Þjóðlíf - 01.02.1991, Page 17

Dalvíkurhöfn. Ólafsfírðingar sætta sig ekki við að rekstur hafnanna sé sameinaður.
auk þess sem þau stæðu sterkari í sam-
keppninni við Akureyri og Reykjavíkur-
svæðið. Jöfnunarsjóður sveitarfélaga setur
nokkurt strik í reikninginn því eins og
reglur um hann eru nú fá smærri sveitar-
félög úthlutað úr honum til verkefna sem
stærri sveitarfélög þurfa að standa undir
sjálf.
Og vitaskuld kemur rígur og sérhags-
munapot við sögu og hamlar samstarfsvið-
leitni, því er ekki að neita. Gott dæmi um
slíkt er kannski sú ákvörðun stjórnar
Eyjafjarðarferjunnar Sæfara að breyta
áætlun hennar nú um áramótin. Það eru
Hríseyingar sem annast rekstur Sæfara
sem siglir um Eyjafjörð með viðkomu á
Akureyri, Hrísey, Dalvík og Grímsey.
Þeir ákváðu um áramótin að brey ta áætlun
Sæfara þannig að í stað þess að skipið
sigldi beint frá Grímsey til Dalvíkur
skyldi það sigla frá Grímsey til Hríseyjar
og vera þar yfir nótt. Þetta túlkuðu Gríms-
eyingar og Dalvíkingar á þann veg að
Hríseyingar væru að ásælast fiskinn sem
Grímseyingar veiða og setja á markað á
Dalvík.
Þessi saga ásamt fleiru rennir stoðum
undir þá kenningu að skortur á samstöðu
sé það sem kannski fer verst með lands-
byggðina í samkeppninni við suðvestur-
hornið.
En báðir nefna þeir Bjarni og Kristján
Þór að í raun sé það nokkur tilætlunarsemi
þegar fólk af höfuðborgarsvæðinu talar
um nauðsyn á sameiningu sveitarfélaga.
„Maður er nú aldrei klár á því hvenær
maður er í Reykjavík og hvenær Kópavogi
eða á Seltjarnarnesi," segir Bjarni og bætir
því við að ekki séu það samgönguhindran-
ir sem hamli sameiningu sveitarfélaga þar
um slóðir.
Olafsfirðingar og aðrir íbúar dreif-
býlisins eru dulítið pirraðir á því
að heyra höfuðborgarbúa hneykslast á því
að verið sé að kosta dýr jarðgöng eða önn-
ur samgöngumannvirki fyrir fámenn
byggðarlög. í því samhengi hefur Bjarni
Kr. Grímsson ágætan samanburð. „Múla-
göngin munu kosta um einn miljarð króna
en þau þjóna íbúum Ólafsfjarðar sem eru
tæplega 1.200 talsins og raunar öllum
þeim sem hafa eitthvað hingað að sækja.
Fyrir skömmu var lokið við að gera brú
yfir Hafnarfjarðarveginn þar sem hann
liggur yfir Arnarneshæð. Að því er mér
sýnist er það eina hlutverk þessarar brúar
að gera íbúum Arnarnessins auðveldara að
komast inn á Hafnarfjarðarveginn þegar
þeir eru á leið til Reykjavíkur. Þessi brú
kostaði 350 miljónir króna. Hvað búa
margir á Arnarnesinu?“
Blaðamaður spurði Bjarna hvort hann
óttaðist ekki að Múlagöngin hefðu sömu
áhrif og þegar vegur var lagður um ísa-
fjarðardjúp en þá var haft á orði að það
hefði staðið á endum að þegar vegagerð-
inni lauk hafi síðasti bóndinn yfirgefið
Djúpið.
„Nei, ég óttast það ekki. Ég held að við
höfum nógu sterk bein til þess að standast
freistinguna að flytjast burt. Þótt segja
megi að atvinnulífið sé nokkuð einhæft þá
stendur sjávarútvegurinn hér traustum
fótum. Héðan eru gerðir út fjórir togarar
og bátum hefur fjölgað á undanförnum
árum. Auk þess eigum við öfluga iðnaðar-
mannastétt. Þá er ódýrara að lifa hér en
víða annars staðar á landsbyggðinni. Hér
er ódýr hitaveita, svona ámóta og á Dalvík
og miklu ódýrari en á Akureyri.
Svo eru ýmsir möguleikar hér ónýttir.
Við höfum verið að efla ferðamannaþjón-
ustuna og þar eru ýmsir möguleikar, ekki
síst eftir tilkomu gangnanna. Nú, hér
stendur fullbúin saumastofa ef einhver vill
spreyta sig á slíkum rekstri. Göngin auð-
velda Ólafsfirðingum að sækja vinnu í
önnur byggðarlög og öðrum að sækja
vinnu hingað. Það er ljóst að samkeppnin
við umheiminn á eftir að harðna og við
verðum að mæta henni með því að taka
okkur saman í andlitinu og sækja út,“ seg-
ir Bjarni Kr. Grímsson bæjarstjóri í Ólafs-
firði.
Og nú eru Siglfirðingar farnir að knýja á
um göng sem myndu tengja þá við Eyja-
fjörð og stytta verulega leiðina milli Siglu-
fjarðar og Ólafsfjarðar. En það eru víst
ýmsir sem bíða eftir að fá borað í fjöllin sín
áður en sá draumur rætist.
0
ÞJÓÐLÍF 17