Læknablaðið - 15.06.2000, Qupperneq 51

UMRÆÐA & FRÉTTIR / NÝJUNGAR f LÆKNANÁMI
Vandamiðað nám - Stöðug þekkingaröflun
Rætt við Stewart R Mennin
Stewart P. Menning
prófessor við The
University ofNew Mexico
School of Medicine í
Albuquerque.

Á SÍÐUSTU ÁRUM HEFUR RUTT SÉR TIL RÚMS bæði
austan hafs og vestan ný aðferðafræði við kennslu í
læknisfræði. Aðferðin nefnist á ensku Problem-based
Learning eða vandamiðað nám (hefur einnig verið
nefnt lausnaleit á íslensku). Vandamiðað nám byggir
á því að nemandinn sjálfur leiti lausna á vandamálinu
með því að nýta þá þekkingu og reynslu sem hann
hefur þegar aflað sér og uppgötvi þannig hvar skór-
inn kreppir, hvar þekkingu brestur og hvaða spurn-
inga þarf að spyija til að leita nauðsynlegrar, áfram-
haldandi þekkingar.
Nýlega var staddur hér á landi í boði lækna-
deildar Háskóla Islands Stewart P. Mennin pró-
fessor við The University of New Mexico School
of Medicine, en það er einn þeirra háskóla sem
tekið hefur upp aðferðir vandamiðaðs náms við
menntun læknanema. Mennin hélt námskeið í
þessari nýju kennsluaðferð fyrir kennara lækna-
deildar auk fyrirlestra og sýnikennslu fyrir nem-
endur og kennara.
Prófessor Mennin sagði í samtali við Lækna-
blaðið að markmiðið með komu sinni hingað væri
að stuðla að kynningu innan læknadeildar á
ákveðnum hugmyndum og aðferðum sem beitt
hefur verið við kennslu læknanema, aðferðum
sem byggja á virkni nemenda sjálfra í kennslunni
og því að nemendur beiti gagnrýninni framsetn-
ingu við lausn vandamála. Námið er skipulagt
þannig að nemendur vinna í litlum hópum og
vinna með raunveruleg, lifandi sjúkratilfelli. Þekk-
ingarferlið er mikilvægt, ferli þess hvernig þekk-
ingin verður til, hvernig unnt er að auka við hana
og á hvern hátt nemendur geta sannreynt þekking-
argrundvöll sinn.
- í kennslu legg ég áherslu á að nemendur
spyrji sig ákveðinna spurninga, segir Mennin.
Hvað kunna nemendur þegar að vita um þetta
ákveðna tilfelli, frá námi sínu, reynslu og lífi. Nem-
endur uppgötva stöðugt hvar þekking þeirra liggur
og hvar mörkin eru. Ennfremur uppgötva nem-
endur að þeir verða að auka við þekkinguna til að
komast lengra, og þá spyr ég: hvað þurfið þið
læra? Hvað skortir? Á þennan hátt geta nemendur
stöðugt, raunar allt lífið, haldið áfram að læra til
að auka færni sína og þekkingu.
- Ert gerir þetta nemendur að betri lœknum?
- Við þeirri spurningu er ekkert einfalt svar.
Hvernig á að vera unnt að mæla það? Verða sjúk-
lingarnir hraustari eða lífið betra? Eg vildi gjarnan
geta sagt já, en get það ekki vegna þess að engar
slíkar rannsóknir hafa verið gerðar. Setji ég á hinn
bóginn fram spurningarnar: eru nemendur ánægð-
ari í skólanum, líður þeim betur, læra þeir meira,
sýna þeir meiri færni við útskrift og á þjálfunar-
Læknablaðið 2000/86 449