Tímarit Máls og menningar - 01.07.1982, Síða 12

Védís, 17 ára
Ég + unglingaheimilið
Það var í júní ’80.
Mér fannst ég hafa það reglulega gott, og margar spurningar og
vangaveltur um sjálfa mig og lífið höfðu skotið upp kollinum í
mínum hugarheimi.
Ég er ég
hversvegna er ég ég?
Af hverju er ég ekki ég?
Eg er ekki ég
ég er heldur ekki neitt annað
ég er ekki eitthvað
ég er heldur ekki neitt.
Hvað er ég þá?
Góður vinur minn svaraði þessum pælingum mínum með þessum
línum: Þú ert þú í sjálfri þér sem gróandi undursamlegur hlutur af
því lífi sem hringdansar allt í kringum þig. Annaðhvort veistu það
ekki eða hefur einhversstaðar fengið rangar hugmyndir um annað.
Opnaðu augun og horfðu með ástríki í kringum þig —
og sjá, þú verður þú.
Eg hafði lítinn tíma til að vera heima við enda fullt af hlutum að
gerast í kringum mig. Eg bar út Þjóðviljann á morgnana áður en ég
fór af stað í vinnuna. Eg var að vinna á róluvelli. Það fannst mér
yndisleg vinna, með fullt af litlum eðlilegum krökkum sem mér féll
vel við og það held ég að hafi verið alveg gagnkvæmt. Sumarið var
heitt og gott og góðar konur sem ég vann með. Eftir vinnu labbaði
ég svo venjulega niðrí bæ í sólskinsvímu. Næstum hverju kvöldi
eyddi ég á búllu sem þá var í gangi í miðbænum. Þar hitti maður alla
og komst á ódýrt kenderí — svo fýraði einhver í pípu og maður lét
fara notalega um sig.
258