Fréttatíminn - 14.11.2014, Blaðsíða 32

M
amma var 17 ára þegar hún átti
mig. Hún og blóðfaðir minn áttu
samleið í nokkra mánuði en síðan
var hún ein með mig fyrstu árin.
Hún kynntist síðar góðum manni
og hann ættleiddi mig,“ segir Reynir Traustason
fréttamaður og fyrrverandi ritstjóri DV. Fimm ára
gamall flutti hann til Flateyrar og þar var mikið
pískrað í þorpinu. „Ég var jafnvel kallaður Kana-
barn sem þótti það alversta. Það þótti ekki gott á
þessum tíma að vera lausaleiksbarn og mér fannst
ég annars flokks. Uppruni minn var látinn liggja
í þagnargildi og ég spurði einskis. Foreldrum
mínum fannst þessi leið á sínum tíma sú farsæl-
asta en eftir á að hyggja finnst mér þetta ekki rétta
leiðin. Ættleiðingin kallaði fram fleiri vandamál
en lausnir. Ég tel að það hefði verið eðlilegra að
ég hefði haldið sambandi við blóðföður minn og
fjölskyldu hans,“ segir Reynir og tekur fram að
hann beri gríðarlega virðingu fyrir móður sinni.
„Mamma var mikill harðjaxl og brölti með mig um
allt fyrstu árin þegar hún starfaði ýmist sem ráðs-
kona eða vinnukona.“
Í dag er Reynir í góðu sambandi við blóðföður
sinn og það í góðri sátt við móður sína sem skilur
afstöðu hans. „Það kemur alltaf að því að þú vilt
vita uppruna þinn. Fyrir mér var það mjög íþyngj-
andi að hafa verið ættleiddur og það skal enginn
vanmeta þær hugsanir sem ættleitt barn glímir við.
Af hverju var ég ættleiddur? Af hverju vildi pabbi
ekki umgangast mig? Þetta er mín erfiðasta glíma í
lífinu og reiðin yfir þessu.“
Almenningur er útgefandinn
Reynir Traustason hefur verið áberandi í íslensku
þjóðlífi síðustu áratugina. Árið 1983 gerðist hann
fréttaritari DV á Flateyri. Móðir hans hafði þá sinnt
því hlutverki en þoldi illa áreitið sem fylgdi starf-
inu og bað soninn, togarasjómanninn, að taka við.
Mikið vatn hefur runnið til sjávar síðan og frétta-
mannsstarfið hefur átt hug og hjarta Reynis síðan.
Hann tók við sem ritstjóri DV fyrir 8 árum, var einn
af stærstu eigendum blaðsins en var rekinn eftir
mikinn ólgusjó fyrr á þessu ári.
„Það var þá spurning um að leggjast í kör og sofa
dagana langa sem mér leist heldur illa á og ákvað
snögglega að gera upp ferilinn.“ Reynir er á upp-
sagnarfresti hjá DV en í ráðningarsamningi hans
kemur fram að hann megi stunda útgáfustarfsemi
á vegum einkahlutafélagsins Góður punktur sem
hann á. Hann ákvað því að skrifa bók, fréttaævisög-
una Afhjúpun, sem kemur út á þriðjudag. Útgáfuna
fjármagnar Reynir á vefnum KarolinaFund þar sem
hann hefur fengið afar góð viðbrögð og er almenn-
ingur því í raun útgefandi bókarinnar.
Reynir tekur á móti mér á heimili sínu í Mos-
fellsbæ þar sem Úlfarsfell er nánast við útidyrnar.
Tæp fjögur ár eru síðan Reynir hóf baráttu sína við
holdið þar sem hann missti um fjörutíu kíló á einu
ári með breyttum lífsstíl og spiluðu fjallgöngur þar
stórt hlutverk en Reynir byrjaði á að ganga reglu-
lega á Úlfarsfellið. Þreklaus maðurinn náði upp svo
miklu þreki að í september á síðasta ári kleif hann
sjálft Mont Blanc. Við Reynir heilsumst með virkt-
um enda gamlir samstarfsfélagar og ég starfaði
undir hans stjórn á DV á þriðja ár. Hundarnir hans
þrír, amerískir Cocker Spaniel, virðast ekki síður
ánægðir að fá gest og svo fer að sá yngsti, Tinni,
leggst hjá mér í stofusófanum á meðan Reynir
hellir upp á rótsterkt blaðamannakaffi.
Eyddi jólum í að skrifa helgarviðtal
„Í Afhjúpun fer ég í gegnum mörg af mínum
stærstu fréttamálum og leyfi lesendum að skyggn-
ast á bak við tjöldin. Ég fjalla um Landsímamálið,
mál Árna Johnsen, Æsumálið og Lekamálið þar
sem ég lagði allt undir. Svo eru skemmtilegu frétt-
irnar þarna eins og glíman við harmonikkuunn-
endur vegna flugdólgs sem varð þeim samferða.“
Hann segir Afhjúpun einmitt ekki vera ævisögu
eða ferilssögu heldur fréttaævisögu því
líf hans hefur verið samofið starfi frétta-
mannsins.
„Frá því ég byrjaði í þessu hefur líf mitt
snúist um fjölmiðla. Þegar ég var frétta-
ritari eyddi ég einum jólum í að pikka
helgarviðtal við Einar Odd með tveim-
ur fingrum á gamla ritvél. Ég hef eytt
gamlársdegi í að skrifa um fólk sem var í
felum með lítið barn. Ég hef alltaf svarað
kallinu. Um leið og ég fæ fréttina byrja ég
að vinna í henni og ýti öllu öðru frá mér.
Þess vegna er erfitt að skilja á milli ævi
minnar, lífshlaupsins og fréttamennsk-
unnar.“ Hann ber saman fyrra starf sitt
sem sjómaður og svo starf fréttamannsins
og segir þau bæði hafa mikil áhrif á fjöl-
skyldulífið en þó gjörólík. „Sjómaðurinn
kemur að landi, hann skilur skipið eftir
við bryggju og er með fjölskyldunni á
meðan hann er í landi. Fjölmiðillinn fer
með þér hvar sem þú ert. Lífið er fjölmið-
illinn og öfugt. Konan mín þekkir þetta
ágætlega, og börnin.“
Reynir eru kvæntur Halldóru Jónsdótt-
ur og saman eiga þau fimm börn; Róbert,
Hrefnu Sigríði, Jón Trausta, Símon Örn
og Hörpu Mjöll. Allir synirnir hafa starf-
að með föður sínum á DV, Róbert sem ljósmyndari,
Jón Trausti sem ritstjóri og síðar framkvæmda-
stjóri og Símon Örn á vefnum dv.is. Harpa, yngsta
barnið, býr enn á heimilinu. Hún er 18 ára og er það
barn sem Reynir hefur umgengist mest á meðan
hún er að alast upp. „Ég var hættur á sjónum þegar
hún fæddist. Hún er fylgihnöttur minn og hefur
verið mikið með mér. Það eru örlög sjómannsins
að vera ekki í miklum samskiptum við börnin sín
en við Harpa höfum alltaf verið náin. Hún kom
til dæmis við sögu í myndinni sem var gerð eftir
bókinni Skuggabörn, myndin endar þannig að við
Harpa göngum saman inn í framtíðina.
Ég get sagt með nokkru stolti að ekkert
barnanna minna fæst til að æfa í World Class,“
segir Reynir en sem kunnugt hefur Björn Leifsson,
eigandi World Class, haft horn í síðu Reynis vegna
umfjöllunar DV um fjárreiður hans, hann hefur
höfðað meiðyrðamál gegn blaðinu og keypti sig inn
í hluthafahóp DV í haust þegar baráttan um blaðið
stóð sem hæst og gat Björn þá út að yfirlýst mark-
mið hans með því væri að láta reka Reyni. „Það er
Hörpu sársaukafullt að vinkonur hennar eigi kort
þar. Hún fæst ekki til að æfa þar og vill ekki skipta
við menn eins og hann.“
Blessun að vera rekinn
Afhjúpun er áttunda bók Reynis og eru átta ár
síðan sú síðasta kom út, Ljósið í Djúpinu – örlaga-
saga Rögnu á Laugabóli. „Ég var búinn
að sakna þess svolítið að skrifa. Eftir
að ég tók við DV var ekkert rými til að
skrifa. Í þau 7 ár sem ég var þar var
ég nánast heltekinn. Að ritstýra svona
blaði togar í mann allan sólarhring-
inn, ritstjórinn sér um forsíðuna og svo
hvílir fréttavefurinn á manni dag sem
nótt. DV.is var fyrst til að segja frá falli
Glitnis á sínum tíma og þá hafði ég vak-
að alla nóttina í miklum æsingi. Þetta
starf er afskaplega skemmtilegt en eftir
á hugsar maður að það sé kannski ekki
endalaust hægt að vera lokaður inn í
einhverri sápukúlu og allt lífið þar fyrir
utan. Kannski má segja að mér hafi ver-
ið gerður greiði með því að vera rekinn.
Ég hef allavega meiri tíma núna til að
tala við fólkið mitt og hundana mína.“
Eitt af því sem Reynir gerir upp
í bókinni er það þegar Jón Bjarki
Magnússon, blaðamaður á DV, ljóstr-
aði upp um að Reynir hafi látið undan
þrýstingi um að blaðið birti ekki frétt
um Sigurjón Þ. Árnason, fyrrum
bankastjóra Landsbankans, í nóvem-
ber 2008. „Við Jón Bjarki áttum fræg
samskipti þegar hann „teipaði“ mig,“
segir Reynir og vísar til þess að Jón Bjarki hafði
gert leynilega upptöku af samtali sínu við ritstjóra
sinn þar sem þetta kom fram. „Alþjóð var upplýst
um að fyrirtækið sætti hótunum og ég bakkaði frá
birtingu fréttar,“ segir Reynir en áður en upptakan
Blessun að vera rekinn
Reynir
Traustason
hefur siglt
mikinn ólgusjó
að undanförnu
og urðu mikil
tímamót í hans
lífi þegar hann
var rekinn
sem ritstjóri
DV í haust. Í
stað þess að
leggjast í kör
ákvað Reynir
að gera upp
ferilinn í frétta-
ævisögunni
Afhjúpun. Reynir
var ættleiddur
5 ára gamall
og segir það
hafa sett mark
sitt á líf sitt.
Eftir að hann
kynntist frétta-
mennskunni
yfirtók hún allt
líf han s og hefur
Reynir eytt
hátíðisdögum
fjölskyldunnar í
að skrifa fréttir.
Hann segir eitt
sitt mesta feil-
spor vera að
væna Jón Bjarka
Magnússon um
ósannindi þegar
hann sagði Reyni
hafa stoppað
frétt.
Ég get sagt
með nokkru
stolti að
ekkert
barnanna
minna fæst
til að æfa
í World
Class.
Framhald á næstu opnu
32 viðtal Helgin 14.-16. nóvember 2014