er í raun orðin miklu meiri
Dalamaður en ég.
Við fengum okkur leigt í
Granaskjóli í Vesturbænum til að
byrja með. Á þessum tíma var byrjað
að byggjast upp í Fossvoginum.
Við ákváðum að koma okkur
upp íbúð í blokk í Hörðalandi og
gengum í Byggingarsamvinnufélag
Reykjavíkur. Ég held að við höfum
verið þau blönkustu af öllum
blönkum sem fóru út í að byggja á
þessum tíma. Við náðum þó alltaf að
borga inn í félagið þó að stundum
kæmi greiðslan seint frá okkur.
Mamma átti happdrættismiða í
happdrætti DAS. Svo fékk hún allt
í einu bíl í vinning. Þau voru ekkert
spennt fyrir að fá bílinn svo mamma
ákvað að fá andvirði hans frekar
greitt út. Þar fengust 150 þúsund
krónur, sem skipt var í sex hluta
og fengum við systkinin 25 þúsund
kall hvert. Þetta gerði gæfumuninn
og gjörbreytti stöðunni.
Þetta var á tímum svokallaðs
„uppmælingaraðals“ í trésmíða-
og múrarastétt. Ég fór í húsasmíði
til að ná mér í réttindi þar líka,
þar sem ég þurfti bara að bæta við
tveimur árum í námi til þess. Ég
fór í uppmælinguna og maður vann
eins og bakið og úthaldið leyfði. Við
vorum að fá mjög góð laun en fyrir
hellings vinnu. En svo kom kreppa
á vinnumarkaði, áreiðanlega í
kjölfar þess að síldin hvarf undir lok
sjöunda áratugarins. Vinnuveitandi
minn sagði okkur þá upp að
haustinu og sagði að við skyldum sjá
til hvernig staðan yrði þegar voraði.
Ég brást við þessu með því að prófa
að vinna sjálfstætt um tíma. Keypti
mér sambyggða smíðavél sem
kostaði 12.999 krónur og 13 aura,
ég man mjög vel þessa upphæð. Ég
var með aðstöðu í bílskúr foreldra
minna í Nökkvavogi, en þar höfðu
þau keypt þar hús og flutt þangað
af Hringbrautinni. Ég auglýsti
grimmt og það komu þó nokkur
verkefni til að drýgja tekjurnar. Þá
var maður kannski ekki alltaf með
skattinn í huga.“
Aftur á heimaslóð
Þarna var komið fram á vorið 1969
hjá Skúla Hlíðkvist Jóhannssyni
húsgagna- og byggingarmeistara og
væntanlegum kennara. „Um vorið
hafði vinnuveitandinn samband.
Hann hafði þá boðið í byggingu
þriggja húsa við Gunnarsbraut
í Búðardal og fengið verkið.
Byggingarflokkurinn fór því vestur
og þegar búið var að byggja þessi
þrjú hús fór hann aftur suður, en ég
varð eftir fyrir vestan. Dídí leist vel á
Búðardal og við ákváðum að setjast
þar að. Ég sá að það var ekkert
síður hægt að tryggja sér vinnu
þar en í Reykjavík og okkur fannst
ákjósanlegt að ala börnin okkar upp
þar, en þau eru: Björn Hlíðkvist
byggingatæknifræðingur, Kristín
Hlíðkvist kennari og Bergþóra
Hlíðkvist umhverfisfræðingur.
Mér bauðst vinna í Trésmiðju
Kaupfélags Hvammsfjarðar
og vann þar í þó nokkur ár, en
launin lækkuðu um fjórðung frá
Reykjavíkurlaununum Við seldum
íbúðina okkar í Reykjavík og það
var ekkert verið að hika við að fá
sér lóð og fara að byggja eins og
tíðkaðist mikið á landsbyggðinni
á áttunda áratugnum. Ég sagði
strax: „Ég byggi hér á innplássinu,
annars ekki neitt.“ Þetta var bara
íhaldsemi í mér frá því ég var að
alast hérna upp, og vitaskuld var
ég þarna að velja okkur búsetu
á mesta vindrassinum í þorpinu,
beint upp í norðaustanáttina eins
og er í dag. Það er miklu lygnara
á útplássinu, undir bökkunum,
eða eins og Búðardalur var alltaf
kallaður hér áður fyrr, byggðin
undir Fjósabökkum.“
Skemmtilegasta starfið
Skúli segir það hafa þróast smám
saman að hann fór í kennarastarfið.
„Þegar ég var búinn að vinna hjá
kaupfélaginu í nokkur ár spurði
Kristjana skólastjóri mig hvort
ég væri til í að kenna smíðar við
skólann. Ég tók vel í það og fann
mig fljótt vel í smíðakennslunni.
Það vantaði að vísu aðstöðuna. Þá
var nýlega búið að reisa sláturhúsið
og fljótlega komu upp hugmyndir
um að nýta kvennasnyrtinguna þar,
sem var mun rýmri en snyrtingin
hjá körlunum. Þarna vorum við
í einn vetur þangað til flutt var
með smíðaaðstöðuna í kjallarann í
Dalabúð.“
Svo kom að því að Skúli fékk
aftur atvinnutilboð og þá segist
hann hafa þurft að taka eina
erfiðustu ákvörðunina á ævinni.
„Það var haustið 1977 sem Kristjana
skólastjóri kom að máli við mig á
föstudegi og spurði mig hvernig
mér litist á að koma í starf almenns
kennara við skólann. Ég varð strax
spenntur fyrir þessu atvinnutilboði,
þar sem ég var farinn að finna mig
vel í kennslunni. Ég var búinn að
gera mér í hugarlund að þetta væri
skemmtilegasta starfið sem ég hafi
fengist við, hefði reyndar ekki unnið
í mörgu. Gallinn við þetta var sá að
á þessum tíma voru laun kennara
ákaflega lág og nú þurfti ég aftur að
taka á mig talsverða launalækkun,
myndi ég þiggja kennarastarfið.
Kristjana bað mig að hugsa málið
yfir helgina og láta sig svo vita á
mánudeginum.
Til að vega og meta hlutina í
ró og næði ákvað ég að fá mér
göngutúr inn með fjörunni. Þegar
ég kom að Ljá hérna innan við,
hallaði ég mér í fjöruborðinu upp
við bakkann og hefur mér líklega
runnið í brjóst aðeins. Ég vaknaði
skýr og afslappaður og heim
kom ég með þá ákvörðun að taka
kennarastöðuna. Það hjálpaði mér
líka við þessa ákvörðun að Dídi var
búin að kenna í nokkur ár og kunni
því vel. Okkur fannst það ágætur
kostur að fara að vinna á sama stað.
Eftir nokkur ár í kennslu stóðum
við frammi fyrir því að afla okkur
fullra kennararéttinda, því það
þurfti að auglýsa stöðurnar og þá
hafði fólk rétt á þeim sem hafði
kennsluréttindin. Við kusum
að sækja þetta réttindanám til
Akureyrar og vorum í því í tvö ár.
Ég stóð ágætlega með mín tvöföldu
meistararéttindi og Dídí hafði sitt
nám á bak við sig sem menntaður
leikskólakennari. Það fóru margar
langar helgar og góð frí í að sækja
námið til Akureyrar og sjálfsagt á
ég Dídí að þakka að ég gafst ekki
upp og við komust í gegnum þetta.
Hún dreif mig áfram í náminu
þannig að ég gat lokið minni
starfsævi í kennslunni, sem mér
þótti ákaflega gott,“ sagði Skúli
Hlíðkvist Jóhannsson að endingu.
Hann er þó enn sprellkátur og hefði
áreiðanlega þess vegna getað haldið
áfram að kenna í mörg ár í viðbót.
Hann hefur að minnsta kosti frá
ýmsu að segja eins og blaðamaður
Skessuhorns komst að raun um.
þá
Skúli og Dídí á ferðalagi við Gardavatnið á Ítalíu.
Fjölskyldan samankomin fyrir nokkrum árum. Skúli og Dídí ásamt börnunum þremur og barnabörnunum sem fer fjölgandi.