Þjóðlíf - 01.11.1987, Blaðsíða 36

ERLENT
áratug, en þá var hann verjandi Andrésar
Baaders og annarra forsprakka Baader-
Meinhof-hryðjuverkasamtakanna. Otto
Schily hefur löngum verið talinn einn snjall-
asti málsvari grœningja. Hann þykir lipur
rœðumaður, auk þess sem þekkingu hans og
rökfestu er við brugðið. Það er ti! marks um
vinsœldir Schilys, að í síðustu þingkosning-
um hlaut hann fleiri atkvœði í kjördæmi sínu
en nokkur grœningi annars staðar í Sam-
bandslýð veldinu.
ÞEGAR ÉG VAR Á ferð um Rínarland á
dögunum hafði ég samband við ritara Schilys
í Bonn og óskaði eftir viðtali við þingmann-
inn. Þrátt fyrir stranga stundatöflu féllst
Schily á að fórna mér einni dagsstund. Þegar
ég kom til fundar við hann í þinghúsinu í
Bonn komst ég að því, að þjóðernið hafði
komið mér til góða. Schily sagðist hafa orðið
forvitinn, þegar hann heyrði að Islendingur
falaðist eftir viðtali við hann og ákveðið að
sleppa einum fundi til að hitta þennan eyjar-
skeggja úr norðrinu. Hann kvaðst aðeins
einu sinni liafa séð íslending áður. Það hefði
verið rauðbirkinn og krullhæröur hljóðfæra-
leikari, sem hefði troðið upp á tónlistarhátíð
á Ítalíu í fyrrasumar. Þegar Schily minntist á
tónlistina varð mér hugsað til þess, að hann
þykir sjálfur liðtækur spilari. Hann tróð m.a.
upp sem slíkur í sjónvarpi á dögunum og lék
kalla úr sígildum verkum á píanó. Við héld-
um spjallinu áfram og ég komst að því, að
Schily hefði mikinn hug á að heimsækja ís-
land. Hann kvaðst eiga góðan vin, sem hefði
ferðast um hálendi íslands og orðið berg-
numinn af fegurð íslenskrar náttúru. Að
loknu þessu létta spjalli venti ég rnínu kvæði í
kross og beindi talinu að pólitískri baráttu
græningja. Ég bað Schily fyrst að segja mér,
hvern hann teldi helstan árangur af þeirri
baráttu sem græningjar hafa háð frá því að
samtökin komust á legg fyrir tæpum sjö ár-
um.
„Samtök græningja voru stofnuð áriö
1980,“ segir Schily. „Segja má að á þeim
tíma hafi sú umræða sem frarn fór á þinginu í
Bonn verið komin úr öllum tengslum við þá
umræðu, sem átti sér stað í samfélaginu. Það
hafði myndast verulegt gap milli ráðamanna
og borgaranna. Græningjar gripu ýmis
vandamál á lofti, sem brunnu á alþýðu
manna og settu þau í pólitískt samhengi. Það
voru einkum tveir málallokkar, sem græn-
ingjar létu til sín taka. Annars vegar voru
friðarmálin, þ.e.a.s. sú spurning, hvort rétt
væri að halda áfram að vígbúast í austri og
vestri í anda svonefndrar „fælikenningar",
eða hvort ekki væri mál til komið að gefa
slíkar vígbúnaðarhugmyndir upp á bátinn og
freista þess að tryggja friðinn með öðrunt
hætti. Annaö mál sem græningjar settu á
oddinn var umhverfisvernd. Við drógum í
efa, að sú stefna að ganga miskunnarlaust í
skrokk á móður náttúru til að auka hagvöxt-
inn leiddi til aukinnar velferðar. Við bentuni
á að slík stefna, sem miðar að því einu að
auka þjóðartekjurnar, hvað sem það kostar,
stofnar auðlindum náttúrunnar og þar með
lífsskilyrðum okkar sjálfra í hættu. Því má
svo bæta við, að í seinni tíð hafa græningjar í
auknunt mæli látið lýðræðisvandann til sín
taka, en þar á ég við baráttu fyrir auknu
lýðræði í samfélaginu. Gömlu llokkarnir.
eins og við köllum þá, - þó að við séum
reyndar sjálfir komnir á sjöunda ár - hafa
sýnt veruleg hningunarmerki á síðari árum.
Þeir hafa lagt sífellt mcira kapp á það eitt að
komast til valda og hafa svifist einskis til að
ná því marki. í þeirri baráttu hefur ýmsuni
óvönduðum meðölum verið beitt. sem bera
vott um djúptæka pólitíska spillingu. Það
hefur reyndar frá upphafi verið á stefnuskrá
græningja að stemma stigu við misnotkun
valdsins."
í FRAMHALDI AF þeim orðum gat ég þess
að „gömlu flokkamir" hefðu gert sér dælt
við ýmsar hugmyndir græningja, svo sem í
afvopnunar- og umhverfismálum. Þær radd-
ir hefðu heyrst, aö græningjar hefðu unnið
þarft verk með því að vekja athygli annarra
flokka á ýmsunt þjóðþrifamálum, sem tlokk-
36