Fréttatíminn - 14.11.2014, Qupperneq 22

É g tel mig hafa fengið nokkuð gott uppeldi. Ég bora aldrei í nefið fyrir framan aðra. Ropa
ekki í afmælum. Einfaldlega læt það
yfir mig ganga ef brókin er óþægi-
lega staðsett á bakhlutanum á mér.
Baða mig á degi hverjum. Brúka
tannburstann tvisvar á dag. Leysi
aldrei vind. Nei, aldrei segi ég. Ég
naga ekki neglurnar og stend upp
fyrir gömlu fólki í strætó. Ókei, ég
tek reyndar aldrei strætó. En ég
myndi örugglega standa upp.
Ekki byrja strax að öfunda mig
eða lofsama fyrir það hversu vel
heppnuð ég er. Jafnvel óska þess að
ég væri dóttir ykkar, vinkona eða
kærasta. Ég hef óteljandi ósiði líka.
Ég gef sárasjaldan stefnuljós. Blóta
eins og sótölvaður sjóræningi – helst
í öðru hverju orði. Ég er alltaf jórtr-
andi tyggigúmmí og tala iðulega
með fullan munninn. Með tilheyr-
andi sóðaskap. Ég finn til dæmis
ósjaldan maísbaunir eða annan
ófögnuð ofan í brjóstahaldaranum
mínum. Ég er heldur ekkert sérstak-
lega geðþekk, mér stekkur óþægi-
lega sjaldan bros og ég hrín eins og
grís í stað þess að hlæja.
Já, ég stunda ýmsa brotahegðun á
sviði mannasiða. Ég frem þó aldrei
hrottalegasta brotið. Sem snýr að
ólykt og óþrifnaði. Nema kannski
þá sunnudaga sem ég rís úr rekkju
eftir langa laugardagsnótt og lykta
eins og háöldruð bruggtunna. En
þá held ég mig líka heima hjá mér.
Anda ekki á nokkurn einasta mann
af ótta við að brjóta boðorð númer
fimm. Kannski er lyktarskyn ekki
öllum gefið. Né sá eiginleiki að bera
skynbragð á óþrifnað. Mögulega er
ég bara eins og banhungraður blóð-
hundur og bý yfir óþarfa næmni á
þessa hluti. Mig hreinlega sundlar
og verkjar við tilhugsunina um and-
fýlu og svitalykt. Banvænn andskoti
– einkum og sér í lagi þegar fólk
skartar hvoru tveggja í einu. Eða
hárlykt. Þið vitið, þegar hár lyktar
ekki af neinu nema sjálfu sér. Erfitt
að útskýra en afar óþægilegt að
anda að sér. Föt sem lykta eins og
rigning eða ruslageymsla í fjölbýlis-
húsi. Hrikalegt.
Þetta yfirnáttúrulega lyktarskyn
háir mér ekki stórkostlega. Þið finn-
ið mig samt seint á sveittum stand-
andi tónleikum (allt í lagi, ég myndi
hugsa málið ef Bubbi væri að spila),
í líkamsræktarstöð (bara í janúar)
eða í skólanum snemma að morgni.
Ég óttast alltaf dálítið að rekast á
fólk sem hvorki snæðir morgunmat
eða setur upp í sig tannbursta áður
en skólataskan er sett á bakið. Ég vil
alls ekki vera eins og stelpan úr The
Exorcist á miðju Háskólatorgi. Spýj-
andi ælu í allar áttir. Flugvélar þykja
mér reyndar hvað verstar. Lítið
rými. Fullt af mismunandi lyktum.
Engin flóttaleið. Ég notast við slíkar
samgöngur oftar en einu sinni í
mánuði. Mér til mikils ama.
Eitt sinn átti ég flug árla morguns.
Nokkuð huggulegur maður arkar
að lausa sætinu við hlið mér. Flug-
vélin rúllar af stað og huggulegi
maðurinn finnur sig knúinn til þess
að hefja við mig samræður. Eðli-
lega. Þarna sat ég, nýsturtuð, svo vel
tannburstuð að það nánast blæddi
úr gómunum á mér og ilmandi eins
og gómsæt piparkaka (já, það er
piparkökulykt af ilmvatninu mínu).
Á örfáum sekúndum breyttust þó
þessi ljómandi hugglegheit í heiftar-
lega martröð. Blöndu af hvítlauk
og vodka. Með keim af almennri
morgunandfýlu. Ah, svo reif hann
upp tóbaksdós og tókst að glundra
duftinu á hálft andlitið á sér og yfir
okkur bæði. Þarna var lyktin orðin
óbærileg og að þylja æðruleysis-
bænina í huganum hætt að gera
nokkuð fyrir mig. Ég mátti hafa
mig alla við að sækja ekki dúkahníf-
inn í handtöskuna mína og senda
fyrrum huggulega manninn á vit
örlaga sinna (vopnaburður minn er
efni í aðra sögu). Það varð honum
(og mér) til happs að flugferðir yfir
Ísland eru blessunarlega í styttri
kantinum.
Vissulega er ég meðvituð um að
ýmsar ástæður geta legið að baki
hvers kyns ólykt eða óþrifnaði. Það
þarf jú að selja bæði barnið sitt og
mávastellið hennar ömmu sinnar
til þess að fara til tannlæknis. Heitt
vatn er víst ekki ókeypis. Né að fara
í sund. Meirihluti þeirra sem stunda
þessa brotahegðun hafa þó ekkert
sér til málsbóta.
Það ætti eiginlega að mega fram-
kvæma borgaralega handtöku á
þeim sem menga andrúmsloft og
umhverfi annarra með letinni einni
saman. Það getur nefnilega haft svo
bölvað vesen í för með sér að brúka
dúkahnífinn.
Guðrún Veiga
Guðmundsdóttir er
mannfræðinemi frá
Eskifirði sem vakið
hefur athygli fyrir
bloggskrif sín. Hún
stjórnaði sjónvarps-
þættinum Nenni ekki
að elda og gefur út
samnefnda bók fyrir
jólin. Guðrún Veiga
furðar sig á tímanum
sem hægt er að eyða
í vitleysu án þess
að yrða á annað
fólk. Hún getur
samt ekki stillt sig
um að fylgjast með
eiginkonum gamalla
kærasta á netinu.
Maðurinn sem lyktaði af hvítlauk og vodka
Guðrún
Veiga
Guðmundsdóttir
ritstjorn@
frettatiminn.is
einstakur
jólamat-
seðill
asian cuisine & lounge
Sími: 517-0123 - Borgartúni 16 - 105 Reykjavík - www.bambusrestaurant.is
Flugvélar
þykja mér
reyndar
hvað verst-
ar. Lítið
rými. Fullt
af mismun-
andi lykt-
um. Engin
flóttaleið.
 Fjölskylda Fimm boltastrákar
Á 691 sentímetra af strákum
„Samkvæmt nýjustu mæling-
um á ég 691 cm af strákum.
192cm, 162cm, 130cm, 121cm
og 86cm. Einnig eru þeir sam-
tals 186 kg,“ Þannig hljómaði
staða Ólafs Hjartar Magnús-
sonar, framkvæmdastjóra fyrir-
tækisins Líf&ljós á Facebook á
dögunum. Myndin skýrir þessa
stöðu Hjartar en hann á ásamt
Elísabetu Guðmundsdóttur, bak-
ara í Mosfellsbænum, 5 stráka
á mismunandi aldri. Sá elsti er
14 ára og sá yngsti eins og hálfs
árs. Svo stórar fjölskyldur eru
óvanalegar á Íslandi og að allt
séu strákar gerir þetta ennþá
óvenjulegra. Hjörtur keypti
t.a.m handboltatreyjur á þá og
lét skrifa á þær alla „Hjartarson“.
„Strákarnir eru allir liðtækir
í íþróttunum en sá elsti, Egill
Már, æfir handbolta, Hilmar
Logi æfir handbolta, Stefán
Magni æfir handbolta og fót-
bolta og hefur skorað samtals
100 mörk á 30 mótum fyrir
UMFA, Sölvi Geir æfir fótbolta
og er eini fimm ára strákurinn í
handbolta en sá litli, Axel Örn,
leikur sér með bolta,“ segir
Hjörtur.
Exelskjal fyrir æfingarnar
Það hlýtur að vera töluvert verk-
efni fyrir fjölskylduna að skutla
á æfingar yfir vikuna og nóg að
gera við að halda utanum skipu-
lagið. Strákarnir æfa á mismun-
andi tímum en alls um það bil
20 klukkustundir í viku en auk
þess eru 1-2 leikir á viku hjá
Agli og stundum 4 en hann leik-
ur bæði í 4 flokki yngri og eldri
og var nýlega valinn í úrtaksæf-
ingahóp fyrir U-15 landslið í
handbolta. „Til þess að halda ut-
anum æfingar strákanna notum
við litamerkt exelskjal,“ segir
Hjörtur hlæjandi.”
Eva Magnúsdóttir
ritstjorn@frettatiminn.is
Bræðurnir
fimm í aldurs-
og stærðar-
röð. Egill Már,
Hilmar Logi,
Stefán Magni,
Sölvi Geir og
Axel Örn. Mynd
úr einkasafni
22 pistill Helgin 14.-16. nóvember 2014