Læknablaðið - 15.06.2009, Blaðsíða 43

U M R Æ Ð U R
0 G
V
F R É T T I R
E R Ð L A U N
Eiríkur Steingrímsson,
prófessor við læknadeild
Háskóla íslands.
sér að því að skilja ferilinn frá Braf til Mitf og
reyna að átta sig á því hvað Mitf er að gera annað
í sortuæxli en við eðlilegar aðstæður. Núna hafa
mörg lyfjafyrirtæki sett fram lyf sem eiga að hafa
hamlandi áhrif á Braf-prótínið eða einhver af þeim
prótínum sem eru á boðleiðinni á milli Braf og
Mitf. Þetta er því orðið eitt af meginviðfangsefnum
stóru lyfjafyrirtækjanna að finna lyf sem virka
á prótínin á þessari boðleið og allt í einu eru
rannsóknir okkar á litfrumum sem þóttu áður
mjög akademískar orðnar geysilega mikilvægar í
rannsóknum á meðhöndlun sortuæxla."
Eiríkur segir að þetta hafi orðið til þess
að rannsóknarhópurinn sem hann stýrir hafi
beint athygli sinni í auknum mæli að því að
skoða mismunandi hegðun Mitf-stjórnprótínsins í
sortuæxlum annars vegar og eðlilegum litfrumum
hins vegar. „Við höfum fundið ákveðinn stað í
Mitf-prótíninu sem gæti skýrt hvers vegna Braf-
prótínið hefur þessi áhrif á það. Þessar niðurstöður
munum við bráðlega setja fram í vísindagrein og
væntum þess að hún veki verðskuldaða athygli."
Erfið samkeppnisaðstaða
Eiríkur segir að samkeppni á þessu sviði sé
mikil og margir rannsóknahópar séu að vinna
að svipuðum rannsóknum. „Þetta setur auðvitað
pressu á okkur að ná niðurstöðum á undan öðrum
en þetta er mjög hvetjandi og það er gaman að
vera staddur á hraðbraut vísindasamfélagsins í
rannsóknum sínum."
Þegar talið berst að samkeppnisaðstöðu
íslenskra vísindamanna við erlenda kollega sína
segir Eiríkur hana erfiða þar sem öll aðföng til
rannsóknarstarfa séu mun dýrari hér á landi en
annars staðar. „Það þekkist hvergi nema hér að
innheimta virðisaukaskatt af rannsóknarvörum
en jafnframt er íslenska vísindastyrkjakerfið mun
óhagstæðara en tíðkast annars staðar."
Hann nefnir sem dæmi að þegar Evrópu-
sambandið veitir styrki til rannsóknarverkefna þá
bætist sjálfkrafa við 20% styrkur til stofnunarinnar
sem hann starfar við vegna kostnaðar sem hún
hefur af rannsóknarstarfseminni sem hlýst af
styrknum. „Þetta gerist hins vegar ekki þegar
veittir eru innlendir styrkir og því má segja að
fyrir háskólann fylgi því aukinn kostnaður að hafa
á sínum snærum vísindamenn sem eru duglegir
við að afla innlendra styrkja. Þessu mætti gjarnan
breyta."
Eiríkur segir að lokum að styrkurinn úr
Verðlaunasjóði í læknisfræði komi sér mjög vel.
„Hann gerir mér kleift að sækja ráðstefnur og
fundi þar sem fjallað er um nýjustu rannsóknir
á mínu sviði og veitir mér verulega aukið
fjárhagslegt svigrúm við mínar rannsóknir."
LÆKNAblaðið 2009/95 455