Tímarit Máls og menningar - 01.12.1942, Blaðsíða 75

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAB
257
djúpri sælu og óljósum geig. Ég skoðaði töfragripinn
eins og i draumi, en fól hann síðan í buxnavasanum
og tritlaði heim að hænum. Ég varð að láta einhvern
taka þátt í gleði minni og' njóta með mér hinnar undur-
samlegu fegurðar, svo að ég læddist inn i fjósið og
smokraði mér upp í hásinn til kusu. Jesús Kristur, ég
þakka þér, ainen, hvislaði ég óðamála og leit snöggv-
ast upp i rjáfrið, en tók síðan töfragripinn úr vasan-
um og þrýsti á tvppið. Hvilík dýrð! Blá og rauð leift-
ur, gult og grænt stjörnuskin, lieilt himinhvolf í hönd-
um minum, heill lieimur undir stjórn minni. En kusa
virtist hinsvegar ekki kunna að meta afrek menning-
arinnar og lét enga hrifningu í Ijós, heldur hlés hún
ólundarlega, slöngvaði tungunni yfir hlautar granirn-
ar og vingsaði halanum. Ég vfirgaf hana vonsvikinn
og lagði leið mina inn í baðstofuna. En ég þorði ekki
að láta neinn komast á snoðir um levndarmálið, því
að ég hafði hrotið hoð föður míns og virt að vettugi
aldagamlar siðvenjur, þrátt fyrir hinn unga aldur. Ég
var aðeins sjö ára gamall.
Og' móðir mín rétti mér lieljarstóran hnykil, en gekk
síðan fram í eldhúsið.
Ég stóð uppi á kofforti við fótagaflinn á rúminu, lét
snælduna þjóta i loftinu og burðaðist við að kingsa.
SjTstir mín prjónaði leista og leit hvorki til hægri né
vinstri. Það var þögn i haðstofunni og' kynlegur auðn-
arsvipur á öllu, eins og vfirbragð hlutanna hefði for-
myrkvazt. En mér fannsl það fjarri öllum sanni að
tvinna hand í dag, þegar ég átti stjörnurnar í Kon-
stantínópel í vasanum. Ég hafði vaxið feikilega í aug-
um sjálfs mín, enda náði ekki nokkurri átt að láta
mig gegna leiðinlegum heimilisstörfum. Og allt í einu
datt mér snjallræði í hug. Ég sneri mér að systur minni
og sagði ísmeygilega: Viltu' tvinna fyrir mig?
Nei, letinginn þinn, svaraði hún einbeitt og taldi lykkj-
urnar á prjónunum sinum.